Heimskringla - 23.09.1891, Blaðsíða 2

Hi;i»SKKL\«iIiA, WLVXIPKW MAX., 23. SEPTMBER ÍSÖI.
kemur út á hverj- AnlcelandicNews-
am miðvikudegi. paper.
Published every
ÚroEFENDrR: Wednesday by
The Heimskringla PrintingÆ Publ. Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
Lombari St.----Winnipeg ^anada.
Blaðið kostar:
Heill árgangur............. |2,00
Hálf ir árgangur........... 1,00
Um 3 mámrSi.......•........ 0,65
Skrifstofa og prentsmiðja:
151 Lombard St...... .Winnipeg, Man.
BP“Undireins og einhverkaupandi blaðs-
(ns sViptir um bústað er hann beðinn að
senda hina breyttu utanáskript á skrif-
stofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
tirandi utanáskript.
Aðsendum nafnlausum greinum verð-
mr ekki gefinn gaumur, en nöfn höf-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
meðsainpykki peirra. En undirskript-
ina verða höfundar greinanna sjálfir að
til taka, ef peir vilja að nafni sínu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
að endursenda ritgerðir, sem ekki fá rúm
iblaðinu, nje heldur að geyma pær um
lengri eða skemmri tíma.
Upplýsingarum verð á auglýsingum
í „Heiinskrioglu” fá menn á afgreiðsiu-
»tofu blaðsins.
BUSTNESa MANAGER:
ÞorsUmn Þórarinsson.
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl. 0 til hádeg-
ie og frá kl. 1—6 e. m.
Utaráskript til blaðsins er:
TheBcimskringla PriidingdPnblishinyCo.
P. 0. lioic 305
Winnipeg. Canada.
V. ÁR. NR. 39. TÖLUBL. 250.
Winnipkg, 23. september 1891.
KÆRU LESENDUR!
Þar sem f>að verkefni liggur
fyrir oss. að tlusta rykið og gorgeir-
inn úr hr. Einari Hjörleifssyni og
vjer höfuin hugfast, að ganga svofrá
honum, að hr.nn geri ekki illilega
vart við sig þegár vetrar,—\>h er f>að
vitaskuld, að ýms betri málefni,
verða að sitja á hakanurn á mefan.
En vjer vonum, að lesendum vor-
urn, eins og oss, f>yki nauðsynlegt,
að Einar sje látinn sitja í fyrirrúmi,
ef skeð gæti, að hann fyrir notalega
ráðningu, kynni að sitja svo ásjer, að
vjer mættum hafa frið dálítinn tíma í
vetur. t>á er og hentugra fyrir al
menning, að taka f>átt í m.ílunum
með oss.
FEGINS-HROLLUR
Framh.
(tLðj>bergs kisi”.
er eitt dæmalaust lítið sýnishorn af
mannúðarkornum fjeim, sem Lögi>,-
ritstj. hefur sáð í Hkr. garð.
Hann er svona hdgvær:
uTil Islenzkra venturfaral Kaup-
ið ekki köttinn 5 sekknum”.
Það hefur undanfarin ár verið leik-
ið við íslenzka vesturfara að narra
f>á ókunnuga og nýkomna til að
skrifa sig sem kaupendur fyrir blað-
inu Heimskringlu”. ,
Þá segist ((kisi” ekki hallmæla
Hkr. ((hversu svívirðileg sem hún
hati verið umliðið ár”, f>ví breyting
muni á verða, svo framarlega sem
G. P. ráði.
Svo gefur ((kisi” í skyn, að bezt
sje fyrir vesturfarana, að hlaupa
ekki á sig með að skrifast fyrir
blaði, fyrr en kynning sje fengin af
hverju fyrir sig.
t>ar á eptir gefur hann út eitt
ukostaboðið'\ nl., að gefa og senda
vesturförum ((blaðið Ijiigberg i
nokkrar vikur”, náttúrlega með hr.
E. H., stór-stimpluðum á hvert ein-
asta númer.
uGott er allt gefins" segir ((kisi”
á endanum og—((f>'ggið boð vort
sam ekkert kostar yður”.
Undirskrifað: allt heila Lögbergs
fPrintxng anxl 1‘ublishing Company-
ið.
