Heimskringla - 03.02.1894, Blaðsíða 1

$
Vlir. AR.
WINNIPEG, MAN., 3. FEBRÚAR 1894.
NR.
fyrir gömlu uKringlu!”
Alt af er liún á undan öllum öðrum íslenzkum blöðum.
hefir nokkurt íslenzkt blað látið kaupendum sínum jafn-
mikið lesmál í tó eins og hún með sínu þétta, smáa, en
En ilt árferði og vanskil valda því, að hún á þröngt í búi
Vér höfum nú um
nokkurn tlma Tið,*.ð
nm, livað vér gsetum gert til þess í einu bœði að gleðja kaupendr vora
og jafnframt gagna sjálfum oss. Og vér höfum fundið ráð til að gera
vel við kaupendr vora nú, svo að
þvilikt
boð, sem vér nú bjóðum þoim, hefir ekkert íslenzkt blað boðið fyrri.
skýra letri.
með peninga.
Ýmis ensk lilöð hafa þózt gera vel í ár að gefa kaupendum sínum
16 allsæmilega vandaðar myndir af sýningunni, og þau hafa að eins gefið
þair þeim, sem borgað hafa fyrirfram.
En vér ? — Vér gefum
myndir af Chicago-sýningunni; og þær oru rtórar, og svo vel vand-
/ aðar, að þær eru INAR BEZTU í sinni löð, sem ter ltöjum seð,
vér gofum þær okki að eins þeim, sem borga oss fyrir fram, iieldr hverj-
uttl manni, sem borgar oss 82, hvort heldr fyrirframborgun eða upp i skuld.
Myndir þessar eru til sýnis á skrifstofu vorri, og allir, sem hafa séð
þær, dást að þeiin.
Vér borgum burðargjald undir myndirnar og sendum þær vel um
búnar kostnaðarlaust hverjum manni hór í álfu.
Myndirnar oru in eigulegasta stofuprýði — sóma sér á hvað "fínu”
parlor-boröi sem cr.
Þær eru til yndis, fróðloiks og ánægju brcði þeim, sem séð hafa sýn-
inguna, og hinum eigi síðr, sem að eins'lesa um hana.—Hálfr dollar væri
ekki dýrt verð fyrir slíkt afbragðs-verlc.
Stuttorð lýsing á ensku fylgir myndunum.
Gætið þoss vel, að vér höfum ekki óþrotlegt upplag af þessum mynd-
um. En allan Febrúar út stendr þctta boð vort. KOMIÐ í TÍMA.
Þetta eru ekki þess leiðis myndir, að vér getum fengið þær fyrir
ekkert. Vér borgum beinliarða peninga fyrir þær.
Enn meira!
Þótt ótrúlogt sé, getum vér gert cnn betr. Ef einhver borgar oss
8 4, þá frer hann stærra myndasafn — yfir 100 myndir. Ef einhver borgar
oss 8 Ö, þá fær iiann yfir 160 myndir. Hver sem borgar oss 8 8, fœr yfir
•200 myndir, allar af sömu stœrð og gæðum, en sýna þá þeim mun fieira
(ekki fleiri cintök af söinu mynd, heldr 200 alveg hver annari ólíkar).
Hver kaupandi vor, sem sendir oss borgun (82) frá cinum nýjum
kaupanda. fær 57 myildir fyrir sjálfan sig, auk þess sem nýi kaupandinn
fær líka 57 myndir. Hver sem sendir oss borgun frá tveim nýjum kaup-
endum (84), fær yfir 100 myndir og nýju kaupendrnir að auki slnar 57
liver, og svo framvegis (fy-rir 86 160 myndir ; fyrirS8 — 4 nýja kaupendr —
yfir 200 mýndir). Ef einhver sendir oss 82 frá sér og 82 frá einum nýjum
kaupanda fær hann yfir yfir 100 mynlir og nýi kaupandinn 57, o. s. frv.
