Heimskringla - 17.08.1892, Blaðsíða 2

zexeijsæsikiií.iitgkd^. og oXiiDiisr, 'winsrisrix>EG-3 17. aglist 1892.
Heimskringla
og ÖLDI^”
kemur tít á Miðvikud. og Laugardógum-
(A Semi-weekly Newsp iper pub-
lished on Wednesdays and
Saturdays).
The Heimskringla Ptg. & PuW. Co.
útgefendur. t (Publishers.)
Skrifstofa og prentsmiðja:
151 10MBARD STREET, ■ ■ WINNIPEC, MAN.
Blaðið kostar:
Helll árgangur......... 02,00
Hálf ur árgangur ..... >
Um 3 ..................
Gjalddagil. Jtílí. Sé síðar borga«,kost-
íír árg. $2,50. ,
Sent til slands kostar árg. borgaðr her
$1,50.—Á slandi 6 kr., er borgist iyrir-
fram. A NortSrlöndtím 7 kr. 50 au. • A
Englandi 8s. 6d.
W* u nclireins og einhver kaupandl blaðs-
ins skiptir um bústað er hann beðinn a«
genda hina. breyttu utanáskript á skrn-
stofu blaðsins og tilgreina um leið tyrr-
lerandi utanáskript.
Aðsendum nafnlausum greinum verð-
ur ekki gefinn gaumur, en nöfn hof-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
með samþykki peirra. En undirskript-
ina verða höfundar greinanna sjáifir að
tiltaka, ef þeir vilja að nafni sinu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
aU endursenda ritgerRir, sem ekki fá rum
iblaðinu, nje heldur að geyma þær um
lengri eða skemmri tima.
Upplýsingarum verð á auglýsingum
S „Heimskringlu” fá menn á afgreiðslu-
etofu blaðsinR. __________________
r _ (Jppsöyri blaOs er ógild, satn-
kvæmt hjerlendum lögum, nema að
kaupandinn borgi um leið að fullu
8kuíd sína við blaðið.
Ritstjóri (Editor): JÓN ÓLAF8SON.
Business Manager: EINAR ÓLAFSriON
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl. 9 til hádeg
Ir o<* VI. 1—6 slfldegis.
AuglýHÍnga-ageni og innköUunanmaðr:
EIRIKR GÍSLASON.
(Advertisinc Agent & Coliector).
Utaráskript til blaðsins er:
The HHnmkririyla Prirttú'ídTubhthiryC
P. 0. Rox 30h Winnipeg. Ganada
VI. ÁR. NR. 58.
(öldin
TÖLUBL. 318
•0.)
WlNNIPBG. 17, Ágúst 1892.
Yestrheimsferðir.
J>að var upphaflega alment álit
heldri manna heima & íslandi, að
J>að gengi glæpi næst að flytja sig
af íslandi til Vestrheims. Prest-
arnir prédikuðu af stólnum móti
J>ví ; bleðamennirnir börðust gegn
pví, og f>að var álitið guðspakka-
^yerk, að útbreiða allskonar óhróðrs-
siigur (flestar lognar) uin Vestrheim.
Málsmetandi menn ýmsir viidu
stemina stigu fyrir útflutningi fólks
með lögum.
Nú er algerð skoðanabreyting á
petta komin á íslandi. Og fað
hefir sagt verið, að sú skoðanabreyt-
ing væri núverandi ritstjóra pessa
biaðs að pakka öðrum mönnnm
fremr. Að minsta kosti segir Einar
Hjörleifsson (t Lögbergi 2Ö. Ágúst
1888): „íslendingar vestan hafs eiga
Jóni Ólafssytii mikið að pakka....
Hann stóð um langan tíma hór um
bil eða alveg einn uppi meðal ment-
aðra manna á íslandi og dró taum
Ameríku og Vestrfara, pegar allir
aðrir vóru blindaðir af hleypidómum
og heimsku viðvíkjandi peim. Eng-
inn íslendingr hefir gert jafnmikið
og hann hann til að auka álit og
pekking á Ameríku“.
E>að er pví að vonum, pótt oss
gleðji hver ný merki pess að heim
an, að menn líti par með skynsemd
og frjálslyndi á vestrfarirnar.
