Heimskringla - 09.07.1908, Blaðsíða 3

hbimsb&ingla
* -WINNIPEC, 9, JÚLl 190«
.i bl*
Hlaupa drengir fást á svip-
stundu ef kallað er á
Phone
4862
WESTERN MESSENCER
SERVICE,
224 Notre Dame - Winnipeg
VirOingarfyht óska Viðskifta yðar.
Auglýsinga-Skiltum
Dreylt ug Feat Upp.
A. J. Huckell, ráðsmaður.
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS AND STEAM
fitte:r
Alt y#rk vel vandaö, og veröiö rétt
662 Notre Darae Ave.
Winnipeg
-Phone 3615
Strathcona Hotel
Horni Main og Rupert Str.
Nýbygt ogágætt gistiliásjCrest
um veitt öll þœgindi með sann-
gjarnasta verði. Frí keyrsla
til og frá öllum jfirnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
BRUN5W1CK HOTEL
Horni Alaiu St. ug Kupart Aíe.
Besta borðhald; Ilrein og Bjórt ller-
beigi; Fíuustu Drykkir oy Besta Vind-
l»r. Ókeypis Vaga nuetif ÖUum Train-
lettum. Beynið oss þegarþú ert d ferð.
Hotel Pacific
219 Murket 1 H .M llicks Street ' Eigandi Winnipeq - - - Manitoba
Telephone 1338
Ný-endurbætt og Ný-tfzku hós f alla staði. V i ð s k i fta yðar óskast virð- ingarfylst.
$1.25 a D a g
Er allsherjar friður mögu-
legur ? Og hvaðan e r
hans helzt að vænta ?
Ilerra ritstjórilj
I>a5 sýnist vera, a.ö athygli
fólks á veraldar friöar- og sátta-
satniniingia tnálefminu sé aö aukast.
Ivn ,er þaö tniargt af okkur, ætt-
ingjum Gauta og Norömainma, sem
höfutn íhugiaö, að foríeður vorir
og fomnæöur auösjáati'lte.ga hufa
verið friösa'mit fólk og í mörgu lil-
Liti hiáttsiöað, áöur en Róimverjar
komu til NorönrlancLa ? Óöinn
sagöur aö hafa veriö hvetjand'i tii
iðn'U'ðiar og fruinfara, sem nafniö
líkia auösjáanLeigia felur í sér. Iöun
er hið samia. J>á er Freyr og
Fueyja, bæöi þa.u nöfn sýnast aö
henda að jaröyrkju. Og medra aö
segja JiÓT, tneö allar siniar þrumur
og eldingar og hamariaim Mjölni, er
tiöast mefndur til varrnar, en mjög
sjaLdan, eí nokkurn timia til ásókn-
ar. Hamn lagði ekki til iþeirra, sem
ekkeirt lögöu til hans eða hans
fólks. Hans staöa var ekk,i að
eA'öileggja, heldur aö vernda og
aöstoöa. þaö, aö einhverjir muudu
í ódiauðLegileiknm starifa aö," aö
eiyðijiagigja hver aimnian dag eft.r
daig, um óemdia.niLe.giaff aJdir, hehr
að líkindum verdö buið td eftiiir aö
heiiðniti, eöa þó frem'ur Ása.trúin,
taipaði áliti sinu. Eg hefi þá skoö-
un, að það sé ýmislegit fleira nú í
E'ddunum, sem átti ekkd beiknia í
Ásaitrnnni, heldur hafi vieriið bætt
in'n í sednua, rétt til þess aö lítils-
virða þá trú. En þrátt íýrir þaö,
þá er auöséö, aö Asa'tiritarmenn
hafa veriö ínðsetmlar og atorku
og iöjumiein'n. þair hafa vieffiö Ari-
amar. Akuryrkja hefir veriÖ þeirra
aöal aitvin.nuvegur. Dýraveiðar
voru mestinegniis að eitvs til skentl
u.nar, en ekki sem atvinna. Kn
iiski'vaiöar sýimast að hafa venö
tlil lífsframdráttar. 37. og 38. er-
indiö í Völuspá sýmai, að miorö og
blóðsúthellin.gar voru í me&ta íor-
dæmámgar áJiiti. þar lesum við :
Sal sá húin stainda,
Sólu íijarri,
Náistromdu á,
Norðiir horfai dyr.
