Heimskringla - 02.12.1891, Blaðsíða 3

H£IH»KBU!»LA, WIMW1PK« JIAIÍ., Sí. DESE9BBB 1891.
l>omiiiioii oi Canada.
Abylisjarftir okeypis íyr i miljonir iaea
200,000.000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
, “veiu Tiinnnr ntr frábærleíra frióvsamur jarðvegur, næg'S af vatni og skogi
o^mp^inhlutinn^náhegt /árnbrauUim. ^ Afrakstur hveitis af Ikrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
ÍHIH1J FBJOVSAMA BELTI,
• Halniun Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
'uHli sljettlendi, 4ru feikna miklir flákar af ágætaata akurlandi. engi og beitilandi
-hinn víðáttumesti fláki í heimi af litt byggðu landi.
f f
Malm-nama
land.
Ómældir flákar af kolanámalandi;
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv.
íldivitiur pví tryggður u« allan aldur.
JARIBEAET FRÁ hafi til hafs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi* Grand Trunk og; Inter-Colonial braut-
Irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum v.ð Atlan/.haf í Canada til
Kvríahafs Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beMmns eptir þvi endilongu og
um Wna hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Rfra-vatni og um hu.
nafnfrægu KlettafiöU Vesturheims.
Hellnæmt loptslag.
r ontslayið í Manitoba og NorfSvesturlandiuu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Arneriku Hreinvlðri og purrriöri vetur og sumar; veturinn ka.dur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei poka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnar i landinu.
SAMBANDSSTJÓBSÍIK i C’AAADA
gefur hverjun. karlraanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem i.efur
ryrirfamilíu að sjá
ÍÖO elsrxxi* af lancli
alves- ókevnis Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
Á pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi smnar abylisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
( M L E I / K A II KÁLEIiMR
Manitoba OSÍ canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærsf er NÝJA ÍSLAND liggjandi 45-80 miiur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vesturfrá Nýja ísland. . 30—35 milna fjarlægð
er AT PTAVATN8-K ÝLENDAN. baíum pessum nýlendum er nukið af o-
numdu landi, og báðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
getið. Skólinn á að verða eiginleg-
eign kirkjufjelagsins og náttúrlegt
að f>að vilji hýsa í honum einungis
s í n a hjörð.
að blöðin okkar sjeu alfullkomin;
nei, langt frá. Jeg álít að peim
hafi opt hraparlega yfirsjest. En
öll verk mannanna eru ófullkomin,
og pví varla að ætlast til, að blaða-
Á kappræðu fundinn að Mount- menn vorir geti svo fy1!t sína
vandasömu stöðu, að ekki verði að
henni fundið.
ain verður sjálfsagt gaman að koma
Enda er frjálsmannlega til hans boð-
að. Þar munu fæstir verða myrk-
ir í máli og —ekki tala fíryii)6lfs-
synir í barm sinn.
Spursmálið verður: Hvort á
nú að lúta í lægra haldi, páfaveldið
eða alpýðu-rjetturinn?
L>ví: á fátækum almennings-hönd-
um verður skólinn að hvíla.
Seinna meira um rnálið.
[Vjer minnum lesend ír „Heims-
kringlu” á, að undir „Raddir frá almenn
ingi” er pað ekki ritstjórn biaðsins, sem
talar. Hver maíur getur fengið færi á
að láta par í ljósi skoðanir sinar, pótt
pær sjeu alveg gagnstæðar skoðunum
ritstjórnarinnar, en menn verða að rita
sæmilega og forðast persónulegarskamm-
ir; auk pess verða menn að rita um
eitthvert pað efni, sem almenning að
einhverjn leyti varðar.
í síðast-
T KNDA.N ...
um 70 mílur^norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg.
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem vill fengið með pví að skrifa
um pað:
Thomas Bennett
Eöa
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENT
13. I Baldwinson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. OOV'T IMMIQRATION OFFICES.
- - Canada.
Minneota, Minn., 28, nóv. 1891.
Góði vinur!
Um siðastl. missiri hefur Lögb.
Mjer dettur auðvitað ekki til hug- mjök minnkat Ögmund tíkarskræk
Wiiiinpeg;, -
LAKDTmKU-LOIíISÍ.
