Heimskringla - 09.05.1889, Blaðsíða 3

Pris endast $7.00,
DEN BÁSTA OCH BILLIGASTE UPPLAGAN AF
Den Heliga Skrift
SVENSKA BIBELN, rikt illustrerad med ett stort antal praktfulla
graveringar af Gustave Doré och andra framstánde tecknare.
Innehállande Gamla och Nya Testamentet, Apochryplia etc. med
fullstándiga forklaringar af H. M. Melin, Theol. Doct. och Domprost i
Lund (En af Sveriges mest framstáende Bibelforskare).
Págrundafden
Sk indinaviska
b e f o 1 k n i n gens
tai; ikhet i Fören-
ta Staterna och
med anledning af
ofta upprepade
förfrágningar ef-
ter Den Heliga
Skrift pá deras
modersmál, har
Förlággaren fun-
nit sig föranlá-
ten att utgifva en
praktupplaga af
Svenska Familje-
Bibeln.
Denna Prakt-
bibel ár tryckt
írán e 1 e k t r o -
typiska plátar.
Hvarje sida ár
pá det mest tillta-
lande sátt prydd
med de sym-
boliska teck-
ningar m e 11 a n
spalterna. Pap-
peret ár af básta
slag. B a n d e n
áro starka, pryd-
ligaoch lámpliga
och Förlággaren
garanterar a 11
verket i sin hel-
het till fullo
motsvarar be-
skrifningen.
Storleken a f
Bibeln ár i lángd
och bredd 10J
till 12J tum och
i tjocklek 3J till
5 tum.
Priserna áro mycket lága, om man tar i betraktande de stora om-
kostnader, som varit nödvándiga för utgifvande af praktverket
Med Hundratals Planscher.
Bi bedja sárskildt fá fásta uppmárksamheten pá den illustrerade
Historia öfver de samtliga böckerna i den Heliga Skrift,” i hvilken
beskrifves hvarje boks författare, tiden nár den har skrifvits, och inne-
hállet af hvarje bok.
Genom utmárkt fina fárgplanscher hafva vi illustrerat den delen af
det Nya Testamentet som máhánda mest har slagit an pá det menskliga
sinnet, nemligen “ Jesu liknelser.”
Afvensá hafva vi till den Svenska Illustrerade Familje-Bibeln
bifogat följande: En ytterst smakfull blankett till giftermálsattest, ett
familje-register i litografi, nágra sidor för insáttande af familje-portrátter.
Dessutom hafva vi försett denna upplaga med ett helt galleri af
illustrationer, af de förnámsta artister konstnárligt utförda i stál, litografi
och íargtryck.
QVALITETER OCH PRISER.
No. 1. —Amerikanskt moroccoband, sidor och rygg förgylda,
ytterkanter marmorerade blott....................
No. 2.—Amerikanskt moroccoband, med upphöjda fált ápermen,
förgylda titlar á rygg och sidor, förgylda kanter .
No 3 —Fint Ryssláderband, med upphöjda fált á permen, helt
och hállet förgylda permar á sidorna, ryggen och ytter-
kanterna.................................................
$7 00
850
1150
1350
900
_En mindre och betydligt sámre upplaga
ár áfvensá af annan förlággare utgifvea
Etterse att i den Bibel Ni köper, Dr. Wm. Smith’s illustrerade, “ Historia
öfver samtliga Böckerna i Den Heliga Skrift” finnes. Efterse vidare att
i densannua finnes ett stort antal af stálstick och fárglagda litografiska
planscher. Obs. Denna ár den cncia svenska Familje Bibel som Dr. Smith’s
illustrerade Historia öfver Bibelns böcker, jeinte ett större antal stálstick
finnes. Pris endast $7.00.
Agenter önskas i hvarje “ County.”
Address National Publishing Co.,
LAKESIDE BUILDING, CHICAGO, ILL.
No. 4. —Extra fint tyskt moroccoband, uppliöjda fált, helt och
hállet förgylda sidor rygg och kanter, utomordentligt
vackert mönster—ett ytterst fint verk ....