Féillu eiturdropar
In utn ljóra..
Sá er undimn salur
Ortnia hry'ggjum.
þar sá hum vaða
þttrtga strati'ma,
Memn mieinsvara,
Og morövarga.
Og þamn amnars glepur,
Eyra rúmu.
þar saug níöhöggur
Nái fraiinliöma,
sleit vargur vera.
þetta sýnir herleiga, hv.að vortt
áliitmiir að v.era þeir vierstu glæptr,
nefnile.ga þrír : falskur edöur, morð
og hjónabanda aifbrot. þaö er
svnd á móti guði, synd á móli
þjóðiimni, og synd á móti máttnga
síntim, settt i stuttu ntáli nteinar
að eiins eina svmd, meifniLega svik-
ræö'i, og er auösjáamLieiga sönnun
fvrir því, að Ásaitrúarmenm voru
friðsamt fólk. Aö lýöstjóm, sjálfs-
forræöi, sérstaklingsÍTis jaifnrétt-
jndi og réittvísi var þetrra aðal-
aiugttiamiö, sést hezt á því, aö hvar
senn þeir htaia rnáö vfirriiöti'tn, haía
a Ih'iöiiiiuia rii'.ir oröiö stjórmarskrár
þimigvieldi, em ei'nokum heftr aldrei
þrifist, sem í saitnbamdi með ýimsu
fleirti, l*æði trúar og siðfanöislegu,
hefir komiö mér á þá skoðum, ' að
biinir upprumalegu þjóðverjar (Teu-
tons) og skildar .þjóðáir og Kyn-
kvísLir í Norður-Evrópu, hafi vertð
þær níu og hiálf IsraeLs kynkvíslir,
seim samkvæmt Ksdra, seinast þeg
ar fréttist tii þeirra, voru á feirð í
norðunátt, í norðiaustur ai Mið-
jaröarhafinu, eöa þar í grend. Og
eitt, sem er þessu mikið til 9tyrkt-
ar er, aö Snorri Sturluson segir,
að þœr þjóöir hafi komiö frá Asiu.
þjóöverjar, >þegar þeir á fyrrd óld-
um og þaö fyrir Krists daga, slóg-
ust U'pp á Rómverja, þá var
þaö tdl varúöar og verndar, eu
ekkii yfirgamgs wgna..
Og etf saiga Evrópu er gTaimdvar-
lega yfirveguö og skoöuö frá htat-
dra'gttiislaustt sjónarmiöi, þá veið-
ur mjög eéa sarnt, hvort aö sú
mientun og þjóðsiðir og sdöferöi,
sem Rómveirjar fluttu t.ii Noröur-
La/nda, hafi í rattn rét'tri verið að
öllu samanlögðu t.il betrunar. Eit't
er víst, og þaö er, aö stjórn Róttt-
verja jók grim'daræöi, ramglæti,
dáðlieysi og .heiimsku. Og er tnn-
Leiösla kristninmar í Nonegd ágætt
sýniishortt af þessu. Dr. Marteinn
Lúiter lagöi sterkan grundvöll fyr-
ir e.ndurstobnii'n Ltins þjóöverska
skaipferlisþroska og lyndii'seiinkunna
En hiö eiginlega þjóöverskia utn-
bttrðarlyndii hefir þó maumast náð
sér emn á meöal lwmmia þjóðveisku
kvnflokkia (The Teutoniic Raees).
