Heimskringla - 17.12.1908, Qupperneq 2

bls 2 WINNIPEG, 17. DES. 1908.
HEIMSKR.INGLA
Heimskringla
Pablished every Thursday by The
Beimskringla News 4 Pnhlisbioe Co. Ltd
Verö blaÐsios 1 Canada or Handar
|2.00 um ériö (fyrir fram borgaö),
öent til Islands $2.10 (fyrir fram
borgaöaf kaupendum blaösius hér$1.50.)
B. L. BALDWINSON,
Edifcor A Manacer
Office:
729 Sherbrooke Street. Winnipeg
P.O, BOX 3083. Talsfmi 3812,
Trúarjátningarnar og
kenningarfrelsi presta
Eltir Ilarald Eíelraon.
Y (SKÍRNIR)
Grein sú “U'm kiwiningiarf'nelsi
pnesta”, sem hiér £;r á efitir, er tek-
in úr tímarit’inu Skírnir. Hún er
rituö af s.' ra Haraldi Níelssyni,
prestaskólakennara, sem nú er tal-
inn mesti grísku laerclómsmjaöur og
biidáu'lræðingur, sem íslien.zka þjóS-
in á-
Margir hafa miælst t'l þess, að
Heiimskrin^la prenitaöi griefnina,
með því aö staða Níclsar og lær-
dómsiþekking veitir skoðunum hans S0rn heilög ritn-.nig hefir að geym.a,
á mádi þessu svo mikið gildi, sem ! °% a,llvin Þanin skilning á
írekast veröur á kosið.
ingin íari þá öll á ringulreið; kenni-
memin vilL'ist frá sannleikanum og
leiði aðra í villu. Og þeir hljóita
að viera þeirrar skoðunar, að skiln-
ingiur trúarjátninganna á kristin-
dórruinum. só svo fullkominn, að
i lengra vierðd ekki komist ; hanm
gati aldred orðið fullkomn.ari í þess
um heiimi i, að miinsta kosti gieti
enginn fuUkomnari sk'ilningur far'ið
í tóg við hiann.
En. af kvieða á upp dóm í þessu
mádi, 'tjáir .ekki ,að látai neiina
t r ú a r s k. o ð u n á því viera
dómarann. Vér verðum fyrst aö
aithuga, hvernig trúiarjátninga’mar
eru til orðnar, og rannsaka það,
hvort þeim heri um aldur og æfi
að sitja í þeiim tignar- og valda-
sessi, er þær stundum hiafa v®rið
seititar í, og hvort þær eigi að rík ja
yfir hugsunum og skoðunum og
orðum kiennimanna kirkjunnar og
kirkjulýðsins al'lan þa,nn langia
tíma, meðan v.eiröld steindur. því
að vitanl'e’ga ætla kristnir memn,
og iekk'i síst rétttrúnaðaxmie'nnirn-
ir, kirkjunni að standa og leiið-
beina mönnnm allain þann tímia’.
Og ©r því satit að segja ekki neitt
undarlegt að hugsa sér þa.ð, að
einhver framför kunni að verða á
shilniingá manna á trúmádum á
þeirri löngu leið. - FLestum tnuti í
fijótu bragði litast svo á málið,
að það sé óhugsandi, að kristmir
miemin htfi fyrir mörgum‘ öldum
hlotíið fullan skilnim.g á öllu þvi,
jgj truar-
brögðunum, sem unt er að öðlast
í 'þe'ssum heimi. En ekk'ert miinna
en þetta felur sú skoðun í sér, að
kienniimiennirnir sknli . skyldir að
fiylgja trúarjíitmingunum í öllum
sé
Ýmsa miann hér hiecma befir lang
að tl þess, að k'emni'nigarfrelsi j atriðum, og að út fyrir þær
presta yrði tekið til umræðu með- j kirkjunni aLdrei hieimilt að íarai.
aJ vor. Og þegar fregnin um af- I
drii skókmáds Vestur,felendinga á!, F-yrstu, aldir . kr.stmmmar hafa
síðasta kirkjuþingi barst hingað, ! l>oltlt tUommsta UmMiö i
urðu óskirniar um þetta ann sterk- soK'u kirkjunmar, og þo ,e.ink„m
ari. ‘Og af því, a,ð ég er ©inn í tölu í f-vrsta oldm- portnfatemaíaWS svo
þeirra manna-, er þessa ósk ala í n,‘, tl- I>ia
brjósti, réð ég af að rita gneim um • Þoltt fegurstur og afWtur.
