Heimskringla - 18.04.1901, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA, 18. APRÍL 1901
Fullkomnir vindlar.
Yður mun geðjast að að reykja ef
þér reykið hina ágætu “T. L.” og
“Rosa Linda” cigara. Þeir eru gerðir
af fínu Havana tóbaki. Þeir eru seld-
ir af öllum helztu vindlasölumönnum.
WESTERN CIGAR FACTORY
'wiiisriN’iiE’iEGk
ALEXANDRA RJOMA-SKILVINDUR
eru þær beztu og sterkustu.
Þær eru álitnar beztar í Danmörk, leiðandi
landi heimains i smjörgerð.
Stjórnar umgjónar maðurinn, sem ferðaðist
um ísland til að líta eftir búnaði í fyrra sagði: Eg
ráðlegg öllum bændum, á í gl sem annað borð kaupa
skilvindu að kaupa aunga aðra en Alexandra.
Hún er endingarbezt og einföldust, hefír kall laus-
an frá kúlunni gefur heilmæmari mjólk
heldur en nokkur önnur skilvinda á markaðinum.
Hún er lang almennasta skilvindan i Danmörku.
Svo mðrg eru hans orð. Allir sem hafa reynt hvað
skilvindaer og þekkja Alexandra, segja hið sama
og þessi maður.
Alexandra fæst hjá:
R. A. LISTER <X C° LTD
Aðal umboðsmaður: (xunnar Sveinson.
232 KING ST- WINNIPEG-
flANITOBa.
Kynnið yður kosti þess áður en þér ákveðið að taka yður bólfestu
annarstaðar.
íbúatalan í Manitoba er nú............................ 250,000
Tala bænda í Manitoba er............................... 35,000
Hveitiuppskeran í Manitobal889 var bushels............. 7,201,519
“ “ 1894 “ “ 17,172,883
“ ' * “ 1899 " “ 27,922,230
Tala búpenings í Manitoba er nú: Hestar..-............... 102,700
Nautgripir............... 230,075
Sauðfé.................... 35,000
Svin...................... 70.000
Afurðir af kúabúum í Mauitoba 1899 voru................. $470,559
Tilkostnaður við byggingar bænda í Manitoba 1899 var... $1,402,300
Framförin í Manitoba er auðsæ af fólksfjölguninni, af auknum
afurðum lan.isins, af auknum járnbrautum, af fjölgun skólanna, af vax-
andi verzlun, af vexti borga og bæja, og af vaxandi vellíðan
almennings,
•
í siðastliðin 20 ár hefir ræktað land aukist úr ekrum... 50,000
Upp í ekrur.............................................2,500,000
og þó er siðastnefnd tala að eins einn tíundi hluti af ræktanlegu landi
i fyikinu .
Manitoba er hentugt svæði til aðseturs fyrir innflyténdur, þar er
enn þá mesta gnægð af ágætum ókeypis heimilisréttarlöndum og mörg
uppvaxandi hlómleg þorþ og bæir, þar sem gott er til atvinnu fyrir
karla og konur.
í Manitoba eru ágætir frískólar fyrir æskulýðinn.
í Manitoba eru mikil og fisksæl veiðivötn. sem aldrei bregðast.
í bæjunum TFinnipeg, Brandon, Selkirk og fleiri bæjum mun nú
vera vfir 5,000 íslendingar, og í sjö aðai-nýlendum þeirra í Manitoba,
eru rúmlega aðrar 5,000 manna. Þess utan eru í Norðvesturhéruðunum
og British Columbia um 2,000 íslendingar.
Yfir ÍO millionír ekrur af landi í Ilanitoba, sem enn þá
hafa ekki verið ræktaðar, eru til sölu, og kosta frá $2.50 til $6.00 hver
ekra, eftir gæðum. Þetta land fæst með vægum kaupskilmálum.
Þjóðeignarlönd i öllum pörtum fylkisins, og járnhrautarlönd með
fram Manitoba og North TFestern járnbrautinni eru til sölu.
Skrifið eftir nýustu upplýsingum, kortum o. s. frv. alt ókeypis, til ■
HON. R. P. ROBLIK
Minister of Agriculture and Immigration,
WINNIPEG, MANITOBA.