Einhleypt kvennfólk viröist að eiga
bezta æfi og grreða einna mest, og
svo nat-túrlega þeir karlmenn, sem
hafa stöðuga vinnu við verzlanir, eða
á skrifstofum, og meö.nl landa í Winni-
peg, þá munu það nú vera allmargir,
sein þannig cru búnir að koma sér
fyrir, og fjölga heldr en fækka.
Eitt er ég viss um, og það er, að
bændr hér vestra vinna langtum harð-
ara og hafa mikið meiri áhyggjur og
ónæði, heldr en bændr á Islandi. Eru
þar fleiri en ein orsök til. Skulda-
baslið vekr öllum ærlegum mönnum
áhyggjur, og ið háa kaup, sem verðr
að gjalda verkamðnnum, er bóndinn
oft og einatt ekki fær um að börga,
og verðr þess vegna að leggja hart á
sig að virma sjálfr.
íslendingar !
Mætti ég, að líkindum í fjTsta
og síðasta skifti, leggja ykkr nokkur
heilræði, þá yrðu þau þessi:
Sitjið þið bara rólegir heima á
fóstrjörðu ykkar, og hættið öllum
Amcrikuferðum. Sniiið lioldr huga
yðar að því, að bæta hag yðar og
lagfæra það, sem aflaga for hjá ykkr
í landinu. Látið ekki gamla "hum-
bugista” ráða ráðum yðar á þingi,
víkjið þeim frá, og kjósið unga, dug-
lega og framtakssama menn á þing í
þeirra stað. Knýið síðan þingið til að
efla þnrfleg fyrirtæki í landinu. Knýið
það til að leggja fram fé til að brúa
fljótin hjá yðr, og til að umbæta
vegina. Knýið það til að koma á fót
verksmiðjum hjá yðr, ullarverksmiðj-
um fyrst, svo allr arðrinn af ullinni
geti runnið í vasa yðar sjálfra. Alt
þetta verðið þér að fá, og það innan
skamms, annars getið þér ekki haldið
áfram að standa í tölu mentaðra
þjóða. Hristið af yðr ina islenzku
deyfð og “humbug.” Verið ekki að
ala óþarfa embættismenn í óþörfum
embættum. Afnemið einbætti þoirra,
og verjið þeim þúsundum króna, sem
þeir árlega fá i laun, til styrktar
einhverju þarflegu fyrirtæki i landinu.
Stofnið kaupfólög, rekið útlenda okr-
karla af höndum yðar, farið utan og
rekið sjálfir verzlun yðar í útlöndum.
Látið yðr ekki detta í hug, að ísland
só orðið óbyggilegt land; ísland á sér
enn framtíð meðal inna mentuðu þjóða
heimsins, ef þér að eins viljið.
Nú vil ég aö endingu biðja "Þjóð-
ólf” að bera ættjörðunni og ölium
frændum og vinum á Austrlandi kveðju
mína. Mig rámur óljóst til fjallanna
Austfjörðum, og það cr ið eina,
sem ég man eftir á íslandi.
T
Utgefencfr fleimskring/u.
Haustvísur.
Særðum Fofni svellur und,
sumars dofna gæði,
rósin sofnar bana-blund,
bjarkar rofna klæði.
Urös í dáins detta haf,
4óin þeim má ei bifa;
fölnuð stráin æpa af
°^tirþi'á að lifa.
Þyrr á ári unaðsrik
>•’ frá báru sólu;
daggar-tárin lauga lík
Iiðins smára’ og fjólu.
Blóm, sem frýs þá fróns við löf
feigðar-disir gnauða,
sól er lýsir loft og höf
Uf8 til ris frá dauða.
Hulda.
Oct. 20.
Ef'tir samkomu.
Hreiðurs dreka dýrust hlín
díins i vók haiur j
inn var fekið eldrautt vin,
álfar llafna öfn-
Hulda.
Laiisavisur.
Þ\n hafa vísar völvur spáð,
vel þótt hýsi snauða
seint mun ísa óvirt láð
upp ur rísa dauða.
