Skuld - 07.07.1877, Blaðsíða 3

SK U L1).
[7. júlí 1877.
T. ár, nr. 5.]
lialda „tombola" bér á Eskifirði á
Þjóðhátiöarclagiiui 2. ágúst í sumar
fflntektar fyrir skólasjóðinn; mun
*Mr og vorða „Lottori„ (lukkulijól)
líklega ýmislegt gjört til skemt-
unar mönnum. — Yér vísum um pað
eins til auglýsingar peirrar, sem er
! ^ag um petta í blaði voru, en vouum
að menn sýni góðan áhug á málinu,
hæði með pví að gofa smámuni til
i-tombola“ pcssarar, og svo með pví
:|ð swkja bana vel, sér til skemt-
TUlar og fyrirtækinu til gagns.
BOltÐIÖ MITT.
að vorði ég rikur, svo skuli samt
séð fyrir elli pinni.
Gæti ég komizt alping á,
elsku-vinurinn góði!
eftir-laun ég léti pig fá
úr landsins mikla sjóði.
Indriði Einarsson.
Ébí Elt þltEYTTl it AF ANOIST —
IIÉIt ELDIST MÍX SÁL!
(Rímað í Kaupmannahöfn.)
Lorðið mitt er bert og liart
klettum atað ljótum,
h'orki griont. né grátt, né svart,
°g gengr á premur fótum.
tJ,lð a skilið petta lirós —
Í)ví bef ég cltir tekið:
-lumingiuu pað elskar ljós,
eu pað liatar blekið.
* 'uu l'S veí, livað fagurt er;
fallegt er pað eigi.
En pað hefir lengi pjónað mér
°S Þykir mér vænt um greyið.
Það er íarið að pekkja mig
pjaðan, kaldan, sveittan;
höíuð mitt par llvíldi sig,
er liugsaði ég mig preyttan.
^ ^ höfum unnið súrt og scntt
Saman á nótt og degi;
l’að liefir or5ig mér svo mætt,
niest pyí pað kvartar eigi.
það befir trúa’ og ljúfa lund,
sem l0f j,ess bærra setur;
'S hef alclrei átt mér bund,
er mér fylgdi betur.
Það,
sem fœstir fengU’ í slcyn,
ft‘kk pa5 0ft að beyra;
U Í ahlrei átt mér vin,
Cr 6g Saeði fieira.
Hvað ég skrifi
a’ hugsa’ eða v
lirf ÍS ci fœrt , letu
n nn.
en bug minn, vonir v;r
’ > vilja minn
veit pað öllum betUr
Annan varla vcl ég neinn
vin, pví margt er bjalað;
en alt af pogir pað sem steinn.
og pó gæti skúffan talað.
Alargur hver sér mjög
en mér er sem ég
— 45 —
svo skamt;
finni,
Ég er preyttur af angist — bér eld-
[ist mín sál,
svo aflvana berst ég mcð straum;
hér sloknar og eyðist alt œskunnar bál
við unaðssemd trylta og glaum.
k
Ég er preyttur og leiður við götur og
og glymjandi stórborgar tál [grjót
og pessa svo stefnulaust streymandi
sem starir og glápir á prjál. [sjót,
Xoi, burtu með bégóma, lirœsni og tál
og bjarta svo svikult og kalt;
ég vil leita og finna’ eina einustu sál,
sem ann mér og pekkir mitt alt.
Ég vil ancla’ að mér liiminsins brein-
[ustu lind
á hátind við fossanna straum
og líta svo hlæjandi’ af hájökultiud
á liégóma lífsins og glauni
Ég vil svífa um hyldjúpan útbafsins ál
og una við stormanna flóð,
pví að trylling pá elskar mín undrandi
og ógnbjarta leiftranna glóð. [sál
Ég vil bindast pér, albeimsins eilífa sál,
og anda við náttúru barin
og tala svo hjarta míns helgasta mál
og buggast og — perra minn livarm.
Gestv Pálsson.