Og það som hinm vefþekti enski
rithöfitndtir SamueL Laiing segir,
iþesstt viövikjamdi, styö'itr þeifsa
skoöun, mefn'ilega, aö “Alt, sem
menn vomast eftir aí góðrd stjórn
og tratntíöarbetru'U.. >bæði í síntt
líkiamLeg'a og siðfarðislega ástandi,
— alt það, sem siðaö fóLk nýtur
ámiægju af á þessard S'iöíræöislegu
og. trúaribra.g'ðalegu og stjórnfaæö-
isLeig'U freL'sistíð, — him bffezka
stjórmarskrá, fnlltrúiaþings stjórn,
kviðdómar, uggleysi eignamna,
frjálsræöi í hugsun, einstaklings-
frelsi, áhrií þam, sem aLmiemmings-
áLitiö hefir á stjórnarfariö, siöbót-
in, prentfreLsi og framþróuniar ald-
arandii nútíöacfnmiar, — alt það
seim >ec eða hefir á seimnii öLdtttn
veriö til -bóta fyrir mamttiinin, sem
mieölim miannifn'lagsins, hvort held-
ur í Evró'pu eöa Amieríku, má
rekja til þess naista, sem þessir
heiðnu morðmiemn eft'irskildu log-
andi á strömdum vormm”. — þar
aí leitöaindd getur það varla álitist
ramigsleitni, þó álitið só, að el
miemji' óska að koma á allshierjar-
friöi, þá er mikiö tryg'gara og
samn'Sýndleigra, að fara til íslatidg
heldur en til Róm'a.borgar, til þess
að ledta þeikkingar á, hvermig að
fá ímegi þessu mikilvæga áíormi
framigemgt. þiegar viö íhtt'giim
þetta, þá ættum við aö sant-
þykkja rmeð Thomas Cafflyle og
Maix Mttller, að eingimm gie.ti vdtað,
hve mikið tap jtaö beföi veriö t.il
manmikvnsims vfir höfttö, eí tslaiid
he'fðd ekki spruiígiö af eldstimibrot-
ttni upp úr sjónutn, fundist þegar
þaö fanst og bvgst ai Norömönn-
ivmi.
Edtt'af þeim mikilsumvaröandi
miáfefnum, sem bœöi er hugsaÖ
um, talað um og ritaö um, er alls
herjar friöur. En hverndg jþví verði
komdð á, þaö er það sem íbúar
heaitnsins þttrfa að læra. það er á-
reiðanlegt, aö til aö fá því fram-
gemgt, þá þarf fóLk að æfa sig i
veiLviilja og sannsýimi. Jósef Stnith,
I spámaður Mormómamna, var vau-
| ur aö seigja, aö hver sem ósltar að
[ fara þamgað setn guð er og njóta
I máviista hams, verðtir aö læra að
| ha.ga sér eims og guð. Hamm sagði,
I að rétt’láit og heilnæm / lög, full-
komið sjálfsforræðd og. þekking á
hvað er réttLátt, væri það eina ó-
yggjamdi sáLuhjálpar meðal, sem
til væri. Gg svo sýmiist rné.r með
aJLsiheffjar friöarmiáliefmiö. Svo Lemgi
sem fólk æfir hroka, sérpliægiii og
! þess konar, getur áldred oröiö lriö-
| ur og óbultLeiki. Fólk veröur að
j æfast í sönnum velvilja hver til
amnars, og tiL þess að fá því fratn-
gemgt, verður fóLk aö æfa stg i
góðviLd, velvilja og réttsýni. For-
■eLdrarimir verða aö læna, hvcntig
þau edgi að kemna ibörnunuin
'hiýðná, ám. þess að hræöa þau tii
þess. Fólk verður frá barndóini áð
vemijast aö gera rétit af því það er
rét't, og að bera itmöninitin lyr'ir
velmiegun anmarai. En hvernig er
það mögmlegit íyrir utam þegnóé-
lægsku eöa jaénræöi, sem meinar
fitllkomma samtedgn á öllum htut-
ttm, eöa þó heldur þjóöeigm ? Eg
mt'dna ekki mieö því, aö Letinginn
skuLi haiía aLlsnœigtir, ám þess aö
vdnma fyrir þvi, heldttr þaö að frá
barnd'ómi — þ. e. þegar fólk er
nógu garnait tdl aö vittttia — þá
veröi sérhver settur til aö gera
þaö, sem hanm er Ltezt hæfur ttl
og hiefir helzt iöngun tiL að gera,
og æfist í því frá barndómi. Og ef
i því er franifvlgt, þá eir ekki stót
hætta fyrir Leti og iöjttleysi, p' t
leiti og ómenska er nokkurs konar
vambedlsa..