((-Jeg leit á blaðið og Ijet f>að i
svo falla á gólfið eins og aðrir, sem
f>ví varð troðið upp á”, sagði Gestur
heitinn Pálsson. ((Það hefur nú
kannske verið í misgripum, að mjer
var færður einn seðillinn”, bætti
hann við; hann gat f>ess æði opt,
að svona fúla aðferð hefði hann
aldrei ætlað löndum sínum hjer,
sem aítaf hefðu verið að gala yfir
hafið liberal-söngva og logandi trú-
mála-tóna. Maðurinn var alveg
stein hissa yfir grugginu, sem undir
lá. Og f>egar hann fór að kynn-
ast dálítið, ljet hann ótvírætt í ljósi,
að hann hefði ekki verið lengi að
átta sig á f>ví, hver flokkurinn,
Heimskringlu eða Lögbergs, væri
betur að sínu skapi. Auðvitað fann
hann margt gott í mörgum, sem eitt-
hvað voru við Lögb. bendlaðir, en
sjálfa ((klíkuna”, seni lifir á f>ví og
((rennir” f>ví, mat hann sára lítils.
Samt sem áður lagði Gestur, eins og
kunnugt er, alla stund á, að við-
halda blaða friðnum, enda sá hr. E.
Hjörleifsson f>að allra vænst, að ýfa
sig setn minnst opinberlega, og gaf
út í blaði sínu rjett á eptir að G.
P. var seztur að, eina pessa hunangs-
sætu lofræðu sína og viðraði sig
með ofur auðroýktarlegum kveðju-
orðum upp við nýja ritstjórann.
Þá flaug náúnganum í hug,
stukan eptir Kr. Jónsson: ((Vil-
hjálmur oss vina-kveðjur vandað
hefur”, o. s. frv.
En—legnilega mátti vinna eptir
sein áður. Það mátti lceðast. Það
mátti brúka gömlu Hsa-aðferðina
Það mátti reyna að hýrga Gest með
fláum fagurmælum. Það mátti rægja
Heiinskringlu-menn við hann. Það
mátti bjóðahonum ukostaboð", biðja
hann að sleppa sannfæringu sinni,
slá ekki á musteris-veggin, hlúa að
aumingja Jarna-trúnni og svobless
uðum prestunum; biðja hann að
segja eitthvað ósköp fallegt uin tid-
skóla pýðinguna og halda honum
fast við />y(5der/íM-hugmyndina sælu.
Það mátti reyna að hnýta Gest valda
megin, kúgunar-megin, klíku-meg-
in, láta hljóma í eyrum hans allan
i pennan ný lúterska gjallanda, stia
hoiwim frá ((núlluiium”, söngla hon-
um Greenway’s pólitíkina, og pá, ef
hægt var, ((spandjera” einum ((bjór”
—pví ö 1 er annar maður—svo frem-
ur mætti lokka út brjef, sem komið
gat ónotalega við liberal-læðurnar,
hefði pað verið birt, o. s. frv. Nú,
pað var enda ekki óhugsandi, ef að
rithöfundur var í hraki með útsölu
((Vona” simia, að maður Ijeti sig
hafa pað, að mælast til pess,
svona í pukri, að Gestur segði fáein
orð, til almennings, um Vona-tetrin,
pó pau væru iiú ekki tekin alveg
frá hjartanu eða eptir ströngustu
sannfæring—allt petta mátti reyna
og—svo var pað reynt?
Enn pá mátti reyna eitt, sem
að vísu fáum mönnum undir sólunni
mundi trúandi til, nema Lögbergs-
ritstjórninni, pað var: að meiða svo
tilfinnningar hins viðkvæma manus,
Gests Pálssonar, á almennum póli-
tiskum málfundi, sem haldinn var
hjer í Winnipeg 27. febrúar p. á.,
að Gestur gat ekki lengur staðist,
heldur sagði blátt áfram, í næsta
blaði á eptir, sína innstu hjartans
meiningu um ((Lögbergs-klíkuna”
og hvernig Einar Iljörleifsson ((velti
sjer með dónasköminum og getsök-
um yfir ((Hkr.” og ritstjóra hennar”,
Hann hafði ekkert rósamál urn pað,
hvaða brögðum Lögbergi væri tam-
ast að beita við landa sína, hvaða
fjandskap hann og vjer mættum
frá pví sauruga blaði.
