Fjallkonan - 07.08.1909, Qupperneq 4

FJALLKONAN
130
Maftur druknafti
í HéraÖBVötnunum i Skagaflröi að-
íaianótt síðastl. sunnudags, Hallur
Jónsson bóndi í Brekkukoti í Akra-
hrepp, ungur bóndi og dugandi maður.
Cf menn vissu þaó!
hvað orgelin, sem Einar Brynjólfs
SOn selur, eru fullkomnari og mikið
verðlægri en annara, þá mundi eng-
inn s«lja orgel hér á landi annar en
hann.
Ljósmyndastofan í Hafnarfirði
gerir allar tegundir Ijósmynda,
hvort heldur af fólki eða öðru.
Myndir stækkaðar og smækk-
aðar. Talsími nr. 1.
Carl Ólafsson.

ALFA
margarine
ætti hver
kaupmaður
að hafa.
*#**##*##*##*##*##*##*##**#*##*#*##*
% n #
® DE FORENEDEBRYGGERIER‘S
*
*
*
*
*
#
*
*
*
#
*
*
#
#
*
#
#
*
#
#
*
#
#
DE
FORENEDE
BRYGGERIERS
skattfríar óltegedir
Gragógotí
nœringargoit
\
enóingargotf
Faas
overalt,
= Den stigende
Afsaetning er den
bedste Anbefaling.
FÆST ALSTAÐAR.
#
*
#
#
*
#
#
*
#
#
*
#
#
*
#
#
*
#
#
*
#
#
*
#
#
æ**#*##*#**##*##*#***#^##:#:##:*##*##*
cC
*c
5-
cc
X
£
£
cð
rc
c3
xo5
s
V
Ö
<D
s
c
r.
QC
«
ö
P
‘C
‘O

Sveitarforing'inn i skápnum.
tt j py G verð að segja það hreinskilnisJega, sagði Henry Valentinus
sveitarforingi og henti glófunum sínum á borðið til þess að
gefa orðum sínum erm meiri áherzlu. Eg afsegi alveg að kvongast;
það tekur engum orðum, hvað sem í boði er.
Meðan hann var að segja þetta starði hann eins og glópaldi á
ungu stúlkuna, sem var að koma inn í herbergið til hans. Hún
kom engu orði upp fyrir undrun, eu hann hélt áfram með ákefð.
— Það er svo fjarstætt — mér liggur við að segfa kjánalegt
— að láta sér detta það i hug. Undir eins og eg heyrði uppástung-
una um það, lagði eg á stað rakleitt hingað til þess að finna yður
og láta yður heyra álit mitt. Eg læt yður nú vita það, jungfrú góð,
að eg afsegi hreint og beint að kvongast, hvoit heldur er yður eða
einhverri annari.
Og einusinni enn endurtók hann þessa fullyrðingu sína með
mikilli áherzlu.
— En, sagði nú unga stúlkan, sem flestum öðrum mundi hafa
virzt of sakleysisleg til þess að hleypa nokkrum manni í slíkan
vonzkuham, — eg ..........
— 0, það er ekki til neins að ætla sér að kom með vífilengj-
ur, greip hann fram i fyrir henni, og reyndi nú að svalí* geði sínu
með því að stika tórum skrefum fram og aftur um gólfið. Talletta
frænka mín var einu sinni að kvelja mig með þvaðri eg spurning-
um og þá sagði eg henni að eg væri að hugsa um að fara
að kvongast. Það er alt og sumt. Fað er dáindisskemtilegt fyrir
mig að koma heim úr herþjónustu í öðru landi til þess að heyra
þau tíðindi, að frænka mín sé svo gott sem búin að gefa míg sam-
* an við kvenmanri, sem eg lxefi aldrei seð. Eg segi yður það ennþá
35
einu sinni, jungfrú Warren, að eg eg afsegi alveg þess konar sam-
band. Nú vitið þér það.
— Já, en . . . . sagði nú unga stúlkan aftur.
Og aftur greip hann fram í fyrir henni, og herti nú á göng-
unni um stofugólfið.
— Eg veit svo sem hvað Taletta frænka hefir sagt, sagði hann
í gremjuróm. Hún hefir auðvitað þvoglað feiknin öll af vitleysu,
svo sem eins og að eg væri ríkur, að þér væruð fríð og vel vax-
inn og ...........
— Hún sagði það sem var enn þá fjarstæðara, skaut jungfrú-
in inn í, og teygði nú úr sér. Hún sagði meðal annars að
þér væruð prúðmenni.
Valentínus nam skyndilega staðar og hoifði undrandi á stúlk-
una. Hingað til hafði hann ekki tekið eftir öðru en að þarna stæði
grannvaxin unglingsstúlka, fölleit og þunn á vangann með andlit,
sem í rauninni var ekki annað en tvo stór augu. Nú Jukust augu
hans upp fyrir því, að þessi grannvaxna mær bauð af sér óvenju-
lega góðan þokka; þetta föla andlit hafði sérlega fagran blæ, og
andlitsdrættirnir voru svo viðkunnanlegir; augun tindrandi eins og
stjörnur, og smávaxið höfuðið, þykt og silkimjúkt hárið, hrmkkinn
og hálsinn — alt var eins og höggið í marmara.
Það lá við að skoðanirnar um dómgreind frænku hans færu að
ruglast. Og þó að hann væri ennþá fastráðinn í því, að verða
piparsveinn, fór hann að óska þess með 'sjálfum sér, að hann hefði
verið nokkru mýkri í máli.
Hann tók til-máls i hálfgerðum vandræðum. Eg átti við það,
jungfrú Warren .... Það er að segja .... Pór skylduð ....
alls ekki.
— Ójú, það gerði eg raunar, svaraði hún kuldaJega.
Sveitarforinginn fálmaði eftir gJófunum sínum og virti þá fyrir
sér í þungum hugsunum. Honum var það ljóst, að þessi smávaxna
mær, sem stóð þarna fokreið í dyrunum, var eiguJegasta stúJkan
sem hann hafði nokkru sinni séð. Honum fanst að vísu fátt um
ráðagerðir frænku sinnar, en hann gat ekki betur séð en að þau
ungfrú Warren gætu verið vinir fyrir þvi, beztu vinir meira að segja.
—' Látið mig nú ekki tefja yður lengur, sagði unga stúlkan