Heimskringla - 02.09.1893, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA 2. SEPTEMBER 1893.
Heiiskringla
kemr út á LaugardOgum.
The Heiraskrinsla Pt?. & PabLCo.
útgefeudr. [Publishers.]
Hefði ég verið þingmaðr, þá þykir
mér all-líklegtað ég hefði greitt at-
kvæði með einhverri sleikju í skinn-
ið. Það er til í honum g&fa, sem
vert væri að gera tilraun til að leggja
rækt við.
Hefði hann látið mig vita, að hann
Verð blaðsins í Canada og Banda-
rikjunum :
limánuSi #2,50 fyrírfram borg. #2,00
6 ----- #1,50 -
3 ----- #0,80; ------ — »°>&0
k Englandi kostar bl. 8s. 6d ; Á
Norðrlöndimi 7 kr. 50 au.; á Islandi b
kr. — borgist fyrirfram.
Senttii íslands, en borgað h<5r, kost-
, 8#1,50 fyrirfram (ella #2,00).
gg*Kaupendr, sem vóru skuldlausir 1
Jan. p. á. purfa eigi að borga nema #2 fyr-
tr pennan árg., ef þeir borga fyrir 1. ,'úlí
p. á. (eða síðar á árinu, ef þeir æskjaþess
skriíiega).
langaði svo mikið heim, eins og hann
gerir, þá hefði ég vafalaust verið fús
til að gangast fyrir samskotum til að
flytja hann sem lengst iirott af hönd-
um okkar Vestr-íslendinga—til land-
hreinsunar.
Og láti hann mig vita, að hann
komist ekki héðan á annan hátt, skal
ég reyna þetta enn, og ég er viss um
að það gengr vel; það eru ótrúlega
margir, sem fegnir vilja losna við
hann héðan.
Ititstjórinn geymir ekki greinar, sein
eigi verða uppteknar, og endrsendir
þær eigi nema trímerki fyrir endr-
gending fylgi- Ritstjórinn svarar eng-
um bréfum ritstjórn viðkomandi, nema
i blaðinu. Nafulausum bréfuin er
enginn gaumr gefiuD. En ritstj. svar-
ar liöfundi undir merki eða bókstof-
um, ef höf. tiltekr slíkt merki.
Uppsögnógiid að lögjm,uema kaup-
andi sé alveg skuidlaus við biafliö.
Auglýningaverð. Prentuð skrá ylir
það send lysthafendum.
’ Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAF8SON
venjul. á skrifst.bl. kl. 9-12 og 1-6
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
EIRÍKR GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst._
Utanáskrift. á bréf til ritstjórans :
Editor Ileimskringla. Box 535.
Winnipeg.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er
The IIeimskringUi Prtg. tfe Puhl. 0 o.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P.O. Mouev Or-
der, Registered Letter eða Express
Money Order. Banka-ávísanir á aðra
banka, en í Winnipeg, eru að eins
teknar með afföllum.
653 McWilliam Str.
Einar Hjöríeifsson.
Það er ekki nema eðlilegt þótt
þessi grátlega hörmungar-fígúra í
sífelda sultarkengnum hafl verið í
súru skapi, er hún frétti ófarir sín-
ar af alþingi. Það er því fremr
eðlilegt, sem menn eðlilega verða
a&rari, þegar þeir tinna sér gert
rangt til.
Og stagkálfs-kvikindis-rýju-garms-
anganum hejir verið gert rangt til.
Það skal ég að minsta kosti fvrstr
manna játa: að vera ekki metinn
jafnsnjall Torfhildi Ilolm! Það er
Iiróplegt ranglæti við Einars-tusku.
Því get ég svo ósköp vel fvrir-
gefið honum þó að hann geri mér
rangt til -því fremr sem það gagn-
ar mér, en skaðar mig ekki. Samt
vildi ég nú heldr—hans vegna, en
ekki mín - að hann sæi.mig í friði ;
því að ég þarf ekki með þeirra með-
mæla, sem í því eru fólgin, að vera
skammaðr af jafn-lýgnu kvikindi og
alræmdu að æruleysi og órúðvendni.
Það skaðar ha.nn, skj'ituna, en gagn-
ar mér ekki það sem teljandi sé úr
þessu.
