Heimskringla - 25.10.1888, Side 3

,V 1 l 1-:» li Í» 11 tl si .
Í lióknMafni í K«»W.s*tK>rjj * l>y/ka
lau'ii licfiir nýlejiH fmitlist *ifn «f ræó-
„vn ppiir Martflu I.títor, „iilíiim hnfði j
hmrinyml iun ;tó ratri til.
í l*atííarliorjc oru ‘2(i Ítiktiús (Thent-
„sr li Kinastl. tiri v„ru *hiii1:ijs<W K'kj-1
ni fvirni $5í,Íí(K),0(K).
t Norður Ainei'iku cru 1
tiviíki vtir Hoo.Otiti 'vfiriiiliitiiinítHttHSUHr 11
jáinlii'Hiitum, kiwtn frá íuUHi til $l,.>oii
hvi r, Flcstii vagiiau* á Penu«ylvHiiÍH
Ontriil járntirHiitiii fji'ÍHgii' um 00,00(1. '
Si-ist <>ii f'itf irtuisur hPi liyjigjn 1,00«
feta íuiii t.urniiin > l'iirísarliorp, ev á uS 1
(ullgerður að siirori. Kkki einn
f). liluti liuns ev kuininn ujip enn og verk-
frieðingnrinn, Kiffij, sem tuminn er
Jíenníiur við, áí sífeliiu t>rasi viö verka-
mennina útaf kanpiýalJinu.
Gulusóttin sero geysað liefur í Jack- j
sonville, Florida, utn undanfarinn tíma
tluttist pangað á pann hátt, að unglings-
piltur McKorroic hS iiHfoi átti^jiinnustu í
porpinu Taropa (suðaustur á skaganum).
Pestin var komin upp í því þorpi og
fjekk engiim að fara þangaS nje burt
j'aðan til annara staða. En McKormic
vildi fnina unnustn sína og komst roeð
brögðum gegnuin vörðinn og dvaldi um
stund í Tmnpa. Fór svo ajitur með
brögðum gegnum viirðinn og heim til
sín í Jacksonville og degi síöar var pest-
in komin upp.
f v i; i i: s í’ i i: \ .
\ esturfarar, setn ktiniiS hafa í'r
Smefellsness og Hnaj)|iadalssvslu (ef
nokkrir) á pessisumri, og þekkt hafa I
Sigur.ð Braudssou á 'l'röð í Kolbeins-
-taðahrepp i llnappadalssvsln, uiubiðjast.
að gefa undirsUrifuSum, ef þeir geta,
pplýsiiigu um hvcrt hann eSa uokktið |
nf hansfólki hefur í suitiar komið vestur :
hingað, og ef
niSiirkomirt
(1.
S. W fXthtili/,
P. O. Box tiT,
Sjiokane Falls,
Wasliington Territorv,
l'. S. A.
rívo, hvar haiin eða það er
TO ADVERTISERS!
Poh » chnck fortJO we wlH prlnta ten llneHdree
tlMmpnt ln One Ulliion lssues of leading Amarl
can Newspapersand complete tlie work withiu ten
dars. Thla w at therate of only one-flfth of aœnt
• ilne. for 1,000 Ciroulation I Tbe advertlsement
WiU appear in but a slugle lssueof any paper, and
consequently wlU be placed before One Mullon
dlfferont newapaper purchasers; or Frva Miluop
RamiBH, lf lt !• truc, as ls sometiines atated, tbat
every newspaperU looked at by flve person* on
an average. Ten linea wiU accommodate aboutTfl
worda. Áddress wlth copv of Adv. and check, or
aend 90 cente for Boolc of 256 pagea.
OBO. P. ROWELL & CO.. 10 Speuc* St^ New Yoax.
1 We have luat issued a new edltlon of onr
Book called T* Newspaper Advertlsina.” It haa 3S4
pagea, and among lts conteuts may ne named the
followlng Lista and Catalogues of Newspapera
DAILY NEW8PAPERS IN NEW YOKK CITY,
with thelr Advertislng Ratea.
