Heilbrigðistíðindi - 01.03.1879, Side 5

•21
stendur fyrirfram að segja, hvílíkt gagn landið mundi
hafa af slíkri áburðaraukning, en að hún yrði langt um
meiri, heldur en menn gjöra sjer nokkra hugmyndum,
álít jeg vafalaust.
Heilsufar almennings, sem síendur.
Með brjefum þeim og blöðum, er komið hafa með
póstunum, másjá, að heilsufarið víða um land eigi er
svo gott, sem óskandi væri. Tak og lungnabólga stinga
sjer víða niður, líkt og var 1866. Kvefsóttin hefur þar
á móti enn eigi sýnt sig, enda mega þessar veikjur,
er nú voru taldar, fremur teljast á strjáli. en regluleg-
ar landfarssóttir, svo sem kvefsóttin (Influema) er vön
að vera. Eigi að síður hafa ýmsir dáið úr þessum
kvillum bæði hjer og annarstaðar um landið. Lungna-
bólgan er ætíð mjög alvarlegur sjúkdómur, og það
munu landar mínir sanna, að lítilvæga hjálp mun hið
homöopathiska gutl veita þeim á vígvellinum, þegar
við slíkan óvin, sem þetta er að eiga; því að hvort
maður við hefur Aconit í homöopathiskum skömmtum
eða alls ekkert, stendur á sama. Kólera, kvefsótt og
blóðkreppusótt fara ferða sinna óhindraðar fyrir slíku
varnarliði. þ>á prísa jeg lækningar Jóns Pjeturssonar
við taki langt fram yfir slíkt kák, enda er á vorum
dögum nægilegt af all-áreiðanlegum stórskammtameð-
ulum til að lina slíkar veikjur, ef að rjett er á haldið.
Árið 1862 og 1866 gengu hjer allslæmar taksóttarteg-
undir, og þó að það, því miður, tækist eigi ávallt að
bjarga mönnum úr þeim, var dauðratalan þó mjög lítil,
og alls eigi meiri, en hún er vön að vera í slíkum
sóttum erlendis, heldur jafnvel minni.