Heimskringla - 19.03.1908, Side 3

tífííMSÍtllíÍíGtA

\\ iniii'þiijj, |ij. liíal'/ íi^hK.

íslenzki Goodtemplarafélags-
skapurinn í Winnipeg.
Ávalt l>esar hreyfiitg til emhvers
íólajfsska'par e5a íyrirtakis nvynd-
a«t hjá hvaSa þjóS siem er, ætti
þa'ö aÖ vera fyrsta og he.lzta spurn
ifl'gin, sem l»ir, er fyrir því gang-
ast, l'egðu fyrrr sjálfa sig : Að
lvvaða ga'g’ni, í andlegu og efnis-
legu tilliti, 'getur þsssi félagsskao-
skapur orðið meðbræðrum vorum,
og hverndg þurfunv vér að honum
að V'inna, svo hann gieti náð þeám
tilæt'laða og eft/irþráða tilgangii ?
Kins og vér allir vitum, þá er
annar fjölmenniasti Íélgasskapurinn
hiér i þessum bæ, vslenzki Good-
itemplara'skapurin'n, sem skiftist
aðalkga í þrjár deildir (stvvkur),
sem allar til samans telja frá 7—8
hundruð meðlinva, fvrir utan barua
stúku, sem nýk'ga var stofnnð, og
mér ekki kuunugt vvnv, hve fjöl-
mienn er.
það, sem sérsbaklega vakti fvrir
mér, er ég tók pennan í hönd til
að rita fáciinar línur utn félags-
skap þennan, var það, að athuga
með nokkrum orðum ás'tand og
s'tarfsaðferð lmns, vins og það
hvorttveggja er nn 'þann dag i dag
Etns og þagar lielir verið bent á,
er hanm orðinu svo 1 jóluveiinur, að
fylsta ástæða er til þess, að hanu
léiti heilmikið til sín tuka í því
tnálv, sem aðallega er grundvallar-
markmið hans, nfl. útrýming á-
fengra drykkja úr landimu.
það er ætíð sjálfsagt, að þegar
tmnm byrjíi á einhvierjum um'bót-
um, að þá litist nventi fyrst unv í
kring um sig í sínu eigin sveitar
'eða bæjarfé'lagi, og hyggi að hvort
nokkuð ss þar, seiin þeim sérstak-
lega 'beri að rannsaka og lá'ta til
sín taka um.
þar sem flestum nvun vera það
ljóst, að hér í þessum bæ eru þrjú
eða fjögur ölgerðarhús (Brewer-
ies), og að m'insta kosti stvm af
þeirn hafa ntv þeigar sv-o árum skift
iir gert sig sek í óleyfitegri vínsölu,
iþanniig, að þau þar á staðnunv
se>lja á'fenga drykki í lokuöum
flöskum, hverjum sein þess óskar,
eins og á hóteli, sein lvefir löggilt
vínsölukyfi.
Hv'að gera bindindisfélögin ís-
lenzku hér í bæ, til að stetnma
stigu f»rir þessu ?
Mér vitanlega ekki nokkurn skap
aðan hhvt.
Á tneðan síðasta fvlkisþing stóö
yfir, þá var því send bænarskrá og
undir hana íengnar undirskriftir,
sem fleistra atkvæðisbærra manna,
•þess efnis, að hóteleigendur ekki
hefðu leyfi til að selja neina á-
ienga drvkki eftir kl. 6 eftir hád.,
ásamit ýmsum íteiri ákvörðunum
viðvíkjandi viusölunni.
Nú halda nv nn sjálfsagt, eins og
eðlilegt er, að bindindisfélögin h.ér
hafi tekið sig fram um þetta, em
því er alls ekki svo varið.
Bæinarskrá þessi var rituð og
send til almennings til undirskrvfita
af ensku prestunum hér í bœ, og
áttu Goodtemplarar þar ekki hiivn
minsta þátt í, því það er ekki ann
að hægt að sjá, en þeir vilji ekki
svo mikið sein leggja tvo fingur í
kross vínsfilubauti.stn á 1 - nu til
stU'ðnitvgs eða framgangs.