Edms og ég sagöi til að byrja
trteð, þá er þaö fvrsta til að Vá
frið og rósemi, að semja lög, sem
eru svo rétitlát, sem orötö getttr,
lög sem auðsjáom'lega kreíjast hlut-
drægmislauss rétitLætis, meíinilega,
| aö í öHitm aithöínutm # maiwia á
J tndLli, hvort heldur sem ednstakl-
j dnga eöa fié'lags samibamds, aö
j giiLLna. neglam “'þaö sem þér viljið
i aö .aðrir geri yður, það skuluð þér
og þeim gera”.' Friöttr, emitig og
vieLviLji veröttr aö byrja á heimilun
umi, svo í mágre.nmiim'U, og svo
smá'tt og smátt aö úthnedöast eft-
ir því sem ástæöur Leyfa.
t sam.handi Við þeitta er mauð-
svmLieigit að börnmm sé Jxegar í æsku
kemt aö v'iöurkienma, aö lieila
j maimnikymiö sé aí einum ættsto.n;,
og ]xtr af leiiiðamdi aö viröa sér-
hvern sem ættdngja og aö vilja öll-
um veL, og að hafn- hag annara
jafn hugfastan seirn sinm eigin. 1
staðdnm fyrir aö kem.na þeiim eitts
og mú er tíöast gert, að vdrða að
ein« sinin edgin ágóöa, en láta séff
i'li-líöam anmara sig emgu varða.
þau aöal gaigustrtöamdi öfl og
kenmdmgar í hieimiimmm eru bæöi
efliustaklimga og mainmfalaga sjá’.fs-
áibyrgö, sjáifsforræði og þekking á
aöra hliðrima, em einveLdd og van-
þekkimg á hi.na, og því verða born
stræx á U'iitb’a aldri, aö Læra aö
þekkja miistnun góðs og ilis í stti-
iitn ívista eigiiti'leg'leiika. Að hera
virð'ing'tt ívrir bæði sínttm eigin og
ammaffa réttimdiifln. I.æra aö skilja,
aö góöir edgjnlegledkar eru sá bezti
effifðaiskaititnr, seim mokkur getur
láitdö eftir sdg, eða tekiö í arf. Og
þar eð í sammfaflk'a mamnorftiö
stiemditr í Líku samtomdi við eigin-
fagleiikana. sem hniöin gerir við
holdið, þá ætitu aLLir aö vera á
það vamdiir, aö Lá.ta sér amt uni að
afla sér óaöfimnainLeig'S mannorös.
Sem verður alt auðvieLdara, þegar
fóLk fer að afanst upp í þeirri J.ekk-
ADAI.HEIÐUR
323
‘‘Við Vritntn það ekkd”, saigöi koma hams, “v.iö get-
tam ekki komdst ino.” /
“Farið 'þiö frá”, sagöE Lávaröurdnm vdð þjónana.
‘‘Hiershöfödnigd, vift skuLum gamga dnm tv.eiir saman.
Aöaliheiöttr, ég er ltræddur uim, aö hér 'sé ekki heppi-
iegur staöur ■fvrir 'þdg”.
