Heimskringla - 03.04.1902, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 3. APRIL 1902.
HeimskriDgla.
PUBLISHHD BT
The Heimskringla News 4 Publishing C«.
Verð blaðsins i CanadaoffBandar. ÍL.50
nm árið (fyrir fram borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
nm blaðsins hér) $1.00,
Peningar sendist í P. 0. Money Order
Registered Letter nða Express Mouey
Order. Bankaávísanir á aðra banka ení
Winnipeg að eins t«knar með afföllum.
B. L. Baldwinson,
Editor Sc Manager.
Office : 219 McDermot Street.
P O. BOX
Þjóðeign járnbrauta,
í því máli hafa komið fram
tvser algerlega andstæðar skoðanir.
á eina hlið er því haldið framj að fé-
lögin græði stór fé árlegaj 4 starf-
semi brautaDna, og að með því að
þær væru þjóðeign þá rynni sá gróði
allur í ríkis og tylkjasjóði og gæti
orðið varið til umbóta I landinu, eða
til þess að lækka útgjöld á almenn-
ingi.
Á hina hlið er því haldið fram
að hvemig sem starfsemi þjóðbrauta
hafl geflst í öðrum löndum, þá hafl
revnslan í Canada jafnan verið sú,
að þjóðbrautir hér hafl verið byrði á
þvi opinbera og að stjórnmálamenn
vorir sjái—enn sem komið er—eng-
an veg til að láta þær borga sig eða
vara sjálfstæðar, og að í Ijósi liðinn-
ar reynslu þá sé það óhyggilegt að
stofna fé og lánstrausti líkis
ins í járnbrauta fyrirtæki. —
Hvor hliðin máls þessa hefir við
gildari rök að styðjrst látum
vér ésagt að svo komnu, þótt oss
flnnist að hvert það fyrirtæki sem
reynist arðberandi undir stjórn prí
-at manna ætti einnig að geta verið
það undir stjórn þess opinbera Á
hinn bóginn veiður því ekki neitað
að Intercolonial-brautin, sem er eign
Canada-þjóðarinnar, heflr verið ár-
leg byrði á ríkissjóðnum fram á
þenna dag, og aldrei þyngri byrði en
einmitt á síðasta ári, Tapið á starf-
semi þessarar brautar á síðasta ári
var svo gífurlega mikið að reikn-
inganefnd Ottawa-þingsins tók
málið til umræðu fyrir nokkrum
dögum, en stjórnin neitaði þá að
leyfa nefndínni að kalla ýms vitni.
sem vitanlega voru fær um að gefa
nákvæmar upplýsingar um stjórn
semi brautarinnar. En þrátt fyrir
það þó þessi vitni fengju ekki að
koma fram, þá bera þó reikningar
brautarínnar með sér að mjög mikil
•eyðslusemi er nú viðhöfð í stjórn
brautarinnar. Heill herskari af
raönnum er nú í þjónustu brautar-
innar, sem ekki voru álitnir nauð-
synlegir undir gömlu stjórninni, og
vinnulaun þar af leiðandi miklu
hærri en áður. Aðalskrifstofur
brautarinnar eru í Moncton. Laun
embættismanna voru þar, árið 1896,
þegar gamla stjórnin fór frá völdum,
$93,901.43. En á síðasta éri hafði
Laurierstjórnin þokað þeim upp í
$177,118.54. Laun þjóna á öðrum
skrifstofum brautariunar vorn árið
1896, $4,899.62, en árið 1901 voru
þau orðin 32,656.48. Alsvoru laun-
in árið 1896, $98,801.35, en nú eru
þau $209,775.02, eða tahvert meir
en fvöfalt hærri en þau voru undir
gömlu stjóminni, árið 1896, voru
148 manns f Moncton skrifstofunum,
en árið 1901 voruþar 346 skrifstofu-
þjónar, og f skrifstofum öðrum en f
Moncton hefir tala skrifstofuþjóna
aukist úr 6 upp f 62. Laurierstjórn-
in heör á 5 árum aukið tölu skrif-
stofuþjóna járnbrautarinuar um 254,
eða úr 154 udp í 408. 15 embættis-
mönnum hefir verið bætt við í þjón-
ustu baautarinnar, sem allir hafa
frá $1,200 til $7,000 um árið. Þessi
aukning starfsmanna um 254, og
launahækkunin, sem nemur nálega
111,000 á ári, er að mestu leyti al-
gerlega óþörf. gerð eingöngu til að
útvega pólitiskum áhangendum em-
bætti, og óbeinlínis til þess að geta
bent þjóðinni 4 vanhygnina f því að
halda tram þjóðeign járnbrauta.