þeittia máil. Og mér virðist vel við | aIlir síð,ari bfmar hafa Ja4na*1 ósk"
eiiira. að kúta umræður Veatur- 1 aS Þ=ss- aS ve,ra sam llkastrr h'on-
umi. Allar ejiiduribætur kirkjuminar
kristimdóm'urimn
Oig
eiga, að láta u-mræður
íslefflidiinga vierða t’ikfmið
Veistur
tid þess,
að málinu sé hreyft bár liieimai.
Vér erum svo fáir, ísLenddngiar,
að oss er auðvelt að sjá yfir allan
hóipiinn, og því 'öðlilegt, að vér veit
um nákvæima left.rtiekt öliu því,
er gierist tnieð löndum vorum hinu-
miagim haís'ins. Líf þairra er líf af
voru lífi. Og oss er það hið h.jart-
fóJgnasta rnáJ', að þjóðerui þeirra
varðviaitist þ.ir. Og hins vegar tr
alt af að koma nýr og nýr vottur
þess, hve rík þjóðerniistilfininingdn
er með löndum vorum vestra. En
háðum hlutum þessarar miklu
þ'jóðar er það mikilsvert, að þessi
saimúð sé' sem mest, og að það sé
itiiönii’iim Ijóst báðumeigin hafeins.
KirkjumiáJin eru eigi lítill þáttur í
Jífi Vestur-lsLendinga, og fyrir þvi
hefir það vakið mikla atihygli bæði
vestra og, bér á ].andi,hvernig
kirkjuþin;ii5 síðasta fór mieð skóla-
nuádið svo nefnda. Eú nú er það
terlegit, að amdróðurinn og ímu-
gusturinn, sem vakinm hefir verið
gegm íslc'U.zku-ken,naranutn við Wes-
ley skclimn, séra Friðriki J. Berg-
rnaimn, á eina aðalrót sina að rekja
til þess, að flokki manna þar
vestra, eða leiðtoguim þeirra,
stemdur stuggur af frjálslyndi hans
í kris’tindótnsmáJ utn, og að Jíkind-
umi sérstaklaga a-I því, að hann
virðdst aðhyllast kemmingarfrelsi
presta. En kenningarfreJsinu befir
hinm mikilsvirti Leiðt’Ogd kirkjufé-
kugsius vestra, séra Jón Bjarnason,
algerLeigta afneitað og gerir enn. —
J>að svtnir ljósLeiga fiyrirLestiur sá,
er hann hédt á kirkjuþimginu.
En kienniingarfnelsishngsjónin hef-
ír áður gemti vart við sig í krist-
inini kirkju, og hún er emgim' sér-
edgm séra Friðriks J. Bergmamns
ttffl þessar muncLir. það mál befir
verið og er emm rætt með mörgum
þei'm kirkjuflokkum, er framarLeiga
stonda nú á timirm. Og hér á Lamdi
hafa ýmsir pre.star verið þeirrar
skoðttnar, að það væri eitt af vel-
ferðarmádum kirkjummiar, að kernn-
ingarfredsið vrði lögfeitt. í þvf efni
næigir að minmia á Jwéfkaflana frá
séra ZophonLasi hsitnum Halldórs-
sym.i, er birtdr voru í janúarblaðd
Nýs Kirkjublaðs.