Liðnar gnæfa gjörðir við,
gjöld mér 'hæf ég reisi;
min hefir æfm útrunnið
öll í gæfuleysi
Hulda.
Bréf hr. Gunnsteins Eyjólfs-
sonar.
Niðrlag.
Þegar ég hef heyrt suma menn,
sem hér eiga við fremr orfið kjör að
búa, vera að segja frá, hvernig þeim
hafi liðið á íslandi, hvað þeir hafi át.t
af skepnum, hv'að þeir liafi “haft upp
úr” sjónum o. s. frv., þá hef ég oft
verið að íhuga, livað slíkum mönnum
hafi gongið til að flytja af landi burt.
Auðvitað er, að agcntaskrumiö mun
nægja til að gera margan heima ó-
ánægðan, og úr því óánægjan einu
sinni komst inn hjá mönnum, þá er
alt búið. Þessar ondalausu sögur,
sem ykkr eru sagðar heima um vellíð-
an landa hér vestra, og ið háa kaup-
gjald, sem hér er goldið verkamönn
um, er dágott agn. En færri munu
íhuga það, að allar nauðsynjavörur
eru dýrari liér í Canada, heldr on á
íslandi, og stafar slíkt af tollinum.
Mér er sagt, að hjá ykkr sóu tvær
krónur á dag álitin sæmileg vinnu
laun; hér gæti enginn einhleypr maðr
lifað af slíkum launum, hvað þá fjöl
skyldumaði', Maðr, sem hér hefði
stöðuga atvinnu árið um kring, með
eins dollars borgun fyrir dag hvern
mundi ekki gera betr en hafa sóma-
samlega í sig og á. Og hann þjTÍti
okki að hafa mjög stóra fjölskyldu
fram að færa, til þess að sú upphæð
hrykki honum alls ekki til viðrværis
En af daglaunamönnum þeim, er
vina ina svonefndu "hlaupavinnu,” þá
munu það færri, sem innvinna sér að
jafnaði einn dollar á dag árið um
kring, hvað þá rneira. Þótt kaupgjald
sé hátt um tíma úr árinu, þá étzt
það upp, þegar ckld er hægt að fá
neitt að gera, svo og svo marga mán-
af árinu, enda mun það sannast
a sumir af daglaunamönnum þeim.
or i bæjunum dvelja, munu vera skuld-
sjóöi’ * staðinn fyrú’ að eiga fó
Orða-belgrinn.
(ÖUum, sem sómasamloga rita, er
velkomiö að "leggja orðí belg;” en nafn-
greina verðr hver höf. sig við ritstj.,
þótt ekki vilji nafngreina sig í blaðinu.
Engin áfellis-ummæli um einstaka menn
verða tekin nema með fullu nafni undir.
Ritstj. afsalar sér allri ábyrgð á skoöun-
um Jxiim, sem lcoma fram i þessum bálkij.
Verkmannafélögin í
Winnipeg.
sem eru fjarstaddir um þessar mundir.
og þvi ekki að tala um þá í sam-
bandi við þetta, en ég er viss um,
að óhætt muni vera að ætla að J af
þeim séu hév, og þeir ættu þó alla
daga að geta n.ætt á fundum félags-
ins þá sjaldan þeir eru lialdnir. Þá
er og hugsunarliáttr sumra félags-
manna svo bágborinn að ég skil ekkert
í, með hvaða fádremum þeir menn
hafa komizt í félögin. Það stenclr
einhvern vegin svoleiðis í höfðinu á
þeim, að þeir geri það raunar alt
fyrir aðra cn ekkert fyrir sjálfa sig
að vera félagsmenn. Þeim finnst þeir
sén að gera eitthvert óverðskuldað
góðverk á forgöngumönnum félaganna,
að vera með, sjálfir hafi þeir ekkert
nema holborann skaða af öllu saman.
