Heimskringla - 24.01.1889, Side 3

Mustang Linimeni
. Mfjhcaíí MciTa!«» LitmrEicTcurwi Puk*, I
OUi^OUU, CaJCSU bttKA»I9# lHVLAMXATIOtt.

%
CO

\4th
%•'
■$?#
sKfey '^2
M
m
it A«x •in^rapnoAV i^uofffUtA o» w/osn/r1
stjvufsujj ‘AirajnAiri OMTAsapt mtdimk r
lusuiiuji Suejsnmi
,i 0 ADVERTISERS!
' Poa a oheck for$20 we wll 1 prln t a ten-1lne artTer
tlsement ln One MlUion lasuea of Jea.!iruf Ameri
wltl
willappear ln but a fliugle lASUe<>f anypaper, acd
oonaequeutly wlll be plaeed before One Mlillon
dlfferent newspuper purchasers; or Frvc Mxluon
Bjkadera, if lt 18 true, aa Is souietlmes stated, tbat
every newspaperls looked at by flve peraon* on
an average. Ten llnes wlll accommodate aboutTS
worda. áddress wlth copy of Adv. and check,or
aend 30 cents for Bootc of 25t» poge*.
H&O. P. HOVVKLL &. CO.. 10 Sfeoce 3T., New TottX.
1 We httTe lust Issued a new edltlon of our
Book caUed T* Newnpaper Advertlsln«.,# It has 2M
paKes, and amouf? its conteuts may be named the
ioUowiug Li.sts aud Cataloifues of ríewspapers:—
DaILY NEW9PAPEKS IN NEW YOKK CITY,
wtth thelr AdTertialng Rates.
DAIT.Y NEWSPAPERSIN CITIES ITAVINO more
than 150,OtX) population, omlttlnsr all but the best.
DAILY NEWSPAPERSIN CITÍES HAVINO more
than 20,000population, omlttltiir ail but the best.
A 8MALL LI3T OF NEWSPAPF.R3 IN whlch to
advertlse every sectlon of the country: belnir a
cholce selectlon made up wlth grout care, gulded
hy long experlence.
ONE NEWSPAPER IN A STATE. The best ona
for an advertiser to use ir he wlU use butone.
BARGAIN3 IN ADVERTISING EN DAILY News-
papers ln many princlpal cltles and towns, a Lis*
whlch offers pecullar iuducementa to toma adver*
ttsers.
LARGEST CIRCULATION8. A comnlete llst of
aU Amerlcan paptrs lssuing regularlymiore thao
25,000 coples.
THE DEST LI8TOF LOCAL NEWSPAPERS, 00*
ertng trœry town of over
0,000 populatlon and every
tmportautcounty eeafc.
SELF.CTI.ISTofLOCAL
NEWsPAPERS, ln whlch
ttdv^ rtisoujeu 13 aro iniie rt-<
ed at holf prlce.
_C t?2 Yrr.LAGF NEWS-i
PAPERS, tn whlch a-lvor
tlsementsare inserted for
•C.15 a llne and appearln
the wbole let—one nalf of
«11 the Amerioan V*>« k 1 '.< s
feook
jddresaforTHIRT Y CENT9.
-M má&j'
MOTICE TO í OVriaCTORS.
INNSIGLUÐ BO; , send undirrituðum
.og merkt : uTendr r j vdvxtrial SeJioot,
St. PavVs Manitobo . verða á þessari skrif-
gað til á hádegi á
núar 1889, um hin
di bygging iðuaðar-
M anitoba.
málar verða til sýnis
a starfa í Ottawa, og
:i starfa í Winnipeg,
ar 1889, og upp frá
'ðum verður geíinn
í par til ætluðum
• giu liandar undir-
..ika,árituð til ráð-
ígíldi eine fimmta
ðið (M»ar, verðtir
>ði. Þessari upp-
f liann neitar að
ða ef hann full-
i bivSið ekki þegið
end.
ur sig ekki til að
'ðið, uje nokkurt
Ki stjórnarinar,
A. GOBBri,
ikrifari.
Bepartment of i ul )ic Works )
Ottawa, 28th, Desemher, 1888. $
stofu meðtekin ;
mánudaginnj J28.
