Fjallkonan - 05.09.1893, Blaðsíða 3

5. sept. 1893.
FJALLKONAN.
143
um mönnum, að tilhlutun sýslumanns Jðns Maguússonar til að
stofna búnaðarfélag, og þar kosnir til að semja lög fyrir félagið:
Sigurðr Sigrflnnsson, Jón hreppstjóri Jðnsson og Gísli kaupmaðr
Stefánsson. 13. ágúst var aftr haldinn fundr og lagt fram frum-
varp til laga fyrir „f'ramfarafídag" og það samþykt með litlum
viðbótum. Framfarafélag þótti víðtækara, enn verkahringr bún-
aðarfélags (eingöngu) fremr þröngr, eftir því sem hér hagar til.
Formaðr félagsins var kosinn Sigurðr Sigrflnnsson, varaformaðr
Gísli kaupmaðr Stefánsson. Skoðunarmenn kosnir Jón hrepp-
stjóri Jónsson og Guðmundr bóndi í>órarinsson. Undir lög fé-
lagsins skrifuðu allir sem á fundinum vóru (11). — Frá byrjun
júlímán. hefir verið alveg /i.sfelaust til þess nú nokkra daga lítill
reytingr. Svartfuglaveiði var hér með minsta móti. Lundaveiði
heldr frekari enn næstliðin ár. Fýlungatekja allrýr, 1/í—’/a
minni á sumum stöðum enn í meðalári. Öðru hvoru hafa plank-
ar rekizt hér og fundizt á sjó, enn allir meir og minna maðk-
smognir. 8. þ. m. var smáhvalr (andarnefja?) róinn hér í land
spikiaus og lítt nýtr. — Aðsókn frá meginlandi hingað til verzl-
unar var með minsta móti. Tvö skip hafa farið héðan til
Spánar með saltfisk og hrogn, hið fyrra 12. júlí, hið síðara 4.
ágúst. Sama dag fór seinasta skip, „Jason“, héðan til Hafnar,
með afganginn af islenzkum vörum. 20. júli fór „Union“ til
Hafnar, og með því H. Bryde. Þegar skipið sigldi austr hjá
Bjarnarey, framdi skipstjórinn, Clausen, það ærustryk (sumra
útlendinga hér við land) að skjóta 5 svartfugla fáa faðma frá
eynni í augsýn veiðimanna, hafnsögumanns og þeirra, sem hjálp-
uðu skipinu út. — í vor gerðust sú nýlunda hér, að allmikið af
ull, sem kom frá meginlandi, var þvegið hér, og hafði auðvitað
allmikinn kostnað í för með sér. Slíkt háttalag gefr liklega
skiftavinunum góðar vonir um glæsilegan ávöxt og kaupbæti.
Þrisvar sinnum hafa bændr hér fengið nokkuð af vörum frá
Kaupmannahöfn, keyptar fyrir eiginn reikning, og borgað fyrir-
fram. Br allmikill verðmunr á þeim við það, sem menn verða
að venjast hér, enn því er miðr, að þeir eru tair, sem geta snú-
ið sér við í þeim sökum, því flestir eru fastir í skuldbindingar-
og veðsetningardrómanum við tjóðrhæl verzlunarinnar".
Hjálmar og............týran.
Út af athugasemd þeirri, er ritstj. Nlj. hefir hnýtt við bréflð:
„Frá þingmannabúðum11 í nr. 24 þ. á. af bl. sínu:
H. S. varð svo skelkaðr, er hann sá að þingmönnum mislíkaði
aðferð hans með greininni: „Af því aðl‘ í 23. bl., að ég sá
aumur á honum og hét að biðja honum vægðar hjá forseta, ef
hann að eins birti bréfið, og því lofaði hann ósköp fúslega.
Greinina i 23. bl. hans sá ég enga ástæðu til að leiðrétta; hver
maðr getr séð, að hún er öll vitlaus. Að hafa rétt eftir orð,
sem ég tala á þingi, mundi ég álita hverjum manni heimilt.
Hvort H. S. hefir svo gert, má dæma um af Þingtið. á sínum
tíma.
H. S. fær orð fyrir að vera „meinhægðarmaðr11, enda get ég
trúað, að þetta frumhlaup hans til mín sé af „völdum annars
verri“.
Björn Bjarnarson.
Sjálfviljug kviksetning. Prófessor Tyndali frá London, sem
hefir lagt stund á ýmsa nýja kynjafræði, huglestr o. fl., hefir ritað
til forstöðumanns Chicago-sýningarinnar, að hann ætli að láta
grafa sig þar lifandi í haust, eftir miðjan sept., og rísa upp eftir
30 daga. Hann ætlar að láta leggja sig í lofthelda kistu, og
skulu þar vera viðstaddir umsjónarmenn. sem sýningarnefndin
velr. Kveðst hann gera þetta í þarfir vísindanna og til að sanna
ódauðleik sálarinnar. Hann segir að andinn geti skilið við lik-
amann og komið aftr nær sem vill. Kveðst hann hafa gert
líkar tilraunir með góðum árangri í Bombay og San Francisco,
enn vill nú nota tækifærið til að gera heiminum kunna þessa
uppgötvun á hinni miklu Chicago-sýningu.
[Manitoba Free Press].
Að lifa í 200 ár. í North Am. Iteviey: ritar vísindamaðr
einn leiðbeiningar um það, hvernig menn eigi að halda sem
lengst heilsu og líkamsstyrk og ná háum aldri, sem hann telr
að geti orðið 200 ár. Aðalreglurnar eru, að forðast alla fæðu,
sem mikið saltefni er í, éta mikið af ávöxtum, einkum ávaxta-
safa, ósoðin epli o. s. frv. og drekka daglega 2—3 ölglös af
soðnu vatni með 10—15 dropum af þyntri fosfórsýru í hverju.