Nú verður mönnutn' náttúrtega
fyrir að spyrja, hvort sé þá aðal-
markmið þessa félagsskapa'r.
Ivg er nú þegar búinn að standa
rvimitetgia ár v fé'lagsskap þessum,
og það, sem miér hefir virzit að
mest áherzlan vera lögö á, er það,
að tvá sem flestum meðlimum, ekk-
ort verið að nivgsa um það, hvern-
á'g þessir mieðlim'ir séu, heldur að
eins það, að fá sem hæsta höfða-
tölu. þianni'g var það að minsta
kost'i í stúkunni “Skuld” á nveðan
ég tilheyrði hetvni. Kn hverjum
þeiim félagsskap, sem evnungis
hugsar um hækkaivdá höfðatölu, en
hætitir að láita sig nokkru skifta
aðalstarf sitt og .markmið, ekki
S'Zt þegar þvi er þannig varið, að
það á að vera til eflingar siðmenn
ingar og andle'gra og efnáslegra
íram'fcCTl fólksins yfir höfuð, þá
vierður hækkandi höfðabala þess fé-
lagsskapar honum til stækkandi
vanvirðu í augum allra skynber-
andi og hugsandi nvianna, og þe.tta
álít ég að sé aðalorsöki'ii til þess
miegnia ýmisgnsts, sem ýmisir hafa
jvt í frá á félagsskap þessvvm.
Ki'ivnig er ástæöa til að ímynda
sér, að fé'la'gsskapur sá, sem þarf
nð h.vfci fundi nveð sér þrisvar á
hverri viktt, hafi eitthvað mikið og
tnarkvert að giera, en af því ég nú
þegar hefi fulla ársreynslu fyrir
mér i því, livernig fundir þessir
vanateiga \eru, þá skal ég leyfa m.ér
að fara nin þá fá.dnuin orðvinv.
þ.ið er þá fyrst að segja, að þeir
eru hér um bil imd'anteknin'gar-
laust, að eins skemitisamkomur,
þar scm ekkcrt alvarlegt orð eða
hugsun má koma í ljós, því þá fsr
vanatega að koma úlfúðar og teið-
indasvipur á yngra fólkið — og af
'því er flc-st — og fer þá jafnvel að
týpja sig til brottferðar. það,
sem þaö helzt vildi gera, er að
hlægja, flissa og kjá hvert framan
í annað og fáta allskonar flíflalát-
unv, en aldrei að tala orð af viti,
eða sýn.i alvöru í nokkrumi lilut
eða fvrir nokkru mál'efni, osr hér i
liggur aðallega i'n'nihaldsteysi og
þýðingarteysi þessara funda, frá
mínu sjónarniiði.
Kitt af allra verstu meinum
þessa félagsskapar virðist mér
vera það, hvernig allir leiðanc'ii
mcnitamenn þcssa bæjar, hér utn
•fcil undanteknimgarlaust, sneiða hjá
honum og vilja ekki leggja honuin
nokkurt lið, því þar af, að m num
dómv, kemur andteysið, alvöru-
jeysið og þessi heimskutega og
flysjungslega fra'nnkonia fólksins á
Tundunum, að þar eru engir ment-
aðir og hugsandi nienn, sem leið-
fcejni fólkinu og komi sniðtegu og
skipulegu formi á fundahöld þcssi.
þeir fáu ínenn, sem tilheyrá að
nafn.nu til félagsskap þessum,
sækja sjaldan og aldrei fivndi, því
þeir kenna sig sjálfsagt ekki mienn
til að brjóta á bak aftur skríls-
h'áttintj og heimskvtna, sem ntt í
svo stórum mæli skipa öndvegið í
féla'gsskap þessum. lig hefi heyrt
ýmsa málsmetandi men'n, setn stað
ið hafa í f'éla'irsskap þessuiiv, seg.ja,
að þeir hefðu aldrei getað variö
tímanum jafnilla eins og að sitja
hálfan þriðja klukkutíma á íund-
um þessunv. og fyrir þaö hefðu
þeir við féla'gsskapin'U skilið, að
•þeim hi.'fði fundist íólkið hegða sér
svo heimskutega.
