Heimskringla - 14.11.1889, Qupperneq 2

A.n
Icelandic Newspaper.
PhBLISHED
eveiy Tuursday, by
I'he Heimskrinola Printino Co.
AT
35 Lombard 8t. ....... Winnipeg, Man.
Subscription (postage prepaid)
One year..........................$2,00
6 months.......................... 1,35
3 months............................ 75
Payable in advance.
Sample copies mailed kree to an>
address, on application.
Kemur út (að forfallalausu)á tiverj-
nm flmmtudegi.
Skrifstofa óg prentsmiSja:
35 Lombard St........Winnipeg, Man.
BlafflN kostar : einn árgangur $2,00;
hálfur árgangur $1.25 ; og um 3 mánuffi
75 cents. Borgist fyrirfram.
Upplýsingarum verð á auglýsingum
„Heimskriaglu” fá menn á skrifstofu
blaðsins, en hún er opin á hverjum virl*
' um degi (nema laugardögum) frá kl. 9
i f. m. til hádegis og frá kl. 1,30 til 6 e. m.
Á laugardögum frá kl. 9 til 12 liádegi.
tarUndireins og einhver kaupandi blaðs-
ins skiptir um bústað er hann beðinn aff
senda hina breyttu utanáskript á skrif-
ítofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
■verandi utanáskript.
Utan á öll brjef til blaðsins skyldi
•skrifa: The Heimnkrin'jla Printmg Co.,
Loml)ard Street, Winnipeg, Mnn . eða
ri^P. O. Box 305.
„KAPPKOSTIÐ AÐ NÁ FÓTFESTU
—á-
JÖRÐINNI”.
l>eð var í síðasta blaði sýnt fram
’hvernig fátækir menu gætu kota-
ist yfir landeign hjer Ibænum. Sum-
um máske rís hugur við að takast
svo mikið I fang, en f>að er rangt á
litið. E>að er ekki mikið I fang tek-
ist. En J>að er að takast mikið í
fang fyrir efnalausann vinnumann,
-að ætla sjer að leigja hús alla sína
daga, sjá sómasamlega um sitt
^skuklalið og draga f><5 saman fje til
treysta á í ellinni. Þetta er f><5
J>að sem allir gera, sem allir eru
«eyddir til fð gera, sem búa á
annara eign í bæ. Fyrsti kcstnað-
urinn vtð lóðar og hús kaupin er
Siinn eini, sem fátæklingi f>arf að
•vaxa 5 augum, en ekki mánaðaraf-
borgunin, f>ví hana getur hann snið-
ið eptir efuum sínum, með hús eða
lóðar verðinu. Fyrsti kostnaðurinn
er f>að eina sem er að óttast að sje
fje, sem geti glatast, ef illa fer. En
aptur á raóti iná líta á pað, að leigu-
liði flytursig æði-opt 3—4 sinnuin á
ári—ekki ósjaldan optar—og hafi
hann nokkra töluverða húshluti kost-
ar hver sá flutuingur naumast minna
-en $2, auk vinnutjóns og endalausra
-skemmda á húsbúnaði, sem flutning-
urinn æfinlega hefnr í för með sjer.
Peningarnir, sem í petta ganga, eru
t5efað glatvðir peningar, ekki síður
en húsaleigau, og sú upphæð út af
iyrir sig iieuiur ekki svo litlu verði
.á 3—4 -ira tímabili, pó ekki sje
meira tiltekið. Við adan pennan
kostnað <>g alian hrakniuginn, sem
,af slfeldu ri fl.itningi leiðir, losast
menn pegar peir flytja í pau hús,
sem eiga að verðapeirra eigin heim-
ili og cign. Hvert handarvik, sem
maðurinn tekur á peirri eign, er
hans eigin ávinningur, gengur til
að auka verð eígnarinnar. Og í hjá-
verktim sínuni getur hirðusamur
maður tekið mörg pvílík hairdarvik
án nokkurs t'lkostnaðar.
