Heimskringla - 23.05.1901, Blaðsíða 2

HBIMS&KÍNliLA 23. MAÍ 1901.
Beimskringla.
POBLISHBD BY
The Heimskringla News 4 Pnblishing Co.
Verð blaðsins i Canada og Bandar. $1.50
um árid (fyrirfram borgað). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupenle
um blaðsins hér) $1.03.
feaingar sendist i P.O. Money Order
Étegistered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir & aðra banka en í
Winnipeg að wns teknar með afföllum
H. L. Raldwinnon,
Editor & Manager.
Ofifice : 547 Main Street.
P.o. BOX 407.
Járnbrautarsamnmg-
urinn,
Þeir vora samþyktir í Ottawa-
þinginu kl. 3 á mftnudagsmorguninn
þann 13. þ. m. með að eins 5 atkv.
& móti 107, eftir 28 kl.stunda um-
ræður. Síðar voru þeir samþyktir í
efrideild brevtingalaust og í einu
hljóði. Það einkennilega við allan
gang þessa máls I Ottawa var, að
þess lengur sem málið var r»tt, og
þess betur sem þingmenn kyntu sér
eðli samninganna, þess ákveðnari
varð allur þingheimur i þvl að greiða
atkvæði með þe!m. Ef nokkur efl
hefir nokkurn tíma leikið á því að
þessir samningar væru góðir, þá
ætti atkv.greiðslan I Ottawa-þinginu
og einhljóða samþykt þeirra í “Sen-
at”-inu að nægja til að sannfæra
fólk um það, að þeir séu samkvæmt
almennings vilja í öllu Canadaveldi.
Því vér teljum að engu andróður
þeirra 5 manna sem greiddu atkv. á
móti samningunum. Þeir sem
greiddu atkv. móti voru Puttee,
þingmaður fyrir Winnipeg, Kichard-
son, þúígmaðar fyrir Lisgar kjör
dæmið og þeir herrar Bourassa,
Charleton og Wallaee. Allir aðrir
voru með samningunum. Mr. Laur-
ier í neðrideild og Senator Mills í
efrideild , tóku báðir fram að það
væri ásetningur stjórnarinnar að fá
þessa samninga staðfesta.
Engir menn hafa nokkum tíma
farið meiri sneypuför en klikka sú
héðan 6r bænum, sem kaus sjálfa aig
til að andmæla samningnum í Ottawa,
ait umstang þeirra þar og ræðuhöld
ásamt með lögmönnum þeirra og
þessum 5 þingmönnum hafði ekki
áhrif á einn einasta þingmann. Eftir
þvl sem andstæðingar töluðu fleira,
eftir því veiktist málstaður þeirra
og fylgi þingmanna við staðfesting
samninganna varð ákveðnaraa. Aliir
þar eystra, eins og allir hér vestra,
vissu að C. P. K. félagið var á bak
við andstæðinga, og að allur andróð-
urinn var gerður að tilhlutun og I
þágu þess félags, og það út af fyrir
sig var nægileg sönnun fyrir því að
samningarnir voru góðir. Þess
vegna varð mótstaðan gegn þeim,
þeim mun minni sam þeir voru leng-
ur ræddir. Með þessu er þá málið
útkljáð Manitoba ræður framvegis
flutningsgjöldum hér I fylkinu'.
Roblin hefir leyst fylkið úr einveld-
isviðjum C• P. K, fél. og með því
unnið fylkisbúum nær milión doll.
árlegan hagnað, án þess að það þurfi
að kosta fylkisbúa svo mikið sem
eitt einasta cent.
Pine Valley-nýlendan
í Manitoba.
Vér áttum því láni að fagna
að sjí I síðastl. viku hina svo
nefndu Pine Creek Dýlendu ísl. I
suðausturhluta þessa fylkis og álítum
oss það skylt að geta hennar með
nokkrum orðum.
