Heimskringla - 14.05.1892, Síða 3

HEiDVnsiszií.insrGS-x,^. og- oiLiDxisr- 'W"iisrisrix:>Ea-- 14. mat ±qq2.
kom forseti vou Gitrtner og kon» yfir-
veiðimannsins og loks, litlu á undan
sjálfri hirðinni, harónsfrú Zeutler og frú
von Gower.
Var og miUill liópur nýungagjarnra
áhorfenda komin par saman og mynd
uðu þeir pjetta þyrpingu meS fram skóg
arbeltinu, því leiíi veiðimanuRnna lá þar
Hllnierri.
,Við erum pá allir komnir saman,
riddaralega Hoiland!’ mælti greifi Hech-
elberg mjög giaðlega til vinkonu sinnar
Ho'straten, er rjett í fiví var i Ö lilása,
líkt og hún væri fýsibelgnr, í liinar
fre'SnU hendur sínar.
Var hún mjög skringileg á afi líta i
hinni hvítu yflrhöfn, er var svo Þröng
um túð þriflegan itti hennar, að í hverj-
um saum brakaði i livert einn, er hún
hreyfði sig hiK minnsta. Hinn apalgrái
hestur hennar stappaði fótunum, eins og
a« hann findi til sín, er greifi Hcchel
berg fórnaíi höndunum og með miklum
hátíðasvip mælti:
4Á mörk þessari, er pið bæði farið
yfir, mun aldrei framar vaxa nokkurt
gras’.
Þjerha’dið pá óapturtakanlega fast
við ásetning yðar, greifafrú og haldið
bróður yðar föstum?'
Barousfrú Giirtner laut fram í söðli
sínum oghvíslatti pessum orðum að Xe-
niu. Hún hló atf vísu um leið mjög glað-
lega, en lagði pó mikla áherzlu á orðin
„haidið föstum”.
Óapturtakanlega! Hví öfundist þjer
ytir pví, pómjer takist að halda hinum
flakkandi farfugli fö'stum um stund, pví
eigi mun lífia á lcngu par til að honum
tekzt að rjúfa hina óstyrku fjötra mína
og aptur að leita til yðar’.
Einhver blííur alvörusvipur var yfir
öllu viömóti Xeniu. Var sem bráðiynd
ogæsingsú, erbrytt liafði á um nokkra
daga,væri algerlega horfið.
Proczna, er leit mjög vel út í hinum
skrautlega vei’Simannabúningi oínum,
reið nú um s und við hliðina á vagni
baronsfrúar Zeutler og lieilsaði með mik-
illi virðing og blí'Meik frú Gower og
bauð hana velkomna í pjónustu veiði-
gyðjunnar, enda þótt að hún tæki næsta
litinn þátt i veiðunum. Sneri hann svo
liesti sínum við og reitt fram til stjúp-
systur sinnar.
Baronsfrú Gilrtner stöðvaði hann um
stund ogmælti:
,Hafið þjer ekki neitt að segja mjer
frá því liversu tilraun yðar tókzt, herra
greifi ?’
,Fjarska mikið,en eigi lijerna’.
,Hvar þá?’
,Heima hjá yður’, mæltl liann svo
lágt, a-S að einsfrúinheyrði.
,Komið þú’ svaraði hún með leiptr-
andi augum.
,Undir einsog þjer kallið míg til yð-
ar á róslituðum pappír, baronsfrú. Þjer
þekkið hve mikils jeg met slíkt’.
Keyrði hún höfuðið aptnr á bak
með hálfgerðum óþolinmæðis og þykkju
svip, en Proczna rei« á burt og virtist
eigi aí líta við lienni.
,Tyrki!’ mælti hún fyrir munni sjer,
þá er allur veiðimannaliópuriun lileypti
á stókk og hún fór rjett fram hjá honum
Proczna yppti að eins öxlum og
brosti.
Ileyrðistnú fagnandi lúðraþytur um
skóginn, er bauð prins August Ferdin-
and og frú lians velkomin.
Var nú rætt saman um stund og
rerS þá yfirveiðimaðurinn fram og slept;
eptir bendingu hans konunglegu tignar
tvævetru villisvíui lausu og átti þati að
vera tíu minútum á undan.
Var svo hleypt af stað og fóru hund-
arnir fremstir.