Kf að þessi félagsskapur hér í
bæ á að ná tilgangi sínum og
verða það siðinie*nningarafl, sem
hann gictur verið, þá veirður hann
að baka gagngerðuin breytingum
írá þvi, soni' hann er nú, því hver
sá 'félagsskapur og hver sá maður,
sem ekkiert æðra markmið hefir cn
það, að sjúga' út úr lífinu þær
lægstu O'g auðvirðitegustu nauitnir,
siem 'það lvefir fram að bjóða,
vecður aldrei sjálfum sér eða öðr-
um að liði, hel-dur þvert á móti,
'tvl andlegs og líkamtegs niður-
dreps.
Hver ráð ' myndu nú vera til
þess, að laga þeitita eitthvað ? það
er alt af nauðsyntegt, að sjá m'ein-
semdirnar og komast fyrir upptök
þeirra, 'til þess að auðið sé, að fá
lækning á þofm, eti uudir þessum
kringums'tæðum er það nú þrautin
'þyngri, en þó vil ég ekki láta þess
ófneisbað, að reyna að benda á
eiitthvaö, setn félagsskap þessum
mætti að liði verða, og er það þá
það fyrsta, sem mér kemur til
hugar, að félagsmcnn fari að starfi
vrueð meiri á'hnga og alvöru fyrir
aðalmále'fni sínu, bfndindis mátefn-
inu, og fái í lið liueð sér sem flesta
af teiðandi mönnmn meðal ístend-
iniga lvcr í Winnapeg, svo sem prest
ana, lögmennina, rftstjóra beggja
viku'blaða'tma, ásamt öðrum leið-
andi teikmönnum. því efns og ég
benti á hér að framan, þá er það
leitt af hivvuni afira verstu meinum
í félagsskap þessum, að hamn vant
ar alla fórustu og leiðsögn sér
luetri tnaivna. Síðan verða mcmn,
að snúa þatnvig við blaðinu, að
láta sk'eim'tanirnar vera sem auka-
atriði, en ekki eins og hfngað til
hefir átt sér stað, að hafi það
kornið fyrir, að ei'tithvert alvarlegt
má'l hafi þurft að takast til með-
ferðar, þá helir það orðið að sitja
á hakanum, að ónytsamar og ó-
nauðsyntegar skemtanir hafa orðið
að sitja í fyrirrúmi. Kn <til þess að
það geti breytzt verður hugsunar-
há'ttur fólksins að hneytast, og
'það er aðalatriðið.
Kngiivn skilji orð '111™ svo, að ég
sé að halda því fram, að engar
skemtanir séu um hönd hafðar,
þær eru nauðsynlegar í liverjum
félagsskap, en að eins verður þess
að gæta, að þær ekki gangi fram
tir h-ófi.
Knn er það eifit, sem geitur venð
gott og uppbyggitegt, að kvtvna
sér reglur og starfsemi annara
samskonar félaga, ekki einungls
lvér í bæ, heldur og jafnvel erlend-
is. Vera sér úti uin skýrslur uin
það, hvar biindfnd'isstarfsemin er
lemgst á veg koniin, jafmframit
skýrslitr um það, hve miklu fé sé
árlega eytt fyrir áfemga drykki
nveðal hiniva ýmsu þjóða heimsins.
þegar 'þttnnig er farið að starfa,
þá er líka innbyrðis f félagsskapn-
tun, sannur áhugi vaknaður fyrir
því, livaö honunv samkvæmt
grundvallarsts'f'nu sinni, einkum og
og sérstaktega beri að gera, og þá
munu fljótlega sjást blessunarrík- I
ar afkiövngar þamnig lagaðrar
starfsemi. Til þess, að hugsamtegt
sé, að koma á algcrðu vínsölu-
bamni og hvndra tilbúming áfengTa
drykkja í hvaða lamdi sem er, þá
cr nauðsynlegt fyrir hvern þann
íélagsskap, sem að því vimnur, að
teftast við 'eftir því sem hontvm
vtC'X fiskur um hrygg, að hafa á-
hnif á stjórn landsins og löggjaíar-
vald, því algert vínsölnbann fæst
aldnei nema itvcð aðstoð stjórrvar
og löggjafarvalds. það er þvi eitt
af því, sc'm bindindísfélögim sér-
staklega ættu að hafá hugfast, aö
koma fulltrúa úr sínum ílokki inn
á þing, svo fljóít sem auðið er,
og reyna að láta þeim fara fjölg-
andi e-ftir því sem ástæður leyfa.