Það eru nokkur ár síðan nokkr-
ir ísl, sem bjuggu I Norður Dakota,
íundu til þess að nýlenda þeirra þar
var orðin svo þéttskipuð fólki að
land varþarekki fáanlegt fyrir alla
sem vildu búa. Þeir leituðu sér þá
að nýlendusvæði austur’ I Minnesota
og fundu það hjá Roseau-ánni, I
Kange 14 austur, rétt sunnan við
landamerkjalírm þá sem aðskilur
Minnesota frá Manitoba. Á svæði
þessu er Jandið ein grasivaxin lág.
slétta með akógarrunnum hér og þar
og mosavöxtnum bleytudrögum. I
fyrstu var land þetta álitið aðallega
hentugt fyrir griparækt, en með
reynslunni kom I Ijós að það var
engu ríður hentugt sem akurland.
Jarðvegur þar er frjóvsamur I bezta-
lagi, og með framræslu á vegastæðum
og hreinsun skógarrunnanna má
plægja löndin hornanna á milli og
gefa þau þá ríkulega uppskeru I
hverju meðal ári. Það leið ekki
langur tími unz öll lönd 1 þessu
bygðarlagi voru upp tekin, svo að
landar vorir urðu ag leita sér bú-
jarða á öðrum stöðum. Þá var það
fyrir tæpum 2 árum að Pétur Pálma-
son, dugnaðar og framfaramaður,
fór I landskoðun norður til Manitoba,
og fann hann 2 Townships rétt norð
an við Roseau-nýlenduna og Mani-
toba megin við landamærin, sem
hann áleit engu síðri til landtöku en
þau sem tekin höfðu verið sunnan
línunnar. Pétur nam þá fyrstur
manna land þar nyrðra, sem nú er
Pine Valley-nýlendan, og dregur
nafn af pósthúsi því er hann heflr
fengið þar stofnsett. Þessi nýlenda
er eins og sunnan línunnar, lágsléttu-
land, umgirt að austan og norðan
með sandhryggjum en að vestan
með “Pine”-skógarbelti og að sunnan
með landamerjalinu þeirri sem að-
skilur Minnesota og Manitoba. Á
þessu svæði hallar landinu austur,
að Pine Creek. Þar er Jarðvegur
ágætur og vel fallin til hveitiræktar.
Um 30 Isl. iandnemar hafa þegar
byrjað búskap I nýlendunni, og þó
þeir séu enn þá fátækir og frumbýl-
ingsskapur sé I allri nýlendunni, þá
líður þeim yfirleitt sæmilega vel, og
allir eru þeir finægðir með lönd sín,
sem nú eru metin alt að þúsund
doll. hver sectionar (jórðungur. Og
það hyggjam vör að fæstir muni
kæra sig um að selja fyrir það verð
þegar þeir eru búnir að vinna sér
eignarrétt á löndunum. Það sem
sérstaklega þarf að gera I þessari
bygð er að gera vegastæði á section-
línum og ræsa fram með þeim, þá
þornar alt landið svo að basndur
geta haft þeirra full not fyrir korn-
rækt Það eru enn þá ótekin ágætis
lönd I þessari bygð, og vildum vér
benda Isl. á að þau eru vel þess virði
að taka þau á meðan tími er til þess.
Nýlendan er að eins 84 mílur frá
Winnipeg og 7 mllur frá járnbraut.
Pósthús og vðruverzlun er I nýlend-
unni, og það má ganga að því vísu
að lönd komast þar í hátt verð inn-
an lítils tíma. Eins og nú stendur
eru nokkur lönd fáanleg I þessari
bygð, sem vér efumst ekki um að
seljist fyrir $2,000 hvert land strax
og þeir, sem sem nú kynnu að taka
þau, eru búnir að gera skylduverk
sln á þeim, og tneð 3 ára ábúð á
þeim. Vér bendum þeim löndum
vorum á þetta tækifæri sem kynnu
að vilja sinna landnámi I þessum
parti fylkisins. En til að ná þeim
verða menn að taka þau innan
2 mánaða, annars er hætt við að alt
verði um seinan.
Kolatekja.
Eftirfylgjandi skýrsla sýnir ár-
lega kolatekju I heiminum nú, og
hvað hún er mikil I hverjuriki
og landi.
Riki. Tonn.
