Austri - 12.04.1884, Blaðsíða 1

. ^
Ö
g1 a * »
° 3 ho-*
s
ö
p-2
bc 2
|*2
•**J co
O .
^ s
^ cd
r« .*
§ '2
p-e
OQ
3
« » cl
.es w
£> To
tD -d 2
O O
<i 3 J
A ’{>
. ð
h * .2
S r 3
3 5 O
p s
|S£
Austri
m tr’ «?.
§;
2* " 3
‘ CC»
rr' co
pj ?r -•
O O 03
s. g -
a a-
ao P
p- 3q
® *5
cs» ts ■•g’
2 ^
2 °
o- ^
-•cr

»f
CTQ
-* ►"»
® 3
, OÍ |
■=*
2. >1
’t O
P s-
3
• P'
cr?
g' ►
d |
►ö 3
►3 j
■§■ æ
s g-
5‘ 3
3 »!
.2 S
1884.
1. árg. Seyðisíirði. laugardag 12. apríl. Nr. 8.
85 .— 86 1 I 87
Landlbúnaðarlagamálið.
Oss getur eigi annað en komið í
liug hið fornkveðna: ,,fjöllin tóku lötta-
sótt en fæddist nlægilega lítil mús“
(parturiunt montes, nascitur ridiculus
mus). Oss furðar pví meiraápessum
afdrifum málsins, sem um pað hafa
fjallað hinir mestu lögfræðingar 4
landi hér, og að peir, sem áðurhöfðu
í utanpingsnefndinni samið yfirgrips-
mikil landbúnaðarlög í einni heild,
amtmaður B. Thorberg og háyfirdóm-
ari J. Pétursson, skuli nú fyrst, eptir
9 til 11 ára umhugsunartíma, hafa
séð fram á, að pað eigi ekki við að
gefa slík lög út í heild. Hvað mun
pað vera, er pessu hefur getað valdið ?
■Vér getum varla annað en gezkað á,
að pessi mikla breyting 4 málinu hafi
rót sína í heila yfirdómara M. [St.,
sem var skrifari og framsögumaður
nefndarinnar í efri deild 1879, og sem
að líkindum hefir ráðið mostu í með-
ferð málsins í nefndinni. Yér ættum
sízt að efast um lögvísi og glöggsæi
M. St., en pví fremur hljótum vér að
furða oss á pví, að honum skuli virð-
ast pað vera svo miklum vandkvæðum
og erfiðleikum bundið, að semja ný
landbúnaðarlög, er sé ýtarleg og út-
tæmandi, að hann álíti pess vegna vera
ógjörning, að leggja út í að semja nokk-
ur landbúnaðarlög í heild. Og pað
sem oss furðar mest á er pað, að
hann, og aðrir hinir löglærðu berrar,
sem í nefndinni hafa verið, skuli eigi
bafa séð, að í nýjum landbúnaðarlög-
um eins og í hverjam öðrum nýjum
lögum sem er, er nauðsynlegt að hafa
ákvörðun um, hver af hinum eldri lög-
um og lagaákvörðunum falli við pað
úr gildi, að hin nýju fá staðfestingu,
par sem pau koma í bága hver við
önnur. |>að er eins og nefndin og pingið
hafi fengið svo mikinn beig af hinu
svo nefnda stórkostlega og, ef til vill,
ískyggilega laga-afnámi í 117. gr.
stjórnarfrumvarpsins, að peirliafaalls
eigi gætt pess að taka pað fram í
frumvarpinu að eldri laga ákvarðanir,
sem koma í bága við lög pessi, só
felldar úr gildi. Með pessum frágangi
á lagafrumvarpinu mundu pessi, nýju
lög, ef pau næðu staðfestingu*), bæt-
ast við, og verða jafnhliða lög við pær
lagaákvarðanir, sem hingað til hafa
gilt um petta efni, án pess að afnerua
nokkra peirra, og gætu pannig orðið
til pess að gjöra illt verra, svo engir
*) pá er greinin var rituð, voru lög þessi ekki
staðfest af konungi, en eru nú staðfest 12. jan
þ. á. og ætlum vér fyrir þá sök enn meiri
þörf á að gjalda 'varhuga við óvandvirkni
alþingis í máli þessu, sem nú er auðséð að
stjórnarherrra íslands ætlar sér ekki að hafa
vit fyrir því, eins og heldur ekki var við
að húast.
nema lögfróðustu menn gætu sagt,
hvað lög væru í landbúnaðarefnum,
vorum. |>etta yrði pannig alveg öfugt við
hinn upprunalega tilgang, að bæta úr
peim ófullkomleik laganna, er var
fólginn í pví, að pau voru svo ósam-
anhangandi, með öðru fleira, er vér
áður höfum minnst á. Vérjátumpað
að vísu, að tilgangur nefndarinnar og
alpingis 1883 hefur verið sá, að semja
páu lög, er í flestum tilfellum væru
fullnægjandi og tæmandi, en pá hefði
ekki átt að gleymast, að ryðja hinum
eldri lögum úr götu peirra, par sem
pau gátu ekki samrýmst liver öðrum,
til pess að pau, að minnsta kosti, ekki
pyrftu að reka sig eins hrapalega á,
eins og gamla og nýja hreppstjóra-
instrúsið virðist vera farið að gjöra!
]pað er eitthvað skoplegt, að hafapað
í gildandi — eða að minnsta kosti í
óafnumdum — lögum, sem engum er
skylt að hlýða, og sem enginn ætlast
til að verði hlýtt. Vér getum heldur
með engu móti fellt oss við pað, að
hægra muni veita að semja ný og nýlög í
smá heildum, heldur en að hafa fleiri
kafla, með ýmsum ólíkum ákvörðunum
innan sömu laga, en sem pó væri ein
heild, eins og vér bjuggnmst við að
landbúnaðarlög vor yrðu hin nýju.
jpað virðist eigi geta orðið, fyrir pá
sem laganna purfa við, neitt fljótari,
greiðari, né skýrari aðgangur að nota
pau, pótt pau séu í mörgum og sund-