Allar sectionir með jafnri tölu, neina
oe 26 eetur hver familíu-faðir, eða
hver sem komin er yfir 18 ár tekið upp
gem heimilisrjettarland og forkaupsrjett-
ariand. lxMRiTlJJÍ.
Fyrir landinu mega menn skrifa sig á
peirri landstofu er næst liggur landinu,
sem tekið er. Svo getur og sa er nema
vill land, geflð öðrum umboð til pess að
innrita sig, en til pess verður l.ann fyrst
a-S fá leyfi annaðtveggja ínnanríklsstjór-
ans í Ottawaeða Dominion Land-umdoðs-
mannsins í Winnipeg . |10 parf að borga
fyrir eignarrjett á landi, en s]e pað tekið
áður, parf aö borga flOmeira.
jSKYLDEBIíAB.
Samkvæmt núgildandi heimilisrjett-
ir lögum geta menn uppfyllt skyldurnar
með prennu móti. . , .
1 Með 3 ára ábúð og yrlung landsms;
uiá pa landnemi aldrei vera lengur tra
landinu, en 6 mánuði á hverju ári.
2 Með pví að búa stöðugt í 2 ar mn-
an 2 mílna frá landinu er HUinið var,
og að búið sje á landinu í sæmilegu husi
um 3 mánufii stööugt, eptir aö 2 arin eru
iiðin og áöur en beðið er um eignarrjett
Svo verður og landnemi að plægja: a
fyrsta ári lOekrur, og á öðru an 15 og a
priðja 15 ekrur, ennfremur að a ððru ári
sje sáð S10 ekrurog á priðjaan i 2.) ekrr.
3. Með pví að búa livar sem vill fyrstu
2 árin, en ,að plœgja á landinu fyrsta ar-
Ið 5 og annað árið 10 ekrur og pá að sá
í pær fyrstu 5 ekrurnar, ennfremur að
bvggja pá sæmilegt íbúðarhús. Eptir að
2 ár eru þ'annig liöia veröur landnemi aö
bvrja búskap á landinu ella fyrirgenr
hann rjetti sínum. Og frá peim tima
verður hann aö búa á landinu í paö minsta
6 mánuði á hverju ári um prlggja ára tíma.
UM EIGNABBBJEF
geta menn beðið livern land-agent sem
er, og hvern pann umboðsnýmn, sem send-
ur er til að skoða umbætur a heimilisrjett-
arlandi.
En sex mdnuðum dður en landnemi
biður um eignarrjett, verður hannað knnn-
geraþað Dominion Land-umboðsmannm-
um.
LEIDBEIKIKIíA fmbod
eru í Winnipeg, að Moosomin og Qu’Ap-
pelle vagnstöðvum. A öllum pessum
stöðuin fá inniiytjendur áreiðanlegr leið-
beining í hverju sem er og alla aðstoö
og hjálp ókeypls.
SEINNIHEIMIEISRJETT
getur hver sá fengiö, er hefur fengiö eign-
arrjett fyrir landi sínu, eða skýrteini frá
umboðsmanninum um að hann hafi átt að
fá hann fyrir júnímdnaðar byrjun 1887.
Um upplýsingar áhrærandi land stjópn-
arinnar, llggjandl milli austurlandamæra
Manitoba fylkis að austan og Klettafjalla
að vesant, skyldu menn snúa sjer til
A. M. BlTBUm.
Deputy Minister of the Interior.
BEATTT’S TOCB OF THE HOULD. «
^ Ex-Mayor Daniel F. Beatty, of Beatty’a
Celebrated Organs and Pianos, Washingtou,
New Jersey, has returned home from an ex-
tended tour of the world. Read his adver-
tisement in this paper and send for catalogue.
BEATTY
Dear 8lr:—Wf
returned hnrae
April », 1890,
from n tour
iromd the
woHd, vtsiting
Burope, Asla,
(Holy l.and), In-
dla, Ceylon, Af-
rlca(K*:ypt), Oce-
antca, (Islaadof
the Neas,) and
Weetern Amerl-
ca. Yet ln a 11
our great J oorney
of 85,974 mllee,
wedo not reniera-
ber of hearing a
piano or an organ
•weeter ln tone
i h a n Beatty’a.
