Heimskringla - 30.07.1908, Blaðsíða 4

i
«W|,»til
$ ta w íWí
fttí iífití.
asis«sgiHGn
4,<w"c*'-.
■«»»■■■.Wli..'

Íffl^MíililíiiM»i!«iiiJ«l«l«Jsi«ji^&iiSMiidá
Hvað er svo
Gott
sem nýtt, ferekt kjíit? Hvað
er betra að borða en gott kjöt?
Og hvar fæst það betur fiti-
látið en einmitt hjá oss. Tele-
fóuið oss eina pöntun og reynið
C. Q. JOHNSON,
K9ÖTSALI
Horni Ellice og Langside. Tel
□roaaga
2681 ■
________ H
Giftingaleyfisbrjef
selur Kr. Asg. Benediktsson,
477 Beverley St. Winnipeg.
FÉKK FYRHTTJ VEEÐLAUN' Á SAINT
LODIS SÝNINGUNNI.
Cor. Portage Are aad Fort St.
Kennir BókhaUl, Vélritun, Símritun,
Býr undir Stjórnhjónustu o. ti. Kveld
og dag kensla. Serstök tilsögn veitt
einstaklega. Starfshögunar-skrá fri.
Drs. Ekern & Marsden,
Sérfrœöislœknar í Eftirfylgjandi
Kreinum: — Augnasjúktit'nnum.
Eyrnasjúkdómum, Nasasjúkdóm
um og Kverkasjúkdómum.
í Platky ByggiugUQui 1 Bænum
drand Foi-Kh, Ai. J>ak.
Cancer Cure.
R. D. EVANtí, semfann upp
hið víðfræga lyf til lækninga
krabbaraeinnin
óskar að allir sem nú þjást af
krabbameinum, skrifi sér. 2.
daga notkun meðalsius, lækn-
ar útvortis eða innvortis krab-
bamein. tíkrifið strax til R. D.
Evans, Brandon, Man. 27-wi
Skriíið I
yður fyr- I
ir Heims- [
Heimskringla f>arf að fá 300
nýja kaupendur á þessu ári
Híin óskar þessvegna að allir
góðirmeMuogkoinir vildu gerast
kaupendur þess sem allra fyrst.
Nýjir kaupeudur sem borga fyr-
irfram, fá 2 sögur gefins, og 5
sögur úr að velja. Hvað sýnist
yður? Hkr. þakkar kaupendum
sfnum innilega fyrir liðin við-
skifti, og vonar að geta þóknast
þeim 1 framtTðinni eins og á lið-
inni tfð — og betur.
kringlu,
svoaðþér
getið ætíð
fylgst !H!£
málum
Islend-
inga hér
og heima.
}>jói5 'okkiur b'iii bkkái kjálf-
sköpttðtl vlti.
Spilhitig ínió5uitniá4sin« er sjálf-
skapað víti.
það er aU'ðvitað, að hver sttiá-
þjóð Veröur að I&ita sér mentunar
í •bók'truenitir hinaia staerri þjóða og
læra aií þeiim ýmsa vinnu. Og það
er auðsæititi, að tungu smáþjóð-
annia hlýtur jaínian að vera hætta
búim af slíkum tnökum, ef engrar
viarúðar er gætt.
Við höfiuim verið varúðiarlausir.
það er nueinið.
Við höíum átt ttiest viðsk.i6ti og
mianitiamök við Diani, þess vegua
er ísleinizkan orðin dönakuskotiu.
-Kf við hefðiwn í þess stað og jatn-
letnigi átit mök við þjóðverja eða
Engtemlimgia, þá mutiidum við
vaJalaust vera orðnir háltþýzkrr í
taJi eða aJenskir.
þetta alt bjó mér í hug á aldar-
aímæJi Jóniasar HalLgrírn s so na r.