Öll önnur starfsenii í binditvdisátt-
ina, em þessi'; eir í raun og veru að
eims kák, því skýrslur vtr ýmsum
bæjumi og frá j msiun stööum sýoa
það, aö þar sem bindiivdisiiéki'gs-
skaptvr er orðinm talsvert fjölmevvn
ur og vel á veg kominn, þá eru
fjárupphæðir þær, sem varið er til
áfen'gvskaupa, aJveg eins hánr eins
og þá, er engitvti bindindisfélags-
skapur var þar tif.
Að endi'ngu skal ég taka það
•framt, að það gæiti verið hepptleg
aðferð, að birta í opinberum bluð-
um 'gerðir bindtndisf'élaganna yfir
hvern ársfjórðung, og leggja þá
minni áherzlu á 'tneðlimafjölda,
heldur em á það, hvað fclagsskap-
urinn befir gart og afrekaö fvrir
sd'tt eigið málefni, því verkin sýn.v
merkin, en höfðatalan ckki.
Sigtryggur ÁgúUtaon.
Fréttabréf.
QUII.I. PLAIN,
6. marz 1408.
Hieiðraði ritstj. — Viltu gc-ra
svo vtel, að ljá þessttm fáu linum
rtim' i 'blaðinu. Rkki býs>t ég samvt
við, að þa-r verði við hæft ksenda
blaðsins, eða ekki að minsta kosti
höfundar gremarinnar “Bcrsögli"..
Kn ég skrifa línur þessar nvcst til
þess, að fólk viti, að ég er ekki
höfundttr greittarimmar ;T'rá Foatn
I/a-be'’, setn suinir Ivéldtt -að ég
va-ri. Senv lyetur Fór vis.su þeir
brábt hið satvna, því ltöf. ámimstr-
ar greinar var of berorður tmi sum
atriðin til aö teyivast fyrir fólkinu
tengi. Og mér finst sú grein varpa
miairi skugga á höfundvtm, heldur
en blaðið, scm flutti hama. Til
hvers er mál- og prentfrelsi, ef að
þetta göfuga söguskáld hcföi
hveTgi fengið prentað sína skáld-
legtt hugmynd ? Hkki ætla ég að
segja nvargt ittn skáldskapintv, aö
tdns benda á ei't't atriöi, sera þar
var ckki rétt, að ég lveld, — það,
sem sé, að “Gísli Bíldfcll hafi
keypt þreskivél tneö 22 lvesta gufu
afli”, sem heftr víst átt að vera
24 hiesta jrufuafl. Kins fimst mér
teiðimtegt, að hann skyldi ekki
minnast á skrifara og féhirðir íyr-
ir þatta vegabóta hérað, úr því
hann telur upp alia “Councilors".
Mr. John Jttivusson hefir þá stöðu.
Viö, scin töktvm póst að Quill
Plain, crum örfáir. Kr þctta póst-
hús á milli stórva'tnanna Koamv og
Fishing Lake, svo við tcl.juinst
með Foam I,ak.e bygðrnni að amst-
am. H'éðan er fátt að fróbta, se'ip
stórt'íðindum sætir Heilsufar
fólks er í bezta lagi. Fénaðarhöld
mjög góð, og vcturinn aíbragðs-
góð’ur fram í miðjan fabr., þá brá
til snjókomu með vægu frosti
samit. Heyskapur varð fretnur góð
ur, þó vætusam't væri. At'tu menn
því töluverð hey, og varð sumum
þaö dálítil pcnimgaleg hjálp, þvi
utn eða ívrir jólin settist að út-
hald G.T. félagsins hér við Fishing
Lake með 300 mjúla og 50 lvesta,
og keyptu þeir 305 tons af heyi á
6 og 4 dollara, einnig hafra á 250
bush. þessar fóðurtegundir urðu
meiri til en þe-ir þurftu, svo /salan
hætti algertega um mýár. Nú eru
þetr farnir að kaupa hafra á 28c
busfielið.