Og pottur og pannan að allri
órr.ennskunni var—vinur hans Einar
Hjörleifsson!
Þá fór nú Einar heldur að
dökkna.
Framh.
Rairíra almenningi
[Vjer minnum lesend ir „Heims-
kringlu” á, að undir ((Raddir frá almenn-
ingi” er pað ekki ritstjórn blaðsins, sem
talar. Hver matSur getur fengið færi á
að láta þar í ijósi skoðanir sinar, þótt
þær sjeu alveg gagnstæðar skoðunum
ritstjórnarinnar, en menn verða að rita
sæmilega og forSast persónulegar skamm-
ir; auk þess verða menn a4!? rita um
eitthvert það efni, sem almenning að
einhverja leyti varðar.
"KIRKJU-ROTTAN”
Niðurl.
Um útvegun Lögberginga á at-
vinnu til mín, væri peim sæmst að
pegja. Fyrsta eða annað kveldið
eptir að jeg fór frá Lögbergi, komu
peir Wilh. Pálsson og Sigtryggur
Jónasson heim til mín, og töluðu
fagurt um, að biðja mig uin að skoða
skilnað okkar í bróðerni, og að
peir vonuðu að jeg ynni ekkiá móti
Löabergi; peir buðu mjerpá að út-
vega mjer atvinnu pá, er E. II.
hafði haft lofórð fyrir (skrifstofu-
störf við pingið og eptir pinglok
aðstoðarmannsstarf á innflutninga-
skrifstofu fylkisstjórnarinnar hjer).
Jeg svaraði pví pegar, að eptir ó-
drengskap pann, sem Sigtryggur
hefði sýnt mjer í pví að ganga frá
ummælum sínuin um hlutabrjefin
sælu, pá vildi jeg ekkert við liann
eiga og ekkert eiga honum að pnkka.
Jeg vissi pá ekki til, að Wilh.
hefði sýnt mjer sjerstakl. neitt illt,
og kvaðst jeg skyldi piggja boð
hans, ef hann ætti uokkur ráð á að
bjóða tnjer petta. Jeg sá á eptir,
að petta var allt gert, að eins til að
halda m jer atvinnulausum sem lengst
°g reyna að sökkva mjer dýpra í
skuldir, allt til að gera mig auð-
viðráðanlegri; pví að pessar háleitu
sálir pekkja ekki önnur tæki til að
ná valdi á mönnum en peninga.
Með peim halda peir að peir geti
keypt hvers manns sál. Þó er jeg
viss um að Einar meinti allt hrekkja-
| laust og vel, sem hann lagði til
I málanna. Wilhelm fór Suður á
| stjórnarhús um pingbyrjun nokkr- j
uni sinnutn og hjelt spiinmm fyrir.
livenær biíið væri að ráða alla skrif-
ara; otr pegar hann heyrði að báið
væri að ráða svo marga sem með
purfti þá—en ekki fyr—nefndi hann
á nafn að útvega mjer plássið. Páll
Bárdal gekk svo einu dag suður
með mjer ogtöluðum við Greenway
forsætisráðherra, og, satt bezt að
segja, Sigtr. .1. hafði eitthvg,ð í pá
átt nefnt við hann um pað leyti.
Jeg fjekk loforð fyrir plássi í næstu
viku; eu úr pví varð ekkert, hvern-
ig sem á pví stóð; annar maður fjekk
pað. Svo útvegaði Andrjes Frí-
mann nijer ritstörfin. Vilhelm gerði
aldrei neitt í pá átt meir. Andrjes
reyndi líka að útvega mjer hitt j
starfið síðar, en gat pað ekki ein
mitt sakir Vilhelms.