ýmsu ,verk j áhroci
akóla að 8t. Paul'
Uppdrættir og
á skrifstofu opini
á skrifstofu opint
á mánudaginn 7.
Þeimjdegi. Engui
gaumur uema pat
eyðublöðum og i ’
skript lijóðanda.
Gildandi ávisui
herra opinberra s
,lt þeiiTi vpphœð,
fylgja hver.
hæð glatar bjóði.
takast verkið í fm
gerir pað ekki.
^erður ávísunin i
Stjórnardeiidii.
Wggja hiti lægsí
Þeirra.
'í iti
| tii pess voruiu lundlagnir lijeldum áfram
að fara til kirkju,og það leið eigi langt
pangað til rseður presta par hnerSu hjörtu
okkar álika og þó pær hef ðu verið íslenzk -
ar. En okkur fannst pó altaf vantanokkuð
við það, sein við höftSuiu vnnizt.frá bluutu
barnsbeini.
Elestir munu kannast viS gumla málshátt-
inu ”augun þurfa aðliafa dúlítið”. Þess
vegna pótti okkurvauta, kirkjur prýddar
, og klerkar skrýddir, pvi petta viðgekkst
! ekki par, nema hvað presturinn í ensku
! kirkjunni ”sem er likust okkar” var pó í
; rikkilíni, og í stu'Mnn fyrir hökul hafði
; iiann blæju, sem líktist hálsneti (trefli)
Enn pótt sú kirkja væri sera sugt likust
okkar ísleuzku kirkju, gat eg einna sízt
: fellt niig vr8 hnna, helzt fyrir pær miklu
| "serimoniur” sem í henni eru brúkaðar.
] Ekki varheldur í henni nje neinum liinna
! nokkurt orð tónað.
Við gátum pví eigi annað euu fuudið til
pess hve inikiö vantaði á kirkjufegurðina
ámóti pvi semvið höfðum vanizt. Eðaer
j pað ekki fögursjón að koma inn í kirkju
á íslandi, pegar nýtekið er til messu, par
i sem presturinn stendurskrýddur við altar-
ið og kirkjan a8 pví skapi prýdd, máske
j ljómandi fagurri tötiu yiir altarinu, seui
i afmáiar myudvors deyjandi lausnara, par
; sem liann saklaus og heilagur hjekk á
krossinum, liðandi óuniræðilegar kvalir
og loksius gaf upp andann meðau haun
enn lijekk á trjenu. Á slíkum tödum
sáum vjer vannlega upp yfir höfðiuu á
i myndinui bessa bókstafi: INKT, sem pýða
á voru máli: Jesús af Nazaret, konung-
’ ur Gyöinga. Sörauleiðis sáumvjerpnrá
öðrumtöfium ufmálau af frelsara vorum
1 i iians upprisudýrð, stígandi út af gröf
slnni með frifiarflagg í hönd sjer. Og
; sannarlega eru )iessi og pvílík málverk
I af mönnum gerð, til að skerpa tilfinn-
í ingar manulegs hjarta enn pá betur en
ræða flutt efia fagurt lesmál getur gert
j pað. Mjer þykir pví ráða að líkinduin,
aö sá ina'Sur (ef nokkur væri), sem ekkert
! geugst fyrir fegurð, einkum i guðs húsi,
sje ekki mjög tilfinningaiiæmur í hjarta
sinu. Enginu skyldi ímynda sjer, a'5 Da-
vitS kouungur liafi verið hjegómlega sinn
atSur maður; pó segir hann (27. sálm);
„Eins beiðist jeg af drottni, eptir pví
sækist jeg, að jeg inegi búa í liúsi drott-
ins alla daga mius lífs, að horfa á drott-
ins viðhöfn. og virða fyrir mjer hans
musteri”. Gætum líka að hvað guð
sjálfur segir, pegar liann skipar í Moses
að gera Aroni mjög tignarleganu messu-
búning. „Þú skalt” segir guð „gera
Aroni bróður pínum helgan klæðnað, sem
vera skal vegsamlegur og prýðilegur.
