Heimskringla - 16.02.1888, Qupperneq 3

.tii.' I’illsbury hvcitimylmnm nýju, sem
<r íikftfiugii stúi‘t i'orkstœSi ojí tokur
tangl fraui (ilinm Iiinum inylniiiium
4ig c-rii |'u)i- f'ó inarimr st/irar.
tsliuidiiigar eru iiokkrir í Miunen-
poiis _oitthva?i um KO alls <>? líöur
poiin ytir licitiiS liolilur rel, Imfii flestir
atvinnn nenia rjett um bávotnrinn, og
murgir folrra ;i? lirjótnst i iiíl knupa
jýpir <>g koma upp liiísum, som cr sönu-
un fyrir af> pelr ætli sjer að st iðnæiria.st
par, Þegiir tekið er tillit til |>e.ss, nð
tæjarlóðir lijer «*rn hvar «em er nálægt
tielmingi dyrsri en liæjartóKir i Winnipeg
Og byggiuga efni ekki tieiua lítitf ódvr-
ara, pá verður ekki linnað sagt- en að
pt'ir geri lietur en ísl. í Winni|H'g, )ar
sem svo fáir nf jiifnmiklum fjiilda og
par er saman kominn hngsa uokkuð
4tiu að eignast lóð og htis, en þar sem
pó fjelitlir meiin geta fetigið styrk til
fes-s með alvc*g sömtt kjörum og í
Minneapiclis.
l>uð liefur verið mjög inilt veKur
tlestii dagana, sem jeg hef verið hjer,
|>angnð til i dag. Kn snjópyngsli eru
lijer mikil uð minni ætlan er snjórinn
jiærri heltningi meiri en í Winnipeg.
Haldast snjópyngslin pannig iiui 300
oiilur norður fyrir St. Paul. Eptir pað
fer snjórinn að stná grynnast.
St. Paul, 4. febr. 1888.
í dag var síðasti dagur miXsvetrar-
gleðinnar, erendaði meö mikilfenglegri
íiugeldaliríð i Centrnl Park. I>ó ttiikið
hafi nú vorið utn dvrðir aliitn undanfar-
itndi hálfan mánuð, |'á tók nd út yfir i
kvöld. Öll 8t, Paul-borg var ölvuK. vit-
stola af kæti og víni. Já, pá \ ur utarg-
ur fullur i 8t. Puul. Þi> sá jeg engann
reyna að kveikjn í viiullinum sínum við
tunglið, en pa’5 segi jeg peim ekki til
hróss, pnð er langt frá, heldur er pitð
tetlnii mín, a« peir liafi fyrr koiuið auga
ii rafurmagnsljósin fram af hótels-dyrun-
um, af pví pau vuru svo mikið nær en
tunglið.
Eptir að rtugeldahríðinni í garðiu-
un\ var lokið (k)- 8,30) pyrptust allir er
komust á 3. Arennc, sem er hið eiginlega
attalstraiti I borgiuni, og sem öll liátíða-
kvöldin var svo fagurlega upplýst ineð
allavega-litum gasljósum, er lágu í bog-
um, tiglum. príbyrningum og rósakran/.-
iíki, að pað vur til aX sjá eins og eitt ó-
*litið marglitt eldhaf. Á petta stræti
jyrptust menn, par t.il pað var óslitinn
inanngarSur tuisa á miili, frá enda til
enda, og umferð ómöguleg algerlega.
't>ar voru karlar og konur í púsuudatali
»neð grímur og í ýmiskonar kynjabiin-
Jngi, er Nungu, diinsuðu og ljeku, hver
*.|ns og honum líkaSi bezt, par til Ul.
var nærri 12. að menn fóru smám samati
itð tínast burt, og kl. 1 var idlt m*ð
kyrrð. Allir vora pá horfnir af strætun
Sm, sumir til heimkynna sinna í borg-
inni, nokkrir á hótelin, til að týnn par
peirri litlu skynsemisglóru, sem enn
kunni að vera eptir, og aðrir á vagn-
Jestir, er óðfluga peyttu peint burtu út í
náttmyrkrið frá gjálíflnu og glauminum
glötfum og ánægðum yfir að hafa verið
hluttakendur í hátíðahaldinu, en engu
ininua fagnandi yfir,að sjá nú hverja míl-
nna á fætur annari skjótast aptur fyrir
ílg, og pannig st.öðugt vita sig meir og
meir uáJgast sitt fjarliggjaudi heim-
kynni.