DAILY NKWSPAPERá 15 CITIES HAVINO more
than
150,000 populatlon, omlttlng all but the bett.
DAILÝ NEWSPAPERSIN CITIE8 HAVINQ more
than 20,000 population, omltting all but the best.
A 8M A LLiLIST OFNEWSPAPERS IN which tO
advertUe every eection of the country: beina a
ohoice aelectlon mado up wltb great care, gulded
by long experlence.
ONB NEWSPAPERIN A 8TATB. Thebeat OQ«
for an advertiser to use if he will uae but one.
BARGAINS IN ADVERTISINQ IN DAILY News-
papera ln many prlnclpal cities and towna, a Llat
whlch offera pecullar lnducementa toaomo advar*
tlsers.
LARQEST CIRCULATIONS. A complete list of
aU Amerlcan papera lssuing regularly more th&a
^ÍTHe’Í’ÍesT I.ISTOP LOCáIí NEWSPAPBKS, OOT-
erlng eWry town of over
6,000 pc*>ulatlon and cvery
linportantcounty aeat.
8ELECT I.IST o F LOCAL
NKWSPAPERS, in whlch
advertisements aro lusert
ed at half prlce,
6,472 VILLAGE NF.WS-
PAPERS, in whlch adver-
tlsementsare insertcd for
842.15 a llne and apuear ln
the whole lot—one naif of
all the Amerlcan Weekliea —_
Booksen .ddresaforTHIRTY Í’ENTS.
BÚA TU. OG VKRZI.A MEÐ AI.LSKONAK
U ii í- y i-k.j ii-vj e 1 íi i-
„g NYBYGGJA-ÁHÖI.T) hverju nafni sein nefnast og sem ekki verða talin.
AGENTAH „g vöruhús í öllum helztu þorpum í fylkinu.
AÐAL-STÖÐ FYRIR MANITOBA OG NORÐVBSTURLAND-
ER í WINNIFEG, MAN.
Sendið brjef og fái« yðnr upplýsingar, verðskrár og bæklinga,
1«. H. (lampliell
ALLSHEK.HK (HIFUSKÍPA agmt.
Selur farbrjef með öllum fylgjandi gufuskipalínum: Allan, Dominion, Beaver
White Star (hvítu-stjörnu), Guion, Cunard, Anchor. Inman, Nortli German Lloyd,
Hamborg aineríkanska flutningsfjel., Florio Rubatino (itölsk lína) o. fi. o. fl.
Selur einnig farbrjef með ölluni járnbrautlim í Anieríku, frá liafi til iiafs.
Farbrjef sendtil annara landa, seld með sjerstökum samningum.
Peningaávísanir gefnar út og seldar sanngjarnlega til allra stáða í Norðurálfu.
471 M.4 IX NTREET.........WINNIPEU IIAN.
Gr. II. CtunpbeU.
MABITOBA S BOBTHf ESTEl B’Y 00.
AKURLANI >
í hinu (l frjóva belti ” Norðvesturlandsins.
FRJÓVSAMUR .1ARÐVEGUR,——GÓÐUR 8KÓGUR,--GOTl' VATN
—OG—
1«0 EKRUR AF UANRINU FYRIR #10,00.
íslendingabygg'Sin, (l Þingvallanýlendan”, er í grend við pessu braut, einar
3 mílur frá porpinn Ijangenburg.
Það eru nú þegar 55 íslenzkar familíur seztar að í nýlendunni, sem er
einkar vel fallin til kvikfjárræktar, þar engi er yfirfljótanlegt.
tWKaupið tarbrjefin ykkar alla leið til Langenburg.
Frekari upplýsingar fást hjá
^Y. F. EDEN,
Land Commissioner, M. & N. W. R'y.,
«22 JIAIN STREET WINNIPEG, IIAN.
i. STEPHANSON,
Mountain? I>alcotíi«
hefur miklar hirgðir af allskonar nauðsynjavörum, svo sem:
Matvöru, kryddvöru, munaðarvöru, svo og fötum og fataefni fyrir kon-
ur og karla.
