Fjallkonan - 07.01.1885, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
Thorarensen einn hefir á nýrri tímum skarað
nokkuð upp í hann í kvæðinu um Odd Hjaltalín
— líkastr því, sem Forn-Grikkir töldu um Pind-
ar, og Hórats seinna hefir svo vel komið orðum
að á latínu:
Pindarum quisquis studet æmulari,
Jule, ceratis ope Dædalea
nititur pennis, vitreo daturus
nomina Ponto!
J>að er að almennri meiningu: „Hver, sem
reynir að stæla eftir Pindar, flýgr að eins í vext-
um fjaðrham og verðr óefað að hrapa í ægi“.
J>ar sem ið sama var og satt um báða, Egil
og Pindar, að seinni mönnum þóttu þeir stundum
nokkuð þungskildir, þá kemr þetta ei af því, að
svo væru í raun og veru orð þeirra, heldr af
hinu, að hugmyndasatnið og hugarflugið var svo
mikið hjá báðum og svo aukið og gagntekið af
inum göfgustu „fornminjum“, einkum úr goða-
fræðinni, eigi sízt hjá Agli, að hver óvalinn múga-
maðr gat ei strax hlaupið að fullum skilningi þar
til hlítar, fremr enn um alt annað, sem mikið er
og daglegum hégóma efra. „Ormar fleiri liggja
und aski Yggdrasils, enn það of hyggi hver ó-
sviðra apa“, segir í Grímnismálum, og svo er enn,
hefir æ verið og mun verða um sannan og mik-
inn skáldskap, að alt í honum liggr ei strax á
hraðbergi, enn festist þá aftr því betr í hugan-
um eftir á; og einkum getr þetta varla öðruvísi
verið, þegar sú trú og hugmyndir, sem svo mik-
ið í skáldskapnum er bygt á — hjá Agli ásatrú-
in forna — síðar meir breytist eða nær því al-
veg deyr út, svo að ofmargar hugmyndir, jafnvel
stórkostlegar og djúpar að vísu frá upphafi,
gleymast flestum seinni tíma mönnum að mestu.
þ>essa ættu þeir að gæta, sem skýra vilja skáld-
skap Egils Skallagrímssonar, og það hefi ég
reynt á ýmsum stöðum, bæði á íslenzku og
dönsku: um Egil einkum í „Antiqu. Tidskrift“
1855—57, bls. 149-—55, um hann og aðra í rit-
gjörðinni „um goðorð“ (1853), í skýringonum um
vísur Hávarðar ísfirðings (1860) og víðar annars-
staðar, einkum í Á. M. útgáfu af Snorra-Eddu,
III, þó sumt þar standi undir annara nafni, auk
þess að ég oft hefi snúið inum stórkostlegustu af
kvæðum Egils og öðrum í opinberum fyrirlestr-
um hér við háskólann. Jón Borgfirðingr hefir
reyndar gleymt að geta þessa nokkurstaðar í
„Rithöfundatali“ sínu, þar sem hann þó lætr margs
annars við getið, enn það er líka satt, að ég hefi
meira hugsað um skáldskapinn sjálfan enn um
orðaleikinn eintóman og einbert málmyndastagl.
(Framhald síðar).
,,Leifr“, „Suðri<£ og „Heimdallr“.
--jwWWVW-
Mikið megum vér íslendingar vera þakklát-
ir Kanadastjórn fyrir þá velvild og mannúð, er
hún sýnir oss með því að láta gefa út í Ameríku
íslenzkt blað og senda heim hingað til útbýting-
ar ókeypis. Eg á við blaðið „Leif“, sem, svo sem
kunnugt er, er gefinn út og sendr hingað á kostnað
Kanadastjórnar. „Leifr“ er ekki fátækari að efni
til enn sum önnur fslenzk blöð, enn bezti kostrinn
við hann er það, að hann kostar ekki neitt. J>að
er munr að snara út 3—4 krónum fyrir hin blöð-
in; Fjallkonan kostar nú reyndar ekki nema
2 krónur. Ég skal að vísu með glöðu geði gefa
2—4 kr. fyrir önnur eins blöð og ísafold, J>jóðólf
og Fjallkonuna, enn að gefa 3 krónur fyrir slík
blöð sem Suðri er og Heimdallr! J>eim krónum
ar sannarlega ekki vel varið. Af því „Suðri“ er
eingöngu stjórnarinnar blað, að svo miklu leyti
sem ritstjóranum getr heppnazt að henda á lofti
hverja munnfylli, sem hröklast undan tönnum
stjórnarinnar, þá kemr mér til hugar, að leggja
það til, að stjórnin veiti Suðra fjárstyrk, álfka og
Kanada-stjórn hefir veitt blaðinu „Leifi“, svo að
unt væri að útbýta Suðra ókeypis. J>essa er því
fremr þörf, sem útgefandi Suðra mun eiga fult
i fangi að standa straum af útgáfu blaðsins, þar
sem kaupendr munu heldr fara fækkandi.. jpótt
fáir vilji kaupa Suðra og því síðr lesa hann, þá
er ekkert á móti því, að almenningr tæki við
honum til einhverra nota, ef honum væri útbýtt
ókeypis. Mér þykir þvf líklegra, að danska stjórn-
in væri eigi ófús á að taka dæmi Kanada-stjórn-
ar til fyrirmyndar, sem svo virðist, sem þessi
hugsun hafi flögrað óljós fyrir henni, er hún tók
proclama-auglýsingaréttinn af „J>jóðólfi“ og gaf
„Suðra“.
Um „Heimdall“ vil ég sem minst tala. Eg
signi mig í hvert skifti, sem ég sé það blað ; enn
þó stefna þess blaðs virðist helzt vera sú, að gera
alla íslendinga að heiðingjum og fá þá til að
trúa á goðið úr Vatnsdalnum, þá er vonandi, að
enginn taki mark á fleipri þess, einkum þar sem
efni blaðsins er eigi betr valið enn verið hefir
þetta ár sem leið.
Blaðavinr.
Reykjavík, 6. janúar 1885.
Bæjarstjórn líeykjavíkr. 3. þ. m. fór fram
kosning 5 manna í bæjarstjórn Reykjavíkr til 6
ára. Kvöldið áðr vóru haldnir fundir meðal bænda,
verzlunarmanna og iðnaðarmanna, og var þar rætt
um hverja kjósa skyldi, enn um það vóru deild-
ar skoðanir. Blaðið „Suðri“ hafði fengið veðr af
óví, að allmargir vóru á einu máli um það, að
kjósa tiltekna menn í bæjarstjórnina, og tók „Suðri“
upp nöfn þeirra og mælti fram með að þeir yrðu
kosnir, enn meðmæli slíks blaðs urðu til þess að
spilla fyrir þessum heiðrsmönnum nema tveimr
aeirra, sem almenningr var einráðinn í að kjósa.
Enn þessir vóru kosnir bæjarfulltrúar:
Björn Jónsson ritstjóri með 168 atkv.
Guðmundr bóndi J>órðarson á Hól endrkos-
inn með 164 atkv.
Jón Olafsson ritstjóri með 95 atkv.
Páll J>orkelsson gullsmiðr með 58 atkv.
Jón O. V. Jónsson verzlunarstjóri með 51 atlcv.
Yeðrátt er nú in harðasta um alt suðrland,
og mjög illar horfur á heybirgðum almennings,
ýar sem hey eru víðast bæði skemd og ónóg.
Eldsbruní. Rétt fyrir jólin varð eldr laus