Heimskringla - 10.08.1892, Blaðsíða 3

og- oldhvt winnipeGí 10. agg st 1092
Margrét.
Sönn saga.
„Það er ekki, eins alvarlegt eins og
íg hélt; Lord Trevor heflr misreiknað
sig dálítið.Ogþar að auki hefir hann skilið
gluggana eftir opna svo i'S fríska, kælandi
loft hefir náð að leikaum inn sofandi
manti, og liefir það gert honum mjög
mikið gott. Vinr minn, taktu nú undir
annan handiegginn á l.úsbónda þíuum,
og svo skulum við ganga dálítið um
gólf með hann”.
Með talsverðri áreynslu gátu þeir
lypt honum á fretr, og þeim til mikils
hugléttis opnaði hann augun sem allra
snöggvast. Þeir drógust nví mefi ‘hann
fram og aftr um gólfið og liristu hann
og skóku án afiáts og bráði af lionum
eftir pví sem frá leið. Og loksins
opnaði hann munninn og fór að tala,
en heldr var málrómrinn þunglama-
legr og draiandi.
„Hvað gengr á, Branson?" tauta'Si
hann, „er kominn tími til að fara af
stað?“
„Ó, góði herra!“, lirópaði inn garnli
þjónn; „hvílík svívir'Sileg vélráð! Mun-
ið þér eftir, að þið Rowiand sátuð sam-
an að snæðingi fyrir skömmu?“
„Já, já“ — og hann vaknaði œ betr
og betr — „og vitS drukkum mér til
heilla og i— svo man ég ekki lengra.
Segðu mér, Branson, undir eins, það
sem þú býr yfir”.
„Drektu þetta fyrst“, sagði sjómaðr-
inn rólega, „og hélt kaffibolla að vör-
um Antoníusar. Hann hafði áðr helt
í kaffið nokkrum dropum af einliverju
efni, sem hann hafffi á flösku í vasa
sínum.
Antoníus horfði hálf-hissa á sjó-
manninn, en tók þó við kaflibollanum
og rendi út úr honum.
„Hvernig stóð á, að ég sofnaði?“
tautaði Antoníus við sjálfan sig. „Eg
— ég, sem ætlaði emiilega að fara á
fund liennar í kveld“.
„Það var vegna þess, ak skálkrinn
hann Lord Trevor byrlaði yðr s.vefn-
lyf!“ sagði þjónn'nn reiðulega. „Og
þegar þér vóruð steinsofnaðr fann hann
mig að mali og bað mig að sjá um,
að yðr væri ekkert ónæði gert, og svo
rnuk liann á burtu og var sýnilegr asi
á honum".
„Og hvert fór hann þá?“ æpti An-
toníus, því nú fyrst vaknaöi tortrygnln
hjá honum.
„Hann lét aka sér í Stóra Russell
stræti", svaraði nú Jat-k Briggs, sjó-
ma'Krinn, alvarlega. „Hann fór til unn-
ustunnar yðar til að narra hana með
lygum og undirferli að fara með sér.
Það er ætlan hans að leggja af stað
með liana í nótt áleiðis til Frakklands,
og ef viK flýtum okkr ekki eins og
unt er, verðr skipið látið í haf áðr en
við getum nokkuK að gert; og liam-
ingjan hjálpi þá aumingja stúlkunni!“
Antoníus hrökk aftr á bak náfölr.
„Unnustau mín á hans valdi !Aldrei“,
æpti hann og barði sáman hnefunum.
„Fylgdu mér á fund hans undir eins,
vinr minn. Reyndar er mér þungt í höfði
enn, en ég er þó búinn aK ná mér svo,
að ég erfullfær að hefna á svikaranum
eins og hann liefir til unuið“.
„Jæja“, sagði sjómaðrinn og virti
með ánægju fyrir sér ið mannúðlega og
þreklega andlit Antoníusar. „Við skul-
um þá fara af stað undir eins; ég hefi
vagn með hestum fyrir hérna við dyrn-
ar. Styðjið yðr við mig á leiðinni út“.
