Fjallkonan - 17.12.1901, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
þekkir a!ls ekki hinar miklu og fögru tilfuuda-
ingar, sem uáttúran vekur i manninum með dýrð
sinui og fegurð. Þetta fólk veit það ekki
sjálft, að það er andlega blint; það álítur sig
vera heilskygnt, eu alla aðra skynvidinga.
Oft er þaðj, að hugsunarhringnr slíks fólks
nær ekki út fyrir fjóra veggi. Þegar eg hefi
viljað fá það til að hugsa um eitthvað annað
en það sem því er tamt, hefir það avarað því
að það gæti það ekki. Konur hafa t. d. oft
sagt mér, að hvorki hafið, fjöllin né skógarnir
eða nein náttúrufegurð hefði áhrif á
þær. Eia sagði mér, að hún hefði gert það
þvert um higa sinn, að gera sér það ómak að
ganga með samferðafólkinu út á veggsvalir i
Neapel til þsss að sjá úteýnið, og hún hefði
gert það eingöagu af því að fólkið hef'ði neytt
hana til þess.
Nú gæti einhver sagt að þessi sljóleiki mundi
vera koatur, og að þeim sem svo væru gerðir
inundi eíður hætt við taugaveiklua. Eg vona
þó að menn misskllji ekki orð mín svo, þó eg
ráði mönnum tii að hafa taumhald á geðshrær-
ingum síuum, að eg haldi fram taugaaljóleika.
þegar um þetta efni er að ræða. Því fer fjarri.
Marglr taugaveiklaðir meun eru viðkvæmir í
lund, en menn mega samt ekki ímynda sér, að kald-
lyndum og óviðkvæmum mönnum sé óhættara.
Skortur á áhuga á hinum æðri hugsjóaum,
skortur á trú, skortur á tilfinningu fyrir nátt-
úrunni o. s. frv., gerir hugarfarið tómlegt og
veikir taugakerfið, og þótt meuu hafi nægileg
dagleg störf, vega þau ekki á móti skorti á
andlegum áhugaefnum. Þó er efnaður rnaður
venjulega betur staddur, sem hefir nóg daglðg
störf, en kona hans, sem minna hcfir að hugsa
um. Iðjulaust uppeldi er uppeldi til tauga-
veikluu&r.
Þó arfgeugi gari mikið til, getur uppeldið
eiunig lagað mikið og bætt. Eifct af því sern
ég verð að vara menn við er það, að iáta
börn vera í ferðalögum á unga aldri. Þau kyau-
ast þá náttúrunni á þðim aldri, sem þau eru ekki
móttækileg fyrir það, og af því leiðir að þau
hafa síðar enga gleði af náttúrunni. Það er
mikilsverð regla, að börnin kyanist hinum ýmsu
áhrifum og nautn í réttau tíma og eítir
hæfi sínu.
Af þessari ástæðu veið ég að álíta miður
holt, að börn sem eru á barnsaldri komi á
llstasöfn, máiverkasöfn og í leikhús.
Það á að leyfa börnunum &ð vora börn svo
lengi sem unt er. Það er stór eynd gegu lög-
um náttúrunnar og hroðaleg árás á léttindi
og gæfu mannsins, að neyða börn til þess að
hsga sér, finna til og hugsa eins og fullorðnir
menn. Börnia gjald i þfs?, og ekki sízt tauga-
kerfi þeirra. Hín andlega þrosknu á að koma
svo seint sem hægt er. Meðil annars má al-
varlega vara við b&raasamkomum, sem nú eru
farnar að tíðkast og barna dansleikum; það
skaðar húgsunarhátt barn&nna og býr til hjá
þeirn skoðauir, venjur og kröfur, sem alls ekki
mega eiga sér stað hjá þeim.
Ný þingmaimsefm. Páll amtmaður Briem
býður sig að sögu fram til þingmensku í Húua-
vatns3ýslu. Tilið víst, að hann nái þsr kosn-
ingu.
í Suður-Múlasýslu býður sig fram Jón Ó-
lafsson, fyrrum ritstjóri og þingmaður Suun-
mýlinga &ð fornu.
„Ariiiirðingur11, hið nýja blað sem „Prent-
fél&g Arnfirðinga11 (Pétur Thorsteinssou o. fl.)
gef'ur út, en ritstjóri er Þorsteinn Erlingsson,
er nú komism út. Þ ð erfremur myndarlegt í
sjón. .
Frægur ræningi. Nýlega var handtekinn
ræningi einn í Kalabríufjöllum á Ítalíu, Músó-
línó að nafni, sem bafði hafst þar við í mörg
ár. Voru loksins lagðir 60,000 lírar (um 40,000
kr.) til höfuðs honum. Hafði lengi verið reynt
að ná honum, en ekki tekist, því fantur þessi
var einskonar þjóðhetja í augum margra Kala-
bríumanna, og snmir þorðu ekki að segja til
hans, því þeir vissu að ef þeir gerðu það væri
þeim dauðinn vís. Músólínó hafði alt af fullar
hendur fjár; var oft á almanna færi skrautbú-
inn og lifði sem konungur; hann var víða vel-
kominn, alt stóð honum til reiðu og enda ást-
ir kvenna, af ekki lakara tæginu, þótt hann
hefði margan mann drepið, og má af þessu
sjá spillinguna þar um slóðir. Það þótti vera
um hann einhver „rómantisk gIoría“, og var
gert út mikið lið til ná honum, en þá fór af
honnm mesta gyllingin, því við handtökuna fórst
honum hið bleyðimannlegasta og líkast sem
vænta mætti af algengum innbrotsþjófi,
Stór seglskip. Yfirleitt fækkar seglskipum
nú á dögum, en svo lítur út, sem nú sé farið
að smíða þau stærri en að undanförnu. Eitt
er verið að smíða í Geestemúnde í Hannover,
8200 tonn, en stærra er eitt franskt seglskip
nýsmíðað í Eouen (Eúðuborg), sjömastrað, 9000
tonn. Þess konar risavaxin seglskip eru útbú-
in með hjálpar-eimvélum.