No. 5.—Kyrko-Bibel, fint tyskt moroccoband, spets vinkliga
kanter á permen, förgylda ytterkanter (utan illus-
trationer) ... ...................
VARNING!!!
kenningar hans, fá hefur honum tek-
izt að leifia hita-steypu gegnum sálu
mína. Því jeg skal ekki fyrirverSa mig
aS viðurkenna pað fyrir hinura nýja guð-
fræðingi, að jeg er einu af þeim ekki fáu,
sem hafa fundið guðiækilega unun og
hugsrölun mót andstreymi lifsins í því,
aK lesa gutifrœðisbækur dr. Pjeturs. Jeg
þori að segja, að ef einhver ómentatiur
raaður hefði kveðið þennan dóm upp
ylir guðsræðisbókum dr. Pjeturs, þá
hefði hann verits álitinn aumkunarverður
kristindóms frávillingur. En af því að
hann er kveðinn upp af guðfræðingi
sem hefur teki* a'8 sjer að vei a andlegur
leiðtogi íslendinga í þessu landi, þá
getur hannjekki anna'S en verið særandi
og hrellandi fyrir alla þá sem liafa fuud-
ið guðrækilega unun og hugsvölun í því
að lesa og hugleiða guðsorðabækur dr.
Pjeturs, og allt það orð sem þœr útlista
Og eru byggttar á.
Hann fræðir oss á því í „Sam.”, þessi |
■nýi guðfrætiingur, að <>11 apturför í ,
kirkju og kristindómslífi heima á ís- j
landi, sje að kenna þeim steingjörflngs
kristindómi, uer sá guðfræðingur íslands
sem mest liggur nú eptir, ritar”. Mjer
finnst það ekki sannsýuileg skoðun, atS
vilja kenna kristiudóusboðskap dr.
Pjeturs um það, þó að sumir af hinum
yngri prestalýð heiina á íslandi kunni
a'X reynast lítt nýtir kennimenu, og þó
jafnvel knnni að mega finna þá, sem
auðsjáaniega eru orSnir prestar til a8
ná í tekjur brauðanna,—en ekki af löng-
un til atS etla og útbreiða guðsríki meðal
safnaða sinua. En að söfuuðirnir eins og
afrækja þessa ónytjungs presta siua,
getur vel komið að nokkru leyti af því,
að þeir finna a'5 þeir hafa áheyniegri og
betri prjedikara i heimaliúsum nefnil. dr.
Pjetur samhliða herra Helgp. og ineistara
Jóni.—Það er eins og hinn lieiðraði guð-
fræðingnr gangi út frá því sem sjálfsögðu
að ef prjedikunin er eins og hún á að
vera, nefnil., laus við standandi stein-
gjörfings orð og hugmyndir, þá verði
allir orðsins heyrendur þess gjörendur.
Út af þessu vil jeg biðja hinn heiðraða
guðfræðing að frætSa mig á því, hvernig á
því muni hafa staðið, að J údas aðhyllt-
ist ekki kenning og aðvörun síns mikla
lærimeistara? Ætii það hafi komið af
því ati hún hafi verið full af standandi
steingjörfingum? Eða sagði ekki þessi
mikli lærimeistari vif! Gyðingana, að sjá-
andi sjái þeir ekki og heyrandi heyri þeir
ekki? Það lítur þá svo út að honum hafi
ekki teki/.t betur en dr. Pjetri.
Jeg skal viðurkenna það, að prjedik-
un lians í „Sam.”: „Trúinog verkin”, sje
keunimannleg og góð, að því leyti, sem
hún gengur beint út á að útlista þetta at-
riði. En ekki get jeg fuudið að hún
taki neitt fram guðfra'ðisverkum dr.
Pjeturs. Jeg get lesið luina og sett sam-
hliða þeim, en ekkijramar. í heild sinuí
finns t mjer hún vera marg-ítreku'S upp-
tekning þessarar góðu og alþekktu barna-
lærdómsgreina: „Sýn mjer trú þíua af
verkum þínum” o. s. frv.
