Heimskringla - 02.10.1902, Side 2

HEIMSKKINOLA 2. OKTÓBER 1S02.
lieimskriiigla.
PUBLIBHHD BY
The BeimskrÍDgla News 4 Pablishing Co.
Verð blaðsins ( CanadaocBandar $1.50
um árid (fyrir fram borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.00
Peningar sendist í P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaávisanir á aðra banka eni
Winnipeg að eins teknar með affðllum.
B. Ii. Kaidwinson,
Edltor & Maoager.
Office ; 219 McDermot Street.
P o. BOX
“Heimskringla ”
hækkuð í verði.
Kostar tvo dollars um
árið frá byrjun næsta
XVII. árgangs,
Með þessu blaði tilkynnum
vér kaupendum og lesendum
Heimskringlu að prentarar þeir,
sem vinna við blaðið hafa gengið f
í prentara félag þessa bæjar, og
krefjast |>ess nú að þeim varði borg-
að j>að kaup, sem ákveðið er að
íslenzkir meðlimir félagsins megi
vinna fyrir, (sem sé $3.00 minna
en ákveðið kaupgjald enskra prent-
ara), Þessi kauphækkun nemur
um $500.00 á ári, og er f>að sú upp-
hæð sem útgjöld blaðsins aukast.
Það liggja {>vf að eins tveir
vegir fyrir útgáfunefnd blaðsins,
annaðhvort að hætta útgáfu J>ess
algerlega og láta það ekki lengur
vera til, eða að öðrum kosti að setja
það svo upp f verði að hún sjái sér
mögulegt að greiða hin nuknu
vinnulaun. Nefndin kýs hinn sfð-
ari kostinn. Hún veit að vinsæld-
ir blaðsins fara stöðugt vaxandi og
að almenningur vill að J>að haldi
áfram að vera til, og henni dettur
ekki f hug að láta J>að falla niður.
Vér skulum taka það fram að
á umliðnum árum hafa prentarar
blaðsins unnið fyrir ósæmilega
lágu kaupgjaldi, og þess vegna
hefir blaðið haldið tilvera sinni
frain á þenna dag. En þótt þeir
gætu lifað á hinum lægri launum
á fyrri áranum, J»á er þeim nú orð-
ið það als óirlögulegt, f>ar sem allar
lífsnauðsynjar eru nú að jafnaði |
dýrari en þær voru fýrir 5 til 6 árum.
Útgáfunefnd blaðsins finnur
J>ví til þess að kröfur prentaranna
séu sanngjamar og að rétt sé að
ganga að þeim tafarlaust. En með
þvf að öll útgjöld blaðsins liljóta að
fást frá kaupenduin og öðram við-
skiftamönnum blaðsins, J>á er eng-
inn annar opiziu eða mögulegur
vegur sjáanlegur eu sá, að hækka
verð blaðsins frá byrjun næsta
XVII. árgangs upp f $2.00 á ári.
Sú tilfinning er æ meir og
meir að ryðja sér braut f hugum
allra rétthugsandi manna að nauð-
syn beri til þess áð bæta hag verka-
lýðsins f J>essu laridi, enda hefir
kaupgjald ha;kkað að mun á slðari
árum, og fslen/.ka prentara hör f
bænum langar til að njóta slfkrar
launahækkunar í röttum hlutföllum
við aðra verkamenn lundsins. ís-
lendingar liafa jafnan haft orð á
sér fyrir að vera fyígjandi launa-
hækkun verkalýðsins, og útgáfu-
nefnd blaðsins telur vfst að J>eir
unni vel prenturum blaðsins þeirri
launahækkun sem J>eir fara fram á.
Það skal og tékið fram að
f>ó ekki sé mögulegt að svo
stöddu að stækka blaðið, þá
flytur það nú, og hefir flutt, eins
mikið og gagnlegt lesmál og nokk-
urt annað vðstúr-fslenzkt blað að
tiltölu við verð f>að sem á því verð-
ur eftir að hækkuúin er gerð.
TJtgáfunefndin hefði gjaman
viljað gefa kaupendum blaðsins
nægan fyrirvara áður en hækkunin
var gerð, en með því hún varð taf-
arlaust að ganga að kTöfum prent-
aranna, eða þoir húettu starfi við
blaðið, J>á er óumflýjanlegt að
hækkunin sé gerð fyrirvaralaust.