Hinn íslenzki verkalýður hjer í
bænuin pvrft; að fara að hugsa um
pað fyrir alvöru, hvort hann getur
ekki búið í haginn fyrir framtíðina
með hús og land kaupum upp á
mánaðar-afborgun. Það dugar ekki
[ pessn efni að láta hvern daginn
eptir iiiinai;, hvert árið eptir annað,
iíða hjá í hugsunarleysi, að hugsa
ekki uiii annað en ganga að vinnu
sinni paiiii tíma sem hún fæst, og að
hafa eitthvert leigt skýli yfir höfuð-
ið. Tíininn kemur að heihan bilar,
og hversu lengi endist pá hinn litli
sjóður, sem kann að hafa verið lagð-
ur til síðu, ef 6—8 dollars eða ineira
parf að greiða í húsnleigu á hverjum
mánuði? Það er hverjmn auðsætt,
að pað verður ekki lengi. Það er
líka hverjum einum auð-ætt, að
íslendingar, eins og ástandið er al-
mennt nú, fara hörmulega illa með
efni sín, með peningana, sem peir
sveitast og preytast fyrir úti í hvaða
veðri sen er. Með ö—8 dollara
gjaldi áhverjum mánuði í húsaleigu.
gjalda hverjar 100 islenzkar familíur
1 bæuum 6000—0600 dollars á ári (
vasa peirra manua, sein peir hafa
ekkert við að virða og hljóta aldrei
nokkuðgott af. Við enda livers árs
eru pannig hverjar 100 íslenzkar
familíur $6000—$96(X) fátækari en
pær pyrftu að vera, ef pær einungis
vildu festa sjer hús og land gegn
mánaðar-afborgun. Þotta er í fylsta
skilningi að láta hjerlemlu auðinenn-
ina reita af sjer blóðfjaðfirnar. Á
gamla landinu—íslandi—var aldrei
gengið að pvS verki dyggilegar.
Setji maður svo, að hjer í bænum
hafi að meðaltali 150 Islenzkar famil-
íur leigt sjer hús uppihaldslaust um
6 síðastl. ár, frá 1883, og samkvæmt
fjölda peirra í bænum á tímabilinu
mun pað ekki mjög fjarri rjettri á-
ætlun, og setji maður svo, að ineðal
leigugjald hverrar einnar familíu
hafi á tímabilinu verið $5 á mánuði
pá hafa þensnr 150 familínr á 6 ára
Úmabilinu goliö í húsaleigu eina
$54000, meðöðrum orðum, hinn ís-
lenzki pjóðflokkur í pessum bæ ein-
ungis er eptir pessu 54 púsundum
dollars fátækari en hann ætti að vera.
Og petta er höfuðstóllinn einungis
Sje rentur og renturentur, sam-
kvæmt almennu rentugjaldi, 6—8 %
viðlagðar, verður upphæð pessa fjár
ekki fyrir innan 80 púsundir dollars.
Þetta sy'nist. máske ótrúlega mikil
upphæð, og að hún nái engri átt, en
lítil samlagning og margföldun sýn-
ir að hún er rjett. ttMargt smátt
gerir eitt stórt”. Það mætti gera
mikið með pessum peningum, ef
peir væru í vörzlum pjóðflokksins
nú. En pað er ekki líkt pví að svo
sje. Þeir peningar og meira til eru
farnir og verða aldrei aptur kallaðir.
Hið eina sem nú er mögulegt að
gera, er, að taka fyrir pennan ógur-
lega eyðileggingarútstraum pening-
anna, að svo miklu leyti sem mögu-
legt er. Tækifærið til pess að rýra
haun mikiliega er fengið, einungis
að menn hafi dálítið áræði, dálttið
sjálfstraust og dálitla hugsun á að
pokast upp á við, að verða sjálf-
stæðir.
Sami gróðavegur og engu minni
er pað, að kaupa 1—10 ekru stórar
bújarðir áfast við bæjarstæðið eða
jafnvel -innan pess og stunda par
garðrækt. Sú atvinna er í hæsta
máta arðberandi, par eigandinn sjálf-
ur stendur með varning sinn á mark-
aðstorgi bæjarins og selur í smá-
kaupum gegn hæsta gangverði.
V-ð pessari atvinnu hafa íslendingar
ails ekki gefið sig, en par sem peir
eptir stuttan tíma standa hjerlend—
uin mönnum ekkert á baki hvað
hveitirækt og almennan landbúnað
snertir, pá er engin ástæða til að
ætla að peim gengi ver en öðrum
að rækta hið margvíslega kálmeti,
prátt fvrir að vandfarið er með sumt
af pví. Þeir sem pannig búa njóta
allra peirra pæginda og skemmtnna,
sem bæjarlífið veitir, fremur en
sveitalífið, öldungis eins og pó peir
leigi sjer hús eiuhvers staðar utar-
lega í bænum. En mtinurinn að
öðru leyti er sá, að hin litla ábýlis-
jörð peirra er peim óafvitandi að
margfaldast í verði. Þó hún sje nú
yzt i byggð bæjarins getur húi. að
1()__20 árum liðnum verið komin
nærri inn I miðju bæjarins, og hver
l dollar, sem hún kostaði uppruna-
lega, pá orðin þúsund dollars virði.