Þeir menn, sem eru vel aTS sjer, skulu
gera Aroni vigsluklæöi, a8 hann sje minn
keimimaður. Þessi sjeu klæðin: Brjóst-
skjöldur, hökull, kyrtill, tígul-ofinn serk-
ur, ennisdúkur og belti o. fl. Þennnnn
helga klæSnað skal Aron og synir hans
bera. til að vera mínir kennimenn”. Mik
ið meira lijer um í 2. Mós. bók, 28. kap.,
og sein endar með þessari áiierzlumiklu
tilskipun: „Þetta skal vera œfinlegt lög-
mál fyrir hann og hans eptirkomendur”.
En hvernig skulum vjer pá skoða Arous
eptirmenn? Ekki einungis souu hans,
lieldur einnig alla presta, til daganna
enda. Af nýnefndum kap. getur mjer
ekki annað virzt, en að allir prestar eigi
lieimtingu á að söfnuðirnir leggi peim til
kennimannsskrúða. Iljer næst verður
fyrir oss að líta á atferli guðs sonar, sem
sjálfur var ímynd guðs veru og ljómi
hans dýrðar. Ekki hefði hann gert sig
svo dýrðlegan fyrir líkamlegum augum
sinna lærisveina, pegar hann ummyndað-
ist svo þeir sáu, @g ásýnd hans skein
sem sól og klæ8i hans urðu svo björt
sem ljós, ef liann hefði ekki haft vel-
póknun á fegurðinni. Þegar nú sögðu
er pannig vari«, pá má pað furðu gegna,
ef peir menn skyldu finnast S kristnum
söfnufium—og pað jafnvel hinir andlegu
leiðtogar lýðsins, sem vildu andmæla
hinum fagra einkunnar-skrúða, sem
prestar bera á íslandi, þegar peir
standa við drottins altari, gegnandi sinni
lníleitu köllun, og par eð ifln prestsins er
svo miklu tignarlegri enn alþýðunnar,
er pá eigi tilhlýðilegt að prestar beri
talsvert ypparlegri búning en tillieyrend-
ur hans? Það hefurreyndar einn ónefnd-
ur prestur sagt við mig: „Jeg he’.d það
pjeni lítið til sáluhjálpar, livernig prest-
urinn er klæddur”. En jeg er ekki ljúf-
ur á að samsinna það. Mjer ttnnst a* ef
eyrun eru dyr hjartans, pá sjeu augun
pað ekki síður.
Mjer hefur allopt skilizt á ýmsu,
sem prestar vorir hafa ritað, að hin lút-
erska ríkiakirkja væri sú eiua hrein-evun
geliska klrkjudeild, og er pa8 mjög gott,
ef svo er. En hvaö skyldi pá valda því,
ef hún þyrfti «ð afleggja einkunnarbún -
ing sinn og jafnvel ganga huldu höfði,
pegar hún kemnr í hóp ættsystra sinna,
lnnuaýmsu protestántisku kirkna? Mjer
finnst að kirkjan, ef hún tekur öðrum
kirkjudeilduin fram í rjettri skoðun trú-
arbragðalærdómanna, pá sje ekki meira
en verðui^ að hún sje látin hafa tignar-
legri búniug en hinar, sem skakkari eru
i skoðuninni. Og pá er vissulega ekki
síður tílhlýðilegt að sá prestur sem í
henni prjedikar og leitast með trú-
mennsku við að leiða sina tilheyrendur
á veg sáluhjálparinnar, beri pann klæðn-
að, sem taki fram búningi presta í hin-
um öðrum kirkjum mótmælanda: jeg
meina siunskonar klæðnað og algengur
er á Islandi, svo að bæði á kirkju og
klerki geti uppfyllst gamla spakmællö:
„Þeim heiður sem hei*ur heyrir”. Með
svoddan hœtti fengju augun að njóta
sinna hæfilegleika, til a‘5 ljetta umiir og
vera í sampjáningu me-5 eyranu að flytja
fegurðina inu að liinu tilfinningarsama
hjarta kristins rnanns.
(>Ieira).
B E L L A .
ó, hve sætt er
að svanna brjósti
heitu hallast!
Og hýrrar meyjar
örmum bindast.i
Og örmum spenna
heitmey dýra,—
pað er himnesk sæla!
Ó, hve pú, Bella!—
blí* og fögur,—
á skozkri grund
mjer gleði vaktir!
Þá eg páöi
af þínum vörum,
í ástar alsadu,
ótal kossa.
Það var himnesk sæla
er hjarta pitt
gaf mjer Glasgow
in ginnfngra.
