Austri - 08.07.1885, Blaðsíða 4

aö hugur mannsins fær varla
fylgt honum“.
„Bæn þín er heyrð. Lát
leggja á vængjahestinn og ríð
honum hvert er þú vilt, en áður
verð eg að segja þér töfraorðið,
en méð þvi einu getur þú lileypt
honum og stöðvað hann aptur“,
mælti Salómon, laut niður að
hinum gamla manni og livíslaði
einhverju í eyra honum.
Fáum mínútum seinna reið
hinn gamli maður út úr konungs-
höllinni Zion; hann stefndi í aust-
urátt og sló hestinn svipuhögg,
svo að hann þaut af stað sem ör
af boga yfir sléttu Jeriköar og
vaðið á Jórdan, en gamla mann-
inum sem skalf af hræðslu þótti
of liægt farið , *þvi að honum
fannst sem engill dauðans væri
allajafna í hælunum á sér.
í dauðans angist hjó hann
sporunum í síðu hestsins og tal-
aði töfraorðið. — |>á hneggjaði
hesturinn hátt og ákaflega og
2 afarstórir leðurblökuvængir
spruttu úr síðum hans og uxu æ
þ vi meir sem ferðin varð meiri.
Og þannig flýði gamli mað-
urinn undan engli dauðans æ
lengra austur, yfir sléttur og ár i
og fjöll og dali, 600 mílna burt
frá Davíðsborg á hásléttuna norð-
austanmegin Himalayafjaila. þar
fyrst stillti hann gæðinginn og
steig af baki í því sölin var að
ganga undir.
Aldrei hafði hann verið eins
þreyttur og nú, og reikandi fór
hann að leita sér að hvildarstað
um nóttina; rakst hann þá á helli
einn í fjöllunum,( þar sem honum
sýndist gott mundi vera fyrir
að berast. En sjá — í því liann
ætlar inn að ganga, stendur eng-
ill dauðans frammi fyrir honum,
strangur og alvarlegur og segir
hart til hans:
„Fylg mér“.
þ>á hneig hinn gamli maður
skjálfandi niður á harðan klettinn;
hann fann hvernig blóðið kóln-
aði og allan mátt drö úr tung-
unni; hann neytti því allrar orku
og sagði ofur lágt:
„Aður en eg dey, þá svara
mér einni spurningu, þú misk-
unnarlausi; hví horfðir þú svo
undrandi á mig fyrir nokkrum
stundum, er við hittumst í liall-
argarði Salómons?“
„Yar furða þó að mér brygði
í brún?“ svaraði dauðinn; eg
hitti þig þar, örvasa sem þú ert,
og þó hafði eg fyrir skömmu
fengið boð frá hinum hæsta um
það að sækja þig liingað við sól-
arlag, mörg hundruð mílna frá
heimiliþínu. Yeiztu ekki, heimsk-
ingi að vegir Drottins eru jafn-
órannsakanlegir sem öhjásneiðan-
legir? f>ú hefur ætlað að þú
mundir geta flúið dauðaim, og
einmitt á flóttanum hefur þú
fleygt þér í faðm minn. Hinn al-
skyggni veit allt, en mennirnir
ekkert“.
Og engill dauðans setti merki
sitt á enni gamla mannsins ; þá
hætti hjarta hans að slá og aug-
að brast; en yfir hina ófrjöfu
liásléttu þaut aptangolan og hafði
eptir sem ógnandi bergmál síð-
asta orð engils dauðans:
„Ekkert, ekkert.£í
— það er ekki svo fátítt að fá að sjá
ýmisleg skjöl og reikninga sem sam-
in eru af nefndum, er gegna eiga
einhverjum almennum störfum, vera
undirskrifað t. d. á pessa leið:
„Hreppsnefndin“. „Skattanefndin11 eða
„nefpdin11 o. s. frv.
