Heimskringla - 31.10.1901, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA 31. OKTOBEíR 1901
Beint fra Havana
kemur tóbak það sem hinir
FRÆGU T- L- VINDLAR
eru gerðir af, það eru vindlar sem
hafa að ge_y ma smekkgæði og ó-
mengað efni. Allir góðir tóbaks
salar alstaðar hafa það til sölu.
WESTERN CIGAR FACTORY

*> f

T1i»h. l.ee, eigHuili.
'WUsriSIIPEGI-.

röng: og hryllileg, eindregnir fé-
lagsmenn hafa tylst þeirri skoðun að
eini vegurinn tll almenningsheilla só
sá að eyðileggja alla þjóðstjérn &
hnettinum, og til að eyðileggja
stjórnirnar sjái þeir engan annau
veg en að myrða þjóðhöfðingjana.
Mér virðast að eins tvær hugsanlegar
aðferðir til að stemma stigu félags
þessa, og væri heillavænlegast að
vinna að þeim háðum til samans.
Fyrri aðferðin er, að allir rétthugs-
andi menn geri sitt ýtrasta til að
koma fél. ofan af þessari blóðsút-
hellinga stefnu sinni í ræðum og rit-
um, að skynsamir menn leituðust
við að sýna þvi fram á að aðferðin
sem það heíir tekið til að betra heim
inn só í fylsta máta röng og djöfulieg.
Þetta skyldi rætt um heim allan, því
ekkert land á hnettinum er óhult
fyrir árásum þess. Margir rnunu
álíta flokk þenna „forhertan“ og
þýðingarlaust að eyða við hann orð-
um, en vegna þess að ég hefi enga
trú á „forherzlu", og veit að menn
þessir hafa sál og tilfinningar líkt
og aðrir menn, þá finst mér þessi
tilraun ekki svo óskynsamleg.
„Penninn er sterkari en sverðið“, og
það er mögulegt. að fá orð í þessa
átt komi meiru til lsiðar á meðal
anarkista, en margir dálkar af ó-
hroða um þá og ódæðisverk þeirra
og hótunum eða öðrum hegninga og
pintinga aðferðum, því aldrei mun
mönnum takast að hræða þá frá tak-
marki sínu.
Hin önnur aðferð er. að gjör-
valt mannkynið taki stakkaskiftum
og gefi ekki lengur neinum mann
fiokki tilefni til að ganga frá vitinu
út af yfirgangi þeim og óréttlæti
sem viðgengst í heimi þessum, því
sannfæring Anarkista um veraldar
ástandið er eng'nn hugarburður,
heldur órjúfanlegur sannleikur. Það
má með réttu skifta öllu mannkyn-
inu niður í Uær deildir. í annari
deildinni eru höfðingjarnir, valds—
og embættismennirnir; í hinni al-
múginn—iðnaðarmennirnir.
Fyrri flokknum tilheyra auð-
kýflngarnir og einokendurnir, sem
margir eyða aldri sínum með því
eina augnamiði að margfalda milli-
ónir sínar. I síðari flokknum eru
snauðir verkamenn sem vinna allan
sinn aldur í sveita síns andlitis til
að margfalda millionir auðmann-
anna og hljóta fyrir starf sitt sultar-
laun sem varia hrökkva til að draga
fram lífið í þeim og fjölskyldum
þeirra. Anarkistar tiiheyra þessum
flokki, og þetta arga veraldarástand
hefir orsakað fólagsskapinn. Sem
aíieiðing þessa ójafnaðar, hefir frá
heimsins byrjan til þessa dags verið
breitt haf á milli þessara tveggja
manndeilda, og þótt sumstaðar virð-
ist nú vera farið að bóla á nánara
sambandi milli þeirra þá er það í
mínum augum að mestu hræsninnar
yfirskyn. Menn hafa ef til viil tek-
ið eftir því að í seinni tíð hafa ,,yfir-
boðararnir“ samblandast þeim und-
irgefnu" meir en að undanförnu,
en að þeir hafi gert sór far um að
bæta kost þeirra að ráði—þótt þeir
þykist vera að 'því—er ekki sjáan-
legt, tilgangurinn virðist vera sá, að
koma sér i mjúkinn hjá þeim. Það
er að eins sýnishorn af þvi að með
vaxandi þekkirgu viðhafa menn
meira undirferli og hræsni; þvi haflð
er eins breitt og það áður var, enda
heflr iðnaðarmannaflokkurinn tekið
til sinna eigin ráða vegna þess að
hann er úrkuia vonar um nokkra
niðurjöfnun af hálfu andstæðinga
sinna—og myndað einn hinn öflug-
asta félagsskap í heimi, verkamanna
félag. Enn sem komið er virðast
kröfur verkamanna hafa verið sann-
gjarnar og þótt verkföll með laun-
hækkunar augnamiði hafi ekki ætíð
mætt sigursælum úrslitum, þá beyg-
ir það ekki verkamenn hið minsta,
og það er áreiðanlegt að fél. eflist
með ári hverju, Hvort verkamanna-
fél. verður til þess að mjókka sundið
milli þessara tveggja fylkinga—nl.
