Fjallkonan - 10.07.1885, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
/
51
frá öllum aðalnefnduru þingdeildarinnar það ár. Spáðu
þámargir illa fyrir fjárlaganefnd deildarinnar, enn henni
reiddi vel af að öllu undir framsögu slra Arnl., enda
var dr. G. ínn sanngjarnasti við nefndina, þótt hann
gerði mörg breytingaratkv. við álit hennar, er eigi náðu
fram að ganga.
|>að má segja dr. Gr. til lofs, að hann hefir ef til
vill aldrei betr sýnt alla sýna kosti sem þingmaðr enn
einmitt á mótgangstímanum. Hann varð varfærnari í
sjálfstraustinu, nærgætnari við mótstöðumenn sína, og
margra álit er það, að hafi verið betri þingmaðr að
mun eftir enn áðr.
1883 breyttist aftr til afstaða fiokkanna. J>að hefir
til þessa verið þingsins óhamingja, að öll flokkaskipun
hefir verið persónuleg á þingi og því skammvinn. |>etta
ár var dr. Gr. utan flokka og þótti þá víða vel fram
koma.
Dr. Grímr talar liprt og létt og skipulega; rómrinn
liggr heldr lágt og eigi snjallr, og heyrist því eigi ávalt
svo vel til hans sem æskilegt væri. Bigi talar hann af
tilfinning mikilli, enn mjög þingmannlega að öðru leyti.
Hann má telja einn af inum sárfáu þingmönnumídeild-
inni er ræðumenn mega heita.
I ár er dr. Gr. forseti. Hann er óvanr því starfi og
fer það því eigi als kostar fimlega stundum. Sakna
flestir áheyrendr gamla Jóns á Gautlöndum úr því sæti.
|>að bagar dr. Gr. mjög, að hann heyrir mjög illa og
verðr iðulega að spyrja þingskrifarana, hvað verið sé að
segja. Halldór Friðriksson, sem er annar þingskr., ger-
ir heldr eigi mikið til að styðja forseta, enda hefir hann
lengi langað í það sæti, enn aldrei tekizt og tekst vart
nokkurntíma að hvíla þar bein sín.
Sumir geta til, að tannhvassir þingmenn mundu eigi
brýna röddina í sumar þegar þá langaði til að lofa orði
að dansa á takmarkalínu þingskapanna.
í io. tölublaði „Fjallkonunnar“ 23. f. m. birtist
grein nokkur með yfirskriftinni: „Tveir alþing-
ismenn ólíkir", og á hún að vera „álit frá kjós-
endum þeirra“. Undir grein þessa, eða eins og
ritstj. Fjallk. kemst að orði: „greinar útdrag“ er
ritað : „Nokkurir kjósendr J. Ol. og Tr. riddara“.
Til þess að koma í veg fyrir að það, sem grein
þessi gefr í skyn, verði skoðað sem alment álit
kjósenda herra Tryggva Gunnarssonar á honum,
finn eg mér skylt að lýsa yfir því, að í þau 4
ár, sem ég hefi verið í Suðr-Múlasýslu, hefi ég
eigi orðið þess var, að hann hafi komið nokkurn-
tíma svo fram á fundum, er þar hafa verið haldnir
til að ræða um þjóðmálefni, að nokkurum hafi
komið til hugar að gruna hann um þjóðhollustu.
Síðasti þjóðmálafundr, sem haldinn var þar að
Ketilsstöðum á Völlum 4. þ. m. til undirbúnings
undir alþingi og þ>ingvallafund, var mjög vel sóttr,
eftir því sem á stóð í ótíð og ófærðum. þ>ar
voru alls rúmlega 50 menn, úr átta hreppum
kjördæmisins; hrepparnir eru alls 10. Alþingis-
maðrinn hr. Tr. G. hafði boðað komu sína á
fundinn, enn gat með engu móti komizt fyrir ó-
færð og óveðri. Sendi hann þá fundinum ávarp,
þar sem hann gerði grein fyrir skoðunum sínum
á helztu nauðsynjamálum þjóðarinnar. Á þeim
fundi kom eigi fram ein einasta rödd, sem lýsti
vantrausti á honum né inni minstu óánægju yfir
stefnu hans og áliti í þjóðmálum. f>vert á móti
var i einu hljóði samþykt, að votta honum á-
nægju og þakklæti fundarins fyrir ávarpið, og
gaf fundrinn honum fult traust til þess, að hann
mundi halda fram réttindum og sanngjörnum kröf-
um þjóðar vorrar.