* * *
„Ég held það sé réttast af okkr að
fara hér út úr vagninum og bi'Sja öku
manninn að bíða okkar".
Það var Jack Briggs sem talaði
þessi orð um leið og vagninn hrökl-
aðist út úr Thamesstræti og upp á horn-
ið á Water Lane.
Antoníus, sem bæði var hálf-ringl-
aðr S aöfðinu enn og hálf sturlaKr af
umhugsun um unnustuna, hafði hnipr-
aK sig út í horn í vagninum og sat
þar þegjandi alla leiðina; en um leið
og sjómaKrinn sagði þessi orð spratt
hann upp, öpnaði vagnhurðina og stökk
út á strætið.
Það var lítið um manuaferð þarna
uin þessar mundir, og þeir fáu sem þar
vóru á ferli, tóku ekkert eftir þessum
tveimr mönnum sem læddust gætilega
áfram eftir inu skuggalega og óþriflega
stræti.
„Hérna er húsið“, sagði Jack í hálf-
um hljóKum. „Og ef við læðumst hljóð-
lega upp stigann og eftir ganginum, þá
getum við heyrt alt sem fram fer inni
áðr en við gerum vart við okkr“.
Antoníus hneigði sig ti) samþykkis,
og svo læddust þeir liljóðlega þangaK
til þeir stóðu fyrir framan dyrnar að
herbergi Fifinu. Hurðin var mjög af
sér gengin og rifur á henni hingað og
þangaK, svo að þeir gátu bæði hej’rt
og séð glögt það sem iuni gerðist, án
þess aK eftir þeim yrði tekið. Antoní-
us dró þungt andann er hann sá og
heyrði hvað þar gerðist inni, og hann
ætlaði að hlaupa á hurðina undir eins,
en Jack Briggs hélt honum aftr með
sínum sterka armlegg.
„ViK sknlum bíða dálítið ságði sjó-
maðrinn, „og hlýða á meðan hann er
aK fletta ofan af sínum eigin vélráKum“.
Antoníus sefaðist við þessi orð
lagKi eyrað við og horfKi inn í her-
bergið.
Glaðr eldr brann á arni og alt her-
bergið var lieldr þriflega umgengið, og
miklu betra útlits en það var áðr. Fifina
sat á hækjum sínum við eldinn og
huldi andlitið i höndum sér. Trevor
sat á borKröndinni og lék ósvífnislegt
bros um varir lians. Hann dinglaði fót-
unum og sló af og til með spansreir-
staf sínum á gljáandi stígvélin, og leit
á Margrétu með augnaráKi, sem bæSi
lýsti aSdá.m og oflátung skap. Það var
auðséð á öllu að hann var þegar búinn
að kasta lygahýKinu og segja stúlkunDÍ
hvað fyrir henni lægi, því þeir sáu að
hún hafði stokkið upp af stólnum og
blíndi nú framan í svikarann gersam-
lega utan við sig af skelfingu.
„Það skal aldrei verða að ég fari
meK yKr”, æpti hún og röddin skalf af
reiði. aÞér skuluð aldrei ná mér lif-
andi á yKar vald!” Og svo sneri hún
sér að Fifinu og sagði sárbænandi: aFif-
ina, viltu ekki hjálpa mér?”
Þótt þessi orð og einkum málrómr-
inn, er þau voru töluð í, gengu að hjarta
Fifinu, þá þorði liún samt ekki að láta á
því bera; hún ypti ðxlum bg hristi liöf-
uðið.
aÞú verðr að fara með honum”,
tautaði liún, „enginn getr lirifið þig úr
greipum hans”.
„Já, fallegadúfan míu!” sagði Tre-
vor liáKslega oggekk til hennar um leif.
aFifina segir satt, yðr er óhætt að trúa
því, aðþéreruð algerlega á mínu valdi!”