að auðkýfingarnir játi kraft þeirra
og komist að þeirri mannúðarniður-
stöðu að ekki að eins skuli veraldar-
auðnum betur útbýtt meðai þeirra
sem framleiða hann, heldur einnig
skuli allir menn standa á jöfnum
grundvelli og enginn flokkadráttur
eiga sér stað—er onn óvíst, en allar
líkur virðast benda til þess. Sigur
verkamanna er stórt stig í þá átt, að
eyðileggja Anarkistafélagið.
Sem sýnishorn núverandi mann-
greinarálits—sem ér partur sundr-
ungarhafsins—er það eftirtektavert,
að öll aðalblöð Bandaríkjanna fluttu
svo að segja ekkert annað I 3 vikur
eftir að forsetinn var skotinn, en ein-
tómar málalengingar og kveinstafi
um ófarir hans, og urmul af mynd-
um, þar á meðal af blettinum sem
hann var skotinn á, rúminu sem
hann lá í banaleguna o. s. frv. 1 /10
af því rúmi hefði verið nægilegur
tilað minnast viðbnrðarins með allri
virðingu, níu tíundu hefði verið bet-
ur varið til að ræða um framtíðar-
horfurnar. Alt þetta mas og orða-
glam var viðhaft vegna þess að for-
seti Bandaríkjanna átti í hlut. Það
er næstum daglegur viðburður hér
í landi að fylkingar manna safuast
saman, fjötra nágranna sína og draga
þá um bæjarstrætin reira þá síðan
upp við staur, og í sumum tilfellum
aflima þá fyrst, svo sem sníða af
þeim eyrun, tærnar og fingurna,
hella svo yflr þá olíu og brenna þá
upp til ösku- Sumir þessara manna
hafa eftirleiðis verið sannaðir eins
saklausir og hinn látni forseti, en
dagblöðin minnast þess h\ttar við-
burða að eins með fáum orðum,
bara til að lýsa þeim án þess að gera
sér nokkurt far um að vekja huga
almennings á því djöfulæði sem slík
hryðjuveik hafa í för með sér-
Hvers vegna er þá blæjalogn og
engin rödd heyranlegsem tekur mál
stað þessara ógæfusðmu manna sem
óþokkar landsins slátra svo að segja
sér til dægrastyttingar? Vegna þess
að þeir menn sem verða fyrir óför.
um þessum eru í flestum tilfellum
svartir á hörund og tilheyra hinni
lægri stétt!
Hver heilskygn maður hlýtur
að sjá haflð milli hinna tveggja
mannflokka- Það er þetta haf sem
þarf að minka; alt manngreinarálit
og annar ójöfnuður verður að hverfa
ef réttu skipulagi skal á komið. Þeg-
ar veraldarástandið er komið í það
horf að Anarkistaflokkui inn alræmdi
og illúðlegi þykir sín ekki lengur
þörf, þá mun félagsskapurinn upp-
rætast af jörðinni, og þá enn ekki
fyr geta þjóðhöfðingjar og önnur
stórmenni verið óhult um líf sitt fyr-
ir honum.