Tveir l'andar bafa ftskað í vatn-
imu Fisfiing Lake og einrt Svíi, en
aflinn fiefir venð mjög lítdll.
Safnaðarlif vakmar nveð vorinu,
því iiú kvað vera ráðinm prestur
fyrir söfnuðina, senv ficr eru tnynd
aðir. Séra Kinar hefir nnessað við
og við, og finst ni'ér teiitt, að liann
varð ekki þjónandi prestur ltér,
með því líka, að hamn er busettur
í bygðiivni. Franvfatvr eru ikki
stórstigu r að öðru tn jjvi, að 1
orð't er að byggja stórt bygC.úr
Hall, emda er varla að btiast vtð
miklu, því alt aí þarf peniiiga lil
s't ó rI ra m k v æ md a.
Stóra verzlunarbúð erti tvevr
laiular byrjaðir að byggja í Foaui
Lake 'fcæ, J. Víurn og 0. Péturs-
son. þeiir eru cinir af okkar be/tu
mönnvtm, og vonum vtr þ' 1 æfin-
lcga góðs af þeirti.
Til bæjarims er aú iarnbratu
komin, fyrir dugnað vissici manu.i
í þessari bygð hefi ég fieyrt, eða
það sýmdi sagan í Hkr. .10. 10.
það S'ýtvdist nú viera hart af þeira,
að drífa aumimgja C.P.R. ÍT.agiö
ttnv h'ávetur út í snjóinn og r.idd-
inn til að teggja bötvd og stál. Kn
sanvt er nvi þetta voðaverk lvúið,
þó 'það hafv geivgið ofurhagt stun i
11111, þvi oft heiir þá vavvtað þar
viðarhönd og stundivin stál. Og
mi syivgjuni við allir Hósvana 1.
Kn svo er aiinar 4 eða 5 ára gatn-
all “donvpur”, se.111 satna félag á,
grasi gróinn og fornfátegur, og
stefnir að stórbænuni Primoe Al-
bert. Kngtitn fic'fir dottið í hug,
aö btðj.i stórféiag það um viðgerð
á honum. Og þó er taliö ailvcg
víst í 4 cöa 5 sinu nitna í vor, að
félagið 'innni fara að stutnra yfir
hotntin. lif þ. tta re-vnist satt að
V'cra, tnttn ég eftir að alt er kont-
ið á fljúgandi ferð, ferja Mr.
WTvyte út i Kyland í bsrjamó al-
veg frít't, fyrir dugnaðinn. Vfð fá-
tækari bæmdurnir höfum því láni
að fagnai, að efnaðn bæmdUrnir
eru okkur mjög hjálplegir. þessir
fáu bænflur, scm voru fiér áður en
imnflu'tniinigur varð almennur. eru
orðnir vsl af fyrir dugmað, hag-
sými og sparnað. Kn þeir vita eí
lanst, hvað það tr, að haíi lítil
efni, eða þá i öðru l.tgi, að þetr
fiafa manmkærleáka í lullutti tnslt,
sc’;vn ég fiald að sé ollu ivelflur, því
þeir gera vnikið got.i baöt i ges>-
risn'tt og gjöfuni til a’lra og ekk;
síst .þurfaniannsins. Kg óska, að
þeirrja hagur miegi starnla ætiö
sem bezt.
VeltTt'egun þessa pláss lvygg ég
sé svo 'betvt 'horgið, að við liófun
frítt gras fyrir skepnurnar, byí a-
neáðamtegt er þaö, að hér er Ivc/.i
hvort nii&ð öðru, gripir og hvieiti.
Við munum fyrirbyggja hjarðlög í
það ítrasta, þó þciin kunni að
falla þau vel vecstur í bygðimmi, þa
er langt frá því, að f'jöldinvi fiér
vilji fiafa þau. Flestir fiafa dálítvð
af gamgandi fé, og Ivefir það revnst
þeini drjúgasti arðurinn þetta utti-
liðna ár, og svo getur það orðið
oétar.