Ivávaröurimn g.e.kk á htirödrtia umz húm gaf eftir og
opnaöist. þaö logaði á nát'tLaimpa í herbi&r.ginu, er
var mjög ríkttlega skreytt. Alt var í óneiglu, gint-
stednar og föt lágm hvaö iimtnam iun ammiaö. ,Tiö
rúmdö stóö hertogainmam. Húm var í saima búniingi og
um kveLddö. Andldt henmiinr var öskugrá'tt af hræöslu
og þaö var sem aiugu hienmar ætluðu út úr höfðimi.
Húu tók .ekkiert eiítir, a>8 komdö var dnm í berbergið,
og emm einiu sinná rak húm upp þetita voðaleiga org,
semi simaittig í giegn ivm mierg og beiin,. I.ávaröuriiili
gekk til hieinniair og Ltgði ltönd sírna á heröar heutii.
Húm stneri sér aö 'hommm og ibemti á rúmið.
“IAtið á! ” æpti húm. “vijá4ö dóm mimn! Sjá-
ið hvie refising'in hefir hdtt mdg! ”
Dáviairöurdnm femt tiil rúmisinis og sá, að þar lá
hefftoginm mt Ormomt d a u Ö u r.
“Sjá.ið”, tnælti bún aítur, “þeitta er refsingtn, —
dótmtr mimm! ”
I.ávaröurdnin tók á brjósti hins dauða mamms.
“Haitui ier dáimn”, mælti hiamn, “og það er nokf:
uö síöari hainm dó”.
‘i'Hiefi ég dnepið hamm?” spuröi hún frávita af
hrseðslu.
“Niei, þér hafiö lekki drepið ham.n. því dettui
yöur iþaið í hug?” sagöi Lady Aðalhieiöur.
Þ®r höfðu vieff.ið svarnir óvindr fyr'ir að etflis íá-
utn stuíidmm síöam, — hatað hvor aöra. Em nú var
það gieymt. I..ady AðaLhedðúr lagði handliaggmn v.t-
am um hertogainmumia og Lagði höfuð hemmar aö
brjósti Íér- Húm kyati himar köldu, fölu varir, setti
tittigu, að hvier og edinm sé að ölht
leyti ábyrgöarftlllur tyrir sjálfum
sér, og að það sé ekki þörf á
meima hæfifcguim og hyggileiga út-
vöLdmm Ledötoga', ogi up'ptræöing.
því þeir veiröa til þá og þetrra
mmn allajafma þurta tmeö, nreira
og mimma.
Maffgir munti álita, aö allslierjar
friðuir geti aldnert kornist á, em ís-
fcmd’ingar æittu aö mdnsta I osti
ekki að hafai þá skoöttm- Vér vit-
11 m, aö ]>ó í'sLa.md væri bvgt af
djörfustu og £0 rræðrisfy Ls tu Ikt-
miömmim, ekki aö edns Norðtnötin-
um, hieLdur ednmdg skozkum og ir.sk
ttm Kefts, ]>á voru utn þaö leyt’
þegaff viö flest af okkur fiórtim r. f
IisLamdd, nálægt þrjú littiidrtiö ár
síðam tttorð haföi vieffið framiö þar
og sýmir þaö, að þaö er tiii þeirra
goþisku siöferðis edginLie.gfciika, en
ekki tii þcirra róinvcffsku, semi ails
herjar friðuff og réttlætfl er eítir-
væmtanlegt.
Jafatfféittd karla og kvemma er at-
riði án ltvers aJlsherjar friöur er
óm'öguLetguri. Kvemiþjóðin skykli
ekki edtitingis mjóta allra réttinda
til jafns viö karLmie.nn, sem borg.rri
og nreðLiflii'iir ttia'tiinfailagsins, heldttr
skyldi venjust á, að taka jaifmgifd-
an og óhlu'tdrægati þát't í öllutn
it'tnvafföamdii máLefntim lnenttsiiis,
svo vel sem í mieimtU'marleigum,
skymsetnisle'gum og vierklegum at-
höfninm lífsdms. lingimn mótþrói
skyldi edga sér staö milli karla og
k veit'Ha. Vamdaitnál og efffiöleikar
lífsims cffu þatt sötntt fvrtr báötttn.
