Heimskringla - 05.04.1888, Page 3

Það er auKvitað ekki síður nauð-
synlegt að læra enskuna, en að viðlialda
íslenzkunni, enda ætti það og aff geta
orðið samfara. Einnig þurfuin vjer atS
gera oss allt far um að læra lijerlendan
verknað í sem flestum greinum, sem og
að kynnast bókmenntum og stjórnar-
háttum þessa lands og liugsunarhætti
þjóðarinnar. En það ætti allt að geta
samrýmst við það, að viMialda sínu
móðurmáli hreinu í ræðum og ritum.
Því að fyrirlíta þjóðerni sitt og þjóð-
tungu, er að fyrirlita sjálfan sig, en
það er lxverjum raanni óeðlilegt.
Gimli, 3Ian. 18. marz 1889.
Stfýán li. Jónsson.
NORRÆN NÖFN.
Þegar íslendiugar flytja af ættjörðu
sinni neyfSast þeir jafnan til að breyta
nöfnum sínum meir e'5a minna, svo aSr-
ar þjótSir geti átt viSskipti við þá, því það
erómögulegt að koma ameríkönskum í
skílning um t. d.: aS kona Ólafs Júhnson-
ar lieitl Guðrún Iiafnsdóttir, nje alsyst-
ir hans sje ungfrú Anna Jónsdöttir, nje
sonur hans Níels Ólafsson; og að sjer-
hver annar einstaklingur ættarinnar hafi
sjerstakt nafn, er hjerlendum mönnum
jafn-óskiljanlegt.
í fornöld var engin þörf á ættarnöfc-
um. Verzlun var þáí bernsku. ÞafS þurfti
ekki að skrásetja vlðskipti manna, því
þau voru flest gerð með hnefarjetti. Eptir
því sem þjóðirnar menntuðust og eigna-
rjetturinn staðfestist, fóru vissar ættir að
taka sjer viss nöfn og nöfnin gengu í
arf með eignunum. Þannig heitir aðall-
inn í Evrópu eptir óðölmn sínurn. Önnur
ættarnöfn hafa upptök sin í uppnefnum,
sem menn fengu atgerfis, eiginleika aða
annara örsaka vegna. Fjöidi enskra
nafna t. d. Smith, I'nilor, Miller, Fitrmer
o. s. frv. eru ekki annað en nöfn á 101181!-
armönnum. Sögurnar sýna, að þó Þór-
móður og Geir ekki hefðu brúk fyrir
œttarnöfn, þá þótti þeim samt sómi í að
innvinna sjer aukheitin: Kolbrúuarskáld
og Skorrargeir. Á meðal Norðmanna
kvað aldrei milíið að þeim, sem ekki gat
gert sig svo eptirtektaverðan að hann
fengi auknefni. Nú þar á móti gefa ís-
lendingar sjer auknefni að eins í skopi.
Það eru þrjár aldir síðan hinar menntuðu
þjóóir fóru almennt að brúka ættarnöfn,
svo íslendingar eru í því tilliti að eins
þrjú liundruð ár á eptir tímanum.
En hvað gerir nú Ólafur Jónsson í
þessum nafnleysis vandræðum, þegar
hann kemur liingað til lands. Hann
grípur eittlivert nafn af liandahófi, án
hins minnsta tillitó; til þess, hvert það er
hebrezkt, latnetsk eða danskt, og kallar
sig annaðhvert Johnson, Olseon, Peter-
sen, Jörgensen, Jones, Júlitis, eða
hamingjan má vita livað ! Ef einhver
spyr: Hvað kemur út af því, livað mað-
ur lieitir (Whnt is in n name)<! Þá svara
jeg: ÞatS skiptir miklu, hvort inaður
hefur gott nafn eða ilit; nafn, sem sómi
er að, eða nafn sem manni þykir engu
varða, þó það atist. Vjer erum ættingj-
ar og niðjar Önundar Trjefóts, Egils,
Njáls, Höskuldar, Gunnars, Snorra og
Leifs heppna, og fjölda annara, hverra
nöfn eru ódauðleg, sem menntaðasta og
lœrðasta fólk lieimsins kannast við og
dáist að. Er það ekki sómasamlegra, að
halda á lopti vorunteigin gömlu og góðu,
karlmannlegu, norrænu nöfnum, sein
vjer höfum fengið í arf, en að seilast til
Gyðinga, Rómverja og Grikkja eptir
heitum og bæta svo dönskum seim aptan
vi«? Það getur ckki skaíiað þá virðing,
sem vjer berum fyrir sjálfum oss nje
hindrað framkvæmdafýsn vora, að geta
rakið ættartölu vora til Snorra goða eða
Leifs heppna. Látum oss þá fyrst kann-
ast við forfe'Sur vora og þar næst sýna
heiminum að vjer erum engir ættlerar.