K. Jbh.
I'* 1 2 3 4 * * * f e g n i x•
(ír hinum tslenzku nýlendum.
GIMU, MAN., 7. febr. 1888.
Að kveldi næstl. sunnudags
■vildi til ]>að voðaslys hjer á Gimli,
jið hús Pjeturs Pálssonar brann til
kaldra kola. Fólkið i húsinu var
nýsofnað, neiiia Guðmundur sonur
Pjeturs, sein var á ferð vestur i
iandi, og var nú á heimleið. I>rír
ffestir, norðan úr Arnesbyggð, voru
I stofunni, Bein vöknuðu á saina
tima Og Stefán 15. Jónsson, sem hef-
ur verið aðstoðarmaður Pjeturs i
vetur við verzlanina, og svaf 1 norð-
urenda loptsins. Hjónin vöknuðu
viö Óp peirra, og komst fólkið allt
út- eins og pað var i rúmunum.
Bldurínn byrjaði i eldaskúrnum
austanvert við húsið; varmikill reyk-
ur kominn I stofuna og loptið, ]>á
fólkið komst út, og 1 pvi kom Guð-
inundur Pjetursson að. Var pá
byrjað að bjarga vörum úr verzl-
unarbúðinni, sem voru allmiklar,
par eð p. Var nýkomínn frá Winni-
peg með ])ær. Náðust pær að
inestu, en skemmdust mjög í með-
ferðinni. Fngu uðru varð bjargað,
par fáir voru við f fyrstu, en feikna
hraði áeldinum. Jeg kom út áður
jeg fór að hátta, kl. 9J, en sá ]>á
engin rnerki pessa og leit pó f &tt-
tna til hússins; iá svo i rúmi minu J
Htundar, og vissi ekki um þetta fyr
kallað var á gluggann, var pá
húsið alfallið. Af pessu má sjá, live j
snöggur bruninn varð.—Pjetur er j
nokktið kaiinn á fóturn, en furðu j
lítið eptir ásta-ðuin, pnr sem hniin !
með stmiin gamla hetjumóð liainað-
ist við að bjarga, allnn tfinaiin ber-
fættur. En hann er mikið veikur
fyrir brjóstinu eptir, sem orsakaðist.
af reyk og kuída utan að, en innan
liita af erviðimi, en veikur fyrir
brjósti áður.
Kona hans skar sig á rúðugleri
í aðra höndina, en fólk ekki ammð
skermnt.
Allir innanliúss munir voru hin-
ir vönduðustu og tnargir nynr, ]>vi
Pjetur ljet sjer annt uin að eiga
gagnlega mutii, sem par af leiðandi
voru dýrir; imm skaðimi vera ná-
lægt 13000, <>g að auki brann tölu-
vert af peninguin.
Orsakir t.il eldins vita menn
ekki. en getið er til að neisti hafi
fallið frá eldastónni ofan i kjallar-
ann og par hafi kviknað í strái, er
var f kringum garðávexti.
J>etta er pví tilfinnanlegra fyr-
ir Pjetur, seni hann næstl. haust.
varð fyrir peirri sorg að sjá á bak
2 efnilegustu börnuin, oghann sjálf-
ur búinn að berjast ötullega síðan
hjer kom, og var búinn að koma
sjer vel fvrir, en nú farinn að lýjast.
Þegar slíkir skaðar verða hjá
slikuin framfara og dugnaðar mönn-
uin, verður pjóðfjelagið, pjóðfiokk-
urinn, hlutaðeigandi nýlenda og
kringum liggjandi byggð fyrir skaða
og ættu pví að álíta pað skvldu
sína, að rjetta pá við aptur, liæði
með fjestyrk, en einktini með pví,
að gjöra peim Jjett fyrir, ekki sí/.t í
fyrirtækjurn, sem varða miklar frrm
farir og alinetuiingrs gagn.
