Heimskringla - 09.12.1891, Blaðsíða 2

Hí5í*4 ■i.'tní JLV, WlHSÍCPB'il, HISI., ». DESEHBER 18»l.
JJ
£í
•emur út á hverj-
dm miðvikudegí.
J
An Icelandic N ews-
paper.
Published e v e r y
Wednesday by
ÚröBFBNDUR:
The HEiM8KRiNGLAPrinting& Publ. Co’y.
Skrffstofa og prentsmiðja:
Lombari St. - - - Winnipeg Oanada.
Blaðið kostar:
Heill árgangur............. $2,00
Hálf ir árgangur............ 1,00
Um 3 mánu'Si................ 0,65
Skrifstofa og prentsmiðja:
iðl Lombard St.......Winnipeg, Man.
jy Undireins og einhver kaupandi blaðs-
ns sHptir um bústað er hann beðinn aS
.enda hina breyttu utanáskript á skrif-
tofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
strandi utanáskript.
Aðsendum nafnlausum'greinum verð-
ar ekki geflnn gaumur, en nöfn höf-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
með samþykki þeirra. En undirskript-
ina verða höfundar greinanna sjálfir að
til taka, ef þeir vilja að nafni sínu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
atS endursenda ritgerSir, sem ekki fá rúm
I blaðinu, nje heldur aö geyma þær um
lengrl eða skemmri tíma.
Upplýsingarum verð á auglýsingum
i „Heimskringlu” fá menn á afgreiðslu-
stofu blaðsins.
UppsÖgn blaðs er ógild, sain-
kvæmt hjerlendum lögum, nema að
kaupandinn borgi um leið, að fullu,
skuld sína við blaðið.
BUSINES3 MANAGER:
Einar ólafsson.
Ferðlúnum svölun f><5 sára
saltra og ískaldra tára
lífið pjer frambjóði, feldu’ ekkihug.
Sorganna bykars á botni
bölið f><5 aldregi firotni
súptu hann fastann—én drekktu’ í
þig dug.
Afrek hvert aflinu stærra,
einungis voninni sinærra,
er pað sem kveikir upp kraptinn
pjer hjá.
—Aldrei p<5 sulltæmist flóinn,
fjörur á hörmunga-sjóinn
dauðlegu mannanna drekka pó má!
KVENNA-BANKI
WINNIPEC.
Vjer leiddum nokkur orð að
pví fyrir stundu, i blaði voru, hvern-
ig vjer álitum hollast fyrir íslenzka
verkmenn að verja vinnulaunum
sínum. Einkum stefndum vjer máli
voru til p e i r r a ógiptu mannanna
og p e i r r a fjölskyldu-feðranna, sem
ala mest aldur sinn í bæjum og
seint eða aldrei taka í höfuðið, að
fara skynsamlega með efnin. Vjer
meintum að vinna pað á, að einstaka
maður kynni að hugsa sig um og
prófa annað en vana ganginn, reyna
pjóðina ungu mynda fjelög, stofna að lifa á sveita peirra, en afla sjer
Hann er að hitta á afgreiðslustofu að byrja á nýju og göiclu lagi, sem
blaðsins hvern virkan *g kl. 9 til hádeg-
lr ig frá kl. I—6 e. m.
Utaráskript til blaðsins er:
Vhell eimskringla PrintingdtPublistnngC'o.
P. 0. Box 305
Winnipeg. Ganada.
V. ÁR. NR. 50.
TÖLUBL. 261.
Winnifeg, 9. desember 1891.
Dpplai „HeMriiln”
frá byrjun sögunnar:
PÓLSKT BLÓД
höfum vjer orðið að stækka, sökum
kaupenda-fjölgunar og sjáum oss
pví fært, að bjóða nýjum kaupend-
um, sem borga fyrirfram næsta
árgang ((Hkr.”, blaðið ó/ceypis frá
byrjun sögunnar fram til nýárs.