For we belleve
we h a ve the
From a Photograph taken ln London, ^ ?r u m «°n tí
Kngland, 188». I1“' • 16 J n “ ® n
, b ’ madeat any
pnce. Now to prove to you that thla statement H
abaolutely true, we would Uke for any reader of thli
paper to order one of our matchlesa organs or planoi
we wIU offar you a graat bargaln. Particulara Pree.
öatlefactlon GUARANTEED or money promptly re«
funded at any tlme wíthln three (8) ye&rs, with lntereat
«t epercent. on either Plano or Organ, fully warranted
ten yeara. 1870 wo left home apenniless plowboy:
to-day we n&ve ne&rly one hundred thousand of
Beatty • organa and pianos in use all over the
worlu. lf tuey were not good, we could not hava
aold so many. Could we f No, certainly not.
Each and erery Instruraent is fully warranted for
ten years, to bo monufactured from the best
m&teri&l market affords, or ready money can buj
BX-MAYOR DANIEL F. »EATTY.
íotograph taken 1
England, 1889.
ORGANS
Chureh, Chapel, and Par.
BinfWS».piMOS
and Uprl ht1 11111
Beautiful Wedding, Birth-
day or Holiday PresenU.
_ ---Cat&logue Free. Addreaa
Hon. Damel F. Beatty.Washington, New Jersey.
Fjallkonail, útbreiddasta blaðið á
slandi, kostar petta árí Ameríku að eins
t dollar, ef andvirði'S er greitt fyrir ágúst
mánaðar lok, ella $1,25, eins og áður hefir
verið auglýst. Nýtt blað, Landneni-
inn, fylgir nú Fjallkonunni ókeypis til
allra kaupenda; pað blafS flytur frjettir frd
tslendingum i Oanada og fjallar eingöngu
um málefni peirra; kemur fyrst um sinn
ít annanhvern mánuð, en verður stækk-
að, ef pað fær góðar viðtökur.
Aðal útsöluma'Rur í Winnipeg,
Ohr. ólafsson. 575 Main Str.
verið að glósa um J>að, að Hkr. dag-
ar væru taldir, og nú síðast í ill-
kvittnis-greininni gagnvart Eiríki
Magnússyni er svo komist að orði:
uá meðan henni (Hkr.) endist aldur
til”. Þetta er nijög skaðlegt fyrir
blaðið og sannarlega undarlegt, að
ritstj. skuli f>egja slíkt fra.n af sjer.
Sumir trúa pessu, jafnvel pó Lögb.
segi [>að, [>egar engin mótbára
heyrist. Þeir sleppa trausti á út-
gefendunum og umboðsmönnum
pess; vilja ekki borga fyrirfram,
sem pó er regla, er almennt er fylgt
við blöð pessa lands, og ætti pví
fremur að fylgja við hin íslenzku, sem
pað er margfalt kostnaðarsamara að
gefa pau út en hjerlend blöð, en
inntektir blaða vorra ekki neitt í
samanburði við annara pjóða blöð,
sem hjer eru gefin út. Landar eru
illir út af auglýsingunum i íslenzku
blöðunum, sem er pó hið eina er
hjálpar peim áfram og ekkert ís-
lenzkt blað niundi hjer lifa, ef ekki
hefðu pau auglýsingar eins og öll
hjerlend blöð. Það er óhugsandi
að einstakir menn eða fátæk fjelög
geti ár eptir ár gefið út blöð sjer í
stórfeldan skaða. E>að eru hjer
margir aðrir og betri vegir til að
ávaxta peninga sína en blaða útgáfa
og sýnist nærri óskiljanlegt að slík
fjeslög skuli hafa verið stofnuð, par
sem blöðin eru borguð bæði seint
og illa og vanpökkuð á allan hátt.
