Heimskringla - 13.08.1892, Blaðsíða 3

ig leiddust þau alla leið niðr stigann og
þangað sem vagninn stóð og síðan studdi
Antouíus haua upp í vagninn.
uMá ég stíga inn í vagninn?” sagði
hann hálf-hikandi.
„Yitaskuld!” sagði Margrót og var
spaugilegr alvörukeimr í rómnum. Undir
einsoghún slepti orðinu, stökk Antoní-
us upp í vagninn og settist við hlið henn-
ar, pg svo s)ó ökumaðr i klárana og vagn-
inn þaut af staSi
(lSegðU méí 'nokkuð“, sagði Antoníus
fehoggléga eftir að pau höfðu ekið dá-
litla stund steinþegjandi. „Hvernig gat
svikarinn talið pig á att fara með sór?
Þú vonaðist pó eftir mér, eða var ekki
svo?“
„Jú, eg vonaðist eftir pér og beið
pín pegar hann kom til mín“, sagiti hún
blí«lega. „Og ég hefði aldrei látið pað
á mig ganga að fara með honum, ef
hann hefði ekki talið mér trú um, aö
maðrinn minn, sem er Jakobíti, væri í
hættu staddr og æskti eftir að ég kæmi
til fundar við sig“.
Nú varð löng dauðpögn um stund.
Antoníus varí hálfringlaðr og var stund-
arkorn aíi átta sig aftr.
„Svo pú ert pá gift kona eftir alt
saman?" Sagði hann í snöggum, ísköldum
róm.
„Já, vitaskuid!" svaraði hún blátt
áfram.
„Og pá ertu líka tilfinningarlnus
ástglæfra-kona!“ æpti Antoníus. „Þú
vissir fullvel, að ég elskaði pig af öllu
hjarta, elskaði pig eins heitt og nokkr
matSr getr elskað, og pó gastu fengið af
pér að draga mig svona skammarlega,
svona grimdarlega á tálar! Þvi gerðir
pú pað?“
Stúlkan hló lágt.
„Hvað átti ég að gera?“ sagði hún
ofr-sakleysislega. „Var ekki eðlilegt, að
ég taki minn löglega eiginmann fram yfir
aðra í ástsökum?“
Antoníus kiptist við og tók í hendina
á Margrétu.
„Hvað pýðir alt petta?" sagði hann
með ákafa miklum. „Eg hef tvisvar sinn-
um áðr heyrt orð í pessa átt, en ekki skil-
ið upp né niðr i, hvað pau hafa átt vitf.
Hver ertu barn?“
,,Eg var Margrét Bowen“, ssgði hún
brosandi og roðnaði um ieiti.
„Margrét Bowen!“ hrópaði hann.
Dóttir ins gamla manns og yndislega skóg-
ardísin míu!“ Svo snéri hann sér skyndi-
legaaðhenni og sagtii: „En pú komst
aldrei, Fifina----- “
„Jú, ég kom reyndar!" tók hún fram í
fyrirhonum. „Lady Siby) hjálpaði mér
til að leika á ykkr. Mér var vel kunnugt
um, að pú varzt ástfanginn af mér, pegar
vit! sáumst úti á Cumberlandi, og ég vissi
líka, að pú bæði fyrirleist og hataðirMar-
gréti Bowen, sem pú hélst að væri fús til
að selja sig fyrir tign og auðæfi; ég var
staðrátiinn í að eiga pig ekki undir peim
kringumstæðum, sem pá vóru; en frænka
pín ráðlagtSi mér að ganga í gegn um gift-
ingarsiðina og lét ég tilleiðast að gera
þa-8; og svo hvarf ég burtu og kynntist
þér svo eftir nokkuru tíma sem Miss
Rutherford.
„Drottinn minn! Mikill dæmalaus
aulabárðr hef ég verið!“hrópaði Antoníus.
„Ogpú hatðiríhyggjuað sejga mér þetta,
barn?“
„Já, vissulega égætlaði að gera pað í
kveld“, svaraði hún hljó81ega.