Þessu boði fylgir og að sjálf-
sögðu, hluttaka í dráttum um muni
pá, sem auglýstir eru áfyrstu síðu
t(Hkr.”
Næsti árg. verður eigi meira
en $2, enda pótt blaðið stækki.
NOKKUR KVŒDI
—eptir—
Stephán G. Stephánsson.
V.
BUKSYRCJENDUR.
í>eir fá ei ístru—og gremja geð
með grát og nísting tanna
og húsgangs-tísti’, að fátt sje fjeÖ\
ög framkvæmd tvístra manna.
VI.
ÞÓRS-DR YKKJA.
Hann stóð að horninu lotinn,
hljóður að örendi protinn,
gat ekki teygað út stykilsins-staup.
—Djúpur og beizkur var bjórinn:
brimprunginn veraldar-sjórinn.
alls enginn sigur nje svölun í kaup.
Eldur í uppvægu blóði,
ósigurs tendraður móði
logaði’ ins ásborna aflrauna-goðs.
((Sendið mjer gjörningum glapta
gjörvalla mann-bö)sins-krapta
fangbrögð að reyna. Eg bíð ekki
boðs”.
Fallinn að morgni var flóinn,
fjörur á veraldar-sjóinn
teygaði’ hann á pað, sem tæmt verð-
ur sízt.
Undraðist Ás sá inn sterki
eiginkrapt stórann í verki
—Jarðarson styrkur og stór ertu
víst.
*
allir velmegandi menn hafa einhvern-
tíma efalaust purft á að halda. Vjer
meintum petta hreinskilnislega og
af einlægri rækt til pjóðar vorrar, pó
sízt sjefyrir að synja, nemaeinhverj
um kynni að detta í hug að láta oss
hafa ((skömm í hattinn”.
I petta sinn leiðum vjer athygli
vort að ungu konunum ógefnu.
Þeim, er leika ljettum og lausum
kyli, vinna eins og hamhleypur og
yfirdrífa margan piltinn með inn-
tektum vinnulauna. *
Það er eitthvað svo undarlegt
við pað—íslenzka kvennfólkið er
varla nefnt á nafn í blöðunum, fram
ar en pað væri svo lítill og óveru-
legur hluti pjóðarinnar, að pað mun-
aði hvorki til nje frá, hvað pví liði.
Það má jafnvel heita gott, ef tals-
vert mikilhæf stúlka fær einu sinni
að sjá nafnið sitt á prenti, nema ef
pað skyldi koma út af peirri at-
höfn, er hún bregður sjer í hið
allra-heilagasta hjónaband. Og úr
pvíer hún nú auðvitað kölluð (hjón’,
að meðtöldum manninum sínum. En
pað er nokkuð óeðlilegt, að hvassir
kvennskörungar purfi endilega, að
sækja nafn sitt til bóndans og komi
pví ekki öðru vísi á flot—láti ekk-
ert á pví bera bóndalaust.
Vitaskuld er pað, að ómennt
aðar alpýðu-stúlkur kynnast miklu
ineira hjer, enn heima á íslandi,
ýmsum almennum störfum karla
Þær fá að vera m e ð í samtökunum.
Þeim er veittur ýmiss rjettur: Þær
hafa fullan atkvæðisburð í ýmsum
málum. Þær komast í nefndir. Þær
geta orðið meðlimir allmargra fje
laga og ekki dæmalaust að pæ
nái æði háum embættum, einkum í
helgustu og andheitustu ráðum lands
ins. En—einmitt konurnar, giptu
konurnar, hljóta vanalega höppin,
og eru pá allopt orðnar svo bundn-
ar við börn og heimili, að embættis-
staðan er pteim ós'anngjörn og preyt-
andi álaga.
Snúum oss pá algerlega að
ungu, prekmiklu stúlkunum, sem
verða að hlýða og bíða eptir em-
bættum og opinberum störfum, ja—
jafnvel fram yfir giptingardaginn.