Og þau skyl'du allajafima v.era sam-
taka. Bæöi haÆa jafman áhttga á
og ertt^ j,ifitt't hlU'tliafaflidi\ vclliftun
hemtiiLislifsins og manmifalagsins yf-
ir höfttö, og ier tnikið auöveldara
aö koma. á aLmemmri velmiegun, ef
ltieila •maimmfélaigiö, ám nokkurs kvn-
fcröis tilldts, er samtaka. Og frá
hvaöa helzt sjómarntiiöi sem er, þá
er það hæst nauösvmlegt, aÖ karl-
aT og konttr dvelji sattlam i friöi og
edndngu, sieim er alveg óLiugsanrti
nema á sönmiim jafnréttds grund-
vielli.
Thistfc, U'tíRr.
John Thorgeirsson.

ÞAKKARÁVARP.
Hér meö vil ég af hræröti hjarta
þakka öllttmi ]>ei'tn, er ýmistxmeð
pemiingagjöftim, kærfcdksríkri utn-
ön'nun eöa hvorii'tvegg'ja, hjálpttðu
mér á tnoðan maötirinn mi'imm sál-
ugi, Páll /óhanmsson, Lá bamaleg-
tnta', og edtis eft.ir að hamm dó.
Sktilti þar fvrst nefnd Mrs. Anna
Arason og börn bemmar, og svo
“The Argyle Brass Bamd” — setn
Piáll sál. tdlhevröt — er stofriiaöi til
sarukomii til arös fvrir miig. Etnn-
ig þakka ég Glemiboro Isleindnnguni,
sérstaklega herra Jónd ölafssyni
og konit hans, fvrir alLa þá hjálp
og velviLd, er þetr attösýndu mér,
bœöd til oröa og yeffka..
]>e.ss vdldi ég óska, aö e.kkert af'
þessu fóLki ætiti uokkurnitíniia eins
bógt og ég áttd þamn tíma, og biö
ég 'guð að varövedta þaö frty því
og öllu iHu.
Glenboro, 23. júní 1908.
J óninia Jóhannsson.
H
Kl .IIHIi Kl Xi IjII ok TVÆR
skeintileKar sögur fá nýir kaup
endurfvrir að eins OÍ .OO,

inir árciðtinlegustu — og þar
nteð ltinir vinsælnstu —
verzlunarmenu auglýsa 1
Heimskringlu.
—The—
Criterion Hotel
McDermott Ave.
Nýtt. vsndað gistihús
nieð ágæt herbergi,
vönduðnstu drykkjir
^ og fíuustu vindlar.
A7inpælt tneðal íslendinga. Er
beint á móti Tribune bygging-
unni á McDermott Avenue.
MORICE NOKES
EIGANDI
Woodbine Hotel
Stœrsta Billiard Hall ( Norövosturlaudiua
T(u Pool-borö,—Alskouar vluog viudlar.
Lennon ft Hebb,
EÍKendur.
SPONNÝTT hótel
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John ricDonald,
eigandi.
Jaraes St. West. Rétt vestau viö Main St.
Wiunipeg
Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar yíir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um hðnd haft §r
af beztu tegund. Reynið oss.
MIDLAND HOTEL
255 Market St. P/ivne 3491
A/ýtt hús, nýr húsbúnaður
*■ Fullar byrgðir af alls-
konar vðnduðustu drykkj-
um og vindlum f hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar á dag og þar yfir.
W. G. GOILD :: FKED. D. PETERS,
Eigendur
wínnipeg ::: ::: canada

Jimmy’s
HQTEL
Rétt á bak við Pðsthúsið
Islendingar ættu að
reyna þetta gistihús. í
hressingarstofunni er sá
eini íslenzki vlnveitiuga-
maðnr í AN iunipeg.