Hann segir að ég hafi farið háðu-
legum orðiun uin umsókn sína um
skáldlaun. Það getr hver .maðr, sem
er læs, lesið orð mín í síðustu Hkr.
neðst á fremsta dálki (iftustu blaðsíðu.
Ekki einu einasta háðsyrði er farið
um umsóknina; að eins blátt áfram
skýrt fr& henni, og að hún verði á-
rangrslaus.
Eitt Reykjayíkrblaðið fer um þetta
skoplegum orðum, sem ég hefði get-
að tekið upp, ef ég hefði viljað skopa
Einar. En ég gerði það ekki. Þvert
á móti skopa ég þingið fyrir, hve
misvitrt það sé, með því að ég minni
á Torfhildi Hólm, sem þingið áðr
hafði veitt skáldlaun. Og það gat
engum misskilningi verið undirorpið,
hvað ég meinti þar, því að ég hafði
látið í ljósi áðr ótvírætt álit um
,,skáldgáfu“ liennar, og eigi síðr um
hæfileika Einars í skáldskapar-átt;
hefl enda fyrir ekki all-löngu síðan
tekið upp falleg kvæði eftir liann í
blað.
En þíið hcfði klætt sneypuna bctr,
að vera ekki að láta svo ólíkindalega
um umsóknina. Hún var ekki &n
hans vitundar. Því að lrnnn hafði
sagt kunningjum sínum flrá henni hér
&ðr en frettist um liana að lieiman ;
og þcgar hann í sumar sá í ísl. blöð-
unum, hverjir hefðu verið kosnir, í
ijárlaganefnd í n. d., þá, og þá fyrst,
fór hann að örvænta um, að bæn sín
yrði veitt.
Því fremr, sem þeir, sem unna
gáfu hans sannmælis, en sjá jafnframt,
eins og allir sjá, að hann er hér farinn
svo í hundana siðferðislega, að hon-
um er ekki viðreisnar von, þeir munu
þó margir hverjir vilja gera tilraun
til, livort hans betri eiginleikar mættu
ekki rakna við á ný og njóta sín, ef
liann kæmi jundir nýjan himin og í
nýtt loftslag og losnaði svolítið úr
sultarkengnum.
En það er önnur hlið á þessu múli,
og henni heflr Einar án efa þagað
yflr, þcgar hann var að biðja góða
menn heitna að gustuka sig yfir sig
með farareyri heim.
Hann hefir þagað um það, að hann
sé búinn að afsverja trú og hollustu
sínum fvrra drottni, afsverja sér in
meðfæddu þcgnróttindi, en vinna hér
eið sem brezkr þegn.
Því að eigi mundi neinum manni,
sízt séra Þórhalli, sem kvað hafaver-
umboðsmaðr Einars ti) að sækja um
styrk í hans nafni, hafa dottið í liug,
að ísland fari að leggja styrktarfé
erlendum þegnum.
Það er haft eftir Jóni heitnum Sig-
urðssyni, að hann hafi sívgt: ,,Allir
menn siekja um styrk til sinnar
stjórnar“. Þessu hefir E. Hj. gleymt.
Ham stjórn er fylkisstjómin í Mani-
toba, eða þá landstjómin í Canada
(Dominion-stjómin).
Dæmalaust slúðr er það, sem E. H.
fer með, að „folklore“ congressinn í
Chieago hafi reynzt algert humbug.
Það er því djarfara af flóninu að
berja slíkt blákalt fram, sem
ýmis bókmentaleg tímarit flvtja
fregnir um, „congressa“ þá, sem
haldnir eru í sambandi við sýninguna,
og svo er verið að gefa út í ákaflega
miklu sérstöku ritsafní ágrip af Því,
sem frani fór og fram fer ácongressum
þessum, sein merkir fræðimenn
standa fyrir og taka þátt í.
Það vita allir, sem IIkr. hafa lesið,
hvað satt er í því, að séra M. hafi
vcrið skaminaðr þar fvrir hvort heldr
picnicsfor með suiinudagaskólatiörn-
um eða annað. Og þegar allir sjá,
hve ósvífinn E. H. er að ljúga um það,
sem allir gcta dæint um sjálfir og séð
að liann fer með lygi, þá geta þeir
markað af því, nve mikið muni satt
vera í liinu, sem hann er einn tjl frá-
sagna um.