„Mínn elskaKi eiginmaðr!” hrópaði
Miss Rutherford hástöfum og liorfði
eins og æðisgengin í kringum sig um
leið og hún flýði undan Trevor, „hvar
ertu!”?
Antoníus, sem nú var orðinn hams-
laus af reíði, var í þann veginn að ryðj-
ast á hurðina, er hann heyrði Margrétu
hrópa þessi orð: aMinn elskulegi eigin-
maðr”. Það datt ofanyfir liann og svo
sneri hann sér aK Jack Briggs og glápti
á liann eins og óðr maðr. Jack hristi
bara höfuKið og benti honum með hend-
inni að hafa hægt um sig. Trevor tók
nú aftr til ;máls S særandi háðslegum
róm:
(lHa, ha! Það er óþarfi fyrir yðr að
vrenta IíSsíudís frá honum. Sem stendr
er hann steinsofandi, því ég var svo for-
sjáll að býrla honum svefnmeöal, áðr en
ég skildi við hann; og áKr en hann rakn-
ar úr því roti, verðum við að öllu sjálf-
ráðu fyrir löngu farin af staK áleiSis .til
Frakklands. Og til merkis um að þú
sættir þig við þessi örlög þín, þá komdu
nú hérna til mín, skapstygga dúfsn min,
og réttu fram þinn yndislega munn, svo
við getum innsiglað friKarsamninginn
með kossi!’
Og svo hljóp hann að henni hlægj-
andi og greip um úlflið liennar.
En hjálpin kom áðr en þau varði,
Herbergishurðin féll inn með braki
miklu S mörgum pörtum og inn tír dyr-
unum ruddust þeir AntonSus og Jack
Briggs; og eins og kólfi væri skotið þaut
Antonius þangað sem Miss Rutherford
stóð og reif hana úr greipum Trevors.
„HvaK!—þú hérna!” hrópaKi hann
lafhræddr og hopaði skjálfandi aftr á bak
und.in iiiii heiftarlega augnaráði Antoní-
usí.r. (.É;héltþú ——”.
Én hnnn komst ekki lengra, þvi S
samavetfangi var tekiK heldr óþyrmilega
S brjóst hans og hann færðr á loft og
slegið niðr á gólfið, og S sama bili hófst
sú eftirminnilega hirting, sem hann svo
lengi hafði verðskuldað.
Æ, Æihættu” hljóðaSi hann kveifara
lega, og nú var alt hugrekkið og gortara-
skaprinn flúið undan spausreirshöggum,
er féllti þungt og ótt á hrygg hans.
((Hver ertu, sem misþyrmir mér svona
skammarlega?”
Jack Briggs h;2 kuldalega.
(lÉg er ;eiginmaðr stúlkunnar þarna,
þorparinn þinn!” livœsti hann. ((Þarna—
virtu hana nú fyrir þér i sSðasta sinni”,
sagði hann, og dró Trevor um leið þangnð
sem Fifina stóð náföl og skjálfandi. ((Ég
ætla ekki að skilja hana hér eftiri klón-
um á þéri”.
Margrét stóð alt af grafkyr i sömu
sporum síðan Antoníus bjargaKi henni
úr greipum Trevors. Hún vissi atS sér
var núóhætt; þegar Jack tók að lumbra á
Trevor, huldi hún ið yndislega, fölaand-
lit sitt við brjóst manns sins og stakk
fingrunttm i eyrun til þess að heyra
ekki höggsmellina og hljóðin S Trevor.
((Sleptu honum nú Jack”, sagði
Antoníus loksins fyrir bænastað konu
sinnar. ((Og taktu nú eftir því sem ég
segi, Trevor. Hafðu þig á burt úr borg-
inni sem allra fyrst, ef þú vilt þér sjálfum
vel gera, þvi það skaltu vist vita, að þessu
þorparabragði þinu verðr ekki Jeyndu
haldið. Hafðu nú ráð mín og farðu á
burt ið skjótasta”.