Hún gat ekki sagt meira, pví Antoníus
stökk á fætr og vaf8i hana upp a8 sér; svo
HEIMSKEI3STGLA OG OLIDIlSr -WIITÍTIPEG; 13. AGUST 1002
setti liann hana á kné sér og prýsti í fyrsta
sinni brennheitum ástarkossi á inar yndis-
legu varir ástmeyjar sinnar.
„Min nú og að eilífd!“ mælti hann og
röddin titra*i af geðshræringu.
Eftir skamma saund stanzaði vagninu
fyrir fraroan hús JXr, Langdale, og hjálp-
aði Autonius Margréti út úr vagninum.
Og er dyrnar vóru opnaðar tók hann ina
ungu konu í fang sér og bar hana upp
á prepskjöldinn, en Branson gamli glápti
á pessar aðfarjr húsbónda síns eins og
steini lostinn,
„Vel komin heim, Mis Langdale!”
hrópa?! liann gleði drukkinn og vafði
liana upp afl sér og kyssti liana, og kærði
sig hvergi, pótt gamli pjónninn væri
sjónarvottr að pví.
Amy Menifold
ENDIR.
(Þýtt úr Family Library).
Á leiðinni til kyrkj-
unnar.
(Eftir M. Skeibrok).
Pað var annan hvítasunnudag,
að séra Larsen garnli var á leiðinni
til Citkirkjunnar til að halda þar
guðsþjónustu. Veðr var ið bezta,
glóbjart og hlýtt og fram undan eft-
ir veginum, svo langt sem augað
eygði, gekk kyrkjufólkið, bæði í
stórhópum og einn og einn á
stangli.
Klerkrinn sat í vagni við hliðina
á Sakarías á Liru, sem í dag var
hestasveinn, en annars meðhjálpar-
inn í heimasókninni. Sakarías var
góðr maðr og guðhræddr. eins og
meðhjálparar eiga að vera. Hann
talaði kurteislega og blíðlega og
ekki nærri eins hátt og prestrinn.
Sakarías lagði dálítið undir flatt
og sagði; „Já, pað er vissulega
endrnærandi á slíkum blessuðuin há-
tíðarmorgni, að sjá annan eins
fjðlda af hjörð drottins leita til
musteris hans til að heyra lians orð.
Guð gæfi, að pau öll færi heim
aftr með hátíð í hjarta sínu og pá
hrygð í sélu sinni, sem getr af sér
ina afar-nauðsynlegu sjálfsprófun.
Ojaja. Guð gæfi að vér allir inett-
um orð drottins ið æðsta góða, svo
pað gæti hrest okkr og endrnært
meðan við dveljum í pessuin tára-
dal“.
„Hum-hum“, tók prestrinn fram
í. Hann var hræddr um, að pessi
ræða yrði alt of löng, og hann hafði
óbeit á löngum ræðum. „Minn
góði Sakarías“, sagði hann, „ég
óska pess af öllu hjarta, að pví
væri svo varið, að allr pessi fólks-
fjöldi gengi til tíða til pess að heyra
guðs orð; en petta er nfi í tuttug-
asta og annað skiftið, sem ég fer til
pessarar kyrkju til að prédika par,
og ég fer pví nærri um, hve dauf-
heyrðir tilheyrendr mínir eru“.
Hatin stundi pungan. „Nei, menn
fara til kyrkju til að koma saman,
til að reka kaupskap og til að sýna
sig og sjá aðra. Ojæja. Aumingja
fólkið, pað vinnr líka baki brotnu
alla vikuna og bj'u svo langt hvert
frá öðru“.