þriðja tímabili, frá 1867 til vorra
tíma, sem canadiskar bókmentir
hafa tekið mestum framförum. Með
vaxandi fólksfjöigun varð hugsana-
svið þjóðarinnar víðtækara; og með
framförum landsins, og betri og r<5-
legri kringumstæðum, fóru þýðingar-
miklar bókmentr að sýna sig.
Sagnaritarar þessa tímabils eru
margir og sögur þeirra mjög vandað-
ar, en hér er að eins hægt að nefna
örfáa. Hinn langmesti sagnaritari
Canana er án efa Wm. Kingsford.
Hann heflr samið sögu Canada upp
til 1841, og er það mjög mikið verk,
í 10 bindum. Hann byrjaði þetta
mikla verk sitt 1887, þá 67 ára gam-
all, og lauk því árið 1898, sjálfum
sér og þjóð sinni til hins mesta sóma.
Margir fieiri sagnaritarar koma fram
á þessu tímabili, enginn í jafnstórum
stfl. C- R. Little samdi sögu um
Canada 1879 og hefir útskýrt hana
með myndum. Á meðal hinna yrgri
sagnaritara Canada, Má nefna Dr.
Bryce, af Manitoba College, Win-
nipeg. Hann hefir ritað fjölda
margar bækur, er allar hafa sögu-
lega þýðing fyrir Canada. Helztu
verk hans eru: “Saga Hudsonfióa-
íélagsins”, “Saga Manitoba” og
“Saga Manitobaháskólans”. Dr.
Bryce ritar um það sem hann þekkir
og hefir sjálfur séð og umgengist.
í nánu sambandi við sögu lands
ins eru ævisögur merkra manna- en
hér er ekki hægt að skýra frá slíku
til hlýtar. Afsíðari ritum þe=s efn-
is er æfiisaga Sir Jno. A. Macdonalds,
rituð af Mr. Pope, hin lang þýðing-
aimesta frá stjórnfræðislegu sjónar-
miði. Slík bók er meir en ævisaga
eins manns. Hún er í ralin
og veru saga þjóðarinnar hin síðustu
50 ár.
Af mönnum er rltað hafa um
stjórnfræði verður að nefna tvo ágæt-
is menn og víðfræga rithöfunda. Ann-
ar, Dr. Alphens Todd, er ritað hefir
“Parliamentary Government in
Eogland”, og “Parliamentary
Gouernment in the British Colonie3”.
Hinn, Sir Jno. George Houiinot, er
ritað hefir hið meistaralega verk:
“HowCanadais Governed”, og síð-
ar “Canadian Studies in compara-
tive politics ’. — í sambandi við
þessa menn verður einnig að minn-
ast á Dr. Goldwin Smith. Hann hefir
retað um stjórr.fræði og önnur mál-
efni og bera bækur hans með sér að
hann er mjög ágætur rithöt'undur, en
hann hefir þrátt fyrir það, aldrei til
fulls sett sig inn í þjóðlíf Canada, og
þannig ekki fengið þá viðurkenning,
er gáfur hans eiga skilið.
Marga ágæta gáfu- og vísinda-
menn hefir Canada framleitt, og verð-
ur hér að eins minst á nöfn fárra, án
þess hægt sé að gefa greinilegt ylir-
lit yfir verk þeirra. í náttúruvís-
indum höfum vér átt slíka ágætis-
menn sem Sir Wm. Dawson, Sir
Daniel Wilson, Dr. A. R. C. Selwyrn
Dr. Geo. M. Dawson og Sir Wm.
Logan.
Á meðal sðguskálda Canada
stendur Gilbert Parker langfremstur.
sögur hans eru ágætis verk og lýsa
hinni mestu föðurlandsást er enn
hefir sýnt sig hjá nokkrum canad-
iskum rithöfundi. Helzu bækur
hans eru: “Tne seats of the mighty”,
“The pomp of the Lavillettes”,
“Pierry & his people”, “An advent-
urer of the north”, “The Trail of a
Sword”, “The Translation of a
Savage” og “When Valmond came
to Pontiac”. Sarah Jeannette Dun-
can (Mrs. Everard Cotes) er fræg
fyrir að vera hin fyrsta canadiska
kona til að skrifa mjög mikla skáld-
sögu, “a Social Departure”, og á
vinna sér með því maklegt lof og
frægð. Chas. G. D. Roberts hefir
emnig áunnið sór maklegan heiður
fyrir sögur sínar og kvæði- Sérstak-
lega fyrir “The forge in the forest”;
það er saga svipuð að efni og Long-
fellows “Evangeline”, er allir kann-
ast við. Mörg fleiri ágæt söguskáld
á Canada, sem eru canadisk í húð
og hár. Á meðal heirra er Ralph
Connor (Rev. C. W. Gordon, Win-
nipeg). Tvær bækur hans, “The
Black Rock” og “The Sky Pilot”
hafa náð meiri útbreiðslu en nokkr-
ar aðrar sögur í Canada, og höfund
ur þeirra er orðinn frægur bæði á
Englandi, Skotlandi og írlandi.