haía miðað að því, að komast aft-
ur s:m. næst kristitidómi postula-
timaibdfeins. En á þessari giidlöld
kristni'nmar var e n g i n sm trú-
arjitning til, er hlotið hefði al-
monna viðurkeinniítigu. þá far krist-
nin sigri'hnósandi land úr Landi og
á þó mákiilLi mótS’pynnu að mæ'ta,
— svo mskilli, aið fjöldi kristinna
m|i.tlnna er lífLátiun. En því íleiri,
sem dsyja fyrir trúna, því meir út-
hneiðist hiúm. þessar oésókn'ir gamga
j-fir allar 3 fyrstu aldirnaT við og
viö. Og þeim’ litiinir ekki til fulls
fyr em í byrjun 4. addar, þá er Kon rugluim
manna, að húm hafi samþykt verið
á kirkjuþinginu i Niceu 325, sem
svo er frœgt orðið í sögunni. Nú
eru fræð’imeinmirnir farndr að kaJLa
hana ‘‘nioeino- konstantíno-polit-
önsku trúarjátninguna’” (Nicæno-
cons.tanit'iinoipoliitainum), því að hún
muni ekki hafa hlotið samþykkj
fyr en kirkjuiþinginu í Konstantín-
opel 381 og sé frekari útfærsla
samþykitarinmar í Niceu. En sögu-
Leigar rannsóknir síðustu ára virð-
a®t 'bemda tiil þess, að hún sé þó
ekki eimu sinmi svo gömul ; hún sé
hvorki saimþykit í Niceu nlé í Kon-
stamitímo’pcl, lii.ldur hafi hú/n máð
viiðurkiamninigu ’ nokknru síðar, og
frá því úm 500 varð hún skírmar-
játning í igrísk-k’aþólsku kirkj
unmii. * )
þnðja tr'úarj'átinnngin er sú, sem
kend er við Aþanasíus kirkju-
fööur (Afih ím.i'áianum). Hann var
upipi á 4. öid (d. 373). En trúiar-
jitmimg sú er namglaga við hamn
kemd. Hún er nú taLin til orðin í
■hyirjún •miðaLd’anr'.a, sérstakleiga
undir ádiróSutn af ken-ningum Ágúst
ínusar kirkjuföður, sem þá voru
orðnar svo að sagja alvaddar i.
kdrkjunnii. Sú trúarjáitming öðLað-
ist smáitt og smá'tt viðurkeminiing í
rómviersku kirkjunnd, en gríska
kirkjvn hafma'ðd hemini gersiamleigai.
þessi trúarjáitmdng er miklu Leingri
en hinar tv-ær, aem áður .er um
gcit'ð. Hún fjallar aðallega ttm
þreniringarlærdómin.n og persónu
Kr' sts. í henmi er lögð miklu rík-
ari 'áherzia á rétttrúraðinm on áð-
ur hafði gert verið, og Leiyfi ág
tniár, að koma hér mieð ís'Lenzka
þýiðing á hemni. Hún mumi mieð
öllu ’ókuum almetimdmgd hér á Lamdd.
En þ r sem nú er verið að hialda
því svo Last að mönnmm, að aLLar
trúiarjátni'nT’a.r eigá að vera mcrki
vort, kirkjnmanniinna, v'irðist
mjög eðlilagt að loía mönnum að
lita merkið. Annars kostar gata
þisiir 'ekki þekt það. Hiitit væri emig-
in fttrðia, þótt ýimsir fbngju þiamm
skilnám'g við Leisturinm, að í rau.n og
V’.ru æt'ti þiað ekki að vera ncáitt
sérLeigt k’Cippikefl’i, að rigbinda skoð-
amir og kemmimigar presta nú á tím-
nm við ákvæði þessarar játningar.
A vora tnngu er hún á þessa
1-ið :
“Sérhver sá, er hóiprnm v l!
vors Jeisú Krists. J>að er því rótt
trú, að vér trúum og játnm, að
drottinn vor Jesús Kristur, guðs
sonur, sé guð og maður ; guð af
varu föðiursins, fæddur fyrir al'Lar
aldir, og rnaður af vTeru móðurinn-
ar, fœiddur í tímanum, fullkominm
guð, fuilkominm maður, gerr ai
skynsiemáigæ'dri sádu og mannfegum.