Jhiiicm Tlioi'iie,
eigandi
Fyrruin eigaudi Jiraniy's Restauraut

324
SÖGUSAFN HEIMSKIiINGUU
svo oft höfðu íaffiÖ bæönds og fyri'rliitniinigiaroröum
it'in hattia.. Htim klappaöi hie.nin'i ein.s og hún væri lít-
iö 'harn.
“þeitta hefir veriö voöasjón fyrdr yður. það er
ekkii að fufffta, þó ]xrr séuö hræddar”, sagði húin.
Hitin, rteyindii að hugga hama, og hieinmi tókst a'ð
setfa h'ina ofsalegu hræðslu her to.ga.in nunatar. Nú
sttieri Caffeji lávaffður sér að heflwti.
“Nitia", sa.göii ha.n'ni, “treystið þér yöur til aö
se'gja frá því, sem við befir borið?”
“lvg veét ekki. Eg Kom liingað imn fvrir þretn-
ttr S'tutidutn síöaflt, og þá tiaLaði miaiðurinm minn við
mtig, og spttröi hvar ég hetföi veriö, ett ég svaraði
hon'U>m niokkuð afunid'iin'. Eg var ekkert syfjuð og
tók 'því hiók og 'fiór aö leisa í henflii. Við töluðuin
ekki tnieira aaffniao. I?n né'tt á .eftir hevrðd ég þung-
ar stu'nflir. — Rg skáftii tniéff ekkert af því, en hélt á-
frafln að Lesa hértt'm bil í 3 klnkkuitfm'a.. þá fanst
tnéff alt í eiinn eflins kotnar liræðsla gaignitaka mig. Eg
beyrði ekkcrt hljóð, eirnga mdnstu hreyftngm. Ö, það
var svo 'hræðileigiti, —‘ svo óttaLeigt. Svo gekk ég aö
rúminvr, aitigflt hams stóöu o.pin og sýmidust að á&aka
mig. ]>aö er dómttr miitMt, — já, dótnur minn! ”
H’ttn rak upp hátt hljóft, rejí sflg úr faitgd Aftal-
heiðaff og fleygöi sér á gólfið.
Sorgin lnefir hálftruflaÖ f.ana”, saigöi hershöfðittg-
iíMti. “H'veffmiig æbtn dattö'i tna.nms hien.niar að \era
heigniiittig á batliA; ? þiér getið ekkiert hijálpaö hertog-
ainrt'm fraflniaff, Carem lávaffður. það ibeziba, setn þér
geitið gert, er aö sefltida eftir læknn”.
I.ady Caffeo hatfiði vaktniaö viö háva'öattin og gaura-
gafliigiiinm og kom rtú iinn.
“Er iþaö möguleigt, aö bertoginm sé dáinit?”
spfltrði hiún. fan í því sá hún hertogainniuina og
þurfti ekki iamniaö svar upp á spurrtiinigu sínia.
“Hversu hræödJieigit er ekki þebtal.” sagöi húm.
ADALHEIDUR „ 325
Heiritogdinffi hefir dáiö í sama heffherg.i og kona ltans
sait í, ám þeiss hún hatöi minstu lniigmynid ttm það.
Cr hverju dó ha.nn? "
‘■‘þaö h'lýtur aö hiaifia gemgiö að honuim hjarta-
sjúkdómur”, saigði kaiitaimr Randolph. þó Leit ekKi
út fyrAr, aÖ bainn geingi meö hanm”.
Jnaið Leiö ekki á löngu þar til læknar komu. þeir
gá.tu náibtúrLeigai ekkiert gtert, sögöu bara aö hertoginn
b.ifiði dáiö, fivrir tveiinur tím.tvm sí&tn, að ölluiti l.k-
indu'ini þeigar koiiiam hevröi stumtir haflts.