þiess viQgnia va.kti ég miáls á því
þá í kveddveizlunmi, að stúdienitafé-
lagiið ætti ekki að láta staðar
numið Við e i r I í k i Jóuasar,
það ætti að reisa þessum nuesta
ritsnnJliing þjóðarimmiar á nútíðar-
miáJ Jifandi minnis-
varöa, taka aldiaraimæli lians
til þess, að vekja nýja, síliíándi,
miáttuga viSleitna í þá átit', að
vernda móðurniiálið og auk,a íeg-
urð þess og orðgnótt í ræðu og
riti.
þaið var tiJJaga mín og er enn,
að stoíniað sé eins komar íéJag í
þessu skyni. það st' skiipað 12
mönmumi, eða 18, ei fært þykir.
Hugsa ég mér, að st'údetttaáétegið
niefni til fyrstu m'einmina og neítti
þá, sem iæraistir eru í mióöurmál-
intt og fúsastir að vinm.a því giagn.
J’in upp £ró því kjósi þessir mál-
varnarmenn, ief svo má
seg'ja, sjáJfir í skarðið, þá er öin-
hver deiyr íélagsmianina.
Við kÖIlum beztu skiálditi þ j ó ð
skiáld. Við gætum eins kallað
beztu höiuatidiíWiia þjóðltöfunda.
þ e i r og þeir e i n i r æ ttu að
íá rúm í þessutn flokki, sem í það
oig þ<ið sittni eru taJdir ritfeerastir
og ibtezt að sér í málinu.
það á að vera sómi, er títnar
líða, mikill sómd, að eiga sæti með
þessttm mönnum. Og allir ungir
edniistmean meðal meintamia'ninianina,
munu þá gera sér Lar um, að
t a 1 a og r i t a sem ibetzt — til
þess að gieta kpani.vt t* tölu þjóð-
.höfund;i.nna. Kða : vtlja ekki öil
skáld verða þ j ó ð skáld ?=
Hins vetgiar ber að beimta af
þessum tmönnum, þessu fiélagi,
hviað sem 'það yrði nú kaJJa'ð, að
þeir vinoii m'óðurmáJinu alt það
gagn, sem þeir gieta. þeir eiga
sjálfir að sernja, eða gaoi'gast fyrir
því, að samdiar séu góðar
k e n s 1 u b æ k u r til að kenna
nngum mönnum móðurmálið. þeir
eiga að viiktkíi að því, að ú t -
r ý m a, seam mest má verða,
útlendum kenslubók-
u m úr skólunitrm, eot £á í jteirra
stað ísleoizkar keat.sluha'kitt'r. þeir
oiga að gera sér aJt fár um, að
reJca á flótta allaiU þann urmul af
útJöndum orðum og setnjngotm,
sem nú eru á reiki í daiglegu t a 1 i
— og þeér eiga að ganga Juerserks-
gang,
Meðal a,nnara þjóða er enginn
tailinin með rmeintuðum mönnum,
sem ekki talar móðurmál sitt
lýtalaust. V { éiga þessiir thaí
varnármieiuti að komta til leiðar,
smá'tt og smá'tt, að eaugiatin ls»
katidiMig'Ur sé hisiitinn miemrtaður
ttiiaöur., el ballin talar ekkj íslenzku
lýtalaust. 1 einu orði sagit : þe.tta
fiélag á að verða máttoarstoð ís-
Jeaizkrat mennangar.
þótt ótrúlegt nuegi virðast, hefi
ég heyrt utan að miér, að ekki
rmuni verða til 12 menn, því síður
fleiri, er séu fúsir og íærir til slíxs
starís.
Ég trúi því ekki.
Ég þekki fuJlmiarga mienn, sem
óefað eru í æ r i r til %ð hefja
þessa veglegu ibaráttu. Sjálíur ér
ég óíær, veit é.g viel, og vil spara
öðrum þá fyrirhöín, að seg'ja rmér
það.
þó gagmar ekki færledkurinn, ef
viJjann viamtar.
En haldið þið í alvöru, að eotgir
12 miann séu tiil, eða i8, mieð«I rit-
færustu miaaiina þjóðaTiinnar, er
séu fúsir til, að vdnotia m'óðurtnál-
invt það gaigu, sem tiJJagan fer
fram 4 —• rétt tál að byrja verkiö.
