Fjallkonan - 11.07.1893, Blaðsíða 2

110
FJALLKONAN.
X 28
Einar Jónsson, Jón Jónsson frá Múla, Giuðl. Guð-
mundsson, Skúli Thoroddsen, Björn Sigfússon.
Safamýri. Þingmenn Rangæinga hafa komið með
frv. um að sýslunefndinni veittist heimild til að
gera samþykt um Safamýri.
Friðun á skógi og inel. Þingmenn Bangæinga,
ásamt þingm. Yestrskaftfellinga og Snæfellinga
hafa komið með frv um samþyktir um það efni.
Giríska og latína. Bogi Melsteð, Jón Jakobsson
og Óiafr Briem viija láta þingið skora á stjórnina
að hlutast til um að gríska og latina verði lagðar
niðr sem skyldunámsgreinar í lærðaskólanum.
Helgidagar. Stjórnarfrv. sett í nefnd: Klemenz
Jónsson, Jón frá Múla, Þorlákr Guðmundsson, Sig-
fús Árnason, Skúli Thoroddsen. — Annað frumvarp
um afnám nokkurra helgidaga er komið frá Birni
Bjarnarsyni og Jóni Jónssyni frá Múla. Því er
vísað til sömu nefndar.
Endrskoðandaembætti. Stj. frv. um stofnun
fasts endurskoðandaembættis felt á föstud. með 19: 4.
Fátækralöggjöfin. Þingm. Strandamanna vill
láta alþingi skora á stjórnina, að skipa 5 manna
nefnd milli þinga til að semja frumvarp til sveitar-
stjórnar og fátækralaga.
Brú á Fnjóská. Einar Ásmundsson og Jón
Hjaltalín flytja frv. um að verja megi alt að 18000
kr. úr landssjóði til brúar á Fnjóská.
Stjórnarskráin , frv. frá neðri deild 1891, óbreytt.
Flutningsmaðr Sighv. Árnason. 1. umrœða í gær.
Vísað tii 2. umr.
Eftirlaun liauda Páli Melsteð. Það frv. var samþ.
við 3. umr. í gær í n. d. og fór til efri deiidar.
Líkskoðun, stj. frv., var felt í gær í neðri deild.
Samvinnan á þingi
er vonandi að verði nú með bezta móti, því góðar
vonir eru um, að í stjórnarskrármálinu verði flestall-
ir á eitt sáttir, enn ágreiningrinn í því máli heflr að
undanförnu, eins og kunnugt er, spilt öllu samkomu-
lagi þingmanna, og þannig haft skaðleg áhrif á ýms
önnur mikiísvarðandi mál.
í aðalatriðum stjórnarskrármálsins munu flestir
vera samdóma, enn það eru ýms smærri atriði, sem
í ráuninni valda ágreiningnum. Eins og málinu nú
horfir við, er Iíkiega ekki til þess hugsandi, að gera
neiuar verulegar breytingar, því það gæti leitt til
sömu sundrungar og verið hefir að undanförnu.
Þingmenn yfir höfuð, og sérstaklega hinir nýju, ættu
nú ekki'að líggja á liði sínu og sýna þjóðinni að hún
geti borið fult traust til þeirra. Ekkert er líklegra,
enn að stjórnarskrármálið gangi fram á þessu þingi,
og þá fáum vér nýjar kosningar og aukaþiug 1894.
Þetta er jafnframt áminning til hinna lítt reyndu
þingmanna, sem geta búizt við að sitja ekki oftar á
þingi enn í þetta sinn, ef frammistaða þeirra verðr
ekki kjósendum að skapi.
Milii blaðamanna og þingmanna þýrfti að vera
meiri samvinna enn nú gerist, bæði milli þinga, og
eins þegar á þing er komið. Fæstir þingmenn láta
skoðanir sínar i ljós í blöðunum; þeir láta ekkert á
sér bæra milli þinga, hversu mikið sem að þeim kann
að kveða á þiugi. Þeir heimta, að blaðstjórarnir haldi
lífinu í pólitíkinni milli þiuga, enn þegar á þing er
komið, hafa þeir enga samvinnu við blaðamenn.