1). K.
Engum sönnum Islending, sem
olskar lieiður þjóðar sinnar mun dyljast,
nú er tækifæri til að gefa verklega
sönnun fyrir því, að vjer ekki liggjum
°g mókum þá aðrir vinna, með því
*tð ganga nú sköruglega fram og veita
öruggt fylgi þeim, sem gerzt hafa frum-
kvöðlar að því, er oss átti að liggja í
miklu rúuniað.ganga fram og veita
lið Miss M. A. lirown, sem að nokkru
ifiyti hefur orSið til þess að draga
fram á dagskrá nútí Sarinnar liiun fágreta
far-dugnað og atorkusama landnám forn-
íslendinga. Það er ekki nög a'S fiestir
fslendingar vitn að forfeður vorir uámu
lönd og byggdu á Suðureyjuin, Skot-1
landi, Englandi, íslandi, Grænlandi og |
Vínlandi. Vjer veröum að lijálpa til ali
aðrar þjóltir viti það líka; vjer verSum að
lijálpa til að sannfæra þær um aS vjer
segjum satt. Þetta nr því hægra fyrir
oss þar sem menn af öSrum þjóSum
hafa riliið á vaKið. Sendiherra Bamla-
rikjanna i Danmörku, prófessor Ander-
son, Norðmaður að uppruna, hefur rit.'rS
um það áður, og nú aptur þe.ssi amerík-
anska kona Miss M. A. Browu. Vjer
berjumst ekki einir fyrir sannleik þess-
um, lieldur sem liðsmenu djarfra og
öruggra foringja. Jeg þykist viss um
að flestir íslendingar sem lieyra eitthvað
í þessa átt, sjo það kær komi'5 og því
tekið fegins hendi móti þeim bending-
um, er stóðu í 9. nr. „Ilkr.” Það er
vitaskuld að rjett var a5 hraifa málefni
þessu—rjettara að sem Uestir ræddu um
það og rituöu, átSur en fastákveSin l'orm-
leg stefna er tekin. Þá kæmi almenu-
iugsálitið fram, en ekki með þvi a5
ganga þegjaudi fram hjá þvf, sein öörum
hjegóma, eins og oss er of mjög liætt
vi'5. En spurningin verður saina og í 9.
nr. „Hkr.” „Ilvernigá að koma þessu í
kring?” Það er spurniflg sem þarf
greinilegs svars áður eu tekið ertil starfa.
Eins og frain er tekið í „Hkr.” álít
jeg rjett að íslendingar riti bænarskrá
eða öllu heldur áskorun á íslenzkri
tungu samda ineti hliðsjón af þeirri frá
Miss Brown, og ef mögulegt væri að
vissum þingmanni yrði falilí að ílylgja
lienni fram. Tiltækilegast flnnst mjer,
að nefnd kosin elSa sjálfmynduð í 'Win-
nipeg—þa'5 er miðpunktur og inest fjöl-
menni Islendinga hjer megin hafs—tak-
ist á liendur að vinna að ofanskrifuðu
efni nú þegar. Að ritstjórar „r.eims-
kringlu” og „Lögborgs” rettu þar sæti,
tel jeg sjálfsagt; þeir eru þjóðkunnustir
hjer meðal íslendinga. Nefnd þessi láti
preuta form, sem sent sje í eintökum út
um Ameríku og skipi menu til að safua
eiginliandar undirskriptum, sem yrSu
að vera komnar til nefndarinnar fyrir
tiltekinn tíma. Nefndin aðskildi nú
formin frá nöfnunum og sendi svo á-
skorunina svo vel úr garði gerða sem
unnt vœri mo'5 öllum undirskriptunum
til þingsins í Washington c5a til Miss
M. A. Browii sjálfrar, sem mjer engu
sí'Sur finndist eiga við, sökum virðingar
við viðleitni hennar, en mundi hafa söm
áhrii á þinginu. Nefndin þyrfti að til-
taka hverjir skrifuðu undir áskoranina;
mjer finnst sjáifsagt að konur jafnt og
karlar, er aldur og skilniug liefðu á
þessu mikilsvarðandi efni fyrir þjóð
vora, ljeðu nöfn sín til þessa. Jeg ef-
ast ekki um að landar heima muni
nú láta til sín taka, og styðji málefnrS
af fremsta megni.