Drynjandi húrra-óp fylgdi veiði-
mönnuuum, er þeir riðu á burt og sam-
stundis fór og vagn prinsessunnar af stað,
en fyrir honurn voru fjórir hestar og var
honum ekið þangað, er reiðin átti að
fara fram.
Hvass vindur fór um skógarbrúnina
og flökti hár Xeniu fyrir vindinum. Við
hlið hennar reið Procznaog tók liann viti
og viti í tauma hests lieunar, þá er gætni
og varúðar þurtti við.
Var Proczna fremur dapur og á-
hyggjufnllur.
,Farið eigi of hart Xenia’ mælti hann
og tók um hönd hennnr. ,Þjer þekki'5
ekki hættuna. Við skulum ríða dálitiði
hægar’.
Ilún leit til hans með bænarsvip.
,Nei, nei, Janek. Mjer finnst eins
og að jeg gæti riðið í knpp við vindinn
ætlunarlaust út i heíminti, án þess að
hugsa uin torfærur eta liættur. Eða
hvatia slys gæti viijað mjer tii. Ei’a er-
uð þjer ekki við hlið mjer?’
,Guð gæfi að jeg gæti verndað yður
gegn öllum hættum’.
Augu hennar ljómuðu kærlega.
,J-jer getið vissulega varið mig
mörgu hugarangri, en eigi þvi sem mest
er’.
,Og hvers vegna ekki?’
Hún laut höfði sínu aptur á bak og
leit um stund upp til hinnar blágráu
himinhvelfingar. ,Sakir þess, að þjer
munuð baka mjer það’.
,Hafið þjer þá ekki tekið eptir því,
að jeg með ásettu ráði forðast hinu
frrSa óvin yðar?’
Hann mælti þessi orði lágum hljóð-
um og leit allt í einu upp til heunar.
Eingöngu mín vegna?’
,Nei og já, eptir því sem þirS er tekið’.
,Jeg skil yður eigi’.
,IIið æðsta hnoss vináttunnar ert r ú
i n á annan mann og það einkum þegar
breytni hans virðist vera óskiljanleg’.
Var nú sem eitthvert mæðulegt bros
ljeki um varir hennar.
,Það er svo þreytandi að vona og
bíða eptir lausn gátunnar’.
(Sem systir mín hafið þjer að vissu
rjett til þess að krefjast hreinskilni af
mjer, eins og að það hins vegar væri
sjálfsagt að jeg, ef öðruvísi stœði á,
mundi skripta fyiiryður, á'kur en hverj-
um manni væri kunnugt um leyndarmál
mitt. Á jeg að gera svo. .. .’.
,Nei, nei, þjer þurfið þess eigi. Jeg
get lagt hapt á forvitni mína og vil alls
ekkert heyra’. Rödd hennar var liö ð
og alvarleg og skarpir drættir fóru um
hinarfinu augnabrúnir. Kippti hún þá
suögglega í taumana á hesti sínum, til
þess að losast við anek og kallaði: (Á
fram! Við erum svo langt á eptir og skul
um ekki láta htægja að okkur!’ Sló hún
þá keyrinu um háls hestsins og hleypti
svo inn á milli liinna beru trjástofna.
Jnnek hafði veitt hentii nákvæma
eptirtekt og lileypti einnig hesti sínum á
stökk og fói á eptir henni.
.Ataianta! Atalanta! Jasos dóttir,
gættu þess atS yngismey sú, er dirfist atS
standa fyrir örfurn veiðimannsius, mun
iunan skamms sjálfur verða að veiðidýri’.
,Og gleymiö þjer eigi, að Diana er
þess máttug að iáta þá ör, er skotið er á
hina hvítu hind, fljúga aptur í hjarta
skotmannsins’.
,Það er hálfskrítin veiði,er örin hitt-
ir t v ö lijörtu í einu! Amor blæs Hak-
ali!’
Hún svaraði eigi.
Framundan þeim skein milli hinna
gisnu trjáa á iítið stööuvatn.—Gjamm
hundanna, er eigi hafði heyrst um stund,
nálgaðist nú vatnið.
Jlaldið til hægri handar Xenia!’ mælti
Proczna. Ruddist villisvíni'ÍS í því fram
úr runnanum og steyptist út í vatnið, en
hundarnir fóru á eptir og veiðimennirnir
riðu liægt umliverfis vatnið,
,Nei, nei, til þessarar hliðar, Janek!’
kallaði Xenia með leiptrandi augum.