í „t>jóðólfi“ 1. p. m. ritar ritstj.
bkðsins, hr. Hannes Þorsteinsson,
grein um petta efni, sem ljóslega
bendir á, hve skynsamlega og stilli-
lega menn líta nú orðið^á Vestrfar-
irnar.
Greinin í „E>jóð.“ er svo:
hafa peir ekki allir átt hór við sæld-
arkjör að búa, og ef til vill ekki
haft mikils að sakna að pví leyti,
en hvað sem pví líðr og hvernig
sem hagr mannsins er, getr pó varla
hjá pví farið, að skilnabarstundin,
pá er maðr kveðr ættland sitt í síð-
asta skipti, verði nokkuð alvöru-
blandin, að minsta kosti hjá peim,
sem komnir eru til vits og ára. Svo
finst oss pað hljóti að vera. Oss
finst, að enginn sannr íslendingr
geti með óblandinni gleði horft á
ina síðustu tinda eyjar vorrar sökkva
í sjá sé hann pess fullviss, að hann
muni hana aldrei framar augum líta.
En hvert er pá afl pað, er svo ó-
stöðvandi knýr marga unga og efni-
legajsonu lands vors til að leitahóð.-
anjj í fjarlæga heimsálfu? Hvers
vegna vilja peir ekki heldr neyta
krafta sinna í parfir fóstrjarðar sinn-
ar og stuðla að framförum hennar
með dáð og dugnaði? Þykjastpeir
engar skyldur hafa við ættland sitt.
pá erjpeir eru komnir úr kútnum
og orðnir sjálfbjarga menn? Þykj-
ast'peir eigá hór við svo hneptan
hag að búa, að eigi só poianda? Eða
halda peir, aö alstaðar annarsstaðar
sé betra að vera en hór? Eitthvert
knýjandi afl hlýtr að hvetja farar.
Og petta afl, pað er oftast nærvon-
in um gull og græna skóga hinum
megin hafsins, I Ameriku. Sumir
eiga par ef til vill frændr og vini,
sem á undan eru farnir og vilja fá
pá til sín héðan að heiman, senda
peim 'stundum farareyri og segja
auðvitað|um leið, að sór líði mæta-
vel, og miklu, miklu betr en áðr
heima á íslandi, og getr pað stund-
um verið satt, en oft eru pað öfgar
einar og ósannindi. En pað nægir
til að ginna menn af landi burt, pvi
að|pað erjfreistandi að fara til forn-
vinaj^sinna og|uættingja, pá er far-
gjaldið Jer lagt I lófa manns. E>ótt
peir par fyrir handan hafið hafi tek-
i8' pað til láns,"gerir minna til.
Hvort sem menn fara til Vestr-
heims af eigin hvötum, eða eftir ósk
ættingja sinna og vina, er pað pó
jafnan löngunin eftir betri lifskjör-
um, vonin um meiri skemtanir og
pægindi, er einkum knýr menn far-
ar.^Það er pessi ófullnægða prá
eftir einhverju betra, sem jafnan er
fólgin í brjósti mannsins, pað sem
gerir hann óánægðan með ástand
sitt, eins og pað er, og prýstir hon-
um til að leita umskiftanna, til að
leitajj hamingjunnar í fjarlægum
löndum, páj er hann pykist ekki
finna hana á fóstrjörðu sinni. Það
er pessi sífelda von um betri daga,
>essi óseðjandi löngun eftir breyt-
ingum á inu núlega ástandi, sem
jafnan gyllir Ameríku sem :ð fyrir-
heitna landið í augum íslendinga.
En petta fyrirheitna land verðr, sem
við er að búast,'ekki ávalt jafndýrð-
legt, pá erjpangað er komið, og pví
tjáir ekkijað neita,að peir eru marg-
ir, sem pá óska, að peir aldrei hefðu
hreyft sig og væru aftr horfnir heim
til íslands. Þeir eru ekki tiltölu-
lega svo margir, sem '„grípa hendi
í lukkupottinn“ fyrir handan hafið.