Knda ég svo þessar línur og bið
vini mína að hafa nvig afsakaöan
af þeirri tilgátu, að ég hafi skrifað
ámi'iista Foam Lake grein. því þó
ég fiefði gengið á háskóla í 5 ár
og á Svartaskóla í 10 ár, hefði ég
uldrei látið mér detta í hug, að
teysa það listaverk af fiemdi.
K. ölafsson.
KONAN (cftir að hafa verið að !
fieiiman um tíma); '‘‘■Fanst þér |
b'óndanum tnínum leiðast nokkuð
eftir méc á nneðan ég var i burtu ?
VTNNUKONAN: “ J á, frú nvín
góð, ég tók ekki eftir því fyrri en
í dag, að hanm sýudist vera ó-
'þreyjufttllur”.
Pétur Nikulásson og Valgeirður
Nikul'ásdóttir, börn Nikulásar Pét-
urssonar, frá Bakka í Hóltni í
Skagafirði, eru vinsamlega beóiti
að gefa Heimskringlu tilkynn'ingu
tnn fieimdlisfang sitt.
Unya stúlkam telur mínúturmar,
þangað ti'l lelskhugi fiennar kemttr,
en piparm'í'vjam telur árin síð-an
hanm fór frá hiervni.
VFR F.BUM STÆRSTU
FRÆ-SAI AR í VEkTL R-
CANADA, SKRHVER
HYGUiXN VRRZLUð
ARMAÐUU HEFI Mc-
KF.NZÍFS FRcE BTfi.I-
1Ð UM l»AÐ. ÞIGGIÐ
EKKKRT ANNAP EF
K.UTPM YDAR HEFIR
ÞAD EKKl ÞÁ PANTID
ÞAD FRÁ OSS. VF.R
G E I’ U VI ÚT ENSK \ N
VERDLISTA MEDMYND
UM — CATALOG.”
A. E. McKENZIECo.
1. I m 11 e d
BRANDON, MAXITOB.V
CALGARV, - ALBERTA
Adal Frirsolumenn Vcstur-Canada
Victor st., 6 herbergjahús $1600
Toronto st., 7 “ nýtfsku
hús meðöllum þægindm 2800
$500 ntðurborgun.
Simcoe st., — 7 herbergi, 2900
Beverley st., 7 herbergja
nýtfsku hfis á........ 3000
Home st. nálvegt Portage,
25 feta lóðir, á $25 fetið
W. P. RODGERS,
608 Mclntyre Blk. Fón 6474.
________________________27-5 8
inir áreiðanlegustu — og þar
með hinir vinsælustu —
verzlunarmenn auglýsa í
Heimskringlu.
ódýr eldiviðnr eo góflnr
Jón Finnfcogason, 678 McGeie st.,
heíir 300 Cords af bezta þurru
| Pinie og Taniarac, ssm hann selur
mveð allra lægsta verði, sem hægt
er að kattpa við fyrir, — eða held-
ur lægra. Sjáið reynið og sann-
færist.
aðalheiður
1
195 198
S( K'.USA FN IIKIMSK R1NC, I.U
AÐALiHKIDUR
197
198
SÖG USAF N H IvlMSKRI NGLU.
bnndnu máli og yrkið til min, Csirem lávarður”.
Margt aí kviemfólkinu stóð upp, en 'enginn íylgdi
hertO’gainnunni. Allir vissu, að hún vildj ekki láta
ónáða si'g, 'þegar hún tók sig út úr á amnað bor'ð.
Lady Aðalfieiður hafði hevrt á tal hennar við
tnann sinm, og sömulteáöis kaf'teinn Randolpli.
‘■‘Má ég yrkja til yðar, Lady Aðalfieiður ? spvtrði
hann.
“ónei, þakka yður, ég læt tnér nægja óbundið”,
sagði hvim.
‘■‘AlísQ', viljið þér koma með mér, golam frá ánmi
er sv o svala nd i ”.
Hún vildi hafa Alisu með sér, svo húra og kaf-
teiinn Ramdolph væru sainan úti á svölunum. Ilún
vissi, að 'það var Alísu hin mesta gteði, að geta ver-
ið hjá honum.