Af pví að pess konar undir-
skriptir sjást svo iðulega, er ástæða
til úr pví hlutaðeigandi yíirvöld hafa
ekki framkvæmd í sér til að gera pað
nægilega, að taka fram að ónógt er
að undirskrifa á pann hátt. og að pað
er1 sem engin undirskript. Bngin
skjöl eða reikningar með slikri undir-
skript hafa opinbert gildi, og að
hættulegt geti verið að skrifa pannig
undir má ráða af pví að ekkert er
hægra en falsa pannig lagaða undir-
skript; enn fremur er t.^d. enginn
skyldur til að gegna opinberum skulda-
kröfum, sem pannig eru undirskrifaðar.
þegar hreppsnefnd eða skatta-
nefnd eða einhver önnur nefnd skrif-
ar undir eitthvert skjal, á hún að
gera pað pannig: „1 hreppsnefnd-
inni“. ,,I skattanefndinni11 , eða „í
nefndinni“, og að pví búnu eiga nöfn
allra nefndarmanna að tilfærast, eða
pá: „Fyrir hönd hreppnefndarinnar“.
„Bjrrir hönd skattanefndarinnar“,
„Byrir hönd nefndarinnar“, og par
undir nafn oddvitans eða formanns
nefndarinnar.
þetta ættu reyndar allir að vita,
að minnsta kosti hverjir peir, sem
sitja í einhverjum nefndum, og pað
ætti að vera óparfi að minna menn á
petta, en fyrst dagleg reynsla sýnir
að margar nefndir eða margir nefndar-
oddvitar hafa enn hina marklausu
undirskript „nefndin11, hefur hér verið
bent á, hvað rétt er í pessu efni.
Um leið og útsölumenn „Austra“
greiða andvirði hans í sumar inn í
verzlanir, eru peir heðnir að láta
ekki bregðast að senda prentsmiðju-
stjórninni jafnskjótt skýrteini frá
hlutaðeigandi verzlunarstjóra um að
viss upphæð sé borguð fyrir blaðið:
Og enn eru peir, er höfðu á hendi
útsölu á fyrsta árganginum og eltki
hafa enn borgað hann, beðnir að gera
prentsmiðjustjórninni pegar skriflega
fulla grein fyrir hversu mörg exemplör
peir hafa selt, og hvert og pá hvernig
peir hafa borgað hann. Yfir höfuð
ættu allir útsölumenn að gera af-
greiðslumanni blaðsins á Yestdalseyri
pegar aðvart ef pað er sent peim
skakkt eða ef peir geta ekki selt öll
pau exemplör sem peim eru send, eða
ef peir vilja fá fleiri exemplör til
að selja.
Auglýsingar.
— Hér með skal almenningi bent á
að eg hefi til sölu mikið af ýmiskonar
myndum, einnig hefi eg til umgjörðir
um myndirnar, svo peir sem vilja
geta fengið pær keyptar í umgjörð
með mjög vægu verði.
Seyðisfirði 4. júlí 1885.
Jón Binnbogason
(ljósmyndari).
— Allir peir er hafa undir höndum
bækur Daviðs sál. Petersens, eru
beðnir að skila peim ið fyrsta. Undir-
skrifaður veitir peim móttöku.
Seyðisfirði 30. júni 1885.
Lárus Tómasson.
— Norður í Blóa fannst pann 27.
júní lína með uppistöðum og bojum,
rauðri og blárri, merktum J. D. s.
og Jon Dan, og getur eigandi vitjað
hennar að þórarinnstaðaeyri til Isleiís
Yernharðssonar, mót fundarlaunum
og borgun fyrir pessa auglýsingu.
— Alla þá sem eg á hjá biö
eg vinsamlega að greiba mér
skuldirnar í næstu haustverzlun-
artíö, því eg fer af landi burt á
næstkomanda vori.
p. t. Seyðisfirði 18.—6. 85.
Jón Magnússon
(trésmióur).
— Ýmis konar fiskmeti (aukfiski),
fæst með bezta verði í Vestdal hjá
Ólafl Ásgeivssyiii.
Ábyrgðarm.: Sig'urðr Jónsson.
Prentari: 0uðm. Gruðmundsson.