Þó dettr oss ekki í hug að neita, að
nokkrir íslendingar vestan hafs eigi
við góðjkjör að búa, og sumir enda
við mun betri, en hór heima, pví að
pað erfefalaust satt; en vér trúum
Flentra líf erleitun að
lukku—en fdir hreppa.
Þessi orð skáldsins duttu oss ó-
sjálfrátt 1 hug, er vór sáum nokkuð
á 2. hundrað vestrfara tínast srnátt
og smátt ofan í bátana hér við
bryggjurnar á laugardagskveldið
var. Það var mesti ánægjusvipr á
peim flest'im, og pað var ekki að
sjá, að peir væru neitt hnuggnir af
pví að ýta frá ströndum fóstrjarðar
sinnar til fulls og alls. Sjálfsagt
vinnufólksúr landinu verðr ár frá ári
tilfinnanlegri, og getr leitt til jpess,
að bændr verði að hætta búskap og
jarðirnar leggjast í eyði, eins og
sumstaðar hefir átt sór stað hér á
landi einmitt vegna Ameríkuferð-
anna. Þá er vinnufólkið er potið af
landi burtu, neyðast bændr oft til
aðfara á eftir, og á pann hátt geta
heilar sveitir lagzt í kaldakol.
Enginn má skilja orð vor svo, að
vjer viljum láta tjóðra vinnufólkið
nauðugt í vistum eða banna pví að.
að fara af iandi, pví að pað nær
engri átt. Hver einstaklingr heflr
auðvitað rótt til að fara, hvert á
land er hann vill. ODf leita sór at-
vinnu, hvort heldr til Ameríku eða
annað. En oss, sem eftir erum,
hlýtr að sárna, er vór sjáum land
vort svipt svo mörgum efnilegum
og nýtum mönnum á ári hverju.
Vér sjáum fullvel, að peir út-
flutningar eru inn mesti hnekkir
fyrir land vort og hljóta að standa
öllum verklegum framförnm pjóðar
vorrar fyrir prifum. Það er ómót-
mælanlegt. „ísland er að vísu
hart land, en pað er ekki of hart
land“, eins og eit stórskáld vort
komst einu sinni heppilega að orði.
Það er vel byggilegt enn, prátt
fyrir miklar skemdir af völdum
náttúrunnar nú nm 1000 ár. Það
er ekki jafnfagrt útlits nú sem
á landnámsöldinni; skógarnir eru
að mestu leyti eyddir, sáðlöndin
horfin og margar unaðsfagrar land-
spildur söndum og jöklum huldar
En samt sem áðr hefir pað enn
miklar auðuppsprettur f sór fólgn-
ar, er gætu gefið af sér mikinn
beinan og óbein&n arð, ef ekki
brysti dugnað og atorku til að
hagnýta pær.
Það ætti að vera mark og mið
vor allra, sem hór erum bornir og
barnfæddir, að verja kröftum vorum
í parfir fóstrjarðarinnar og stuðla
eftir mætti að framförum hennar í
öllum greinum, hver á sinn hátt
og hver I sínum verkahring, en
pað gera landar vorir ekki með
pví, að hlaupast af landi burt
hópum saman, sjálfum sór oft og
einatt til lítillar gæfu.
*
* *
Vér höfum jafnan verið peirrar
trúar, og erum pað enn, að sú komi
stund með tíð og tíma, að vestr-
farirnar verði til hagsmuna fyrir ís-
land, einnig í efnalegu og fram-
kvæmdalegu tilliti. Vér vonum að
pað streymi heim aftr með tíman-
nm dálítið af dugnaðar og fram-
kvæmdaranda pessarar álfu, og það
gæti borgað íslandi mannskaðann
allan af vestrförunum.
RADDIR ALMENNINCS.
ÚJi N ÝJA ISLANDI.
(KafH úr bréfí).