Nefndin telur og alveg vfst að allir
þeir kaupendur, sem unna Heims-
kringlu lífs og viðgangs, muni einn-
ig unna prenturunum lffvænlegra
launa og muni J>ví eins halda
áfram að kaupa blaðið eftir sem
áður, og greiða andvirði þess skil-
vfslega. 50 cts. á ári, minna en 1
cent á viku, frá liverjum kaupanda
ersmá upphæð, en frá þeim öllum
saman ætti J>að að næja til þess að
mæta auknum vinnulaunum prent-
aranna. Einnig verða auglýsingar
hækkaðar f verði, og f/rirfram
borgun verður heimtuð fyrir að-
sendar auglýsingar og ‘local notices’
úr bænum, um samkomuhöld
o þ. h.
Nefndin vonar svo góðs til
allra kaupendanna að J>eir rjúfi
ekki trygð við blaðið fyrir þessa
óumflýjanlegu verðhækkun. En
séu J>eir J>ar á móti nokkrlr, sem
mót von nefndarinnar segia sig frá
blaðinu af J>essum ástæðum, J>á
verða það J>eir einir sem ekki geta
unt prenturum blaðsins sæmilegra
verkalauna, og pá eru þeir vinsam-
lega beðnir að gera oss aðvart um
J>að hið allra bráðasta f P. O.
Box 1283.
Útgáfunefndin.
Um landnám.
Það verður að líkindum ekki
oft hér eftir, sem Heimskringla ó-
náðar lesendur sfna með upphvatn
ingar orðum til laudnáms f Mani-
toba eða Norðvesturlandinu, þótt
hún hafi stundum áður gert það,
Árangurinn af tilraunum blaðanna
f J>á átt hefir verið svo sára lftil
að nndanfömu, en þó f réttum
hlutföllum við fjártjónslega skamm
sýni landa vorra f þeim efnum.
Það hefir verið um þessi landtöku-
mál fyrir oss, eins og oft vill verða
um önnnr mál fyrir almenningi, að
vér höfum ekki getað scð eða gefið
oss tíma til að athuga ýmislegt
það, sem næst oss liggur fyrir á-
kefðarfullum hugargrillum um
hluti, sem fjær liggja og aldrei
geta orðið oss að neinu tfmanlégu
liði—að eigi sé lengra leitað.
Islendingar komu hingað til
fylkisins fyrir 27 áram. Þegar
hér mátti heita eyðimörk og ná-
lega ekkert af fylkinu var almenni
lega þekt eða kannað. Landnám
það hið fyrsta, er Islendingar tóku
J>á, var gripið af handahófi og J>ó
með bezta tilgangi og samkvæmt
ráðleggingum reyndustn og greind
ustu manna, er þá voru hér vestra,
sem ákjósanlegan verustað fyrir
fslenzka innflytjendur. Þessi bygð
var fyrsta útlendingabygð hér f
fylkinu og þó ekki verði sagt að
hún bjóði nú á dögum jafn góða
kosti og margir aðrir landsblettir
hafa sfðan gert, þá hafa þó landar
vorir, sem þar era, ekki einasta
ætíð verið sjálfstæðir, heldur einn-
ig færir um að veita móttöku
mörg hundruð innflytjendum frá
Islandi, sem árlega hafa komið
hingað allslausir og oft skuldugir,
og gera þá að sjálfstæðum og f
mörgum tilfellum velmegainli
mönnum. Ýmsir hafa yfirgefið
nýlendu þessa og tekið hér t)ól-
festu annarsstaðar, og flestum
hafa orðið skiftin til góðs. Ný-
lendur hafa myndast hér og hvar
um fylkið og annarsstaðar um
Norðvesturlandið, þvf að einatt
áttu menn aðgang að ókeypis bú-
löndum, og svo hefir gnægð þess-
ara landa verið mikil, að það fór
að verða almenn skoðun að þau
væru liarla lítils virði, — metin til
peninga, og að ætíð væri nægur
tfmi til að ná sér í góða bújörð
þegar menn væru orðnir þreyttir á
kaupstaðarlffinu, og svo hefir tfm-
inn liðið öll þessi ár. Alt of fáir
hafa þeir verið, sem hafa orðið svo
þreyttir á bæjarlífinu að þeir hafa
yfirgefið það til að taka sér bújarð-
ir. Stjómimar hér, hver á eftir
annari, hafa lagt lið sitt til þess
að hvetja Islendinga til landnáms.