Ég vil að lokum minnast hins
liðna forseta vors og mikilmennis
Wm. McKinley með virðing og
Iotningu; ekki vegna þess að hann
var forseti Bandaríkjanna, heldur
vegna þess að hann var m a ð u r í
orðsins fyllsta skilningi. Það er
sannarlega sláandi að slíkt góð-
menni skyldi missaJífið fyrir prakk-
araskap og týrannahátt yflrgangs-
manna í heimi þessum sem í raun-
inni er grundvallarorsökin til morðs-
ins. Þetta yflrstandandi tímabil
krefst þess að menn ha& taumhald á
tilflnningum sínum og hagi sór sam-
kvæmt kringumstæðunum; og hinn
eini mögulegi vegur að minni hygg-
ju til að afstýra slíkum hryðjuverk-
um í framtíðinni er sá, er ég hefi
þegar tekið jfram; að byrja á upp
hafinu og rífa illgresið upp nreð
rótum.
Erl. Júl. ísleifsson.
Herra ritsijóri Heimskringlu!
Gerið svo vel að ljá eptirfylgj-
andi línum rúm í yðar heiðraða
blaði.
Kristján Pálsson sem hjá mér er
vinnumaður og hefir verið að mestu
síðan hann kom að heiman í fyrra,
heíur nýskeð fengið bréf frá máls-
metandi kunningja sínum I Winni-
peg er það tilkynning um iát bróður
hans Páls Pálssonar sem getið var
um í Lögbergi, fyrir stuttu, að naut
hefði stangað og orðið að bana,
og svo eru nokkur ásökunarorð til
Kristjáns fyrir að hafa ekki komið
til Winnipeg að taka á móti bróður
eínum og móður, og með því koma í
veg fyrir þetta sorglega slys.
Ég finn skyldu mfna til að leið-
rétta bréfritarann og alla þá sem
kunna að hugsa líkt og þessi góð-
kunningi Kristjáns gerir. Það er og
yfrið nóg sem Kristj án verður að
þola; fyrst að missa bróður sinn svo
raunalega, sem hann þráði að sjá,
og svo að horfa upp á móður sína
sorgmædda sem von er, þó hann sé
ekki ranglega sakaður um, að hafa
ekki gert skyldu sína gagnvart bróð-
ur sínum.
Kristján er mjög vandaður og
góður piltur og fellur þetta þungt,
ofan á anru.ð, og þvi skrifa ég þess-
ar línur.
Eftir að Kristján hafði sent
bróður sínum og móður $30 í pen-
ingum heim til Islands, til þess að
hjálpa þeim að komast þaðan, sam
kvæmt loforðí sinu er hann kvaddi
þau, fékk hann bréf frá bróður sín-
um og kvaðst hann leggja af stað af
Islandi í maí s. 1. og þegar það kom
út í blöðunum hvenær væri von á
fyrsta hópnum til Winnipeg, fór ég
þangað eftir tilmælum Kristjáns að
mæta þeim og flytja hingað norður
til hans. En svo komu þau ekkí og
höfðu ekki farið af Islandi eins og
til stóð. Ég hitti svo Mr. S. J. Júl-
’usson inni á skrifstofu Heimskr.
og ibað hann fyrir bréf til Páls sál.