Með þessu eru slegnar 2 llugur í
einu höggi. Þjóðin er blinduð til
þess að gera sig ásátta með núver-
andi prfvat manna brautir, og em-
bætti eru mynduð fyrir vildarmenn
stjórnariunar, en almenningur borg-
ar brúsan. Þessi ráðsmenska Laur-
ierstjómarinnar 4 Intercolonialbraut
inni ætti að nægja til þess að sann-
færa þjóðina ekki um það að þjóð-
eign brauta sé ekki heppileg eða
arðberandi, ef þeim er rétt stjórnað,
heldur um það að slíkar brautir
þurfa að vera undir stjórn óháðrar
nefndar, og algerlega fráskilin áhrif-
um pólitiskuflokkanna og stjórnum
þeirra. Væru brautirnar þjóðeign
og undir yflrráðum manna sem væru
algerlega óháðir hinum pólitisku
flokkum landsins, þá sjáum vér
enga ástæðu til þess að þær gætu
ekki verið eins arðberandi fyrir rík-
ið og hin ýmsu fylki þess, eins og
reynslan heflr sýnt að þær eru nú
meðan þær eru í eign og undir
stjórn prívat manna.
V erzluDar-hlynninda-
málið.
Lauriers-málgagnið islendzka flyt-
ur langa lofgrein um ágæti verzlun-
arhlynnindanna, sem Dominion-
stjómin lögleiddi til hagsmuna fyrir
England? Þessi verzlunarhlynn-
indi voru fólgin í þvf að vamingi
frá Bretlandi yrði leyfð landtaka í
Car.ada með 25% lægri iunflutnings-
tolli heldur en varningi erlendra
ríkja. Síðar voru svo hlynnindin
aukin svo að tollmunurinn varð
33%, og það er hann nú. Þetta átti
að vera til þess að lækka verðið hér í
Canada á brezkum vörum, frá því
sem áður var, og til að auka verzlun
milli Canada og Bretlands. Hvernig
hefir nú þessi stefna gefist? Þannig
að á siðastl. 5 árum hafa útfluttar
vörar frá Canada til Bretlands verið
$2,407,412 minna virði, og innflutt-
ar vörur frá Bretlandi til Canada
einníg orðið $2,307,997 minni en á
næstu 5 árum á undan, þrátt fyrir
stórlega aukna verzlun við umheim-
inn. Svo að síðan þessi verzlunar-
hlynniudi komust í framkvæmd, þá
hafa vöruskifti ailli Canada og Eng-
lands minkað um $4,715,409.
Á þessu sama tímabili hefir verzl-
un við Bandaríkin aukist afarmíkið.
Árið 1890 námu viðskifti Canada
við Bandarfkin $68,619,923, en 1901
voru þau orðín $72,383,236, svo að
verzlun víð Bandaríkin undir verzl-
unarhlynnindastefnunni hefir stöð
ugt farið vaxandi. Eu verzlunin
við England stöðugt farið minkandi.
Árið 1901 keypti Canada frá Bret-
landi 43 miliónir doll. virði af vör
um, en frá Bandaríkjunum $116
mil. virði, Þetta sýnir að verzlunar-
hlynnindin svo nefndu eru alger-
lega í orði en als ekki á borði. Það
sama kom fram í fjármálaræðu Mr.
Fieldings á þessu þingi, hann viður-
kendi að meðal innflutnings toll á-
laga á tollskyldar vörur frá Banda-
ríkjunum hefði á síðaBtl. ári verið
24.83% á dollars virðið, en á sam-
kyns vörum frá Englandi heflr toll-
urinn yerið 24.74%. Það er því
auðséð að þessi 33 J% verzlunar
hlynníndi, sem England átti að fá
að njóta, eru ekki áþreifanleg fram
á þenna dag.
Það var f kringum árin 1890
og 1891 að allmargt af íslendingum
tóku sér lönd með fram M. & N. W.