Hún talaði við Alfsu þannig, að hæfilcikar fienn-
ar komu sem bezt í ljós, svo kaíteinninm sæi, hve
sítmman gimstein hann fengi, þar semv hún var. Lady
Aðailheiður 'þóbfcist viss um aö Alísu teizt vel á hann.
Húm neymdi af íremsta tnegni, að gera aðra h«m-
ingjusama, á nneiðan allur liennar fiugur og hjarta
dvaldi á þeini svölunum, sem engintt sýndist þora að
vera á.
Hiertogimn var að ræða tnn stjórnmál við nokkra
af gestiun sínum. Ilamn hélt að kona sín myndi
skiemta hinum gt-stunii'm, em hann hafði ekki hug-
mynd um', á hvaða hátt húm gerði það.
Húm hafði dnegið fortjaldið, sem skildi sval-irnar
frá salnutn, niður. þaö var næstfun niðatnyrkur.
Golam fcerði með sér blómamgan og einstaka fugl
'heyrðist syngja. Húrn sat og' sneri sér að ámni,
brosið var lvorftð af amdliti hie'nvi'ar og þun'glyndisblær
komimm í staðimm. Húm var óneitanlega fögur, er
'hún sat þar í kvieldkýrðinmi. Alt var svo rótegt,
að Caren lávarður sýndist ekki vilja rjúfa þögnina.
“Jcg gpt imyndað miér”, sagði hún loks, ”aö ef
við hefðum gifst, þá hefði tneiri partur aí lífi okkar
l'iðað í þögulli hatnimgju. þegar é*g er ein hjá yður,
finst mér ég falla í algteymimg. Ég skil ekkert í, af
hverju það kieniur”.
‘‘‘Mér finst það sarna”, sagði hann.
‘TCg itnynda mér hcl/.t, að það stafi af því, að
við dáustumv að því sama, og viö skiljum hvort ann-
að svo vel, að við þurfum ekki að brúka nei-n orð".
‘‘það er vel trúlegt”, sagði hann.
“Kg er því tvlfinnmgam'æmari, sem ég læt þær
sjaldnar koma í ljós”.
“Ég ímynda mér, að flestir haldi tilfvnningum
sínum teyndum sagði hamn.
“þeir eiga bezt, sem emgar tilfinningar hafa, ró-
tegt, kaldlyndt fólk, sem hvorki þekkir til fullkom-
imnar sælu, né til hinnar djúpu örvæntingar”.
‘‘Er það alvara yðar, Nita, að álíta þær mamn-
eskjur hamingjusamiastar ?”
“Já, áreiðamtega. Hvað gera ástnðurnat attn-
að got't, iem sctja hrukkur á enni okkar, rek.i æskutva
á flótta og sotja grá har í höfuðið löttgtt f'yr <11 ellin
ketnur til sögunmar ? Nei! þér megið reiða vður
j á það, að allar geðshræringar eru iitjög skaötegar.
| Ninore I). Krnelos, sam varnafnfræg fyrir fegurð sína,
hél-t hiemni til dauðams. Haldið þér að hún hafi
nokkurn tíma grátið af s<>rg, eða hennnar sv'knu
vonir hafi htegið eins og margir ger.r ? Nei, sá s- :w
vill halda fegurð sinni, verður að varast alt því uin
líkt”.
‘*þcr eruð undarfegur læriitteistari, Nita. Htigs-
iö þér til að ganga í gegm um lífið, án gleði' og án
mótgaH'gs ?''
Hún stundi þungan. “Ég mun aldrei njóta
nieinnar ámægju, og ég hefi liðið vcrstu kvalir”.
Hún færði sig nær honum, og talaði í hálfum
hljóðum við hanm. Httm borfðí til himins, ta'aði
um stjörnurmar. Hún horfði út á ána, og talaði
um það sem hún niefndi hinn fagra söng hennar.
Hún talaði um alt, sem hún vissi að mundi hr’fct
hanm, lva«igað til hcnni tókst að töfra hann, • vo a~ð
hafln g'feymdi ölltt nema nærveru henmar.
