Norðanfari - 10.03.1885, Page 4

alli tryggð, cn undir ritsljórn hins núverandi
ritstjóra, þykir morgum hann hafa farið held-
ur geist í persónulegum meiðingum, og viija
þessvegna ekki hafa hann; aptur eru aðrir,
sem álíta hann ómissandi pipar á stjórnar-
borðið, og svo eru menn nú hræddir um, að
hin Reykvíska rjettvísif!!) fari nú með ritslj.
algjörlega í hundana, svo „J>jóðólfur“ sofni,
er það þó mjög illt, því enginn getur neitað
Jóni um það, að hann er þjóðhollur og elsk-
ar ættjorð sína, — en þarf að stillast.
«Suðri», þykir mörgum of stjórnhollur
og vilja hann ekki þessvegna, álíta líka að
bezt færi á, að embættismenn hefðu einir rit-
stjórn hans, en ekki neinn einstakur
«Fjallkonan», þykir mörgum alþjóðlegt
blað, en ekki laus við persónulegar meiðing-
ar og háðgreinir, og að slíku þykir alþýðu
ekki mikill fróðleikur, og vill ekki hafa slíkt
í blöðum, því allir vili bornir menn geta víst
látið meiningar sínar i ljósí í hvaða máli sem
er, án persónulegra dóna-skamma. |>ví þó
dómstólarnir, þegar tit peirra kemur, þykist
kveða niður skammagreinir og skammarit, með
því að dæma hvert þeirra orð dault og marklausl,
þá er alþýða búin að lesa greinarnarog trúa þvi,
sem hecni þykir trúlegast og líka þekkir hún
bpt vel báða málsparta og vcit vel hverrjett-
ara hefir, og sjá þá opt af því, að eitthvað
af þeini hjúum, sem meistari Jón Yídalín á-
leit ekki góð til að sitja í dómum, hafa ef til vill
smeygt sjer inn í dóminn.
«HeiuxdalIur», á ekki vel við nema
sumt af sveitafólki; það kallar skáldsögurnar
lygasögur og málæði, seín það hafi ekki gam-
an af, og svo þykir fóiki hjer um piáz, lítið
varið í, jafn ljetfúðárfullar sögur og „Pestin
í Bergamó“; aptur eru nú sumir af yngri
kynslóðinni, sem unna skáldsegunum og þyk-
ir þessvegna vænt um hann, og tína allt
úr honum með fognuði, og þykir allt sem í
honutn er, sætasta sálarfóður. Bitstjórinn
ætti þessvegna að stunda að láta ekki í hann
nema siðferðisiegar skáldsögur, og allra sízt
þær sögur, sem gætu veikt hugmyndir hinna
ungu á því háleita og fagra.
«Leifur», þykir sumum stórslígur íþví
að vilja kippa ellum burt af Hóimanum, og
yfir til Ameríku, þó það máske væri hvað
rjettast, eptir horfum á árferði, álögum og
stjórn.
„í>á hefi jeg nú sagt yður hr. ritstj.! á-
lit manna hjer á blöðunum, það er uú máske
ekki sem rjettast, en. svona er það. Jeggeng
að því vísu, að sumum af ritsíj. þyki álitið
ekki gott nje rjett, en hvað um það, hrein-
skilnin er ætíð góð og gild vara, þó hún þyki
opt aðgangshörð.
„Margir hreyfa jjví að þeim þyki blöð-
in of mörg á jafn-fátæku landi, en ckki þar
eptir gagnleg, og vildu heldur að þau væru
nokkuð færrí og stærri, og hefðu þá ekki að
einn af mönnum 3)r. Hayes segir um veiðí-
aðferðiria. Hann Irjet Sonntog ungur og á-
reiðanlegur náttúrufræðingur. Frásögnin er
pannig:
„Skipið lá lengi frosið inn í Smiths-
sundi; höfðu menn ýmislegt sjer til dægra-
dvalar; úti við var pað niest sleðaferð eptir
ísnum. Yjer höfðura 3 lengi verið á sleða,
en vorum nú á leið til skipsins aptur, peg
ar liundarnir allt í einu rákust á bjarnar-
spor á ísnum. (Níðurl.).
innihalda nema alþýðlegar ntgjörðir, frjettir
og fræðandi greinir, en auglýsinga súpan
kæmi út í viðaukablöðnm. |>að er auðvitað
að blöðin yrðu þá dýrari og í færri höndum,
en jeg held það yrði lilvinnandi, því þau
yrðu þá stööugar keypt. Jeg er hræddur
um að það eigi aldrei vel við lijer, að sníða
bloðin eptir formi útiendra blaða. Yfir höf-
uð er að lieyra svo að alþýðunni þyki vænt
um þau blöð, sem hafa við og við inni að
halda sögur og greinar ýmislegs efnis, lielzt
á rökum byggðar.
Margir eru orðnir leiðir á hinni þraut-
seigu Brama-lífs-auglýsingu, sem allt affyllir
heila og hálfa dálka blaðanna, því margir eni
líka komnir að raun um, að lyf pað sje ekki
allt-lífgandi, heldur en önnur. (Einn cr nú
líka nýdáinn, sem eyddi fyrir þuð morgum
krónum í sumar). J>að mun eiga vel við að
syngja urn lyf þetta, vísuna eptir Jún Thor-
oddsen, með nokkrum breytingum.
Sæll er sá mann, sem hafna kann
hrekkvísra okur ráði;
Brama-lífs-glösum aldrei ann,
að sjer í tíma gáði,
glæpast ekki á gutli því,
sem gagn er valla nokkurt í
en krónur úr hondum hrjáði.