árnbrautinni f Assiniboyja, og bygðu
Þingvalla- og Lögbergsnýlendurnar.
Margir þeirra fengu allstór pen-
ingalán hjá járnbrautarfélaginu til
æss að byrja búskapinn og settu
heimilisréttarlönd sfn í veð fyrir
láninu. Þeir sem þannig fóru þar
vestur munu hafa verið nær 150 að
tölu. Eftir nokkurn tfraa munu þó
| þessara búenda hafa flutt burtu úr
nýlendunni, og þeir af þeim, sem lán
höfðu þegið, seldu heimilisréttarlönd
sín og áhöfn í hendur félagsins, sem
borgun, eða part borgun, upp í lánið.
Með þessu höfðu þeir menn afsalað
sér möguleikanum til að taka ann-
an heimilisrétt fyr en félagið hafl
fengið skuld sína borgaða að fuilu
með vöxtum, En með því að fé-
lagjð tók ekki lönd landanna með
áhöfn þeirra, sem fullnaðarborgun
fyrir skuldunum þá heflr það 4 um-
liðnum árum alt fram á þenna dag
verið að ganga eftir fullnaðarborg-
un skuldánna. Það taldi löndin lft-
ilsvirði, og landar vorir yflr yfirleitt
virðast hafa álitið Norðvestur hluta
Manitoba og nærliggjandi hluta af
Assiniboia sem næst óbyggilegt
land.
Nú er þetta að breytast. Hin
feykna uppskera í Manitoba og Norð-
vesturhéruðunum árið sem leið, heflr
opnað svo augun á Bandarfkjamönn-
um, að þeir eru teknir að flytja
hingað norður í tugum þúsunda tali
og kaupa nú lönd hér hvar sem þau
eru fáanleg. Mesti fjöldi fólks úr
öllum áttum er væntanlegur hingað
vestur á þessu ári, og við það stfga
löndin óðfluga í verði. Skýrslur
sýna að sfðan árið 1874 hafa sumar-
frost akki gert mjög tilfinnanlegan
skaða á ökrum manna í Vestur
Manitoba eða Assiniboia, og gripa-
rækt er komin á hátt stig, og vellíð-
an bænda er því hér mjög almenn.
En það sem mestu varðar fyrir þá
menn sem áður bjuggu þar vestra
og hafa tapað þar heimilisréttarlönd-
um sínum er það, að undir núverandi
landtökulögum, eftir þvf sem oss
er sagt af kunnugum mönnum,
geta þeir menn, sem tapað
hafa heimilisréttarlöndum sín-
um, fengið annan heimilisrétt með
þvf að greiða stjórninni $1.00 fyrir
hverja ekru í 4 jöfnum árlegum af-
borgunum. Landfélag það sem
eignaðist heimilisréttarlönd fsl. þar
vestra metur þau nú, og hefir þegar
selt talsvert af þeim, fyrir $4.00
hverja ekru, svo að það ætti að vera
fáanlegt til að gefa löndum vorum
fullnaðarborgnnarskýrteini ekulda
sinna við það. Vér vildum því ráða
löndum vorum, sem hlut eiga að
máli, að ganga eftir skuldalausnar-
skírteinum frá félaginu og taka sér
síðan heimilisréttarlönd með þeim
kjörum, sem hér er sagt frá, það er:
að borga $1.00 fyrir hverja ekru.
Það ef að vorri hyggju óbrygðull
gróðavegur fyrir hvern þann er vill
sinna þessu meðan lönd eru hér enn
þá fáanleg, þvf sá tími hlýtur að
koma innan fárra ára að það verður
stórum örðugra að ná í góð lönd hér
'í fvlkinu, Jen það heflr verið að
undanförnu.
Saga frá Anticosti-eyjunni.
Fyrir 3 árum komu nær 300
manna frá Anticosti-eyjunni hingað
tíl Manitoba, og settust að á löndum
og byrjuðu búskap, Ástæðan til
þessa inuflutnings til Manitoba frá
Anticosti eyjunni, var sú, að Mr.
Menier, frakkneskur auðmaður, sem
þar hefir ráðið lögum um mörg ár og
haft sjúkolaðe-gerð að aðalatvinnu,
fékk um þær mundir algerð eignar-
umráð yflr eyjunni og gat því stjórn-
að þar öllu eftir eigin geðgótta.