Ég skal að eins geta þess, að séra
M. J. sagði okkr hjónunum daginn
sem lrnnn fór suðr til Chicago, að
hann hefði fcngið boð frá hr. A. Frið-
rikssyni, sem byðisérað vera hjásér.
Hann liafði þá aldrei séð hr. Á. Fr.
Boð þessi mun hr. \V. H. Paulson,
sem kom um morguninn heim til mín
til að sjá séra M., hafa flutt honum.
Hr. Á. Fr. segir mér, að þennan sama
dag hafi W. H. P. koinið með boð til
sín frá séra M. um, hvort hann gæti
léð sér herbergi. Eg veit að lir. Á.
Fr. hermir satt og rétt frá. En eftir
þessu er ekki að kynja þótt orðsend-
ingar sé ekki sem áreiðanlegastar,
þegar þær fara í gegn um munn
túlksins, sem túlkaði við „Tribune“
fyrir hr. S. Eymundsson, sem nýlega
hefir verið um getið.
Séra Matthías kom sjílfkrafa rak-
leiðis upp á skrifstofu Hkr., er Iiann
kom að sunnan, og hélt enn til hjá
mér þar til á fostudaginn næsta áeft-
ir. Ekki segir lir. Á. Fr. að hann
hafi minzt cinu orði við sig á það, að
| það liafi farið illa uin sig hjá méreða
| að hann væri leiðr á að vera; en
I hann hafði sagt, að'hann sæi, að hann
| þrengdi mjög að mér, því aðéghafði
ekki það húsrúm, að ég gæti látið
hann sofa einan í herbergi, heldr
varð ég að sofa sjálfr í öðru rúmi
I gagnvart honum.
Ég verð að láta þetta nægja að
sinni. Séra Mattías er ekki dauðr,
vonandi, þótt hann sé farinn licim til
íslands. Það verðr væntanlega tæki-
færi til þess að láta hann sjálfan votta
það, hvor okkar E. H. fari með sann-
ara mál.
En lítilsháttar — örstutt — skal ég
minnast við E. H. í næsta blaði aftr
samt.
SKAMMIR UM
V ESTR-Í SLEN DING A.
Einar IJjörlelfsson kallar í síðasta
Lögb. alla þá Islendinga, sem „ekki
þyki Heimskringla þjóðar-svívirðing“
— „bjálfa“.
.Hkr. hefir fjórðungi meiri út-
breiðslu en Lögb., þótt Greemvay-
stjómin borgi fyrir nokkur hundruð
eintök af því, sem eiga að vera send
út ókeypis. Nú er það vitaskuld, að
enginn er að halda blað, sein honum
þykir þjóðar-svívirðing. Allir kaup-
endr Hkr. — þar á meðal er sj.flf-
sagt helmingrinn af kaupendum Löo-
hergs, sein kaupir bæði blöðin — all-
ir þessir menn, en það er langmestr
hluti allra blaðakaupandi Vestr-Is-
lendinga, allir eru þeir „bjálfar“ að
áliti Einai's Hjörleifssonar. Jafnvel
ekki aUfáir af eigendum Lögb. eru í
„bjálfa“-tölunni.
Það er ekki að kynja þótt Einar sé
metinn, eins og hann er metinn, af
löndum alment her vestra !
„ÞJÓÐVILJINN UNGI“,
sem nú kemr út í Reykjavík, er eina
Reykjavíkrblaðið, sem lítr hleypi-
dómalaust á vestrfarir. Það blað
segir líka liprast frá þingmálum og
er orðið prýðisvel gengið f'rá ritstjórn
þess nú yflr höfuð ólíkt betr, en fyrstu
árin.
Um útttutningslaga-frumvarpið
vitlauslega, sem getið var í síðasta
bl. HKR.,fer Þjóðv. svo feldum orðum:
[ Frv. tit laga ,,um að lasta ekM
landið“. Svo liafa stöku þingmenn
nefnt frv. það um breytingu á út-
ttutningalögunum frá 14. jan. 1876,
sem dr. Jón Þorkelsson og fl. hafa
borið fram í neðri deild.