Og hví skyldu pær endilega
purfa að bíða svona lengi? Hafa
pær ekki peninga? Eru pær ekki
nógu skynsamar? Sóma pær sjer
ekki allvel í sæti? Eru pær ekki
full-vinsælar? Og skyldi pær pá
bresta áræði til að láta nefna sig,
skóla og standa fyrir ýmsum nytsöm
um verklegum framkvæmdum?
O, nei, nei, nei. Fæst af pessu
er til fyrirstöðu. En pó er pað til
fellið, að ung-kvennpjóðin íslenzka,
dregst einhvern veginn ofur hörmu
lega aptur úr, og eykur svo lítið
sögu pjóðarinnar.
Vjer höfum opt verið að hug-
leiða hvernig á pessu standi. Vjer
rekum oss að vísu ætíð á petta
gamla vöggumein : misrjetti karla
og kvenna. En oss virðist, að
par sem konum er ekki varnað allra
metorða, eins og ekki er gert hjer
í álfu,—heldur geta fengið aðgang
til flestra embætta, sem kvennleg
eru og ekki útheimta jötnastyrk—
muni pær sjálfar vera dálítil skuld
í apturhaldinu. Þær byrja heldur
seint, að láta nokkuð til sín taka.
Þær fara dreift á yngri og betri ár-
unum—eins og reyndar margir karl-
ar—og koma lítið við praktísk efni,
pað er að segja, í samvinnu og án
forstöðu karlmanna. Þær taka fá
eða engin almenningsmálefni að
sjer, sem pær eru einar um, enda
eru konur allopt vesalega styrktar
af karlflokkinum, pá sjaldan pær
reyna að höndla með einhver fyrir-
tæki, sínum flokk og allri pjóðinni
til sóma. En pað lakasta, ef til
vill, er, að svo lítur of almennt út,
sem pær ímyndi sjer, öðru fremur,
að pær virkilega sjeu skapaðar, að
eins til að vera m e ð , en hvergi á
u n d a n.
Og s á hugsunarháttur parf að
lagast a 1 m e n n t.
Vjer sjáum ekki betur, en að
konur hafi svo mikla hæfileika, að
peim gætu farið mörg málefni allt
að einu vel úr hendi og karlmönn-
um. Gæti maður sjerstaklega bent
á hve vinsæl skólastjórn peirrareyn-
ist.
brauðs með erfiðri handvinnu.
Hjer í Winnipeg er urmull af
efnilegum ógefnum stúlkum, sem
ýmist vinna í prívat-húsum eða
á hótellum; fjöldi peirra hefur hátt
kaup og fæði að auki. Þær vinna
í sömu vistinni, minnsta kosti sumar,
svo árum skiptir. Einnig vinna all-
margar daglauna-vinnu: pvo, sauma,
járndraga klæði o. s. frv. Gera má
að meðalkaup í vistum sje um $12
yfir mánuðinn o: 144 um árið. Við
((útigöngu vinnu” eru daglaunin, að
meðaltali, ekki minni en $1 á dag, o:
$24 um mánuðinnogyfir árið, um 288
dollarar. Hjer verðum vjer að
draga fæðispeninga frá, til pess að
gera nettan samanburð við vista-
vinnustúlkur. Gerum mánaðar fæði
$8 og verða pá árslaunin að pví frá-
dregnu $192. Sláum svo peirri á-
ætlun út, að stúlka pyrfti til fatnað-
ar, annara nauðsynja eða gamans,
um $50 á ári. Yrði pá afgangur
hjá hinum kauplægri $94 eptir árið.
en $142 hj.á hinum kauphærri. Þetta
eru laglegar summur og ættu að
geta lyptpeim dálítið í augum pjóð-
ar sinnar, sem afla peirra.
En hvernig eyðast nú allarpess-
ar summur? Framh.