Strax og hann var orðinn eigandi
eyjarinnar, setti hann Mr. Cominet-
ant í landstjórastöðu þar. Þessi
maður byrjaði embættisrekstur sinn
með því að gefa út lagaboð sem
eyjarbúar skyldu nákvæmlega hlýða
eða að öðrum kosti yrðu þeir reknir
af eyjunni, sem nú var orðin eitt
lítið kongsrfki herra Meníers. í
reglugerð eyjarstjórans var eyjar-
skeggjum bannað að eiga eða bera
byssur eða önnur skotvopn, nema
með sérstöku leyfl eyjarstjórans og
ekki máttu þeir veiða fugla eða
neinar skepnur sem gæfu af sér
verðmæt loðskinn. Það var og lagt
strangt bann við að veiða fisk f áu
eða vötnum, en úr sjónum máttu
þeir veiða með leyfi eyjarstjórans.
Engir máttu samt eiga fiskibáta
nema með sérsröku leyfi, og skyldi
þá hver bátur bera ákveðið númer á
sér og seglum þeim sem honum til-
heyrðu. Það var og tekið fram að
eyjarstjórinn gæti afturkallað þessi
leyfl hvenær sem hann vildi og fyr-
irvaralaust. Enginn maður mátti
búa í eyjunni nema með sérstöku
leyfi eigandans, eða að stunda
nokkra atvinnugrein þar, eða að
flytja út eða kaupa inn nokkrar
nauðsynjar nema með leyfi herra
Meniers, og því að eins að allir
flutningar væru gerðir á skipum
hans.
Þessi reglugerð hafði í einu
orði þá þýðingu að gera mönnum ó-
bærilegt að hafast við á eyjunni.
Fólkið þar kvartaði mjög undan
þessu nýja lagaboði, og Dominion-
stjórnin tók að sér að styrkja það til
að flytja til Manitoba, þar sem hægt
væri að veita þyí góðar bújarðír og
tryggja framtíð þess.
Fólk þetta flufti því vestur eins
og áður er sagt og settist að f Dauphin
héraðinu. Fólkið vann vel á lönd-
um sínum og virtust ætla að þrífast,
en svo komu f það leiðindi. Alt þar
vestra á sléttunum var svo ólfkt þvf,
sem það hafði vanist, og það kom í
það óyndi, sem lamaði starfsþrek
þess. Löngunin til að komast aftur
austur að sjó, fékk algerlega yflr-
ráð yfir fólkinu og lamaði fram-
kvæmdir þess svo að það annaðhvort
getur ekki, eða flnst það ekki geta,
haldið áfram að lifa hér vestra.
Sumt J[af þessu fólki er nú horflð
austur aftur, og það er talið líklegt
að Dominionstjórnin leggi því það
lið, sem f hennar valdi stendur til
þess að koma sér upp heimilum
austur við St. Lawrence fldan, þar
sem það getur búið við lík kjör og
það hafði á Anticosti-eyjunni, áður
en Menier varð kóngur þar.
Ritstj. Heimskringlu!
Það er lítið f sfðustu grein hra.
Isleifssonar, sem krefst svars,
samt ætla ég að svará honum.
Hann segir að hvítir menn jhafi
engan siðferðislegan rétt til þess,
að fótum troða svertingjana, en
tökumtil dæmis að f>ú verðir annað-
hvort að fótum troða|þá, eða að
verði fótum troðinn af þeim.
Hvern kostinn muntu heldur taka?
Eg segi því við Mr. Isleifsson:
“Statt.u ekki í 2000 mflna fjarlægð
að tala um f>að. sem f>ú hefir áldrei
séð. Komdusuðurf þrælarfkinjog
dveldu þar eitt eða tvö ár. Haltu
munni þínum lokuðum, en auguin
og eyrum opnum og muntu Þá
verða l>úi/m að vita það, sem þú
veizt nú ekki. Þá verður þú hæf-
ur að tala um þá hluti, sem f>ú ert
nú ekki þekkingarlega hæfur til
að dæma um.
Eru svertingjar að eins menn
eins og við sjálfir að undanteknum
hörundslitnum ? Er sá sannleikur,
að höfuðkúpan vex á svertingjun-
um og verður fullgróin þegar hann
er 18 ára, og þar með gerir það ó-
mögulegt, að heilinn geti vaxið
eftir þann aldur, þar sem kúpan á
hvftum manni grær ekki að fullu
fyr en hann er 80 eða 90 ára, ekki
að neinu leyti takandi til greina?
