Austri - 08.07.1885, Qupperneq 3

tíma, í des., jan. og febr. eru frostin
hörðust 20—30° E., tíðast stundum
allt að 40. Sjaldan er logn á vetr-
um nema í skógunum, optast v. nv.
og norðan næður; aldrei koma hér
stórviðri sem heima. |>að sem af er
vetri hefur snjór að eins fallið 8 puml.
djúpur í skógi. Okkur potti stund-
um kalt heima, en hvað var pað mót
heljunum hér. Við munum grimma
veturinn 80 og 81 á ísl., hann hefði
pótt mildur hér. — A Haukstöðum í
Vopnaf. var kuldinn pá að meðalt.:
í nóv. 6°—481, des. 9°—\ jan. 11°
—211 á E.; á sama mæli hér í vet-
ur : í nóv. 5°—28l, des. 14°—301,
jan. 19°—-41. En bjartara, hreinna
og purrara lopt en hér, er hvergi
að fá.
|>að er talin pung hegning er
Eussa Zar leggur á sökudólga sina,
er hann rekur pá til Síberíu. Við
ísl. dæmum okkur sjálfir til að pola
sömu prautir. J>eir sem hér hafa
dvalið fleiri ár segjast pola kuldann
bezt fyrst, en pví ver sem peir eru
hér lengur. það er máttúrleg afleið-
ing hinna miklu hita á sumrin. Hér
koma snemma í ljós ellimörk á
mönnum.
Menn eru nú farnir að tala um
að flytja héðan, mest vegna kuldans,
vestur að Kyrrahafi, helzt til Bre-
tish Columbia. Kokkrir landar hafa
ráðgert að fara vestur að sumri tii
að litast par um. Jpar er hlýrra en
vætu meira loptslag en hér. Gfripa-
lönd góð og nægðarveiði í sjó og
vötnum. Hin fyrrnefnda Canada-
braut vestur að Kyrrahafi á að vera
fullgjörð að sumri og er ráðgert að
fargjald vesturfara sem ætla að nema
lönd verði hálfu lægra en annara.
Að endingu skal eg geta pess,
um landa hér yfir höfuð, sem eg hef
kynnst, að peir eru mjög óbreyttir og
líkir pví sem peir voru heima, eins
peir sem búnir eru að vera hér 10—-
12 ár. Móðurmál sitt tala peir eins
rétt og óblandað og peir gerðu heima.
Hýbýlaprúðir og gestrisnir engu síð-
ur hér en par. Sjálfsagt er að hýsa
og gefa að borða hverjum peim er
beiðist gistingar. ]pað er siður hér
að hverjum manni er heimilt pegar
hann er á ferð og kalt er að ganga
inn að arni og verma , sig hvar sein
hann ber að húsi. Standi pá á mat-
máli er sjálfsagt að gestur borði með
ef hann vill, annars er honum hitað
kaffi. Almennt álítast landar hér
orðheldnari en annara pjóða menn.
jpykir innlendum sumum pað votta
einfeldni.
J>inn einl. vin.
B. Halldórsson.
Cramalmennið sem flýr dauðann.
í munnmælum á Austurlönd-
um er oss sagt frá mörgu um
hinn spalia konung Salómon og
um vald hans yfir öndunum, er
urðu að beygja sig fyrir hans
sterka innsiglishring. Ef jieir
dirfðust á stundum að óhlýðnast
honum, urbu þeir að sæta voða-
legri hegningu. þannig lét hann
í bræði byrgja í eirkatli einn
hinna máttugustu anda, er færst
haf ði undan boðum hans, og varpa
katlinum á sæ út, þar sem hann
lá rótlaus einn tug alda, þar til er
persneskur ^veiðimaður dró hann
upp í neti sínu og leysti töfra-
innsigliö af ketilopinu. Um annan
anda er sú frásögn að hann var
brendur í hinum heilaga eldi
musterisins og honum þannig að
eilifu tortýnt. •
En hinn spaki konungur hafbi
afskipti af fleirum en öndunum;
engill dauðans. heimsótti hann og
opt og skýrbi honum frá, er ná-
granna konungarnir áttu að deyja,
eða fluttu honum boð frá fram-
liðnum öndum. Engill dauðans
fóll ekki á kné fyrir hásæti hans
sem hinir andarnir; yfir honum
hafbi innsiglishringurinn ekkert
vald, og hann kom jafnan ótil-
kvaddur, bví að hvorki innsigli
né töfraorb höfðu nokkur áhrif á
hann.