Og pegar Sakarías ætlaði að byrja
aftr, par sein hann enti áðr, sagði
prestrinn. „Við höfum nægan tíma,
Sakarías minn, og getum pví spjall-
að dálítið við menn; kanske við
verðutn einhvers vísari. Lítta nú á,
parna fer Aanen Bjaastöl, ekki fer
hann í kyrkju til annars en að pafa
úraskífti og selja hrífubausa, ftétf
áðan ókmn víð fram hjá bonum Óla
Berufjörð. Hann kemr bara í hestá-
bralls-erindutn. Það er óparfi að
tala við pá.— En parna fer Lars
á Ási!“
„Góðan daginn, Lars !“
„Góðan daginn og gleðilega há-
tíð, faðir sæll! Mikið blessað veðr
er í dag!“
„Já— Dú ætlar í guðr hús í dag?“
„Já, pað ætlaði ég. Það er holt
að lypta sér dálitið upp á helgidög-
unum, pegar veðrið er svona gott.
Ef ég ligg heima iðjulaus tro helgi-
daga í röð, pá fæ ég kvöl í allan
kroppinn. Og svo eru sjálfsagt
átta vikur síðan ég pantaði sex tylft
ir af pakborðum hjá Jens í Farinu.
Hann lofaði reyndar upp á æru og
trú að koma með pá upp í Steina-
voginn fyrir mánuði síðan, en alt
fram á pennan dag eru par ekki
fremr pakborð en hérna á handar-
bakinu á mér. Það líðr nú að slætti
svona hvað af hverju og ég verð að
pekja hlöðuna mína áðr en hann
gengr í garð. Égbjóst við að geta
fundið hann í dag til að herða á
honum íneð pessi pakborð11.
Prestrinn skotraði augunum til
Sakaríasar, og svo óku peir áfram
Skönimu seinna óku peir fram á Ola
Jensen, sem var smiðr.
„Gó''an daginn, Óli Jensen!11
,.Þ»-tta er góðr dagr, faðir. Gleði-
lega li.iiið, og haldist petta bless-
aða veðr sem 'lenust11.
„Og pú ætlar til kyrkju I dag?“
„Ójá, vitaskuld! Reyndar er ég
nú hálf-bágr til heilsunnar — pað er
pessi gigt, sem hefir alt af kvalið
mig nú í prjátíu ár, en mér var
nauðugr einn kostr að fara í dag.
Það er missiri síðan ég lagði inn
tólf ljái hjá Rassmus Sande. Og
ég purfti endilega að fá að vita,
hvort hann hefirselt nokkuð af peim,
eða vildi hafa fieiri. Sláttrinn fer
bráðum í hönd11.
Prestrinn skotraði aftr augunum
til Sakaríasar, og S' o héldu peir á-
fram.
Svo óku peir fram á konu nokkra
aldraða, sem gekk ein sér og góndi
í allar áttir. Prestrinn kastaði
kveðju á hana og spurði hvaðan
hún væri.
„Þekkið pér mig ekki, faðir? Eg
á heima í Dyrstaða-bygöinni hæst
uppi í Kleifunum og heiti Lena
Sofía. Sannarlega er drottinn vor
góðr, að gefa svona gott veðr. Nei,
pað er vitaskuld ekki lifandi ögn
undarlegt pó pér pekkið mig ekki,
faðir. Aldrei kem óg niðr í bygðina
að heita má, pví parna verð ég að
sitja allan guðslangan vetrinn uppi
i Kleifunum og spinna hamp, og alt
árið líka. Og óg verð svo pur fyr-
ir brjóstinu af að spýta á hampinn,
að ég verð að hafa vatnshylkið hjá
mér bæði dag og nótt—pví biddu
fyrir pér—petta litla sem ég hef
upp úr pví gerir ekki betr en hrökkva
til tveggja kaffibolla á dag, og
mjólk smakka óg aldrei, neina lítil-
lega út á grautinn. Aldrei vitjar
heldr neinn um annan eins fátæk-
lings-garm — allir hafa nóg með
sj4ífa sig, og fyrst veðrið var svona
gott og blessað í dag, pá gat ég
ekki á mér ietið að fítpa til tíl kirkju,
pví ekkí er unt að draga fram lífið
án pess að §já fólk og heyra guðs-
orð svona endr og sintiuttl. f)g svo
langaði mig llka til að ganga úr
skugga um, hvort pað væri satt
Sem sagt er, að ætti að lýsa með
Kristjáni á Legu. Guð varðveiti
oss, hvað ætli hann hafi til að gifta
sig upp á, pví-------“
„Það er nú svo“, sagði prestr til
að forða sór undan meðan tími væri
til. Og svo óku peir enn áfram
og náðu loks upp í brekkunni fóta-
bognum manni, sem stakk við á
öðrum fæti og sýndist eiga erfitt
með að komast áfram. Þetta var
Þórirá Hellu,sem sjaldan fór í lang-
ferðir.