Man eg nafn pitt,
man eg ást pína,—
þjer um iefiár
eg aldrei gleymi.
Ó, þú svása Sjöfn!
Þú svanna prý*i
svo hjartans munar
heit og fögur,
hve hrein var ást pín
ogaugna pinna
tlndrandl tillit,
og trúfast lijarta.
Þjer gleymi eg aldrei!
Þín augu man eg!
Man eg heit pín
in liimin bornu!
Mynd pín er skorin
mjer á hjarta!
Aldrei gleymir á-tin —
Það er eilíf sæla.
S. /1. T}enedik1xxon.
FERÐALAG í JAPAN.
Tvær canadiskar stúlkur, rithöfund-
ar og frjettaritarar fyrir blöð i austur-
fylkjunum, eru sein stendur að ferðast,
um Japan. Iíið síðastkomna brjef frá
þeim er ritað í Tokio 3. des. síðastl., og í
pví sýna pær lítillega fram á vandræðin
að komast par áfram túlklaust, jafnvel
pó viðkvæðið sje, að par tali allir ensku.
Eptirfylgjandi er lausleg pýiSing nokk-
urra kafla úr brjefinu:
uÞaö var kl. 5 e. m. í nóvember, og
kvöldskuggarnir voru óðum að teygja
sig inn á milli hinna einkeunilegu húsa-
busta og Áajre-pálmanna, sem jeg var að
reyna a* draga upp á blað, sitjandi á
loptsvölum úti fyrir glugga á hótelinu
Grand í Yokohama. YiíSvorum að fara
af stað til Tokio, pegar mjer datt í hug
að draga nokkrar myndir, enda gerir lít-
ið til hvenær farrS er af stað pangaS,
vegurinn stuttur, en lestagangur tíður-
En Louisu leiddist. Hún kveið pví að
myrkt yrði orðið pegar við kæmum til
höfu'Sstaðarins, vitandi að við vorum ekai
sterkar í japaniaku, par þett.a var hinn
annar dagur okkar í ríkinu, en við ekki
tekið eptir að japauítar tölufiu ensku,
nema hvað einn ,finr/kixka*-\n\tur bölv-
aði á ensku, og með ágætusta álierzlu á
oríunum.
Itman skimras vorum við á ferðinni,
sitjaudi í ofurlitlum mjóum vagni, ekki
ólíkum eldspítnakassa, er valt áfram á
litlum lijólum eptir spoimjórri (Narrow
Gauge) braut, og viö sátum á ofnrmjóum
bekk, er var langs eptir vagninum, en
gagnvart okkur sat japaniskur herrainað-
ur í japaniskum búningi metS amerískan
voðfeldann flókaliatt á höfðinu. í ann-
ari hendi lijelt liaun á sigarettu,en í hinni
japanisku frjettalilaði. Og hann horfði
á okkur meö peim svip sem væri hann
búinn að drekka í sig allt sem nýtandi er
í hinni vestrænu menntun.
Upprunalega ætluðum við að hafa
meðferðis frá Canada að eins sína tösk-
una hvor, en áflur lauk urðn pær 4, að
auki 2 stórar kistur og 2 bögglar sjöl
okkar o. p. li. Svo var og í ferðinni
dálítil grren kista, sem kunningjakona
okkar liað okkur að koma til Kunningja
síns í Japan. En pó pessi græna kista
væri , '..ki stór, pá var hún furðu fyrir-
halnarsöm. Til að byrja með týndist
hún í Toronto, í Winnipeg gleymdist
hún, í Regina náði húnokkur, í Vancou-
ver varð hún með naumindum pekkt og
í Yokohama ætlaíi hún ekki að finnast.
Þar gengn 4 efldir karlmenu til að leita
hana uppi og draga úr grylju sinni
lengst niðri í lest í skipinu. Það var
okkar mesta ánægja að taka við uinsjón
pessa hlutar, en eptir allt sem fram liafði
komiö var pað ekki að undra, pó sú
týnzlusama kísta væri okkar fyrsta um
hugsunarefni, pegar vi* stigum úr vagn-
inum í Tokio í liálfmyrkri um kvöldið á
breiðan pall úti fyrir vagnstöðvahúsinu,
pjettskipaðan af lágvöxnum mönnumísíð
um liempum. Hið fyrsta spursmálið var
náttúrlega, hvort kistanhefði fylgt okkur
eptir alla leið, e*n tekið sjer túr og slór
ast eptir áeinhverju tesölubúsinu á milli
borganna.