Eg skil ekki það vantraust.
Mér finst alt bienda til þess, að
þjóðin sé nú að taka si'nnaskiflum,
beaini sé að eflast trú á mátt sinn
og miegin. En þeirri trú mun vata-
laust íyJgja nýr vilji og autcir.n á-
httgi á hedll Jands og lýðs.
Sannast aið segja : það æt-ti að
Icienna hverju harni að skynja og
skiJja, að auðnu þjóðarinnar er
undir þvi komin, að hver kyr.slóð
látd sér sa-rn allra aoinast ttm þjf ð-
ararfinn, svo aö hver maður hirði
ernn irneira um arf þjóðarinnar eoi
ttm eigur súuar, moti meir lieill
lueiildarinnar, en Jiagsmuni sína,
einda Jíf sitit, eí því er að skifta.
En þjóðairarfunnn er tvískift'ur.
Landið — það er .föðurarfur
þjóðarinnar. Málið er móðurarfur-
inn.
þetta tveut höfum við femgvö að
erfðtMn, og við eigtim að verncla
það og skila því óskertu, Jielzt
fegruðu og ba-ttu í bemdur kom-
amdi kyinslóðar.
Við eigttm að yrkjá tún og akra,
þar sem nú eru móar og mýrar.
Við eigum að brúa allar toTfœrur.
Við eigum að klæða hltðarnar
skiógi. Og við eigttm að standa
þverir giegn.þvi, að ti'tlendiiingar fai
eiigmarráð yfir nokkrum skika=. —
þessi ásetningur er nú, sem betur
fer, á hviers manns vöruan.
. En við eigum 1 í k a að hafa
aJlan hug á því, að vernda íslenzka
tungu, móðurarf þjóðarinniar.
Og þar er hættan mikJu meiri.
þó að landið f.in í órækt, getur
komandi kynslóð rækta.ð það aft-
ur. þó að úitleudimgar klófesti
jarðeignir, má kattpa þær aftur.
En eí móðurmálið fer í óræJcit, ef
það visnur á vörum þjóðarinnar,
þá á það enga viðreisnar von, -
lítið tdJ Færeyja og' Noregs.
Ég hefi nú lýst tillögu minní.
Nú stil é<g íélaginu málið í hendur.
Ég veit, að það er þá í góðutn
höndttm. Hvað sem i tnóti blæs,
er ég þess fulltrúa’, að þeitita félag
muni aldnai gleyma því, að hér et
nm að rœða merkasta mál þjóð-
arinmar, hennar móðurmál.
G. BJÖRNSSON.
Stúdeutafélagið fól meímd manna
áð íhiigd JnesSil tdliogll. Éltlf iækí-
leiga íhuigitln og Util'i æður 4 itlörg-
um fundtlth, saJtuþýktu stndentar
á fundi þriðjudaginn iö. marz, að
lela 6 mÖnnum að koma á fót
sjálfstæðu félagd til Verndar móð-
urmálinu. En þeir seix m'enn eru
enn ókosnir. Stefnuskrá hiais nýja
féJags skyldi vera Mk þvt, seoni um
luaiði verið talað í fyrstu, en fé-
laigatala ótakmörkuð, þó svo, að
jaína.n væru innan féiagsdnss 18
miaama flokkur, starfundi manna,
og skyldi þeir eiinir skipa nýjan
manat í annaðhvort awtt sæti í
þeám flokk, en anoiiaðhvor't sæti
skyldi ski.pa svo, að aðaJfundttr íé-
lagsins mefndi til 3 menn og tæki
starfsflokkurinn einn þeirra. Hér
ar ekki rúm til að gera mánari
grein fyrir þessu fé’liag&áiorm=i.
18. marz 1608. G.B.
(Skýrnir).
DÁNARFREGN.
þ’ann, 29. lúní sl. andaðist að
hiíiitniili sínu í Foam Lake bygð
mierkisibóndinn GUT'TORMUR SIG
URÐSSON. Hann var hmigánn
mjög að aldri og beilsan biluð.