Allar vörur vandaðar og með vægasta verði.
Allir eru velkomnir, fornir og nýir skiptavinir, til að skoð* og kaupa
hinar nýju og vönduðu vörubirgðir.
«. STEPHAIISOII.
El.mí.YI’NI.N.
Eptir
t iIMt/.k'S HL .Mi.
(Eggert Jóhanusson, þýddi).
1. KAPÍTULl.
Mathew Brentátti dálitla smávarnings
húð í Grænugötu í Liverpool. Hannvar
ekkjumaðnr, er bjó með tveimur dætr-
utn sínum. Deborah, liin eldri, IiafM ó-
hepta tungu og siemilegt. kvennvit, én
þaö var alsendis ómögulegt að fá liana
til að hera nokkuN það sem hal’ði þá ó-
hamingju að vera prentað eða skráð á
pappir á einn eöa annan hátt. En Sarah,
yngri dóttirin liafði sýnt hæði eptirtekt
og ástundun frá barndómí. Þessa hæli-
leika hennar ræktaði faöirinn kostgæfi-
lega. Eptirtekt og ástiindun eru undir-
stöðuatriði alls hins góða, og það vissi
karl faðir hennar. Hann sendi hana á
alþýðuskóla, þav sem hún lærði hinn
venjulega graut í lúnum ýmsu námsgrein-
um, og það sem mest var í varið, hún
lærði þar ivS kenna sjálfri sjer. Og und-
ir umsjón þess kennara lærði hún að
skrifa rjett eins og skrifstofuþjónn, afi
halda reikninga föður síns, að muna verð-
ið á hverjum einasta hlut í búðiimi, aS
gegna viðskiptamönnnmim, og afhenda,
þegar þurfti, og hún lærði að lesa bæknr
sjer til skemmtunar og fróöleiks. Þeg-
ar hún var 18 vetra var hún liægri liönd
Brentsgamla í búðinni á daginn,og fyrir-
lesari lisns á kvöldin.
Dehorah, sem að eins gnt stautað
sig gegnum daghlaðiö, og sem ekki byrj-
aði á því, ef liún gat fengið systur sína
til að lesa það upphátt, haföi náð því
stigi að geta haft á hendi matreiðslu,
húsgæztlu og niarkaðskaup. Á tvitug-
asta ári var hún há og grönn, liðleg og
hraustleg. Andlits fríð var hún, en
freknótt og með rautt liár, snjóhvítt hör-
und, en þunnt og auðveldlega veðurtek-
ið. Það var i hennar mjallhvítaog hold-
þjetta hálsi og í langri lö'S af skjallhvít-
um og gallalausum tönnum, aö aðalfeg-
urð hennar lá. Hún giptist ung-frænda
sínum, smábónda, og settist að í Berk-
shire, sínu fæðingar og uppalnings-hjer-
aSi.
Sarali var tveimur þumlungum lægri
en Deborah, en var betur vaxin. Andlit-
ið, sem var nokkru lengra en svo, a5
hún greti kallast kringlnleit, lýsti hæ-
versku, geðprýði, en kvennlegum djarf-
leik, og sjálfstrausti. Hörund hennar
var einnig mjallahvUt og lýsti fegurð
sinni á nettum og laglegum höndum
engu síður en á perluhvítuin liálsi. Hár
hennar var jarpt á ,lit, og svo voru tvö
stór og feimulaus augu, er horfðu á
maiin djarflega, án þess þó að stara. Þeg-
ar hún var lí) ára fjekk álitlegur piltur,
Joseph Pinder að nafni, ást á henni, og
fór að lieimsækja hana og kynnast henni.