Úr pví hr. E. H. pykir við
eiga að fara að rifja skuldaskipti
okkar upp fyrir almenningi, sem
líklega varðar litið um pau, pá hefði
haun átt að segja heila sögu og
saúna. Þegar jeg kom vestur í fyrra
vor var jeg við 4. mann í 10 daga
hjá Einar Hjörleifssyni (pó ekki
að öllu leyti sjálfur) og borgaði
honum ekki fyrir. Svo fór kona
hans með barn peirra vestur í
land síðar um miðjan júní og kom
aptur um miðjan ágúst. Meðan hún
var burtu fæd*Ii jeg og hýsti Einar
(að fráskildum 9 dögum, sem hann
var að heiman) og svo pau hjónin
bæði með barni till. sept., alltborg-
unarlaust. Svo fæddi jeg pau og hýsti
frá 1. sept. f. á. til 1. febr. p. á. eða
vel pað) og borgaði Einar Hjör
leifsson mjer tiltölulega eptir mann-
fjölda pað sem til heimilis gekk,
nema hvað jeg, sem ekki purfti á
vinnukonu að halda, hjelt pó vinnu-
konu að hálfu á móti honum. 1.
febrúar átti hann mjer óborgað fyrir
mánuð- Jeg vildi pá skilja fjelags-
bú við hann, af pví jeg*var atvinnu-
laus, en hnnn vildi pað með engu
móti, og ljezt meta pað sem pykkju-
efni, ef jeglofaði sjer ekki að ’eggja
fram kostnaðinn fyrst um sinn til
fjelagsbúsins, enda átfi jeg pá hjá
honum bæði fyrir síðasta mánuð, og
svo hafði jeg lánað honuin lítilræði
í peningum, sem hann hefur heldur
ekki borgað. Hann hjelt svo reikn-
inga fjelagsbúsins í febr. og marz,
°g hlýt jeg auðvitað að skulda hon-
um eitthvað fyrir pað, en hann hef-
ur aldrei sagt mjer hvað pað væri
nje gefið mjer neinn reikning yfir
pað. Geta má pess og, að pegar
við Einar skildum fjekk E. H. um
$28 virði hjá mjer, sem jeg veit að
hann gleymir ekki að færa mjer til
inntektar pegar hann sendir mjer
reikning, sem jeg vona hann geri
sem fyrst. Það verður þá aldrei
neitt mánaðarfæði, sem jeg skulda
honum vona jeg.
Atvinnu pá sein jeg nú hef, hefur
enginn Lögbergingur útvegað mjer.
Páll Bardal gerði sitt bezta til að
útvega mjer hana, og jeg er hon- j
um pakklátur fyrir pað; en það \
tókst ekki. Það purfti meira til og i
pað voru meðmæli annara (E. G.
Conklins, sem var skrifstofustjóri
við pingið og par húsbóndi minn,
og svo Björns Pjeturssonar mágs
míns) sem riðu baggamuninn um,
að jeg fekk pá atvinnu, prátf fyrir
róg pann sem reynt var að bera í
húsbændur mína. Ummæli pau sem
okkar Bardals hafa farið á milli út
af pessu eru og öll ranghermd. Jeg
pakkaði honum góðar tillögur hans,
og sagði hann, að hann vonaði, ef |
jeg pættist eiga sjer eitthvað að
pakka, að jeg notaði pá ekki pessa
stöðu mína (sem innflutnings-agent
fyrir járnbrautirnar) til að spilla
fyrir Lögbergi. Jeg játti pví og
hef efnt [>að; en jeg tók nvjög
skarpt fram, að enginn hluturskyldi
halda nijer frá að svara I.iigbergi
fulluin hálsi, svo lengi sem pað
hjeldi fram lyga ofsóknum sínuin
gegn mjer. Hann kvaðst búast við
pví og pótti pað full von.
Allar dylgjur um Stór-stúkuna
eru einar af Lögbergs-lygunum. |
Stór Templar og Stór-Ritari munu
bera mjer allt anr.að, hver sem vill
leita upplýsinga til peirra. Hvað
sæmilegt pað er af E. H., seni er
pó Templar að nafninu, að ljúga
opinberlega á mig, sem er Reglu-
bróðir hans, kann að vera að jeg
leggi fvrir Regluna til álita, ef
mjer pykir pess vert. Og sæmra
hefði honum verið að gæta tungu
sinnar, én að fara að ljúga á mig
((túrum” og fylliríi; pví að öll
Winnipeg veit, hvað satt er í pví.