Baataaniein hans var brjóstveiki.
Guýtormur heitfnn viar fæddur
þainn 24. feibrúar 1837, að Geita-
gerði í Norðurmúlasiýslu'. Foreldr-
ar hans voru þau Signrður PáJs-
soot og þorbjörg J ónsdóttir. Átti
hann kyn sitt að telja til miargra
hiuna beztu ætta austanJands.
Árið 1860 þann 7. okt. gekk han
að eiiga heiitmey sína ölöfu Sölvæ-
dótitiir Einarssonar frá Hrapps-
gerði, og voru þau hjón nær því
48 ár í hjónaibamdi. Guttormur
nedsti fyrst bú að Hrappsgierði, og
flut'tiist þaðan eftir nokkur ár að
Hö'fða í SuðurmúLasýslu. þaðian
færði hann Jni sdtt aftur að Foss-
völlum í Jökulsárhlíð, en síðustu
5 árin á Islandi bju.ggn þau hjón á
GaJtastöðum í Hróarstuingum, og
flut’tu þaðan viestur hingað sumar-
ið 1886.
Setitust þau þá að fyrst í isl.
bygðdnni í Dakota, og bjuggn tœp-
ar 2 mílur auðaustur frá HaJl.son.
Árið 1896 flnttist GU'ttormur aftur
með fólk sit't austux til Minnesota
ríkis, tiil hinnar svoniefndu Roseau
nýtendu, en er IsJeoiidingar tóku
sig þaðain npp 1903, fór bann vest-
ur tál Saiskatcbewan tnJ bitunar þá
nýimymduðu Foam LaJbe bygðaf,
og andaðist þar edns og áður' er
sagt.
Jarðarför hans fór fram þoain 3.
þ.m., að viðstöddum fjölda manns
og töluðu yfir líkinu séra Einar
Vi;f’ússon frá Desjamýri og Dr.
Sig. Júl. J Óhanniessott'. Guttormur
var jarðse’ttur á heimajörð sinni,
og hvíldu þar fyrir tvieiir ættingjar
hans.
1 fáum orðnm verður Guttormi
Sigurðssyni ekki Jýst. H.aittn var
alla daga vinsæll tneuður, fastur í
Jundi, karlmemnd ' og maunska.ps-
maður, og þó átti hann ekki Jttnd
með öllum. Hann var frjáls í skoð-
unaiim, djarfur og hreiinlymdur, vin-
ur vina ag fyráirm'enint, mátti þar
ætíð mann sjá þar s«m' ha'nn var.
Mieðaoii bedlsa hiams Jeyíði, tók
hamn þáibt í bygðamáJum, ag var
þar ja&tan hreiinn og heill, en fast
sótti hainn það, sem hugur hans
tóiié ÍjtúJAtiW Öj( kéýk'lÍM ékkl VÍÖ,
þó einliVierjir væri ttíóti*
tJágSVefik haiis Veröur ekki talið
hér, en skarð et höggvið í land-
náms'manna hóp vorn við burtíör
hans, og það mikið.
Hann eifcirlætur 6 börn, 2 dætur,
báðar giítar, og býr önn.ur heima
á IsLandi, en bin (þorbjörg) vest-
ur vdð haf. Synir hans (4) HaJJ-
grímatr, Sigurður, þórarinm og
Jón, búa vestotr í Foam Dake.
Haits er sárt saknað af vinum
og vattdamön'ttum, því vdð burtför
bans er brotitkallaður góður dreng
ur og sammur Islendingur.
Friður guðs sé meið minningu
hans, ætitmennum og gröf!
Vinurfrd landnámstíð.
8éíitlíð Heíttiskritiglu t*l
vina, yðar á íslandi.
Til fulikomnustu tryggiugar
Vátryggið fasteiguir Jlfcttr hjá The
St. Paul Fire &
Marine Ins.Go.
Eignir félags. eru yflr
’olla *
_________,___ milllóu
dollars. tíkaðabætur borgaðar af
tíau Fraucisco eldiuum mill.