Verzlun
Tl. Tlorsteiisson
selur margskonar nauðsynjavörur, mjög
ódýrt gegn peningum.
Magrar tegundir af Chocolade. — Cacao.
Steyttan xnelis.. — Sveskjur. — Rúsíuur.—
Citrouolia. — Oerpulver. — Húsblas. —
Hveiti. — Kartöflumjöl. — Hafrainjöl, do.
í pökkum. — Sago.
1*1X10 — hvergi ódýrara.
(x ó ð ;i r danskar 33L^l*'tÖ:Ð.lll* o. fl.
Ljómandi falleg
Kvennslipsi
og
Enskt vaðmál
fæst kjá
Th. Thorsteinsson.
Alls konar
prjónles
svo sem:
Bláar karlm. peysur frá 2—6 kr.
Karlm. vesti, mjög ódýr.
Drengja peysur. — Karlm. sokkar.
Sokkar og leggjalilífar, fyrir börn og full-
orðna.
Alls konar nærfatnaður.
Herðasjöl í öllum litum, og m. fl., hjá
Th. Thorsteinsson.
Steinolía
Royal Dayligth, — fæst lijá
Th. Thorsteinsson.
TH. THOÍTEmSSON
fást
til j-ó-l-a-n-n-a:
Spíl, hvergi ódýrari.
AIls konar
Parna leiKföng.
Einnig ýmsir munir hentugir í jólagjafir.
140
eg var búinn að heita því að finna þig og spj&lla við þig góða
stund og rifja upp gamlar endunninningar frá Hkólaárunum. Þú
varst ljóti þorparinn, Laggiu.
Laggi vissi ekki hvað hann átti við sig sð gera. Honum
þótti þetta illur gestur. Hann réð það af að vefja sem fastast að
sér sauðargærunni og látast vera heilagur maður.
„Þér verðið að afsaka mig, herra Hellstedt", sagði hann.
„Nú — hefi eg aldrei heyrt annað eins. Hefirðu gieymt skóla-
bræðrum þínum?“
Já, — en þú raátt kalia mig bróður í Kristó. Þú mátt vita, að
eg hefi fyrir löngu skilið við veröldina og hennar spillingu, og
hefi öðlast hið góða hlutskiftið. Eg má þakka guði, að eg er
frelsaður. Eg er nú, gaði sé lof, lítilfjörlegur prédikari og þjónn
í víngarði drottins".
„Gott er það, guðhræðslan er til alira hlnta nytsamleg, segir
ritningin, og hefir fyrirheit bæði fyrir þetta líf og hið tiikomanda.
Eg ímynda rnér, að það sé fyrra fyrirheitið, sem þú hefir gengist
fyrir. Ea kastaðn nú af þér heilagl8ikanum stuadarkorn, svo eg
geti spjallað við þig“.
„Ef bróðir minn vili gleðjast í gaði sínum —“
„Blessaður, eg get ekki horft á þetta bænarandlit — þú ert
góður heim að sækja, eða hitt þó heldur, býður mér ekki einu
sinni að sitja. Eg ætla nú samt að setjast niður og vona, að þú
gefir mér einn konjakkara í minningu gamals kunningsskapar“.
„Vinur“, sagði Laggi, og leit á skápinn. „Þvílikt eitur frá
apóteki djöfulsins hefi eg ekki í míiium vörzlum. Það hlýtur þó
137
um anuað, en eg get þó ekki að mér gert, að hugsa um það
hvað heimuriun muni segja“.
„Hvað varðar okkur um keiminn ? Ef heimurinn er réttvís
þá mun hann segja: Frú Dahu hefir góðan smekk; hún hefir
kosið sér vænsta, fallegasta og itldælasta manninn, sem hún gat
fengið“.
„Vertu nú ekki að þessu skjalli“, sagði haun. „En hvað
heldurðu að haan faðir þinn segi. Heldurðn að hann mundi vera
því samdóma?"
„Nei, því er nú miður, en hann hefir nú glatað rétti sínum,
af því liann vildi neyða mig til að taka honum Rúsensköld. En
eg veit eiun, sem þykir vænt um þenna ráðahag, og það er hún
Amanda“.
í sama bili var lokið upp hurðinni, og á þröskuldinum stóð
Amanda Adlerkranz, og aftan við hana stóð Emma Ankarstrále
öli hlæjandi.
„Þatta þótti mér vænt um að sjá“, sagði Amanda gamla.
„Eg hefi lengi búizt við þessu, og það hlaut að fara svo, þegar
þið voruð búiu nógu lengi að efast hvort um annað. Þú hefir
valið vei, Hermína, og þú Willner, hefir fengið engil til föruneytis. —
Verið þið nú bæði farsæl“ sagði hún og tók í hendur þeim, „þá
iíður mér lika vel“.
Emma óskaði þeim iíka til hamingju.
„Hvernig stendur á því að þú ert komin Emma“, spnrði
Hermína. „Þú hittir vel á“.
„Og þaðernú alt samaa mér að þakka“, sagði Amanda. „Þeg-