L'm leið og jeg skilst við grein
þessa vil jeg láta þá ósk og von i ljósi
aö allir íslendingar, kariar og lconur,
lialdist í lieudur að vinna að máleíni
þessu, forfe'Srum vorum tii maklegs
sóma, og þjóð vorri til virðingar, sem
hingaS til hefur staðið á liurSarbaki,
þegar nágrannar hennar hafa leitt fram
glitmyndir þjóðskörunga, hvort sein þeir
áttu nokkuð í þeii» eða ekkart.
Tungárbyggð, Ilallson P. <). Dakota
8. marz 1888.
ísl. V. Leiftir.
On to Rlchmond.
Eptir A. F. Orant.
(Eygert Jóhannsson Þýddi).
(Framhald).
Gengu þeir nú til grafreitsins og um
hann, þar tii Hugo stanzaöi. benti Du-
pont á nýhræröa moldardyngju og horfði
svo framan i spæjarann eins og hann
vildi lesa liugsanir hans. Dupont kraup
niður og sá við lvið óljósa tunglskin
kvennmannsspor í moldinni.
,Getur það verið að Lára eða Fanny
liafl staKið hjer’ hugsaði hann me'5 sjer.
’.Jeg trúi því ekki, þvi liúsið var autt
þegar jeg faun föður þeirra myrtan. En
getur tui ekki verið, að þetta sje fótspor
morSingjans, úr þvi á annaS borð er sagt
að hann sje kvennmaðui. Hvaöa kvenn
maður gat hatað Foxhail svo, .t5 hún
vísvitandi svipti hann lífl? Gátan verð-r
ur allt af flóknari og flóknaril’
Hugo varð hissa, þegar hann sá Du-
ont nákvæmlega mæla sporið, rita stærð
essni'Sur á ofurlítið blað og láta á óhult-
an stað í liúfu sinni. Eptir a'S hafa
gert þetta stóð Dupont á fretur og gekk
burt og fylgdl Ilil'go honltm eins og hiýð-
inn rakki.
VIII. KAPÍTULI.
Nýtt verkefni.
Fylkingaraðir Grants höfðu fengi'5
boðið: f ram og voru að liefja gönguna
hinil aunan dag orustunnar, þegar þeir
| Dupont og Hugo komu aptur til herbúð-
umis. Það var fögur sjón og stórkost-
leg ; ð sjá þessa ógnalöngu fylkingaröst,
er ekki sást fyrir endan á til hvorugrar
handar, hefja gönguna jafnsnemma eins
og - æri ein vjei, er hlyti að hreyfast öll
í senn eða enginn liluti hennar. Eng-
inu einn liikaði sjer eöa dró sig aptur úr
þó á liverju augnabliki væri von á at-
lögu fjandmaunauua gráklæddu, sem
voru einhvers staðar framundan, gersam
lega huldir í hiuum þjetta undirskógi.
Dupout snaraði af sjer gráu klæðun-
um og klæddi sig í þau bláu, og var
innan stundar koinin á sinn rjetta sta5 í
fylkingararini þeiin, er hann tillieyrði.
Og hans fylkiug var nú ekki lengur
undir stjórn Marshalls, það var majór
Stebbinser stýrði henni nú.
Orustan var byrjuð í annað skipti.
Allt í einu reið af ógurleg skothríö
fra.nundan. Sunnaninenn höfðu byrjað
þeunau dagiun eins og þann fyrri, og
byrjuöu nú í enn stærri stíl eu fyrr.
Fvrsta þruman ætlaði aldrei að taka
emla. Og eptir litla stund varS hún enda-
laus allau disginn.