Þaðersfyttra hjerna og vitS rekumst á
hundana.
Án þess atS liirða um mótbárur hans,
hleypti hún hesti sínum og þaut sem
hvirfilbylur niður að vatninu. Janek
varð að fara á eptir hentii. Tók undir í
hiniti frosnu, hálf mýrlendu mörk, er
liestamir þutu yfir hana og mölu'Su tneð
liófuntim hið þunna íslag. Sefið ýmist
beygðist út af eða brotnaði sundur sem
glerog hjer og livar spýttist vatnsgusa
upp úr mýrnnum.
,Bíddu við! Við erum á hættustats’,
kailatii Janek, en Xenia virtist ekki
heyra það. Hleypti hanti þá hesti sín-
um til hetinar og greip melS járnhendi í
taumana á hesti hennar.
,Þjer verðið að ríða hægar. Jeg vi 1
það!’ skipaði hann og ijet brýrnar sígn
,Að hleypa hjer á stökk er barnaæði eitt!’
Hún starði á hann alveg forviða.
,Ef jeg hætti á að húlsbrjóta mig, þá
ætla jeg að það varði mig eiuaog engan
atiLtan’.
,Eígi á meðan að jeg ríð vitt hli'íS yð-
ttr og ábyrgist yður. Farið á eptir mjer;
jeg fer á undan’.
Það var hinn sami strangi svipur og
rómur sem eitt siun heima undir epla-
trjenu með hinni brotnu kvísl. Xenia
hrökk við, eins og að hún enn þá finndi
til keyrishöggsins. En hjarta hennar
engdist ekki saman af stjórnlausu hatri,
eins og þá. Það var að eins eins og ein
hver titringur færi um það, er hún hugs-
aði um hinn mikla mátt í þessari itönd,
er nú greip um tauma hestshennar. Hún
laut þegjandi höf'Si sínu og hlýðnaðist,
en Proczna reið nokkur fet fram og
sneri sjer síðan atS henni.
,Eruð þjer reiðar við mig Xenia?
finnst yður bróðir yðar vera of har'Sur?’
,Þjer sýnið mjer mikla þolinmæði’,
svaraði hún brosaudi.
Villisvinið hafði nú breytt stefnu
sinni, því núer það komað vatninu, hjelt
þafi til hliðar og út á lyngheiði, en allur
hópurinn hleypti á eptir og varð nú
hundgáíð dattfara og daufara.
Solin huidist á bak við dimm ský og
svalur vindur bljes yfir snjóinn.
Nú verðumvið að teygja úr kláiun-
um, ef að við ætlum að koma nógu
I snemma’, mælti Janek, og hleypti um
! leið hesti sínum yfir eikarbol einu á ak-
vegiuum, er lá fram með vatninn. ,F!ýt-
. its yðar yfir og mun"m við ná þeim inn-
an skamms’. Stöðva'Si hann nú hest sinn
og beið eptir Xeniu.
Hestur hennar bjó sigtil að stökkva,
en fjell á hnjen, en með því afi kippa í
taumana, tókst greifafrú Dynar að hafa
hann upp aptur.
,Hleypið nú!’ kallaði hún til Procz
na. Hirðið ejgi úm mig’.
,Hestur yðar stingur við, Xenia.
Þjergetió ekki rifið lionum liart’.
Hönd hennar leið niðursem mátt
vana, og liestur hennar stöð skjálfandi á
ðllum limum.
.Kiðið aleinn Proczna og sækið mig
hingað seinna’ niælti luin, og fölnaði.
Þjer vertSið annars af beztu skemmtun-
inni’.
Hann hafði fariðafbaki og var að
rannsaka fót hestsins.
,Nú, itjerna er það. Mylord hefir
skorið sigáísnum og virðist nuk þess að
hafa sett fótinn úr liði, það er þvi eigi
um annað að gera en komast hið allra
fyrsta heirn hægt og gætilega. Ef jeg nú
iið eins vissi hvar við erum stödd og í
hvaða átt jeg á að halda. Við höfum
riðið um þveran og e ndilangan skóginn
og ltann er um þetta leyti árs víðast hvar
sjálfum sjer líkur’.
Jlaldið þjer að fólkið koini hingað
aptur?’
Proczna hristi höfuðits.
(Liklegt er að það vertSi sent að gæta
að okkurog munum við þá rekast á þá
hjer á krossgötunum. Að því er jeg
ætla, hlýtur borgin að vera í þessa átt.
Jæja,við skulum halda af stað fót fyrir
fót’.
Hann var nú aptur kominn á bak.
,Sjáum nú, reyndu að koma honum
af stað’.
Var nú farið heldur seinlega. Dau'tSa-
þögn var á alla vegu. Skarkalinn og itá-
vaði veifimannanna var ,fynf löngu
horfinn. Lyngt og ljómandi var hið litla
stöðuvatn og spegluðust hin háu greni-
trje i þvi. Fáeinar krákur flugu garg-
andi yfir hina beru trjátoppa, en hátt
upp i hinu gráleita snjólopti myndaði
valur æ stærri og stærri hringi, þar til að
hann aiS siðustu 'alveg hvarf sjónum.
Xenia fann til einhverra þeirra tilflnn-
inga, er hún aldrei fyr hafði þekkt.
Einsömul, alveg einsömul með Ja-
nek Proczna í hinni þögulu kyrð skógar-
ins. Henni f&nnst eins og að hana iang-
aði til þess, atS breiða ut faðminn og æpa
fagnaðaróp móti storminum, einsogað
hana langaði til að drekka af ltinum
djúpa fritsi skógarins i löngum svalandi
teygum pg í auðmýkt halla sjer upp ats
hinum stolta alvörugefna manni við hlið
liennar. Henni lá við ats kalla upp:
,Leið mig eigi aptur í háværð borg-
arinnar eða til þjáninga og kvalrætSis
mannfundanna. Verum kyr hjer ag
gleymum öllum heiminum og fyrirgef
alit það, er jeg hefi brotið gegn þjer!’
Hin visnu lnuf þyrluðust umhverfls
þau og á samaliátt þyrluðust o , hugsan-
ir i höfði Procztia, er hann hugsandi
starði fram undan sjer.—Hvorugt þeirra
mælti orð.
,Það fer’aðsnjóa, Xenia. Er ytSur
kalt?’ spurði hann loksins.
Hann leit hálf-áhyggjufullur á hve
ljettklædd hún var. Virtist svo sem að
hann nú sæi, hve illa þau væru stödd.
Hún hristi liöfuðið, jafnvel þó að
tennur hennar nötruðu af kulda.
,Ónei,jeg ersvo herkin af mjer’.
,Við skt lum ganga dálitiis, svo að
yfSur hitni aptur’.
Stökk hnnn af bakiog lyfti henni úr
söðlitntm.
(Jeg er eitthvað stirð. Þjer megits
ekki hlægja að mjer, þó að jeg verði
fyrst a1S iæra að ganga’.
Hann.leit órólega ttpp til himinsins,
því farið var að snjóa allþjett..
,Takið undir handlegg mjer og styðj-
ið yður við mig, því jeg er jötun að
kröptum, ais því er sagt er’, mælti hann
hýrlega. ,Jeg vona senn að konta yður
í ltúsaskjól og líklega líður ekki á löngu
áður en sent verSur eptir okkur’.
Proczna teymdi nú báða hestana og
leiddi hina ungu stúlku eptir veginum,
er þegar var orfiinn alvotur.
,Við höfum að minnsta kosti enn þá
tveggja klukkustunda dagsbírtu, svo að
þjer þurfið ekki að vera ltræddar, Xenia’.
,Ef þjer a1S eins vissuð livort hug-
rekki mitt er’, svaraði hún hlægjandi.
,Munduð þjer vilja eiga það á hættu,
að verða hjer snjótept?’
,Hvers veguá eigi? Hið versta er
gæti hent okkur væri alS kala, og að því
er jeg hefi heyrt, kvað það vera einhver
hinn bezti dauðdagi, seni unnt er að
óska sjer’.
Framh.
SPARID YDR PENINCA
með fiví að verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Uanton
N. Dak. Vér erum búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vór bæði ull og' brenni.
CUOMUNDSON BRO’S & HANSOH,
CANTON - - - - N. DAK.
NEW MEDIGAL HALL,
56» JIAIS STRKET, IIOKN A JltWIILlAM.
----Ný Lyf og Meðul,----
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUR;---EINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sérstaklegt athygli gefið
IIEIMSÆKIÐ OSS.
Telephono 64». p. o. Box 6».
Oflice and Yard: Wesley St. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Oflices.
GEO. H. BROWN & CO.,
Timbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Ilælar, Brenni, Kol, &c.
558 M4IN STREET.
Næsteftir spurningunni um að prýða
til hjá sér innanhúss, verðr þýðingar-
mesta inálið á þessari árstíð um GÓÐA
SKÓ.
GÆÐI og ÓDYRLEIKI verða að
fylgjast að á þessnin tímum, ef a'Sgengi-
■ legt á a? vera. Ef þú þarft afi kaupahér
STIGVEL og SKÓ, KOFFORT, og
HANDTÖStíÍt, þa keinr þú í engabúð,
sem lætr sér nægja eins iítinn söl i-góða,
eins og 'or búð, ef þú ertáskrifa’ di þessa
blafs, segi-S oss til, er þér kaupið if oss,
hvort þér lesið þetta blað. Þa fáið þér
bezta verð.
FASTEIGNASOLU-SKRIFSTOFA.
D. CAMPBELL & CO.
415 Main Str. Winnipeg.
— S. J. Jóhannesson special-agent.—-
Vér höfum flölda húsa og óbygðra lóða til sölu með allra sanngjöm
ustu borgunar-kjörum, fyrir vestan Isabel tSr., fyrir norðan C. P. R. braut og
uðr að Portage Avenue; einnig á Point Douglas. Nú er bezti tími til að
festa kaup á lóðum og húsum, því að alt bendir á að fasteignir stigi að
mun með næsta vori.
C. W. GIRDLE8T0NE,
FAIRE AND MARINE INSURNCE. STOFNSETT 1779.
Guardian of England, Ilófuðtaóll..$37,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll. .$10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll. . $ 500,000
InsuranceCo. of N. Amer. Philadelphia, U.S. $ 8,700,0(X)
ADAL UMBOD FYRIRJ MANITOBAJINORTH-WESTCTERRITORY OG BRITISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 375 00 377 MAIN STREET, - - ■ WINNIPEC
Ferpi & Ci.
Bækur á ensku og íslenzku; íslenzk-
ar sálmabækur. Rit-áhöld ódýrust
borginni. Fatasnið á öllum stærðum.
Fergnson ACo. 408 Ylain St„
■ • - Man
FDRNITURE
lT ndertakinj; Ifonsc
JarKarförum sinnt á hvaða tíma sem <
og allur útbúnaður sjerstaklega var.daði
Húsbúna'Sur í stór og smákaupum.
M. HUGHES & Co.
S15 k S17 Iaíb St. Winnipej
w Er þetta sonr yðar?
við þau, ef hefir ekki þegar gert það. Þau
geta ekki hrætt mig til að segja til, hvar þú
ert, og enginn annar veit það.“
“Bregtu þór skemtiferð til St. Louis eða
Chicago, og gættu þess, að enginn nema ég fiii
að vita, hvar þú ert niðr kominn......Láttu
þau ekki hafa neitt skriflegt frá þór. Ef nokk'
ur vegr er til, þá reyndu að ná brófunum þín-
UTn frá kvennsniftinni, og brendu þau öll. Og
skrifaðu aldiei framar undir noklurn hlut.
L*u geta ekki haft hald á þór að lögum. Ef
þau royna það, eða svo mikið sern hóta því, þá
mun ljr ________votta, að þú hafir ekki verið
með sjálfum þór, eius og þú auðvitað hefir
ekki verið; annars hefði annað eins og þetta
aldrei komið fyrir. Nú skaltu fara á stað,
undir eins og þú fær þetta bréf mitt, og skrif-
aðu ekki nokkum sál til línu, nema
þinni elskandi
Mömmu.“
“P.S, Minztu þess, hve ljómandi lífaferill
hlýtr fyrir þúr að liggja með þínum ágætu og
fágætu hæfileikum, ef þú afl eins gætir þess,
að halda þór sjálfum frjálsum og óhundnum.'í
Fred las hróf þotta, og svo miða frá
Maude, sem hann fókk um sama leyti. Hann
fúk sér hvorugt mjög nærri. Hann var ekki
Er þetta sonr yðar? 91
alveg viss urn, að hann skildi til fulls,
hvað á bak við lægi orðin í miðanum frá
Maude. En ágizkun hans fór nærvi sanni.
Bréf hennar byrjaði svo : „Ég hefi feng-
ið ódrengilegt bréf“. En svo hafði hún
strykað þetta út aftr og hyrjað á ný :
„Ég sendi þér aftr öll brófin þín og
hringinn þinn. Ég veit ekki, hvað ég á
að hugsa. Eg er eins og rugluð, og mór
er svo sárt í sinni. Ég fer samstundis úr
borginni. Pablii heliv sent eftir frændkonu
minni, og beðið hana að fara með mór.
Ég skil ekkert í þessu. Eu þú skilr það
án efa —þú og móðir þín. Guð sé með þór“.
Sannleikrinn var sá, að móðir Freds
hafði ritað Maude langt og lævíslega orð-
að bréf, og lagt þar fast að henni að gefa
Ered upp eiginorð hans. Hún liatði komið
ár sinni svo vel fyrir horð í bréfinu, og
skotið mali sínu svo laglega undir drengskap
og sómatilfinning stúlkunnar, að Maude upp-
fylti bæn hennar alveg og hókstaflega, og
það svo, að hún gerði og sem hún hað hana
í því, að láta Fred ekkert vita af, að hún
hefði fengið hréf frá móður hans.
Vafasamt er nú samt, hvort Maude hefði
látið svona að orðum gömlu konunnar, án
94 Er þetta sonr yðar?
gat hayrt, hvað talað var, án þess að vera þó
svo nærri, að við því yrði búizt, að Iiann tæki
þátt í samtalinu. Það vóru rokkrir nafnkend-
ir menn, sem vóru að tala saman.
Svo dauflega sem á Ered lá, þá gleymdi
hann ekki því, að það væri æftnlóga holt fyrir
sig, að láta sjá sig í flokki þeirra manna, er
málsmetandi þóttu í borginni í þann og þann
svipinn ; og þossir menn sátu svo fyrir opnum
gluggum, að þeir sáust utan af strætinu. Því
hafði hann tekið eftir áðr en hann kom inn;
og hann settist svo, að hann hlyti að sjást líka.
Snemma um kveldið hafði hann farið til
Brooklyn og komiðað húsi Miss. Stone’s, til
þess,—ettir því sem hann taldi sjálfum sér trú
um—að fá skýring frá Maude um, hvernig á
hréfl hennar stæði. En þjónninn hafði mætt
honum á þröskuldinum, og sagt honum, að
Maude og frænka hennar væri lagðar af stað
til norðrálfunnar — að þær hefðu farið með
skipi, er silgdi silömmu eftir hádegið. Hanu
spurði um nafn skipsins, en þjónninn kvaðst
ekki muna það. Hann sagði þær hefðu enga
orðsending eftir skilið. Ered spurði, hve lengi
þær mundu burtu verða, en þjónninn kvaðst
ekki um það vita; kvaðst hafa heyrt þær tala
um að verða eitt ár í Frakklaudi, og svo fara
Er þetta sonr yðar? 87
fyrir frænku mína, að fá hann, því að allar
Eorrests-dætraar voru áðr eftir honum ; en óg
vil í kærleikans n fni sem minst um það tala,
eða um það, hvernig móðir þeirra lét.“
Maude sendi miðann frá Ered—málþráðar-
orðsendinguna, sem liún kallaði—foður sínum.
Henni datt ekki eitt augnahlik annað í hug,
vesling, en senda honum lmnn ; því það sem
henni var mest ura að gera, var, að láta hann
vita, að Ered hefði brugðið við og komið
til New York undir eins og hann vissi að hún
var komin. Hún hafði oft í huga sínum verið
að verja Fred frá grunsemdum sjálfrar sín, og
henni vavð ósjálfrátt að hugsa, að eins imindi
hafa verið með fóðr sinn.
Eu miðinn frá Kred hafði alt önuur áhrif
á föðr hennar, heldr en hún bjóst við. Hann
ritaði Ered samstundis hróf. En haun vissi
ekki, hvar Fred hólt til í New York; og hann
vildi ekki senda Maude bréfið ogbiðja hana
fyrir það, svo að hann ritaði utan á það til
Freds á heimili hans í Boston,og ritaði í horn-
ið : “Beðið að koma til skila sem fyrst.“__í
brófinu var þotta meðal annars :
“Það kann að vera siðr hjá ykkr eystra,
það kann að vera hákyrkju-siðr eða Lágkyrkju-
siðr, eða fínasta ný-tízka, að skrifa stúlku, að