Trevorygldi sig og nisti tönnunum,
svo horfði hann upp á Antonius og bjóst
til að svara einhverju, en Jack Briggs,
sem áleit að mál væri til ltomið aðverða
af með piltinn, læsti krummunum S hann
nálægt hálsinum og dró .liann á eftir sér
út úr herberginu og svo alla leiK út á
gangstéttina fyrir framan liúsdyrnar.
Vagn var á ferð eftir strætinu fram und-
an húsinu, er þeir komuút, og gaf Briggs
ökumanni bendingu að stanza og gerði
hann það. Svo fleygði Briggs Trevor
inn S vagninn, sagði ökumanni hvert
halda'skyldi og skipaði honum af stað
undir eins. Þegar Jack kom aftr upp
úr stiganum, rak liann sig á Antoiiius,
sem var að ganga um gólf fram og aftr
S ganginum, heldr óþolinmóðlegr á svip-
lnn, þótt ánægjan lýsti yfir liöfuK af and-
liti hans, hvar sem á var litið.
((Hvað er þetta?” spurKi Jack hissa,
livað á þetta að þýða?”
((Það þýðir, Jack minn!” eagði Ant-
onius, og tók S hjartanlega S hendina á
sjómanninum, ((að Miss Rutherford er að
tala dálStið að skilnaðl við veslings kon-
una yðar og ég hélt þær mundu kunna
betr við að vera einar á meðan”.
((Það var vel gert af yðr”, sagði
Jack Briggs heldr óþýðlega, þótt velvild-
in skini af inu ráðvendníslega andliti
hans. ((ÞaK er endrnærandi að hugsa t,il
þess, að inn yndislegi ósaurgaði engill
er hjáaumingja Súsönnu minni og hug-
hreystir hana. Það styrkir hana i þvi
að halda fast við áform sitt—að snúa á
aðra leið framvegis”.
„Hvenær læturðui liaf?” sagKi Ant
onius og hélt enn í hendina á Jack-
Briggs.
„Snemma meK morgunmálinu. Eg
verK að kveðja yðr hérna”.
(lVertu sæll, Jack!” sagði Antonius
og lét um leiðböggulS lófa hans. ((Nei
gerðu mér það ekki tii hugarangrs aK
taka ekki við þessu smáræði. Gáðu a«
þvi, hvað það er sem þú hefir fyrir mig
gert. Það er meira, miklu meira vert
en hægt sé aK borga það með fáeinum
einskisverðum seðlum. Þú hefir bjarg-
að lífi minu, maKr, því það er alveg
vist, að ég hefði ekki afborið það, ef
Miss Rutherford, unnnstan min, liefði
verið uumin burt frá mér á þennan liátt”
((Yðr skjátlast, herra minn!” sagði
Jack Briggs alvarlega. ((Eg hefi aldrei
átt nokkurn þátt í að frelsa neina Miss
Rutherford, það var Mrs. Langdale sem
ég veitti lið”.
Antonius glápti á hann öldungis
liissa, en alt S einu mintist hann orðanna,
er hann heyrði af vörum Mis.s Ruther-
ford sjálfrar, er þeir stóðu fyrir framan
hurðina—((minn elskaði eiginmaðr!”
hafði hun hrópað. Hvað þýðir annars
alt þetta? Hann hljóp að dyrunum á her
berginu, sem þær Fifina sátu á tali S, en
þegar hann kom þangað, hoppaði unn-
usta hans út úr dyrunum.
((Farðu nú til hennar, Jack”, sagði
hún og tók S hendina á sjónianninum,
((hún iðrast mjög þess, er lienni hefir á
orðið,’.
„Þakka yKr fyrir madania!” sagði
Jack alshugar feginn; „jáégska! fara til
hennar”.
[Framh.].
SPARID YDR PENINCA
með pví a« verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Vér erum búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vér bæði ull og brenni.
GUDMUNDSON BRO’S HANSON,
CANTON - - - - N. DAK*
NEW MEDICAL HALL,
563 JIAIIS STKFET. HORX A JIcWlLLIAl.
----Ný Lyf og meðul,---
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUREINNIG ~
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskrifíum er sórstaklegt athygli [gefið^jgrJ
IIEIMSÆKIÐ OSS.