Þessir menn eru sí og æ að hóta að
ganga úr félögunum ’livað lítið sem
útaf ber; eru aldrei hráir né soðnir
í neinu, og veilir og hálfir ef eitthvað
á þá reynir. Allir geta ímyndað sér
hversu duglegir liðsmenn slíkir höfð-
ingjar muni vora. Þegar litiö er á
alla erfiöleika sem verkmannafélögin
liér eiga að stríða við, þá þarf eng-
inn að undra sig á, þó þau liafi ekki
vcrið afkastamikil hingað til. Það
gefr hverjum manni aö skilja, að ekki
goti verið um mikla starfsemi aö ræða
i þeim félögum sem samanstanda, að
meiru cða minna leyti, af þeirn mönn-
um sem okki geta með nokkru móti
gert sér grein fyrir nauðsyn félags-
skaparins, som als enga trú hafa á
þeim málefnum sem þeir liafa tekið
sér fyrir að fjalla um, eða eru svo
skeytingavlausir að þeim stendr rétt
á sama á hverju veltr. Ef maðr
hugsar út í, og gerir sér í hugarlund
hvaða kaup að verltgcfendr hér í bæn-
um mundu horga et þeir næðu að
öllu leyti valdi yfir þeim málum, þá
getr maðr stórundrað sig á þcssu á-
hugaleysi manna fyrir félögunum.
Þaö er áreiðanlegt að kaupið yrði
ekki ýkja liátt hjá sumum þeirra.
Og það er sannarlega ekki glæsileg
tiihugsun fyrir ve’rkmenn, að hugsa
til þess, að verða að draga fram lífið
á því að vinna alla þá verstu strit-
vinnu sem til fellr fyrir því kaupi
sem vcrkveitendr af náð sinni vilja
gefa ! Nei, verkmenn góðir ! við skul-
um ekki treyste. svo barnalega
mannúð verkgefenda að viö felum
okkr þeirra umsjón skilmálalaust. Við
skulum heldr læra að treysta á okkar
eigin krafta og reyna að uá sem
mestu valdi yfir málefnum okkar aö
frekast er unt. En, til þoss að ókkr
verði nokkuð ágengt í því efni, þá
þurfum við að tak.a okkr eitthvað
betr fram en við liöfum gert. Við
verðum að umskapa hugsunarhátt
okkar. Við verðum að gera okkr
grein fyrir nauðsyn verkmannafélag
anna, tilgangi þcirra og stefnu ; vekj
áliuga hver hjá öðrum, og hafa það
hugfast að með því eina móti að við
sóum samtaka í að vilja bjarga okkr
sjálfir og bciturn skynsamlegum með-
ulum til þess, getr okkr orðið eitthvað
ágengt.—Umfram alt skulum við ekk
gleyma því, að fyrsta og lífsnauðsyn-
logasta skilyrðið fyrir því að vork
nrannafélögin okkar geti komið nokkru
til leiðar, er—að við sækjum fund
þeirra betr en við gerum.
J. B.
n
Framh.
Þá kemr til að álíta, hvort áhug.a-
leysi og slóðaskapr sjálfra félagsmanna
á ekki mikinn—eða ef til vill mestan
—þátt í því vcsaldómsástandi, sem fó-
lögin eru í. Hvað það atriði snertir,
ætla ég að láta mér nægja að benda
á, live framúrskarandi skeytingarlausir
menn eru með að sækja fundi. Það
ber ekki allsjaldan við, að fundarfall
verðr fyrir það að fáir eða cngir
koma, eða ef ekki það, að það er þá
haldinn fundr af sárfáum mönnum.