Þafi er óneitaniega mikið og háleitt
verk, sem hinu nýi guðlræðingur, sj‘-ra
Fr. J. Bergmann, ætlar sjer aS frarn-
kvæma, að taka fyrir liinar ýinsu liug-
myndir kristindómsins, hugsa þær upp
frá rótum og pýða þær á mál vorrar ald-
ar, til að geta endurbætt og umskapað
allt kirkju- og kristindómslíf ’.anda sinna
lijer og líklega heima á íslandi líka. Og
það er sjálfsagt, eins og hann segir, að
hann þarf á ”beittum orðum og brenn-
andi audagift að halda”, til þess að geta
founkvæmt þetta mikla endurbótaverk
sitt, og það hefur honum fundizt að bezt
mundi framkvæmast, með því, að byrja
á að ni Surþrykkja og lítilsvirða allt
guðfræðisverk dr. P. Pjeturssonar. Það
hefði hann ekki gert, ef hann hefði ekki
fundið sig færann til að bæta um það og
endurskapa. Geri hann þvi svo vel og
taki þa allra umfangsminnstu guðsorða
bók dr. Pjeturs, Bænakverið, endut-
bæti hann það mp'S því, að gefa út annað
j fullkomnara, sein allir sannkristnir geti
| fundið að hafi betri og hjartnæmari bæn-
arorð fram að bera. Meðan hann gerir
það ekki, finnst mjer hann vera sá liirðir,
sem slær, en græðir ekki.
Þeir sundurdreifðu safnaSarlimir, er
hafa tekið sjer bústað langt út á landi,
og eru því fyrst um sinn útilokaðir frá
því að njóta nokkurar prestsþjónustu,
hafa aðal legast guðsorða bækur dr. Pjet-
urs til lesturs í heimahúsum, og svo sum
ir jafnframt Helga biskups og Jóns
biskups guðs orða bækur. Allir þessir
guðfræðingar hafa einn og sama anda,
byggja allir á sama grundvelli og hafa
allir sama tilgang með að leiða tilheyr-
endur sína að einu og sama sáluhjálplega
ta marki. Þó einn þeirra brúki meira af
blíðu.m og laðandi orðum en hiun, eða
þó eiun fari meir út í daglega lífið enn
annar, etia þó einn frekar en annar brúki
harðorðari hegningarræðu, innan um og
saman við, munu þó flestlr, sem lesa
með alúð bækur eptir þessa menn, hljóta
að flnna, að þeir hafa allir gó'S sálar til-
þrif, sem hafi krapt til að snerta hjörtu
tilheyrendanna. Enginn þeirra hefur
fundið hjá sjer livöt til að niðurþrykkja
eða lýta verk hins, et!a fyrirrennara sinna.
Það er sannarlega tilfinnanlegt að
heyra þennan steingjörfingsdóm kveðinn
upp yflr hinu sálukjálplega húslestrar-
guðsorði. Það er hægra að rífa niður, en
að byggja upp aptur. Jeg spái hinum
heiðraða guðfræðingi því, að hann þurfi
meir en að slá um sig með málsnilli
Heródesar, til að uppbyggja guðsræki-
legra andans musteri en guðfræSisverk
dr. Pjeturs hefur gert.
Knúður og hvattur, bæði utan og
innan að, af þeíin anda, sem guðfræð-
isstarf dr. Pjeturs hefur vakið, lief
jeg leiðzt, út í að rita þessar línur, þó
nauðugur, því engiim finnur betur en
jeg sjálfur, hvað ófær jeg er til að rita
um þettu efni. En jeg vona, að einliver,
sem færari er um það, láti til sin heyra,
og líti meir á þa'S, sein talað er um, en
hver það er, sem talar.
Guthnundur Einnrsson.
JÁRN-JÓRINN.