líkamia, jafn föðurnum eftir guð-
dóimiseðli smu, en föðurnum minnd
ofrtiir mannletgu eðli sínu. Og þó'tit
hamm sé bæði guð og maður, eru
samrt ekki tveir, heldur einm Krist-
ur. En hamn er einn, ekki eftár
breyiting guðdómseð'isims í hold,
lteldur fyrir uipip’teiknáng manneðl'is-
tns í 'guð. Yfir höfuð eiitiu, ekki fiyr-
ir saimanblöndun vernnnar, beldur
fyrár einimg persónunmar. því að
eims og skynsemigædd sálim og lík-
aiminn er editin’ maður, þamnig er
guð og maður ednn Krisrtur, sem
pímdist oss til sáluhjálpar, steig
niður tdl d'ánarhedma, reis upp það
an frá dauðum á þriðja degi, srteig
upp bil himna, situr við hægri
hönd ’guðs, hiins almátitka föður ;
þaðam mun hann koma að diæma
lifandi og dauða. Og við kornu
hims verða alL r 'menn að rísa npp
mieið Ltkami s:na og lúka reiknings-
ska.p gerða sinná I og þeir, sem
gortt hafa gert, munu gangia i'nm rt.il
eálí'ís lifs, em þeir, sem i'.rt hafa að-
h«fot, til eilífs elds.
“þotrta er hin almemna (ka-
þclska) trú. Og hver sá, sem' ©kki
trúir henni eii'nlæg'laga og staðfiast-
laga, giatur ekkd orðið hólpinm”.
Trúarjátniimg þessi ’bier þcss ljós
rnerkii, að miklar deilur eru á und-
am gengmar í kirkjunnd um trúma,
þogar hún er samin. Svo var og.
Einmdrtt þær ald'irnar, sem þiessar
síðari rtrúarjátningiar eru að mynd-
ast, voru hinir misgnusrtu deddur
um trúma meðal kristinna mamma.
Sá, sem ekki þekkir þær deilur,
skilur naumast sum ákvæði þess-
arar trúarjátningiar. Og mörg orða
tiltækin eru bumdán v.ið hugsunar-
hátit manna á þeiim tímum, og því
Lítt við hæfi aLþýiðumanina nú á
dögum. D'eá'lurnar voru þogar orðn
ar mjög ádmfar, er Konstiam'tínus
keésari stiefndi kLerkdómimium sam-
am á kirkj aþingið í Niceu (325), út
af kienningu Aríusar. þá var ofsinn
svo m'ikil'l í mönnxtm, aíð á því
þngi fékk sá ma'ðitrinn ekki að
vera.,. veröur um fram alt að halda | taka þátt í umræðunum, er miesrt
Jwar um kenningarfreLsi presta
er að raiða, er við það ártt,
hvort þeir eigd í priédikun-
um .sínumi, að vcra .bundn-
ir viö þamm ski.lnAng í öll-
nm atriðum kristinnar
trúa.r, sem haldið er fram
í trúarjátning'Uim þeim, er
kirkj m samkvamit lögum
sínum viðurkiemmir.
þeir, seim kenningarfrelsinu ern
andivfgnr, viija rígbimda alla kieinni-
miann’ kirk’junnar við trúarjátning-
amar. Sé það ekki gerrt, halda þeir
að kirkjunmi sé bætta búin. Kemm-
stiamitdnus tniklf kemst til valda og
gerdr kristin’ni trú jafndiártt nmdir
höfði og hdinum heiiðnu trúarbrögð-
um. En eftir að jafmróttið var
fengiið, fórtt Leikar bráðiaga svo, að
kr.isrtma trúdm varð ráðandi víðast
hvar um hdirtm forma h'cdm, þamm ar
manmingainþijóðumim fornu: Grikkj-
ttm cg Ró’tnvierjumi, þá var kuinrn-
ur.
líf saigt' vierður nm nokk.urrt tima
bdl krirkjunnar, að þá hafi mest á
því borið, að ríki Jiesú Krists er
■ekki af þessum hiedmi, þá ®r það
þatta fyrsta ofeókmartímaibil i
sögm kirkjuminair, fyrstu 3 aldirnar.
Og (Siiinmiitrt þiassar fyrstu 3 addir
hiefir emgin trúarjátnimig hlotið al-
ttiunm viðurkcnnimg.