Annað eins og petta hefur komið
fyrir og kemur fyrir nærri að segja
daglega. Því skyldi pað pá ekki
ireta komið fyrir einnig hjer? Það
er fratntíðin fremur en nútíðin, sem
bæjarmenn sjerstaklega byggja vel-
gengni sína á. Að komast yfir fast-
eignir í eða nálægt bæ, sem vænt-
anlegt er að vaxi og verði stór, er
pess vegna fyrsta sporið á brautinni
sem fyrr eða síðar áreiðanlega leið-
ir til auðlegðar. Og að komast á
pábraut er eitt af skylduverkum ís-
lendinga. í peim tilgangi fluttu
peir af föðurlandinu hingað.
FR.JETTABR.JEF FRÁ ÍSI.ANDl,
AF AUSTFJÖRÐUM,
2. október 1889.
Tiðariar águ'tleun hagkvæmt allt
petta sutnar; allvíða mun hafa verið
byrjnffur sláttur í 10. viku sumars og 10
vikur af, eptir pví seni kringunotæffuni
hagaði; pó voru slægjulör.d fá eigi orðin
einsgóð og vænta mátti eptir hina yndælu
vortið, en orsakir munu hafa verið pær:
Fyrst, að i fiestum byggðurlögum var
venju freinur snjóljett, og hlánaði mjög
snemma, og svo komu purkarnir; aldrei
að knlla dropi úr lopti, heiðríkjur, hita-
sólskin og blíðviðri dags-daglega. Um
og yfir 20 stig í skugga á R., er heitast
var dags, opt og tíffum. Þar af leiðandi
brugfiust mjög tún þau, er harðlend
voru, sjerstaklega á Efri-Jökuldal og
jafnvel víðar. Vatnsæðar pornuffu svo
að vart voru dæmi til. í Vopuafjarðar-
kaupstað hlutu menn að kaupa vatn að,
austan yfir fjörð.—Þessi tíð hjelst óbreytt
að kalla mátti frá maí byrjun og þar til
síðari liiuta septeinbermán., að brá til
hríðarsvipa norð norðaustan og snjóaði
töluvert í fjðll. Fje fennti hvergi, svo
spurzt hafi.
Um þetta leiti v»ru menn í aðsigi að
liætta heyönnum. Allt (?ar til höfðu hey
manna náð frægustu nýtingu, að eins
hinar síðustu leifar hröktust,—Allur
i porri manna mun eiga heyforffa með
mesta móti, og er þvi heldur útlit fyrir
(etida ðótt skepnur manna fjölgi að mun)
að menn kynuu að geta koinist í liey-
fyrningar, ef vetur yrði polanlegur.
Kranksamt hefur verið í sumar, mest
þó smákvillar, og eigna menn pá hita-
inollunni. Engir dáið nufngreindir.
Slysfarír heldur ekki að mun.—Sam-
stundis frjettist lát Ilallgríms Heigason-
ar á Birnufelli, hefur bæði legið bungt
og lengi, efnilegur maður og gildur
bóndi.
Fjársala hefur gengið mjög skrikkj-
ótt. Slimonaleinn umhituna; kaupmenn
gengu i nokkurs konjir samband vif
hann, keyptu jafnhliffa við hann af bænd
um, bæði í skúldir og skuldlaust, og svo
keypti Sliinon af peim aptur.—Naumast
lógað nokkuri skepnu öðruvísi en á fæti.
Vopnafjarðarverzlun eða: Bakker a Sli-
mon kvöddu Vopnfirðinga og Efri-Dæl.
til að ganga fjallg. nálægt viku fyrr en
vanalegt er, svo snemma vildu þeir byrja
markað. Áskoraninni var hlýtt, fó
mönnum fjelli miður sakir heyannu. A[>t-
ur er faff bót í rnáli, að menn viðurkenna
að Bakker hafi almennt komið ágætlega
t’ram gagnvart höudlunarmönnum sín-
um, f. e.: geflð peim svo vel fyrir sauði
sína, að feir jafnvel muni vera svo stóru
nemi liæstir á söluskrá Austfirðinga.