Að þessu verki gekk hann sauftarlega og
eins og liann væri úti á þekju, því hann
skoða'Si meyna iniklu fremur sem gyðju
en mennska veriu Hún masaði aldrei
tímanum saman, eu hún gat svara-5 011-
um spurningiim viturlega og talað við
mann skynsamlega. Það var þetta og
hinn sakleysislegi svipur á andliti henn-
ar, sem kom Joseph til aS elska hana og
virða. Faðir liennar hafði miklar mæt-
ur á honum og stuðlaði að þangað kom-
um hans, og þess vegna voru þau opt
sitman og mjög vingjarnleg. En þegar
hann loksins fór að kunngera henni til-
flnningar sínar, sagði hún lionum með
mestu hægð, að iuín gæti aldrei orðiö
meira en vinkona hans, ((og”, sagði hún:
((Satt að segja ætla jeg mjer ekki að
fara frá föður mínurn fyrir nokkurn af
ykkur ungu mönnum”.
Joseph vissi að þessi og þvílík svör
eru ekki ósjaldan fyrirrennarar annara,
er lei'Sa.til, hjónavígslunnar, og hjelt því
áfram komum sínum og setum lijá mey-
unni. Opt fóru þau saman til kirkju „g
komu þaðan saman, liann brennandi, en
ánægður að vera nálægt lienni, en hún
köld eins og ís, en vingjarnleg.
Sem sagt, liafði Brent smábúð, en
Joseph var málari, og það sem í þeirri
iðn er kallað „ritari”. Það er að segja,
liann var vel að sjer í þeirri furðulegu í-
þrótt að láta gylltu stafina í nöfnum verzl
unarmanna yflr búðardyruin þeirra sýn-
ast ýmist livelfda, kúpta eða jafnvel eins
og þeir stæðu nlveg út frá spjaldinu eða
veggnum. Einu sinui hafíii hann hálfs-
mánaðarverk af þessari ritun í Manches-
ter, og það aptur leiddi tii annarar slíkr-
»r há 1 fsmáti:iðarviniui í Preston. Að
máuuði liðnum kom hann heim aptur
ine'5 vasana fnlla af peníngum og sálina
fulla af gleSi. af tilhlökkun að finna ást-
mey sina.
Þegar lmiin kom til Brents var hanu
nð kvöidverðt og að auki ungur maður
sem var alls ekki málstaður. Brent
brosti að söeum lians og Sarah reundi
níf houum vinalegum aiigiim og jafnvel
meir en vinaraugum, að Pinder virtist.
Hún sýndi iierlega að henni leiddisrt
ekki mærð lians. Þessi niaður, James
Manseil, var fjarskyldur Brent; v»r mál-
ari eins „g Pinder, og hafði tekið sjer
bólfestu í Liverpool á meðan hami var í'
burtu.
Jóseph leist ekki á þennan mælsku-
mann, en í stað þess að byrja sjálfur á
tali og keppa þannig við hinn, sat hann
þegjandi með þyngsli fyrir hjartanu. í
stað þess að vera til skemmtunar eins og
hinn, fann liann aS liann var að eins til
leiðindaogkvaddi því fj'rren liannætlaði.
Hverfiynd kona hefði nú stokkið
UPP> fylgt honum til dyra og reynt að
gera gott úr öllu saman, en það gerði
Sarali ekki, Hún sat kyr og tók þægi-
lega kveðju lians, en málbein Mansells
hjeldu hiklaust áfram.
Þetta var hiö fyrsta af mörgum slík-
um atvikum. Sarah var æfinlega þægi-
leg en köld viS gaml.i vininn, en hnegðist
bersýnilega að liinum nýja. Og það rak
að þvi, að .Jóseph fjekk nú aldrei tæki-
færi að ganga með henni ,einni, nema
ef það kom fyrir á heiinleið frá kirkju.
ViS eitt slíkt tækifæri fór hann að minn-
ast á þetta.
(Ef hú liefðir ekki sagt mjer’, sagði
liann, (að þú ætlaðir aldrei að yflrgefa
föður þinn, þá yrði jeg hræddur um að
Jæssi James Mausell ætlaði að lokka þig
frá okkur öllum’.
(Frá öllnm öðrum en pabba’ var svarið.
Maðnr mætti ætlaað þetta hefði reriS
fullljóst svar, en Jóseph vildi ekki skilja
það. Hjelt hann því áfram og spurði
hana hvert hún gæti fengið sig til aS
kasta sjer til n'N taka annan nýjnn, alveg
ókunnan.