ÞING VALLA-N ÝLENÐAN.
til að gterast flólcksforingjar eins og
karlar? Ellegar ætli að heiminum
pætti svo ósköp ljótt að sjá kvenn-
Þess vegna erum vjer nijög á
móti pví, að stúlkurnar bíði pang-
að til pær eru giptar eptir pví, að
taka að sjer framavæmdarstörfin.
Það er í lófa lagið, að bústjórnin og
barna umhyggjan stela hálfum krapti
konunnar, er hún vildi ieggja f al-
menningsparfir. Að pví leyti stend-
ur húsfreyja mun ver að vígi, en ó-
gefin mær.
Og hvernig og á hverju
eiga pá ungu, efnilegu vinnu-stúlk-
urnar að byrja?
Ekkert spursmál—byrja á pví,
að spara peningana. Peningurinn
er og verður ætíð aðal-aflið til fram-
kvæmdanna. Vit og fræði megnar
lítið án hans.
Það parf enginn maður, með
heilbrigða skynsemi, að hugsa sig
um hvað hann eigi að gera fyrir
sjálfan sig, fyrir landið sitt, fyrir
pjóðina sína, e f hann hefur næg
peninga-ráð. Öll vísindi, öll góð
verk, allar verklegar umbætur, verða
endilega að framkvæmast með pen-
inga-afli. Þess vegna hlýtur leyfilegt
fjársafn, að vera fyrsta og æðsta
skilyrði mannsins fyrir petta líf—
lætur nærri, að drottins pjónar víki
stundum að pví orði,' að pað sje
einnig brúklegt fyrir annað líf, svo
sem pegar verið er að reita saman
skildinga, handa guði, klerkum og
kirkjum. En, leggjum nú samt
minni áherzlu á pað.
Þar sem pað er enginn efi, að
vorar kæru íslenzku stúlkur vinna
fyrir miklum peningum, pá álítum
vjer, að pær ættu að hagtæra peim
pannig, að gera nöfn sín sem allra
stærst og markverðust í pjóðsög-
unní. Eins og stendur, hverfa pær
rjett að segja, með öllum centunum
sfnum, inn í karlfjelaga-súpuna.
Þær fá að hlusta og horfa á karl-
dýrðina; pær eru bara borgandi
uppfylling S messunum, á samkom-
unum, fyrirlestrunum og við sam-
skotin, alla, alla tíðina að strita fyrir
aðra, sein vitanlega pykir Ijettara
Frá 11. til 23. síðastl. nóvember-
manaðað ferðaðist jeg um Þing-
valla nýlenduna til að taka skýrslu
yfir efnahag bænda par. Herra
Tomas Pálsson, sem manna mest
hafði unnið að landnámi íslendlnga
I pessari byggð, ferðaðist með injer
um nýlenduna.
Veður var hið bezta flesta dag-
ana, en kalt nokkuð á stundum. Jeg
var svo heppinn að hitta flesta
af bændum heima, pví uppskera
var löngu um garð gengin og
presking víðast búin. Þeir af bænd-
um, sem verið hafa í járnbrautar-
vinnu í haust, voru og flestir heim
komnir. Höfðu peir aflað sjer ekki
all-lítilla peninga við brautarvinn-
una og voru nú í önnum að hlúa að
húsum Og heimilum sínum og að
öllu leyti að búa sig undir vetur-
ian.
sjerstaklega er kvartað um Þetta í
norðurparti hennar. Þar hefur nú
nýlega gengið um sveitina nokkurs
konar vatns-galdra-maður, sem segir
hverjum búanda, er til hans leitar,
hvar vatnsæðar liggi í jörðu og
hve djúpt purfi að grafa til pess að
finna vatn. Ekki er enn pá feng
in full reynsla fyrir pvf, hvort mað-
urinn sje áreiðanlegur eða ekki.