Svo iniki* má jeg segja öllura peim
mannfjölda til hróss, sem vi* spurðum
eptir fríbögglasalnum á vagnstöðinni, að
þeir allir liuegðu sig og sumir enda
brostu mikið vingjarnlega, og 2 eðu 3
ljetu sjá á sjer nð þeir væru áhyggjufull-
ir fyrir málefninu. En öllum var peim
ofvaxið a5 gizka á hvað við vildum. Að
eins var par einn maður, sem leit til okk
ar kuldalega. Hempa hans var alsett
gullnum huöppum, og honum fengum
við—eða ætluðum að fá ábj'rgðarskild-
ina fyrir dóti okkar. En hann snerti
ekki við þeim, nje lieldur hnegði hann
sig fyrir okkur eins og hinir. Ástæðan
var, að hann var oýiaevi i liir8 keisarans
Við sáum nú að vi8 fórum að verða
skrítnar lilverur í augum pessara blá
pilsaklæddu Japaníta. En par sem ein
mitt, við komum til að sjá skríti8fólk og
skritna siðu, pótti okkur kringumstæðurn
ar nokkuð öfugur. En pað er hagan-
lega gert af forsjóninni, að búa flestar
stúlkur peim iiæfileikuui að geta srailtr
a8, pegar pær eru í sjerstaklega óvanaleg-
um kringumstæðum. Yið lilógum niðri
í okkur, og undir eins smiltruðu allir á-
horfendurnir, svo skelliiilógum við, og
þá skellihlógu allir. Lauk pví svo að
við byltumst um í lilátri og liið sama
gerðu allir viðstaddir allt í kringum
okkur. Japanítar eru svo einstakt hlut-
tekningarsamir menn! (Framhald).
ELD BAUNIN .
Eptir
CHARLES READ.
(Eggert Jóhannsson, pýddi).
*) Svo eru einu uafni nefndir menn
peir, er í Japan ganga um með nokkurs
konar burðarstóla. til að flytja menn apt-
ur og fram.
,Þjófi!’endurtók Mansell. ,En sjerSu
ekki að hnnn er vinnumaður minn, einn
af peim. Konanmín parna- lögin segja
hana vinnukonu mína—náði pessum peu-
ingum og faldi pá, en svo segi jeg öðrum
pjóni mínum að opna kassann, sem peir
eru geymdir í, ðg taka pá og fá mjer.
Hann er hjer að míuu boðii’
,En hvcrs vegna voruð pið pá með
gríniur, mínir lieiSruðu herrar!’ spurði
Steele.
,í öllum bænum, kondu honum ekki
til að reiðast!’ tók Sara fram í. ,Já, Ja-
mes, pú ert liúsbóndinn. Þetta var mis-
skilningur allt saman. Mjer koin ekki
til hugar... (Ilún hrökklaðist undan
sinni eigin liugsun eins og hnefahöggi
og huldi andlit sitt með höndunum.
Steele greip hana svo hún fjelli ekki og
leiddiliana til sætis. En pað fjekk ekki
hið minnsta á ManseM, er hjelt áfram að
narrast að Steele og pessari óför hans.
,Hlýðið lögunum!’ sagði hann. ,Þa8 er
pitt boði. Og þið eru8 Hka dáyndis vel
hlýðnir lögunum sjálflr, og lögfró8ír er-
uð pið, einhverja ögu! Að vita ekki lög-
in úhrærandi marin og konli'.
En Steele purfti ekki svona áminn-
ingu. Hann var pegar búinn að finna
tll pess, að hann átti ekki heima þarsem
hann var komiuu, enda svaraði hann
Mansell, en nokkuð niðurdreginn: ,Jeg
er alvegekki ókunnugiir lögumim í pessu
efni. Þau eru nokkuð hli81iðll, en lög
eru pa8 eigi að síður. Komið pið nú
piltar! Látið pið penuan tiæking laus-
an aptur!'
,Hann klagar ykkur og heimtar skaða-
bætur!’ hrópaði Mansell.
,Ekki neina heiiusku’ sagði Steele.