því ég bjóst endilega við að þau
kæmu í næsta hóp, en hann kvaðst
skyldi mæta honum er hann kæmi til
Winnipeg. Mr. W. F. Paulson var
því miður ekki í bænum, svo ég bað
Mr. J. Paulson að senda þau til
Delta og lofaði hann því og þar átti
gufuikipið að taka þau, og flytja þau
norður á Siglunes P. 0.; en eins og
bréfritaranum og fleirum er kunnugt
komu þau ekki fyr en f síðasta hópn-
um og eftir því sem móðir Páls sál.
segir mér, heflr hann því miður aldr
ei fengið bréflð frá mér, en í því
voru þær ráðstafanir er ég gerði til
þess þeim væri vel borgið alla ieið,
norður hingað. Það var svo vonað
eftir þeim með hverri ferð, þar til
bréf kom til Kristjáns frá bróður
haus, nærri mánuði efttr að það var
dagsett, um að þau væru í Winni-
peg, alslaus og kæmust hvergi. Eg
skrifaði samstundis W. H. Paulson
og bað hann að sanda þau til Delta,
en þá voru þan farin til Vestbourne
og þaðan norður með vatni (sem aldr-
ei hefði átt að vera) og þaðan fékk
Kristján svo bréf frá bróður sínum,
og þá sendi hann peninga með póst-
inum og bað hann að flytja móður
síua og bróður norður til sín. Móð-
irin kom en bróðirinn hafði verið
sendur á sjúkrahúsið í Winnipeg,
og svo fekk ég bréf frá Mr. W. H.
Paulson, um dauðsfallið, og að hann
hefdi séð um útför þess látna.
Ég vona þetta sé nóg til að sýna
að það er I hæsta máta ranglátt, að
saka syrgjanði bróður á nokkurn
hátt um þetta raunalega tilfelli.
Kristján gerði sannarlega alt það
sem í hans valdi stóð, til þess að búa
alt sem bezt í haginn fyrir bróður
sinn og móður er þau kæmu hingað
vestur. En atvikin ófyrirsjáanlegu
gerðu það að verkum, að ráðstafan-
ir bans gátu ekki komið í veg fyrir
skapadóm hins látna.
Siglunes P, O. Man. 7, oet. 1901.
J. K. Jónasson.
Páll Krstján Pálsson
er fæddur 10. nóv. 1874 á Rafnkels-
stöðum i Hraunhrepp í Mýrasýslu.
Olst hann upp með foreldrum sínum
þar til hann var 13 ára að faðir hans
dó Fluttist hann þá með móður sinni,
Guðríði Salomonsdóttir, að Skíðakot-
um og þaðan flutti hann ásamt henni
til Ameríku árið 1901. Hann
lézt 31. ágúst sama ár á sjúkranús-
inu í Winnipeg. Páll sál. var því
ekki fullra 24 ára er hann burtkall-
aðist; og þó hann væri svo ungur,
hafði hann áunnið sér marga vini,
því hann var hvers mans hugl.útt,
svo öllum som við haun kymust,
þótti vænt um hann. Hann var líka
móður sinni einkar eftirlátur og ieit-
aðist ætíð við að gera henni líflð
eins léttbært og hann gat. Við höf-
um því um sárt að binda. En það
er huggun mitt I sorg okkar að vita að
hann var guðelskandi og góður mað-
ur og að hann hefir nú hlotið rikuleg
laun sinna fáu liérvistardaga.
í sambandi við þetta vil ég leyfa
mér að tjá öllnm sem I fjærveru
minni 'tóku þátt i raunum móður
minnar, þegar mótlætið bar að, mitt
innilegasta þakklæti, og að siðustu
öllum sem af mannúð og góðvilja
réttu bróður mínum hlýja vinarhönd,
þegar honum lá mest á.
Blessuð sé minning hins látna.
Syrgjandi bróðir
Kristján Pálsson.
Siglunes P. 0. Man. 5. oct. 190K
WINNIPEG. (
Hallðór Austman og Guttormur
Jónsson, frá ísl. fljóti, voru hér á ferð
í gærdag:. Þeir voru í þreskingarvinnu
suður í Dakota og létu vel af uppsker-
unni þar. Hveiti var þar óskemt.
Verð: 58 c bush. hæst.
Walter Suckling, einn af helztu
land- og fasteignasölum í þessum bæ,
andaðist suður í California á sunnu-
daginn var.