Hann brunar um grundir,
tivo bergmálar undir,
Og beljandi vekur hann livin,
Sem ef himinn rjúfist,
Og hamrarnir kljúfist,
Með hrynjandi, sk'.-lfandi dyn.
Hann skógana skekur,
Og rádýrin rekur,
Þá rennur hann fram sina slóð;
En háfjöllin stynja
Og stórbjörgin drynja,
Er stælir liann þrumunnar hljóð.
Um grand hann ei skeytir;
En glóftinni þeytir,
Og grimmlega hvæsir haun þá.
Hann steingarða brýtur
Og stálböndin slítur,
Ef stefnt honum þvílíkt er á.
Og hver er svo hraustur,
Svo hugstór og traustur,
Að hönd grípi faxið hans í,
Er reykinn hann hvirflar
Og rykinu þyrlar,
Með rymjaudi, drynjandi gtiý.
,/. Magnús Bjamason.
ELDRAUNIN.
Eptir
CHAliLES READ.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
,Jeg efast ekki um aí þú hefur feng-
ið nóg af því nú þegar’, sagði húsfreyja.
,Og nú, þegar jeg liugsa um það, sje jeg
að þú liefur lilotið að koma með gufu-
skipinu, er kom fyrir 8 klukkustundum.
Með live mörguui hefurðu nú drukkið
áður en þú heilsaðir konu þinni?
,Það veit jeg jekkert um’, svaraði
hann hundslega, hátt og fýlu- og kulda-
lega.
Jafnvel Lucy þekkti nú málróminn
svo vel, að hún stiikk ofaa úr rúminu og
til móður sinnar. ,Þetta er.... ’ sagði
hún, en áður hún gæti talað orðið hafði
Sara gripið fyrir munn hennar, og það
óvenjulega ómjúkum tökum, og hjelt nú
dóttur sinni lafhræddri og titrandi upp
að barmi sínum. Geðshræringar Söru
voru nú svo æstar og heyrn hennar þar af
leiðandi svo skörp, að hún heyrði nú
hvert orð gegnum lukta hurðina, eins og
hún heftSi verið gerð af pappir. Og
þetta er það, sem hún heyrði sinn eigin-
mann, og mann konunnar, er ljeði henni
húsaskjól, segja:
,Ef þú endilegaþarft að vita það, þá
get jeg sagt þjer, að jeg var vesall, að
jeg var í vandræðuin og var órólegur, svo
jeg tók mjer eitt staup, mjer til hjarta-
styrkingar og til að ljetta af mjer torf-
unni. Og svo leiddi eitt staupið til ann-
ars,—en þetta kemur þjer ekkert vit!!
Jeg er þjer góður maður—bezti eigin-
maðurinn á Englandi, —nei, í New York
—bezti eiginmaður íölluin heimi! Heyr-
urðu það?’
,Já’, svara'Si Elizabet, jeg heyr’ þess-
ar góðu frjettir! En, heillin mín góð!
hafðu ekki svona óvenju hátt’. Og svo
hvísla'Si hún einhverju að honum.
Sara greip Lucy á lopt, eins og væri
hún hvítvoðungur, bar hana yfir að rúm-
inu og lagði hana niður á einu augna-
bliki, og því fylgdi svo alvarlegt augna-
tillit og bendingar um aS hreifa sig ekki,
að Lucy hafði aldrei sjeð annað eins
áður. Svo reis Sara á fætur, og sagSi, út
á milli læstra tanna: ,Jeg skal frjetta
alltsaman, þó þaS kosti lífið!’ Og svo
lagði hún eyrað við rifu á hurSinni.
Mathew Haynes—öðru nafni James
Mansell—talaði nú í lægra rómi, en
Sara heyrði samt orðaskil: ,Þú veizt
ekki hve mikilvæg fórnin er—djöfullinn
hafi þaS allt! Einn dropa af brennivíni,
fyrir guSs skuld!’
,Jaja, enbaraeinn og ekkert meira’,
svaraði Elízabet, og gaf honum svo ofurlít-
inn dropa neðaní staupi, er hann slok-
aSi með ákefð.