Fyrst lét Ottawastjómin skoða og
lýsa Qu’ 4ppelle-nýlendunni og
hvatti Islendinga til landnáms þar.
En að eins örfáir landar fengust til
að fara þangað, og er þar þó frjó-
samasta akurlendi og gott til kvik-
fjárræktar. Nú er þar hver ekra
upptekin af hérlendu fólki og land
komið í hátt verð.
Síðar lét Greenway-stjórnin
skoða ýms nýlendusvæði, bæði í
fylkinu og f Assiniboia, og hvatti
landa vora til landnáms. Einstöku
Islendingar fluttu í alla þessa
staði, en i suma þeirra ekki fyr en
meira en ári eftir að nýlendusvæð-
in vora skoðuð og þeim lýst og
menn sterklega hvattir til að flytja
í þau. En alt of fáir hafa notað
þau tækifæri, sem þeim þannig
hafa staðið til boða, Edmonton-
héraðið var einnig skoðað 1891,
og nákvæmlega lýst og sönn lýsing
gefin af landkostum þar í 5 eða 6
blöðum af Heimskringlu. En ekki
einn einasti landi hefir enn þá litlð
þangað í átt til landtöku, og má
þó fuliyrða að þar sé eins gott
land eies og fáanlegt er í öllu Ca-
nadaríki. Og svona hefir hvert
tækifæri eftir annað gengið úr
greipum íslendinga, þar til nú sára
lftið er orðið eftir af góðum heim-
ilisréttariöndum í fylkinu og vænta
má að eftir örfá ár verði þau öll
upptekin, og í vesturhéruðunum
eru landflákar keyptir í hundrað
þúsund ekra tali, svo að segja
vikulega. Eftirsóknin er nú orð-
in svo mikil eftir löndum, að þau
eru óðum að hækka í verði, og
menn koma úr öllum pörtum
Bandarfkjanna til að taka sér lönd,
hvar sem þau era fáanleg í fylk-
inu eða Norðvesturhéraðunum, svo
að lönd, sem fyrir 5 árum mátti fá
fyrir $1,00 ekruna, fást nú ekki
fyrir minna en $5,00, og almælt er
að þau muni tvöfaldast f verði inn-
an 12 mánaða og svo koll af kolli,
þar til þau hafa náð jöfnu verði
við jafngóð lönd í Bandaríkjunum
sem nú Heljast frá 20 til 50 dollars
ekran.
Þess vegna finnur Heimkringla
sér skylt að brýna enn þá einu
sinni fýrir Islendingum, að láta
ekki lengur dragast að ná sér í
landsbletti, ef þeir annars ætla
sér að gera það. Þeir sem geta
tekið sér heimilisrétt fá löndin ó-
keypis og geta því engu tapað, því
að laun mega vera góð hér í bæn-
um, ef þau vega upp á móti þeim
tfma, sem lögin ákveða að land-
nemi verði að búa á landi sfnu ár-
lega í 3 ár. En þeir sem verða að
kaupa lönd með núverandi mark-
aðsverði, mega vera vissir um að
græða á J>eim, ef þeir skyldu vilja
selja J>au síðar, svo að undir öllum
kringumstæðum skoðum vér það
framtfðar hagsmuní landa vorra að
sem allra flestir þeirra, sem geta
komið því við, festi sér lönd til á-
búðar eða eignar. Og svo leggur
Heimskrfngla málið f hendur les-
enda sinna til athugunar og á-
kvarðana.
Hækkun verndartolla
Ottawa-ráðaneytið er tvfskift í
tollmálinu, Sumir vilja hækka
tollana, en aðrir lækka þá, eða láta
standa f stað f>að sem nú er. Þegar
Liberalar komust að völdum árið
1896, þá lofuðu þeir að sópa öllum
rán- eða vemdartollum af berðum
þjóðarinnar. Svo gerðu Þeir lfka
lækkun árið eftir, 1897, á mörgum
hlutum, en hækkuðu á öðrum, svo
sem á sykri o. fl', svo að tolllækk-
un þeirra nam að jafnaði ekki
nema 70/100 úr einu eenti á hvem
dollar að jafnaði af innfluttum vör-
um. En stjómin lofaði um leið
að lækka tollana meira sfðar, en
)að hefir dregist fram á J>enna
tíma og fyrir þann drátt heflr
flokkurinn tapað sfnum fylgis-
mönnum sumum sem þá voru, svo
sem Mr, R. L. Richardson og öðr-
um. Nú kemur Mr. Tarte, ráð-
gjafi opinberra verka, fram í dags-
jósið með þá staðhæfingu, að f
stað þess að lækka tollana. þá
skulu þeir verða hækkaðir á næsta
úngi, hvað sem frjálsverzlunar-
ráðgjafamir þar um segi. Mr.