Eimm læknamna horföi vandfciga á amdlif ltiits
fraflnliiöná. “Hiamn hefir ekkt liðið miklar Hkamlegar
kvalir”, sagði ha.nn, 'V'Ji ]>ó ec ég viss tnn, að stð-
ustu stiumdiir haflis bafa vorifi tttjög kvaLafullar. And-
lit dáins mamms er vainiaLega bLíitt og róLagt, ett
hjaffta þessa manns hefir liðið mijög, þar tdL dauðinu
gerði endia á lífi hams".
Læknarniiir snéru sér nú aö hertogainnitnni, en
gáitu ekkert hjáLpaÖ befltmi. Hún var viti sintt f;ær
af hræðslu og saimivizkubfl'ti, em viö því gefmst svo tá
tnieöul.
Em tHKkirfcigast af öllu var, aö nú þrý'Sti hún sér
fasit uipp aö Ijady Aðalheiöi. “Vierift hjá met' ,
æpti lvún. ‘'‘SLeppiö ekk.i hönd mflii'ni. þér eruð svo
góðar., — vieriö h.já méff og vieirmdiö mig fyrir reifti
guös! ”
Alla nó'titina sa't Ladv Aðalheflöur hjá hemmi >g
neivndi aö hii’gga hama, em ára'nigursLaiti.sit. Hin ó-
gæfusaima kona, sem haföi seitið þegjamdii og í illu
skatþi meðam maðttr hemmar var aö devj.t, gat livork:
fundið huggun, hvíld né firið.

3-2Ó
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
LXV. KAPÍTUU.
V'
T,áf befftogiamis fnéifctist nú ttm aLt. Hamm hafði
verið háit’t seittur í mjaiumfieLa'ginu og einfltiig rnjög vin-
sa*LL imiaiöur. H'eirtogaininumfliii Leið mjog illa og eng-
inn fékk 'aögang a.ð he.rbeffgi beninar, tueima þjómustu-
stúlka, hiMtAiiar og Lædy AðaLbeiöur.
Laid'. Aöalbeiiðtir neynd/i niieö ölLtt rnóti að hug-
Veikiiflvdi henmar stöfttðu imest af hræðslu og ótta.
hnoystia hama, em þaö kom fvrir ekki. Fyrir hug-
skotssjónii'm lneiitrtiar sveif ait af þessi sjóm, er húu
kotn að rúmj'.nu og sá, aö hamm var dáittm.
“Giatur t'kki sk-eð”, sagði hún a'fimtr og aftur, “að
cí ég h.iföd komiiö tiil baos, 'þe.gar ég beyrði andvörp
hatiis, að ég heföi þá geitaö fnelsað líf ham<s ?”
Daig og nótit vakti þessi spurnáng fyrir henni :
Hvaö var ]>aö, sem dró hamti til dauöa ?
Mar.gir lækmnr komu aö skoöa líkið, og efitir
lanigt samitaL sín á nxiLli kváðust þeir ekki g&ta gehö
aöra orsök fyrir dauÖa ham« en aö guð befði tekið
hamin til siflt.
neimttri bjafftasjiikdótm, — svo þ.'im var ómögulegt,
Hann haföi ekki tekið Lnm eitur og Leið ekki af
aö gr.’fa ööruvísi úrskurö. En alt svtt líf kvaldist.
beT'togaintmm af þeiirri bugsttn, aö hún myndt hafa
geitaö fffíLsaö l'f hams, ef bún lieföi kotnifi til hams,
þeigar hún heyrðd hamn stynja. Hún vissi, hve inni-
le.ga barnm elskaöi haima, hve
hennii, og svo — er hattm sá,
hann — þá brasit hjaffta bams.
Aldrea gait búm gleymit augna.ráöi hains, þegar
hún lang því, að hún elska&i hann, — hvílik örvænt-
alt bans líf tilheyrði
að hún ekk'i elskaöi