Ef allir ineðlimir vorir hefðu
annað eins prek og Pjetur og sýndu
jafninikla atorku <>g viðleitni í frain-
fara og fyrirtækja tilraunuin, hver í
sínum verkahring, pá va>ri óefað
uieira líf í nýlendu pessari, pví pað
vona jeg að enginn neiti P. um,
að hann sje sannnr atorku og fram-
fara tnaður, og reiðubúinn að sam-
ríma sínar skoðanir við annara, peg-
ar almenn fyrirtæki 1‘ggja fyrir
hendi. Það er pví skaði fyrir inann
fjelagið, pegar slikir menn verða
að hætta við hluttekning almennra
fyrirtækja.
Jeg vona að enginn taki orð
mín svo, að fáir aðrir sjeu nýtir; en
ekki eru allir jafnir í pvf »ð vinna
að almenmi gagni og sýna atorku.
Og jeg hika mjer ekki við að telja
Pjetur í flokki okkar beztu dreugja
í öllu tilliti.
(r. 7'horsteinsgon.
Þ»r jeg hefi orðix |s‘ss var, að mörg-
um hjer í Nýja íslandi er ekki vel
knnnugt, hvaða nðferð skuli vix hafa til
að koma upp skólum Hamkvnimt lögum
fylkisins, pá vil jeg leyfa ’mjer að mæl-
asttil að „Heimskringlft” veiti eptirfylgj
andi línuni rúm, um hin nauXsynlegustu
atriXi pessu viðvíkjandi.
Ekkert- Hkólahjerað mega sveitar-
stjórnir mynd» fyr enn hænarskrá um það
hefir veriX lögð tyrir pœr, undirskrifuX
»f minnst 5 heiinili8f,';8tum fjölskyldu-
feXrum í hinu fyrirhugHða skólahjeraði.
JJænarskráin verður að sýna:
1. Yfir hvftðasvæei beðið sje um.
að hið fyrirhugaða skólahjeraX nái.
2. Hvar skólfthúsið skuli standa og
að lóð undir pftð 8íe fáanleg keypt eöa
leJgö.
3. Tölu heimilÍBfaHtra barna a skóla-
aldri (sem er 5—15 ára bæði ár meXtalin)
í hlnu fyrirliugaða skólfthjeraði innan 3
mílna frá skólahússtæðinu.
4. Fjarlægð skólahúss frá næsta
skóla af sama trúarbragöaflokkl, oglönd
sem tllheyra öXrum skólahjeruðum (ef
nokkur), en sem eru meðtalin i þessarl
bæn&rskrá.
B. Nafn hins fyrlrhugaða skólahjer-
aðs.
Sveltarstjórnir mega veita slfka beiðni,
neita henni eða veita hana meX breyting-
um á takmörkum skólalijeraðsins, eða
brej-tn til um hvar skóliun skuli standa,
eptir því sem þelm sýnist ráðlegast.
Bænarskránni skal fylgja svarin yfir-
lýsing fyrir friXdómara um: að bænar-
skráin liafi verið feÁ upp að miunsta
kosti tvær vikur, á pósthúsl í skólahjer-
aðinu, eðn næstn pósthúsi við það, anu-
ars sje hún ekki tekin til greina.
í liverju skólahjeraði er þriggja
rniinim skólastjóru, sem skal útvega skóla
hús, öil uauðsyuleg áliöld til kennslunn-
ar, rúða kennara, líta eptir hvernig fram
fer á skólanum, veita inutöku ú skólaun
börnum utan skólahjeraXsins, ef þess er
æskt, fyrir borgun, sem eigi uiá fara
yfir 50 cents um máuuðinn, sjá uin að
kennt sje á skólanum í það minnsta sex
mánuði á ári, ef ekki færri en 10 börn ú
skólaaldri eru til í hjeraðinu.
Ekkert skólahjerað getur notiX styrks
af fje því,sem þingið veitirtil uppfræXslu
neina í því eigi fastá heimili í það miunsta
10 börn á skólaaidri, og ekki eru sveita-
stjórnir skyidar til að leggja á skólagjald
í sveitunum handa siíku skólahjeraði;
það er því auðsætt. að ekki er til neins
að hiðja um myndun Hkóialijeraðs, þar
sem færri en lObörn á skólaaldri eru inn-
an takmarlui þess.
