Heimskringla - 01.11.1888, Blaðsíða 3

fulltrúuni hennar; (annig sjeu báðar
úeildir Alþingis þjóðkjCrimr, landstjórn-
*rráðið kjörið á motSal þingmanna.dóm-
endur kjörnir af stjórnarráðinú, æðstu
hjeraðsstjórnendur kjörnir af hjeraðs-
nefndum og stjórnarnefndir hjeraðanna
kjörnar af almenningi.
Að öll fjelagsmál, atviimumál og
nienntamál þjóðarinnar hati samsvar-
andi deildir í stjórn hennar; og að kirkju-
aiál sjeu aðskilin frá stjórnmálum.
Að framkvæmdir stjórneuda, sjeu
bindandi fyrir þjóðfjetagiö, svo framt
þær eru löglégar, úrskurSir dómstólanna
afgjörandi og landslögin óhagganleg,
nema með samþykki þjóðþingsins.
Að lögin byggist á rjettvísi,og viður-
kenni jafnrjetti allratil að neyta hæfi
legleika sinna og nota náttúrugæðin sjer
«g öðrum til gagns; svo að allir, konur
jafnt sem karlar hali jafnau rjett til npp-
eldis og uppfræðslu, og hverskonar starfa
eg stöðu.
Að lögin verndi rjettindi allra
jafnt, lif, atvinnu og -dgnir, svo að ever
einstakur, fjelag eSa fiokkur hafi jafna
vernd, beri jafnt ábyrgð af gjörðum sín-
urnog hafi fullt frelsi.
(Meira).
E M BÆTTISMANN A-EFNI
DEMÓKRATA f PEMBINA
CO., DAKOTA.
./. W. ITarden,
Delegate to Congress (fulltrúi til sam-
bandsþingsins.
Þessi maður, sem demókratar búast
við að 'kjósa fyrir ronjrresíi-mann, er
bóndi, en skólagenginn maíur, og vel að
sjer. Að hann var tilnefndur, er sjálf-
sagt bændafjelögum í Dakota að þakka;
þau hafa alt af haldlð þvi fram, að rjett-
ur bændanna sje fyrir borð borinn á
þingunum, mefían á því sitji eintómir
bankastjórar, járnbrautastjórar, og flest
af þeim lýð, sem helzt leggur fyrir sig
gróðabrögð. Kröt'ur bænda á seinasta
Dakota þingi vorn; óliindraðurmarkaður,
jafnhár skattur og fjelagseign einstakra
manna og að okur með peninga væri
takmarkað. Það vildi svo illa til, að
Matliews, sá sem nú sækir móti Harden,
og var þá þingmaður, greiddi atkv. móti
lagafrumvörpum, sem stefndu í þessa
átt. Forseti bændafjelaganna, H. L.
Louks, sem er kUnnugur báðum þessum
mönnum, segir í „Opnu brjefi til bænd-
anna í Dakota”: „Ilver haldið þjer að
niuni reyuast lætri tlutningsina'Sur yðar
máls, G. A. Mathews, varaforseti eins
Þjóðbankans, eðaJ.W. Ilarden, bóndinn,
stjettarbróðlr yðar? Jeg greiði atkv.
mitt með Harden, af því jeg þekki það
til li ans, að hann er ötull og einlægur
talsmaður fyrir kröfum vorum og oss
samhuga í því, sem vjer viljlim koma
fram. Tvö ár hefur hann setið í fram-
kvæmdarnefnd fjelags vors—eini demó-
krati sem í lienni var, en hann liefur
aldrei notað sjer það í eigingjörnum til-
gangi, nje til að draga bændafjelagið inn
í þann pólitiska fiokk, sem hann fylgir
sjálfur. llann mun aldrei bregðast oss,
okki einu sinni, þó hann gæti unnið
flokk sínum einhvern hag með því.
l'eter Carneron,
Counrílman;
Þingmannsefnið í efrideild. Peter Ca-
meron er bóndi eins og Harden, og bænda
fjelagið í Pembina Co. kom honum á
framfæri. Hann er ungur og efnilegur
maður, sem fremur flestum öðrum hefur
fylgt því með athygli sem gerzt hefur á
Þingi og í pólitik Pembinalijera'Ss, án
Þess nokkurn tíma að Iiafa búist við þvi
að verða sjálfur Þingmaður, nje neins-
konar embættismaður. Hann er þess
vegna engum skuldbundinn, nje hefur
Þurft á því að halda, að bralla burtu
neinu af sannfwring sinni fyrir pólitiska
liðveizlu.