Á Vopnafjarðar markaði gengu vald-
ir sauðlr fullorðnir kr. 23,50. Það er
hæsta verffið sem menn vita um.
Á Fossvalla-markaði keypti Sigurður
kmipin. Johnsen á Seyffistírði margt, og
er í almœli að hanri muni hafa kevpt sjer
stórum í skaða, er margt af fjenu var
rýrt, og kvað Slimon lióta að taka fað
ekki hjá honum, aff minnsta kosti ekki
nema með stór-aflöllum, 2—3 kr. á hverri
kind, p. e.: 2000-3000 kr. halla fyrir
S. Johnsen, og pykir mönnum sjálfsagt
að hann muni ekki fá klofið fram úr
vandræðmh, ef ekki skipast umtil betra.
Nokkrir eru peir, er telja Johnsen petta
mátulegt, par er kaupmannslund hans
hafi ekki einu sinni verið svo klækin að
hann sœi sjálfum sjer borgið, og til mun
vera sá, effa peir, verzlunarstj. á Seyðis-
firði, sem munu að eins gráta „purrum
tárum” líkt og Þökk forðum, er hún
skýldi gráta Baldur úr Helju, pó Johnsen
hlyti að hætta verzlun fyrir petta óhapp.
En aðrir—og pað er allur porrinn—líta
allt öffrum augum á petta mál. Johusen
er stakur mam.vinur, á alls ekkert sam-
merktvið hina „klæknu kaupmanslund”,
en hefur á sjer almennings orð sem val-
menni og paff að verðleikum. Hann
hefurlagt allt kapp og fylgi sitt fram, til
að koma jafnvægi á vöruverðið og bæta
pað að svo miklu leyti sem uut er, og
sjerstaklega hlynt að hinum fátækari
mönnum. En kaupm., peir eru engir
vinir hans, peir hafa ímígust á honum og
vilja ofan af honum skóinn, pví allir vilja
skipta viff Johnsen sem geta, en petta
dregur frá peim. Af pessu er ijóst, að
oss ríður á að hlynna aff honum eptir
megni, oss pykir petta pví -tór-illa farið.
Hinir frjálslyndustu vor á meffal vilja
euda að honum verffi bættur skaðiun.
T
Hvort petta verður nokkurn tíma meira
en umræður einar, er óvíst enn, enda
eigi vist að skaffinn verði eins mikill og
og liin umrædda áætlun hefur sett.
Á Jökuldal var engin markaðnr hald-
inn. Þórarinn kalipm. satndi við pá, aff
kaupa sauði peirra eptir vigt. Fyrir 100
pd. sauð gaf liann 15 kr. og 15 a. fyrir
livert pd. úr pvi, p. e.: fyrirhvert pund
fram vfir 100 pd., hlupu pví um og ytír
20 kr. fullorðnir sauðir, enda stöku tvæ-
vetrir, er náðli 20 kr.; 1 af 10 máttu vera
geldar ær, pær náffu 100 pd. Væru látn-
ar fleiri,og pótt pær vigtuðu yfir 100 pd.,
voru pær feldarí verði. Aðtiitölu munu
Jökuldælir pó liafa selt lakast, peir er viS
Þ. & Sliinon keyptn, einkum pó peir er
á Orina.'taða-markað ráku. En par seld-
ust fullorfnir sauðir hæst 18,50, og pó
með pví skilyrði, að Slirnon gaf sama
tnanni að eins 14 kr, fyrir geldar ær og
tvævetra sauði,
Á Ketilsstaða-niarkaði (á Völlum)
gekk ekki sainan. Þykir líklegt að Sig-
urður Hallgrimsson hafi haft söluumboð
fyrir sveitunga sína, svo inikið víst, að
engir seldu par neitt; sló í deilur einar
aff sögn milli Sig. og Sl., út af söluverð-
inu, og fjekk Sl. par engu niður pokað,
pví Sig. var ópjáll og harður, líkt og
Cromvell forðum, ogparvið sat.
Á Eyða-markaði seldist aptur á móti
heldur vel; 18 kr. fyrir tvævetra sauffi, og
á Hjaltastaða-markaffi er fullyrt að vel
hafi selzt. Á Bótar markaði voru menn
misjafnt ánægðir; að eins af einum
manni keypti Sl. á háu verffi, enda höfðu
paff veriff afbragðs sauðir, en hann bauð
seljanda varoað á að opinbera hve mikið
hann hefði fengið fyrir hvert höfuff. Þar
af leiðandier almenningi sölurer5 peírra
alveg hulinn leyudardómur.