Þcirn scrn ekkt Vttd ]>aD IIlA nægjd
að vita, að jeg eptir influenza-veik-
ina í vor varð um tíma heilsu minn-
ar vegna að drekka 1 bjórá dag, og
gerði pað á allra vitorði. Lögberg-
ingur, sein var mjer reiður út af
reglumálum, keypti svo af óvönd-
uðum strák, sem líka póttist eiga
sín í að hefna við mig, að ljúga upp
á mig bindindisbroti (að jeg hefði
drukkið 2 glös í suma sinn); pað var
heiðvirður og sannorður inaður við,
sem bar vitni um, að drengurinn
sagði ósatt, og jeg var svo viss um
sýknu mína, að jeg vildi ekki vera á
fundi, er málið yrði dæmt, svo ekki
yrði sagt að jeg liefði áhrif á at-
kvæðagreiðslu, enda póttist eigi
purfa varnar við. Nefndin klofuaði,
sá eini úr lienni, sem pekkti rnjg vel
persónulega (Stefáu Pjetursson)
lagði tilað sýkna mig. Lögberging-
ar og kirkjumenn hiifðu fjölmennt
á fuud frá sinni hlið, og ej>tir að
tundur hafði staðið frain yfir mið-
uætti tókzt peim að fá mig dœmdan
sekan með eins atkcoeðis mun.
öll sagan um að jeg hafi ((verið
á túr” og sagzt hafa drukkið er—
eintómur uppspuni Einars Hjörleifs-
sonar.
Sama er um ókurteisi, sem jeg
hafi sýnt konu hans. Jeg hef alls
einu sinni sjeð hana hjer á heimil-
inu; hún var að fara, er jeg kom
inn; heilsaði mjer, og tók jeg undir
og sagði: ((Komið pjer sælar, Mrs.
Hjörleifsson”. Settist jeg svo nið-
ur við skrifborð mitt og fór að
skrifa. Einni eða tveimur mlnútuin
síðar fór hún og kvaddi mig. Jeg
stóð upp og hueigði mig og sagði:
((Yerið pjer sælar”. Hafi okkur, svo
jeg viti, annað á milli farið á pessu
tímabili, pá vil jeg ekki heita ær-
legur maður.
Jeg er sannfærður um, að Mrs.
Hjörleifsson hefur aldrei farið að
ljúga pessu á mig, heldur Einar.
Það dreg jeg meðal annars af pví,
að hún liefur komið hjer á heimilið
síðan, og mundi hún ekki vera að
venja koinur sínar hingað, ef hún
mætti búast við að mæta ((stökum
óvildar og óvirðingar merkjum”.
Það vita og allir, sem pekkja inig
hvort jeg er vanur að sýna nafckr-
um manni, sjerstaklega konum, ó-
kurteisi í viðmóti að raunalausu.
Jafnvel fjandmönnum mínum hef
jeg aldrei verið vanur að taka illa
á heimili mínu, ef peir koma par
fram sem siðaðir menn, hvað pá
heldur saklausu kvennfólki.
Jeg hef aldrei samið ræðu fyrir
nokkurn mann; aldrei heldur prje-
dikað; jeg hef flutt nokkra fyrir-
lestra á samkomum Únitara, en með
engum prjedikunarblæ. Einar hef-
ur sjálfur flutt fyrirlestra í kirkju
og á kirkjupingi, og hafa peir
verið jafn nærri eða jafn fjarri
pví, að vera í prjedikuuar-stýl. Af
pví E. H. segir jeg hai verið að
((gera i” trúnni og ((skygnast ofan í
pyngju Unítaia”, skal jeg geta
pess, að pað lítið jeg hef gert fyrir
pá, hef jeg gert fyrir alls ekkert,
og neitað borgun fyrir pað. Einar
ætti pó að geta skilið, að jeg geti
gert eitthvað fyrir ekkert, án pess
að gnaga nokkuð í mig í staðinn,
pó að hann sje sem stendur—kirkju-
rotta.
Það eru atriði f grein Einars, sem
eru svo langt fyrir neðan alla til-
finning uin sóma og skömm, að
enginn heiðvirður inaður leggur
sig niður við að svara slíku; lygin
og níðið geta svo skriðið milli næt-
urgagna og náðhúsa, að nianii bjóði
við að lúta niður að pvf.
Einarg vegna sjálfs, en t.kki mín
vegna, pykir mjer skaði að sjá hann
leggjast eius lágt og hann liefur
gert.
Upp á p ið sem enn er komið frá
honuni eyði jeg ekki fleiri orðum og
pað pótt hann endurtæki pað optar
Jeg vona grein hans verði pó til
pess, pegar hann les hana á ný, að
hann læri að skaminast sín.