SKULI HANSSON & CO., 55Tri-
buue Bldg., Phone 6476, eru sér-
stakir umboðsmeun.
K. S. I.iiuited
Aðai umDoðsmeuu
Phone 2083 219 McIntyre blk.
Heitir sá vindill sem allir -eykje. “Hversyegnar\'
af þvl hann er það besta sem meun geta reykt.
ísleudiugarl muuiO eftir að biOja um Tf, JfjÆ
(UMON .MAI>E)
Western t igar Factury
Thomas Loe, eigandi Winnoipeg
Mmú Lapr
nExtra Porter
Styrkið
taugarnar með þvl að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, & undan hverri
máltíð. — Reynið !!
EDWARD L. DREWRY Wiuuipeg, Cauadtt.
Department of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita Jandinm raka til akuryrkjuþarfa. þess vegua
höfum vér jafnan nægan raka til uppskeru tryggingaT.
Ennþá eru 25 nMlíónir ekrur óteknar, sem tá má með heim-
ilisréitti eða kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, nú er hún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúataJa \Vin<ni]teg borgar árdð 1901 var 42,240, em nú um
115 þúsundir, heíir meir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fuilkomdn, 3516 miluT jára-
brauta eru í fylkintt, sem allar liggja út frá Winnaipe'g. þrjár
þverJandsJjrauta lestir fara daglega frá ,Winnipeg, og innan
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Graod Trunk Pacific
og Canadian Nortbern bætast við.
Framíör fvlkisins er sjáanLeg hvar sem litið er. þéx settuö
að taka þax bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sarna vöxt
á sama tímabih.
TIL IKBDANAOA :
Farið ekki framhjá Winnip.eg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fulikomnar upp-
lýsingar um hedmilisréttarlönd og fjárgróða ruöguieika.
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála-Ráðgjafi.
tíkriflö eftir npplýsiuguui til
.l»Hf-ph Bnrkr .Imm, Hnrtney
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TORONTO.
AÐAI.HEIÐUR 351
m,jg eikki burt frá þár, eJskan mtn. Nú skulum .við
bæðd vierða Jramiitngju s öm ’ ’.
Caren Jávarður sagði ekkert, en v.irti 'þegjítndii
fyrir sér hdð titidurfaigra and-lit, er ktut að homnn.
‘,‘É.g get ekki afborið það”, stundi hainn mpp eiftdr
tiokkra stund. “Faðir miun rændd þig þvi, sem þér
tneð rétitu bar, og éig hefi tekið við ráatsíéinu. Ég
htfði heldur viljað deyja en vita þotta”.
Nú gekk Lady Careot til somar síns. “Allan,
þó allur liedmurinn áleJli föður þirnn”, sagði luin
djarfloga, “ska.lt þú ekki mieð ednu einasta orði gera
það. þú verður að miinmst {ness, að ha.mn framdii
aíbrot þeitta af edmt<)«iri umJi.ygig.ju fyrir þér, og að
það styttd lífdagwt híwiis\,
“Eins og það nú hefir eyðilagt líí mdtto”, ságði
sonur hcawtar.
“Hvernig vildi þetta tdl, Dady Caren ?” spurði mú
hershölðdngiimn.
‘‘G'Uð varðveitoi rmig frá, að áifelLa hanot eot afsaka
mig”, svaraðd húoi, “en ég vissi ekkert um þetta fvr
eai hamm Já banaleigmia, þá sagði hnatin mér .það.
‘Ég man eét'ir því, að þegar lærshöfSimgivmn kom mcð
Aðalheiiði til okkar, sagði hann mér, að hún væri
dóttoir eiínJivers 'bezta vimar síns, sem á baimasiæai’g-
inni heifði beðið hanot' fyrir hatia. Amttiað' vissi é.g
ekkii, fyr eot hann svo lagð.ist bamakguna, þá var
hanim næstum frá sér af samvizkubiti. þó hafði
haotn í erfftaskriá sinn.i gieoigið svo frá, að Aðalhedðttr
bdði eogan skéða. , Hann gerði boð eftir Aðalhetði
og mér, og sagði okkur alla söguna, og sárbændii
okkur, að segja Allaot aldriei frá því.