,Ogtil hvers er aS víla! En jegætl-
aSi ekki aS gera það á þennan hátt. Það
var að búast við að það ræki að þessu.
Jeg var ! klipn!’
,Um hvað getur maðurinn verið aS
nöldra?’ spurði Elízabet sjálfasig. ,Bölv-
að sje vínið!’
Um leið og hann heyrði hana tala
hækkaði hann sig og tnlaði til hennar:
,Máske þú viljir fara að jagast. En það
er ástæðulaust fyrir þig að kvarta! Þú
hefur yfir engu að klaga. Jeg er með
fjögurhundruðpundin semjeg telegraferaði
þjer um'.
Þetta sagði hann ekki mjög hátt, er
hann tíndi orðin fram, atkvæSi fyrir at-
kvæði, alvarlega og með mikilli áherzlu.
Og atkvæði fyrir atkvæði gengu þau
gegnum sál og likama Söru, oins og
væru þau gaflok gerð af ís. Fyrst heykt-
ist hún öll saman undan atlögunum og
svo rjettist hún aptur hægt og hægt, og
var sem hún stirðnaði. Líkami hennar
teygðist ýmist sundur eða saman, hand-
leggirnir og höndurnar krepptust og
rjettust af kvölinni, rjett eins og likam-
inn væri negldur á eins virkilegan kross,
eins og sál hennar var á þessu augnabliki
Og litlu síðar, þegar Elízabet sagði: ,Þú
ert góður maður, jeg verð aS kyssa
þig’, fjell hin sanna eiginkona mannsins,
er magnlaus og ineð lineig'Su höfði stóð
á bak við hurðina, aflvana upp að hurð-
inni. Hljóði'S af falli hennar var lágt,
en óviSkunnanlegt og þungt, eins og líki,
en ekki lifandi líkamn, hefði verið kast-
iið aS hurðinni.
9. KAPÍTULI.
Það fór Fyrir Mausell, eins ogöllum
sem leika sjer að glæpum, að huiin
hrökk saman, er hann heyrði Söru hníga
aflvana að hurðinni, enda hafði hann
onga hugmynd um livað það var, sem
gat gefið af sjer þetta hljóð. Hann
stökk upp, liratt Elízabet frá sjer, en
hjelt þó i liana, og spurði óðlega, hvað
þetta væri.
,Það er húskona lijá mjer’, svaraði
Sara. ,Jeg skal skreppa og vita hvað
hún vill’. Hún gekk af stað og stefndi
að dyrunum, þar sem Sara lá aflvana.
ekki meðvitundarlaus, en algerlega ó-
sjálfbjaiga; þvert á móti þess meðvit-
andi, að ef hún hreifði sighlyti hún að
falla flöt á gólfið. En það vildi til, að
Mansell varð allt i einu ábrýðisfullur og
sleppti Elízabet ekki.
,Láttu húskonuna eiga sig. Jeg er
herrann hjer! Hugsaðu fyrst um mig.
Hjerna, hjálpaðu mjer úr treyunni og
vestinu.—Hjerna eru skórnir mínir, taktu
þá. Og kondu svo með náttserkinn minn
strax!’
Um síðir byltist húsbóndinn upp í
rúmið. Elízabet flaug í hug að Sara
stæði nú máske á hleri, og þótti leitt ef
svo væri. Hún hugsaðí sjer afi standa
hana að þvi. Dregur hún því af sjer
skóna og læ'Sist fram úr svefnherberginu
og yfir ganginn að dyrunum á herbergi
Söru. En jafnsnemma og hún dróg af
sjer skóna, fór Sara a* reyna að hreifa
sig. Hún sá að hún mundi ekki verSa
neins meira vis, og þá ekki til neins að
biða þarna lengur. Hún tók annari
hendinni um hurðarhúninn og rjetti sig
upp og hrökklaðist einhvern veginn yf-
ir ástól, er stóð viS rúmið, og rjett i því
að Elízabet kom við hurðina að utan,
hneig Sara máttvana niður við rúmstokk-
inn og grúfði höfuðið niður i rúmklæðin
með handleggina í boga og samanlæstar
hendur fram af liöfðinu. í þessum stell-
ingum var hún, þegar Elizabet leit inn,
sem þá hjelt aS hún væri að biðjast fyrir
og gekk því burt aptur.