líúktalarinn.
(Þýtt.)
Hvargi er meira um málæði og rógburð
en í þorpinu H.; þar er hver munnur básúna
og hver maður bergmál; hvíslir þú launungar-
máli aðmanni að morgni dags á öðrumenda
sveitarinnar, er þaö alskrafað að kveldi; jafnvel
vináttan er þar kjaptóð og vinirnir líkjast
sprungnum glösum, sem leka öllu, er í þau
er hellt. Ef þú þarft að þiggja greiða af
granna þínum, þá vertu ekki lengur i H., því
þar vill enginn verja einu augnabragði í ann-
ars þarfir, en beri svo til að vagn eða kestur
fari um götuna eða vöndur heyrist vera beð-
inn til kaups, þá má sjá alla stökkva frá vinnu
sinni til dyra, því að í H. eru menn jafn for-
vitnir, sem umtalsillir, og jafn sóuuarsamir á
tímánn sem sparir á hann a£ aðrir þurfa að-
stoðar við.
pað var um kveldtíma á hausti í hlýju
veðri, að Manga malarakona sat i kofadyrum
sínum og bætti sokka; allt í einu fleygðihún
þeim frá sér og stökk frrm á götuna til að for-
vitnast um, hvert Grróa grannkona hennar ætlaði
að hlaupa. Sá hún þá jafnskjótt mikla þyrp-
ingu karla, kvenna og barna koma úr hinum
onda þorpsins; svartur björn labbaði hægt og
stillt í hópnum miðjum og leiddi hann trúð-
ur. Trúðurinn var í hvítri kápu svo víðri,
að hann hefði getað tvivafið henni um sig, í
vesti svo stuttu að sja mátti milli þess og
buxnanna inn í gamla skyrtu rifna, 1 brota-
stígvélum, er ekki var annað að, enað sólana
vantaði; og með gráan hatt, er fyrir löngu
var barðalaus orðinn. Fyrir honum fór ung-
lingspiltur hvítklæddur og dauðsoltinn að sjá,
blés hann á stóra pípu og barði bumbu svo
29
ákaft, að öllum er heyrðu varð ósjálfrátt að
ganga eptír hljóðfallinu. pegar komið er að
Ljóninu rauða, eina veitingahúsi í þorpinu,
nemur trúðurinn staðar, skipar mannfjöldanum
í hring umhverfis sig og býður Brún, bangsa
sínum, að standa upp á endann; því næsttek-
ur hann, veifandi staf sínum yfir haus bjarn-
arins, að dansa með honum með margvísleg-
um fettum og brettum, og hefur Brúnn allt
eptir, mjög svo skringilega. pað má nærri
getu að þorpsbúum var dillað og að múgur-
inn hló dátt.
Gaman8amur búktalari, sem þá var stadd-
ur í Ljóninu rauða, horfði út um glugga á
þessi slcrípalæti. pótt hann hefði komið þang-
að fyrst um morguninn, hafði hann þó þegar
orðið þess var, að þorpsbúar voru auðtrúa og
fávísir; kom honum þá til hugar, að nota
kunnáttu sína til þess að hafa gamanafþeim.
Hanu gengur þá niður til áhorfendauna og
færir sig að trúðinuih, þegar pípan og bumban