“ ‘Ég gat ekki gert son mámn arflausa.n’, sagði
hann, er hamn bað okkur um fyrirgieftiding'ii. Ég
'fceáð og bedð mi?ð, að segja honum þetota, og svo
loksdns gat ég með emgu mótd sagt honum það. Ég
hélt líka, að alt færi vel, ef hann giftist Aðalbeiðá’.
352 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
Hann tók um hönd mfma og Jeáto á ni'ig deyjandi
fctænaraugum :
“ ‘Ivofaðu mér því, kæra kootan mfn, að sogija
Allaoi aldnei frá þessu. Iliann þarf ekkert um þetta
að vita. — Honumi þykir svo væ.nt 11,m mig, og ltan'n
ber svo mikið traust tiJ mím. Ég vdl ekki, að ha/nn
komist að þessn, — ég er viss um, að ég hvíli ekki
rólegttr í gröf miotnd, ef hiaatin kemst að iþví’. — Hiamn
sagði nnér í hv© miklu stríði h'anu hefði átt vdð sjálf-
an sng’, — ástdn tdl soaiar hans ain.mars vegar, hdns
vegar trueðviitundrln rnn, hvað rétot var. En svo hélt
hann, að hamn hcfð'i komdð því vel fyrir. því,
sjáðu Allan, hcifðdr þú elcki átot Aðalhedði, þá var
allur arfurinn bennar. ó, sonur nuatfli, — scmur
tndaiin, taJaðu ekki iJla um föður þinn., áfeldu hann
ekki, því honin syndgaði af eiattoómrí ásto til þín! ”
I/ávarfturinm lyfti móður siovni upp, tók hana í
fa.mg sér og sagði : “K<rra móðdr m»m, hversu
þuotiga iJyytði hefir þú elcki mátt ber.a, og þó ertu
jafn saklaus af þessu og ég er. Ég fæ ekki séð, að
þú þurfir að áisaka þig hiið mdnsta”.
“Ég ier ekkert; að hugsa um sjálía mig. Allao, —
ég cr eánintigis að hugm um mattninn min.n sáltiga,
föður þinim. Ó, hvað ég elsk.aði hamn haitt. Hiann
va.r að þessu eátwt undamskiJdu svo heiðarlegttr og
góður maðtir!. Ég þoJd ekki að hugsa um það. —
Pg er viss um., að haimm drýgðd symd þessa af# ást tiJ
þín. Hontim þóttá svo ntd.kið til þín koma. Og e4
þú v.iJdiir tala h Irýlegia um han.n, þá gætd ég betour
borið sorg mima”.
AlJain l'ávarftuV átotd í tndklu stríftd við sjáJían sig.
Haotaii liaitaðii alt, siem óbe,iðarleigt var, og umhttgsun-
in um það, að íaðdr hans haifði giert sig selta.n í þessu
var það bitraistoa, er fyrir hann hafði komiö. Harnn
hafði á'Valt verið svo stoltur af foður síuum, — hann
haiðd elskað og hieiðrað minnimgu hans, Nú gat
'AÐALHÉIÐUR , 353
hamn það ekki Lenigiur. j>ó var það, eins og móðir
hanis ’ saigði, gerto haais veijpna, Hann letit á hdð sorg-
mædda andl.it móftur sdotniar og sárkeatdi í brjósti um
hauai. Svo Lamt ham.n miðwr að heinnd : “Líttou upp
mamrmia. Ég lofa þér, að taLa alcLred illa um föður
minoii. það er edms og þú sogir, hann hiefir látoið
bldmdiast aí umhygjgju fyrir miór. Ég Jtæði jáita það
og trúii því. Ég skíil aildreá tala um þetota, og neyna
að gJieymia því, aö ei’ms eií þú vilt verða ánægð ajtur
og reyna að Jtrosa”.