John Bidlake og Oeorge Mirhie,
Bejiri’tentefives (þingmenn í neðri deild).
John Bidlake var kosinti á seinasta
Þing. Haun var þá bóndi, sem fæstir af
kjósendum lians þekktu, og jafnvel sum-
*ri seiu honutn voru þá lilynntlr, hjeldu
Það va'ri lítill fengur í honum. Allt um
Þ*ð; Bidlake komst á þing og fjekk það
°fð á sig, að vera í hetri röð þingmanna;
lang-beztur af þeim, sem þetta kjördæmi
sendi. Sje sú ineðmæling, að liafa staðið
vel í stöðu sinni, nokkuð takandi til
greina, þá settu allír óhlutdrægir menn
*ð gera það nú við Bidiake.
George Micliie er flestum hjer í
Pembina Co. ókunnur; þeir, sem þekkja
hann, láta vel af houum og telja hann
bezta þiugmannsefni, Hann er nú Coun-
ty Commissioner vestur í Botlineau Co.
Mörg atkv. ísleudinga fær þó Michie
varla, því móti honum sækir maður, sem
efiaust er jafnoki hans að hæfileiknm, og
nýtur þar að auki þjóðernis síns hjá ís-
lendingum.
Q. JI. Megquire,
Distriet Attorney (málafærslumaður
fyrir hjeraðið).
Að fáum mönnum í Pembina Co.
liefur verið kastað fleiri pólitiskum hnút-
um en að G. H. Megquire, enda áenginn
fleiri og öflugri óvini en hann, þegar
flokksspursmálin koma til greina fyrir
alvöru. Fyrir tveimur árum síðan sókti
liannum þetta embætti, ogmöcgum hafði
þáverið talin svo trú, að þeim óaði við
framtíð Pembina Counties, fyrst Meg-
quier væri komiun að. En það rættist
svo úr því; Countvið hefur ekki liðiS
neinn sk.rfia nf völduin þessa málafærslu-
manns síns; því var það enginn bagi, að
hann sætti slg við $1200 laun fyrir sama
verk, sem fyrirrennari lians liafði tekið
$1800 fyrir þaugað til.
W. James,
Sheriý' (löggæzlumaður).
Allir, sem þekktu Wiiiiam James
fyrir tveimur árum síðan, þekkja hann
nú, þegar hann býfiur þeim sig fram apt-
ur. Þeir geta þvi gert sjer sjálfir grein
fyrrir, hvað verið geti því til fyrirstöðu
að lofa lionum að halda embætti sínli
önnur tvö árin til.
J. D. Trenholrne.
Treasurer (fjehirðir)
Kunnugir menn segja að Trenholme
sje einhver færasti reikningsmaðurinn í
Pembina Co. Eitt er víst, að hann hefur
reynst ráðvandur drengur og er alvanur
bókfærslu, því hann hefur unnið á ýms-
um County-skrifstofum áíur sem aðstoð-
armaður annara. Fjehirðisembættið hjer
hefur reynst vandasamt, eins og sjest af
því, að tveir repúblíkanar, sem seinast
komust i það, rugluðust svo í reikningun
um, að þegar þeir fóru frá vantaði hjá
ötSrum svo þúsunduin skipti í fjárliirzi-
una, hjá liinum ekki nema sexhundruð
dollara.
Jolui Anderrson,
Iiegistrer of Deeds (slcrásetjari heimiidar-
brjefa).
Hann er vellátin maður; kaupmaður
í St. Thomas, norskur ats ætt. Norð-
menn lijer hafa sýnt sig viljuga að gefa
íslendingi atkv. fram yfir lijerlenda
menn, þegar svo hefur borið við, að
þeirra hefur veri'S leitað til þess. Það
letti að gjalda þeim liku líkt, þegar landi
þeirra þarfnast atkv. íslendinga.
II. C. Arnold,
Avditor (reikningsyfirskoðari).