Bækur hans eru skrifaðar á hreinu
ög góðu alþýðumáli, þær sýna náma-
mennina í fjöllunum og vesturlandið
á frumbýlingsárum sínum. Þær eru
ekki að öllu ósvipaðar Californiu-
sögunum eftir Brete Harte. Réði ég
Islendingum til að lesa nokkra sögu
bók sórstaklega, mundi það verða
“Black Rock” by Ralph Connor.
Onnur söguskáld Canada eru: J.
Macdonald Oxley, Mrs. S. F. Harri-
son, W. W. Lightfall, Miss B L.
Macdonell, Wm. McLennan og Edgar
Maurice Smith.
Ljóðskáld Canada. —
Ljóða-kveðskapur byrjaði, svo sem
af sjálfsögðu, meðal hinna frönsku-
taiandi manna, og er Louis Honoré
Fréchette, fæddur 1839, þeirra lang-
frægastur fyrir Ijóðmæli sín, “Les
Fleurs Boreales”, fékkhann hrós frá
vísindafélaginu frauska, og var það
hinn mesti heiðnr. Hann var einn-
ig sæmdur heiðurs titli a Victoriu,
hinni góðu nýlátnu drotningu Breta.
Samt sem áður eru ljóð hans sérstak-
lega fyrir fransk-canadiska menn:
og stundum eru þau harðorð um
Englendinga og hin fyrstu viðskifti
þeirra hér í landi, við hina frönsku
þjóð er hcr var fyrir. Skáld þetta
er elskað og virt af þjóð sinni og
viðurkent hið iangmesta ljóðskáld
fransk-canadiskra manna
Ljóða-kveðskapur á meðal ensk-
canadiskra manna var mjög hægfara
í fyrstunni, og eru til þess tvær á-
stæður. I fyrsta lagi höfðu menn
þeir, er aðsetursstað áttu í efri Can -
ada, litlar tómstundir til ritstarfa frá
hinum nauðsynlegu störfum sínum;
og í öðru lagi áttu þeir aðgang að
hiuum bezta skáldskap . sem hinn
mentaði heimur hefir framleitt.
Menn þessir lásu Chaucer, Milton,
Shakespeare, Tennyson, Wordsworth,
Thos. Lee. eignudi
Coleridge og Burns, og mundi slíkt
nægjo frumbýlingsárum fiestra þjóða,
enda varð það aðalorsök þess, að
eDgin Ijóðskáld, af enskum uppruna,
komu fram í Canada þar til árið 1857,
að út kom leikrit í ljóðum, eftir
Charles Heavysege, og náði þegar í
stað viðurkenning frá enskum menta
mönnum, bæði á EDglandi og í
Bandaríkjunum, sérstaklega frá hinu
víðfræga skáldi Bandaríkjanna, Long-
fellow. Höfundur rits þessa var
fæddur á Englandi 1816; fluttist il
Canada 37 ára að aldri, og dó árið
1876. Annað samtímis skáld er
Charles Sangster, sem af sumum er
álltinn mesta og bezta skáld Canada;
hann fæddist 1822 ogdó 1893. Hann
hefir kveðíð ágætlega ura Canada og
eru Ijóð hans fjölbreytt að efni.
Hið þriðja ágætis skáld Canada er
Alexander McLachlan; hann kveður
sín fegurstu Ijóð með sorgblöndnum
róm, og lítur á lífið líkum augum og
Kristján Jónsson og Gestur Pálsson,
John Read, Wm. Kirby og Isabella
Valency Crawford, voru meðal hinna
beztu cauadiskra skálda.
Af uúlifandi skáldum Canada
eru þe3si lang-trægust C. G. D.
Roberts, W. W. Campbell, Archi-
bald Lampman, og Miss E, Pauline
Johnson.