En margra skoðun er pað, að hann
sje ekki nógu magnaður af galdr-
inum. Hann áskilur sjer $3,00 frá
hverjum peim bóanda, er fær vatn
par sem hann til segir, að öðrum
kosti fær hann ekkert.
Tafla sú, er hjer fer áeptir, sýnir
ástand bænda í Þingvalla-nýlend-
unni, eins og pað var í ágúst 1890
og eins og pað er nú 30. nóvember
1891.
ÞINGVALLA-NÝLENDÁN
1890 1891
Landnemar w 135
manns í fjölskyldum
peirra .. 282 544
ekrur plægðar.... . . 511 1377
“ undir hveiti. . ... 159 379
“ höfrum. ... 38 143*
“ “ bygg> 4 48
“ “ garðávöxtu ... 66£ 102*
“ “ ýmsum ávöxtum 4
“ “ ræktun alls .... 269 677
Kýr ... 219 384
Uxar ... 84 211
Geldneyti ... 392 588
N autgripir alls ... 695 1183
Hestar 19 54
Sauðfje ... 406 835
Svín 11 113
Alifuglar ... 821 1268
Lönd og byggingar $15080 $120484
Akuryrkju verkfærí 4268 12713
Stofnfje nýlendub. 10614 16964
Skuldir 5194 28035
Eignir alls $90372 187684
“ skuldlausar.. 85178 159649
Með eignum bænda er ekki talið:
innanhússmunir neinir, búr og eld-
hús-áhöld og verkfæri er notast við
hirðingu á skepnum o. s. frv, sem pó
er margra peninga virði; afurðir af
búpeningi, svo sem smjör, ull, egg
o. fl., afurðir af maturtagörðum og
peningar, sem nýlendubúar kunna
að eiga.
Þegar sömu reikningsaðferð er
fylgt sem í fyrra, pá sjest, að saman-
lögð búskaparár allra búenda í ný-
lendunni eru 232, sem deilt f skuld-
lausar eignir nýlendubúa, ininus
stofnfje peirra sýnir $666,42 árl.
gróða, móti $490 í fyrra. Ef á
hinn bóginn allir peir, er hafa tekið
land í nýlendunni f ár, eru teknir
með í reikninginn, svo sem væru
peir búnir að búa par heilt ár, pá
Yfir höfuð að tala ljet fólkiðall-,
, . . . . „ , verða búskaparárin alls 287 og árl
vei af líðan sinni. Að vísu hafði ! ® „
gróði hvers búanda $497, eða 7
dollars ‘ hærri heldur ee fram kom f
skýrslu nýlendunnar síðastl. ár. Það
er pví auðsjeð, að Þingvallanýlend
hveitiuppskeran í haust illa brugð
ist vonum og pörfum nýlendubúa. !
Hveiti peirra fraus svo, að sumt j
verður að eins notað sem g-ripafóð-1 , , . , , , ,,
„ n ! an er ekki í apturför, heldur þvert
ur, en pað sem minnst var frosið,: , . , , V , , , ,
á móti hefur tekið stórkostlegum
framförum á síðastliðnu ári, ekki
einasta að fólksfjölda, heldur einn-
selzt ekki á mylnu fyrir meira en
helming af vanalegu verði.—Jeg
ætla, að hveitiuppskera Þingvalla- , . , ,
c 1() ig að efnum.
bua í ár mini ekki stiga yhr 12:
bush. af ekrunni, af þessu frosna j Churchbridge, sem er aðal-verzl-
hveiti og mun það tæpast borga' unarstaður nýlendubúa, er eigin-
bændum vinnu peirra við það. Þeir1 lega íslenzkur bær. Þar hafa ís-
sem bezta uppskeru höfðu, fengu lendingar, sem pó eru að eins 17
rúm 20 bush. af ekrunni, en sumir að tölu alls, 2 stórar verzlanir, 1
fengu sama sem e k k i n e i tt. , greiðasöluhús—pað lang-bezta, er
Þrátt fyrir þetta óhapp, hafa ný- nlÍer hefur enn pá gefizt kostur á
Iendubúar ekki misst móðinn; þeir að sJá hJ'1 Wendingum— 1 aktýja-
álíta að engin veruleg reynsla geti búð °g 1 akuryrkjuverkfærahús;
fengist fvrir því, hvort hveitirækt hið síðasttalda er þó ekki eign ís-
geti prifist í Þingvalla-nýlendunni lendinga, heldur að eins umboðs-
fyr en menn sjeu búnir að útvega salai Þar er °R járnsmiðja—ekki
sjer fullkomin verkfæri til að vinna eiRn íslendinga.