Arnold hefur aS undanförnu verið
Commissioner í County-ráðinu og eins
og Harden eini demókratinn í því, en
mönnum líkaKi vel við hann, því liann
er ráðvandur maður og vel að sjer, svo
þegar ráðið var í herkjum með að orða
ályktanir sínar eins og stundum bar rið,
þá var optast flúið til Arnolds.
John E. Tachfsr,
J udge of probate.
Hann er maður velfallinn til að vera
skiptaráðandi, um það efast menn ekki.
En mótsækjandi hans hefur um langan
tíma leyst þaS starf prýðisvel af hendi,
iivað sem öðru liður, og nú er hann elli-
hrumur og á fáa að.
II. P. Cooper,
Superin tendent of School.
Skólastjóraefnið er neðarlega á blað-
inu, en embætti hans er ekki minna vert
en flestra liinna. II. P. Cooper er prest-
ur, sem einkum er nafnkunnur fyrir
þnS, aö liann er fremstur í liði bindindis-
ttokksins 1 Pembina County.
BOSIN.
Skinandi fögur rós á grænni grundu
gullbjörtum röðli hýrt á inóti lirosti,
fannhvit af lijelu í nöpru nætur frosti
nötraði og skalf á kaldri morgunstundu.
Og Eygló mótl friðarfaðminn breiddi
fölnaðri rós og ástar geislum stráði;
og líf og dauði heiptugt eiuvíg háöu,
hlæjaudí rö'Sull fjötur dau'Saus sneiddi.
Frelsuð var rós, þVÍ sóliu sigrað liafði,
suðrænum geislum barmí sínuin lilútíi,
titrandi blær i blöðum rósar dúiSi,
bautS henni koss og heftugt að sje vaföi.
Nálgaðist haust, og kólgan kulda bitra,
kveinsndi stráuin þungann anda sendi;
grátföl og hnípin tárhrein blómin titra,
tvílandi um náð frádauðans grimdar hendi
Brá yfir sorta, söng við fjallatinda
svifandi mökkur jels af dimmu kófi;
frostgrimdar-bylur fram úr keyrði hófi,
faunhvíta blæju dró á grund og rinda.
Nötraudi af ótta liöfði fölvu hallar,
hrímslegin rós að freðnum móður barmi;
horfin er fegurð, fjötur lögð að armi,
flúið er lifið, hníginn nár til vallar.
ó. J .11.
Eptirfylgjandi brag hefur íslend-
ingur nokkur í Bandaríkjum sent oss til
prentunar.
HERSÖNGUH NÚTÍÐAHINNAR.
Ó.mannrinir prúðu, semmennt hafið þáð,
af megni þá styrkið sem lifia,
svo verði þeir ekki þeim villtu aö bráfi,
en venjist á sjálfir að strítia;
þvi frelsis sól
af fimbulstól,
með flugeldum sannleiks lýsir ból.
Sjá óvinaherinn, sem æðir oss mót
með illsku og tröllskapar hljóðum;
hann ber á oss heimskunnar gaflok og
grjót,
og gin yfir menntvana þjótSum.
En frelsis sól o. s. frv.
Því göngum í fjelag og mögnutn vorn mátt
að mentun og siðgæðis-störfum;
og berum með drengskap huga vorn hátt
og hyggjura að nútíðar þörfum.
Því frelsis sól o. s. frv.
Ef vinnum vjer þannig á ljósbrautum lífs,
en læðumst i afkymum þegi,
þá eyðist smekkleysi og undirrót kífs,
þá aukast oss kraptar með degi.
Því frelsis sól o. s. frv.
Já, göngum nú áfram með glaðværum hug
hið gamla og valdmagna brjótum;
á apturhaldsflokkinn, sem vill eitra vorn
dug,
vjer eldkúlum frelsisins skjótum.
Því frelsis sól
af fimbulstól
metS ttugeldum sannleiks ly'sir ból.
Leifur.
ELDRAUNIN.’
Eptir
C/IAPJ.ES READ.
(Eggert Jóbannsson, þýddi).