Charles George Douglas Roberts,
mesta og bezta skáld Canada, er vel
þektur bæðí á Englandi ag í Banda-
ríkjunum. Hann er fæddua í borg-
inni Westcott, New Brunswick, 1860.
Hann hefir gefið út 5 ljóðabækur
eftir sjálfan sig, allar vandaðar að
efni og frágangi. Nöfn bókanna
eru þessi: “Orion ar.d other poems”,
1880; “In Divers Tones”, 1887;
‘iSongs of the Common Day”, 1893;
“The Book of the Native”, 1896; og
“New York Nocturnes”, 1898. Hann
hefir einnig ritað margar ágætis rit-
gerðir og er I því sém öðru fyrir-
mynd caDadisks skáldskapar. Smekk
og fegurðartilfinning hefir hann á
afar háu stigi, og ritgerðir hans og
Ijóðmæli lýsa djúpum hugsunum, há-
fleygri andagift og heitri föðurlands-
ást. Til dæmis set ég hér eitt er-
indi úr kvæðum hans:—
“Shall not our loye this rough. sweet
land make sure?
Her bounds preserve inviolate, though
we die?
Oh strong hearts of the north,
Let fiame pour loyalty forth
And put the Craven and base to an open
shame,
Till Earth shall know the child of nati-
ons by her name”.
Wm. Wilfrid Campbell var
fæddur 1860. Fyrsta bók hans,
“Snowflakes and Sunbeams”, var
gefin út 1888. Því næst kom önnur,
“Lake Lyrics and other Poems”,
1899; og síðast, “The Dead Voyage,
1893. Til að dæma um ljóðagerð
og frásagnar hæfileika Campbells,
verður maður að lesa kvæði hans.
Eg set hér tvö erindi úr bók hans
“The Lake Lyrics”:
“Domed with the azure of heaven,
Floored with a pavement of pearl,
Clothed all about with a brightness,
Soft as the eyesof a girl.
Girt with a magical girdle,
Rimmed with a vapour of rest,—
These are the inland waters,
These are the Lakes of the West”.
Archibald Lampman er hið þriðja
núlifandi stór-skáld Canada. Ljóð-
mæli hanS voru getin út 1895 og á-
unnu honum frægð þegar í stað.
Kvæði hans eru alþýðleg, fáguð og
hrein í anda, og sýna vaxandi skáld-
skapargáfu höfundarins.
Af öllum nú lifandi kven-rithöf-
undum í Canada er miss E. Pauline
Johnson lang bezt þekt. Hún er ef
til vill hin eina skáldkona Canada er
getið hefir sér varanlegrar frægðar
fyrir ljóðagerð. Ljóðmæli hennar,
“The While Wampum”, voru gefin
út 1895, og vöktu þegar í stað al-
menna eftirtekt, bæði vegna efnis-
ins og þjóðernis hösundarins. Miss
Johnson er sem sé dóttir Indiana-
höfðingja af Mohawk ættinni, en
móðir hennar er Bandaríkjakona af
göfugum ættum. Þessi gáfaða kona
syngur um þjóð sína, ekki einungis
um forna frægð hennar og vonbrigði,
eða um gleði hennar og sorg, heldur
jafnframt um hið dýrðlega náttúru-
líf skógarins og vatnanna. Kona
þessi hefir hina þýðustu og viðkvæm-
ustu rödd er enn hefir heyrst; hún
ferðast því um landið framber Ijóð
sín sjálf svo að allir áheyrendur
dást að.
Bókmentir Canada eru ungar,
en þær hafa samt allareiðu, náð
undraverðum þroska að gæðum, og
á þeim sannast það sem eitt af vor-
um beztu skáldum hefir sagt, að þær
hafa aldrei verið frægri eða fegurri
en einmitt nú.
•'Önnur lönd með ellifrægðsig skreyta,
æfalöngu dauðum kappa-fans,
úti dimma fornöld lýsa og leita
lífsins perlum að og heiðurs-krans.
Þ ú ert landið þess er dáð víll drýgja,
dýpst og sterkast kveður lífsins brag.
Þú ert land hins þróttarmikla og nýja.
Þ ú varst aldrei frægri en n ú—í d a g ”.
Ef þið þurfið að finna Heims
kringlu að máli þá kallið áTelephone
No.388.