BrezkarÍBÍd............... 224,000.000
Bandaríkin ............. 230,000.000
Þjódverjaland............. 135,000.000
Frakkland.................. 31,000,000
Belgia..................... 22.00(»,000
Rússaveldi................. 12,000,000
Aaurríki og Ungverjaland.. 37,000,000
Japan ..................... 6 700 000
Kípa....................... 2,500,000
Á skýrslunni hér á eftir má sjá
hvað mikil kolatekja er I útlendum
biekzarlkisins.
Lendur. Tonn.
Cauada..................... 4,000,000
Iudlöi.din ................ 6,000,000
NewSouth Wales ............ 4 500.000
Victoria.Tas'nania.Queensland
og Ný Sjáland.......... 2.000,000
Cape Col, Natal ogTransvaal 2,000 000
Fyrir 30 árum voru 55% af öll-
umkolum tekin úr námum í brezka-
veldinu, en nú er kolatekjan þar
2/5 meira en þá, en samt eru það
ekki nema 33% sem nú eru tekin úr
námum I brezkaríkinu. Á sama
tlma hafa Bandaríkin aukið kola-
tekju úr 13% upp I 20%, og eru þar í
innifaldar allar kolatcgundir, illar
og góðar. Árið 1866 voru mældar
og rannsakaðar allar kolanámur sem
þá voru þektar. Þá var hvorki
Asia eða Afríka taldar með, því
kolanámur voru þá ekki fundnar
þar. En síðan hafa fundist kola-
námur á Indlöndunum, Japan og
nokkrum stöðum I Minni Asíu, og
þar að auki er nú mikil kolatekja I
Kína. í Afríku er unnið I kolanám-
um I Cape-nýlendunni, Natal og
Transvaal og fleiri stöðum. Árið
1866 voru kolanámur að eins fundn-
ar I New South Wales, og eftirtekj-
an var þá \ úr milión tonna. En nú
eru kolanámur fundnar aftur og
fram um alla Eyjálfuna, og I ár er
búist við að kolatekjan verði þar
yfir 6 mil. tonna. *
Það er ekki minsti efi á því að
kolatekjan I hvaða landi sem er, er
undirstaðan undir iðnaði og verkleg-
um framförum. Verði töluvert mik-
il kolatekja á íslandi, þá er það gef-
inn hlutur að landið er komið inn á
braut mannvirkja og framfara, h!ut-
fallslega við hvert annað nútímans
land, og á fagra og góða framtíð
fram um aldanna raðir.
Kr. Ásg. Benediktsson.
TJm Þjóðminningardaginn.
í 26. tölublaði Heimskringlu þ.
árg. birtist grein um þjóðminningar-
dagsmál Vestmanna og “íslendinga-
félagið” I Chicago, eftir hra. E. II.
Johnson I Spanish Fork. Slðan hefir
enginn skrifað um þetta mál, þrátt
fyrir það þó höf. greinarinnar æskti
eftir því að Hkr. og Lögb. tæki mál-
ið enn þá einu sinni til meðferðar.
Það er eins og íslendingadagsmálið
sé orðið að einhverju leyti pestnæmt,
eða hrokkið úr banakringlunni, og
moldum ausið I rifrildis-grafreit 17
Júnímanna og 2 Ágústsmanna. Ó-
neitanlega feldust framfarir I þessu
dauðsfalli, á margan hátt. Samt
eru það ekki magnaðar afturgöngur,
þó einhver af fjöldanum fari að
gangast við frændsemi þjóðminn-
ingardagsins, eins og hra. E. H. J.
hefir gert.
Það er engum efa orpið að það
þarf að gera miklar umbætur á “ís-
lendingadeginum” til þess hann
verði viðunanleg mynd af þjóðminn-
ingardegi. Það er ekki þjóðminn-
ingardagur íslendinga, nema því að
eins að alt sem um hönd er haft sé
allslenzkt I anda og sannleika, ís-
lendÍDgar græða ekki nokkra ís-
lenzka þekkingu, virðingu né ást á
ættlandi sínu og feðra þjóð, þó þeir
heyri ræðustúla á enskri tungu, þó
aldrei nema að þeir séu lof um þetta
ríki eða land Og sama er að segja
um það, þó þeir sjái leikna hérlenda
leiki eða íþróttir. Það er daglega
tækifæri að sjá þessháttar dót á með-
al hérlenda fólksins. Á þjóðminn-
ingardegi, höldnum I minningu ís-
lands og Islendinga, á alt í orði jafnt
og verki að vera íslenzkt, en öld-
ungis ekki útlendar eftirhermur og
apakattarlæti, Verðlaun eiga ein-
asta að vera veitt fyrir alíslenzkar
jistir eða Iþróttir, en ekki íyrir am-
bögulegt hí og hopp á hérlenzku.—
Að ekki sé nú talað um þau óhöpp,
þegar “íslendingadagurinn” heflr
orðið tilefni að misklíð og mála-
stappi.—
Frá skynsamlegu sjónarmiði
getur þjóðminningur ekki haft ann-
an tilgang en þann, tem Einar H.