Húm tók stra'x eftir þvi. Hún sá teiftri brcgði'
fyrir í augum Itans, og him brosti sigrihrósamdi.
‘|‘Nú hefi ég hann á valdi mínu”, hugsaði húm.
En í sama bili var tjakfið dregið til hliðar og Lady
Aðal'beiður stóð hvítklædd fyrir fratnam þau. Hin
hreina, rótega fratnkoma hiennar, var btessuti fvrir
lávarðdnn. Töframir, sem hann var i, huríu bmrtu
og urðu að iemgu, er hann sá konu sitia.
Hann stóð upp. “Komdu og littu á ána, ASal-
heiðmr”, sagði hann. Húm laut yfir grindaverkið og
horfði á straum’inn. Svo sagði hún : “Ain er
•mjög falteg. En, Allam, það er víst orðið mjög fram-
orðið. Mér sýnist líka hertogainnan vera þreytit”.
“Nci, það er nógmr tími cftir ennþá, sagði her-
'togminnani. ‘‘‘það bezta vjð þessar Rvchmond ferðir
er, hvað þær enda seint”.
Km lávarðurinn hafði tekið hön<l konm sitvmar, og
sagðist vilja fara að halda heitn. Aftur liafði her-
togainnan tapað.
Ö, hvað húm hataði hina góðlyndu, fögru Aða-1-
heiði! því verður ekki með orðum lýst. Hún
brosti firaman í hana, vn þó hefði húm h.l/.t viljað
kremja hana í sttndur. Httn skildi vel, ;iö hún ætl-
aði sér að gæta maniis síns f\Tir hemtvi.
“það verður fcJóðugt stríð á milH okkar", sagði
húm við sjálfa sig, “em að loktvm sigra ég. Ctlitið
er mikið fcetra á mína hlið". En rétt á eýtir, þegar
hún heyrði, að lávarðnrinn a'tlaði að keyra hcinv
með konu sinmi, var húm ekkí ,eins viss um sigur sinn
eins og húm bafði ver'ð áður-
XXXIX. KAPÍTULI.
S. 1 mkvænuistiði 11 i London ltafði verið ntjög svo
skcmtiteg þatta ár, en nú var hún nærri 4 enda. Oft-
ar en etnm sint.i haiði hertogiiin af Ortnont talað um
að flytja í burtu, en þá hafði kona hans alt af sagt ;
“Við sku-Ium vera dáEtið lengur, hér er svo skemti-
tegt og svo tnargir vinir okkar hjá okkur”.
HU'n gat ekki hugsað til þairrar stundar, er hún
yrði að sjá af Car/m lávarði. það var orðið að
vana fyrir þeim, að sjást á hverjum degi.
Hún sagði satt, er húm kvaðst hafa svæft hann.
Húm kunni til fulnustu þá list, að fjötra það sem
lirnn vildi. Jafnungur og óreyndur, sem lávarðurinn
var, g-at ekki hættutegra kvendi orðið á vegi hans.
Húm notaði öll tækifæri, og hafði ávalt net sitt úti.
Húm bar tmdir hamn hvað lítið sem var Hún lét
setn húm áliti hann sem eldri bróðir sinn, sem hún
bæri hirta mestu virðingu fvrir, en hún vaktaði ointi-
ig hverja hans hrevfingm og hvert hams orð, og svo
hla'kkaði hún yfir, hve vel henni tókst að snara hamn.
“Einhverti dæg mun fiann vakna og finma, að eng
inn fttgl í búri er xtteiri fangi en hann” hugsaði hún.
Hún kom því ávalt svo kæntega fyrir, aö engan
grunaði neitt. Fólk áteit þam bara góða kumtimgjít,
og heíði e'imhvier álitið, að tneira byggi ttndir, hefði
ltanm mátt hhegja að sjálfutn sér. Kn Lady Aðttl-
beiöur og kafte'un Rar.dolpli sáu vel, hvernig í öllu
14. Kún gat ekki kastað rvki f augu þeirra-. •
úþað var orðið að vama, að Caren lávafður
fylgdi liertoga'innunni ávalt, þegar hún reið út, og
1