Norðurljósið - 01.03.1963, Blaðsíða 1

44. árg.
Marz 1963
3. tbl.
KARL MARX VAR LEIÐTOGI FÖÐUR MÍNS
Eftir Peter Kolibaiev.
Ættland mitt er Ukraina, land, sem verið hefir í mörg
ár og er enn undir stjórn kommúnista.
Ég minnist ekki neinnar trúarbragðafræðslu, meðan ég
var barn. Faðir minn var ánægður með heimspeki Karls
Marx sem lífsreglur. Þess vegna var ég, bæði heima og í
skólanum, í andrúmslofti guðleysis, og fyrst um 14 ára
aldur fór ég að hugsa ofurlítið sjálfstætt.
Almenn vísindi skipa mjög háan sess í skólum Rúss-
lands, og sjálfur hafði ég feiknamikinn áhuga fyrir þessu
geysivíðtæka efni. Mér reyndist allra erfiðast að skilja,
hvernig alheiminum væri stjórnað af eðlisfræðilegum
lögmálum, án þess að til væri, eins og mér var sagt,
nokkur löggjafi. „Hvaðan koma þessi lögmál?“ hugsaði
ég. Þrátt fyrir það, að ég var félagi í Kommúnista æsk-
unni, fór að vakna óróleiki innst inni fyrir hjá mér og
talsvert vonleysi. Ég fór að efast eða öllu heldur að trúa
á einhvers konar æðstu Vizku eða Veru — eitthvað, sem
ég gat ekki skýrt, en eitthvað, sem hlaut að fylla þetta
gap.
Nokkrum árum síðar komst ég í háskóla. Þar opnuðust
augu mín alveg að lokum af hugsjónastefnu Kommúnista
æskunnar. En tilfinningar mínar byrgði ég inni af aug-
Jjósum ástæðum.
Þótt ég hefði enn ekki heyrt fagnaðarerindi kristin-
dómsins, þá fann ég, að stöðugt stj órnmálaorðgj álfur og
andguðlegur áróður, „að trúarbrögðin voru fundin upp
af auðvaldinu til að hneppa fólkið í þrældóm,“ ertu skap
mitt og verkuðu gagnstætt á mig. Ég átti enn mínar
leyndu, ef til vill óþroskuðu skoðanir, og þær héldust við,
þrátt fyrir allt, sem ég varð að hlusta á.
Ég var kallaður í herþjónustu, er stríðið kom og
sendur til flugnáms í flughernum. Því námi lauk ég
aldrei, því að allt í einu var ég sendur til vígstöðvanna
i Þýzkalandi með herdeild. Þar fór ég að óttast, ekki
um sál mína eða vegna þess, sem tæki við eftir dauð-
ann, heldur um líkamlega varðveizlu mína. Á óljósan
hátt fór ég að biðja til míns „ókunna Guðs“. Ég var her-
tekinn, ekki löngu síðar, af Þjóðverjum og varð að
þola ásamt þúsundum annarra landsmanna minna mestu
niðurlæging sem herfangi.
Er stríðinu lauk, fannst ég ásamt mörgum öðrum í
Austurríki. Ég var niðurbeygöur og örvænti svo um
lífið og framtíðina, að sjálfsmorð virtist eina lausnar-
leiðin.
Einhvern veginn var mér haldið frá því á þessari
hræðilegu stundu ævi minnar. Kristin fjölskylda, rúss-
nesk, sendi mér nýja testamentið á móðurmáli mínu.
Hjarta mitt var áreiðanlega undirbúiö. Hér kom það
að lokum, sem ég þurfti að vita. Ákafur las ég, þangað
til Guð af óendanlegri miskunn sinni leiddi mig til iðr-
unar. Mjög vel man ég eftir því, að ég féll á kné og út-
hellti hjarta mínu fyrir honum og öölaðist um leið sanna
trú á Drottin Jesúm Krist. Hvílík breyting! Vöknun mín,
áhrifin skörpu, er þetta varð mér ljóst, var mér í sann-
leika raunveruleg. Ég fann ég var orðinn allur annar
maður, og það var í mér knýjandi hvöt að fara og segja
öllum frá þessu.
Ekki löngu eftir þetta mikla atvik ævi minnar, gat ég
komizt til Englands í búðir handa heimilislausu fólki.
Ekki leið á löngu, unz ég hafði leitað að og fundið trúað
fólk, sem talaöi mína tungu. Þá gat ég lært meir um
Drottin og orð hans.
Mikil hvöt að segja öðrum frá hélt áfram að stríða
á huga minn, og ég fór að biðja mikiö um leið til að
þjóna meir landsmönnum mínum. Guð svaraði hrópi
hjarta míns . ..
Síðan 1952 hefir þessi þjónusta verið gleði mín og
ábyrgð. Allmargt af slafnesku fólki hefir fundið hjálp-
ræðið vegna blessunar Drottins yfir þjónustu minni.
Nýlega hafa mér, ásamt konu minni og lítilli fjölskyldu,
opnazt dyr í Montreal í Kanada, þar sem eru þúsundir
slafneskra manna.
Aðeins guðleg náð og hjálpræði getur fullnægt tómu
hjarta margra þeirra, sem eins og ég liafa alizt upp án
þekkingar á Guði og hjálpræði hans.
(Þýtt úr „The FIame“, Englandi. Lítið eitt stytt.)