Þetta getr nú, ef til vill, verið blaðamönnunum að
kenna meðfram.
Til þess að samvinnan geti orðið góð á þingi, er
ómissandi að bændr, sem eru eða ættu að vera meiri
hluti þings, myndi flokk sór, og mætti auðvitað taka í
þeuna bændaflokk þá presta eða aðra embættismenn,
sem skuldbinda sig til að fylgja stefnuákvæði flokks-
ins. Enu þessi flokkr verðr einnig að halda sér vak-
andi milli þinga, og það verðr bezt í sambandi við
blöðin, og helzt að eins eitt eða tvö blöð, sem ein-
arðlega héldu fram „programmi“ flokksins.
Þetta ættu þingmenn vel að athuga, og kæmist
þessi rekspölr á, mundi landsmáiunum betr borgið.
Óvenjur.
Eftir Karl unga.
IV.
Kvonbænir.
Það er mjög sjaldgæft, að stúlkur biðji sór manna;
hitt þykir sjálfsagt, og er einnig það algenga, að
þeir fari á undan í því efni. Kemr hér ffarn sem
víðar, að konan lýtr í lægra haldi enn karlmaðrinn.
Engin lög fyrirskipa að svo skuli vera, enn vaninn
hefir helgað það. Hann hefir svo gersamlega blind-
að menn, að það þykir hneyksli, ef kona biður
karimanns. Það er talinn flennuskapr, og þykir
ekki sæma heiðvirðum stúlkum. Enn af þessu leið-
ir margt og óþægilegt fyrir konuna, og það hefir
svo áhrif á sambúð hjónanna og heimilislífið. Fyrir
þessa skuld er mörg kona óhamingjusöm alla ævi.
Það er nú einusinni hlutskifti kvenmannsins að
verða eiginkona. Hærri byr er henni fyrirmunað
að sigla. Fiestar stúlkur girnast því að komast í
hjónaband fyrr eða síðar, sem eðlilegt er, því á
þann hátt geta þeir trygt framtíð sína. Enn af
því leiðir, að mörg stúlka tekr þeim er fyrst
býðst. Ekki ávalt af því að henni líki hann svo
vel í alla staði, neldr oft af áeggjun foreldra og
annara vandamanna, og af ótta fyrir því, að ekki bj óðist
aðrir betri. Þær sem neita í sífellu, verða oft út-
undan á endanum, eða taka þeim er þær hafa hafn-
að, og stendr ef til vill þeim að baki, er þær áðr
áttu kost á. Þannig er tíðum úr vöndu að ráða
fyrir stúlkunni; hún veit ekki hverjum hún á að
taka og hverjum að hafna, þegar fleiri bjóðast.
Enn sá sem hún hefði helzt kosið, biðr hennar aldrei.
Því er svo varið um flesta karlmenn, að þeir ógjarn-
an vilja fá „nei“ í þess konar málum. Fara þar
þvi síðr að, er þeir halda að sér verði neitað. Nú
getr einhver stúlka verið, er hefir augastað á ein-
hverjum vissum manni, enn atvikin haga því þann-
ig, að hann kemst aldrei á snoðir um það. Og í
annan stað geta kringumstæðurnar verið þannig
vaxnar, að hann sjái sór ekki fært að biðja þeirrar
stúlku, enda þótt hann kysi sér hana helzt. Auðr
og ættgöfgi getr riðið þar baggamuninn. Maðrinn
þykist sjá í hendi sér, að hann ekki fái þessa stúlku,
af því hún stendr ofar enn hann að mannvirðingu.
Hann sættir sig því við að taka aðra, sem hann þá
auðvitað getr ekki orðið eins hamingjusamr að lifa
með. Og stúlkan giftist einnig, að ráði ættmanna
sinna, þeim er henni þótti samboðinn. Yið þessi
úrslit verðr hún að sætta sig, enda þótt henni falli