Það játa þó víst allir, sem nokkurt
skynbragð bera á félagsmálefni, að
fyrsta og helzta skilyrði fyrir að nokk-
urt félag goti starfað ineð lifi og áhuga,
or að fundaliöld þess séu í góðu lagi,
og verkniannafélögin hór í IVinnipeg
eru sjálfsagt ongin undantekning frá
Jxiirri reglu. Að hér só öðru til að
dreifa en liirðuleysi félagsmanna kemr
ekki til rnála. Það sjá allir, að meiin
muni ekki vera þeim önnum kafnir,
sizt að vetrinum til, að þeir koinizt
ekki til að sækja fundi svo sein tvis-
var í mánuði, eða þó í hverri viku
væri. Tilfellið er lika það, að svo
illa sein fundir eru sóttir á sumrin,
þá eru þcir þó liálfu ver sóttir á
vctrna. Byggingamannafólagið, sem
legið hefir í einhvers konar dauðamóki
í nærfelt 4 mánuði og enga fundi
haldið á því tímabili, boðaði til fund-
ar 8. þ. m„ og af rúmum 100 ísl.
sem í því eru kornu 19 eða 20 inenn
á fund. Aftr boðaði sama félag til
fundar 17. þ. m. og auglýsti í báð-
um íslenzku blöðunum hér með næg-
um fyrirvara, en í þetta skifti komu
ekki einusinni allir þeir som höfðu
verið á fyrra fundinum, en i þeirra
stað vóru nokkrir ínenn som ckki
höfðu þá verið svo fundirnir mnnu
báðir hafa vorið álíxa fjölskipaðir.
Ratrnar munu vera nokkrir félagsinenn
Smalar, eldabuskur og
fjósastúlkur.
I fyrsta nr. þessa árgangs tók
‘Heimskringla” dálitla ritgerð ttpp úr
‘Þjóðólfi’’ með fyrirsðgn "Stóttasýk:
og embættasótt,” ritaða af vini mín
um GuðmuDdi Friðjónssyni. og með
því hann bendir þar ú allan þorra
af mínum kæru fyrverandi vorka
syskinum heima á íslandi sem aðrar
skoplegar fígúrur, kem ég hér tneð
dálitlar athugasemdir og hugleiðingar
sórstakloga því atriði viðvíkjandi, þvi
ég býst við að þessi mín verksystkini
smalar, elclabuskur og fjósastelpur
hafi naumast enn sem komið or mikla
upphvatning til að bera hönd fyrir
höfuð sór.
Samkvæmt þelrri hugsjón, er virð-
jst hafa vakað fyrir vin mínum. er
hauu byrjar að skrifa greiniria, er sú
niðrstaðan óneit.anlega rétt er hann
segir: "Það er oigi embættismanua
fæðin, sent voldr því, að íslendingar
dragast alt af meir og meir aftr úr
frænd-þjóðum sínum, lieldr eitthvaö
annað.”
En það er heldr ekki því um að
kenna að þessi in lágt-stíindandi verka-
lýðr landsins, smalar, eldabuskur og
fjósastúlkur, standi í vogi fyrir þarf
legri framkvæmd og framtörum sinna
eða annara moð svo sérlega öfuguui
skilninigi á því, hvað til hans friðar
heyrir.
Nálega þ.að eiua sem þessu fólki
hefir verið kent að skilja, og það liefir
vel Ijósa meðvitund um, er þaö, að það
eigi að vera undir aðra gefið, það só
lieilög skylda þess, frá kristilegu sjón
armiði, að vera sem annað verkfæ
í höndum lnisbænda sinna. En það
Stærsta fata og; búninírs smá-sölu stofnun í
O t
j\Ianitoba og Norðvestr-fylkjunum.
Fui/virdipeninga ydar eda peningana aftr.
Er þetta komið alveg á ?