,Því ekki pað? Hann hefur lögin
sin megini’
,En við höfum líka pessa grímu og
æfiferil hans að auki, okkar megin’.
Varnev beiö ekki eptir neinum
meiri útskýringum, heldur snnraðast út
og jafnsnemma kom Debóra ifin um eld-
húsdyrnar og s<arði öldungis hissa á
mannfjöldann í búðinni.
,Koraið pið piltar!’ sagði Steele.
Við gerum hjer að eins illt eitt, og konu-
vesalingurinn geldur pess!’
,Nei!’ sagði Mansell með bjóðandi
röddu. ,Jeg er húsbóndinn, og fyrst
pið eruð búnir að heyra nokkurn hlut-
ann, pá vil jeg að pið heyrið afla sög-
una. Og mín saga er petta': Það er frá
mjer sem stolið er! Þa8 er stolið frá
mjer, ekki einuhgis peningum, heldur
einnig ást konunnar og heiðri mínum!’
Ó, James!’ hrópaði Sara. ,í guðs
bænum, talaðu ekki svona !’
,Konan mín sjálf faldi peningana’,
sag8ihann, án pess aðgefa minnsta gaum
að pví er hún sagði.
,Til pess að geta uppali* dóttur okk-
ar eins og barn almennilegs manns, og
til pess að geta goldi8 leigurnar’, sagði
Sara.
,Og nú hefur hún og pessi ástvinur
liennar....’ hjelt Mansell áfram.
,Ástvinur!’ Jeg hef aldrei átt annan
en pig’ sagði Sara.
,Sem parna stendur!’ hjelt Mansell
áfram, ,brennimerkt mlg sem annan
pjóf í þessum bæ. En pað er ekki meir
um pað. Jeg yfirgef pað allt! Jeg er
fer8búinn til Ameríku!’ Ilann liljóp að
dyrunum, en sneri sjer par við, til að
skjóta sinni síðustu ör. ,Og jeg fer fyrir
ín'mn peninga\ Og fer frj&hl’ Hann
skelti hendinni á vasann, tók ofan hatt-
inn, velfaði honum og var horfinn út í
myrkrið.
,Jeg skal liafa lífpitt!’ lirópaði Pin-
der, og ætlaði á eptir lionum, en Sara,
sem setið liafði afivana og nærri meðvit-
undarlaus, spratt á fætur í liendingskasti
og greip um Pinder dauðalialdi.
jSnertu hann, ef pú porir!’ sagði liún.
Hann var yfirunniun, en pykir ykkur
karlmönnunum pað trúlegt, að hún á
sama augnabliki missti allan mátt og
hneig aflvana upp a8 manninum, sem
hún rjettáður greip með jötunafli. Und-
ir þessum kringumstæðum var ekki um
annað a8 gera fyrir lmnn en að halda
henni að brjósti sínu og halda lienni
uppi. Og pannig, kyrrsettur af afli
kvennmannsins, sem í augnablilcinu er
ill-bugandi, og gersamlega yfirbugaður
af veikleika kvennmannsins, sem er ó-
sigrandi, leiddi hann hana eða öllu held-
ur bar með einstakri lipurð að sæti
henuar. Þessi liðveizla mannsins, er
svívirtur hafði verið, var pennan daginn
hinn síðasti vottur um lians óslökkv-
audi ást.
I.ögreglupjónarnir gengú nú út hægt
og stilt og litu me8auinkunaraugum á
pessa sorgarmynd að baki peirra.
Skömmu á eptir pessu rothöggl
kom sorgin og gremjan, sem engin skilur
nema svívirt, yfirgefin, en elskandi kona.
En þá kom Debóra til sögunnar. Hún
liljóp inn til systur sinnar með Lucy í
fanginu og neyddi liina örvingluðu mó8-
ir til að faðma barnið sitt, lagöi svo
sína löngu handleggi utanum p:er mæðg-
ur báðar, og par sem pær báðar voru
uppaldar I sveit, sátu pær þannig san. i
og bliínduðu sínum biennandi táruui
saman. Hinn dyggðaríki Pinder polili
ekki petta. Hann sneri andlitinu að
veggnum, en á annun liátt gat hann ekki
liulið tilfinningaf sínar. Ilanu grjet eins
beisklega og þær. Það gat hann ekki
hulið. (Framhald).