með; en pau hafa þeir ekki enn pá Skepnuhöld íslendinga í Church-
fengið. Sáðvjelar eru pað, sem bridge er: 12 kýr, 3 uxar, 9 kvíg-
menn par parfnast mest, nú sem ur, 1 naut,2 kálfar; alls 27; 3 hrojs,
stendur. Það er áform nýlendu- 17 svín, 50 sauðkindur og fjöldi
manna, að útvega sjer sáðvjelar og alifugla.—Það mun óhætt að telja
önnur nauðsynleg verkfæri til ak- allar eignir íslendinga í Church
bridge í það minnsta $10,000 virði.
B. L. Baldwinsson.
GEAFEEITTTE.
uryrkju með vorinu
Nýlendubúaj haja í haust búið !
allt sitt plægða land undir sáning !
að vori og ætla að sá svo snemma
sem hægt verður, í von um að fá ó- j
frosna uppskeru að hausti. Hafra
og bygg segja peir að árlega muni Allt jná tala>og allt má íhuga,
mega uppskera ófrostna og ekki sem mAli varðar. Mögulegleikinn
vonlaust með hveiti, ef því er sáð framkvæmdar-aflið verður að
vel snemma á vorin í vel undirbúna skera úr, hvort orðin eru í tíma töl-
jfjrö. uð og hvort pau eru skynsamlega
Það má segja um Þingvalla-búa, ^
að pað sje (með örfáum undantekn- Nokkrir hafa stungið saman
ingum) valdir menn, ungir, hraust- nefjum og minnst á pað, hvort mögu-
ir og greindir, með heila lífstlð legt væri fyrir fslendinga í Winni-
framundan sjer og allir fremur PeS’ að að hola sjer> kostn-
hneigðir til að lifa sjálfstæðu og aðarlítið, ofan í jörðina, pegar peir
framtakssömu lífi. Þeir þekkja kveðja þennan heim 1 bænum.
ekki vonleysi, en vonaNkynsamlega. ((Aumt er ðStándið”, segja vesa-
Vatnsleysi er enn sem fyr stærsti l»ngs konumar, pegar bændur eða
ókorturinn í Þingvallanýlendunni,1 börnirl póitfa <dóýja,! /jtdtki Svö *»uð-
ugt búið, að hægt sje að borga, fyr-
ir kistuna, orð prestsinsog—gröfina".
Þá koma góðhjartaðir grannar, að
vísu, leggja fram peninga til greftr-
unar, o. s. frv. Það er náttúrlegt,
hvar í heiminum sem er, að fjalirn-
ar og svo prests-orðið—pegar pað er
brúkað—kosti nokkuð. En hitt er
bara óeðlilegt, og mjög óvanalegt
—sjerstaklega á íslandi—að stórfje
kosti, að mega leggjast niður i mold-
ina.
Það er pó ekki hrist út af erm-
inni „hjern’ í’enni Winnipeg”.
Hver fullorðinn sem deyr í borg-
inni, kristilega og skaplega, verður
að kaupa moldar-legurúm sitt fyrir
$6 (um 23 krónur). L>að er ekki
stórfje, en munar pó ((fátæka landa”,
þegar margar slíkar upphæðir drag-
ast úr vösum þeirra.