Það er engin góð mat-
vara eins ódýr og eng-
in ódýr vara eins góð
sem sú, er vér bjóðum yður í búð vorrl
daglega og viku eftir viku, það ern
kostaboð á öllum brauðtegundum í
samanburði við það sem önnur bakarf
bjóða, því varan er g ó ð .
.W J. Boyd,
370 og 579 Main Str.
Bonner & Hartley,
Lögfræðingar og landskjalasemjarar.
494 Main 8t, - - - Winnipeg.
R. A. BONNER. T. L. HARTLBY.
Macinalj, lauarö & WMtla.
Lögfræðingar og fleira.
Skrifstofur í Canada Permanent Block.
HUQ-H J. MACDONALD K.C.
ALEX. HAGGARD K.C.
H. W. WHITLA.
132 Lögregluspæjarínn.
þegar hún heyrir höggin á hurðinrii. De Ver-
ney heyrir að gatnla konan nöldrar einhver undr-
unarorð yfir því, að gestir skuli vera á feið um
þetta leyti, og Ágúst hreytir einhverjum ónotum
af sömu ástæðum. Hann gengur þá til dyra og
opnar þær, auðsjáanlega í illn skapi. Hon-
um var ekki um að taka á móti gestum. Hann
iítnr út, heldur á lampa í hendi sét' og virðist
hann vera forvitinn. Jafnskjótt sem hann sér
hver gesturinn er, snýst forvitni hans í heiftar-
útlit. “Ha, ha !” segir hann o*j gnýstir tönn-
um. “Heyrðu kunningi ! Þú virðist ekki skilja
mig, Eg kvaddi þig síðast með þeirri rödd, að
ég ætlaðist til að þú skildir það að ég kœrði mig
ekki um að þú kæmir híngað aftur. Það lítur
út fyrir að þið þessir hærri stéttamenn séuð þeir
bölvaðir’asnar að skilja ekki þau orð, sem við
smælingjarnir töluin við ykkur !” Hann reiðir
upp hnefann og segir: “Sérðu þessa hönd.—
Þessi hendi hefir getað kastað öllum til jarðar
fyrirhafnarlítið, sem hún að'eins hefir náð tök-
um á. Ég var aflraunakennari í Leipsig, Haid-
•elberg og Strassborg og mætti þá engum er hafði
neitt við mig að gera; ef þú gegnir ekki orðum
minum, þá skal ég lúberja þig svo þú fáir enn
verri farir en gortarinn, sera ég átti við nýlega,
þótt þú sért kallaöur “götu gull” og “stræta-
prýði”; mig varðar ekkert um það”.
I því hann sleppir orðuuum, leggur hann frá
sér lampann og gerir sig líklegan til þess að gera
de Verney svo minnilega heimskóknina, að hann
fýsti ekki að fara sömu för í annað skifti,' De
Verney lætur sér ekki bregða en segir rólega:”
Lðgregluspœjarinn. 133
“Það var einmitt. viðvíkjandi manninum,
sem þér nefnduð, að ég þurfti að korpa hingað
aftur, herra Lieber. Eg hefi fengið þrælinn tek-
inn fastanjfyrir þaðað sýna ungfrú Louisu ó-
kurteisi”.
“H.rmingjan góða !" segir Ágúst og verður
náfölur.
"Eggetekki verið þektur fyrir það sem
borgari í Paris”, segir de Verney, “að horfa á
ósvífinn þorpara ráðast á saklausa og varnar-
lausa stúlku án þess að hann fengi makleg mála
gjöld. Þar að auki er það mjög líkleet að ef
hann hefði sloppið óhegndur, þá hefði hann setið
fyrir henni aftur, og þá er erfitt að segja hvaða
óhæfu hann hefði haft i frammi. Óþokkinn heit-
ir Ravel Microbe. Þér vorðið að mæta og bera
vitni á móti honum------”.
"Að mæta fyrir rétti! láta lögfræðing—guð-
lausan, samvizkulausun lögfræðing spyrja mig
allskonar spurninga 1” kallar Louisa, stekkur frá
hljóðfærinu og kemur fram í dyrnar náföl. Hra
Lieber nöldrar grimdarlega en hálf gremjulega.