Frv. þetta ákveðr 20—2000 kr.
sektir ef „einhver maðr, hvort sem
liann er innlendr eða útlendr, gerist
til að æsa menn, til að flvtja at landi
burt, með ginnandi fortölum, eða með
því að halda ræður eða fyrirlestra í
þá átt, að gjöra menn óAnægða með
þetta land, en gylla fyrir þehn önn-
ur lönd“.
Sömu sektir eni og viðlagðar, ef
einhver hór á landi lánar „útförum,
einum eða fleirum, farareyri“, og það
sannast, að liann „gjöri það fyrir
liöud erlendrar stjórnar, eða fyrir
hönd þegna eða erindLsreka annara
rfkja“.
Loks er það og eitt af ákvæðum
þessa frv., að útflutningastjóri megi
engan inann taka til ílutnings, „nema
hann hafi fpngið vissu fyrir, að hann
hafi greitt allar lögmætar skuldir, er
henum ber að greiða, þar á meðal
lögskyldan framfærslueyri með skyld-
uómögum þeim, er hann lætr hér
eftir, eða útfarinn hafl sett trygg-
ingu fyrir þessum greiðslum, eftir
því sem lögreglustjóri úlítr nægja“.
Gæti útflutningastjóri þessa eigi.kveðr
frv. svo á, að hann skuli sjálfr, innan
árs, gieiða allar skuldir, og aðrar
greiðslur útfarans.
Þessi eru þá helztu nýmælin í þessu
merkilega frv., sem varla mun þykja
á vetr setjandi. — Væri ekki nær að
reyna að kyrsetja fólkið á einhvem
annan hátt, t. d. með því, að láta því
líða hér betr ?
Það er svo ofr hætt við, að öll svona
löguð mótspyma gegn útflutningun-
um, eins og frv. þetta fer fram á, þótt
af góðum hug sé gjörð, verði ekki til
annars en að kasta olíu í eldinn,
Frv. þetta niá að voru áliti, einsog
það nú er úr garði gert, einmitt
skoða sem lang-mestp „lastinæli um
landið“, þar sem það gerir ráð fyrir,
að grípa þui'fi til slíkra örþrifsráða,
til að halda mönnum í Iandinu“.
Efhinísl. blöðin heima gætu litfð
svona skynsamlega og hvggilega á
vestrflutninga, þá er meiri von að
eitthvað yrði gert þar heiina í þá átt
„að láta fólkinu líða l>ctr“ þar.
Það, og það eitt, er vegrinn til
að hefta útflutningana.
„JA, HVAÐ SAGÐI ÉG NEMA
EKKI NEITT!“ *
Herra G. Thorsteinsson getr þess í
Hkr, 22 júlí, að sér haíi komið nokkuð
óvart áskorun mín. Maðrinn mun þó
hvorki skoða sig að vera „sokkinn svo
djúpt“ eða hafinn svo hátt, að ég ætti
ekki að geta virt hann viðtals í gegnum
blöðin, þegar hann gefurástæðu til þess.
Og með því að hann þykist hafa skift
góðu við mig, — sem ég neita ekki að
,hann hefir oft gjört, og ég þykist líka
hafa skift vel við hann — þá skilr liann
ekki að ég skuli komast í hita, þó hann
kasti að mér hnútum við og við.
Það lítr út fyrir aö hr. G. Th. hafi
komizt í vandræði með áskorun mína,
því hann leiðir algjörlega hjá sér að
svara spurningum mínum. í stað þess
fer hann að hæla sér af því — með sín-
um vanalegu digrxnælum — að hann
hafi ekki lagt annað en gott til, kyrkju-
múla vorra. Það var nú svo sem elcki
hætt við því að hann færi að fleygja séra
Magnúsi ,,í skítinn!" Og svo fer hann
enn af nýju að dylgja um, hvernig ,,for-
vígismenn séra Magn. málanna" komi
fram, og hvað hann verði að þola út af
,,aðförunum!“ Já, ég get nú vel skilið
það, aö það hefir orðiö þungt fyrir hanri
að bera sinn kross, þegar áhlaup Jónas-
ar Stefánssonar fór eins og það fór. Það
má geta nærri eins gestrisinn og við-
feldinn maðr eins og hr. G. Th. er jafn-
aðarlega heim að sækja, hversu þungt
honum hefir verið í skapi, er Jóhann P.