Doiiiiiiion oí Caiiada.
----------:□ [=»“
iWisjarflir okeypis íyrir mljoniF manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunuin í Canada ókeypis fyr'r
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nægK af vatni og skógl
og meginhlutinn nálœgt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í HIXIJ FRJOVSAMA RELTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilaDdl
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama lancl.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanám aiandi
eldiviSur því tryggður um allan aldur.
jÁrnbbaut frÁ hafi til hafs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi viK Gi and Trunk og Inter-Colonial braut-
írnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada tfl
ivyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöngu oc
um hina hrikalegu, t.ignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hiL
oafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt loptilag.
Loptslagið í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameriku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staöviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljireinsogsunnarnandinu.
SAHBAMíSSTJORMJi I CASADA
gefurhverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefut
fyrirfamilíu að sjá
1 <í O ekrnr af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisiarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLENZKAR KVLE3ÍDUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum
Þeirra stærst er NY.JA ISLAND liffgjandi 45—80 mílur norðnr frá Winnipeg á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 milna fiarlæuð
er ALPTAVATNS-NÝLENDAN. báöum þessum nýiendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AIiOYLB-NTLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpp. ÞINO-
VALLA-NÝLENDAN 260 mílur i norövestur frá Wpg., QITAPPELl.E-NY-
LENDAN um 20 mílur suöur frá Þingvalla-nýlendu, og ALREHTA-NÝI. ENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. Í síðas'
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni geturhver sem viil fengið með því að skiKa
um það:
Tlomas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGEN'
Eda [II. I j. Baldwinson, (Islenzkur umboðsmctd'ur.)
DOM. GOVT IMMIGRATION OFFICES.
W:imiipeg, - - - Oanacla.
140 • Er þetta sonr yðar?
Og þeim sti^lkunum. Þær trúa náttúrlega á
þetta alt, og á dánumensku hans; og guð
veit ég óska þess að óg gæti haft sömu trú
á mannkostum föður míns; on bautasteinn-
inn á leiði hans vekr hjá hverju manns-
harni í þessum hæ söniu tiltinningar eins
og engilmyndin á hautasteiui Furgisons.
Ef nokkur sannleikr or í trúarbrögðunum,
þá er það djöfullegr glæpr af prestunum að
hjálpa til að styðj? slíka svívirðing cins og
þeir gera. Því að það er ekki nokkurt
mannsbarn í hænum, sem ekki veit, hve
svívirðileg lygi þetta er. Nú, og sé ekkert
í trúarbrögðunum—gott eg vel—hvort heldr
sem or, hvernig lízt yðr á siðalærdóminn,
sem í þessu liggr, frá yðar sjónarmiði ?“
„Faðir ýðar hafði marga góða hæfileika,
Preston", sagði óg, og fór heldr undan, ,,og
mór virðist-—haldið þér að þér dæmið hann
alveg sanngjarnlega ?“
Hann snóri sór að mór mjög snúðugt.
„Ég hefði haldið að þór munduð verða
allra-síðasti maðr, til að spyrja mig svo,
Wknir. Sanngjarn við hann I Var hann
sanngjarn við mig ? Lítið þór á, hvað hann
^efir gert úr mér—lítið á mig. Ég veit
e*ki um trúarbrögð yðar, læknir; en það
Er þetta sonr ydar? 147
veit ég að minsta kosti, að þór vóruð ekki
samdóma honum um siðferðisuppeldi hans
á mér. Eg er heldr ekki samdóma honum.
Hann hefir gjörspilt öllu lífi mínu og gerði
það af ásettu ráði“.