Já, vitaskuld er það komið á og gengr bæði fljótt og vel. Hvað koraið
'—Janúar-útsalan okkar. Aldrey hefir fyrr heyrzt, og heyrist væntanlega
aldrei framar, að svona lágt verð hafi orðið að setja á vörur til að mæta eftir-
spurn eflir lágu vcrði fyrir almennileg föt. Vér höfum sett alla hluti niðr úr
von og viti, til að losna við þá. 81,50 húfa fyrir 75cts.; 82 glófar eða vettl-
ingar fyrir 81 ; 81,50 skyrta fyrir 90cts.; 50cts. hálsbyndi fyrir20cts.; allir 810
alfatnaðirnir fyrir 87,50; allir 815 fatnaðirnir fyrir 810 og svo framvegis gegn
um alla búðina. Salan gengr streymandi í drengja og barna fata deildinni
ekki síðr en í karlmannsfata-deildinni. Hvoi-n einasta hlut í vorri stóru búð
má kaupa nú ódýrra heldr en fyrir viku, og ódýrra en það fæst nokkru
sinni framar. Fáeinar loðkápur úr áströlskum bjarnarfeldum eru eftir; fást
nú fyrir 812,50.
s.
Mik/a fatasoluhud,
Wholcsale and Reiiiil, 515 & 517 Main Str., gcgnt City Hall.
er sér hreint og beint ekki meðvit-
andi þess breyzkleika í hugsunarhætt-
inum, að ætla sig skapað til að sitja í
öndvegissætum þjóðarinnar.
Þó þessi vinr minn hafi ekki bein-
linis af því að segja, fyvir sitt lilut-
skifti, að vera eitt af þcim olnboga
börnum lukkunnar, sem vaknar til
tessa lífs meðvitundar á þeirri lirjóstr-
liörg í lifinu, hvar in afdráttarlausa
vonleysis barátta einstaklingsins fyrir
tilverunni fer fram, þá veit hann þó
vel, að þegar um smala, eldabusku og
fjósastúlku er að ræða, þá er það að
meira og minna leyti það fólk, sem
slíkum örlöguin er háð, og enda þótt
nokkur hluti af þessu úrkasti mannfé-
lagsins — eins og á það er litið af
heintinum—kunni að sleppa við ómaga-
bælið og grænar geitr, þá liggr leið
þess sjaldnast fram hjá smalaþúfttnni,
öskutroginu og flórspaðanttm. Illa
undh'búnir bæði til sálar og líkama,
byrja þessir lánleysingjar leiðina út í
heiminn, með því að taka til starfa
í þessum litilfjörlega verkahring, hvar
þeir sæta ýmislega misjöfnum aðbún-
aöi af dutlungasemi húsbændanna,
heyrandi það eitt sér til uppbygg
ingar af Jieirra vörum, ,að þetta sé
in rétta hylla fyrir þá í lifinu, og
sízt. þurfi þeir að ætla sér hærra o.
s. frv., og A bak við þetta stendr
svo vinnuhjúa löggjöfin með öll sín
kristilegu mannúðarhöft.
Hvers er svo von?
Gotr nokkur búizt við víðum
hugsana heimi hjá þessu fólki ?
Trúir þvi nokkur að það hugsi
um að komast í embætti? Nei, als
ekki!
Auðvitað sleppr margt af þessu
fclki tiltölulega vel við þau illtt áhrif
sem um er að ræða innan þessara
verklegu takmarlta, og getr á einn
eðr annan hátt orðið gagnlegt fjTÍr
borgaralegan félagsskap; en það sem
viðkvæmast er, byrjar strax á unga
aldri að missa rnargt af sínum beztu
meðfæddu hæfileikutn.
Á sínum tirna kemst svo þetta
fólk í hjónaband, og uppfyllir frum-
skyldu þá sem tilskilin er af forsjón-
inni á einn eðr annan veg, vel eða
illa og oft og oinatt hörfar það svo
þjáð og kröftum þrotið sömu leiðina
til baka er það hafði þokazt fram
ineðan fjörið og lífslöngunin var ó-
biluð, uns það stendr aftr á þeim
hörmungar hörgum, sem það við fj-rstu
tilveru liafði opnað augun á, og þar
hejT það ina siðustu baráttu fj-rir
lífinu, og þessa sömu hringferö höfðu
Jxiirra feður og afar, ömrnur og mæð
ur á ttndan þeirn farið gegnum lifið
og af þeirra börnum er hún svo bj'rj
uð enn A ný.