Skemtisamkoman i lútersku kirkj-
unni á mánudagskveldíð var, fór vel
fram. Enskum fregnriturum, sem þar
voru viðstaddir, þótti mikið koma til
sönghæfileika Miss Hördal, Blaðið
,Free Press' segir ekki muni líða langt
þar til margt af þeim Isl. sem þar
komu fram, muni thka þátt í hérlend'
um samkomum, og þykja fult igildi
hérlendra skemtenda.
Nokkrar íslenzkar konur, biðja þess
getið, að þær ætli að halda fund á N.
W. Hall, þriðjudagskv. ó. nóv., til pess
að ræða sjúkrahússmálefni. Óskast, að
sem flostir mannvinir, konur og karlar,
sæki fundinn.
Ungfrú Valgerður Finnbogadóttir
og Guðión Ingimundarson eru á förum
héðan úr bænm i -ynnisför til íslands.
Hra. K. Ásg. Benediktsson 350 Tor-
onto str. hefir eigu mina á Simcoe str.
til leigu og sölu. Það eru 2 íbúðarhús, 2
fjós, brunnur, mjólkurhús og fuglahýsi
m. fl.
Páll Sigfússon.
Vér bendum lesendum vorum á
auglýsingu New York Life félagsins i
þessu blaði. Mr. Kristján Ólafsson
hefir tekið að sér umboðsstöðu fyi ir
það meðal ísleendinga. Félag þetta er
strangheiðarlegt og eitt af allra öflug-
ustu lífsábyrgðarfélögum í heimi.
Tombóla og skemtisamkoma sú,
er Unitara söfnuðurinn hélt 17. þ, m.
var ágætlega sótt, og programm óvenj-
ulega gott. S. A. Hördal söng 3 Solos,
Mr. Jackson Hanby—einn af beztu söng-
mönnurn bæjarins — söng 4 Solos.
Orchestra Mr. Th. Johnsons, skemti
með hljóðfæraslætti og séra Bjarni
Þórarinsson flutti kvæði og hélt ræðu
Mr. F. Swanson las upp kvæði.
Allir þeir sem hafa keypt “Ticket“
á Tjaldbúðar-samkomuna næstu og
eins þeir sem hafa í hyggju að sækja
þá samkomu, eru vinsamlegast beðnír
að muna eftir breytingu sem hefir ver-
ið gerð á samkomu kveldinu. Ymsra
orsaka vegna var ekki hægt að hafa
hana síðasta þ. m. eins og búið var að
ákveða, svo hún verður iærð til þsss 4.
næsta mánaðar. Siá auglýsiugn á öðr-
um stað í blaðint. Programið er á
gætt og því mælum vér með því að
samkoman verði fjölsótt í Tjaldbúðinni.
Samkoma kvennfél.: ,Glevm
mér ei‘, í Foresters Hall á miðviku-
dagskveldið í s. 1. viku, var svo vel
sókt, að margir urðu að standa fram
við dyr, gátu hvergi fengið sæti.
Programmið var bæði langt og gott,
og veitingar að vanda. Allir munu
hafa verið ánægðir með samkomu
þessa, eins og með allar aðrar sam-
komur þess félags.
Einmuna veðurblíða hefir verið
hér í þe3sum mánuði, sólskin, logn
og hiti á hverjum degi.
24. þ. m. komu 11 ísl. frá ís-
landi til Winnipeg, flest frá Suður-
landi. Sögðu þeir eistaka veður-
blíðu frá Austurlandinu, en vætu-
samt á Suðurlandi; aflabrögð í meðai-
lagi umhverfis land alt.
Nokkrir Góð-templarar hér í
bænum hafa stofnað til .Concert,
samkomu á North West Hali þann
19. nóv. næstk. Program samkom-
unnar, sem síðar verður auglýst,
verður mjög vandað. Góðtempiarar
og allir aðrir, sem unna góðs bind-
indismálum íslendinga, eru ámintir
um að fjölmenna á þetta ,Concert‘,
og á þann hátt styðja að því, að á-
góðinn,—sem allur verður látin
ganga til eflingar bindin.dismálsins—
geti orðið sem mestur. Aðgangur
að samkomunni kostar 25 cents.