.... Margir eru hór mjög 6á-
nægðir með kosninga-úrslitin og
jafn vel sumir peirra, er svikust, eða
róttarasagt sviknir voru undan merkj
um Mr. Baldwinsons, sjá nú skömm
pá og vitanlega skaða, er peir hafa
gert sjálfum sór og nýlendunni í
heild sinni; en út lítr fyrir, að liór
ætli að rætast málsháttrinn: „oft er
lán með óláni“; um leið og vór urð-
um að missa af manni peim, er vór
helzt allra hefðum kosið að forvíg-
ismanni á pingmanna-bekknum, pá
urðum vér einnig af með annan ná-
unga, er sönn sveitarhreinsun var að.
Maðr pessi gekk hér ýmist undir
nafninu „Jón api“ eða „Jón sorgar-
kjaftr“. Hánn var fluttr sveitarflutn-
ingi vestr um haf fyrir nokkrum ár
um, og er vestr kom var honum svo
auðvitað skotið hingað „norðr og
niðr“, blfisnauðum, með hyski sínu.
Bændr hór hafa jafnan reynzt vel
snauðum innflytjendum, og svo var
enn; peir gerðu pegar nokkur sam-
skot til bjargar „sorgarkjafti“, og
fyrir pau samskot komst hann svo
á fót, að hann mun hafa reynt hér
fyrst pau pægindi lífsins, að hafa
nægilegt æti fyrir sig og sína. Og
með hverju launar svo „sorgarkjaftr“
mönnum drenglyndi peirra? Jú, með
pví að ganga horna á milli í bygð-
inni ljúgandi og slúðrandi, sérstak-
lega ef eitthvert parflegt áhugamál
var á dagskrá. Reyndar var slúðr
hans að engu metið, einkum í seinui
tíð, er maðrinn var orðinn fólki vel
kunnr. En huggun er pað, að hvað
sem öðrum bleytum líðr hór neðra,
pá vona menn að peir mórauðu
straumar, er jafnan lágu frá kofa
hans í allar áttir, muni brátt alpurrir
verða.
Sagt er að „sorgarkjaftr“ sé nú
um stund í skjóli „Kols kroppin-
baks“, en pað mun vart lengi
verða....
Yfirlýsing.
Frá lesborðinu.
MfNTUN KVENNA.
Mrs. van Renssela ritar í Júlí-
heftinu af Forum mjög skynsam-
lega grein um kvennmentun.
Mikið af kvennmentunar-tilraun-
unum hefir til pessa miðað til pess,
að kenna konum ýmislegt atvinnu-
nám. Með öðrum orðum: námið
hefir alt verið ætlað til pess, að
• UVUft u I VI IV CA- UICIíV UA |> Ctt\J
ekkiöllu, sem oss er sagt, enda pótt g0ra „ámskonuna færa um,að stunda
pað standi svart á hvftu, pví »ö|einhverja atvinnu. Þetta er nú sízt
Ameríkumenn e>-u orðlagðir fyrir
ýkjur, Jog Vestr-íslendingar virðast
hafa dregið nokkurn dám af peim í
pví efni.^Að minsta kosti pykja
oss skýrslurnar urn efnahag landa
vorra|par, pessar feykiliáu tölur um
gróða manna á fáum árum, nokkuð
tortryggilegar. Skyldu pær vera
hnífréttar?^ í íslenzku blöðunum
vestra hafa t. d. komið fram and-
níæli gegn sumum atriðum i peim.
Ef pær væru réttar, verða
vorir ekki lengi að græða
dóllara par vestra. Það má segja
að lasta. En pað er annað, sem alt
of lítill gaumr er gefinn að, og pað
er, að veita konum kost á námi, sem
eingöngu hefir pann tilgang að
menta og proska hugsunarafl peirra,
án nokkurs tillits til atvinnu. At-
vinnunámið er einkum
Oss pótti pað furðu gegna, er vór
lásum í kyrkjupingsfréttum Lög-
bergs, að varaforseti taldi Víðines-
söfnuð með í safnaða-skrá félagsins.