Tekjur skólastjórnar eru þrennskonar.
1. Styrkur af fjárveiting þingsins til
uppfræXslu, fer ekki yfir $100 til hvers
skóla árlega.
2. Skólagjald, sem lagt ei á allar
skattskyldar eignir í sveitinni undirsveita
stjórnariögunum má ekki fara yfir
$20 um hvern mánuð, sem kennt er á
hverjum skóla árlega, þannig t. d., skóla
sem lieldur uppi kennslu í 6 mánuði á
ári, her $20 undir þeksum lið.
3. ÞaX, sem þarf fram yfir þetta
til að mæta ársútgjöldum einlivers skóla,
skal jafnað niður með sjerstökum skóla-
skatti ú allar skattskyldar eignir innan 3
mílna svæðis i skólalijeraðinu sjálfu,
Við úrslok 1886 voru 496 skólahjer-
tið til í fylkinu, |>ar af 54 mynduð á ár-
iuu.
Við skóln þessa kenndu 242 knrl-
kemmrar og 283 kvennkennarar. Mest
árslaun borguð karlkennara $1500,
minnst $222; meðaltal $477,17. Mest
borgað kvenukenuara $675, minnst $180;
meðaltal $441,31.—Nemenda fjöldi á öll-
um aldri 16,926; 1936 fleirn eu árið 1885.
Ef nú eiuhver partur Nýja íslands
vildi gerast að lögmætu skólahjeraöi, þá
er nauðsynlegt að hlutaðeigendnr eigi
fyrst fundi með sjer, og geri allar )>ær
ráðstafanir, sem útheimtist áður bænar-
skráintil sveitarráðsins sje samin og fest
upp á pósthúsi, en ef þetta ætti að kom-
ast í kring, svo nð kennt j-töí næsta vet-
ur, þá er mál að fara aX undirbúa það
þegar í stað.
Jeg vil uota tækifærið nð brýna fyrir
mönnum, aðbezt mundi að hafa íslenzka
kennara, þnr annars niundi þjóðerni og
máll voru—sem eru sannir þjóðar dýr-
gripir, háski búin, auk þess að náms-
tíminn, fyrstu tvö þrjú árin, mundi ganga
til þess fyrir börnunum að skilja mál
kennarans, og nema því lítiX í hinum
ýmsu námsgreinum, sem kenndar eru.
Gimli, 2. felir. 1888.
O. Thorateinimon.
Dakota.
Ágrip af hagfræXi Dakotaríkis vi«
árslok 1887:
Flatarmál ríkisins 150,932 ferhyrn-
ingsmilur.
Járnbrautir 5 ríkinu 4,246 mílur.
Fólkstftla 600,000.
Möðaltala innfiutningsmannaá hverj-
um mánuði um áriX 1887, 7,000.
Tala pósthúsa 1,039.
Frjettablöð 352.
Eignir þjóXarlnnar; virXing (hálftsöln-
verð) $157,084,365.
Matsveröá lifandi peningi $43,195,229.
Tala alþýðuskóla 3,900.
Eignir skólanna $8,265,590; skólalönd
óselfl 3,000,000 ekr.
Peningaupphæð á bönkum 299,10000000.
HveitiuppBkera 62,553,199 bushels;
maisuppskera 24,511,726 bush.; hafrar
43,267,478 bush.; rúgur 316,586 bush.;
bygg 6,400,586 bush.; bohveiti 97,280 bush.;
hörfræ 8,910,944 bush.; jarXepli ótalin;
hey 2,500,000 tons.
8tjórnarlöud numin frá 30. júní 86 til
sama tíina 1887 2,067,281 ekra; , ótekin
•tjómarlönd 23,811,445 ekr.*
Athugasemd: Hveitiuppskeran var
meiri en einn sjöundi af öllu hveiti
Bnndaríkjanna og meiri en einn þrettándl
aí allri hveitiuppskeru heimsins.
R.
* NorXur Kyrraliafsbrautarland 7,000,
000 ekr.—Indiúnaland (ókeypt) 26,847,10
ekr.—Tekin stjórnarlönd 85,987,930 ekr.
On to Itichmond.