„Góðan daginn, Þórir !“
„Góðan daginn, faðir!11 Þórir
bauð hvorki gleðilega hátíð né tal-
aði um að veðrið væri gott. Það lá
illa á honum.
„Er pér ilt í fætinum, Þórir?11
„Já, pað eru pessi andskotans
stígvól—guð fyrirgefi mór, pað lá
nærri að ég bölvaði—pau eru hörð
eins og hrútshorn. Þau eru búin
að naga gat á hælinn á mér alveg
inn að hælsininni og langt ir.n í
beinið par til og með. Ojæja, ég
get nú reyndar ekki búist við betra
af peim. Þau vóru keypt ný handa,
henni dóttur minni, Trínu Malenu,
á brúðkaupsdegi hennar, og nú
liggr hún heima að fjórða barninu11.
„Og samt setn áðr ferðu til kyrkju
og átt pó par að auki langa leið
að sækja11.
Já—é<r var svo vitlaus að kaupa
kú í vetr af svikahrappnum honum
Reier Fallaasen og borgaði hana
dýrum dómum. Og hann sann-
færði mig um, bæði með ritningar-
greinum og formælingum, að hún
mundi fá kálf strax úr páskunum.
En andskota kálfinn hún hefir feng-
ið enn, hún er ekki fremr með kálfi
en hefilbekkrinn minn. Mór var pví
nauðugr einn kostr að fara til
kyrkju í dag, pótt óg hefði orðið
að skriða á fjórum fótum Mig
langaði til að hitta hann í dag,
svikahýðið að tarna, og ef mér lukk-
ast pað, skal ég lesa houum pist-
ilinn, pangað til hann tekr við kusu
aftr. Já, við getum líklega ekki
orðið samferða lengr, faðir, pví ég
má til að setja mig niðr11.
Og nú leit prestrinn beint faam-
an í guðsvolaða andlitið á Sakaríasi,
og í pví hringdu kyrkjuklukkurnar,
og peir vóru nú rótt komnir. Unga
fólkið, karlar og konr, stökk til hlið-
ar út af veginum er pað sá prests-
vagninn koma. Það gat pá æfin-
lega talað sig saman um kvöid-
skemtunina eftir messu.
[Þýtt úr ”Husbibliotek„.]
278 MAIN STR. 278
GAGNVART MANITOBA HOTEL.
VER_ höfum að eins verið hér við verzlan rúmt ár, og þegar haft nokkur
viðskifti við Islendinga, og fallið mjög vel við þá. Vér vonum að
þeir haldi áfram að venja komur sínar hingað. Nú höfdm vér líka
á reiðum höndum miklar byrgðir af Hardvðrn sem vér getum selt
með lsegra verði en flestir aðrir í borginni. Gerið oss þann greiðB að
koma og skoða vörurnur, svo þér getið sannfærst um, að vér fórum ekki
pieð öfgar. Þegar þér heimsækið oss, þá minnist á þessa auglýsing.
DESPARS & BLEAU.
278 MAIN STB„ GECNT MANITOBA HOTEL.
Telephono 64». p. o. Box 69
Oflice and Yard: Wesley St. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Offices. ’
GEO. H. BROWN & CO.,
Timbur, Lath, kSpónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
Dominion of Caiiiida.