“Herr Gott Himmel donner wetter! (Það er
versta blótsyrði, sem Þjóðverjar eiga til; mundi
samsvara í 1 íslenznu:A.... íh......en þýðir
eiginlega eftir bókstafnum: Herra guð, himin-
inn, þrumuveður), Að láta yfirheyra okkur af
lögreglu. að láta dómara spyrja okkur ! við verð-
um að------
“Ekkert þess konar !” segir de Verney; “ég
kom einmitt hingað í kveld til þess að losa ykk-
ur við alla þess háttar fyrirhöfn eða óþægindi;
en með ykkar góða leyfi langar mig til að fá mér
136 Lögregluspæjarinn.
Það var eins og þeim létti báðum við þetta.
Augnabliki síðar mælir Ágúst: “Þakka þér
fyrir, vinur minn !” Og hann ætlaði að faðma
de Verney að sér, en de Verney færðist undan
því kurteisiega og segir: “Það er ekkert að
þakka; ég hafði ekkert fyrir þvi. Dómarinn
kærir sig ekki um að hafa mig á móti sér !”
Þegar de Vernsy segir þelta, brosir Louisa
framan í hann. Augu þeirra mætast. Hún lít-
ur og roðnar. De Verney situr rétt hjá henni
og nú sér hann nokkuð, sem hann hefir verið að
grenslast eftir, Ljósgula hárið hennar með
rauðleita blæinn er auðsælega ekki litað né til-
búið, þessi litur er því eiginlegur. Hrollur fer
um hann Stúlka sem hetir svona augu og
svona litt hár, er ein af þeirn sem skáldið segir
um “að bros þeirra sé hættulegt og ást þeirra
banvæn”.
Það eru augu og hár Cleopðtru, Semiranis,
Lucretia Borgis og Delilka (allar yndisfagrar
konur en hættulegar að því skapi), De Verney
hafði en ekki fremur jþorað að treysta þessari
konu en slægasta höggormi, sem er gulur á lit
með leiftran i augum og felur sig i fögrum lauf-
um, en deyðir alt sem í nálagð kemur. Hann
hefði aldrei getað elskað þessa stúlku,
Hann velti í huga sér þeirri spurningu hvort
hann ætti ekki að aumkast yfir hana og hjálþa
henni. Hann starir á hana. Hún er kornung;
Það er eins og hjarta hans vikni. Hann finnur
til veikleika sins. Hún lítur framan í hann;
hún er frámunalega Jögur. Meðaumkunin gríp-
ur hann enn þá dýpra.
Lögregluspæjarinn. 129
“Um hana Rósu; ég veit alt um hana; hún
er gömul yinstúlka mín !”
"Þaðer gott; farðu þá og láttu hana segja
þér alt sem hún veit um bæði gulu bréfin, sem
Hermann skildi eftir í búðinni—láttu hana segja
þér alt um Ágúst Lieber—láttu hana kjafta í
þig alt, sem hún veit !” Þessi síðustu orð segir
de Verney i hálfum hljóðum, því þeir eru nú
komnir og standa hjá vagninum,
Svo standa þeir stundarkorn þegjandi þang-
að til de Verney segir við sjálfan sig: “Ég vildi
að ég gæti náð svo trausti Louisu að hún tryði
mér fyrir öllu satnan !”
“Verið þér nú duglegur að draga að yður
hjarta Louisu !” hvíslar Microbe í eyra hans.
“Ef hún á þá nokkurt hjarta til” nöldrar de
Verney í h'lfum hljóðum og lítur á úrið sitt.
Klukkan er átta. “Keyrðu að Vignes-götu ná-
lægt Passyhliði”, segir de Verney við kerru-
mann sinn. “Égskal sýna þér húsið, keyrðu
svo hart sem hægt! — harðara !” Þeir æða af
stað með fljúgandi ferð.
“Hvernig á ég að komast eftir því hvort
morðið er ákveðið á morgun”, hugsar de Verney.
"Þaðer óráðanleg gáta !” kallar hat.n svo upp
yfir síg. Þar næst situr hann þegjandi stundar-
korn; eftir fáein augnablik segir hann :
_ “Já, það er mögalegt að komast eftir þvi.
Ég þekki þá illa konuhjartað, ef það hefir ekki
fleiri strengi eneinn. Ef ekki er hægt að fá það
til þess að syngja fyrstu rödd. þá fæst það þó í
öllu falli til þess að syngja aðra rödd eða þriðju.
Við skulum sjá. Ég skal reyna að leika á streng