Ef vjer nú ieggjutn l'1 hliðar alla
hlutdrægni og athugum kringum-
stæðurnar vandlega, berum saman
blöð vor og fjölda hjerlendra blaða,
og sleppum pó hinum afar-tnörgu
smá-blöðum, sem út eru gefin í smá-
bæjum, er útgefendurnir kaupa
prentuð annarsvegar, og eru lítið
eitt dýrari en pappírinn óprentaður í
okkar blöðum—pá er mitt álit, að
íslenzku blöðin standi hinum langt
framar.—Þessi hjerlendu smáblöð,
hafa ekkert meðferðis nema ómerki-
legar frjettir, öfgar og ósannindi í
pólitiskuin málum. Þau eru flokks-
blöð, eins og reyndar flest blöð,
Ubrauðsins” vegna; en sjaldgæft
mun pað vera að í peim sjáist ein-
einasta rltgerð, er hafi nokkra prakt
iska eða menntandi pýðing. Sögu
rusl peirra er prentað með steyptu
letri (Plates), og er venjulega nijög
ómerkilegt. Eru pær sögur sjaldan
valdar af ritstj. blaðanna; kaupir
hann sögu dálkinn fyrir ákveðið
verð, miklu ódýrar en að hægt er
að setja sögur, sem nokkurt vit er
I, ef pað er ekki áður steypt.
Mjer finnst að aföllumpeim fyr-
irtækjum, er vjer höfum fengist við
á pessum vorum frumbýlingsárum í
álfu pessari, að ekkert hafi tekizt
eins vel og einmitt blaðamennskan;
engu fyrirtæki hefur fleygt eins á-
fram, og er nú orðið á undan blaða-
mennsku heima. Það virðist óparfi
að draga fram dæmi um pað, pví
allir sjá muninn á Winnipeg-blöð-
unum og á íslenzku blöðunum
heima, og muninn á uFramfara” og
tlLeif” við pau sem nú eru. En, ef
alpýða vill framhald á pessum fram-
förum á blöðum vorum, pá verður
hún að kaupa pau og umfratn allt
að borga pau skilvislega. Það er
einkum áríðandi, að hver maður
borgi blöðin fyrirfram, pví pað
veit hver lifandi maður, að hafi út-
gefendurnir peninga f höndum við
byrjun hvers árs, geta peir keypt
áhöld með pægilegum kjörum og
mætt ýmsum öðrum kostnaði er
framfarir blaðanna úlheimta. En
að tregðast við að borga skilvíslega,
ereinungis til að setja blaðaútgef-
endur í standandi vandræði, og pað
eru einmitt verstu erfiðleikarnir, er
útgefendur blaða vorra hafa orðið
við að stríða frá byrjun blaðanna til
pessa tíma.
Og enn er eitt aðgætandi, að
kaupendur blaða geta varla haft
nema hálfa ánægju af að lesa pau
blöð, er peir ekki hafa borgað. Sam-
vizkan hvíslar að peim, að peir sjeu
ekki nema í meðallagi vel komnir
að pessum ánægjustundum. Menn-
irnir, er vinna að útgáfu blaða og
íeggja alla sína andlegu og líkam
legu krapta fram, til að halda út
fræðandi blöðum fyrir pjóð sína,
eiga sannarlega annað skilið en að
fá ekki laun sín á rjettum tfma.
að eins vegna pess, að kaupend
urnir eru svo seinir að
standaí skilum.
G. A. Dalmann.
ok Þangbrandr farit um hann snerpi-
orðum ok hrakspám, varð ögmundr
all-vesalligr ok pótti sinn lutr at
verri. Ræður nú Skrækr Brandi at
hvata sem mest til lands; taldi hann
par engrar frægðar von meðan slik-
ir bæru úhalt höfut sem Steinn inn
snjalli; hins vegar jafnan háski
nokkurr at fara fáliða meðal úeyrð-
armauna ok pó af andskotaflokki.
Þangbrandr hóf nú upp róðu-
krossinn hart ok títt ok stefndi á
ögmi.nd miðjan. Mundi fær sjeð
tilræðit ok hopar á hæli; kom lagit
á hálsinn ok varð högg svá mikit, at
fætr vissu pegar upp á Ögmundi.