Elízabet fór ekki svo skakkt 5 því.
Hið fyrsta, er hinyfirgefna kona gerði,
þegar hún hafði krapta til, var, að biðja
—heitt og innilega—fyrir sínu föður-
lausa barni. Hún bað guð látlaust svo
klukkustundum skipti, og jeg trúi því,
að hann hafi heyrt bænir hennar, þó að
það i fyrstu væri ekki sjáanlegt. Það
voru óumræðilegar kvalir, sem hún leið,
alla þessa hræðilegu nótt. Endur-
minningin um allt hið umliðna rifjaðist
nu upp fyrir henni, allt sem hún hafði
gert, allt sem hún hafði liðið fyrir þenn-
in mann. Hún sá nú glöggt að hún var,
eins og Debóra hafði sagt,að eins mjólk-
urkýrin, en kona hans var hún ekki,—hin
eiginlega kona hans var yfir í hinu her-
berginu.
Þrjúþúsund mílur frá ættlandinu og
öllum sínum, og í annað skipti yfirgefin
af eiginmanninuin! Hafi kona nokkurn
tíma liðið þjáningar, lifað heilt ár á
einni nóttu, þá gerði Sara það. Píslirn-
ar, er hún þoldi, úttauguðu svo likama
liennar, að hún um síðir fjell í hálfgild-
ings sveln, alltað því hálfa klukkustund.
Hana dreymdi. Allir atburðir um-
liðinna ára sveifluðust með stórmikluin
liraða og í óaðgreinanlegri bendu fyrir
hugsjón hennar. En allt í einu um-
skapaðist þessi atburðarás, færRist eins
og saman í eina heild og myndaði dag-
stofuna hennar, aptur af búðinnií Grænu-
götu í Liverpool. Þar sat Pinder og þar
sat Debóra, og voru bæPi ið horfa á
mynd. Ásýnd myndarinnar gat hún ekki
sjeð, enásýnd þeirra Pinders og Debóru
voru vel slcýrar og uppljómaðar nf
hreinai óbrigðulli ást. Húu heyrði þau
segja, að þetta væri hennar mynd, en að
þau óttuðust að þau sæu hana aldrei apt-
ur. Hana langaði óumræðilega til að
hughreysta og gleðja þau, og segja; tÞið
skuluð sjá mig aptur’, en tunga hennar
var eins og iímd við góminn. Ásýnd
þeirra tók nú á sig engilsmynd, þau
horfðu meS ást og eptirvæntingu á mynd-
ina og hurfu svo sjónum hennar.
Svo vaknaði liún og mundi bráö-
lega eptir því sem fram hafði komið við
hana. En hvernig stóð á þessu? Kvöl-
in að vísu var ekki búin að yfirgefa hana,
en hún var ekki lengur eins stingandi,
skerandi og brennandi, eins og áðuren
hún sofnaði. Tilfinningin var deyfð og
hjarta hennar virtist umhverft í stein.
jlllmenni, drykkjurútur, þjófur og
svikaril’ hugsaöi hún með sjer. ,Allan
þennan tíma hafa allir aðrir en jeg sjálf
þekkt hann og hvað i honum býr. En
jeg hef nú fellt niitt síðasta tár fyrir
hann. Jegskal snúa mjer frá honum,
snúast í stein!’
Hún kveikti á gasljósinu og horfði
á Lucy, er svaf svo rótt. Og þá varð hún
þess allt í einu meðvitandi, að hún átti
engan keppinaut lengur um ást og blíðu,
og samstundis ákvarðaði hún að yfirgefa
New York á augnabiikinu.
( Frnmhsld).