Johnson tekur svo fallega fram, sem
sé: “Að minnast ættjarðar og ætt-
manna, þjóðernis og tungu, skáld-
skapai og bókmenta”—á íslandi.
Það er ekki minsti efl á að meiri
hluti Vestmanna er með þjóðminn-
ingardegi, og þeir hafa nóga krafta
og hæflleika til að halda þjóðminn-
ingardag, sjálfum sér til viðhalds og
ánægju, en ættlandi voru til verð-
ugs heiðurs' Og svona bygður
þjóðminningardagurþarf að risa upp
úr rústum “íslendingadagsins’,. Þá
fyrst eigum vér Vestmenn brosfagr-
an og sólhýran þjóðminningardag,
Hra. Einar n. Johnson álítur
að tími sé til kominn að afráða að
halda þjóðminningardag, og ég er
honum samþykkur um það. Það er
ekki til neins að ætla að bíða þang-
að til allir hrópa einum rómi: Þjóð
miiiningardagur! Þetta væri ekki
stórmfil ef enginn findi. ástæðu hjá
sér, vegna ýmsra orsaka, að mæla á
móti því, Lofum mótstöðnmönnum
dagsins að fylkja liði og sýna sig á
vígvellinum___
“íslendingafélagið” I Chicago
mun hafa skrifað tilvonandi alþingi
á íslandi I sumar, og beðið það að
ákveða með lögum íslenzkan þjóð-
hátíðisdag. En hátíðisdagur sá á
íslandi hefir litla þýðingu fyrir oss
hér I álfu. Auðvitað er það, ef sá
dagur yrði oss hér hentugur yfirleitt,
þá er sjálfsagt að taka hann Samt
verður þjóðhátíðisdagur á íslandi
ætlð annars eðlis, en þjóðminninga-
dagur vór.
Ég er meðmæltur þvl að vér
Vestmenn stOfnum þjóðminningar-
dag, á heiðbrigða íslenzka vísu. En
sé það ekki mögulegt, þá vil ég held-
ur engan dag, en hann sé uppgerðar-
og látalætis þjóðminningardagur,
krýndur rifrildi og fiokkadrætti svo
þjóðflokknum standi vansæmi af.
Og ég vil heldur eigi þjóðminning-
ardag með hálf-íslenzku nafni og
verki, er klínt er á hann, sem þá
hrossakóngar krlta blesu traman I
stóðtryppi, tii að sýna þau I réttum.
Til þess að stofnsetja þjóðminn-
ingardaginn má vel fara eftir uppá-
stungu E. H. J. um að halda fulltrúa-
þing, til ákveða hvern dag skal taka
fyrir þjóðminningardag, og sam-
þykkja tilgang hans og fleira. Eins
og ég hafi tikið fram er tilgangur-
inn að eins þessi eini, sem E. H. J.
nefnil.: “Að minnast ættlands og
ættmanna, þjóðernis og tungu, skáld-
skapar og bókmenta” íslands.
