Norðurljósið - 01.04.1917, Blaðsíða 1

jMORÐURLJÓSIÐ
JVIÁNAÐARLEGT HEIMILI8BLAÐ
IV. árg. : Apríl 1917 í 4.
•
RÆNINGJABÆLIÐ.
Saga eftir A. L 0. E.
(Þýdd úr ensku.)
(Framhald.)
»Menn mættu halda, að þú hefðir mist bróður þinn,
eða hefðir nýskeð sjeð svip Enricos. þd ert fölur sem
nár.»
Horace svaraði engu, og ræninginn hjelt leiðar sian-
ar. Marco var varla kominn að skóginum, þegar Rap-
hael kom út úr hellinum. Nú var hann alveg rólegur,
næstum harðlegur í sorg sinni, og Horace sá greini-
legar en nokkru sinni áður, hve líkur hann var bróð-
ur sínum.
Raphael benti Horace að hann skyldi stíga á stóran
stein þar í nánd, og kraup síðan niður við hlið hans,
honum til mestu undrunar.
»Regar jeg bað Guð að greiða mjer veginn, bjóst
jeg ekki við þessu svari,« sagði Raphael lágt, >en
rjettvísir og sannir eru dómar hans.« Síðan tók hann
að sverfa hlekkina af fótum fangans með þjöl, sem
hann hafði komið með.
Það er ómögulegt að lýsa þeim tilfinningum, sem
nú hreyfðu sjer í hjarta Horace; þær voru sambland
af von, ótta, unaði og óþolinmæði. Þó Raphael képt-
ist við að sverfa af öllum kröftum, sýndist Horace að
hið harða járn mundi aldrei láta undan, og honutn
fanst svo mikið um hávaðann af þjölinni, að hann ótt
aðist fyrir, að Marco mundi heyra hann, og að þá
vaknaði grunsemd hjá honum. í fyrsta skifti, sem Rap-
hael stansaði, til að strjúka fra andlitinu hárlokkana,
sem lögðust ofan yfir það, þegar hann laut niður,
greip Horace þjölina og fór sjálfur að sverfa í mestu
hámförum, því hann fann, að jafnvel fárra mínútna töf
gat kostað hann lífið, en hann sá, að meira varð á-
gengt, þegar Raphael tók við henni aftur. Hvorugur
talaði orð fyr en verkið var búið og Horace stóð frjáls
undir hinum dimmbláa himni, sem farinn var að sortna
undir nóttina.
Hann hefði hlaupið og stokkið upp af ofsakæti yfir
afturfengnu frelsi, hefði ekki ósjálfráð nærgætnistilfinn-
ing hindrað hann frá að viðhafa gleðilæti í návist hins
sorgbitna bróður Enricos.
»Farðu nú í kápuna mína og láttu á þig hattinn
minn,« sagði Raphael.
*Hversvegna?« spurði Horace, »við skulum vissu-
lega flýja saman, eða ætlar þú ekki að fylgja mjer
gegnum skóginn?«
»Jú, þar sem hann er þjettastur, en þegar við kom-
um þangað, sem Marco heldur vörð, verðum við að
skílja. Þú getur ekki komist fram hjá honum nema í
dularbúningi.«
»Hann er ekki nema einn á móti okkur tveimur«,
sagði Horace, því alt hið meðfædda hugrekki hans
vaknaði á ný, þegar líkur voru til þess að barátta væri
í vændum.
»Já, hann er einn, en hann hefir tvær skammbyssur
í belti sýnu, og þegar hann hleypir af, er hann ætið
viss með að hitta. Gættu þess líka, að einn einasti
skothvellur mundi nægja til þess, að stefna öllum
ræningjahópnum að okkur. Dragðu það ekki lengur,
að fara í þennan dularbúning; nú er hvert augnablikið
dýrmætt fyrir þig.«
Horace hlýddi undireins. Þó hann væri ekki enn
búinn að ná vexti Raphaels, var munurinn á hæð þeirra
ekki svo mikill, að eftir honum yrði tekið í fljótu bragði,