Svertinginn hefir samkyns ull 4
höfði sör, eins og sauðfé hefir á
skrokk sínum. En við höfum hár.
Fætur hans eru flatir sem hlemm-
ur. En vorir eru bogamyndaðir.
Allur skapnaður hans Ifkist miklu
meira apa kyni. heldur en bygging
hvftra manna, og andlegir og sið-
ferðislegir hæfileikar hans eru sam
svarnndi llkamsskapnaðinum. Ef
f>ú berð negrann, f>á er viðbúið að
hann gleymi f>ví innan fárra vikna.
gerðu honum gott og hann er eins
lfklegur til f>ess að drepa þig eins
og hvem annan. Svertingjar hafa
ekki velsæmisskoðanir eða fróm-
lyndi á móts við hvfta mannflokk-
inn, f>eir hafa ekki. eins og kyn-
flokkur, æft siðferðismeðvitund
sfna. Ef maður hefir ekki skyn-
bragð á að nota lífs- og frelsisrétt
sinn betur en svo að skaða aðra
með honum, hvað eigum við f>á að
gera við f>essa menn? í bœ fæirn,
sem ég bý í er þriðjungur bæjar-
búa svertingjar. En nfu tfundu af
öllum glæpamönnum í fangelsinu
em negrar. Að enduðu þrælastrfð-
inu f>á stóð hópur negra hér á
strætinu, og einn þeirra sagði með
uppréttan armlegg og kreftan
hnefa: “Nú er ég orðinn frjáls, og
nú skal ég nauðga hverri hvftri
konu, sem ég næ til.” Skömmu
síðar var 12 ára gamalt stúlkubam
af þýzkum ættum að sœkja vatn í
uppsprettulind rétt hér utan við
bæjarlímma, svertingi sá til ferða
hennar og barði hana um koll og
nauðgaði henni. Þessum manni
var varpað í fangelsi, og næstu
nótt tók sig saman hópur af upp-
gjafa hermönnum úr fylkingum
bœði Sunnan- og Norðan manna,
amtu upp fangelsið og tóku band-
ingiann þaðan og hengdu hann f
reipi er f>eir höfðu strengt yfir um
götuna fyrir framan íangahúsið.
Glæpir negranna gegn hvítum kon-
um og börnum höfðu f>au áhrif að
sameina hugi þeirra hvftu flokka,
sem skömmu áður hefðu borist á
banaspjótum út af svertingja
>rælahaldinu. Fyrir ári síðan varð
tilfelli í Kentucky-ríkinu, hvíta
konan var frænka vinar mfns hér
f bænum. Hún og bóndi hennar
höfðu góða bújörð og voru efnuð
f>au höfðu tekið munaðlausan
svertingjapilt 6 ára gamlan, og alið
hann upp þar til hann var 18 vetra,
það var hæfileika piltur og ötull
vinnumaður, og f>au hjón fóru að
öllu leyti vel með hann og guldu
honum gott kaup, og fóra með
hann eins og hann hefði verið
sonur þeirra, f>ví báðum f>ótti vænt
um piltinn. Svo vildi f>að til einn
dag að eitthvað af heimilisfólki
hafði komið úrkaupstað með ýmis
legar nauðsynjar, og þar með nokk-
uð af steyttum pipar. Piltur f>essi
og húsmóðir hans voru einsömul í
eldhúsinu, og alt í einu, án f>ess
hún ætti sér nokkurs ils von, þá
hafði pilturinn opnað piparpakkan,
og kastar handfylli af honum í
augun á fóstru sinni, barði hana
svo þar til hún var meðvitundar-
laus og svfvirti hana, skar hana
svo 4 háls með skegghníf og gekk
svo út. Eftir hálfa klukkustund
sneri hann aftur heim í húsið og sá
að konan var ekki alveg dauð,
hann svívirti haria þá f annað sinn
og skar svo höfuðið pvf nær alveg
frá búknum. Maðurinn var síðar
tekinn fastur og meðgekk glæp
sinn hreinskilnislega. Hvað
mundi hra. Isleifsson hafa gert ef
þetta hefði verið kona lians eða
dóttir?.