Herra Bj örn Klemensson á Ross
ave. varð fyrir því slysi, á laugar-
daginn var, að fótbrotna. Hestar
sem hann keyrði, fældust hastarlega
og olli það slysinu. Björn er á góð-
um batavegi á almenna spítalanum
hér.
Ný auglýsing frá E. H. Berg-
man, kemur í næsta bbaði.
Nokkrar greinar aðsenðar, hafa
ekki ennþá komist í Heimskringlu,
en koma í næsta blaði
C.. P. R.-fél. heflr framlengt
tíma þann sem Excursion Tickets
kaupamanna, að austan, gilda, til 30'
nóv. n. k.
348 Lögregluspæjarinn.
segir Beresford vingjarnlega og hluttekningar-
lega,
Næ9ta dag kemur de Vernéy heim til Mrs.
Johnston, og sökum þess að hún er ekki heima
grípur hann tækifærið tíl þess að tala við Vass-
ilissi í einrúmi. Hann veit það að hún ber djúpa
lotningu fyrir fóstursystur sinni. Hann sér það
á andliti hennar að hún er einlæg stúlka og stað-
föst sem óhætt er að trúa fyrir öllurn sköpuðum
hlntum á milli himíns og jarðar. Hann hefur
þvi máls án allra umsvifa.
“Vassalissa!” segir hann “hvers vegna
hefir Ora þig ekki með sér þegar hún fer út á
kvöldin?”
Þegar hún heyrir þetta, verður hún nóföl, og
tekur de Verney það því til sönnunar að Beres-
ford hafi haft eitfhvað fyrir sér um kvöldið.
Þykist hann nú vera viss ura að eittbvað sé at-
hugavert á ferðum og heldur þannig áfram:
,Heldurðu að ég ged lótið það eins og vind um
eyrun þjóta þegarég heyri og veit að hún á það
á hættu að verða sett i fangelsi þar sem ég — ég
— óg elska hana.”
Hann komstekki lengra,því Vassilissarekur
upp hljóð; kemur alveg til hans og ætlar ekki að
ná andanum: “elskar þú hana? Sver þú þess
dýraneið við öll hin heilög sakramenti hinnar
rússncsku kirkju að þú elskir hana! Sver þú
það tafarlaust, ef þú lýgur ekki. Hún horfir
einart framan í hann og þrífur í handlegg hans.
“Ég elska hana; ég sver það við frelsara
okkar beggja!”
Lögregluspæjarinn. 349
“Þá skal ég segja þér nokkuð, laxmaður; þú
ættir að vera henni einlægur— því----” þegar
hér kernur hikar hún. “Já, þú ættir að vera
henni einlægur ef þú lýgur ekki, því ég held að
hún elski þig líka; og guð hjálpi henni! ég býst
við að hún þurfi mjög á vinum að halda — ein-
lægum vinum.
“Ég veit ekkert fyrir vist annað en það að
húu erí voðalegri hættu; það er áreiðanlegt. Það
er eitthvað sem þvingar hana svo að hún neytir
hvorki svefns né matar. Hún reynir oft að
kasta þvi frá sér og vera glöð, en hún getur það
ekki til lengdar. Það er eins og þú segir, hún
fór út hérna um kvöldið og var úti 3 klukku-
stundir. Ég veit ekki hvers vegna. Eg er að
eins hrædd um að það sé eitthvað, sem gerir
hana lika dætrum — já . þú veist hvað ég meina;
dætrum ráðgjafans sem var stolið frá honum á
næturþel; af lögreglunni núna fyr’r þrera vikum,
og þótt hann sé fullur örvæntingar og konan
hans sé orðin vitstola, þá fá þau börnin aldrei
aftur. Ég veit ekkeit hvað hún setur fyrir sig;
það ererfitt að komast eftir því—ég get tæpast
ságt nokkrum lifandl manni fiá því þegar hún
var úti og ég hleypti henni inn um aukadyrnar
án vitundar aðaldyravarðai ins, sem á að gefa
skýrslu er sýni nöfn allra manna sem fara út eða
inn. Hún segir að ég muni verða send í burtu
frá sér; en ég er hrædd um að eitthvað kunni að
hljótast af þessu, þvíhúnbað ekki um sérstakt
leyfi; hún þorði þaðekki. Hún fór án þess að
dyravörðurinn vissi af. En i guðsnafni segðu
henni ekki frá þessu þvi það fyrirgæfi hún mér
352 Lögregluspæjarinn.
virkilega að þeir þyrðu að neita nokkrum af jafn
háum stigum o? þú ert.”