Kvað Brandr præl pann furðu djarf-
an, er hann porði mæla eðr ráð
gefa eptir jafn-greyliga framkomu,
ok væri all-illt peim at vita er rösk-
ir væri, at afglapar slíkir færu ú-
tálmaðir. Þá kvað Steinn inn snjalli
fyrir munni sjer svá at margir
heyrðu:
Ljóðr, at rammri róðu,
raunar varð peim, til launa
hugði, af hempu-Agða;
hraut pý á konu Gauta.
Kynnum, at hjörtu kvenna
kátra, eyrðu ei látum.—
Munda var allr mundr
mold—á prútnu holdi.
Hlógu menn nú all-mjök, en Þang-
brandr ljet brúnir síga, ok kunni
stór-illa flimtan peirri.
ögmundr stendr nú á fætr ok var
inn aumligasti; porði hann engu í
móti at mæla er klerkr sagði, ok
kvað sik albúinn at pola allar pær
pindingar, er Þangbrandr vildi á sik
leggja, en bað pess at eins, at hann
mætti lífi ok flestum limum halda,
ok komast úr eynni it fyrsta. Þang-
brandr kvað hann ills eins verðan, segja:
styggt hana með einu orði, en þó þótti
henni sjer frekar misboðið, en þá er
keyrið fjell pungt yfir hönd hennar út S
trjágarðinum.
Hennidetta ósjálfrátt S hug þessi orð
Sbrjefl föður hennar til Janeks: „Ogef
svo skyldi fara, að hjarta þitt yrði snort-
ið af innilegri og hlýlegri tiifinningum”.
Henni varð litið til hans og lá við sjálft
að hún skellti upp yfir sig, er hún hugs-
aði um orð þessi. En þó krepptust fing-
ur hennar utan um fílabeins veifuna, er
hún hjelt í hendi sjer. Hvernig gæti
þessi Pólverji dirfst a* líta til hennar.
Hvað væri annað en trampa undir fæti
sjer slíkar ofdirfskufullar „hlýari tilfinn-
ingar”.
En guði sje lof, að hann er svo fjarri
öllum þvílikum hugsunum. Hann skoð-
ar hana sem holdlega systur sína og grun-
ar eigi að Xenia greifafrú....
Glösum er hringt. Baron Drach
bíður erfiherrann a1S Proczna velkominn
á herragarð sinn.
Janek rís á fætur og gengur umhverfis
bor’SilS og hneigir sig fyrir kvennfólkinu.
Þá er eins og fari um hinn þurlega svip
Xeniu, hún hringir að vísu glasinu við
hann, en setur þaS þó á borðið, án þess
að snerta þatS met! vörum sinum.
Hann stendur um stuud kyr og bíð-
ur. Hin dökku augu hans leiptra með
ógnandi aðvöruu og bann lýtur niður til
hennar og hvíslar:
.Ætlarðu svona hugsunarlaust að
særa mig frammi fyrir öllu þessu ókunn-
uga fólki?’
Hið gullrauða hár hennar titrar við
gagnaugu lians og hún lítur til hans met!
glottandi svip.
,Já, vissulega, ef þú villt hafa það
svo’, svarar hún; en til þess að stilla
hið komandi óveður, hringir haróninn
glasi sínu við Janek og flýtir sjer að
PRIVATE 80ARD.
522. Central Avenue.
Eyjólfur E. Olson.
X ÍO U 8
Oegnt CITY HALL.
Agætar vörur, prýðileg sjerstök kerbergi,
hlýlegt viðmót. Enska, frakkneska og
skandinavisku málin töluð. Eigendur
JOPLiNG & ROMANÖON (norðmatSur)
Aptur á móti eru sögur pær, er
prentaðar hafa verið í íslenzku blöð-
unum, valdar og pýddar af vel
skynsömum mönnum, enda frágang-
ur margra peirra snildarverk; eru
og höfundar peirramargra nafnkunn-
ir rithöfundar. Ritstjórnar-greinar
pær, er birtast í íslenzku blöðunum
eru opt allgóðar, sumar peirrastanda
ef til vill framar í praktiskum skiln-
ingi en nokkrar aðrar íslenzkar
| blaðagreinir.