Kptir A. F. Orant.
(Kl/gcrt Jóhannxxnn J>ýddi).
(Framhald). ..
Porsoti og þeir fjelagar lijeldu nú af
stað með Tracy í áttina til tjalda Zuiúans
og, sem nærri má geta, var majorinn i
▼ersta skapi. Hann sá að liatis nppgerða
boð frá Lee gerði ekkert gagn, þvert á
móti illt eitt. Þeir, foringjarnir, íiiundu
hittast bráðlega, og þá inundi kvikna
grutiur. Hann viðurkenndi að iiaun
hafXi gengið lengra eu góðu hófi gengdi,
enda líkalieint í gapastokkinn. (Og, lnigs-
aði hann, .úr honuin er einungis einn
vegur, hann er hættulegur, en um annan
er ekki aX gera, svo jeg verð að sætta
tnig við þann, sem býðst’. Eptir litla
stund gekk hann til síðu, dró skamm-
byssu úr vasa sínum, sneri sjer svo tii
faugavarðanna og spurði, hver Zubian
væri og sögðu þeir houtuu þaX. .Eu hver
veit hvar liann er aX finna’ spurXi hanu
aptur.
(ÞaX veit jeg’ gall viX einn fanga-
vörXurinn.
(ÞaX er gott! Farðu þá áfram um
stund án minnar fylgdar. Jeg er rjett
hjá uppskurðartjaldinu lians Grenvilles
og verð aX finna hann. Kn með lífinu
verðið þið að svara fyrir fangann’.
Faum sekúndum síðarreið af skamm
byssuskot og Tracy Dupont, iiinn víð-
frægi norðanspæjari, fjell á grúfu niXur
í undirviXinn án þess að gefa hljóð af
sjer.
Fangavörðunum varð liverft vix, þeir
litu allt í kringum sig, en sáu engann,
Náttmyrkrið skýldi fautinum. Þeir
jafnvel heyrðu ekki brauk í lirísinu, þeg
ar hann gekk frá fylgsni síuu í áttins til
tjaldanna.
(petta var mitt eina tækifæri og jeg
líka notaði það’, sagði majórimi við sjúlf
an sig. (Með illu skal illt útdrífa’ Du-
pont hefði ákært mig fyrir morðið næst,
þó jeg liafi aldrei úthclt einum dropa af
blóði Parker Foxhails!’
V. KAPfTULI.
EiXurinn við grötina.
Þá víkur nú sögunni til gamla húss
ins, þar sem við skildum viX tvær sögu-
lietjur vorar—Lúru Foxhall og Grenviile
la>knir. Iæsarinn man eptir að I.ára
hneig í óvit, þegar henni kom til hugar,
að ske kynni að hún einhvern tíina fengi
ást á manni þeim, er unnið iiarði ódáða-
verkið, svo framarlega sem ekki kæmist
upp, hver liann var.
Sem sagt þótti Grenville kringumstæð-
urnar leiðar, en haun misst.i ekki kjark-
inn, enda sæmdi það ekki, því liann vac
fyrst og fremst aldraXnr <>g reyncu , sem
silfnrrákirnar í hinusvartahári hans liáru
vitui um. Og svo var lianii gamall kuuu-
ingi Foxhalls og alls hans húsfólks. Það
sýndist sumum undarlegt, hve nánum
vinaiiöndum hsnn virtist vera bundinn
gamla Foxliall, svo ólikir sem ;>eir voru
í einu og öllu. ístæðuriiar fyrir þeirri
vináttti var gáta, sem enginn hafði getað
rúðið. Því var flegt fyrir, að hanu hefXi
leitað ráðaliags við eldri dóttur Foxhalls,
Fanny, en hetXi aptur hætt við það fyrir
ústæSur, er enginn nema tiann sjálfur
vissi liverjar voru. En aX þetta hefði
þannig verið gat enginn sagt með vissu.
Og hvort sem liæft. var í þessu eða ekki,
þú var það víst, að eptir sem áður lijelt
hann úfram vináttu siuni við Foxhall og
heimsótti hann opt—og seinast. hafði liann
heimsótt hann fúum döguin áður en þewsi
saga byrjaSi.