Þegar golugustur lypti reykjarstólp-
unum upp, sást ekkert annat! en óslitin
röst beggja fylkinganua standandi and-
spænis liver annari, ýmist hörfandi und-
an sameinuðu afli byssustingjanna, báls-
ins eða kúlnanua, eða á hlaupum áfram
aptur, meK endurnýjuðu liugrekki og
margföldu'Su grimmdaræði. En það var
ekki nemn endur og sinnum að andstæð
ingarnir sáu liver annaii, því þó ekki
væru nema fá fet á milli þeirra, þá voru
þau skrefln óslitb' eld og reykjar liaf.
Þannig braust þessi 7 inílna langa fylk-
ingarröst um í skóginum, frá Sedgewick
fyrir hægri fylkingararmi til Hancoeks
fyrir þeim vinstri, frá því í hálfbjörtu
um morguninn til þess dimmt var oröið
um kvöldið. ÞaS var löng skorpa.
Um tíma um morguninn leit svo út
sem einn af herforingjnm Sunnanmanna,
Longstreet að uafni, er var fyrir hægra
fylkingararmi Sunnanmanna, mundi rjúfa
allar fylkingar Ilancocks. Og þannig
lagaðar fregnir færöi riUandi skósveinn
Grant sjálfum. ,Jeg trúi þvíekki!’ var
liið eina svar hershöfðingjans. llann
gat ekki eða vildi ekki trúa, að lietjan
Hancock ljeti undan síga fyrir Long-
street. Ef það væri voru likur til, a5
orðtakið „Áframtil Richmond” yrði
enn ciuu sinni al! narrayrði. Það reið á
iniklu að afstýra þvi og það gerSi líka
Gibton drengilega. Þegar Hancock var
hættast staddur var Gibbon kominn að
baki lians, rjetti við fylkinguna rjett þeg-
ar hún var a5 rofna og eyðileggjast, og
sigurinn, er Sunnanmenn töldusjer vísan
var tapaður. Og eptir al! hetjan Ilan-
cock fjekk rjettar fylkingar sínar, var
ekki uin riðlun þeirra a5 gera framar.
Það hugsaði þá euginn af mönnum lians
framar um anna'5 en komast áfram til
Richmond,
.•aunig Ijekjutvöhundruð þúsundir
manna allan dagiun. Þeir börðust jafn-
liranstlega, livort heldur þeir mættu fjand-
manninum upp á liól eða niður í jarö-
sprungu, i hrísrunna, skugga furutrjánna,
á sljettum velli elSa í mittisdjúpu feni.
Eptir að fyrstu liættunni var afstýrt, ótt-
uðust þeir ekki lierbrestina. Þeir voru
eptir það þeirra siguróp, og hrannir fall-
inna fjelaga og viua færðu þeim þrótt
og löugun til að hefna.
Um siðir hneig sólin niður milli
trjánna. Og hafi nokkrir menn orðið sól-
setri fegnir, þá voru það liinir þreyttu,
þyrstu og hungruðu liermenn, er allan
daginn höfðu þreytt jafnharða glimu við
dauðann, og fyrir föðurlandií! einungis.
í liverri brekku, á hverjum harSvellis-
fleti voru rastir af þeim, er kitilS höfðu
lífið. Og náklæSi þeirra voru enn þá ekki
önnur enpúður reyks svælan, er í logninu
grúfði sig þjett niður i grasið eius og
ljósblá silki slæða.
Þetta var liinn fyrsta orusta á mörk-
inni, er sýndi nokk urn aflsmun, og það
sem það var, þá mátti Gíant betur, en
þa5 var laugt frá að Lee væri yfirbugaður.
Og þó að Grant væri þá búinn að rita
hina viðfrægu liraðfrjett, er liann sendi
til Washington: uIIjer œtla jeg að berjast
til pravtar, þó <«5 til pess gangi allt smn-
ariV', þá átti liann eptir enn liarðari or-
ustu en hann hnftSi enn þá háð. Ilermenn
hans áttu eptir að líða meir en nokkru
sinni áður; brautin til Richmond lá eptir
sannkölluðum dauðans dal.