|>að var einn dag þegar engill
dauðaris var nýfarinn frá Saló-
mon, að hirðmaður nokkur gekk
hratt inn í höllina og fleygði sér
skjálfandi á kné fyrir konungi.
|>að var gamall maður hvítur fyr-
ir hærum, á 8. ára tugi, hann
hafði þjónað Davíb trúlega bæði
í meðlæti og mótlæti, og hina
sömu trúmennsku sýndi hann syn-
inum, sem hlýddi opt með ánægju
á ráð hans.
Salómon furbar á hinu óvana-
lega atferli gamla mannsins og
spyr livað honum hafi að hendi
borið. En gamalmennið lá lengi,
sló höndum og fékk engu svaraö.
Loksins tók hann til máls:
„ Ognarskelfing hefur yfir mig
komið, herra konungur; í nafni
Davíðs föður þíns heiti eg á þig
að frelsa mig frá dauðanum, þeim
, dauða sem nýlega gekk út frá
| þér. “
„Hví ertu svo allt í einu orð-
inn hræddur vib dauðann?“ spurbi
Salómon; þú ert þó enn sem fyrr
heill og hress, en að öðru leyti
verður maður á þínum aldri að
vera æ við búinn að fara héðan“.
„Ekkert gengur að mér,
herra konungur, eg hef krapta
til að lifa nokkur ár enn, ef eng-
ill dauðans hrífur mig ekki burt
með ofurafli sínu. En í dag þeg-
ar hann gekk út úr höllinni,
horfði hann svo undarlega á mig,
að þab var eins og mér rynni
kalt vatn milli skinns og hör-
unds“.
„Eg get skilið ab þú liafir
oröið hræddur“, svarabi koúung-
ur. „|>ú munt vilja ab eg biðji
fyrir þig hjá dauðanum, en þú
veizt að hann kemur hér ab eins
stöku sinnum, þegar honum sjálf-
um þóknast, opt líða svo vikur
og mánuðir ab eg sé hann ekki,
þess vegna gæti svo atvikazt ab
fyrirbæn mín kæmi um seinan.
Og enn fremur mundi það koma
þér að haldi ? Engill dauðans
er ab eins þjónn, sem rekur er-
indi húsbónda síns“.
„það er ekki heldur fyrirbæn
þín, sem eg óska eptir'*', svaraði
gamli maðurinn, „en hafi eg ver-
ið þér trúr og sé eg maklegur
þakldætis þíns, þá ljá mer bezta
gæbinginn úr hesthúsinu, að eg
fái undan komizt ofsóknum dauð-
ans“.
„Sýrlands konungur gaf mér
grabhest, jafnléttstígan sem sval-
an er“, mælti Salómon, „taktu
hann“.
„Angist mín rekur enn harð-
ara á eptir, herra konungur, það
þarf betri reiðskjóta til ab frelsa
mig“.
„ Jíeja. Egyptalands konungur
sendi mér hest þann er frárri er
óðasta stormi, hyggur þú ab hann
geti bjargað þér“ ?
„Eeiðst ekki bón minni, herra,
er þú veizt að dauöinn er skjót-
ari en allt dauðlegt. Með því
einu verður mér borgið, ab eg
fái vængja hestinn sem drottn-
ingin af Japa gaf þér; því að
hann er andi, sem i dýrslýki verb-
ur að bæta fyrir afbrot sín við
guðdórninn. Eg veit að hann þýt-
ur áfram með ljóssins hraða, svo