J>að liefir ekki ósjaldan heyrst í bloðunum
að rjettast væri að kjósa ekki presta til al-
þingis. Við hvað góð rök þetta hefir að
styðjast, skal jeg ekki dæma um. En liitt
þykir mjer ekki eiga vel við, þegar verið er
að kjósa þá fyrir oddvita í hreppsrnáium, því
líklegt er, að hver hreppur eigi núsvomennt-
aða bændur, að þeir geti haft þann starfa á
hcndi, svo hvorki þurfi að kjósa til þess presta,
eða heldur þá bændur, sem ekki kunua að
lesa eða skrifa (!'!)■ það er eitthvaö leiðin-
legt við það, að lála þessa andlegu erfingja
postulanna vera að vufsast í sveitamálum, því
þó postularnir söfnuðu gjöfum handa þcim
fálæku í söfnuðunum, þá var það nokkuð
annað; jeg er viss um, að rneö því að vera
að kjósa presta til sveitarstarfa, geta menn
beinlínis fælt frá sjer góðan prest, sem menn
vilja hafa senr lengst, því fámn prestum mun
þykja mikil upphefð í að smala samanómaga
frarnfæri. Enda sýnist svo, sem öll tollheimta
liggi fyrir utan þeirra verkahring, og þess-
vegna ættu allir prestar að vera settir á föst
laun, og hinn ljetti tollheimtari að innkalla
þeirra gjöld, sem önnur. |>að er annars allt
of morgti hlandað inn r prestsembættið, setn
ekki ætti að þrífast því samhliða*.
Steingríinsfirði 21/i—85. «Hjeðan
eru harðindi að frjclta, hvað bjargræöi snert-
ir, og ollir þeim mest bin mikla skepnufækk-
un, undanfarandi ár, þar allmargir urðu að
lóga búslofni sínum, allt að kúgildum, og þó
nokkrir, sem ekki gátu lialdið þeim, og svo
hið mikla atlaleysi, sem hjer hefir verið nnd-
anfarin ár, því lijer eru tnjög fá heimili, sem
maðttr getur sagf, að ekki reiöi sig mestmegnis á
sjóai'afia. Mátíi svo heila að ekki yt'öi fisk-
vart hjer á firðinum, og cins á Hrútafirði
hjer um bil 2—3 hundruð iil hlutar af smá-
seyði, og tiiá nærri geta hvað það er til lífs-
frainfæris heimilum þeirra, sem nálega eru
skepnulausir. Líka voru hjer mikil veikindi
á næstl. velri, og enda í sumar, og sem slynga
sjer niður enn lijer og hvar, það er aö segja
hinn mannskæða taugaveiki, setn leggur matg-
an í grölina, og ekki þarf langt aö leita, að
úr henni Ijezt, sjálfseignarbóndi, hreppsljóri,
llcnediiit Jónsson á Kirkjubóli við Stein-
grímsfjorð, sem sjálfsagt mátti teljast einn
hinn merkasti bóndi þessarar sýslu. Hann
ávann sjer hylli og virðing hvers manns, er
til hans þekktí. (Niðurl.).
Auglýsingar.
TIL IÍAUPS FÆST
jörðin Leifstaðir i Kaupangssveit
22,7 lmdr. að dýrleika, með 12 sauba
landskuld og 2 kúgildum. Lysthafendur
snúi sjer til undirskrifaðs.
Akureyri, 3. marz. 1 88 5.
Eggert Laxtlal.
í tunnum á 4 krónur
tunnan með tunnu;
göður saltflslmr, ‘Jfkís®
f æ s t ú Akureyri h j á
Eggert Laxdal.
Bráðiun kenmr að
slíttld-adöguau m
fyrir yður, sem enn skuldið gullsmið Magn
úsi Jónssyni á Akureyri. Jeg gef yður ein-
ungis gjaldfrest til loka þ. m. A.viu hjngúr.
MOiö J»AÐ,
Akureyri, 5. marz 1885.
P á 11 J ó u s s o n.
Irm og iitborgun í spari-
s j ó ð i n n á Akurcyri framfer
á póstafgreiðsiustoftmni Irvern
virkan mánudag kl. 4—5 e. m.
Til V estnrf ara
Mjet' er tilkynnt að Canada-stjórn ætli að
senda islenzkan túík til Qvebeck til að leið-
betua og fyígju islenzkum vesturföium, sem
t suuiar koinandi fara með Allan-línunni, til
Wmtiipcg, eða annara staða í Canada; en
til þess að þetta geti orðið, verð jeg aðgeta
tilkynnt í tæka tið, hvenær vesturfararnir fari
af stað hjeðati, og svo verða þeir að verða
að miiaista kosti 100 saman. Fyrir því
skora jeg lijer með á þá, sem ætia að flytja
sig veslur á komandi sumrí, að ianskrua sig
hjá agentum mínutn í tæka tið.
par eð menn, eins og vant er, að lík-
indum óska að leggja af stað bjeðan seiut i
júní, eða snemma í júlí, er varlegast að skrifa
sig fyi’ii’ apríl-lok, ef menn vilja vera vissir
um að njóta hagræðisins, við boð sljo.
innar um túlkinn.
Agenlar Allan-línunnar austan lands og
norðan eru:
Eiliar Oíslason, Höskuldsstöðum;
Benidikt Bafnsson, Hofða;
Yig'ÍUS SÍgfÚSSOIí, Yopnafirbi;
Friðfojörn Steinsson, Akureyri;
Daniel Sigurðarson, Ásum;
ASgeir Jónsson, á Stað í Hrúíaúrði.
Reykjavik 5. febrúar 1885.
Sigfús Eymuttdssen.
Eigandi og ábyrgðarm.; JBjörn Jónsson,
Prentsmiðja Norðanfara.