Máni - 31.01.1880, Síða 6

35
36
annar yfir Stórasand, Skagfirðingavegur ofan
í Mælifellsdal að Gilhaga í Skagafirði; þá er
Öxnadalsheiði milli Fremrikota í Skagafirði og
Bakkasels í Öxnadal í Vaðlaþingi; þá Heljar-
dalsheiði milli Hjaltadals í Skagafirði og Svarf-
aðardals í Vaðlaþingi; þá Siglufjarðarskarð
milli Hrauna í Fljótum og Siglufjarðar; er það
skarð nafnkunnugt af skýstrokk þeim er sást
þar um heila öld og drap opt ferðamenn, en
hætti eptir það að J>orleifur próf. Skapta-
son vígði skarðið 1730; þá Vaðlaheiði milli
Eyjafjarðar og Fnjóskadals; þá Keykjaheiði
milli Heiðarbótar að vestan og Undirveggs
í Kelduhverfi að austan; þá Tunguheiði
milli Tjörnness og Kelduhverfis; þá Mý-
vatnsöræfi milli Keykjahlíðar við Mývatn og
Grímstaðar á Fjöllum; liggur vegur sá yfir
Jökulsá á Fjöllum; þá Hólsandur milli Haf-
ursfjarðar í Axarfirði og Hólsels á Fjöllum;
þá Axarfjarðarheiði milli Klifhaga eða Sand-
fellshaga í Presthólasveit að Hermundarfelli
í pistilfirði, og loks Sandvíkurheiði milli
Nýjabæjar á Langanesströndinni og Há-
mundarstaða í Vopnafirði. (Frh. síbar).
Æííntýri.
Enn hvað það er mikill munur á vori og
vetri; fannir og miskunnarlaus jökulbreiða,
kaldari og tilfinningarlausari en kærleikslaust
og hatursfullt hjarta, sveipaði foldina, og
gjörði mér svo ömurlega þröngt um hjarta-
ræturnar! Ó að alltaf væri vor! Nú vakna
blómin og flugurnar, fuglarnir og fóð við
kærleikskoss sólarinnar og mór finnst jafn-
vel að allt sé í einu orðið að sátt og friði.
Eg er jafnvel svo að segja glaður, því eg
sé að Guð lætur hið góða sigra eins og sólin
sigrar vetrarkuldann og íllviðrið.
Svona hugsaði unglingurinn, sem reikaðí
út um haga og var að hugsa um liðna tíð
og ókomna. Nútíðin dalt honum ekki í hug
af því hún er í rauninni ekki nema eitt
augnablik.
Hann gekk áfram í leiðslu þungra hugs-
ana og vissi ekki hvað hann fór; en allt í
einu sá hann hrafn fleyja sér yfir nýborið
lamb og rífa það til dauðs. Hrafninn garg-
aði, lambið veinaði, og krummi flaug með
það í klónum alla leið heim í hreiður sitt.
Aumingja lambsmóðirin jarmaði aumkunar-
lega og gekk til unglingsins og mændi til
hans vonaraugum. Hún bað hann að gefa
sér lambið sitt aptur.
"Ó, eg get það ekki svo feginn sem eg
vildi», sagði unglingurinn, «eg skal reyna
að útvega þér annað lamb í staðinn».
«Æ, hvað dugir það? eg get ekki elskað
annað lamb en það sem eg hefi átt; eg
hugsaði að þið mennirnir, sem látið svo
mikið yfir ykkur, gætuð gefið mér það apt-
ur», sagði ærin og ráfaði burt frá honum
til leita að lambinu sínu.
«Enginn friður, ekki einusinni með vor-
inu», sagði unglingurinn og settist niður og
hallaðist upp við þúfu. «Einmitt þegar eg
hélt að eg sæi frið og gleði, unað og sælu,
þá sé eg að eins ofsóknir og harm».
Hann sökk æ dýpra og dýpra í sjálfan sig, í
eitthvert drungalegt mók; himininn dökkp-
aði æ meir og meir fyrir augum hans, gvo
varð hann eldrauður og seinast hvarf hánn
með öllu. Hann sá einhvern óendanlegan
geym fyrir augum sínum, og skyggði þar
ekkert á. Yorsólin sama skein yfir fold og
fagra völlu og lót renna upp fyrir augum
hans vofulegar þokumyndir af mannlífinu
sjálfu.
Hann sá ungsveina og meyjar ganga
fram í gegnum hlið œskuáranna til þroskans
og lífsælunnar ; þau voru eins og brosfögur
blóm á heiðskýrum vormorgui. En andi
dauðans blés á þau, svo það fór um þau
hryllingur; þau fölnuðu og dóu. Foreldrar
og vinir stóðu yfir þeim grátandi og óskuðu
þeim lífs aptur, en dauðinn glotti bara svo
biturt um tönn og fór burt, til leita sér
annarsstaðar að bráð.
Hann sá mann og meyju, sæl og sak-
laus, svo saklaus og góð að þau vissu ekk-
ert hvað heimur var; þau voru of saklaus
til þess að vita af því, að tilfinning var
vöknuð í brjóstum þeirra, sú tilfinning, er