Hersveit Duponts hafði veri'5, þar
sem orustan var einna hörlSust, enda var
lnín fáliðuð um kveldið og yflrmenn
liennar flestir fallnir. En Dupont var
einn af þeim fáu, er kom lieim til lier-
búSa ósærður, þó margar kúlur hef'5u far-
ið nrerri honum og merkt klreði hans.
Dupont var ekki lengibúinn að hvíl-
ast, þegar lianu fjekk boð frá Warren að
koma á fund hans. Þegar Dupont kom
til tjalda Warrens var hann kominn til
Grants og bað Dupont a5 koma þangað
að vörmu spori. Fjeltk þá Dupont sjer
liest og reið þang,að þóhonum þœtti reiðin
leið og löng, þar sem liann á hverju
augnabliki bjóst við að hesturinu træði
ofan á einhvern ósjálfbjarga hermann í
valnum.
Var það í fyrsta skipti eptir marga
daga að Dupont sá Grant. Hann stóð þá
oghallaði sjer upp að furutrje með hálf-
reyktan vindil milli tannanna. Þá eins
og endranær var þessi rólegi svipur á
audliti hans, er gerði ölluin ómögulegt
að sjá hvatS innifyrir bjó. Og engum, er
sá liann þá, og sem ekki þekkti liann,
hefSi komit! til hugar að þessi maður
væri yflrliershöfðinginn. Hann bar ekk-
ert þa5 merki á sjer; var að eius í bláum
klæ5um og liafði ekki svo rnikið sem
sverð. Allstaðar umhverfls hann voru
offlserar að raasa um hitt og þetta strítiið
áhrærandi, en það var ekki a5 sjá að
liann heyrði neitt af því.
Dupont gekk tkl Warrens og heils-
aði lionum, er þegar veik sjer a5 Grant
ogsagði: ,Hjerna er nú maðurinn, sem
jeg átti við, lierra Graut’. Grant svaraði
ekki í svipiun, en leit upp og mældi Du-
pont meö augunum fráhvirflitil ilja. Var
svo a5 sjá sem hoiium litist vel á mann-
inn, því hann gekk til móts við Dupont,
ersat enn á hestbaki og vissi ekkert hvað
þetta liafði að þýö;i
,Jeg lield þú dugir’, sagði Grant við
Dupont. ,Jeg þarf að tala við þig nokk-
ur orð, ungi maður’.
,Jeg er tilbúinn, lierra hershöfðingi!/
svaraði Dupont, og stökk af baki.
Grant leit til hans og sagði honum
með augunum: ,fylgdu mjer’, en mælti
ekki eitt orð. í fárra skrefa fjarlægð
leit haun við til að sjá livort liann hlýddi
og sá hann að svo var.
Dupont hugsa'Si sjer alla hluti mögu-
lega um erindi'5. Ilann vissi af! eitthvað
mikið stóð til, en hvap' var þaö. Hann
beið ekld lcngi. Eptir ats hafa gengið
fáa faðma frá offiserunum sneri Grant að
lionum og sagði:
,T)upont! Jeg þarf að senda þig til
Richmond’.
Til höfuðstaðurSuunanmanna—beint
í faðm dauSans! En Dupont hugsaði
ekki um hættuua, heldur svaraði hik-
laust:
(Jeg skal fara!’
jGrottu þess að þú ert spæjari, og ef
höndlaður, verður farið með þig eins og
spæjara’.
,Það þykist jeg vita’.
',Þú ert eptir mínu ge5i! Warren
hefur reynt þig og veit a5 þú ert liug-
rakkur og framsýnn, og jeg er óhræddur
að fara eptir vituisburtii hans. En taktu
nú eptir’.
Grant hvíslaði þá ati honum erindinu,
gaf lionum bendingar um framgöngu
sína, meðan hann væri í þessari liættuför,
og sendi hann svo frá sjer með glöggva
mynd af gálganum og snörunni fyrir
augunum. Orðtækið ,áfram til Ricli-
mond’ liafði nú alveg nýja þýðing fyrir
Dupont.
IX. KAPÍTULI.
Majórinn frá Cuba, Ralph Porson,
gat uaumast hulið föginrS sinn yfir a5
vera nú allt í einu í sama luísi og þær
Foxlialls systur. Þær voru vitanlega í
óþægilegum kringumstæðum, einmana í
svo litlll þorpi, og önnur þeirra ekki
ferðafær. Og það var einmitt þa5, sem
olli lionum ófagnaðar mitt í gleðinni.
