Fjallkonan - 16.08.1904, Side 4

132
FJALLKONAN.
Sérhver hlutur þarf að borgast að
fullu við afhendingu hér eða fyrir-
fram.
Sérhverri pöntun þarf að fylgja ein-
hver talsverð borgun (minst x/5 verð-
ins); eða næg trygging fyrir fullri
borgun við afhending hór, þegar um
fleiri hundruð króna er að ræða í
einu. Mikill afsláttur í stórkaupum.
Gætið þess, að senda allar pantan-
ir eitir þessari áritun minni, og æfin-
legaheldur of snemma en ofseint.
Virðingarfylst.
S. B. JÓNSSON. Revkjavík.
$et ticrbcn§Ber0itttc cícctriffc ©unbícbébelte
[ia ubbannct
tuftnbcr
SDUbbcl
bart
llbí
bac
íbftcm
og er
©tgt,
onbcr,
Smcrtcr un
cr lonftrucret af en oivIc»
Sœge, og anbcfalet af
iJJattcntcr. J;et crctufeil*
meb aOe Sbgbommc, fom
tyring i et focrffet 9tcroe*
bctt fifreftc Jtur for ÍDtaOe*
JBíobmangel, ^oocbpinc,
ber Srbftct, tabt Sioáfraft, S^onlpá^eb etc. tprií fun
£r. 15,20, 25. — 100 Siberá illuftrerct la-' :uibe’!«
ffabelig 93og fcnbcá gratið mob ifJorto 0,20.3J u r e a f
Sanitaá, Jlongcná ©b. 2, ©bnftiania.
©urcauet ubloocr mob Æaution .flr. 5^00 tti
ben, ber fan beoifc, at Slcctrovatb iffc inbc(;0i»
bcr fvlbar, rcgulerbar electrif! Strvm.
Anbefales aí Læger.
Til Bureau Sanitas.
Paa min Læges Forlangende bedes De
være saa venlig, at sende mig et Elec- I
tropath-belte. Hol, Hallingdal d. 5. Maj
1904. 0. S. D.
Til Bureau Sanitas.
Efter Brugen af Deres Batteribelte
f0ler jeg mig frisk og fremsender stor Tak.
Ringcbu St. d. 11. Juni 04. A. L.
Til Bureau Sanitas.
Jeg har brugt Deres Electropatb-belte
efter Anvisningen og er nu bleven ganske
kvit mine plagsomme Gigtsmerter.
Næs i Aadalen d. 20. Juni 04. S. H.
Til Bureau Sanitas.
— — Deres Belte er overordentligt
virkningsfuldt, det er ingen Humbug af
Dem at anbefale det til Publikum.
Namsos d. 24. Juni 1904. G. E. P.
NB. Originalattesterne beror til Eftersyn.
Navn og Adresse opgives paa Forlangende.
HINIIí uxarg-eftirspurðu
SKÍRNARKJÓLAR eru aftur
komnir, einnig dömuflibbar,
sem aldrei hafa flutzt hiugað fyr,
vasaklútar með myndum af japanska
stríðinu, o. m. fl. í Yeltusundl 1.
jKristín Jónsðóttir.
QOOOOOOOCOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOg
Schweizer-silki!
Biðjið um sýnishorn af hinum nýju svörtu, hvítu eða mislitu vör-
um vorum.
v, Hreinustu fyrirtök oru; Rósað-Silki-Foulard, hrásilki, Méssalin-
Bes, Louisines, Schweizer-ísaumssilki o. sv. frv. i alfatnaði og treyjur á 90
aur. og þar yfir hver meter.
Vér seljum beinlínis einstökum mönnum og sendum silkivörur
pær, e.r menn velja sér, tollfrítt og burðargjaldsfrítt heim á heimili
manna
Vörur vorar eru til sýnis hverjum sem villhjá frú Ingibjökgu Johnsbn,
Lækjargötu 4 í Reykjavík.
• Schweizer & Co., Luzern Y 3 (Schweiz)
SilkÍTarnings-Útflytjendur. Kgl. kirðsalar. ^
>c ccccccccoooooocoooooooooooooooooooooo
Otto Monsteds
ðanska smjörliki
er bezt.