Sarah varð hrædd og bað þá berjast
ekki út af sjer. En Mansell var nú orð-
inn reiður, og skipaði henni að standa
fjarri, þetta mál þyrfti að útkljást. Sarn
hlýddi botSi þessa mauhs, er auðsjáan-
lega var lierra liennar, en liún bað hann
fyrir alla muni að meiöa ekki Pinder,
hann væri að eins vinur sinn. En svo stóð
á þeirri bæn, að Mansell hafði sagt svo
margar frœgðarsögur af sjálfum sjer, að
auk liinnar blindu ástar, sem hún hafði
á mai.ninum, áleit lmn liann algerlega
óvinnandi í handalögmðli.
llann bar sig líka vel að og sýndi
kunnáttu sína, en liann var tæplega nógu
handleggjalangur á inóti Pinder.
Innan skamms voru báðir fjúkandi
reiðir og bárust um völlinn berjandi og
másandi.
Undir samskonar kringuinstæðum
stóð kvíga Virgilíusar ábeit með óraskan-
legri ró, ánægð ytir þeirri meðvitund,
ati sinn maki yrði hinn sigursæli bolinn.
En Sara Brent átti ekki sammerkt
við hana. Hún spennti greipar, teigði
sig og fetti af angist, grjet og bað ástvin
sinn að vera miskunsamann! Samvizkan
hvlslaði því að henni, ati hinn meinlausi
vinur hennar væri i hörmulegum kring-
umstæðum og ætti ails ekki slíka með-
ferð skilið.
Eptir stundar viðreign og eptir ati
liafa veit.t Pinder áverka svo lionum
blæddi, fjekk Mansell svo mikið högg
af vinstri hendi mótstöðuinanns síns, að
hann lirökklaðist undau og lá við falli.
Við þetta högg varð liann óður og hljóp
upp að Pinder í því skyui að gera nú al-
veg út af við hann. En Pinder var eng-
inn vlðvaningur. Ilanu sá livað var í
bruggi, tók eitt stig aptur á liak, teigði
sig á ,tær, spyrndi í grundina og inætti
svo áhlaupinu með því heljarhöggi, að
Mansell tókzt í lopt upp eins og lirirtnn
af livirfilbyl og fjell til jarðar ineðvitund
arlaus við fætur meyjarinnar, er stó'S 1
nokkura skrefa fjarlægö.
Á augntiblikinn var allt orðið breytt,
aS því er álit meyjiirinnar snerti. Mau-
sell yar ekki fyr l'altínn en hún liljóp
til og.svo að segja vafði sig utan að hon-
um, til þess að verja hann fyrir frekari
árásum, því—eins og lika sögur fara
af—berjast menn í Llverpool bæ-Si liggj-
andi og standandi. Hún bjóst því viö
öðru áhlaupi af hálfu Pinders.
,Þú fanturl’ sagöi hún, og hljóðaði
upp yflr sig, 4aS drepa þannig manninn,
sem jeg elska!’
Nú einmitt var komin stund Pinders
til að hröklast undan högginu, högginu,
þó ekki væri það hnefahögg. Það högg
ið, sem hafði meiri áhrif á hann, var
hin nábleika kinnin, hið leiptrandi
auga og hin banvænu orð meyjarinnar.
.Manninn, sem þú elskar’, tók hann
upp spyrjandi. .
,Sem jeg elska, elska, elska!’ sagði
liún í ákafa. KvennvitiS kenndi henni
að margstinga með þessu orSi uelska”
þetta feriíkan, sem feldi ástvin hennar
aS velli.
Þessi orS hiifu. Pinder fjarlægSi
sig hinum ’fallna manni, algerlega yfir-
unninn. En Sarah flegði sjer flatri á
brjóst Mansells og grjet.
Um þessar mundir var fólk farið að
safnast umhverfis þau í þeim erindagerð-
um að hjálpa, jafnframt og atí seðja for-
vitnina. En Pinder hafði breyzt á þess-
um fáu augnablikum. Hann gekk nú
fram aptur og hrauð sjer veg gegnum
mannþröngina, kraup nitSur og reisti
Mansell upp, og bað meyna að láta sig
einan um þetta.
,Látaþig einan um hann!’ spurði
hún grátandi.
,Já, heldurðu máske að jeg vilji
nokkurn tíma framar meiða hann, þegar
þú ert búin að segja mjér að þú elskir
hann?’ Þetta sagði hann með þeirri
blíðu og viðkvæmni, atS hún óttatSist
ekki framar að tieysta honum og sagði
því ekkert.