Setjum nú svo, að IÍill yrði neyddur til
að liörfa uudan, þá var lið hans með það
sama komið í þorpið og Porson um leið
aptur fundinn, og það gat haft heldur
ónotalegar afleiðingar, þar semhannyf-
irgaf herinn á þann liátt er hann gerði.
Ekki langaði liann mjög til aS flýta
fyrir að fundum hans og Fannyar bæri
saman. Hann liafði heyrt, að Grenville
elskaði hana, eu þar sein honum nú orð-
ið var allt annað en vcl til læknisins, þá
var hann óviss í að geta hulið hatrið á ó-
vininum fyrir ástmey hans. Hann gekk
út á pallinn, þegar Lára gekk frá honum,
til að ígrunda málefni sitt í næ5i og búa
sig undir að tala viS Fanny.
,Josafat! JörSin leikur á rvéiðiskjálfi,
þarna út viíS hesthúsið’, sagði sverting-
inn Nero um leiS og hann snaraðist fyrir
húsliornið og staðnæmdist frammi-
fyrir Porson. ,Þeir eru á kviki þarna
norður á mörkinni skal jeg segja þjer,
Hvernig fer, ef Lee þarf nú að flýja fyrir
Grant. Kemur liann þá ekki lijer í gegn
með alla hermennina, og snúa þeir þá
ekki þessu húsi upp í sjúkrahús. Hvað
verður þá um stúlkurnar?’
,Þær verða hjer ekki, þegar sú hörm
ung dynur yflr’, svaratSi majórinn bros-
andi. Þú vonast þó ekki eptir a5 sjá Lee
flýja, Nero, eða livað?’
,Maður veit eklti hvers vænta má á
þessum tímum. Jackson t. d. sat hjer á
palllnum dag eptir dag og sór og sárt við
lagöi, að aldrei skyldi liann flýja lijeðan,
nei, aldrei. En hvernig fór. Undir
eins og hnnn frjetti að Grant var kominn
yfir ána fjekk liann fætur og var allur á
burt á svipstundu. Hann sat óhræddur á
meðan McLellan stýrði hernum á suSur
leiðinni, því jafnvel svertingjnrnir vissu
lílca aö hann mundi aldrei taka Richmond
og það þó ekkert væri til að stemma
stigu lians, ha, ha, ha! Jeg skal segja
þjer að þa5 er eitt, sem Nero liefur tekið
eptir, þó honum sje ef til vill óleyfilegt
að hugsa’.
,Og hvað er þa5?’ spuröi Porson.
,Það er þetta. Sá sem setur sjer fyr-
ir aö gera þetta, hvað helzt sem það er,
hann getur gert býsna mikið. Herstjórn
Norðanmanna áhrærandi skal jeg segja
t. d., að á meðan McLelIan stýrði liern-
um gat hann aldrei hreift sig svo um set,
að það væri ekki fyrirfram kunnugt
hverju mannsbarni í Suðurríkjunum, og
einmitt þess vegna varð seta hans í Virgi-
nia svo endaslepp. En með Grant er allt
öðru máli að gegna. Hann er öldungis
eius og skelflskurinn, að þess meira sem
í lionum er, þess minna opnasthann. Þess
meir sem Graut hugsar, þess minna segir
liann. Það er skoðun mín, að Grant
dvelji góða stund í Virginia, og—ef þú
vilt lofa þessum negra a5 segja það—a5
hann sje eins viss meö að komast til
Richmond eins og það er víst’ að köttur-
inn má betur en mús’.
Porson hafði steingleymt sínum eig-
in liugsunuin, svo niður sokkin var hann
í að liugsa um spádóm þessa eptirtekta-
sama svertingja, er stóð frammi fyrir
honnm og hallaðist fram á handriöið á
pallbrúninni. Ekki lieldur tók liann ept-
ir því, að Lára hafði opnaö gluggann upp
yfir þeim, hallaði sjer út í gluggakist-
una og hlustaði nákvæmlega eptir hverju
oröi.