Sólmundsson sýndi honum „yfirlýsing-
una“, því aðrar eins viðtökur eins og
hann fékk hjá honum þá, eru ekki al-
mennar, hvorki þar né annarstaðar. En
ég \-il henda hr. G. Th. á það, hversu
ant sem honum kynni að vera um að
séra Magnús ýrði „flæmdf í burtu héð-
an“, þá má hann ekki taka hart á oss
fyrir það, þó vér bregðum fyrir hann
skildi, þegar mófstöðumenn hans vega
að honum með einhverjum ótuktar
vopnum.
Þegar ég las seinni part ,,svarsins“
til mín, þá datt mér í hug kerling ein
á Islandi, sem þótti ákaflega slúðrsöm.
Og þegar vandað var um það við hana,
varð henni vanalega að orði: „ja, hvað
sagði ég, nema ekki neitt!“ Hr. G. Th.
,,þverneitar“ að hafa kallað Víðiness*
byggja fjandmenn sína, skríl og fanta,
og skorar á mig að sýna og sanna, hvar
og hveriær hann hafl gjört það, ella
skuli óg aftr kalla þessi ummæli mín.
Eg sé- nii ekki, hvað andmælandi
minn getr unnið við nánari ítrekun
þessara orða. Tilgangr minn var að
gefa honum bendingu um, hvort lionum
sýndist ekki nóg komið nf svo göðu í
vorn garð frá hans hálfu, að minsta
kosti í svipinn. En ég er nú svo greini-
lega tilneyddr af honum að taka þetta
fram skýrara, að ég verð að biðja menn
að taka til íhugunar eftirfarandi bréf-
kafla, er hann reit mér 13. apríl síðast-
liðinn :... „þú horfir með mestu ánægju
á fjandmenn mína (samanstandandi af
argvítugasta rusli; það var hútíðlegt að
eiga ærlega mótstöðumenn) troða á mér,
eyðileggja heilsu og líf, ekki einungis
mitt heldr minna1'.. .Þetta eru ákveðin
orð, og sýna berlega, hvaða hug hann
ber til sumra Víðinessbyggja, því aué-
vitað eru það eins og hann segir „sárfáir
klíku-menn sem standa upp fyrir rusi-
ið“. En hverjir eru þeir? Þó hann
hafi sagt ýmislegt við inig undir fjögr
augu um ímyndaða mótstöðumenn sína
hér í bygðinni, þá kom mér þó þessi
póstr úr bréfi hans eins óvart, eins og
þruma úr heiðríku lofti.
Á pappírnum sést þaö ekki að hann
lmfi knllað Víðinessbyggja ,,skríl“ en að
dagsetja alt sem liann hefir talað í mín
eyru, leiði ég minn liest frá. Eins og
þegar er sýnt, kallar hann þá „argvítug-
asta rusl‘ , sem er víst litlu betra.
Þá er nú eftir að sýna, hvenær
kunningi minn hefir kallað Víðines-
byggja fanta. Eg verð því að taka
upp aftr niði-lagsorðin 1 fréttagrein
hans í Lögb. 8. Marz : „Sannleikrinn
er, að þegar fólkið þykist skilja bezt,
þá er það að láta humbugista, sér-
vitringa og enn fremr fanta leiða sig
í gönur“. Og svo ætlaði hann að sjá
hverju ,,þjóðflokksfeðrnir“ ‘svöruðu
iionum upp & þetta. Hverjir áttu þaö
annars að veraaðrir, en Víðirnesbyggj
ar, þar sem hann stýlaði fréttirnar ein-
göngu um þá ? Allir, sem ég heyrði
tala um þessa grein, skildu hana á
einn veg, að maðrinn hlyti að eiga
við nági-annana, sem hann var að gefa
lýsing af. Svo þegar skorað er á hann
að segja, hverjir að séu þessir „fantar“,
þá snýr hann sig út úr því (í Lögb.
5. Apr.), á þann hútt, að hann segir
aö grein sín sé misskilin, „þessi setn-
ing geti ekki verið misskilningi und-
irorpin nema hjá fíflum og flónum“ !!