Þakkarávarp.
nýkomin með gufusk. „Patria", sem
verða seld mjög ódýrt, einkum
þeim, sem gefa sig fram nú þegar,
meðan á uppskipuninni stendur. —
Ij. p. Duiis, Reykjavík.
,Sun‘.
hiu elzta á fforðurlöndum,
stofnað 170’, tekur í brunaábyrgð:
Hús or hæi, hey og skepnur og alls
kcnar innanstokksmuni; aðalumboðs
maður hér á landi er:
jiíatthías jyiatthiasson,
slökkvistjóri.
Ritstjóri: Ólai'uk Ólafsbon.
Prentari Þorv. Þorvarðsson.
Eins og mörgum mun kunnugt,
bar það til á síðastliðnum vetri, að
minn ástkæri eiginmaður, Jón Guð-
mundsson, kendi kvilla þess, er varð
honum að bana. í sambandi við
þetta vil eg leyfa mér, að geta þess,
hve drengilega ýmsir, bæði sveitung-
ar hans og fleiri, breyttu við hann
í veikindum hans t. d. þegar hann
var orðinn alráðinn í að reyna að
komast til Reykjavíkur til að leita
sér lækninga, þá gaf sóknarprestur
okkar, séra Magnús Bjarnarson hon-
um 10 kr. og fór þess á leyt við
nokkra bændur hér, að þeir gerðu
slíkt hið sama. Þessu var svo vel
tekið, að nær 100 kr. gáfust, er
skyldu ganga til þess að létta kostn-
aðinn við suðurferðina.
Þegar maður minn sál. lagði hóðan
voru kraftar hans svo þrotnir, að það
var meira af vilja en mætti, að hann
lagði í þá erfiðu ferð; hann þurfti
því á góðri umönnun að halda
á leiðinni, enda gerðu flestir það,
sem unt var honum til þæginda. Sér-
staklega er vert að geta þess, hve höfð-
inglega Jóni Guðmundssyni pósti, frá
Reykjavík að Odda, fórst við hann.
Á leiðinni til Reykjavíkur hafði
hann keypt sér fylgd, til þess að geta
hjálpað manni mínum um sem mest,
og gert honum leiðina svo létta sem
frekast var kostur; en svo lætur hann
ekki nægja, að koma honum til Reykja-
víkur, heldur fylgir honum þaðan aft-
ur, á milli póstferða, austur að Laug-
ardælum til vinar síns, herra óðals-
bónda Eggerts Benediktssonar. í
Reykjavík hafði hann ekki viljað tefja,
úr því hann gat enga bót fengið á
meinum sínum; hefir hinn göfuglyndi
maður, Jón póstur orðið þessa áskinja.
Fyrir alla þessa miklu hjálp tók hann
engan eyri og mun það fáheyrt af
óviðkomandi manni. Þegar að Laug-
ardælum var komið, bar svo til, að
herra Hjörleifur Jónsson frá Sanda-
seli var þar á ferð, vildi þá minn
kæri og sártsaknaði eiginmaður reyna
að komast með honum austur, því
að þráin var, að komast í hina fögru
átthaga sína til að deyja þar. Hjör-
leifur aðstoðaði hann "eins og hans
var von svo vel, sem unt var áleið-
inni, svo lengi, sem hann mögulega
gat komist áfram. Þó óhætt sé að
fyllyrða, að „hugurinn hafi borið
hann hálfa leið,“ varð hann að láta
staðarnumið á hinu góðkunna heimili
Suðurvík í Mýrdal, hjá frændkonu
sinni, Matthildi, og manni hennar
herrakaupm. H. Jónssyni; gerðu þau
alt, sem þeim var mögulegt til þess,
að honum liði sem bezt á heimili
þeirre, þangað til hann fékk þar að
sofna hinn síðasta blund.
Þegar hann varð þess áskynja, að
hann kæmist ekki lifandi heim til
sín, bað hann um, að sveitungar sín-
ir flyttu sig látinn heim tilsinþaDg-
að, er hann vildi fyrir alla muni
komast lifandi. Urðu þeir góðfúslega
við þeirri hans síðustu ósk.