Edms og kunnugt er, urðu 3 trú-
arj'utmiiingar til í fornkdrkjumni, er
DáfakdrkjaiD viðurkendi og lútierska
kirkjan síðar 'tók í arf frá hiemmi.
Og er postull e gia t r ú a r -
j á t n i n g i n (aposrtolicu'm) talin
elzit þedrra. Og hún er sú eitmia
þcirra, sem allir miMtn hér á Landi
þekk^ja, því að hún er tekitt npp í
FræSi Lúrtars. Em ekki mcga ntiann
Láita naftiáð villa sig og halda, að
hún sé samiin af posrtuLum Krdisrts.
það er ekkert anmað on miðalda-
sögusögn, að hún sé þann v.eg til
orðin. SamnLaikurinm er sá, að hún
er Lemgi að mymdast í kristnimni
og miamm vita ekkierrt mieð vássu,
hve nær hún er til orðdn. í þairri
mynd, sem vér höfum Lærit hana,
mun húm hafa verið til um árið
500. En áður (liklaga á 4. öld) viar
húm til í stytrtri mynd (rómvorska
jártningin gamla). Sumum liðum
trúarjátningat þessarar virtu.m vér
að ekki var hœtt inn í hacna fyr en
á 4. og 5. öld. Anmað mál er það.
að r.&kja má rætur að honnd 1'Mtigr.a
a'itur í tímanm og að líkind.um alt
til seómnd hlnrta annarar a.Idar.
Mjög senmé’Legrt er, að hún hafi í
íyrsrttt verið satrt saman í þeii’tn rtil-
gamgi, að hafa hana að skjólgarði
eða varnarmúr gegn viillnk.ennimig-
nm, og að húm sé því trúvarnar-
legs eðlis. * )
Næsta trtúarjátningin, sem til
v.arð í fornkirkjunini, hsfir Langst
aif verið nefn.d nioemiska trúarjátin-
ingdn (Nicæmum). Var það ætlun
fast við hina almennu (kaþólsku)
trú. Og liv.ex sá’, sem ekkd varð-
veitir hamia heiil.c og ó.memigaða,
mnn vafclaust að edJffu gl’aitast. ^
“En þetta ier h’in a'Lmenma (ka-
þólska.) trú, að vér tignum einn
guð í þrenningU’nni og þremininiguna
í eimimgummi, þaninig, að vér hvorki
samian persó'nunum né
* ) Sbr. ritgerð séra Björns B.
Jónssmnar í Áramórtnm 1907 : Him
postullaga trúarjátnimg’.
greiinium stmdur verttna. því að ©in
er persóna föðttrsins, önnur per-
sóna somrins, önmur bailags arwLa.
En guðdómur föðursins og sonar-
•ims og he.Laigcs amda er ednm og hinm
saitndi, dýrðin j.ifn mdkil, háitiigmdin
j ijniett'líf. Slík’itr sem faðirinn cr,
svo er og scmtirinm, svo er og hieiil-
aigur amcLi. Faðirinn er óska.paður,
son.urinn ier óskapaður, hedlagur
aindi er óskapaður. Faðdrinn er ó-
mælanl'agur, sonurdnm ómeelamleg-
nr, baiLtigur andi ómiæ.lanl:igur.
Faðirimn er eiLífur, sonttr'inin eilífur,
helagur andi' eil'fur. Og þó eru
ekki þrír eilífir, heldur edn.n cdlííur,
oins og ekki eru þrír óskapa’ði.r,
hcldur eimin óskopaðnr, og einm ó-
mœitnLjgur. Á saitia hátrt er faðir-
MWi’ admáittugur, sonurimm almá.tt-
ugur, heiLaigur amdi almá'ttugur.
Og þó eru ekki þrír almiárttugir,
hieldur einm aLmáttugur. þianndig or
faðtr'.mm guð, sonurinn guð,hed1agur
aindd guð. Og þó eru ekki þrír guð-
ir, heldur ednn. guð. þanmd.g er fiað-
irinn drottinm, sonurinn drotrtimm,
hoiLagtir amcld drot’t.inm. Og þó eru
ekki ]:rír drottnar, heldttr eimm
drotitiimm. J>ví að edns og hinn
krLstiLegi sannJjikur knýr oss tdl
að játa hverja persónu út af íyrir
sig guð o.g drotrtiim, þannig ’bamnnr
hin kristna trú oss að rtala um
þrjá guði og 'þrjá drotma..