Tarte segir beint út í blaði sínu,
að lækkunin sem gerð hafi verið
1897, hafi verið samasem engin, að
eins 70/100 úr einu centi á dollam-
um, og að nú sé ekki til þess hugs-
andi að fá frjálsverzlunarmenn
kosna til J>ingsins, svo að Liberal-
flokkurinn megi til að hækka toll-
ana, sem sé til stórhagnaðar fyrir
landið.
Mr. Tarte minnir andstæðinga
sfna á það, að þeir af núverandi
ráðgjöfum, sem hæst létu um toll-
lækkun J>á, sem Laurierstjómin
ætlaði að gera'; hafi sjálfir samj>ykt
á ráðgjafa fundi eftir kosninguna,
að viðhalda tollum á mörgum hlut-
um, sem hafi numið 20, 25 og 35
centum á hvért dollars virði af inn-
fluttum vöram og jrfnvel 50 pr. ct.
ásumum vöram, svo sem á skornu
tóbaki og á tilbúnu tóbaki,og 10 til
14% á tóbakslaufi. Vegna J>essa
tolls segir hann að eitt verkstæði
liafi verið sett á fót f Canada, sem
nú hafi í vinnu 600 manna. Það
sé J>ví heimska nð tala lengur um
l friálsa verzlun eða jafnvel tolllækk-
nn, heldur.skuli tollhækkun verða
gerð, og J>að strax á næsta þingi.
Eitt af því sem Laurierstjómin
gerði, segir Mr. Tarte, var að
lækka toll á hveitibandi árið 1897,
og afleiðingin varð sú, að J>ær verk
smiðjur, sem það framleiddu, urðu
atvinnulausar fyrir bragðið. Mr.
Tarte telur svo upp í bJaði sfnu
J>au þingmannaefni frjálslynda
flokksins, sem tapað hafi kosníngu
fyrir frjálsverzlunar skoðanir sfnar
og f>að J>rátt fyrir f>að þó það hafi
verið stórríkir menn. Sfðastminnir
Mr, Tarte á að gamla Mckenzie-
stjómin hafi tapað völdum árið
1878, af J>ví að tollar hennar voru
alt of lágir. Ýms fleiri dæmi tek-
ur hann fram máli sfnu til sönnun-
ar, en það er óf>arfi að telja J>an
upp hér, en enginn efi sretur nú
lengur á því verið, að Mr. Tarte
veit hvað hunn fer, þegar hann
staðhæfir að tollarnir verði hækk-
aðir á næsta þingi, hvað svo sem
þeir rcðgjafamir segi, sem ekki
trúa á tollhækkun. Ástæður Tarte
era í stuttu máli pær, að Liberal-
flokkurinn tapi trausti þjóðarinnar,
ef hann ekki taki upp tollverndar-
stefnu Conservatíva svo algerlega,
að tollamir verði framvegis að
minsta kosti eins háir eins og J>eir
hafi nokkurntíma áður verið, eða
hærri. Vænta má nú, auðvitað, að
blöð J>au sem œstust voru með lág-
tollum fyrir kosningamar 1896,
verði jafn æst nú með tollstefnu
Mr, Tarte’s,en gaman verður samt
pá að bera saman það sem þau
sögðu um }>að mál 1895—6 og J>að
sein J>au segja hér eftir. Annars
má það mikið vera, ef augun á
þjóðinnismá opnast nú ekki fyrir
þvf, að tollvemdarstefna Conserva-
tíva hefir ætfð verið og er enn þá
hin happasælasta J>ióðmálastefna f
þvf, að hún lýtur að J>vf að auka
innlenda atvinnuvegt og skapa á-
batasöm störf fyrir einstaklinga
hennar. En f J>essu liggur vel-
megun hvers einstaklings, að hafa
næga atvinnu með lífvænlegu
kaupi f sínu eigin landi, og J>að er
vissasti og eini grundvöllurinn
undir sönnum J>jóð{>rifum og fram
för.
Gert upp úr gömlum
reikningum,
—Opið bréf í ljóðum.—
Eftir: Stephan G. Stephansson.
I.