Bjargrœdi af tjó almennt meff bezta
móti, aff pví er nú hefur verið I mörg ár.
Sjerstaklega er pað pó af Vopnafirði að
afiafrjettir eru beztar; par hefur veriff
uppburður í allt sumar óvanalega mikili.
Allirpar í uppgansi, tómthúsmenn stór-
um grætt; minni afli á Seyffisfirði, beita
treg, allt erfiffara viðfangs, veiðiskapur
pó yfir höfuð töluvert meiri en um ur.dan-
farin ár. Þurrabúðarmenn stórum grynt
skuidir sinar og allar horfur fyrir peim
inun greiðari. .
Beri menn pvi nlmennt útlit nú sain-
an við pað um undanfarin ár, getur
mönnum ekki dulist að pað hefur injög
mikið breytzt tii batnaðar.
En svo kemur pólitiska ástandið.
Reyndar geta menn rakið pað út í
yztu æsar í dagbl. vorum. Eu pað eru
dómarnir í hjeraði, sem ykkur vestra eru
eigi eins kunnugir, og pað eru pví peir,
sem sjerstaklega er vert að drepa á. Er
pá fyrst aff byrja á tollmdlinu. Út af pví
hefur risið töluverð óánægja, sem ekki
er lánndi. Sjerstaklega er pað katfi og
sykur tollurinn, sem mÖBnum pykir 6-
hafandi jnfn-hár, allra helzt er tekið er
tillit til pess á hverjnm tollskyldið hvllir
pyngst, sem er á öilu sjóbúðar effa tíski-
veiða fólai, sem pó er ekki svo lítill
hluti af landsbúum.
Fyrir allt petta fólk er kaffl og sykur
hrein og bein nauffsynjavara rjett eins og
matvaran. En peir hafa alls engan sjer-
etakann fulltrúaá pinginu, er gæti hags-
muna pess, og pað ermeinið; peir menn,
er lifa af landbúnaffi minnka kaffibrúk-
unina, en pað hefðu peir ekki gert,
hefði tollskyldið verið lægra (setjum 5
a. ápd.). Nú er öllum ljóst að pað er
meiri hluti pjóðarinnar, sem lifir af land-
búnaði, og minnki peir kafflkaup að mun,
getur farið svo, að liagurinu verði ekki
tneiri fyrir landssjóð en pótt tollskyldi
hefði verið lægra, og allir keypt líkt og
áður. Það virðist svo, sem fulltrúar vor-
liafi ekki gætt pessa til hlítar.
En sjófólk mun einnig,minnka kaup-
in, af pví hagur pess leyfir ekki annað.
Þó mun pað hljóta að kaupa pað töluvert
meir nauðpurftar vegna, heldur en land-
búnaðarfólk, í samanburði við fólks-
fjölda og efnahag. Einmitt fátækas i hlut
inn úr hinu borgaralega pjóðfjelagi voru
ber pví pyngsta hluta tollskyldsins; og
einmitt af pví tollskyldið er svo hátt, pví
peir sem án pess geta verið, máske, en
pessir hljóta aff kaupa.
Að pví sem ljóst er munu tvennar
affal-orsakir liggja aff pví, er pjóðirnar
tollskylda aðtiuttar vörur, sú önnur, að
tollskylda pá vöru, sem að almennings á-
iiti er talin laiidi og pjóð siaðvœn. Slíka
vöru er sjálfsagt að tolla hátt, og á hana
er aldrei of hár tollur laginn, ef hann
gati sporuað við innflutningi.
Hin aðal-orsi'kin mun vera, að auðga
eða rjetta við fjárhag ríkjanna, og pá
hljóta menn að gæta þess að tollskylda
ekki ivohátt að pað hljóti að fæia menn
frá að kaupa hinar tolluðu vörur, pví pá
getur hæglega fariff svo, að ágóðiun
verði lítill eða enginn.
Hvaff tóbakstolli viðvíkur, pykir oss
hann einnig allt of hár; 20 a. teljr.m vjer
hófiegt. Um tollinn af vindlum erum
vjer ásáttir, par eð peir eru hreiu og
bein óparfavara.