Hefði framtal petta ekki verið af
prestvfgðum manni gert, mundum
vórjhafa talið pað ósvffni næst. Til
pess að skýra petta, í eitt skifti fyr-
ir Öll, fyrir almenningi, er eigi
kann að vera petta mðl nægilega
kunnugt, lýsum vér hér með yfir
þvl, að Vfðines-söfnuðr gekk úr
„inu evangel. lúterska kyrkjufólagi
íslendinga í Vestrheimi“ fisamt öðr-
um söfnuðum sóra M. J. Skaftasonar
vorið 1891, og hefir sfðan aldrei í
pví staðið, og vór pykjumst pess
fullvissir, að sá dagr só ail-fjarri, er
söfnuðr Jpessi verði meðlimr nokk-
ursjpess kyrkjufélags, er starfar og
kemr fram á líkan hátt og nefnt
kyrkjufélag.
í umboði Víðines-safnaðar.
Safvaðarnefndin.
Prófastrinn dróg engar dulur á
petta álit sitt; hann lót sór ekki
nægja að láta pað í ljósi í samræð-
um, heldr ritaði ákafar greinir gegn
dáleiðingum í merkt tímarit og háði
marga orðasennu í Times við ein-
hvern helzta prófessorinn í pessari
vfsindagrein. Af ritgerðum pessum
varð hann nafnkunnr og fókk tals-
vert orð á sig, og á danssamKomum
og samkvæmum varð pað jafnvel
mjög alment, að menn spyrðu hver
annan undir eins og peir sáust:
„Hefirðu lesið greinarnar um dá-
leiðslur eftir Cruthalls prófast?“
En pað var ekki fyrir frægðar-
sakir að pessi heiðvirði klerkr hafði
hafið petta stríð gegn dáleiðendum.
Það var hreint og beint samvizku-
spurnsmál fyrir honum; hann var
pess fullviss, að við allar dáleiðslu-
tilraunir, er heppnuðust, væri beitt
einhverjum brögðum, og hann áleit
pað skyldu sína að draga opinber-
lega huluna ofan af slíkum svikmn;
og hann lýsti hátíðlega yfir pví,að ef
sér nokkurn tíma gæfist færi á,
að setja dáleiðsiusvikarana í gapa-
stokkinn, pfi skyldi hann gera pað
með mestu ánægju. Einmitt um
pað leyti, er petta var ríkt í huoa
hans, tók hann sig til og fór í
kynnisför út á land til kunningja
sfns, Joger, er hafði pá í heimboði
fjölda manna á búgarði sínum í
Clayshire.
Einn af pessum mönnuin var
ungr málaflutningsmaðr, Jack Per-
kins, sem var ákafr áhangandi dá-
leiðinga, og hafði par ag auki eigi
all-lftið orð á sór sem dáleiðari.
Reyndar var hann ekki kunnr orð-
inn almenningi manna, en í sam-
kvæmum hafði hann fengið mikið
álit á sig fyrir tilraunir sínar.
Að afstöðnum miðdegisverði strax
fyrsta kveldið,pegar kvennfólkið var
gengið burtu, vakti einn af karl-
mönnunum máls á dáleiðslum, og
greip Jack Perkins óðara tækifær-
ið til að segja peim ýmsar merki-
legar sögur, er lutu að dáleiðslum.
Flestir af tilheyrendum hans létu í
ljósi ánægju sína yfir sögum pess-
„■fDSp-S
ísltfel
— VIÐ SELJrTM —
SEDRUS-
HIBJ1»ST0IP4,
sjerstaklega ódýrt.
—Einnig alls konar—
timbur.
—SJERSTÖK SALA Á—
Ameríkanskri þurri
hvít-furu.
WESTERN LUMBER
COMPANY (LIMITED).
Á horninu á
PRINCESS OG LOCAN STRÆTUM
DOMINION-LINAN
Is-
Dáleiðslu-tiJraun.
[Eftir Lond.on Truth.]
Chruthall prófastr hafði ætfð ver-
íð mjög vantrúaðr á dáleiðslur; og
fyrir pær ! er pessi undr, sem einu s'nni gengu
konur, er ætla að reyna að keppa j undir nafninu Mesmerisme, tóku
meðsanni um pá, eins og leirskáld
nokkurt komst að orði; “Þeir moka
og moka í framandi landi“, ekki
samt snjó eða sorpi, heldr skínandi
dolluruin saman í hrúgur. Það er
ekki svo óskemtilegr mokstr.