* *
Vjer erum sjerlega pakklátir
vini vorum, Mr. G. A. Dalmann, fyr-
ir allar hans góðu bendingar og utn
hyggju hans með blaði voru. Það
má vel vera, að vjer höfum verið
of andvaralai^sic gagnvart athuga-
semdum Lögbergs. ,Vjer köllum
nú sannast að segja ekki allt ömmu
vora. Og vjer töldum pví að Lgb.
væri nærri eitt af góðu börnunum,
ú n a. Oss hefur heldur aldrei
dottið í hug—án pess vjer hallinæl-
um Lögbergi—að nokkur rnaður
mundi trúa, að á nokkru pess orði
væri takandi mark, sem lyti að pví,
að níða Hkr. eða spá fyrir henni og
eigendum hennar. Sjálfir vitum
vjer ofur vel, að Lögb. hefur ekki
meiri pekkingu um ástæður vorar
og efnahag, en vjer sjálfir og aðrir
Heimskringlu-menn, hvort sem peir
búa fjær eða nær. Og, svo engum
gátum purfi að dreifa um framhald
Hkr.”, pá getum vjer undur vel
sagt, að slíkt sje alvegá valdi kaup-
enda blaðsins og bundið pví skil—
yrði, að útistandandi skuldir komi
inn í tlma. Og alveg mun sama til-
fellið vera með Lögberg.
Heimskringla hefur ekki minna
fyigi en áður og náiega undantekn-
ingarlaust gott og glatt hljóð í öll-
um er rita oss um blaðið—pó v j e r
sjeum ekki að darka með pau brjef
sem a.iglýsinga— og eitt enn,
allir peir, sem vjer helzt vildum
kjósa til fylgdar af löndum vor-
um, peir standa föstum fótum
með blaðinu. En pó skal pað sagt
jafnframt, að útsending blaðsins hef-
ur mislukkast herfilega um lengri
tíma og gert oss illan hnekkir. Og
p ó munu ekki tiltölulega margir
hlaupa undan merkjum fyrirpærsak-
ir, ef á sliku ræðst nokkur veruleg
bót. Engin veðrabrigði benda oss
e n n á, að dauðdagi Hkr. sje í nánd.
Að vísu heldur slæmar fjár-
heimtur, en meiri vonir að úr peim
rakni. Ritstj.
uen pó man ek eigi banna pjer far,
alls pú ert hingat kvaminn í vorri
pjónustu, enda ekki með öllu háska-
laust, attú sjert eptir skilinn, er
konur bera til pín pungan hug, ok
má eigi fyrir ,sjá, hvat af kann at
hlotnast; munu pat ok mæla úvinir
mínir nokkurir, at ek skiljumst lítt
við pik í höndum kvenna pessarra
er sízt má fyrir synja, hvat athafist,
er pær mega einar um vjela”. Varð
ögmundr grát-feginn tölu prests ok
kvað sik jafnan minnigan skyldu
góðgirni hans ok andagiptar. Þang-
brandr bað hann eigi slíkt tala, par
heit sllkra údrengja væru vettugi
veið. ögmundr bað hann manna
heilastan svo mæla, ok lofaði drjúg-
um orðsnilld ok vitrleik prests. Gaf
Þangbarndr at pví lítinn gaum.
Nú býr Þangbrandr prestr ferð
sína úr eynni, ok er pó all-reiðr.
Þykir hánum farir sínar eigi sljettar
orðit hafa; fengit lið tveggja úgöf-
igra manna, en fjandskap inna, er
meiri slægr var í. Kvaðst ei fleiri
slíkar í út-eyjar gera, svá at hann
hefði eigi meiri liðskost. Hjelt nú
Brandr skipi sínu til Nýfundnu-
landa ok gaf vel byri; tekr höfn at
Breiðabliki ok hteypti ögmundi
par á land. Bað Þangbrandr pess,
at ögmundr vitjaði eigi optarr á
sinn fund. Svá segir Bragi inn
gamli í Brands-kviðu:
Mæltu pat virtir,
at munn-gamni:
leiks um lok
lægðuz ástir; -
brennimerktr
af bagla-ráði,
Ijóp of merkr
inn lund-hræddi.