Ekkert tiltökumál væri það, pó
((guÖleysingjar”: Unitarar, engrar
trúar eða engrar kirkju menn hefðu
smáan rjett til að leggjast, ekki
sízt, i v í g ð a mold. En hitt gegn-
ir furðu, að ((rjett-trúað” þrettán-
hundruð-sálna-fjelag, purfi endi-
lega að sitja við sama borð og eiga
ekki út' af fýrir sig dálítinn mold-
arhnefa ofan yfir íslenzka nái, sem
heyra pvi til.
Er petta óhugsandi? Ef ekki,
hvar er þá kirkjulega framkvæmd-
arvaldið?
Segjum, aðeinn sje grafreit-
ur fyrir flestalla borgarbúa, án til—
lits til pess, hverrar trúarskoðunar
hinir framliðnu hafa verið. En setj-
um einnig, að sjerstök kirkjufjelög
eða sjerstakir mannflokkar, geti
keypt sjer sjerstakan grafreit í borg-
um.
Værisvo, að pað gæti tekist og
tekist með polandi kjörurn, pá ætti
slíkt ekki að vera áhorfsmál fyrir
íslendinga I Winnipeg alla jatnt.
Því: Allir geta jafnt búizt við
að deyja pegar verkast vill. Allir
geta misst einhvern, sem þeim er
annt um, og allir íslendingar vilja
hjálpa til að jarða allalsnda
Sína—pað eina er víst.
En pó er bezt að geta jarðað
sem allra kostnaðarminnst.
Enda pó svo færi, að jarðarfarir
kostuðu ekkert minna, er íslending-
ar hefðu eignast dáins lóð, pá ætti
þjóðflokknum, á meðan hann heldur
sjer saman, að pykja mun ánægju-
legra, að láta alla útfararpeningana
renna í vasa landa sinna.
Vilji menn gera þetta að álits-
máli, mætti ekki draga tímann, pví
m o 1 d i n f Winnipeg er á fleygi-
ferð í afar-verð.
EZsTISr FEEMUE.
Lfti þeir íslendingar aptur í
tímann, sem búa í Winnipeg að 40
—50 árum liðnum og minnist á
framfaraspor peirra, sem nú eru hjer
og bezt standa að vígi, til að bjástra
að verklegum eða andlagum högum,
er ekki ólíklegt, að niðjar vorir
hristi höfuðið—efallt stendurí stað-
°g seK': „O, ekki hafa forfeður
vorir preytt sig á, að horfa f ram í
tímann”!
Eptir pví að dæma, hvað íslend-
ingar hafa fjölgað í pessari borg
síðan peir búsettu sig hjer fyrst,
mætti geta til, að tala peirra kynni
að nema frá 6—10 þús. að hálfri
öld liðinni hjer frá.
Ef íslendingum í Winnipeg sýn-
ist nú framvegis ofur nauðsynlegt
að halda við háttum sfnum, pjóð-
máli, pjóðsiðum, sjer-stæði, pá
mun peiin koma betur, á peim dög-
um, að eiga t. d. kirkju— ef pá
verða uppi kirkjumenn—. Þeim mun
koma betur að eiga samkomu-hús,
sem rúmar meira en 200 manns.
En sjerstaklega mundi þá fara vel
á, að íslendingar ættu dálítinn leik-
völl f borginni, sem peim væri inn-
an han-iar að skemta sjer á, pann
eina dag ársins, er öllum kemur
sainan um, að allir íslendingar
geti hittzt og heilsað hver öðrum,
((rjett eins og peir væru bræður”:
ISLKNEINOADAGINN.
Það er næstum fásinnulegt af
peim, er halda fram sjerstæði
íslendinga hjer 1 álfu; er halda pvf
fram, að ísl. geti °g eigi jú ævnn-
lega, að Vera hreinir og klárir Is-
lóndingar í Vesturheimi— pað er
næstum fásinna, segjum vjer, að