Meðan ég hefi’ tíma og tóm
Að tala’ á héraðs-þingum,
Vamar-skjali’ í skálda-dóm
Skýt, og kvitteringum.
Fari’ ég ekki allajafnt
Eftir lögum beinum,
Eg er ekki’ að segja samt
Sök á hendur neinum.
Eg skal ekki þræta’ í þrá
Þess, mér kunni skeika;
Hefð sem trúi enga á,
Efa fullkomleíka.
Reiðst mér ekki, ef af f>ér
Eitthvað dregið verður.
Reiknings-hallinn illur er
Ei með vilja gerður.
Aldrei gelzt til gagns, J>ví ver,
Góðsemd minna vina,
Guð mun alténd útsjá mér
Einhver ráð með hina.
II.
Hálfan eiga anda lands
Eigin hug og tungu
Þeir sem æsku-minni manns
Morgun-ljóðin sungu.
Þökk þeim aldrei, ár og sfð,
Er svo vel og lengi
Eldað hafa liitum lýð
Ljóðsins silfur-strengi.
Þó að vorum eyrum í
Einhver nóta bili,
Ekki’ er satt J>eir sé af J>ví
Sungnir út úr spili.
Þó við vestur-hafsins hring
Heilli nýja ströndin,
Fyrir austan útflutning
Eiga J>eir bygðu löndin.—
Gröndal ama engum ferst
TJt af grein né bögu.
Skelja-karlinn vor, hann verst
Vel í hunda-þvögu.
Að eins parf að leita lags
Leik hans við svo una,
Að hafa’ ei æ á teini taks
Trúar-játninguna.
Þó hann stundum virðist við
Vegsemdinni bægja,
Tvíborgar hann tilræðið
Ef tignin kann að hlægja.—
Meðan ljóðið lék við Pál,
Létt af söng og æsku,
Ollum fanst in fylta skál
Flóa’ af Drottins gæsku.—
Daprari mun dagsins sól
Daginn [>ann mér reynast,
Sem ég veit á “vorsins hól”
Vantar Steingrfm seinast.
III.
Ei um hina yngri menn
Er svo glögt til sjónar.
Vængjum sumra eru’ ei enn
Allar fjaðrir grónar.
Þorsteinn situr efst og innst
Efalaust hjá snilli,
Þar til lífs hans ljóðhvörf hinzt
Lengja bilið milli.
Varið ykkur, lygar lands,
Lffgið í fornum glæðum,
Ykkur stendur háski’ af hans
Hljóðbærastu kvæðum.—
Ljóðum hinna líka af
Lengjast vonir mínar.
Vorið engu einu gaf
Allar raddir sfnar.
Fossinn slær við glym og gný,
Græði undrast hljótum
Þó að bylji brothljóð f
Brimsins skerja-nótum.—
Ef þú sækir Einar heim
Inn í skóginn, vinur,
Er í munar-myrkvið þeim
margur fagur hlynur.
Gekstu “Skúta-hraunið” hans?
Hugi steins f lfki,
Vofeiflegra en drauga dans
Dauðra sálna rfki.
Þessum skal ei framar fyglt.
Frumraun þeirra’ er lokið,
Hafa ungir af sér syglt
TJfna slettu-rokið.—
Guðmund leit ég leggja hönd
Listum heima grónum.
Hann á andans lauga-lönd
Laufgrœn mitt í snjónum.
Haust sem vor hans hugur er
Hlýr, og sígróandi.
Var ei fleirum furða’ en mér
Fjölgresið á sandi?
Fyrir skygnri sjón og sál,
Sfn yfir náttúrunni
Lætur heilög Braga-bál
Brenna’ á liverjum runni.
Lagði’ í stíl við málið múl.
Mærð er ei vit né fegurð,
Né kunnusta að kýla gúl
Kotungs-orða megurð.
Nú er ei lengur einráð als
Út við lækja-vöðin
Búmenskan hans Bárðar karls,
Sem blávatnsj>ynnir mjöðin.
Höfum séð því samt á inót
Setta reglu fasta,
Að sé við hverja bragar-bót
“Bezt ið einfaldasta.”
Það mun sjálfsagt sijmra vild
Og sálar-vegsti hlýða.
En skal ei jafnvel skraut og snild
Skáldskapurinn prýða?
—Vilji þinn ef annars er
Af að leggja kjólinn,
Heyrðu, frændi, farðu ber,
Fyrir mig, upp í stólinn.—
Hatí hann fleiri fyrir J>ér
Fúa-rafta brotið,
Kýs J>ú lund sem leikur sér
Liggi’ f rústum kotið?