Hafi hann unnað hinni eldri systur-
inni, þá gat hann samt ómögulega annað
en veitt fegurð TAru eptirtekt. Hvorug
dró sig íhlje, heldur fögnuðu honum jafn
vel, þegar hann kora; búðar mðttu hann
inikils, því hann varbæði greindur mað-
ur, mannborlegur og kurteis, og geðjað-
ist því búðum systrum vel. Hann þekti
líka I>áru vel. Honum var alls ekkl 6-
kunnugt um, að hún innst i hjarta sinu
fylgdi Norðanmönnum; vissi að hún
geymdi í skrifborði sínu dálitinn fána
röndóttann, meðþrettán hvítum stjörnum
á bláum grunni í einu horniuu. Hún
hafði optar en einu sinnl tekið fánann
upp, veifað houum framan í hann og
sagt hlægjandi, að hún vildi ekki að ann
ar fáni en þessi blakti yfir iiúsi sínii.
Og Grenville unni Láru fyrir þessar s(álf
stæXu skoXanir hennar, þó hann sjálfur
fylgdi Bunnanmönnum, máske einkum
af því hann áleit það helga skyldu sína.
Hann vissi líka vel hvaða skoXanir Fox-
hall gamli liafXi á þessu máli, nefnil.:
að Grant mundi sigra, og að hin stóra
hugmynd Sunnaumanna um rof sam-
bandsins mundi kollvarpast.
Grenville áleit því helga skyldu aX
hjúlpa Foxhali, hvenær sem á þyrfti að
halda, og einmitt nú, þegar svona var
komið, þóttist hann sjá skyldu sína í því
efnienn beturen nokkru’sinni fyr. Hann
ljet því ekki IÁru vera meövituudarlausa
lengur en þurfti.
(Svo jeg er þá hjer enn þá’. sagði
hún um leið og hún lauk upp augunuin
aptur. (Enn hvar er hann?’
Þessa spurningu haföi Grenviile ótt-
ast, og hún kom líks. Uann bjóst við
að hermennirnir hoftSu gratið hauu, og
gaf henni það í skyn.
(En jeg liað þá einmitt aX gera það
ekki’ sagði hún þá. (Jeg vildi láta þig
sjá hann, því þn ert bæði læknir og víd-
ur. Og jeg sagði þeim að láta hnítinn
standa þar, sem morðinginn skildi við
hanu, og þeir lofuðu að gera eins og jeg
b ið, en jeg sje að (*eir hafa gengið á bak
orXa sinna. Við skuluin fara Greuville
ogleita að iionum. Jeg treysti mjer til
þess; hefnigiriiin gefur mjer þrótt. Ó,
hvað þotta er hræXilegtallt saman! Hvað
ætfi Faimy verði við, þegar hún frjettir
þetta?’
Hún stökk á fætur með samn og gekk
rösklega til dyranna og út og Grenville
á eptir. Hann undraðist hvað hratt hún
gekk, og gekk hann því þjett á hæla
lieuni, til þess að grípa hana, ef geXs-
hræringar yfirbuguðu hana og hún fjelli
í ómegin aptur, eins og hann bjózt við.
En það kom ekki fyrir. Ilún gekk meX
hraða ge.gnum garXinn, er var nú svo vel
lýstur af fullu tungli, og stefndi í horu-
ið sem fjarst var húsiuu. Þóttist nú
Grenville vita, að hún ætlaði til graf-
reits familíunnar, og þóttist lika vita aX
hún mundi þar finna lík föðursíns. Og
eptir fáar mínútur voru þau komin inn
yfir hliðiX á reitnum, girtum traustum
járugrindum, og þar skammt fyrir innan
staXnæmdist hún viX nýuppfyllta gröf.
Grenville staðnæmdist fá stig frá
gröfinni og virti meyna fyrir sjer, þar
sem hún stóð hreifingarlaus við moldar-
dyngjuna. Kktert rauf lúna djúpu þögn
er grtífði yfir öllu, nema goluþyturimi í
greinum trjánna, er teigXu arma sina út
yfir grafirnar, en tunglið nábleikt og kalt
skein yfir gröflna og liina niðurlútu sorg
bitnu mær.