Þannig virðist þetta ætla að ganga
koll af kolli, kj-nslóð eftir kynslóð
meðan aldirnar endast.—Þetta eru hara
afleiðingar. — Hvar í liggja þá inar
réttu orsakir ?
Að einstöku tilfellum undanskild
um, þar sem forsjónin virðist beinh'n
is vinna á móti velferö einstaklingsins,
liggja inar réttu orsakir í óskynsam
legri stjórn, sem beitt er moð mismun
andi eigingirni og lagaheimildum, alt
frá inni viðáttumestu til innar minstu
starfsdeildar innan þjóðfélagsins, og
sem elr þá arfgengu tilhneiging innar
íslenzku þjóðar, að niðrþrj-kkja litil-
magnann og beita harðstjórn. að svo
miklu leyti sem einn getr haft yfir
öðrum að segja, og kemr þessi til-
hneiging jafnaðarlega harðast niðr á
lánlej-singjttnum — sveitarómögunum—
þó það sé ekki undantekningarlaust.
Til að komast að sannleikanum ðlltr.
þessu viðvíkjandi, þarf maðr ekki ann-
að en að veita sveitanefndum eftirtekt
þegar þær eru að “kjálka” niðr ómaga-
krökkum. Þær gera sér sjaldnast grein
fjTÍr því, að hór sé að ræða um und-
irstöðuatriði fyrir velferð einstaklings-
ins eða þjóðarinnar í lteild sinni, heldr
vakir bara fjTÍr þeim þetta gamla and-
stj-ggilfga vandræðasput'smál: hvernig
eigi aö fara að því að halda lifinu í
krakkaskömmunum þangað til hægt
só að nota þau tfl einhvers verks. Á
þessttm grundvelh hyggja svoitarnefnd-
ir vanalega ráðstafanir sínar, og út
frá þeim er svo starfað að andlegu og
líkamlegu þroskasmfði unglinganna.
Skilji in íslenzka þjóð kröfur tim-
ans ttm frjálsa stjórn, jafnt fyrir allan
landsins lýð (og um það ætti ekki að
efast), væri þá ekki ráðlegt fjTÍr hana,
á meðan hún er að bíða eftir algerð-
um skilnaði við Dani, að bj’rja á því
að taka smalana, eld.abuskurnar og
fjósastúlkurnar úr höftunum ? — stinpa
hjúalöggjöfinni undir ketilinn, fá sér
vel í bollann og gefa svo þrælum sin-
um fult frelsi!
Þó það taki tiltölulega langan
tíma fyrir þessu þrælfóstraða fólki að
gera sér grein fjTÍr frelsi sínu og læra
að hagnýta sér það réttilega, bæði sér
og öðruin til gagns og sóma, þá jtöí
það þó vonandi áðr en næstu aldar
sól gengi úr liádegisstað.
Og þá fj-rst jtöí unt fj-rir dreng-
ínn, sem annars mundi ekki hafa kom-
izt í hærri stöðu í lifinu en að verða
smali, að eignast þau skilyrði, sem
nauðsj-nleg eru til að geta kept um
eitthvert embætti, og þá fjTst er unfc
fj'rir eldabuskuna og fjósastúlkuna að
standa einu feti framar á menningar-
brautinni, á þeim enda æfinnar, sem
líkt er við gröfina.
O. I. Hallguímsson
(fj'rverandi srnali á íslandi).
I
Til gamalla og væntaxlbgka
VinSKIFTAVINA.
Ég hefi keypt verzlunarbúð og vör-
ur þeirra félaga P. Jolinson & Co. að
Mountain, N. D„ og verzla þar fram-
vegis með allar þær vörutegundir, er
menn þurfa á að halda. Prisar minir
værða inir lægstu. Komið og skoðið
vörur mínar, og sannfærizt um, að
þér sparið j ðr peninga þegar þér verzl-
ið við mig. Yðar.
Elis Thorwaldson,
Mountain, N. D.