,Þú ert skarpsýnn, Neró, og að jeg
vona sannur spámaður’, sagði hún urn
leið og hún rjetti sig upp og sag'Si við
systur sína, að þeir Porson og Nero
hefðu verið að ræða um stríðið og liver
mundu verða úrslit þess, en nú væru þeir.
hættir, svo nú skyldi hún kalla á Porson.
,Nci, geröu honum ekki ónæði, syst-
ir mín, ef hann er við eitthvað bundinn’.
(Hann er ails ekkert að gera, systir.
Jeg fullvissa þig um það’ sngði Lára og
gekk burtu. Stundu síðar kom luín apt-
ur og majórinn með lienni, er heilsaði
Fanny vingjarnlega.
Ilann sá gjörla að fregnin um dauða
föður liennar hafði algjörlega farið með
heilsu hennar í bráð. Það var freinurút-
litfyrir að hún hefði legið veik um lang-
an tíma en að hún lieftsi fengið óvænta
sorgarfregn.
, Jeg heyri vopnagnýinn liingað’ sagði
hún við Porsou. .Jeghef reynt að loka
eyrum niínuni fyrir honum, en get það
ekki. Hver heldurðu verði endaiokin á
öllu þessu?’
Majórinn hugsaði um svarið, sem
hann gaf Láru upp á samskonar spurn-
ingu, og leit til hennar áður en hann
svaraði, og sá að luín tók ekki augun af
honum. ,Jeg ætla að vera lireinn og
beinn’ sagði hann. ,Lee verlSur að hörfa
uudan. Það er mín skoðun’.
,Og þá fara hermenn linns um þetta
svæði eins og býflugna-grúi’.
,Það er jeg hræddur um’.
,Og London verður þá breýtt í sjúkra-
liús’.
,Já‘.
,Yið værum þá óliultari í Riclimond’.
(Þið eruð óhultar, jafnvei innan her-
búða Lees’, svaraði Porson.
(Það var nú ekki mín meining eigin-
lega og jeg máske kæri mig ekki um að
hreifa mig. En við systurættum að vera
í Richmond. ðlig langar til aö komast
sem lengst frá húsinu, þar sem einliver
níðingur svipti föður mitin lífi. Ó að
við liefðum aldrei fari'5 burtu, Lára!’
Lára svaraði engu strnx, en gekk að
legubekknum, lagði heudurnar um háls-
inn ásystur sinni og kyssti á hið skjall-
hvíta enni liennar.
(Við verðum að bí5a lijer dálítiö
lengur, systir góð’ sagði lnín svo. En
vertu hugrökk. Við fáum bráðum að
sjá Kichmond’.
(Já, jeg má til aö komast þangað und-
ir cins! Jeg er fullkomlega ferðafa'r nú.
Segðu Neró að söðla hestana!’
(Ekki núna, systir niín’.
(Jú, jú!’ sagöi Fanny, og rauk sam-
stundis áfætur og gekk reRandi yflr að
glugganum til að opua hann og segja
Neró fyrir verkum. Og svo fast hjelt hún
ttm gluggkistunn, að Lára varð að beit* *i
afli til aö draga liana burtu.
Frá glugganum, er þrer stóðu við,
sást eptirbrautinni, er Porson kom eptir
um morguninn. Láru varð litið í þá átt
og varð bilt vi5. .Riddaralið’ sagði hún
og leit til Porsons, er |>egar stökk út a5
glugganum. (Get.ur það verið, að....
Lengra komst hún ekki, því Porson hljóp
frá glugganum aptur og rak upp hljóð
eins og liann liefði verið stunginn.
(Lofaðu mjer að tala við þig fáein
orö einslega, Lára’, sagði liann óöslega.
(Jeg er fangi, og þessir menn eru að leitu
a5 mjer. Ef þeir fluna mig fara þoir
með mig norður til herbúðanna, en mig
langar svo til að vera lijer oglijálpaykk-
r systrum, ef jeg mögulega get. Ef það
inungis væri mögulegt að koma þeim
til aö trúa að jeg hefði ekki sjest hjer’...
.Láttu mig sjá fyrir því, en hugsaðu
um systur mínn, herra major’ sagði Lára,
og snaraöist út úr herberginu, svc majör-
inn var nú elnn ept.ir hjá ástrney Grcn-
ville lreknis.
(Framhald síðar).