‘‘'Fajð’irLn.n er af iemgum gerður,
né skapaður, né fæddur (gstáinm).
So.nurinm er af föðurnum einum,
h'vorki gerður, né ska.paður, hsdd.ur
fæddur (.getiinm.). Heilaigur amdd er
af föðurmnm og syninum, — hvorki
gierður, né skapoður, né fæddur
(giatiinn), heldur fram.giangiandi.F'yr-
ir því er edmn faðdr, ekki þrír feð-
ur ; einn sonur, ekki þrír synár I
einm heiLagur andi,ekki þrír hcilaigir
andar. Og í þessari þronmámigu er
ekkert fyr eða síðar, ekkerit meira
eðia minna ; heldur eru aUar þrjár
persónurnar jafneil’fir og jatfn-
mikLar sín í mi.lli, svo að rtigma ber
í öllu, ei.ns og þegar áður er saigt,
bœði þrenminguna í eining.unmi og
ecm'.nguna í þronniimgunn'i. Sá, sem
því vill hólpimm vera, verður að
haifa þessa skoðun á þrenniingu.nni.
“En það er iiiauðsyniLe'gt rtil ci-
lífr.ar sáltthjálpar : að maður trúi
og einlægLega holdtiekjii dTOtt.ins
di.iivti var út af. Hamm og fylgis-
mieinn ham'S lögðu fnaim trúarjáitn-
ing séna .á þdmginu. E.n hún var rif-
*) Sbr. Prof. theol. J. Jacobsemi:
Om SvmiboLer og Symbolforplig-
telse. Kö'bettiihavm 1996.
in suncLur og Aríus r’skinn aif íundii.
Oig í þitttglok voru allir v'iðst'addir
biskup.tr lártniir skr.'fa unr’dr trúar-
rcigdu þá eða yfiriý'sin'g, s'eim sam-
þykt var á þiivginu. Tvcir biskup-
ar neituðu því, og voru þettr gierð-
ir útlægir, ásamrt Aríusi sjálfum’.
Læit ég þessa gertið, seim deeitnd upp
á hógværðar- og umburðarlymdis-
Leysdð. Og þessum ofsa gáitu menm
beiitti, af því að þair höfðu k.eiisar-
anin á s'iiu bi'udi. því að mú va-r
kirkjan að vierða rdki af þiessum
h©'im:.
J>egar vér berinm saman posrtuLt-
tímablið og oésóknartí'maibilið
annars vegar, ag hins vagar 4. og
5. öldint, og at'hu'gujn það, sem
að fratniam er sagt, sýmist erfitrt að
s imþýða sannLe'ikiamim' þessa setn-
in ;u í fyrirlestri séra Jóns Bjarna-
sonar :
‘Á þeim t’íðum, þá er mest bar
á því, að rík;i J.esú Krists er ekki
aí þiessum hieómd og það var á-
þneifat Legast, að opiinbieX’am hans
sit'ingnr í str.’f við mi’intvleiga speki,
voru trúarjáitinángar kirkjnnmar i
miestum heiðri hafðar. A slíkunt
tiðum fæddust í f irnöid þrjár al-
tniemmt trúarjátningarnar kristmm *
og læsrtu s.ig inn í sá’.ir kirkjulýðs-
ns víð'svegar um lönd”. (“Ar.a-
mó't 1908, 'bls. 21). Eg tæ ekki bet-
ur séð, en að sagam sýtti oss hið
gaigttistiæða : að á þeim tímum, er
m ®t 'bir á því, að ríki Jtesú
Krisrts er ekkd af 'þessum hedmi,
þieigar postular og píslarvottar
sýttia. binn- mikLa ínátrt trúar sinn-
ar ttweð því að láta lífið fyrir ha.na
og ganga fagnandi úrt í kvalafulLaiu
dtauða, og þegar fögnuður trúar-
innar kiemtvr fram' í kærLeiiksríku
lífi og ótimræðiLe'gri lönigum til að
vieita þ:iim fögnuði og friði intt i
sálir airunara, — þá voru emgar trú-
arjátningrar til. J>á nærðist trúar-
lífiið ©kki vdð mannLe'ga speki, heLd-
ur við þœr þeikkingar og vizku-
Lindir, er Kristur hafði sjálfur Leitt
lærisvieiin.i sína að. J>á voru n á ð-
a r gi á f u r n a r í 'bdóma í kristn-
um söfnuðttm'. þá jvtsu meTiin af
aindiams lindumi. En þegar trúar-
jártíiingarnar urðu aðiaillega til og
koimusrt til V'iðurhenni’ngar, þá var
kirkij itt f irin að verða ríki af þess-
um beimi. þá segir og kirkjnsag-
am oss, að aindia-gáfurnar (I. Kor.