Geti hann ekki lært pað af henni,
er jeg hræddur um að hann eigi
bágt með að læra pað.
Jón Olafsson.
GPID VINARBRJEF
til hr. E. lljörleifssonar.
Jeg vona að jeg megi eiga að-
framprinn aA yður, sem ritstj. Lögb.,
og að pjer, sem slíkur, sjeuð höf-
uudur að slettunni til mín, sem
stendur í yðar síðasta óhræsis-blaði
nr. 36.
Valla gat mjer hugsast að pjer,
eða annars nokkur sá, sein byggist
við að vera talinn með öllum mjalla,
gætuð komið fram í öðrum eins
flóns ham og pjer farið í pennan
ganginn. Það sj'nist nú í fljótu
bragði, að pjer hafið fengið andlegt
búkhlaup, og er pað víst bölvað,
ofan á vana-vesöldina. Þjer eruð
svo fjúkandi fár rpiður og illorður
út af pví, að ritstjórn ((Hkr.” hefur
leyft sjer að segja, að pjer hafið
((nagað náinn”, og viljið auðsjáan-
lega mýkja úr pví með orðatiltæk-
inu: ((lagzt h náinn”, o: að pjer
hafið lagzt á náinn. Þetta auðvitað
munar nú ekki svo fjarska miklu,
Því hvuð munduð pjer hafa gert,
pegar pjer—hugmyndalega en ekki
\pers6nuiega skilið—voruð farinn að
leita að ætuin og skríða um náinn
í sútinni og sultarkengnum, ekkert
--ekkert nema að naga. Og jeg er
svo sem aldeilis viss um pað, að
meiningin í pessum orðum Heims-
kringlu, sem pjer eruð f bræðinni
og vandræðunum, að reyna til að
snúa út úr, er engin önnur en sú,
að [>jer hafið látið huga yðvam róla
að moldum Gests sál. Pálssonar,
til að leita eptir einhverju hæti, ein-
hverju æti, til að fylla með yðar
tómleikans tötur-blað, vitaskuld í
peirri fávfslega von, að geta «tað
svo He’inskringlu og hennar menn —
eins og pjer hafið jafnan gert—að
blaðið og flokkur pess, liði undir
lok. Til enn meiri skýringar: Þeg-
ar Gestur var ekki lengur uppi til
að segja yður til syndanna, en pjer
hjelduð gömlu óróa-náttúruuni og
munduð vilja, með livaða meðölum
sem var, Hkr. feiga—pá var ekki
óeðlilegt, að((fegins hrollurinn”,sem
flaug um yður við fráfall ritsj. Hkr.,
stefndi til pess, að hnýsnst f barm
hins dána manns. En aldeilis ekki
svo að skilja, að eitt einasta orð,
sem pjer hafið borið Gest fyrir, lif-
andi eða dauðann, purfi endilega að
vera satt. Nei, pað er hægt að
sýna ogsanna, að meðan Gestur sál.
lifði, barði hann hrönnum sai-an
niður smærri og stærri Lögbergs-
lygar og pjer pögnúðuð á endanum
eins og skata. Og pó Gestur sje
nú allur, og pó við hefðum mis-
munandi skoðanir á ýmsum málum
og satnkomulagið væri pess vegna
nokkuð hryssingslegt stund ogstund,
pá vorum við samt að síðustu orðntr
peir vinir, að jeg finn mjer skylt,
að verja hann dauðann, gegn Lög-
bergi, sem honuin var að vonum,
svo nauðáWn við.
Það leikur líklega lítill vafi á
pvf, að þjer eigið að vera pað óræsti,
sú nálús, pað náhijóða-organ, sem
meint er til f Hkr. og enginn annar.
Mætti segja í einu orði: ná~
lúsa-blesi.
Yður er annars í meira lagi
hætt við pví, að gera alla menn að
kvikiudis-líkum, ef yður pykir fyrir
og peir skoða eða tala örðuvísi, en
yður póknast. Munið pjer ekki t.
d. hvernig pjer nafnbættuð conserv-
atíva í vetur?, kölluðuð pá misk-
uunarlaust l(apturhalds-ÆwÁ:m<?t” og
Gest heitinn Pálsson ((pólitiskan
ánamaðk” m. m. fl.