Miylisjarflir okeypislyrir miljonir manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territóriunum í Canada ókeypis fyri*
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, n*g8 af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
I HIXU FBJÖVSAMA KELTl,
i Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir fiákar af ágætasta akurlandi. engi og beitiiandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama lantl.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolia, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanáin aiacdi
ddivi8ur pví tryggður um allan aldur.
jÁbnbbaut frÁ iiafi til hafs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi8 Grand Trunk oc Inter-Colonial brant-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öilum hafnstöðsm við Átlanzhaf i Canada tti
Kyrrahafs. Su braut liggur um miðhlut fTjovituaiu beltisiiis eptir pví endilöngu og
'm hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hin
lafnfrægu Kle.ttafjöll Vesturheims.
Heilnæmt loptfilag.
Uoptslagiö í Manitoba og Nor*vesturlandinu er viðnr'Kennt hið heilnæmasTa" i
Lmeriku. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaidur, en bjartur
ig staðviðrasamur. Aldrei pokaog súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnar i landinu.
s\ n ha n nss r.i o n\ i x i caxada
iefur hverjum karlmanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmaDni sem heíur
'yrirfamilíu að sjá
ÍGO ekrur af landi
úveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
.4 pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýíisiarðar oe
ijálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLESZKAB mESDUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar slofnaðar í 6 stoðum.
Þeirra stærst er NTJA ISLANJJ liggjandi 45—80 mílur noröur frá Winnipeg á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestúr frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fiarireiið
er ALPTA V ATNS-NTLENÐAN. báðum pessum nýlendum er mikið af 6-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðst'að fylkisins en nokkur
hinna. ARGYIÆ-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg. ÞING-
VALI.A-NYT.KNDAN 260 mílur í norðvestur frá Wpg., QU'APPKI.).E-Ní -
LÉNDAN um 20 miiur suður frá Þingvalia-nýlendu, og ALBERTA- NÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. 1 siðaf'-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágretu akur- og beitilandi. *
Frekari upplýsingar í pessu efni geturhver sem viíl fengið með pví að skii'a
iim pað:
Tfiomas BennBtt
Eda
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGEN.\
í 15. I Baldwinsón, (Islenzkur umboðsmadur.)
DOM. GOV'T IMMTGRATION 0FF1CÉ8.
"Wiimipeg, - - - Otmacla.
Er þettn sonr yðar?
hygli hans þrátt fyrir æsing þann, er ný-
lega hafði átt sér stað í sjálfs hans brjósti.
En meðan á þessu stóð hélt yngri
drengrinn áfram að sárbæna bróðr sinn, að
sjá sig nú uin hönd og hætta við sitt van-
hugsaða áform, að hverfa svoua undir eins
frá sorgum og glaðværðum þessa lífs. Hann
vildi að miusta kosti fá að vita, hvað til
kæmi að hann væri svona þreyttr á lífinu.
Loks settist eldri drengrinn —hann var
sex ára gamall—upp, og sagði :
„Æ, elsku-elsku-góði ! Eg get ekki lif-
að. Ég má til að deyja. Ég skammast
inín svo mikið ! Ég átti ekki nema fjögr'
cent, og óg reyndi að kaupa fimm centa
pístólu fyrir þau.—Ú-hii-hú !“
Hann fleygði sór aftr niðr á jörðina og
nú á grúfu, og. hugs.tði ekkert um, hvort
tærn3r vissu upp eða niðr. Bróðir hans
fleygði sér yfir hrnn og f.tðmaði hann að
sér, en hinn hélt áfram skælandi : „Hann
hélt óg ætti eitt cent til ! TJ-hú-hú ! Ég
héfði ekki kært mig, ef hann hefði ekki
þokt mig. En hann þekti mig—ú-hd-hd !
og óg mátti til að segja honum, að ég
ætti ekki nema fjögr cent—ú-hú-hú! Og
8vo sagði hann ; ,Þú ættir að sneypast heim,
Er þetta sonr yðar? 155
Willie White, og ekki vera að reyna neinn
prakkaraskap hór*.—Ú hú-hú !“
Aftr fókk sneypu tilfinningin yfirhönd-
ina, og hann fleygði sér á hakið aftr og
krosslagði hendrnar á brjóstinu, og svo
reyndi liann að halda niðri í sér andanum
þangað til dauðinn leysti hann frá sorginni
og svíviiðingunni; og hróðir hans þriggja
ára gamli fór aftr að þreyta sínar fortölur,
og hiðja hann að fara ekki að deyja und-
ir eins fyrir þetta.