Það er ljóta skilningsleysið, enda seg-
ir hr. Thorsteinsson, að Gimlungum
finnist þeir liafa engin not af viti, en
mikil not af humbugi! (Lögb. 8. Marz).
Hvað liggr í spurningunni í Lögb. 5.
Apríl„hafa engir látið ginnast af
humbugistum og föntum nema Giml-
*) Hefir beðið hjá oss nokkra stund
sakir rúmleysis. Ritstj.
ungar ?“ Er ekki þetta endrtekning á
inu sama, að hér séu fantar, en þeir
séu þó víðar til? Þaö kannast hann
lika við.
Ég þykist nú hafa svarað áskor-
un hr. G. Th. svo greinilega, að hann
megi vel við una, það er að segja ef
ég má skilja orð hans blátt áfram eins
og þau eru töluð.
Ef að hr. G. Th. sendir mér aftr
línu í blöðunum, þá leyíi ég mér að
skora á hann, að nufngreina þessa
,,fjandmenn“ sína, sem hann minnist
á í fyrnefndu bréfi til mín. Því það
þyrfti að taka þeim herrum tak, áðr
en þeir „eyðileggja" líf hans og fjöl-
skyldunnar.
Og eitt enn. Ef liann langar ekki
til að fara i alvarlegar blaðadeilur,
þá ætti hann ekki að vera að byrla
almenningi rangar hugmyndir um
fylgismenn séra M. Því hann má eiga
það víst, að honum verðr svarað.
Husawick, 1. Ág. 1893.
St. Ó. Eibiksson.
Hjónin í Vík.
(Eftir Winnipegger.)
Hún Rósa gámla í Vík var vön að
tala fremr kuldalega um karlmenn-
ina, t. d. að þeir væru ekki annað en
þvergirðingsskaprinn og ráðríknin,
og þar að auki liauga letingjar, sem
létu konur sínar virtna alt það versta.
Og Jón gamli haf'ði líka það samaað
segja um kvennf'ólkið, liann sagði að
það væri ekki annað en skapstærðin,
eða þá fúllyndið sjálft, sein ómögu-
legt væri að liafa friðsamlega sambúð
við; að ganga í hjónaband, líkti hann
við, að leggjast í flóadæld, sem ekki
væri hægt að sofna væran dúr í. Og
Jón og Rósa gátu alt af gripið hvort
'til annars til að færa sannanir á mAl
sitt, þau dæmdu cftir eigin reynslu.
Þau kvörtuðu oft yfir því hvort í
sínu lagi, hvað það væri þreitandi og
eyðileggjandi að ciga í þessu sífelda
heimilis-argi og stríði, því það var
eins og aldrei gæti orðið endir á því,
altaf kom eitthvað nýtt fyrir, sem gat
valdið nýju sundrlyndi, þó það væri
í sj.dfu sér mjög lítils vert, en þegar
þeim á annaðborð lcnti í deilum, þá
vildu bæði hafa yfirhöndina, en þau
voru alt of jöfn til þess að þau gætu
unnið neinn verulegan sigur hvort
vfir öðm. Rvona hnfðl þnð gefrglð
til síðan búskapr þeirra byrjaði, svo
það var ekki nema náttúrlegt, að þau
væru farin að þrevtast.
Þau höfðu orðið þess strax vör í
tilhugalífinu, að þau áttu ekki rétt
vel skaplvndi saman, en Jón þurfti
nauðsynlega að fá sér konu til að geta
bvi'jað búskaj), og Rósa varorðin leið
á þessari vinnukonustöðu, og svo
héldu þau að sambúðin mundi lag-
ast við nánari kynningu, en sú von
brást. Þau voru bæði svoleiðis lög-
uð, að hvorug't vildi slaka t.il fyrir
öðru, og ekki gefa of lausan tauminn,
þau álitu það svo mjög áríðandi, að
koma hs'orugu U]>p ú of mikið. Rósa
hafði líka svoddan gaman af því, að
stríða Jóni, henni fanst hún geta náð
sér best niðr á honum með því, en
það var samt ekki til annars, en að
gjöra sambúðina enn dimmari. Bæði
vildu ráða um búsýsltustörf á heimil-
inu, því báðum þótti sín ráð góð; en
sjaldan gátu þau orðið samráða um
Canada og hafa áunnið sér þann
til þá beztu vindla sein til eru
neitt, og giítu þess . egna ávalt kent
hvort öðru um; ef eitthvað fór miðr
en þeim líkaði, og olli það oft deilum.