Þania stóð hún um stund lireif-
ingarlaus. Hvaðn tiifiuningar sem hreifXu
sjer lijá lieuni þá sá þær enginn. Brjóst
liennar bifaXist ekki af ekka. nje lieidur
fjellu tár af augunum. Hefndiu liafði
gersamlega þurkað uppsprettu tár*nna,
iiafXi gert liana meh'a en viðkvæman
kvennniann.
Um síðir leít hún upp og nefndi
nafn læknisins, svo hann gekk til hennar.
l4 Hann livílir hjcr!” og benti niður á
moldardyngjuna. ((Herniennirnir standa
eRki æfinlega vid orð sín, en jeg geri
máske rangt að áfclla þá fyrir það.
Þeir vissu núttúriega ekki hvað lengi
þeir áttu að vakta hinn látna, og
svo var Grant líka búinn að flytja sig,
svo þessi landshluti var orðinn innan
takmarka Norðanmanna. Jeg gerði þess
vegna rangt að sakfella þá, on skal nú
ekki hugsa um það framar, en, Gren-
vilie, saint sem áður skaltu fá aX sjá
liann
Grenville varð hverft við,—bæði
fyrirætlan hemiMr og raddbreyting. (’Þuð
gerir ekkert gagn og er þvi ónauðsyn-
legt," sagði hann með hægð. (<Látum
hinn dána sofa í friði”.
„Fyrirgefðu mjer, Grenviile! En
iofaðu nú kvenumanuinum að ráXa,
einu sinni”, sagði hún brosandi. uÞú
gætir þess ekki aö hnífurinu, sem bauaði
honum, er iniíske enn þar sem morX-
inginn skildi við hann. (>g jag cil fd
hnifinn.
Grenvilie sá augnatillit l,áru og á-
lyktaði jafusnemma að mæla ekki ineira
á nióti. Hún beiiti honum á hvar rek-
ui voru geymdar og fór hann uú að
moka upp úr gröfinni. Kptir fáar minút-
ur var liHnn búinn að moku npp allri
moldinni og stóX við hliðina á nýsmið-
uXiim, óvönduðum greuiviðaikassa, er
hann þegar opnaði.
u8koð» þú 5 kassanu, Grénvillel
Jeg get þ«X ekki’ sagði hún. (Ogef þú
finuur hnifinn þá taktu hann úr sáriuu,
fyrir mig. HAð svo mæltu færði hún
sig fjær gröfinni og hjelt höndunum
framnti fyrir sjer og krepti hnefana.
Ekkert hljóð gHf hún frú sjer, en andlit
liins látuft í kistunni var ekki fölara en
hennar, og euglnn penni getur ináiað
angistina er lýsti sjer 5 liverjum drætti
andlitsina.
Þegar Grenville stökk upp úr gröf-
inni, hjelt hann á einhverju er glitraði
í tunglsljósinu og þegar ljira sá pa« var
harmur hennar horfiun. Hún hljóp á
raóti honum og hrópaði; u8vo hnífur-
inn er þarnal Þeir hafa skilið hann
ei>t.ir í sárinu. Láttu mig ná um skaptiðl”
Greuville vildi ekki hnldft hnífnum
fyrir henni og fjekk henni liaun.
„HeyrXu mig, Grenville!” sagði lnin
og hjelt hnifnum yfir höfði sjer. uHjer
undir þessum heiða himui sver jeg að
skila morðingjauum hnífnum! Jeg
skal leita hans dag og nótt. Honum
kann nð takast að felast um stund, en
hðnd hefndarinnar, er heldur þessum
hnif, skal slá hann. Og blóð föðursins
—hins bezta föðurs og trúfast&sta manns,
skal hætta að hrópa i himininn eptir
hefnd. Jeg er á slóð þinni, morðingi I
Himnarnir hafa heyrt og skráð þennan
eið Láru Foxhalls’.
Læknlrinu stóð agndofa og gat ekkl
tekið augun af meyunni, þar sem hún
stóð með upplyptum uugum og höndum
og tók eið að hefna föðursins. Og í aug
um hans hafðl hún aldrei verið jafnfög-
ur, jafn sköruleg eins og hún var nú við
hina opnu gröf.
(Framhald síðar).