Öllum þessum mönnum, sem og
öllum, er fyrir honum greiddu, votta
eg mitt hjartans þakklæti og bið
algóðan guð, að launa þeim góðverk
þeirra, af ríkdómi sínum. Einnig
votta eg öllum þeim, er heiðruðu útför
míns hjartkæra manns, mitt hjart-
ans þakkklæti.
Hvoli í Fljótshverli 4/s_’04
Ingibjörg Jónsdóttir.
98 3»
sæffld fyrir sVeitína, þegaf þeír, Seth héðan ettl kýnjaSir, verða
nýtir og heiðarlegir menn.“ Baróninn þuldi þetta upp eins og
utanaðlærða tölu á fénaðarsýningu. Þessi þrjú ár, sem hann var
oddviti, hafði hann búið sér til nokkrar stuttar og laglega orðað-
ar ræður, hentugar við ýms tækifæri, þegar ekki tjáði að þegja
og eitthvað varð að segja. Þær gátu táknað alt og ekkert, og
drupu sætar og mjúkar af vörum honum.
En það var hægra ort en gert, að gabba hann Teteról gamla.
Hann sá það þegar og skildi, að enginn hugur fylgdi máli hjá bar-
óninum.
„Ójá herra barón,“ mælti hann, „það tjáir ekki annað en
færast í aukana. . Presturinn þama hefir altaf verið virkta vinur
minn. Hann kendi mér það í æsku, að farsældiu væri ekki bund-
in við skrauthýsin og að miklu fremur væri ástæða til að aumkva
ríkismennina en öfunda þá. Þenna lærdóm hefi eg jafnan geymt
hórna,“ og um leið benti hann á ennið á sér.
„Langar yður ekki aftur til Parísarborgai ?“ mælti baróninn.
„Nei! það er síður en svo,“ mælti Teteról. „Eg kann hvergi eins
vel við mig og hérna. Mór svipar til spámannsins .... Jú!
Hvaða spámaður var það, sem var 3 daga og 3 nætur i kviði
hvalfiskjarins?"
„Það var spámaðurinn Jónas," svaraði séra Míró. „Jú, satt
er orðið", mælti Teteról. „Það var spámaðurinn Jónas. Það mun
hann hafa verið nefndur. Eg var búinn að vera 38 ár 1 kviði
hvalflskjarins og eg var kominn að því að kafna. En lof og dýrð
sé fofsjóníimi fyrir það, að þá spúði hvalflskuriun mér á þurt
land aftur; og nú er eg kominn hingað, upp í blessaðá sveitina."
Baróninn horföi forviða á þenna undarlega mauu, sem geðj-
aðist betur að Saligneux en Parísarborg. Hefði hann átt um tvo
kosti að velja, þá hefði hann miklu fremur kosið hvalfiskinn.
„Eruð þér ánægður með húsið?“,spurði presturiun, „ætlið þér
að kaupa það?“
„Ójá! Líklega geri eg nú það axarskaft," svaraði Teteról.
„En ekki er því að neita, að dýr er húskofinn. Eg verð að hugsa
um að fara laglega með lítil efni. Þeir ímynda sér efalaust,
bændurnir hérna í sveitinni, að eg sé flugríkur, og það sé heilög
skylda þeirra, að hafa mig fyrir féþúfu."
Baróninum þótti samtalið orðið nógu langt.
„Herra Teteról,“ mælti hann. „Ef eg get gert yðurgreiða,
þá er eg fús til þess. Þér eruð velkominn, hvenær sem eg get
verið yður innanhandar. “
„Eg þakka yður fyrir vinsamlegt boð, herra barón,“ mælti
Teteról og hneigði sig.
„ Gott eigið þér, herra Teteról, “ mælti baróninn enn fremur.
„Nú getið þér sezt hérna í helgan stein og notið kyrðarinnar og
næðisins. Það er rétt eins og eg, eðahitt þó heldur! Á morgun
eða hinn daginn verð eg að kveðja sveitarsæluna og fara til Parísar-
borgar. Meðan eg er í burtu, getið þér snúið yður til ráðsmanns-
ins míns, hans hr. Crépin. Eg skal bjóða honum, að vera yður
innan handar. Verið þór sælir!“
Að svo mæltu fóru þeir leiðar sinnar, presturinn og baróninn,