Þeim hefði oft komið til hugar að
skilja, en komu sér aldrei aðþvíþeg-
ar á átti að herða, og svo fannst þeim
það stríða á móti guðs og manna
lögum, og eftir að bfirnin fjölguðu,
fannst þeim það algjörlega ógjörn-
ingr, en börnin fjölguðu með ári
hverju fyrst framan af.
Reyndar lenti þeim ekki í deilum
dags daglega, en eilífr kuldi og kær-
leiksleysi grúfði yflr sambúð þeirra.
Það var dimm hafísþoka með ís-
kaldan hrímúða, er steipti helgreip-
um utan um hvert einasta smáblóm
er gægðist Iram meðal þymanna, en
það var eins og þau væru svo vel
vön þessum kulda, 0g klædd í þá
kúpu, er enginn mannlegr kuldi náði
að blAsa í gegn.
Rósa hafði oft hughreyst sig með
því, að hún mundi eiga rólegri daga
í vændum þegar byrnin hennar væru
komin vel á legg ; bæði mundu þau
létta undir með sér, og eins taka mál-
stað sinn, þegar þess þyrfti, og sömu-
leiðis verða sér auðsveipari. En þetta
var ekki annað en von, sem oft er svo
stopult að treysta A, því eftir því sem
þeim óx meira flskr um hrygg, þess
erfiðari urðu þau lienni; þau byrjuðu
sncmma að vera hortug við hana og
standa upp í hárinu á henni. Ef hún
vandaði eitthvað um viðþau, þá vora
þau vis með að brúka þau siimu orð,
sem þau híifðu svo oft lieyrt fara á
milli foreldranna, þegar þeim liafði
orðið sundrorða, því foreldrarnir
höfðu aldrei varast það, að láta börn
sín heyra það, þó þau töluðu ógætileg
orð livort til annars, og ekki heldr
búist við því, að þau mundu brúka
þau fyrir vopn gegn sér seinna rneir.
En oi'ðin fóllu í frjósaman akr og
bára ávöxt.
Rósa dáðist oft að því við nágranna-
konur sínar, hvað börnin sín væra
ákynsöm og næm. Alt hefðu þau eft-
ir, sem þau heyrðu, og svo voru þau
svo makalaust findiii í svöram, að
þau gerðu sig alveg orðlausa; þau
ættu heldr ekki langt að sækja það,
ef þau líktust nokkuð honum afa sín-
um sáluga. Reyndar • liætti þeirn
stundum við að vera heldr orðlivöss,
en þau væru líka á þeim aldrinum,
verið aiiKmit. i.a Um-UUv
þeiin of mikið til baka, sér þætti ekki
skemtileg þau böm, sem altaf væru
eins og logngufur, það væri þó vottr
þess, að þau gætu einhvem tíma svar-
að fyrir sig orði, og það veitti heldr
ekki af því í henni gömlu veröld að
geta bitið frá sér.
N igraimar þeirra bönnuðu börnum
sínum að leika sér með börnum þeirra
Jóns og Rósu, því þau brúkuðu svo
Ijótt orðbragð, og það var eins og
allir ' ildu sneiða hjá að hafa nein af-
í skifti af þeiin, því börnunuin Jiætti
j svo við að koma eins fram við hvern
sem var, eins og þau hiifðu vanist
heima li.j i sér. Og svo lögðu börnin
á stað í burt frá foreldrum sínum út í
líflð, með það veganesti, sem þau
höfðu fengið með uppeldinu í foreldra-
lnísunum, og þau komu til dyranna
eins og þau voru klædd. Þeiin tókst
fljótt að losa sig við þátötra, sem þau
lögðu á stað í, en þeim tókst ver að.
losa sig við þá framkomu, sem þau
höfðu lært, og þær eðlishvatir, sem
þau höfða tekið í arf; til þess urðu
þau að ganga mörg Ar á skóla lífsius
og reynslunnar.
öfundsverða vitnisburði, að b a
í Canada.
i bnð @wt,i Kkn
S. Davis & Sons. Búa til meira af vindlum en nokkrir aðrir