Sannleikanum verðr hver sárreiðastr.
Smásaga.
Enskr höfundr segir svo frá: Ég er eins og Georg Washing-
ton í því, að mér er ómögulegt að segja ósatt. Móðir mín
brýndi stöðugt fyrir mér að segja alt af satt, og fóstra mín
sagði oft við mig: „Segðu satt, Tumi Iitli, því annars kemr
skollinn og tekr þig“.
Ég fylgdi trúlega þessu heilræði, og hefi fylgt þvi alla mína
ævi, enn af því hefir bara leitt, að ég er mesti ólánsbjálfi á
guðs grænni jörð.
Ég ætla að segja ykkr nokkur atvik þessu til sönuunar:
Eldabuska hafði eitt kvöld hjá sér hermann og gæddi honum
á te og sætinduœ. Mér varð litið fram i eldhúsið og sá ég
þenna rauðklædda mann. Eldabuskan kallaði á mig og sagði:
„Ef einhver uppi spyr hvort nokkur sé í eldhúsinu, þá segðu að
það sé bara fóstra þin og ég“. Fóstra mín bað mig líka að
segja þetta, kysti mig og gaf mér kökubita.
Ég tók við bitanum, enn var ekki rótt innan brjósts. „Tekr
þá ekki skollinn mig, ef ég skrökva?" sagði ég.
„0 susbu nei, væni minn, þetta er svo sem eiginlega ekki að
skrökva“.
Ég fór upp og var hugsandi út af þessu. Undir eins og móðir
mín sá mig, spyr hún mig: „Er ókunnugr maðr niðr í eld-
húsinu? Mér heyrðist það“.
Sannleiksást mín sigraði mig undir eins og ég svaraði: „Já,
mamma, þar er maðr rauðklæddr, og ég vil ekki þessa köku“, og
svo fleygði ég kökubitanum á gólfið.
Mamma sagði að ég væri gott barn, enn bæði eldabuskan og
fóstra mín klipu mig og stríddu mér, til að hefna sín, og undir
eins þá fann ég greinilega til þess, að það borgar sig ekki æv-
inlega að segja satt.
Einhvern dag heyrði ég að móðir mín sagði: „Ég vona þó
að skrattinn reki ekki hana frú Johnsen hingað i dag“.
Stundarkorni seinna kom frú Johnsen og mamma tók henni
báðum höndum. „Nei, hvað mér þótti vænt um að þér komuð.
Ég átti líka von á, að þér munduð koma‘!.
„Mamma“, sagði ég, „þú mátt ekki skrökva. Skollinn kemr
þá og tekr þig“.
Frú Johnsen brá heldr kynlega við þetta, og mamma fór með
mig inn í hina stofuna og flengdi mig.
Ég átti írændkönu, sem þótti fjarska vænt um mig. Hún
hafði aldrei gifzt, enn var svo rík, að hún vissi ekki aura sinna
tal. Það var á margra vitorði, að hún hafði arfleitt mig að öll-
um eigum sínum. Mér var ekki meir enn svo um hana, af þvi
hún var svo ljót og leiðinleg. Verst af öllu þótti mér, að hún
tók mig ævinlega upp i fangið á sér og lagði hendrnar um háls-
inn á mér.
„Þykir þér vænt um mig, Tumi litli“, sagði hún einu sinni
og lagði mig undir vanga sinn.
„Nei“, sagði ég, og það fór hryllingr um mig allan.
„Hvað er þetta? Af hverju þykir þér ekki vænt um mig, ó-
hræsið þitt?“
„Af því þú ert svo ljót og leiðinleg“.
Hún fleygði mér úr fangi sínu, sagði að ég mundi á endanum
fara í tukthúsið og ég skyldi aldrei fá grænan eyri af hennar
eigum. Faðir minn lamdi mig með reyrpriki og móðir mín
flengdi mig með vendi. Þau urðu bæði köld til mín, og þeim
hætti að þykja vænt um mig, alt saman af því að ég sagði alt
af satt. Enn ég gat ekki að þessu gert, það var eins og ég
ég væri fæddr með þessum ósköpum.
Meðan eg var í skóla hötuðu allir skólabræðr mínir mig og
kölluðu mig njósnara og rógbera.
Og nú þegar ég er kominn á fullorðins ár, er eins og allir
forðist mig, af því ég er svo sannorðr. Oft hefi ég hugsað
með sjálfum mér: Á ég nú ekki að herða upp hugann, eins og
maðr, og ljúga, enn lygin kemst ekki lengra enn upp í hálsinn
á mér.
Fyrir skömmu komst eg í kynni við unga stúlku, sem sagði
að sér þætti svo vænt um mig af þvi að ég væri svo hreinskil-
inn og sannorðr. Eg fékk ást á henni og við hétum hvort öðru
ævilangri trygð. Einu sinni segir hún við mig.
„Þykir þér hún fröken María lagleg, Tumi“.
Eg vissi reyndar, að hún öfundaði Maríu af friðleikanum.
„Já sagði ég, mér þykir hún bara falleg".
„Þykir þér hún fallegri enn ég“.
„Já fallegri þykir mér hún, enn —“.
Hún rauk burtu og daginn eftir sagði hún mér upp. Ég er
eyðilagðr maðr á sál og líkama af þvi eg hefi alt af sagt satt.
Lesararnir halda ef til vill ég segi nú ekki satt frá þessu.
Enn hefi eg ekki margsinnis sagt, að ég get ekki skrökvað?