Viðkomandi tollmálinu er hið rikj-
andi álit almenuings, að toliskyldið
hefði átt að vera lægra á pessum vöruteg-
undum, en að á fleira hefði átt aff vera
lagffur tollur, svo sem álnarvöru, brenni-
vin, súkkulað o. ti.; hann purfti ekki aff
vera hár, til pess aff um hefði rnur.að, og
menn ætla að toilgæzla hefði ekki orðið
peim mun erfiðari, sem toliurinn hefði
dregið fram, ef pessar vöruteiUndir
hefðu einnig verið toilskyldaðar.
Hvert skynberandi mannsbarn sáróá-
megt út af meðferð pings á launamálinu,
sjerstaklega lauraviðbót peirri, er pað
veitti nokkrum embm. í Rvík, án pess að
peir hefðuæskt launaviðbótar. Mönnum
pykir pað iniður liagfræðislegt, aff um
leið og ný gjaldbirði t r lögð á herðar fá-
tækri aipýffu (enda pótt óbeinlínis sje) til
viðreisnar landssjóði; að rjett í sömu
andránni skuiivera ausið út fje hans ai-
veg að nauðsynjalausu.
Þá erstjórnarskráinl Ein einasta á-
kvörðun í henni nægir til að gera hana al-
veg óhæfa, pótt allt hitt sje látið afskipta-
laust, sem sje: hin cefilanga pingseta al-
pingm. í efri deild. Annars virðist hún
bera með sjer að fyrirkomulag stjórnar
og stjórnarathafna, muni verða bæði
margbrotnara og landi að ýmsu leyti
kostnaðarsamara en verið hefurístað pess
að vera einfaldara og ódýrara, eins og
og upphaflega átti að vera mark hennar
og mið.
í heiid sinni, pykir mönnum almennt
pingið hafa viizt á glápstigu og mjög
snúið úr rjettu horfi. Næ>ta ping pyrfti-
að verða vinsælla.
En vjer finnum að vjer eigum að
miklu leyti sökina að sjálfum oss, að vjer
skejrtum of lítið pinirmálafundum í hjer-
aði, ræðum málin ekki nóg heima fyrir
til að skýra pau fyrir oss, og par eru
pau lögðof illa undirbútn fyrir pingið.
Engin skyidi ætla að vjer álösuðum
pingi í heild sinni eða undantekningar-
laust, en peir, sem hafa viljaff halda nauð
synjamálitm vorum í rjettu horfi, hafa
pví miðnr verið allt of fáir, eins Og reynd-
in ber nú vitui um.
Um algerðan aðskilnað íslands og
Danmerkur ræffa menn fátt, ekki af pví,
að mönnum í sjálfu sjer pyki hann ekki
æskitegaatur af 51 !u, heidur af hinu, aff
menn ætla að slíkt stór-tig eigi allt of
langt í land, og sje pví ekki ómaksins
vert að boma pvi máli pegar á dagskrá.
Eyða-tkóli. Fyrir kennara til hans
rjeffist herra Jónas búfræðingur vorið
1888 með óaðgengllegum kjörum; undir
stjórn hans hefur álit skólans vaxið, og
námssveinar fara fjölgandi.
Fjelags- effa samvinna að jarðabót-
um ekki teljandi.
Ósjálfrátt gæti manni dottið í hug
hin alkunnu orð eins af harðstjórum
Þebuborgar, er honum barzt brjefið frá
Athenu um samsæri Þebverja: „Alvarleg
störf skulu geymd til morguns”. En pann
morgun sáu peir aldrei. Óskandi væri að
vjer lifffum pá daga að jarffabætur vorar
tækju verulegum framförum, en til pess
parf enn meiri fjelagsanda en pann, sem
nú er ríkjandi, par sem hver virffist lielzt
vilja bauka í sínu eigin horni.
Kirkjan eðatrúarlif vort. Af pví er fátt
að frjetta. „Þar ber ekkert til titla nje
tíffinda, frjetta eða frásagna, nema logið
sje”. Á trúarlífi voru virðist hvíla eitt—
hvert pað farg, er vjer alls eigi fáum af
oss hrundið. Vjer finnum að oss vantar
einhvern pann ljettivöl, er gæti hrundið
af oss farginu og komið á pað hreifingu.
Aff vísu ætluin vjer hiklaust, að ein slík
hreifing ríki töluvert í ýmsum stöðum, en
hún er allt of kraftlaus til að slíta af sjer
liöftin.—Skynsemistrúarmönnum mun
fara fjölgandi.
Ekki fellur mðnnum skoðun sjera F.
J.‘ Bergmanns viðvSkjandi gufffræðisbók-
um dr. P, P. Og langt, er frá að vjer