Ég leit til Prestons, og svo fleygði ég
einu centi yfir limgarðinn. Þ.ið féll niðr á
andlitið á sveininum, þar sem hann lá upp
í loft. Báðir sveinarnir litu lotningarfull-
ir til himins, og sögðu ósjálfrátt: „Nei,
nú er ég aldeilis-------“, og svo stukku þeir
af stað, til að kaupa þessa makalausu pí-
stólu, sem kostaði 5 cent, og til að koma
aftr í samt lag sínu góða „mannorði og
rykti".
,,Ég hugsa þessi litli skolli hafi verið
eins hörmulega aumr, eins og nokkur maðr
getr oiðið, meðan á því stóð11, sagði Preston
um leið og við fórum upp 1 vagninn.
„Vafalaust! vafalaust!“ svaraði óg; „og
er það nú ekki gott, þegar alt kemr til
158 Er þetta sonr yðar?
í ríkjum með tvennan tilgang í huga ; fvrst
að losa sig við þessa lævísu stúlku, sem
væri að elta hann, og fela sig tyrir henni;
og í annan stað að „skoða heiminn11, eins
og ungum manni hlýðir vel að gera, áðr
en hann tekr sór tasta lífsstöðu. Hdn þótt-
ist vita að hann mundi jafnframt hitta hina
og þessa menn, er meira eða ininna gagn
gæti verið að kynnest. Hún var ekki húin
að gefa frd sór vonina um, að þugar F.ied
væri búinn að hlaupa af sér hornin, mundi
hann snúa attr, fara að stunda guðfræði og
vígjast til prests; en yígslan mátti gjarn-
an bíða svolítið; það lá ékkort á.
En á meðan sparaði hún og sparaði við
sig alt sem hún gat; þar var um að gera
að fá tekjurnar til að hrökkva fyrir útgjöld-
unum, og fá nóg afgangs handa Ered, svo
að hann gæti komið sómasamlega fram.
Einu sinni eða tvisvar hafði Fred farið að
malda í móinn móti þessu.
„Ég hefi fengið tilboð frá Barlow11,
skrifaði hann, „um að ganga inn í verzlun
með honum. Þú manst víst eftir Barlow ;
hann var eldri háskólahróðir minn. Hann
liefir leðrverzlun liér í Chicago. Ég get
ekki séð, hvernig þið farið með nokkru
Er þetta sonr yðar? 151
eiga neina konu, til þess að vita, að ég
þurfi að hagnýta mér veikleik hennar. Gæti
hugsazt að ég væri tilleiðanlegr til að stela
frá konu, að ljúga í konu, að táldraga sí-
feldlega konu, sem ég elskaði ekki; en“—
hann stökk út úr vagninum og fleygði til
mín taumunum. Tæpa taðmslengd frá okki
stóð in gljáfægða steinsúla, er hann hafði
reisa látið til minningar um föðr sinn.
Hann reiddi upp handlegginn og skók
kreptan hnefann, fyrst að bautasteinsúlunni
og síðan að jörðuuni undir, svo beit hann
ú jaxlinn og mælti með svo mikilli grimd
Og ákafa, að það var hryllilegt :
„Fari hann bölvaðr ! hölvaðr ! bölvaðr !
Hann hetir rænt mig sjálfum mér !“
Augnahliki síðar heyrði ég gráthljóð,
og heyrði rödd ungra barna, er vóru að gera
einhverja raunalega tilraun til að færa rök-
semdir fyrir sfnu máli.
„Ivomið þér aftr upp í vagninn, Preston11,
sagði ég. „Hór eru eiuhverjir fleiri en við,
og það eru börn hér að gráta“.
En inn ungi niaðr hljóp þvers yfir göt-
una, og fór að gægjast yfir trjágerðið, sem
harnaraddirnar vóru hinu megin við. Ég
beið þegjandi, og var hissa að hann skyldi