Fyrsta svertingja brenna kom fyrir
í Paris í Texas. Stór og mikill
negri vann þar fyrir hvítan mann,
sem átti ára gamalt stúlkubarn.
Þessi negri reiddist við hinn livíta
húsbónda sinn út af einhverju
smárœði, Hann fór til barnsins
og taldi liana 4 að láta sig bera
hana á handleggnum um götur
bæjarins. Hann fór með barnið
út úr bænum framdi f>ar f>ann glæp
sem varð f>ví að bana. Hópur
manna tóku hann og brendu lifandi
á báliog sumir stungu logandi
eldibröndum í munn honum, eins
og kvenhetjurnar í Niflungasögu
gerðu við bræður sína.
Er f>að nú undravert þó að
arðir eins glæpir eins og framdir
era af svertingjum, nægi til þess
að framleiða dýrseðli hinna hvítu
manna. Því er haldið fram að
negrar ættu að hafa mál sín rann-
sökuð fyrir dómstólunum og sfðan
verða hegnt að lögum. Svertingj-
ar eiga atkvæðisrött, en hvítar
konur eiga hann ekki. Engir
menn á jarðrfki bera meiri virð-
ingu fyrir konum sfnum heldur en
f>eir menn í Suðurrfkjunum, sem
eru afkomendur norrænna forfeðra.
Þegar kona hefir orðið fyrir f>ví ó-
láni að verða svfvirt af negrum,
þá dettur hinum hvftu mönnum
ekki í hug að neyða f>oer til f>ess
að ganga fyrir rött og líða [>ar f>á
sálarkvöl að verða að lýsa nákvæm-
lega öllum atvikum að óláni því
sem hún hefir orðið fyrir, frammi
fgrir húsfylli af forvitnum slúður-
beram. Þeir kjósa heldur J>að ráð
að fylgja fornum sið og hegna
sjálfir þeim skálkum sem glæpina
hafa unnið.
Það er eitt atriði sem ög vil
sörstaklega vekja athygli hra. Is-
leifssonar 4. Blað eitt sem gefið
er út f Astoria. Oregon, spurði eitt
sinn hvemig stæði á [>vf að svert-
ingjar f Suðarrfkjunum fremdu
f>essa glæpi, en f>eir sem byggju f
Vestur India-eyiunnm og Suður-
Ameríku eru lausir við J>á? Svarið
er f>að, að ástæðan fyrir f>essu sé
sú, að að eins í Norður-Ameríku
sé partur af hvítu þjóðinni með-
mæltur negrunum. í sfðrstl. 50 ár
hefir stór hópur af hvítum, eða svo
nefndum hvftum, mönnum pröílikað
f>að stöðugt fyrir svertingjum að
þeirra kynflokkur sé ofsóttur, og 4
þann hátt hlúð að f>ví að auka hat-
ur svertingja til hinna gömlu hús-
bænda sinna, og þetta hatur er nú
orðið rótgróið og nær til als hvfta
kynflokksins. Hvenær sem negri
er hengdur án dóms og laga fyrir
glæpi framda 4 hvítum konum, þá
era snm blöð norðanrfkjanna full
af ásökunum á hvítu mennina, en
láta sjaldnast f ljós óánægju sína
yfir gerðum svertingjanna. Svert-
ingjar eru yfirleitt böm að vits-
munum, og f>egar þeir fræðast af
prestum sínum um innihald blað-
anna um ástand |>eirra, þá finna
þeir f>ar ekkert annað en ávítanir
til livítra manna í Suðurríkjunum
og samþykki með sfnum eigin
glæpum. Ef Mr. ísleifsyni er
nokkur huggun f því, f>á má hann
vera viss um að með tímanum
muni það berast til eýrna svert-
ingjanna í Suðurríkjunum að jafn-
vel Islendingar í Canada haldi
uppi vöm fyrir f>eim og réttlæti
glæpi þeirra í að nauðga hvíturn
konum, og þá á liann sinn skerf f
f>ví að hafa aukið á f>á hættu, sem
hvitar ekkjur, konur og börn verða
sífeldlega að búa undir f Suður-
ríkjunum.