“Þaðmættivel svo fara að staða mín og
ættir yrðu einmitt þvi til fyrirstöðu að ég fengi
fararleyfii,” svarar Oia með þeim blæ á mál-
rómnum er lýsti því að hún hafði litla von eða
euga.”
“Það gerir aldrei neitt til þó reynt sé” segir
de Verney “þú gætir hennar Mrs. Johnston; er
ekki svo?”
“Ég hefði nú sagtþað ;með mestu ánægju!”
svaðar hún.
“Jæja, ég skal skrifa umsóknina.” Hann
tekur ritfæri og skrifar öll nauðsynleg votto-ð.
„Viltu gera svo vel og skrifa undlr þetta?” segír
hann og fær skjalið í hendur Oru. Hann fær
henni einnig penna og blek, en hún segir lágt:
“Til hveiser það annars."
“Gerðu það fyrir mig!” segir ds Verney og
talar bæði með tungu og augum í senn. Hún
tekur orðalaust við pennanum og skrifar nafn
sitt.
“Þú skalt fá leyfi í fynamálið’, segir de
Veraey og ætlar út. “Heldurðu það?” svarar
Ora með akafa og hleypur á eftir honum.
“HeHurðu það?”
“Ég vona það” svarar hann “en ef það
skyldi ekki fást?”
“Ef það skyldi ekki fást, þá hitt.” Hún
kemst i ákafa geðshræring, en reynir að dyija
hana með hlátri.
De Verney hraðar sér úr með skjalið í hend-
inni, fer heim til Platofi, segir honum ætlan
Lögregluspæjarinn, 345
vitað ekkí nema grunur í fyrstu en honum verð-
ur órótt í skapi. Þegar tímar líða fram fjölgar
fréttum þeim oglíkum, er hann fær fyrir því að
ímyndun hans sé rétt.
Það yar kveld eitt sí ðla er hann var raeð
þeím félögum Platoff og Dimitri inn á spilahúsi
að Dimitri tapaði; “þú vinnur í kvöld lagsmað
ur!” sagði hann við Sergius, en næsta mánuð
verður þú að fá meira fé lánað hjá Zammaroff
sem mér er sagt að sé orðinn fjárhaldsmaður
þinn.”
“Auðvitað! en hvers vegna segirðu næsta
mánuði?” svarar Platoff og brosir einkennilega.
„Ég ætla að halda brúðkaup mitt í næsta
mánuði!” segir Dimitri með áherzlu.
Ertu viss um það að þú fáir ekki hryggh.ot?’’
spyr Sergius og reynir að líta út gleðilega en
auðséð er að þessi frétt fellur honum ekki sem
bezt í geð.
“Já, ég er viss um það; hún þorir ekki
að neita mér; andskotinn hafi það að hún þorir
að neita mér,” svarar hann og litur brosandi
á F’latoff; “Um það leyti býst ég við að þú farir
til Frakklauds?” segir liann ennfremur og snýr
sér að de Verney. Svo kveður hann þá báða og
fer út. “Þetta voru ljótar fréttir fyrir þig, hra.
de Verney segir Sergius, og reynir að dylja álirif
þau, er þetta hefir haft á hann, en getur það
tæpast. Það er eins og dauðagyðjan sjálf hafi
snortið hann hendi; hanu er eics og liðið lík.
De Verney svarar honum ekki; honum þykir
það einkonnilegt að hann skyldi segja að hún
þy rði ekki að neita honum, Ef hann þekkir