IV.
Hvarfla nú f huga mér
Hinir nýju siðir,
Og pessir ungu heima’ og hér
Helgra dóma smiðir.
Áður “Simból” sáum við.
Samt, f ykkar veri
Lifa menn óhult—Afsakið!
Altaf á braxldu sméri?
Stend á önd við ítrekað
Ihugmiar-strikið,
Er í vanda’ og vafa að
Voga út á prikið.
Yðar tunglskins-ljóð við loft
Lyfta runn og þústum.
Mér finst glámskyngt æði oft
Inn í klaustur-rústum.
Veiztu’ að Sál varð sannspá nóg
Svika-rödd úr haugi?
“Hrafninn” yfir Edgar Poe’
Orti rétt—af draugi.
Verði tíð og útsýn ill
Og innibyrgis-vetur,
Semur okkur, ef til vill,
Er við kynnumst betur.
í svipinn er ég alveg frá
Að eiga við þann fjanda
I hverjum bauk að hlusta á
Hásan sagnar-anda.
Kýs pó sfzt af ljóða-lýð
Lofinn ræna snjalla.
Fjöldyruð og veggjavíð
Valhöll rúmar alla.
Heldur er ég hissa’ á því
Hversu vel þeir geta,
Með báðar hlustir orgað í;
Eitthvað til að éta!
TJti fyrir austan dröfn
Ýkja finst mér naum að;
Hafi mætir menn í Höfn
Mörgu’ í vasann laumað.
Tel ég þó að þjóðar-synd
Sé það að röngu talin,
Ef skreytir erlend, útgrædd lind
Einhvern skriðu-dalinn.
Yrði saint ei sálar-bót,
Sé [>að gert að lenzku
Að kreista’ á alla mark og mót
Miðlunganna ensku.
Upp við fjallshlíð finst og mér
Fegur skóginn hilli;
Hvftfætt, armlétt af ef skér
Innlend björk á milli.
(Meira).
íslaud.
Ræða flutt á Islendingadag í Alberta
2. Ágúst 1902
af: Jónasi J. Húnfjöeð.
Háttvirti hra. forseti! Konur og
menn!
Það heflr orðið hlutverk mitt f
dag, að tala hér nokkur orð fyrir
minni íslands. Mér þykir fyrir
því, að geta það ekki eins og vert
væri; trúið mér; ég vildi feginn tala
vel fyrir sjálfan mig og fyrir okkur
öll, en það fer sem oftar, að mér
vefst tunga um tönn, og ætla ég því
fyrirtram, að biðja velvirðingar á
orðum mínum f þetta sinn.
Ég á að tala um ísland, vort
ógleymanlega ættland, landið sögu-
ríka, landið sem geymir minningu
um forna frægð og frelsisljóma, dáð
og drengskap, um landið, sem vér
köllum vort ættland; um landið sem
vér aldrei getum gleymt, hvernig
sem hagir vorir standa hérmegin,
hvort sem vér erum ríkir eða fátækir,
sælir eða vansælir, glaðir eða hrygg-
ir, þá gleymum vér aldrei landinu,
sem vér unnum mest allra landa;
gleymum aldrei að minnast þess, og
bera virðingu fyrir landinu, sem bar
oss flesta á brjóstum sínum.
í dag svífur hugur yor vel-
flestra heim í átthagana, “þar sem
að vorar vöggur áður stóðu”; á þær
stöðvarnar, sem eru oss barnslega
kærastar, þangað sem velflestir af
oss hafa notið hins sælasta af liflnu í
sakleysi æskunnar, með vonum henn-
ar og sæludraunoum. Það er þetta
Iand, minniugarnar um það, sem
helgar daginn og gerir hann svo
hugðnæmann bverjum niðja. Yér
elskum vort kæra ættland meir en
nokkurt annað land, ogþó ekki fyr-
ir það að það sé betra eða eins gott
sem sum önnur lönd í heiminum,
langt frá, en vér erum tengdir því á
alt annan hátt en öllum öðrum lönd-
um, afstaða vor gagnvart íslandi er
sem barnanna gagnvart móðirinni,
barníð elskar móðir sfna meir en all-
ar aðrar konur enganveginn af þvf,
að hún standi framar þeim öllum,
heldur fyrir þá sök að hún ein er
móðir þess; svo beld ég því sé varið
með oss og Island.