Það er röng hugsnn að þessi
morð og svívirðingar svertingjanna
á hvítum konum og bömum sé
girndar ástrfða, heldur er f>etta
sprottið af hatri þeirra til hvítra
manna, sem sífehllega er hlúð að
og örfað með öðrum eins sögum um
ranglæti, er þeir verði sífeldlega
að f>ola, eins og Mr. ísleifsson rit-
ar um. Ef Mr. Isleifsson fer til
Suðurrfkjanna og hefst f>ar við, þá
mun hann verða f>ess var að hinir
svo nefnduRepublicanar, frá Norð-
urríkjunum, sem hafa gert aðsetur-
stað sinn þar syðra síðan f>ræla-
strfðið endaði, greiða nú atkvæði
með sfnum fyrri fjandmönnum,
Suðurrfkja Demokrötum, f öllum
málum nema forseta kosningum.
Þeir hafa komist að því af reynsl-
unni að syertingjar era ófærir að
stjórna sér sjálfir, og f>ess óhæfari
til að stjóma hvítum mönnum. Ef
svertingjar hefðuhaldið völdum í
þessum ríkjum að undanförnu, þá
hefði nú verið ómögulegt fyrir
menn að búa f>ar. Þegar þeir höfðu
völdin þá lögleiddu svertingja-
þingin ótakmarkaða skuldabréfa
útgáfu, með því eina augnamiði að
selja skuklabréfin og fá peningana.
Svo að síðustu sáu auðmenn í New
York og öðrum stöðum að gjald-
[>rot grúfði yfir þcssum rfkjum, og
að ef þessu yrði látið fara fram f>á
mundi það hafa eyðileggjandi álirif
á verzlun landsins, svo að Grant
forseti, sem að sjálfur var sigur-
vegari Suðurrfkjauna, sagði að al-
menningsálitið gæti ekki lengur
- samþykt ’ svertingjastjórn f>ar.
Hvftir menn f Suðurrfkjunum era
yfirleitt eins hæfir eins og hvftir
menn frá öðrum stöðum, og f>eir
eru að gera alt sem í f>eirra valdi
stendur til þess að útkljá svert-
ingjaspursmálið, og það situr illa 4
mönnum utan að og óviðkomandi,
að blása að haturseldi annara
hvítra manna. til þeirra, og hvergi
annarstáðar í heimi er svertingj-
um veitt eins mikil lilynnindi eins
og í Suðurríkjunum. En þeir
vilja ekki viðurkenna negrana sem
jafningja sfna, og negrar mundu
fyrirlíta f>á ef f>eir gerðu f>að. Og
að síðustu skal f>ess getið að heng-
ingar og brennur svertingja fyrir
glæpi frainda á hvftum konum,
koma einnig fyrir í Norðurrfkjun-
um. Einn f>eirra var nýlega brend-
ur í Colorado og annar í Kansas,
hinu frjálsasta af ríkjunum, heim -
kynni John’s Brown, sem gerði á-
hlaupið á Harpers Ferry til f>ess að
frelsa negrana þar, og var hengdur
íyrir það tiltæki áður en þræla stríð-
ið lyktaði. Mr. ísleifsson ætti að
halda sér innan takmarka einnar
ráðleggingar og hún ætti að vera
stfluð til svertingja, á þessa leið:
“Hvenær sem þér hættið glæpum
yðar gegn hvftum konum, f>á munu
hvítir menn hætta að heagja yður
og brenna fyrir f>á.” Ég efa ekki
að einhverntíma f framtfðinni verði
öll Norður-Amerfka, frá Darien-
sundf til norðurpólsins, ein pólitisk
rfkisheild búandi í einingu andans
og bandi friðarins, og án allra af-
skifta af Evröpu málum, og það er
sanngjarnast að vér leggjums allir
á eitt að glæða bróðurlegar tilfinn -
ingar hver til annars, á öllu þessu
mikla meginlandi, án f>ess að skella
sök þár sem liún er ekki verðskuld-
uð. Hvítir menn eru 1 minnihluta
og svartir og gulir eru í fleirtölu.
Ef við eigum ekki að verða undir-
okaðir, f>á verðum við að standa
saman sem einn maður, ekki að
eins til að vernda oss sjálfa, heldur
einnig til þess að hefja hugsunar-
hátt og siðgæði hinna mislitu kyn-
flokka, að svo miklu leyti sem
reynslan s/nir það" að vera mögu-
legt.
George Wilson.