,Þú þekkir líklega Janek óbeit henn-
ar á þessum sið; þat! er eigi vani að
hringja glösum við hirðina’. Janek
yppti að eins öxlunum og svaraði við-
stöðulaust:
,Við hirðina er margt látið ógjört,
hezti frændi, en margt aptar gjört, er
betur sleppt væri, eingöngu til þess ati
geta dansað eptir höfði þeirra, er fyrir
hafa að segja, en sem betur fei eru þeir
og til, er þora að ganga inn meðal þess-
ara leikara og sýna stalSfestu gegn skrípa-
látum þeirra’.
Hinn ungi herra gekk aptur til sæt-
is síns og gaf iítin gaum að óvildarsvip
Xeniu.
,Má vera, að þú sjert einn þessara
einörðu manna, sem þora að vatSa svona
uppi?’ spurði liún, og þrýsti um leið
vasaklút sínum að hinum háðslega bros-
andi vörum.
Erfiherrann að Proczna ljet eigi orð
þessi fá á sig, en lagði með mestu still-
ingu kjötsneið á disk sinn. Það virtist
jafnvel svo sem honum þætti hálf-gaman
að heipt hennar.
,Það er einmitt svo’, sagði hann
mjög rólega. ,Jeg hef ætlað mjer mikitS
og vona að mjer takist það. Þú getur
ekki gjört þjer hugmynd um, hve nauð-
sýnlegt er, að sópa burtu rykinu, sem
blindar augu sumra manna og bannar
þeim afi sjá skýrlega’.
Janek laut hinu fagra höfði sínu apt-
ur á bak og leit á Xeniu með hálf-eggj-
andi svip.
,Það þarf annars talsvert hugrekki
og sjálfsafneitun til þess, að geta gjört
þetta, varsvarhans; en jeg vona atS jeg
hafi allmikið af hvorttveggju og veit þeg-
ar af reynzlu, hvei sárindi þeir verða að
þola, er taka verulegan þátt i þessum
sorgarleik. Það er ekki gegn konung-
um og keisurum afS jeg ætla í hernað
heldur móti illgresi þvi, er sprettur um-
Tíkarskrækr rann frá skipi til I
skógar ok hafðist par við um hríð;
nokkru síðar kom ha.m fram í manna-1 hverfls Þá °« ll«*ur viö að vaxa ^ höf-
uð þeim.
TJR SOOTJ
Þangbrands prests.
Erdferðum Þangbrands.
Nú er konur á eynni höfðu svá
byggðir, ok var pá inn mesti úvin
Þangbrands prests; kvað hann Þang-
brand vera ærann vorðinn af lær-
dómi peim inum mikla, ok væri ei
mennskum vært at búa viðr Brand
eðr hafa mötuneyti ok annat fjelag
með hánum. Ok er nú ögmundr
úr sögu pessi.
Þangbrandr hjelt síðan heim til
búa sinna ok heldr nú kyrru fyrir
um hrið.
.... (Eyða í handritinu) ....
POLSKT BLOD.
{Þýzk-pólsk saga þýdd).
Aldrei liafði nokkur maður verið
jafnkærulaus gagnvart Xeníu eins og
þessi Pólverji, en greifafrúin er veik
fyrir sem allir menn. Janek hafði eigi
Enn eitt sinn heyrðist hinn háðs-
legi hlátur greifafrúarinnar yfir borðið.
,Þú talar að eins um sjálfan þig og
liinar stórkostlegu fyrirætlanir þínar, en
hefur þjer aldrei dottið í hug, að lítið til-
lit kynni að verða tekið til afskipta
þinna’. Dynar greifi og Xenia hlógu nú
bæði dátt að þessuin orðum hennar.
,Þat! er eingöngu komið undir því,
hvernig að er farið. En ef jeg ræðst
harðhentur á fjöllin að þau hrynji allt 1
einu yfir fólkið. þá hef jeg sannlega unn«
itS til þess, að menn blístri að mjer, en
taki jeg aptur homopatisku aðferðina og
græði illt með illu, likt með líku, þá slæ
jeg þegar frá upphafi vopnin úr höndum
mótstöðumanna minna og á því hægra
með að taka frnm í gang leiksins. Fólk
ið getur ekki þaggað niðr í mjer, nema
það hafi eitthvað i höndunum. Fram
með heilum hug; ástin er minn gunn-
fáni’, Framh.