Sendi nú Pinder einn af áhorfendun-
um eptir vatni, svampi og brennivíni,
til næsta veitingahúss, en áður en það
kom hafði Mansell, sem var lífseigur,
raknað úr rotinu. Samt sem áður kom
vatnitS og svampurinn sjer vel, og brenni-
vínitS gerði sitt til að færa hann inn í
mannfjelagiö aptur með fullu fjöri.
Sjálfur stumraði Pinder yfir honum,
þvoði hann og færði hann svo heim að
húsi Brents. En Sara var aldrei langt í
hurtu; lnín snerist kringum þá, eins og
hæna utan um unga sína. Hún opnaði
dyrnar nie'5 lykli, er liún brr á sjer, og
tók svo með fagnaði á móti ketjunni
sinni í dyrunum og ljet aptur dyrnar
metS hægtS, en alvöru, er sýndi berlega
að liún kærði sig ekki um atS Pinder
kæmi inn. Sú varúð var ati vísu óþörf.
Pinder heftSi ekki farið iun, þó liún
heftsi boðiö honum. Ilann treysti sjer
jafnvel ekki til að bjótSa henni „góðar
nætur”. Hann var ekki lengur í efa um
að alt var úti, að allar hans vouir voru
eyðilagðar.
Undir eins og Sarali kom Mansell
inn, ljet liún liann leggjast á legubekinn
og sat svo við höfðntSgatiinn og lijelt
votri dulu viS höfuð lians, að kinnunum
stokkbólgnum og enninu, þar sem var
allmikið svötSusár, eingöngu ats pakka
hnúunum á vinstri hönd Pinders. Stuttu
sítSar kom faðir liennar inn, er spurði,
hvaíS aðgengi, þegar hauii sá livernig á-
stæðurnar voru.
,Óþokkinn hann Pinker liefur verið
að berjaliann, pabbil Jeg liugsaði að
hann ætlatSi að gera út af við hann!’
Jlvernig stóð á því?’
Sarali roðnaði, en svaraði engu.
Henni fjell illa að meðganga, að það
var Mansell, sein byrjaði, eu samt vildi
hún ekki segja ósatt.
,Hann Joseph Pinder!’ tók karl upp.
(Pitider hefur aldrei verið óróamaður.
Vandnðri og lijartabetri ungliugur en
hann er ekki til í Liverpool. Segðu
mjer strax, hvernig rifrildið orsakaðist’.
,0, pabbi!’ sagði lnín angistarfull.
(Einmitt þatS’ sagði karl. Jeg þarf
ekki að spyrja. Það var út af kvenn-
mannijvar það ekki? Þjer var uær, og
y k k u r ö 11 u ni, atS gera eittlivað hetra
og fallegaa í kvöld—suunudagskvöld!’
(Saru var á heimleid frá kirkjunni^
ekkt var nú athæfits unnað’, sagði Man-
sell. (Og livað viðureignina snertir, þá
var jeg skuld 1 lienni að eins miklu
leyti og liinn; skulum við því sleppa
þessu tali’.
,En hvað þú ert góðgjarnt' livislaði
nú Sarali atS sjúkliugnum.
Umtalinu um þetta var svo hætt, og
stundu síðar gekk Brent til hvílu. Þegar
hann var farinn fór Mansell atS ræskja
sig, og flutti svohljóðandi ræðu; (Hann
er hreint ekki afleitur maður, þessi Jo-
seph Pinder, en annað hvort er hann of
mikill fyrír mig, etSa jeg er of mikill
fyrir hann. Þú mátt sem sje til að ráða
við þlg hið allra fyrsta, hvor okkar á að
verða þinn, og seuda svo hinn burtu fyr
ir fullt og allt’.
Þetta var hrífandi ávarp og útheimti
afdráttarlaust svar. ÞatS stóð heldur
ekki á að það kæmi, ekki samt í orð-
mynd, heldur S þeirri, aö mærin vafði
mjúkum handlegg um háis sigurvegar-
ans og á brjóst hans lagði hún höfuð
sitt til hrilu.
Josepli Pinder var syrgjandi, en sí-
vakandi að gefa því gætur er fram fór;
en aldrei framar gerði hann elskendun-
um ónæði með nærveru sinni. Mansell
vildi knýja Söru til að ákveða heiðurs-
daginn, hóf máls á því í hvert skipti er
þau fundust. En hún neitaði þverlega.