Frá útlöndiiin
eru fréttir fáar og strjálar uni stund.
|>að, er vér liöfum síðast fregið, er frá
fyrri mánaða-mótunum (maí—júní).—
S t r í ð i ð liélt fram sem bæst,
en fátt var enn orðið sögulegt í pví.
Rússum virtist að veita betr í Evrópu,
en Tyrkjum fult svo vel í Asíu, enda
egna peir par pegna Rússa til upp-
reisna. —
Erá I) ö n u m er fátt að heyra, sízt
gleðilegt. Peningahrun og óráðvendni
manna með fébrögð fer sivaxandi.
— 46 —
J afnaðarme n n liöfðu stofnað
til mikilla vestrfara frá Danmörku í
vor er leið. Hafði einn af forsprökk-
um peirra, Povl Geleff, farið í fyrra
til Vestrheims og fyrirbúið peim ný-
lenclustað í Kansas. Hann var vara-
formaðr í félagi jafnaðar-manna og
og gegndi formannsstörfum, pví Pio
lagði niðr formannsembætti sit í vctr,
sakir ýmsrar mótspyrnu er hann átti
að nueta af félagsmönnum, seni ylir
böfuð sýnast liafa launað honum alt
bans erviði með vanpakklæti. — Louis
Pio var sá af forsprökkum jafnaðar-
manna, er langmest var í varið, og
mun pað sönnu næst, að liann hafi
jafnan fylgt sannfæring sinni og verið
fulltrúa sjálfr um sannleika sinna kenn-
inga, pótt sumar sé pær afkáralegar
og ýmsar rangar frá rótum. Hann
var lieutenant í liernum áðr og liafði
fengið embætti í póststjórninni áðr
bann gjörðist jafnaðar-maðr; liann
sagði af sér embætti sínu 1871, er
liailn byrjaði að rita unx fræði jal'n-
aðarmanna, og var liann fangelsaðr árið
eftir og clæmdr i betrunarbúss-vinnu
fyrir óblýðni við lögreglustjórnina og
og uppreistar-æsingar. Hann sat og
peir félagar allir prir í betrunarbúsi
nokur ár, en voru svo náðaðir af kon-
ungi. Síðan befir Pio verið forsprakki
jafnaðar-manna sem fyrr: kepti lxann
tvisvar urn pingsetu við Bille, er fyr
var ritstjóri ,,Dagblaðsins“, og lmfði
talsverðan flokk með sér nú síðast.—
Rétt á eftir að vestrfara-flokkr jafnaðar-
manna var farinn af stað til nýlend-
unnar fór Pio af stað frá Höfn og pað
á laun við flokksmenn sína; var liann
orðinn í peningakröggum svo miklum,
að lxann sá eigi fram xir. eftir pví.
sem liann sjálfr skrifaði lieim fráEng-
landi. Sér í lagi var bann í æðimik-
illi skuld við barónessu Lilienlcrantz,
sænska aðals-konu ógifta, er slegizt
bafði í flokk með jafnaðar-mönnum;
liún bafði flækzt í Xoregi áðr og látið
f'allerast með norskum stúclenti, Þetta
er „hefðar-mey“ sú, er „Xorðlingr“
talar um, og hefir pað pó ei spurzt
að bún bafi keypt uppreisn á mey-
dórni sínum.
Prófessor Frederiksen, semvér
böfum fyr um getið, befir fengið lausn
í náð frá embætti sínu með fullum
eftirlaunum, og dvelr liann í Frakk-
landi.
J.A. Hansen inn rnikli skörungr
vinstri-manna er nú og fallinn úr sög-
unni og pað helzt til leiðinlega. Han-
sen var skóari í æslcu og liafði alclrei
verið til menningar settr. utan pað er
bann lærði sig sjálfr. Hann var um
alt forvígis-maðr vinstri-manna, og var
talinn líkastr eða sjálfsagðr að verða
fyrsti ráðgjafi konungs vors, ef kon-
ungr hef'ði tekið sér ráðaneyti úr peim
flokki, sem nú er langfjölmennastr í
— 47 —