Það nær engri átt að halda dag-
inn i minningu eins mans, atburðar
eða bókar (þótt Guðbrandar biblía
sé!) þótt það hafi hingað til vakað
fyrir sumum, sem um þetta mál
hafa skrifað, að binda daginn við
eitthvað þessháttar, Þar til hafa
legið sérstakar orsakir og ástæður.—
Ef “íslendingafélagið” riður
sér til rúms á meðal þjóðflokks vors,
eins og líkur eru til að geti orðið, þá
mundi það verða þess mark og mið
að efla og annast þjóðminningardag-
inn. Þegar deildir af JM félagi
fara að fjölga og breiðast L. á meðal
Vestmanna, þá gæti það ’iomið sér
saman um almennan þjóíminning-
ardag. Allar þær deildir ættu að
senda fulltrúa ársárlega á einhvern
stað þar sem þjóðminningadagurinn
væri einna fjölmennastur. Deild-
irnar gæiu haldið þjóðminningar-
daginn heima hjá sér, hver I sinni
bygð eða bæ. Eða ef þær ekki geta
haldið hann einhverra orsaka vegna
þá gerði það minDa til ef þær hefðu
fulltrúa á þjóðminningardagsmótinu.
Þetta fulltrúamót þyrfti als ekki að
vera ætíð á sama stað; það gæti
annað árið verið sunnan við landa-
mærin og hitt hérnamegin, rétt eins
og bezt þætti hagað til.
Það er nauðsyn að deildirnar
stæðu allar I sambandi og hefði
nokkurskonar þjóðmenningardags-
ráð fyrir framan sig. Það fyrir-
komulag gæfi meira hald og vissari
festu, og samvinnan gæfl félags-
skapnum meiri og betri eftirtekju en
ella. Það er um þetta mál eins og
önnur mál, að það þarf að vinna að
því með einu sameiginlegu skipu-
lagi. Og völdustu skaftarnir úr
þjóðflokknum þurfa að vera valdir
til forsjá og framkvæmdar stig af
stigi. Með þessu móti vita deild-
irnar miklu meira hver um aðra og
gefa sig meir að málinu, þar sem
fulltrúar þeirra fræða þær um ár-
legt starf og framkvæmd málsins, og
skoðanir og tillögur deildanna kæmu
sameiginlega fram til hagsbóta og
úrvals.
Þar að auki mundi þetta fyrir-
komulag auglýsa íslendinga og
þjóðerni þeirra meira á meðal hér-
lendra manna, en ef deildirnar héldu
að eins þjóðminningardag hver á
sinum stað, og án samvinnu.
Kr. Ásg. Benédiksson.
/
I guðsnafni bíðið eitt
augnablik.
Eftii: Leo Tolstoi.
Ef ég væri spurður hvert væri
bezta ráðið, sem ég gæti gefið, hvað
ég skoðaði gagnlegast fyrir kynslóð
þessarar aldar, þá mundi svar mitt
verða: í guðs nafni bíðið eitt augna-
blik, stanzið við vinnuna, lltið I
kringum ykkur, og gætið að hvað
þið eruð, og hvað þið ættuð að vera—
hugsið um hugsjónaljósið...........
Það er nauðsyn að maður á þessum
tíma stanzi eitt augnablik við verk
sitt og yfirvegi — beri eftirlanganir
hugskots síns og skynsemi saman
við hið virkilega ástand mannlífsins,
til þess að sjá að gersamlega alt
hans líf og sérhver hans athöln er
samhengi af ofbeldisfullum inótsögn-
um gagnvart skynsemi hans og hug-
skoti......
Fyrr á dögum,— dögum heiðn-
innar þegar framleiðsla þess illa var
ekki eins auðsæileg og nú, og grund-
vallaratriði kristindómsins voru ekki
viðurkend, sem hafði meiri g þýð-
ingu—gátu menn með góðri með-
vituud stundað þrælahald, kúgað
mann fram af manni, brotið lögin,
og umfram alt gátu þeir háð ófrið-
inn.—Það er öldungis ómögulegt á
þessum tlmum, að útskýra samheng-
ið I kenningum allra þessara laga-
boða.
Til þess að menn geti breytt til
með lífsreglur og t lfinningar sínar,
þá verða þeir fyrst af öllu að breyta
um hugsunarhátt sinn. En til þess
að þsð geti orðið þurfa menn að átta
sig, og gefa fullan gaum því sem
fram fer I kringum þá, og því sem
þeir ættu að skilja. Þeir menn sem
vilja losa aðra við ástand sitt, en
ganga þó drallandi á móti fyrir-
hy&gjtileysinu, þeir ættu að hætta
sllku ffflæði spm fijótast.
