Máni - 31.01.1880, Blaðsíða 7

37
39
veldur mestri sælu og mestum hörmum á
jörðunni. Bæði Guð menn bönnuðu þeim
að unnast. Ó, er ekki ástin hefndargjöf,
þegar svo vill til að hún vaknar í hjarta
mannsins og má eigi festa þar rætur!
Hann sá elskendunum sundrað, fegurstu
blóm lífsins slitin upp af eintómri mann-
vonsku og illgresi og eitururtir plantaðar í
staðinn, hatrið og sundurlyndið kafa upp í
hjörtum, er áttu að finna hvort til með
öðru, og fláttskap og undirferli, þar sem
trúnaðurinn átti að búa.
Hann sá tóma gremju og sorg, hvar sem
hann þóttist líta í kring um sig. Nei, í ein-
um, að eins einum stað, sá hann gleði og
ánægju. f>að var fátæk móðir, er var að
kenna barninu sínu kveldbæn, þar til það
sofnaði; hún bað fyrir sér og barninu sínu
og sofnaði síðan.
Hann heyrði fjaðraþyt og fuglahljóm rétt
hjá sér,- og fann að eitthvað fiaug inn á brjóst
honum vinstra megin. þ>að var lóa, er leit-
aði líknar hjá mönnum, af því að hún komst
eigi undan smyrli, er elti hana.
Lóan bældi sig við brjóst hans, renndi
til bans bænaraugum og sagði: «Æ, hjálp-
aðu mér fyrir þeim sem ofsækir mig eg má
ekki deyja frá ungunum mínum».
Samstundir svífur smyrillinn úr lopti of-
an og hyggst að hremma hina felmtruðu
heiðlóu, og renndi sjer beit á brjóst mann-
inum. Hann greip um háls smyrlinum og
kreisti að fastar og fastar þangað til hann
hætti að brjótast um. Ó, það er svo opt að
líf verður eigi frelsað nema með öðru lífi,
bara það væri þá ætíð líf hins seka.
Lóan flaug úr barmi lífgjafa síns og
renndi sér út yfir holtin eitthvað langt í
burt.
Hver er sá, er eigi fær ímyndað sér
fagnaðarsöng lóunnar? Eg get ímyndað mér
hann, en eg hef engin orð til að skrifa hann.
Unglingurinn gekk heim stynjandi, og
sagði við sjálfan sig: »Ein stund vorsins
hefir sýnt mér fleiri sorgir og gremjur, en
allur veturinn. Eg sé ekkert annað en svik-
ult augnatál, ógnir og ofsóknir margfaldast
við hvert fótmál á Iífsgötu minni. í hið
eina skipti sem hjarta mitt hefir orðið
snortið af góðri, blíðri, sælli tilfinningu, var
hún gjörð mér að banvænni eitur-uppsprettu
til kvalar og sorgar. Hjarta mitt ber þetta
eigi lengur, — það spryngur.
|>að var orð og að sönnu.
Að morgni var hjarta hans sprungið.
—s.
Ýmislcgt,
Kirkjutollurinn í Beykjavík er nú
orðinn að lögum og lagður á innbúa bæjar-
ins, en aðrir sóknarmenn náðaðir af alþingi
frá þvi gjaldi; gjald þetta verður eigi svo
lítið frá bæjarbúum, er vér gjaldendurnir
eigum heimting á að sjá árlega upphæð og
skilagrein fyrir, eins og öðrum skilríkjum
opinberra sjóða. Hingað til befir kirkju-
reikningur eigi sést á prenti, hvorki ljós-
tolls né annað, og er þó líklegt að féhirðir
kirkjunnar hafi árlega lagt fram reikninga
sína til yfirstjórnara kirkjunnar. |>að væri
því fróðlegt að sjá kirkjureikninga fyrir nokk-
ur ár, enda eiga gjaldendur heimting á því,
og vonum vér að það eigi dragist lengur
héðan af. —nb—r.
— Vér heyrum sagt, að þeir tveir íslend-
ingar mormónatrúar, er komu með póstskip-
inu í haust vestan um haf, séu farnir að
flakka út um land og liggja upp á fólki;
þess vegna hefir oss dottið í hug, hvort það
mundi eigi tiltækiegt eptir íslenskum flakk-
ara lögum, að sýslumenn handsömuðu slíka
pilta og sendu þá hvorn um sig á sína sveit,
svo þeir neyttu brauðs síns í sveita síns
andlitis, og spilltu eigi heldur akri kristinn-
ar trúar á landi hér með illgresi og hégilj-
um trúar sinnar. —nb—r.
— í Almanaki þ. á. er prentvilla, þar
sem stendur við sunnudaginn 25. jan. «3. s.
e. þrettánda», á að vera «Níuvikna fasta»,
því þá feliur hún inn eptir rímreglum.
—nb—r.
— Oss þykir vert, til leiðbeiningar fyrir
nærliggjandi sveitamenn, er þyrftu að hafa
viðskipti við járn- og trésmíði hér í Beykja-
vík, að nefna hina helstu: