Heimskringla - 13.07.1892, Page 3

ZHHEIIMISIKIIRHISrG-3I^A OC3- OI.H)IZSr 'WI3ST3STH:,EG- 13. JU'LI 1892
barn, skynsamr faðir, alúðlegr bróð-
ir, ástúðlegr heimilisfaðir, góðr borg-
ari, hj&lpsamr nábúi, trúfastr vinr,
samvizkusamr vinnumaðr, ráðvandr
kaupmaðr, fjörugr félagsbróðir, og
ráðhollr maðr“, og meinar hann
auðvitað með pví, að aðaláherzlan
eigi að ieggjast á framkomu inanns
í daglegu lífi, en ekki á trúar-
setningar. [Husbibliotek].
UPPGÖTVANlll FllÁ VOE-
UM ELZTU TlMUM.
Að kveldi 22. Júní síðastl. lagði
prófessor E. N. Horsford fyrir bæj-
arstjórnina f Boston tilkynning um
að hann hefði fundið leifar af bygg-
ingum Leifs Eirikssonar (hepna)
síðan um árið 1000, nærri Charles
river. t>að eru afargamlar, lágar
og grasi vaxnar girðingar, og frá
f>eim ofati til árinnar er auðsjáan-
legr vegr mjök forn. Prófessor
Horsford biðr bæjarstjórnina, að
hann megi girða um pessar dj'r-
mætu fornleifar og pannig geyma
pær fyrir eyðilegging ins ókomna
tíma.
(uNew York Sun”.
(Framhald frá 1. bls.)
Slrandferðaskipið .,Thyra“ kom
hingað í morgun sunnan um land,
J>rotin að kolum og vatni. Hafði
hún verið að svamla I Isnutn fyrir
Austrlandi síðan 15. p, tn., að hún
lagði inn á Seyðisfjörð að
kveldi dags í bleytuhríð og mesta
dimmviðri, og pótti alldjarft, því að
fjörðrinn var fullr af ís. Ekki komst
hún lengra norðr en að Langanesi,
lá par teppt í ísnum 5 daga, en
setti 40 Færeyinga og íslendinga
upp á isinn á Vopnafirði og komust
J>eir á honum í land.—„Vaagen“
var nýkominn inn á Seyðisfjörð og
var Skapti með henni. “Austri“
lifir.—
(27. Mai).
—Mannalát. Kristján Jðnsson,
bóndi á Yfri-Rauðamel i Hnappaj
dalssýslu, bróðir Jóhannesar snikk-
ara i Reykjavík ()■ 1890), andaðist
24. Apríl....
Gvðrún Jðhannesdóttir (bónda i
Helgárseli í Eyjafirði Halldórssonar
og Rósu Bjarnadóttr) andaðist á
Sigríðarstöfum 1 Ljósavatnsskarði á
páskadagsinorguninn 17. Apríl....
Sigriðr Þorsteinsdðttir, kona Ein-
ars bónda Erlendssonar á Víðivöll
um í Fnjóskadal, andaðis 17. marz.
Hún var dóttir merkismannsins I>or-
steins hreppstj. Gíslasonar á Stokka-
hlöðum og síðari konu hans Sigríð-
ar Arnadóttur frá Vöglum Sigurðs-
sonar...
Hildur hlelsteð, dóttir Jótts pró-
fasts Melsteðs ( -j- 1872) og frú Stein-
unnar ()■ 1891) Bjarnadóttr (amtm.
Thorarensens),andaðist i Klaustrhól
um eftir langvint heilsuleysi 12. p.
tn., á 30. aldursári (fædd 30. Jan.
1863).
Elin Helyadóttir ekkja Jótts gull-
smiðs á Ökrum í Hraunhreppi Eyj-
ólfssonar (dbrm. í Svefneyjum Ein-
arssonar), andaðist hér í bænum 9.
þ.rn., rútnlega hálfáttræð (f. 1816)...
Guðrún Eernhöft (Ólafsdóttir -j-
kauptnanns í Hafnarfirði Jónssonar
og Kristínar Ólafsdóttr Þorvalds-
sonar), kona Daníels Bernhöfts bak-
ara, andaðist úr brjóstveiki hér í
bænutn í gærmorgun 27 ára gömul...
(Eftir “Þjóðólfi 20. Marz).
Suðrþingeyjar-sýslu 29. Apríl:
„Tíð hefir verið fremr óstilt og
köld síðan 11. p. nt., en ekki snjó-
fall. Hafís er sagðr mikill úti fyrir
Dálítill hákarlsafli á Skjálfandaflóa.
Hór í sýslunni hefir töluvert ver-
ið rætt um ittar komandi alþingis-
kosningar. Alment pykir mönnum
it.n gamli og góði þingmaðr okkar
of langt frá, par sem hattn er búsettr
í Reykjavík, pví óneitanlega er mik
ið betra að pingmaðrinn só búsettr
í kjördæminu, ef pess er kostr, og
af tveim tnönnum jöfnum, tekr maðr
heldr pann sem nær er, en panu
sem fjær er. Nú hefir verið skorað
á Einar Ásmundsson í Nesi að
bjóða sig fram, og hefir hann gefið
kost á pví; vonutn vór að ekki
komi pað fyrir, að hann nái hér
ekki kosningu, pó Eyfirðingar ekki
vildu hann sí ðast pegar par var kos-
ið til pings. 4>að er pví óskandi og
vonandi, að sóra B. K. bjóði sig par
fram sem rneiri er pörfin en hér, pví
enginn neitar pví, að hann er tneð
inum frjálslyndustu og beztu þing-
mönnum vorum, og hlýtr pví víða
að geta komizt að, en óhugsandi að
Einar bjóði sig annars staðar fram
eu hér“.
Seyðisfirði 16. Maí: „Veðráttan
hefir verið mjög stirð og óhagstæð
hér eystra pennan síðastliðna vetr
og pað sem af er sumrinu; eru menn
víða kontnir í tnikla heyþröng, pví
í ýmsum sveitum, sem vanalega
hafa góða haga á vetruin, hefir
sauðfó lengst af orðið að standa inni
á gjöf; á Úthéraðinu eru skepnu-
höld mun betri, því par byggja
menn aldrei eins mikið á útiganginn.
Hafísinn hefir verið að flækjast
hér fyrir Austfjörðum, siðan um
miðbik fyrra mán. og tálmað öllum
samgöngum við útlönd; pó er
„Vaagen“ nýkomin hingað,
Hjólgufuskip hefir kaupmaðr Otto
Wathne keypt ytra í vetr og er
væntanlegt hingað ið fyrsta; ætlar
hann að sögn að sigla pví í inn
margumrædda Lagaríljótsós,og væri
fjarska mikið hagræði fyrir Héraðs-
búa, ef sú tilraun tækist.
Hörmulegt slys t'ildi til hór í
morgun, að barn saup eitr (tannpínu
meðal) úr glasi og beið bana af.
Hafísinn, pessi „landsins forni
fjandi“, virðist ætla að vera þaul-
sætinn hjá oss þetta ár sem oft
endranær. Nú sem stendr liggr
hann fyrir Horni og eflaust á Aust-
fjörðum og tálmar pví öllum skip-
göngum til Norðrlandsins, en ekki
mun hann landfastr par alstaðar eft-
ir pví sem síðast hefir frótzt.
Veðrátta hefir verið hér injög köld
um þessar mundir, oftast norðan-
preyskingr með noakru frosti á nótt-
um, en úrkoma mjög lítil; snjóaði
niðr í bygð í fyrri nótt.
(3. Júní).
(Eftir Þjóðólfí).
Margrét.
Sönn saga.
Lord Langdale varð fyrstr pangaö
semjakob lá, kraup á kná og spretti
sundr liálslindanum, en prestrinn lagði
hönd sína á hjarta líbsins. „Dauðr,
steindauðr!” mælti hann. ít\éi verðum
að leita dóttrina uppi”, sagði Ant níus
og snóri sór pangað sem stúlkan haftsi
staðið, en hún var öll á burtu og enginn
vissi hvað af henni var orðið.
„Því hafði enginn ykkar gætr á
henni”, sagði AntODÍus. „Ó Trevor er
líka farinn. Nú skii ég!”
„Já, hann sagði sér væri farið að
leiðastþetta póf”, svaraði Loftushæðn-
islega. uOg satt að segja fékk inn votia-
legi dautidagi karlsins mér svo mikils,
að ég varð um tíma hálf-utaa við mig
og gleymdialveg að gæta atS stúikunni.
„Við skulum senda eftir Stefáni
Bowen”, mælti Kupert hljótilega, (íég
veit hvar haun á heima; Morgan getr
sótt hann um leið oglæknirinn”.
((.Tá, það er satt”, sagði Antoníus
og skipaði Morgan að fara strax af stats.
Að stUDdu liðinni kom Stefán Bo-
wen, og sögðu þeir honum öll þessi
sorgaitiðindi: dauðaföðr hans og með-
ferð hans á Margrétu og um ið óskiljan-
lega hvarf hennar,
((Hantt var ávalt harðr faðir. Bara
ég hefði vitað um bágindi systr minnar”.
Það var alt sem hann sagði. Svo fór
haun af stað til Cheapside með inar
jarðnesku leifar föSr síns, því þar átti
líkið að geymast, þar til jarðarförin færi
fram.
Stundu eftir að það skeði, sem að
framan er skráð, sátu þeir bræðr Lang-
dælir tveir einir inni í herberginu, sem
giftingin fór fram í. Lord Langdale
vnr hér um bil búinn að ná séraftr og
var glaðlegri á svip, en hann hafði ver-
ið 1 langan tírna undanfarandi, og bróðir
hans var líka taisvert glaðari í bragSi en
fyrirfarandi daga.
Alt í einu rauf Rupert þögnina og
mælti: ((Eg er nú búinn að staðráða við
sjálfan mig, að hætta við allar uppraist-
artilraunir. Þær hafa komitS svo miklu
illu til ieifiar nú upp á silikastið—kom-
iS mér í snöruna, eða því sem næst, ef til
vill gert þig að ólánsmanni og að öllum
hkindum komiðmér út úr húsi hjá minní
ástkæru Sibyl. Ég heli því ásett mér
að siita inum gamla félagsskap og
dvelja erlendis nokkurn tíma”.
Antóníus tók í hönd bró'iSr síns og
mælti: ((Ég verð þér samferða Rupert.
Þetta er ágæt uppástunga. Við skulum
verða burtu árlangt”.
* * .
* *
Hálfr mánuðr var liðinn siðan gift-
ingardaginn og hafði ýmislegt gerzt á
þeim tíma.
Fregnin um inn skyndilega dauSa
föðrins hafði fengið Margréti svo mik-
iliar sorgar og hugarkvalar, aö þaö var
með mestu naumindum aö hún gat farið
lieim til sín í Cheapside kveldið áðr en
jarðarförin átti að fara fram. Bróðir
hennar var þar þá staddr og sagði hún
honum alt um hagi sína, þómeð þvískil-
yrði, að hann héldi því leyndtt, þangað til
hún gæfi honum sjálf leyfi til að segja
frá því. Hannsagði henni svoaftr, hve
vingjarnlegir þeirbræðr Antoníus og Ru-
p°rt, væri viö sig, og að þeir hefðu feng-
ið sig til að yfirgefa Jakobíta og ferðast
með þeim eriendis sem skrifari þeirra.
((Og þú lofar því, að segja engum lif-
andi manni frá því sem ég hefi trúað
þér fyrir, elsku bróðir”, sagði hún um
leið og hún kysti hann í síðasta sinni.
”Já, hátíðlega!” sagöi hann afdrátt-
arlaust, en bætti svo við hálf-ertnislega
„nema ef Antoníus, í þeirri trú, að hann
séfrjáls matir.skyldi verða töfraöt erlend-
is af einhverri fegrðar-dísinni.
((Ekki undir neinum kringumstæð-
um!” sagöi Margrét um leið og Stefán
hjálpaði henni inn í vagninn, sem átti að
flytja hana aftr til Lady Sibyl.
Fái;m dögum síðar kom Lady Sibyl
nlaupandi inn í herbergið, þar sem Mar-
grét sat og var aiS bæta urn handaverk
húsmóðr sinnar.
((Margrét, kondu hérna að gluggan-
nm, barnið mitt”, sagði hún og fór með
henni þangað. ((Stattu þarna bak við
gluggatjaldið og sendu bróðr þínum
þegjandi kveðju. Þeir og Sir Basil Lof-
tus, sem verðr og með í ferðinni, eru
einmitt núna að fara héöan”.
Margrétgægðistútnáföl og titrandi og
sá allra snöggvast framan í Antoníus, en
rýmdi svo óðara fyrir Lady Sibyl, sem
líka vildi fá að horfa út,
(.Ó, þarna fer Rupert!” sagði Lady
Sibyl. ((Ég var köld við hann eins og
norðanvindrinn. Já, þú skalt ekki láta
þér verða bilt við slíkt, Margrét. Eg er
ekki nein skógar-dís”.
((En þú eiskarhann”, sagði Margrét.
En Lady Sibyl þoldi ekki lengr mátið og
setti aö henni grát mikinn, en Margrét
reyndi að hugga hana sem bezt hún gat.
((Það gengr alt öfugt” stundi Sibyl
loksins upp úr sér, þegar hún hafði þerr-
að af sér tárin. „Kærastinn fer á burtu,
og svo strýkr þjónustustúlkan frá mér
og skilr mér að eins eftir dálítinn bréf-
miða um aö hún ætli að ganga að eiga
einhvern tígin mann, en getr þess uin
leiö, aumingja stúlkan, að hún þori ekki
að nefna nafn hans!”
((Vesalings Fifina!” hrópaöi Margrét
í sorglegum róm, l(hún sem lijálpað mér
svo vel, þegar mér reiö mest á!”
«Ég er líka mjög sorgbitinn útaf
því, en livað getum við táöið við slíkt í
þessari stóru Babylon?” 8vo sat Lady
Sibyl nokkra stund hugsandi, en þegar
hún tók eftir, hve sorgntædd Margrét var
á svipinn, spratt hún upp og mælti:
((Yið skulum koma, okkr veitir ekki af
tímanum, til að týgja okkr til ferðarinn-
ar, því eins og þú veizt, þá förum við af
stað héðan með morgunmálinu áleiðis
til Cumberland”.
((Já, það er satt, ó, það gleðr mig!”
hrópaði Margrét og létti talsvert yfir
henni.
((Mig líka! Við dveljum þar nokkra
mánuði, og svo þegar við komum aftr,
skal frænka mín, Miss Rutherford, í
fyrsta skifti á æfi sinni fá að kynnast
samkvæmislífinu í inni miklu Lundúna-
borg, og sto á síðan njóta þeirrar sjald-
gæfu ánægju að gera sinn eigin löglega
mann ástfangiun í sér!”
[Framh.].
SPARID YDR PENINGA
með J>ví að verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Vér erum búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð J Canton.
Eftirleiðis kaupum vór bæði ull og brenni.
GUDMUNDSON BRO’S & HANSON,
CANTON - - - - N. DAK
Telepliono 64«. p. 0 Box
Office and Yard: Wesiey «t. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Offlces.
GEO. H. BROWN & CO.,
Tiinbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
13oiiiiiiion oí’ Oanada.
Mmt okeypis fyrir iljoEir manna
200,000,000 ekra
ilf b*i.t!lan(lii Manitoba og Vestur Territónunum i Canada ókeypis fyrlr
tandnema. Djupur og frabærlega frjovsamur jarðvegur, nægö af vatni og skótri
vfl“f urnbúið"11 nalægt JarDbraUtUm' Afraks,ur kvlitisaf ekrunni 30 bf*h , ff
I HINU FRJOVSAMA BELTl,
‘ R1aU^ár|!alni"-m’ 8ask/dchewan-díilnum, Peace River-dalnum, og umhverfisligri-
mdi sijettlendi, eru fetkna mtklir fiákar af ágætasta akurlandi engi og beiti fndl
—htnn viðáttumesti flakt í heimi af lítt byggðu landi. 8
r
Malm-nama lancl.
Tuli, siifttr, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanátnalandi-
ddivröur þvt tryggður um allan aldur. uatanut,
r r
JARWBRAUT FRA HAFI TIL HAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi viö Gtand Trunk og Inter-Coloniai braut-
írnar mynda óslitna jarnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í fVn
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut friórsama eptír þv end.Töngu og
Heilnæmt loptslag.
Amfrikn10 °ge Nor*v?sturlarldinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku. Hretnviðri og þurrviðrt vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
>g staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljir eins ogsunnarí landinu.
SARBATVRSSiTJORXIA I ( AXAI»\
fyrirfamiHu'að sj'álmannÍ ^ 18 ^ gÖmlum og hverjum kvennmanni sem hefur
1 60 ekrur n V lancli
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það
ÆCi k“,,"s 'lg™dl ■i“" “A*"« °i
ISLESZKAR lYLEKDFR
Þdrrmt<^r|r™ 45-80mEofðt^tT wLlpeg“á
VALLA-NÝLENDAN 260 mílur í nor^vestur frá Wpe. OIPAPJ'F r) ff atp
LBNJDAN um 20 mílur suöur frá Þingvalla-nýlendu. og ALBEHTA-NÝLEND 4V
□m 70 mtlur norður fra Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg ' 1 siöast-
toldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggöu, ágætu akur- og beitiiandi. S’ °*
um þFaökarl Upplýslngar 5 pessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
Thoinas Bennett
Eða
DOM. GOVT. IMMIGRATION AGENl
«1^* I J• UuIcIm inson, (islenzkur umboðsmaður.)
DOM. OOV’T IMMIQRATION OEFICES
AXi n ... Canada.
12 Æfinrýrið í Haga-garðinum.
á löngu að honum skyti upp aftr; svo ösl-
aði hann aftr í gegn um aurleðjuna og komst
uppá land. Vatnajurtirnar, er dafna svo vel á
þessum árstíma í Brúnsvíkinni, höfðu fest
sig utan á honum, svo að ltann var allr
grænn frá hvirfli til i]ja.
„Þinn til dauðans, Kristín !“ sagði hann
°g tók hana í sinn ronnblauta faðm.
„Svei, en hvað þú ert blautr!“ sagði
Jútttfrú Kristín og stundi við „En hugprúðr
ertu, Adolf minn!“
„Drottinn minn!“ sagði madama Lin-
®tröm kjökrandi, „hann eyðileggr alveg föt-
in stelpu-kjánans !“
>>Hvað sogir þú núV' sagði hr. Lagge
°g snéri sér að mér sigri hrósandi.
,,Já, hvað sogið þór?“ ondrtók jómfrú
JListín háðalega.
„Eg heíi það að segja“, sagði ég, því
hd áleit ég spilið tapað, „að ég hygg að •
>ezt væri að leggja hetjuna sem alPra fyrst
hPl> á borð 0g boltadraga hana, mér sýnist að
só að skola hana og kreista nægilega“.
g^ ),Sonr minn hsfir fyllilega rétt fyrir
a/5 1 Því“, sagði móðir mín og hraðaði sér
taka saman matarleifarnar, til að bjarga
tví 8em Lægt væri.
Æfintýrið í Haga-garðinum. 13
„Daðlausi níðingr !“ öskraði hr. Lagge
og óð að mór með reiddan hnefann.
Ef öðruvísi hefði staðið á, er það sjálf-
sagðr hlutr, að m?r hefði aldrei eitt ein-
asta augnablik komið til hugar að flýja eitt
fet undan heilli tylft af slíkum mótgtöðu-
mönnum; en þarna rann vatnið at honum
í lækjum eins og af einhverjum vatnaguði
og óg hefði því orðið að berjast bæði á
vatni og landi í sömu andránni. Ég tók
því þann kostinn að hlaupa undan, en hr.
Lagge elti mig alt hvað fætr toguðu og
vár som ég hefði úrhellis regnskúr í bakið
á mór.
„Ó, þú djarfi, þú göfugi 1“ hrópaði
jómfrú Kristín og tók til fótanna á eftir
ástvin sínum.
En það var nú ekki nóg með þetta :
Allar kerlingarnar þutu líka af stað eins
hart og þeirra stuttu fætr og digru kropp-
ar leyfðu; og alla leiðina niðr að Haga-
höllinni vóru þær sífelt að stjaka, hrinda
og bregða hver annari.
Alt í einu þegar ég hljóp sem hraðast
mór var unt, heyrði eg voðalegt org á .bak
við mig. tíg leit aftr og sá að óvinr minn
lá marflatr niðr í netlurunna. Hann öskr-
2 I dauðans greipum.
síðasta af æfintýrum hans, er hann* með
naumindum komst lifandi frá. Viðvíkjandi
því, sem áðr droif þar á daga hans, skal
þess að oins getið, að hann vann fyrst um
tíma í gullnámunum í Californíu, en varð
fljótt leiðr á þeirri vinnu, þar eð hann fókk
ekkert í aðra hönd, og yfirgaf hana og hólt
aleinn af stað út í óbygðirnar milli fjall-
snna í vestrhluta Bandaríkjanna, sem þá
vóru að mestu ókuunar. Svo endum vér
þennan stutta formála og láturn höfundinn
sjúlfan segja frú :
Þegar óg hafði ferðast um í marga
daga og átt við ýmsar hættur að otja, kom
óg í suðrhluta klettafjallanna, og ásotti ég
mér að kanna þau þvert og endilangt.
Eina nótt bjó ég um mig við dálitla á og
lagðist til svefns; þegar ég var nýsofnaðr,
vaknaði ég við voðalegt öskr, sem óg heyrði
að kom frá grábirni, sem er konungr dýr-
anna í þessum laudshluta, og ógn inna fáu
manna, er þar búa. Þótt óg yrði einskis
var framar um nóttina, þá var tilhugsunin
um nærveru slíks voðadýrs, nægileg til að
gera mig órólegan, og kom mér ekki dúr
á auga það sem eftir var nætr. En som
betr fór var ekki lengi dags að bíða, og
Æfintýrið í Haga-garðinum 9
Búðarmaðrinn las nú upp úr sér svo-
hljóðandi og stældi rödd Almlöfs* :
„Blóðrauð seig sólin til viðar og inn
síðasti geisli hennar Ijómaði í svartgula
skýfjallinu. Logandi eldingarnar steyptust
niðr og tættu sundr þúsund ára gamla
eikarstofnana á tindum Appenninanna“.
„Ó, þetta er úr Mazarino eða Rinaldino !“
hrópaði jómfrú Kristín og klappaði saman
lófunum hugfangin; „Þér hafið þá lesið um
þessa göfugu ræningja, þessar ódauðlegu
hetjur, sem hafa haft svo undrsamlega milc-
il áhrif á mig!“
, Já, ég hef lesið um þi alla“, sagði ineð-
biðill minn“ og óg hef sjáflr samið langa
skáldsögu“.
„Samið langa skáldsögu!“ hrópaði jóm-
frúin öldungis forviða „hvað heitir hún?“
„Ræningjarnir“.
„Hún er sjálfsagt í tvreim pörtum“,
sagði ég.
„Hvað hafið þér skrifað?“ spurði hrj
Lagge, og gaut heiftarlega á mig augunum.
„Já, hvað hafið þér samið?“ endrtók
jómfrú Kristín háðslega.
*) Nafnkunnr leikari í Stokkbólmi.