Vor kristilegi félagsskapur ætti
að líta á verk sín og bíða svo lítið
við, yflrvega eitt augnablik stöðu
sína, þá mundi hann sjálfviJjugur
viðurkenna þá lífsins hugmynd, sem
kristindómurinn felur I sér. Hug-
mynd svo náttúrlega, svo einfalda,
og svo fullkomlega samsvarandi öll-
um þörfum huga og hjarta mann-
dómsins, svo það mundi hefja næst-
um sjálfkrafa viljann með skilningn-
um til sannfrjálsra athafna. — Að
maðurinn hugsaði að eins eitt augna-
blik rékk, þá mundi skilningur hans
brjótast út úr bendum og sam-
blandinu af verkum sín og annara.
Um átján aldaraðir hafa veizlu-
föngin verið frammreidd. En menn
geta ekki komið í veizluua, einn
vegna þess að hann Iiefir keypt sér
land, annar vegna þess að liann heflr
konu sér festa, þriðji vegna þess að
hann þarf út að reyna akneyti sín,
sá fjórði vegna þess að hann er að
byggja járnbraut, eða verkstæði,
er trúboði, eða þingmaður, eða
bankastjóri, eða vísindamaður, eða
listainaður, eða rithöfundur. Nú
næstum I tuttugu aldir hefir ekki
nokkur maður haft fristund til að
gera það sem Jesús ráðlagði um leið
og hann • byrjaði að stofnsetja sitt
ríki. Líttu I kringum þig, og yfir-
vegaðu afleiðingu verka þinna, og
spurða sjálfan þig: Hver er ég?
Til hvers er ég? Getur það skeð að
sá kraftur sem skapaði mig, með
minni skynsemi og minni löngun að.
elska og vera elskaður, hafl sett mig
inn I heim þenna einungis I þeim
tilgangi að láta alla hluti bregðast
mér? Og svo líka, að sýna mér að
eins, að tilgangur lífs míns ætti að
vera vellíðan (að ég ætti lífið og
hefði rétt til að ráða þvl, og líferni
mlns náunga væri mér jafn þóknan-
legt sem mitt). Þá mundi ég kom-
ast að þeirri sannfæringu að vellíð-
an lífsins, hvort heldur I familíu-
umdæminu eða þjóðfélaginu, væri
ekki hægt að öðlast. Og þess meir
sem ég kepti eftir vellíðan lífsins,
þess meiri mótsögn findi ég, gegn
skynsemi og löngun eftir að elska
og vera elskaður, og þess meir sem
Hfsreynsla mín þá yrði, væri lífið tál-
mynd og þjáningar? Það er á eng
an hátt líklegra að ég haft komið
inn I þenna heim sjáifkrafa, heldur
en það hafl verið með vilja þess
skapara, sem lánaði mér skynsetnina,
og eftirlöngun að elsk-i ogvera e'sk-
aður, og sein gaf mér það leiðarljós,
sem lýsir mér og bendir á að fall
komna verk það, sem ég á að vinna I
þessu lífi.
Eínhvern tíma heflr iðranin
vaknað I hugskoti mannsins, —sem
bæði helst gegnuin heiðindóm og
kristindóm.— En væri elskan til ná-
ungans nógu öflug, þá hirfl iðrunin
að mestu leyti, og elskan til náung-
ans væri eðlilegri en agg og sjálfs-
elska þessa tíma. Þegar elskan til
náungans er eitt sinn orðin mannin-
um eðlisgróin, þá munu ávextir
kristindómsins koma nær því sjálf-
krafa I ljós, rétt eins og þá vökvi er
mer.taðir af söltum og krystallar taka
að myndast, strax og hætt er að
hræra I honum.
Svo að þetta gætu orðið aíleið.
ingarnar þar af, þá þurfa menn að
sameina sig og vinna I samræmi við
sína samvizku, en til þess þurfa ekki
nokkrar fastákveðnar tilraunir. Nei;
langt frá. Vér þurfum að eins að
hætta að vinna eins og nú er algeng-
ast. Ef maðurinu að eins vildi taka
til starfa með einum hundraðasta
parti [af þeim viljakrafti, sem
hann nú beitir þveröfugt við sam-
vizkurödd sína, I fjárhagslegum á-
hyggjtini, og leituðust við að skýra
eins grandgæfilega og mögulegt er
hinn upprunalega tilgang samvizk-
unnar, og útskýra eius skýrt og unt
væri fyrir öðrum, og menn legðu
stöðugt stundan á það,þá munu hinar
fyrirspáðu breytingar,—bæði af M.