(Hef jeg tekiS nokkrum breytingum
aS því er þig snertir’? spurði tiún með
liægð. (.leg‘lief æfinlega virt þig, og virSi
þig enn’.
(Það er nú nokkuti gótt, Snrah. En
haldi þessu fram, er jeg hræddur nm að
þjer fari að þykja vrenua um annan en
mig, livert sem hú virðir mig eða ekki”.
.Þati er nú mitt að sjá fyrir’.
(En er þafi ekki mittlíka,Sarah? Vi'tS
höfum verið svo mikiðsnman núítvöár’.
(Sem vinir, já, en ekkert meiia. Jeg
hef aldrei gefiti þjer undir fót, og ef þú
vilt sjálfum þjer vel þá ættirðu að hætta
að hugsa um mig og fá þjer aðra
stúlku. Þú finnur margar eins góðar og
jeg er’.
(Ekki í þessum heimi, Saraii’.
(Vitleysa! Og svo er annað.... ’
(Annað! HvatS er það?’
(Það, að jeg sje dálítið frain í veginn,
og er hrædd um að þú munir stríða mjer,
kvelja sjálfan þig, svo að við einhvern-
tíma skiljum óvinir, og það væri þó
sannarlega leiðinlegt að skilja á þanu
hátt um siðir’.
(Það skilur okknr ekkert nema
dauðinn!’
(Ójú, það gerir þessi hurð! Jeg þarf
að fara til pabba, hann er ekki vel frísk
ur’. Hurðin sem liún átti vifi var fyrir
hliðardyrunum á liúsi liennar, en þau
stóðu við hana. Jóseph þorði ekki annafS
en skilja þessi orð og kvaddi lnina.
En hann gekk ekki heim. Ilann gekk
út úr bænuin, þangað, sem kyrðin var,
ogbraut heilnnn um það óþægaspursmál,
hvert hún mundi nokkurntíma vertia sín.
Iiann var vondaufur en ekki örvæntandi.
í hans stjett er það ekki ósjaldan að karlar
og konur liafa liálfgildings trúlofanir
tvisvar, þrisvar, áður en þær giptast. En
ekki gat samt Sarali tiireiknast þeim
flokki, miklu fremur Jaines Mansell.
Hann var manna líklegastur til að fara
úr borginni þegar minnst varfii og hugsa
aldrei framnr um Sarali Brent. Þesskonar
farfuglalíf er líka tilheyrandi mönniim, er
stunda málaraiðn, og Mausell var ekki
sá maður, er mundi liugsa um það sem
ekki var sýnilegt og handbært. Eptir
skarj)a göngu sneri Pinder við og
gekk aptur inn í bæinn og nifiur eptir
Græuu götu, til þess enn einnsinni að líta
á skeiina sem geymdi perluna, er fvrir
hanu var svo dyrmæt.
Þegur hann kom geguvert húsi
Brents, barði Mausell afi hiiðardyrunuui.
Pinder stnidraði við, forvitinnað vita um
erindislokin. og öfundin kom bonuia tiJ
að vona sfi luinii fengi ekki inngöngn
fremur en hanu sjálfur. Surah kom til
dyra og stóð við, ináske til að segjs.
honuin að faðir simí vseri lasinn I’indar
gekk fáein spor áfrain og leit svo viS.
Hún stóð énn i dyrunum. Þuð aetlaði að
verða óendanleg samræða þettu. Konan
sein hann unni eins og lffinu i sínu eigiu
brjósti, þurfti ekki núna afi flýta sjer inu
til sjúks föður, og þegar Joks tuin fór
inn, þá urðu úrslitin þau, afi Mansell vair
boðið að ganga til stofu og þáði Uanu
það. Dj'r liimnaríkis voru nú opnar fyf
ir þessum manni, þó fyrir honum sjálf-
um væru þær har'Slæstar. Þarna í sömu
sporum stóð þá Pinder, marg-gegnum
stunginn af eiturörvum afbrý-SÍsins. Hann
var tii skiptis fárveikur og vitstoli' af
bræði. Gekk svo, þar til honum ógnaði
sitt eigið athæli, og hann fór að húgsa
um að bezt mundi að verða sem sjaldn-
ast á vegi Mansells. Sarah hafði nú svo
greinilega sj’nt sínar tilhnegingar.