þ>essir „Nokkurir kjósendr“ sem ritaðir eru
undir áðrnefnda grein í „Fjallk.“ geta að minni
vitund hvorki verið margir, né átt örugga tals-
menn innan kjördæmisins, fyrst enginn þeirra lét
til sín heyra á Ketilsstaðafundinum 4. þ. m. og
var þó sá fundr einkum sóttr af þeim, sem gengið
höfðu i „frelsisfélag framsóknarmanna11 í sýslunni.
Eg verð þess vegna, sem erindsreki Suðr-
Múlasýslu til þúngvallafundarins, að neita því, að
kjósendr hr. Tr. G. hafi það álit á honum, sem
greinin í „Fjallk.“ gefr i skyn. Sú grein hlýtr
að vera komin frá fáeinum mönnum,—ef það er
annars nema einn eða tveir — sem eigi geta unt
Tr. G. sannmælis, af persónulegri óvild, og sem
hafa tekið upp þykkjuna fyrir hr. J. O. af per-
sónulegri óvelvild við hann.
í nafni Ketilsstaðafundarins skora ég á þessa
„Nokkura kjósendr J. O. og Tr. riddara“ að
vera svo hreinskilnir og segja til nafna sinna.
þ>að má varla minna vera, en þeir láti hina aðra
kjósendr í Suðurmúlasýslu vita hverjir þeir eru.
Staddr í Itvík, 24. júní 1885.
Páll Pálsson
frá pingmúla.
SITT ÚR HVERJU LANDI.
Hljóbbebinn (telefóninn). þegar Edison tekr til
máls um rafmagnið, þá hlustar allr heimrinn á með
athygli. Byrir skömmu ritaði Edison grein í ameríkst
blað um framfara-horfur rafmagnsfræðinnar og set-
jum vér hér kafla úr þeirri grein :
»|>ótt mikið sé að gert nú um fimmtíu ár í þekking
og hagnýting rafmagnsins, er ég þess fullvís, að meira
er í vændum. Vér stöndum á vegamótum, þar sem
við oss blasa föng óteljandi framkvæmda ; rafmagnið
má hagnýta til svo margra hluta, að menn hafa enn
lltinn grun um það.
Varla verðr búizt við, að málþráðrinn (telegraffinn)
verði bættr til stórra muna; hann hefir verið notaðr
svo lengi og tekið svo mörgum bótum, að honum er í
fáu ábótavant. Víst má telja, að eigi líði á löngu, áðr
sexföld málþráðar-ritun verðr upp tekin, þannig, að
einn málþráðr gerir sama gagn og þótt sex þræðir
væru. Bnn það er eigi orðið að verklegri framkvæmd
enn sem komið er.
Margar tilraunir hafa verið gerðar til að nota hljóð-
berann (telefóninn) á langri leið, og eru allar horfur
á að það gangi eftir óskum. Menn hafa talað saman
í hljóðbera milli Cleveland (í Ohio) og New York, og
að nokkuru leyti millum New York og Boston. Að-
algalhnn á því að nota hljóðbera á löngum vegi er
sá, að allmikið af rafmagnsstrauminum fer að forgörð-
um fyrir aðdráttarafl jarðarinnar og það, að þræðirnir
eru of nærri hver öðrum. Væri hægt að leggja svo
þræðina, að þeir læu í lausu lofti fyrir ofan alla fjalla-
tinda, gætu menn hvíslast á í hljóðberanum um allan
heim. Vegalengdin yrði þá eigi því til fyrirstöðu, að
viðræður manna gæti borizt til tunglsins. í Arizona
var lagðr hljóðberi á skóglausri sléttuum vegalengd,
er var 1000 enskar mílur, og heyrðust viðræðurnar
jafnglögt sem í millum New York og Hartford. Með
því að leggja hljóðberann í jörð niðr, mundi einnig
mega bæta úr því, að rafmagnsstraumrinn færi til ó-
nýtis«.