Jeghjelt aðpjergætuð nú skil-
ið annað eins og pað, að pjer gátuð
með lagi komist hjá pví, að ausa
Hkr. lognu níði uin leið og pjer mælt-
uð eptir vinyðar Gest Pálsson. Mjer
Þykir, yðar vegna, fyrir pessu og sje
pað út um svarta leppinn, aðpjer hafið
bölvan af [>ví. Þjer látið að vísu á
yður skilja, að pjer hafið ekki sagt
svo ljótt. En öðrum finnsl allt ann-
að. Það lætur nærri al hugsa sjer,
að pjer sjeuð orðinn svo sósaður
í skömmunum, að pjer skiljið ekki
lifandi vitund hvort pað er lof eða
last, sem pjer farið ineð.
Eða pessi furtalega frainhleypni
yðar, að ganga út frá pví sem visu,
að jeg sje ritstjóri Heimskringlu,
innBÍgla páyfirlj'-singu ineð nokkrum
fúkyrðum og segja að stjórnarnefnd
blaðsins pori ekki að gefa nafnið
upp, ((alinenns velsæmis vegna”.
Gætið’nú að, hve axarskapt yðar er
fráin-inalega klaufalegt, næstuin vit-
firringslegt.
Setjum nú svo, að jeg sje í
raun og veru ritstjóri Heimskringlu;
setuin svo, að jeg í ((Bund og Grund”
—Þjer skiljið dönsku?—sjeeinn hel-
vískur eldibrandur, setjum enn
fremur svo, að engin lifandi sál
gæti vitað eða sjeð nafn mitt, sem
ritstjóra á blaðinu Heimskringlu.—
Hvað sannar svo petta? Sannaði
helzt af öllu pað, sein Lögberg eða
pjer munduð aldrei til eilífðar vilja
láta viðgangast nefnil., að jeg h/yti,
prátt fyrir allt og allt, sem að mjer
væri, að vera álitinn jafnvel öllum
Heimskrir.glu-eigendum hœfari til
að stýra blaði. Og einmitt til að
stýra alþýðlegu og frjálslyndu blaði,
en engum klíku-gepli. Því pjer
verðið nauðugur viljugur að játa
pað, að hinir verulegustu eigendur
og fylgismenn Hkr. hafa aldrei ætl-
að sjer og munu aldrei feta í fótspor
Lögb. Þeir hata kúgunar-andann
ocr kreddurnar. Oíí slíkir menn eru,
eins og pjer vitið, kallaðir gullið
úr pjóðinni. Og pó pjer hatið ætl-
að, að skemina mig meö forstjóra-
nafni pessara maniia, pá er auðsætt,
að pað er alveg ónýtt spaug, Ekki
mumið pjer lieldur bera pann sigur
úr býtum, að Hkr. missi ináttinn, pó
pjer sendið henni smá-sendingar.
Jeg get sagt yður pað í trúnaði: hún
fer allra sinna ferða fyrir pví. Jeg
veit til Þess, að hún kannast vió, að
pjer eigið hjá henni dálitla skuld
núna, en hún ætlar að greiða liana
suiátt og smátt.
Þjer inunið sjálfsagt eptir pví,
Einar minn, að við skrifuðumst á
nokkrar línur í blöðunum, rjett ept-
ir að jeg kom hjer til bæjarins.
Fyrst reit jeg ofurlitla gaman-grein,
sein ekki gat staðist í yðar póli-,
tíska sjónauka. Svo fóruð pjer á
stað og líklegast, ma ður ekki ein-
s a m a 11. Það fór orð af pví, að
pjer hefðuð pá verið styrktur af
pví fláráðasta fúlmenni, sem verið
hefur vestan hafs, sem opt er ein-
kenndur með nafninu: ((Svika- eða
Lyga-Mörður” og kvað vera líkur
nafua sínum sáluga. Hann kvað osr
hitfa verið hjer um bil pað sama
með klíkungum, eins og Loki sæll
var með iísum. Hann kvað enn
fremur hafa komist í talsverð em-
bætti parna, par sem allar virðingar
ganga heldur n i ð u r á við. Jæja,
tölum ekki meira um manúskrattann.
Hann mun að eins hafa búið í pott-
inn hjá yður og pjer svo soðið súp-
una. Svo kom nú maturinn allur