“þú Iwfir ávalto verið óvanaJe'ga gott barn”,
sa'gði vesalings I.ady Carem. “Mér hefir ávalt þótt
mjög vænto um þig, og é.g skal nú reyna að verða 4-
nægð aítur”. ,
‘í‘það var ekki meAnáng mín., að koma meinu iilu
af stað”, sagðd nú hershöfðin.ginin. “Mér felltir alt
þt'tta mjög illa. Samto álíto ég rétto, að þér íengttð
að vdita þetotoa, Allan”.
‘■‘Ég er yður mijö.g þakklátour fvrir það”, svaraðt
AfJan lávarður straix, “annars hefði ég aldred íengdð
að vitoa, hve góða og göfuig'lynda kontt ég 4. En nú
skal sannJedkurinn verða teiddur í ljós. Ekki eitnn
eanacsta dag Jengur vil ég vera í hinna fölsku stöðu
min«ii. AlJir skulti fá að vdrtia, að Aðajihie.iður var
erfingi Brooklands, og hvermig öJlu var hátotoað”.
‘i‘Nai snéri I.fldy Car,en sér aítoair að syni sínutn :
‘'Hviernig gtcitur þú grrto það, AlJan', |án þess aö
fólk fái að vi'ta um, hvað '.faðdr þinn geirii?”
‘•‘Ég vedit það ekki, mammai, en þú mátto vera
fuJlviss um, að tg í framtoiðinni að eans skal koma
fram ein« og ég í raatn og veru er”.
“Élg geto ekkd séð, að neiota nattðsyn ber'i til, að
gera þaö kuummgt nú”, sagði Jiershöfðdoiginn. “því
retotolættn/u hefir nú verdð fulJnœgto, og Aðalheiður er
eifandi Brooklands með fulltmi’ rétoti. Lady Carem,
fylgdð ráðd míau. ViS skuluxn bæða fara úto og láta
A54 SÖGUSAFN. HEIMSKRINGLU
unga fólkið gera úto umi miáJiefaiii sín í einrúimd. Kom-
ið þér meö ntór, Ég er hræddiur um, aið ég sé nokk-
uð 'bráðlynd'tir moð'Ur. það var ekkd imedniinjg miu
eða tilgattgiir, að hrygigjai nieinn. En sannleákurinm
varð að kom.a í ljós. Hugsáð nú ekkert miedra ura
þetta. AðaJhiedður ibæitdr úr því öllu samatti. Húo
er sú bszitia og sky.nsaimasta ko-ua, sem finst undir
sólumaid.
::: £ 1 •• \.
1 • •
• ■"» '-rnf
LXXI. KAPITULI.
I.ad.y Aðalhieiður stoóð grajkyr eftir að hershöfS-
Lnginn og Lady Caren gtengu út úr beybergi'nu. Ga t
ekki skeð, að húm væri að hugsa um, að. hún nýltga
hafði sýmt miannii sínum þau fyrstu ástaratlot, setu
huti nokkru sdnna hafði vedtt honntn, og hún eins cg
hálf 'blygðað'ÍK't sín fyrir það ? Jú, það var cinmilt
það. Hún hugsaði nú aö eins um það.
“Hon.um finsit líktega ég vera ókveinleg og fram-
hleypdm'”, hu.gsaðd húm, “ea» ég hugisaSd að eins' uru
að huigga hanii., og fiá hann tiil að gJeyma þessu”.
Hum. sitalst til að lita á hann, til að sjá, hvort
hanm væri reáöur v.ið sigi. Hún varð aft lita t.l jarð-
ar umdam augnaráða bans, því í því fólsti jneira af
aðdáun og, táJbijáðslu, en ást. Húm hafði alarei séð
hanmi horfm þamndig 4 sdig áð'ur. — Hatui getk nu til
hemaiar.
“Aðalheiður”, sagði hanin, “fyrst og fnemst verS-
ur 'þú nú að segja mér, hvort ég er vakamli eöa sof-
iandd”.
"þú er.t glaðvakandi, Allan,” svaraöi huu og
'brositi' éedmnjisle'ga.
V

1