Hún sagði föður sinn svo heilsulasinn,
að hún mætti hvorki nje víldi yfirgefa
hann. Unnustinn ákærði hana fyrir
vöutun tilhlýðilegrar elsku. Hún svrar-
aði því engu, en undratSist yfir að liann
skyldi tala þannig, og þótti það miður,
en stóð jafn fast fyrir. Eptir nokkurn
tima barst karli fötSur hennar sagan.
Sendi hann pá strax eptir lögfræðingi
og ljet hann gera erfðaskrá sína, þar
sem hann þá undir eins afhenti Söru
eignarbrjef fyrir lóðinni og búðinni með
því sem 1 var. Að þvl loknu sagtSi hann
óþarft fyrir hana að bíða eptir fráfalli
sínu. Hann vildi miklu fremur sjá hana
staðfesta ráð sitt og búa með manninum,
sem hún unni, og svo væri gott atS hún
tæki við verzlaúinni strax ámeðanhann
væri á lífi og gætl gefið henni ýmsar
ráðleggingarsnertandi þatS mál.
Og svo var lýst og að venju skorað
á þá, er vissu nokkra meinbugi, að
segja til í tíma eða þegja síðar! LTndir
þessari áskorun frá prjedikunarstólnum
sat Pinder og sagði ekki neitt. Stuttu
sítSar voru þau James Mansell og Sara
Brent sameinuð metS því helga bandi, er
ekkert getur slitið I
Á þeirra stigi í mannfjelaginu vsr
láðaliagurinn álítlegur. Maðurinn var
27 ára og konan 20 og ráðsettari en
vænta mátti eptir árafjölda liennar,
og lífsreynslu. Bæði voru heilsugóð,
elskuðust innilega og bæði höfðu stöðu,
álítlega og að líkinduin arðsama stóðu.
Og það er þó ekki svo lítilsvirði.
Staöa mannsins útlieimti ats hann ræri
fráveraudi konunni nema við máltíðar
og á kvöldin. Þetta atriði er mikils-
virði. Það er ekkert sem kryrddar sam-
búðina eins vel, sem eins vel dregur úr
hversdags-þreytunni og ieiðindunuiu,
eins og einmitt þessi ástvinaskilnatSur og
ástvinafundur á liverjum degi. Mansell
kumii þrjú handverk og í einú þeirra—
í þvi afS mála svo eina trjátegund; að
hún sýndist önnur—var liann þjóðhagi.
Hann gnt breytt útliti viðar yfir liöfuð
betur en liestir aðrir, og í því ati breyta
almennum vitS í ameríkanskt birki eða
mahogony var hann meistari. Sarah apt
ur á móti var ágæt verzlunarkona, þægi-
leg, skörp, greiðasöin og ofan á allt
þetta fríð sy'num, en allir þessir eiginleik-
ar eru aðdráttarati í öllum vitSskiptuin.
Ilún lánaði eugum út lír bútS til lengi
tíma en viku, og sjálf tók hún aldrei lán.
í livaða lífsstðtSu sem er, er það
mikilsvarðandi þegar hjónin sitt í hvoru
lagi getu lagt nokkuð til hinnar sameig-
inlegu inntekta hússins og í miðlungs-
stjettinni eru þær æskilegu kringumstœtS
ur tíðastar. Konur fæstra daglaunamanna
geta gert meira en hirða hús og lieim-
ili, og iiöfðiugja konur innvinna sjer
fæstar svo mikið sem einn eyri.
Mannsells-lijónin voru þá—þegar lit-
ið er á almennar kringumstæður í heild
sinni—í ákjósanlegum kringumstæðum,
langtuin ákjósanlegri en allur fjöldi
hjóna, sem ekki þurfa að vinna fyrir
brauði sínu.
Einn dag haimsótti sorgin lieimili'S,
þó ekki kæmi hún óvart. Mathew
Brent leið burtu sem ljós, eptir að hafa
blessað dóttur sína og tengdasoninu.
Næsti dagur eptir var stórmikill
gleðidftgur. Sarali fæddi þá sltt fyrsta
barn—undur fallegt og elskulegt mejr-
barn.
(Framhald).