Það sem oss^finst athugaverðast
við pennan vestrfarastraum, er pais,
að vér missum beztu vinnukraftana
úr landinu, pví að'oftast eru pað
menn á bezta”skeiði, karlar ogkon-
ur, er burtu flytja. Allmargir vel
efnaðir bændr hafa^ og farið með
skuldalið sitt, en*pó tiltölulega fátt
af gamalmennum og börnum, sem
við karlmennina um atvinnu, og er
peim auðvitað eins nauðsynlegt eins
I og peim karlmönnum, sem samkynja
lsndar a^vinnu ætia ag gtunda. En menn-
millíón ingar.n4mig 4 ag vera til að gera
pær konur, er ekki ætla sór að verða
sjálfstæðir iðnrekendr í viðkeppni
við karla, heldr eiginkonur,—að gera
pær færar um, að taka pátt í hugs-
unarlífi mentaðra karlmanna, svo að
sannarlegt andlegt samlíf geti átt
sér stað milli hj«5nanna, pegar maðr-
inn er mentaðr maðr. Og skyldi
konan stundum verða dálftið ment-
aðri, pá væri pað líklega enginn
skaði. Því betr getr hún uppfylt
móðurskylduna, og er pess sízt van-
pörf par sem atvinnan fyrir heimilinu
leggr oft svo punga byrði á
herðar heimilisföðursins, að hann
getr eigi annazt svo, sem skyldi,
eðlilegt er. Þessi jburtflutningr ( um fræðslu barnanna,
aftr að draga að sér athygli undir
nafninu Hypnotisme, var hann jafn-
ótrúaðr á pau og áðr. Aðal-ástæð-
an til pessa var, að hann hafði til
að bera svo óbifanlegan viljakraft,
að dáleiðendr höfðu aldrei getað
haft in minstu áhrif á hann; og
dróg hann af pví pá ósanngjörnu
ályktun, að fyrst peir ekki gæti
haft áhrif á sig, pá gæt.i peir með
engu móti haft áhrif á aðra á nátt-
úrlegan hátt. Vitaskuld játaði hann
pað, að^til væri svo miklir fáráð-
lingar í manns mynd, að dáleiðendr
gætu gert sór mat úr; en hann á-
leit að engin mannvera, sem hefði
til að bera meðalgreind og nokk-
urn veginn viljaprek,yrði neydd til
að hreyfa svo mikið sem sinn minsta
fingr, ef hún vildi pað ekki sjálf,
að eins af pví, að einhver annar
skipaði henni að gera pað.
sjálfir 2 kr. á dag.
Menn snúi sjer til
B. L. BALDWINSON,
IMMICRATION-HALL WP.
ST. NICHOLAS HOTEL,
Cor. Main und Alexander Sts.
Winnipeg, -
Beztuvínföng. Ágætir vindlar.
og herbergi að eins $1 á dag.
D. A. McARTHUR, eigandi
Man
Kostr
Eftir skólabókum
0g skóla-áböldum
farið til ALEX. TAYLOR
472 MAIN STR., WlNNIPEG.
selur (1Prepaid”-farbrjef frá
landi til Winnipeg:
Fyrir fullorðinn, yfir 12 ára $40,50
— barnö til 12 ára .... $20,25
— barnl tiJ 5 ára.......$14,25
um,en prófastrinn sat pegjandi^með 1 ®U'nu'elf,ls farbrjef frá Winnipeb til
efaglott á vörjnum. Perkins tók I 1 ,(S.........................../(8,50
eftir pessu og beindi að honumsvo' r*dreKnu fæði milli Skotlands
hljóðandi spurningu: °^, lsl“ds> sem farf>egjar borga
„Það lítr út fyrir að pór sóuð van-
trúaðr í pessu efni,hr. prófastr Cruth-
all. Ég veit vel vel pér eruð pað,
pví óg hefi lesið bréfin yðar í Times“.
„Já, vissulega er óg pað“ svaraði
klerkr.
„En hvers vegna getið pór ekki
trúað pví?“ spurði Perkins.