Ég royndi að taka til máls til mótmæla,
en komst ekki að fyrir honum; hann hélt
áfram, og talaði mjög beizklega :
„Þór vissuð vel að faðir minn gevði
þaö með ráðnum huga; því að þér gáfuð
honum svo átakanlegt skilnings-dæmi, sem
auðið var, með Aliee. Ilann þýddist ekki
yðar ráð. Guð almáttugr gæfi hann hefði
gert það, því það var sannarlega ekkert
upplag í mér til að verða—til að verða djöf-
ulsins matr. Þótt undarlegt sé, þá hafði óg
ekki erft einn dropa af því blóði, og ég
keld ég hefði getað vaxið svo upp, að ég
hefði getað hoift hverri heiðvirðri konu í
augu, án þess óg þyrfti að minnast þess,
að ef ég gengi að eiga hana, þá yrði ég
að ljúga í hana sérhvert augnablik æfi minn-
ar rneðan við værum hæði á lífi. Ég hata
lygi. Það hefi ég alt af gert. Það er mór
viðrstygð að ljúga, það veldr mér líkamlegra
óþæginda. Þetta kann að vera heimsku-
legt, en svona er það, og ein aðalástæðan
150 Er þetta sonr yðar?
ekkert', sagði hann ; ,konur skilja ekki slíkt
og þvílíkt, hvort heldr er. Og ef hún svo
einhvern tíma kemst að því—sem varla er
líklegt—þá verðr alhægt að meðganga eitt-
hvað ofrlítið af þrí, og biðja fyrirgefning-
ar. Konum er alt af svo lagið að fyrirgefa.
Það er þeirra höfuðdygð'. Nú, þetta
fullnægði Harmon. Hann íyndi sér enga
mínkun í því að lifa á árangri óhreinskiln-
innar. Hann tekr sér ekki nærri að hræsna
fyrir stúlku þeirri, sem hann þykist elska,
og ljúga að henni. Hann mundi harðlega
víta þann mann sem herði konu—neytti
hnefanna. Menn mæla því venjulega ekki
bót; þeir kalla það ódrenglegan heigulskap
að hagnýta sér veikleika hennar og
þrótt sinn. Én ef við sleppum nú hnefun-
um, hvað þá? Hagnýtir maðrinn sór nokkru
miðr veikleika heunar, er hann svíkr traus^
það, sem hún í sakleysi sínu her til hans?
Hagnýtir hann sór ekki veikleik hennar á
þúsund vegu, þar sem liún getr engri vörn
fyrir sig komið, ekki einu sinni þeirri ves-
ölu vörn, að kæra liann fyrir dómi, sem
hún þ<5 getr, ef hún er barin með hnefun-
um ?
„Nei, læknir, ég vil ekki ganga að
Er þetta sonr ydar ? 143
lega; það lá ekki svo á honum að hann
langaði til að fara að rifja upp ondrminn-
ingar liðinna tíma. Honum þótti of vænt
um augnablikið, til þefes að hann vildi
spilla ánægju sinni með því að hugsa um
gamla daga.
„Nei, ég veit ekki“, svaraði hann;
„þegar ég fann hanu í New York fyrii
skömmu, þá minntist hann ekkert á að
hann ætlaði hingað vestr. Hefir hann verið
hér lengi? Hvað ætli hann vilji hér?“
„Ég veit ekki“, sagði Nellie; „ég
heyrði þess getið hérna um daginn, að hann
væri kominn. Ég var ekki alveg viss um
að ég þekti hann aftr. Ætli konan hans
hafi dáið í Frakklandi? Nei, það er satt,
það var hún tengdamóðir hans. En þarna
kemr Júlla á móti okkr. Komdu upp, Júlla.
Svo þér leiddist að híða hans þangað til
hann kæmi heim ?“
„Hal-ló, Júlla !“ sagði Preston og kysti
hana undir eins og hún sté fæti á vagn-
þrepið. „Ég heyri þú sért elcki heilhrigð.
Hvað á það nú að þýða ? Við megum ekki
vera að dragast með sjúkdóma, Júlla“.
Það mun hafa verið svo sem viku síð-
ar að óg var einn úti akandi, og datt það