En ást hans var samt of sterk til þess,
a5 hann treysti sjer til ai) svipta sjálfan
sig samferðum mærinnar frá kirkju á
sunnudagskvöldum. Sarah hafði heldur
aldrei á móti þeirri fyigd að minnsta
lej'ti, nje heldur sýndi hún minnstu ó-
gieði, þó hann eptir þetta umgetna kvöld
kæmi jafn-iðulega og áður inn til Brents
til kvöldverðar. En aldrei skyldi hann
koma þar svo, að ekki væri meðbiMll
hans þar fyrir, er æfinlega hafði þau
áhrif, að hann missti allar hvatir til að
lífga upp samtalið.
Þannig leið tíminn. Ilann sá aldrei
hvað gerðist miBi þeirra Mansells og
Söru, sá ekki hinar opinberu tilraunir
hans að vinna hjarta liennnr. Ekki lield-
ur sá hanh hvernig hið upprunalega smáa
og veika ástnrblóm liennar daglega óx,
hvernig það titráði fyrir hverjmn vind-
hlæ tilfinninganna, hvernig blómknapp-
urinn sprakk út og fjekk sina eðlilegu
litbrej-ting, og livernig þaö daglega færð-
ist nær fullþroskunarstigi, undir álirifum
liinnar nýfundnu ánægjusólar. En samt
uppgötvaði Jiann svo margt smátt og
smátt. Ilann fann fremur en sá, livernig
hún dagiegn firrðist hann meir og meir 5
anda, rjett eins og hún værl nð síga frá
lionum ofan brekku, þar sem ekkert gæti
stöðvað ferð liennar, en hann sjálfur ríg-
negldur á brekkubrúninni, sjónarvottnr
að þessu óviðráðanlega skriði. Hún
var eins vingjarnleg sern til forna, en
hún veitti honuni enga eptirtekt framar.
Hugur henivar var annars stnðar og það
jafnvel á lieimleiðinni frá kirkjunni, «r
nú var liinn eini minningarlilekkur eptir
leyfar af þeirra langdregua, eu óslitna
vinfengi.
Sá tími kom að honum var sj'njað
fylgdarinnar frá kirkjunui. Það var
eitt sunnudagskvöld að Mansell kom
fyrr en venja lians var, og þar e* liann
frjetti hvar Sarali var, gekk hann til
móts við hana og hitti hanu með Pinder.
Mansell var dálítið ölvaður, og þar sem
liaun máske ekki vissi hvað litla ástæðu
liann liefði til afbrýðis, gekk hanu
þykkjulega upp á milli hennar og Pind-
ers og tók liandlegg hennar, þar sem þó
Pinder liafði að eius gengið við hlið
lienuar.
(Hverskonar kurteisi er þetta?’ spurfSi
Pinder.
(Það er mín kurteisi! Hún liefur
engan rjett til að ganga með þjer!’
(Talaðu ekki óvirðulega um liana,
hvað sem þú gerir, en vita máttu, að hún
hefur gengið með mjer nú í tvö ár’.
(Ja, svo farðu þá og gaktu með ein-
liwrri annari stúlku!’
^Ekki alt þínu boði!’
(Þú þarft ráðningu, sje jeg’.
(Nei; það er einmitt þú, sem þarfn-
ast hennar!’
Þessu svaraði Mansell með hnefa-
höggi, sem Pinder varaðist ekki og fór
því nær flatur. Og liann ætlaði að senda
iionnm annað, en Pinder varð fjrrri til
aft gjalda fyrir sig nm leið og hann
sagði; .Bley'San! aí taka mann óviðbú-
inn!’
(Framliald síðar).