„Vegna pess“, svaraði Cruthall,
„að ið leyndarfulla vald, sem pessi
vísindagrehi staðhæfir að ein sál hafi
yfir annari, er enn ekki fullsannað
að sé til. Ég veif að allir dáleiðar-
ar, bæði gamlir og nýir, sem hafa
reynt að ná valdi yfir mér, hafa orð
ið frá að hverfa svo búnir. Ég hefi
pá eigin reynslu til stuðnings trú
minni“.
Perkins lokaði augunum til hálfs
og starði á hann í nokkrar sekúnd-
ur. Og sagði svo:
„Ég sé, að pað muni vera erfitt
að fást við yðr; en takið pér nú
eftir: Ef nú einhverjum, t. d. sjálf-
um mér, tækist að dáleiða yðr svo,
að pór gerðuð eitthvað, sem yðr væri
pvert um geð, munduð pér pá
snúast og trúa?“
„Já, vitaskuld“, svaraði klerkr.
„En pað parf varla að gera ráð
fyrir að slíkt takist. Ég skora á
yðr að reyna á mér yðar kröftugustu
töfrabrögð“.
Perkins strauk hendinni um höku
sór og var eins og hik á honum.
„Þér verðið að gefa mór dálítinn
frest til umhugsunar“, sagði hann.
„En óg heiti pví, að gera tilraun
viðyðr innan eins eðatveggja daga“.
„Gott og vel“, sagði prestr. „Ég
er tilbúinn, hvenær sem pér viljið“.
„Þið verðið að lofa okkr öllum
að vera viðstöddum, pegar tilraun-
in er gerð“, sagði húsbóndinn.
„Sjálfsagt“, svaraði Perkins. „Og
ég er reiðubúinn að leggja nafn
mitt sem dáleiðari við úrslitin“.
„Gerið yðr ekki of góðar von-
ir“, mælti prófastr borginmann-
lega, „pví óg get fullvissað yðr
um, að pað eru mjög litlar líkur til
að pessi tilraun heppnist11.
„Við sjáum nú til“, sagði Per-
kins rólega.
Dr. Dalsleish
Tannlœknir.
Tennur dregnar alveg tilflnningarlaust.
Hann á engann jafningja sem tannlæknir
1 bænum.
474Main St., Winnipeg
am, w) iaue, safe and always
remedy f0r HiliouBntBö, Blotches on the Faee,
Brighrs Disease, Catarrh, Colic, Constipation,
Chronic Diarrhcea. Chronic Liver Trouble, Dia-
hetes, Disordered Stomach, Dizziness, Dysentery,
Dyspepsia, Eczema, Flatulence, Female Com-
Síaints, Foul Breath, Headæhe, Heartbur>i, Hives,
aundice, Kidney Complaints, Liver lroubles,
I.oss of Appetite, Mental Depression, Nausea,
Kash.i 1 —---- l’ainful Diges-
• Nettle
• tion, Pirapleð,
• to tne Head,
T plexion, S a 11
Z Head, Scrof-
Z ache, Skin Dis-
• Stomach.Tired
• Liver, Ulcers,
• and every oth-
or diseime that
Hush of Blood
S a 11 o w Com-
lthemn, Scald
ula,Sick Head-
eases.Sour
Feeling.Torpid
Water Brash
er symptom
_____________ _____Ir esults from
impure blood or a failure in the proper perform-
- ance ot their functions by the stomach, íiver and
T intestines. Persons given to over-eatingare ben- _
T efited by taking one tabule after each meal. A Z
0 continued use of the Ripans Tabules is the surest Z
0 cure foi' obstínate constipation. They .ont&in 0
0 nothingthat can be injurious to the *_nost deli- 0
• cate. l gross $2. 1-2 gross $1.25, 1-4 gross 75c., •
• 1-24 gross löcents. Sent by rnaíl postage paid. •
• Address THE RIPANS CHEMICAL COMPANY, •
! • P. O. Ðox 672. New York. •
•••••<*>••••••••••••••••••«*•••••••••

\A pamphlet of informatlon and ab-
\atractof the lawa, flhowing How toA
^Obtaln Patents, Caveats, Trade^
v Marks, Copyrights, sent free./
\Addrw MUNN & CO.
s.361 Hrondwiiy,
New York.