Dumas og fleirum spámönnum—
koma fljótar og fullkomnara 1 ljós,
en við ’gerum oss I hugarlnnd. Þá
mundi maðurinn finna það góða, er
felst I gleðiboðskapnum, sem Jesús
lýsti yfir: “Leitið fyrst guðsríkis og
þess réttlætis, þá mun og alt annað
veitast yður“.
Kr. Ásg. Benediktsson.
Aðsent.
Ritstj. Hkr.:—
Gerið svo vel og Ijáið eftirfylgj-
andi orðum rúm I yðar heiðraða
blaði.
Lögberg gat um það ekki fyrir
löngu síðan, að séra Stgr. Þorláks-
syni hefði verið gefln nýborin kýr.
Auðvitað var fallegt! að geta um
velgerning þenna af bl., eins og
hvern kristilegan félagsskapar á-
vöxt. Og svo mikið er áreiðanlegt,
að flestir sem séð hafa blað það, sem
flutti þessi kyrkjulegu(?) fagnaðar-
tíðindi tala mikið um blaðagrein
þessa. En það eru önnur meiri og
stærri tíðindi sem Lögb. flytur nú
slðast. Þóit það komi sér ekki að
því að segja fólkinu frá því, að for-
sjóninni hafl þóknast að að senda sér
sjálfu, nýborna kú heiman frá ís-
landi, þá má nú fyllilega lesa það
út á milli áínanna. Jæja, hvort það
er forsjónin fyrst og aðal-útflutninga-
agent þess á íslandi næst, eða það
er bein guðsgjöf, þá hefir blaðinu
loksins lánast að ná I ókunna inn-
flytjendur og tala upp úr þeim hálf-
gert slef og slúður heiman af ætt-
landinu, eða að minsta kosti þann
framburð, sem ekki er þessu landi
gagnlegur frá innflutninga hliðinni.
Það var meiri málnyta I fyrra, að
blaðið hélt, að klappa I áttina til
Mosfells-klerksins. en nú. — Nú var
málnytan upp á fjósloftinu við hend-
ina, og hún fékst með því að sverta
séra St. Stefánssen, og svo hefir
blaðið von um að njóta nytarinnar
að minsta kosti þangað til það kræl-
ir I annað betra. Mikil er náungans
elskan hjá bl„ mikil ættjarðarástin!
Það virðist sem svo, að útfiutninga-
braski blaðsins ætti að vera lokið
þegar fólkið hefir yfirgeflð land sitt
og er komið hingað. Þvi nægir það
ekki. Manniastgræðgin er meiri en
svo; og hatrið til íslands er langt
fram yflr þau takmörk, sem eru á
milli sanngirni og ósómans.
Þessir vesalings ísl. innflytjend
ur, sem komu um daginn, og blaðið
er að hafa slúðrið eftir um hitt og
þetta heima á Islandi, þeir munu
ekki verða ellidauðir I þessu landi,
ef þeim bregst ekki liðsinni og sann-
leiki blaðsins I einu jafnt sem öllu
Og það er hálfundarlegt, að þeir
skuli allir saman vera svo “fangaðir”
að láta blaðið flytja dylgjur og
óhróðurs málæði heim til ættlandsins
I síðasta kveðju pant.
Kaupandi Lögbergs.
TINDASTÓLL 5. Maí 1901.
(Frá fréttaiitar Hkr.)
Loksins er þá veturinn búinn að
kveðja Alberta-herað or horgnn, og raá
óhætt segja að hannhélt dyggilep.a út i
vistinni, enda eru inenjar hans varla
horfnar enn, hvorki snjór né klaki.
Vikan fyrir páskana var illviðrasöin,
bæði frostkuldi og snjófok sem kom
mjög óþægilega á þá litlu hata, sem
komnir voru um mánaðamótiu, eu v ða