12, 1 n.) hafi verið fnrnar að
þ.verra og kærleikurinn tekinm að
kólna. (Meira).
Hefir þú borgað
Heimskringlu ?
ttOOOOOOOOOOO-OOOOOOOOOOO ooooooooooooo-c I
V etrarkoman.
I.
Óðar víst em varði
vT'a'tur nú skaJl á.
Gastinm toar að garði,
g’is't'ing vildi fá.
d'jarft að dyrum barði,
drórtrtiu þsttia sá, —
ærið stúrin starðd
storma föður á.
“Fáa víst tniun ’fýsa
fre-kiar kynnast þér”,
yfir lýiðir lýsa —
feymrt það ekki fer.
‘‘Æ'vtlið út'ihýsa ! ”
elfdur vertur tér,
‘ mín er von og vísa
visting ta k a hér ! ”
Hatiin svo knýr á hurðu,
húm svo braka fer.
Firða gaginir furðu,
fáitrt t’i.1 ráða er. —
S p j ö r u m ú r þair spurðu
speikiingiattiia hér,
eld svo kvi'jikja urðu !
inr.d klýtia fer.
II.
í fieiknasköflum, sem f.júkið skóp.,
Iclast nú sólskttnsblerttir lífs ;
cg mor.ðamibyLjamma húrra-hróp
heyrast í geign um myrkur kífs.
það ditnmiir skjórtt, því að dagsljós er
dragáð í burt á und.ain sól ;
og 'húrndð dökka á fœrtur fer
fyr em að nóittim. kemst á ról.
En diimvmain vierður þó dimtnri stratx,
diökkkiit er nóttiim rís á llakk ;
og alt sam hnguri.nm á til taks
■eftir þedm vex.td smíður stakk.-----------
En þegar kveiikt er og Ijósin ljá
Ljómaindá bdrtu’ ttm húsim ltlý,
ég kulli myrkursims kastia frá.,
k j ó) 1 f ö t u m d ý r u tn h u g a n n b ý
III.
Húsaþök nú hristast í
beJjarrtökum hylja,
þessa vöku vil ég því
veðrastökur þvlja.
Sé éig 'daginm svífa frá,
»é að ægileigiur
kringum •bæin.n Kári þá ,
kalda blæju dreigur.
Klaka-hrafli í hvierja gártt
hiann aif afli treðnr,
og við gafla hússins hártt
hieljarskafla hleður.
En er lidiðar bæ jar ber
bylur iðinn, hraður,
ljósið við og ili.nm er
okkar griðastaður.
því má lért’t'ati 'byrjc braig,
beri þetta’ að höndutn.
Kári glettinm kveðmr lag,
keimlíkt slérttnböndum !

Alls óþvingað eg nú kveð
u n di r hringbenrtuoni,
•Isfendingar ættu m.eð
einuttn syngja munni.
Lijóð á mu’itttn mann dvelst
nneðan umna rími, —
úit þó runtiinn hér er belzit
•h r i n gi h e n t u n o a r tími.
Hér í landi hugur vTorn
. hemni gr andar br’áður j,
rímnaandinn reynist forn,
römtnum vanda háður.
þjóðar ást við ísleuzkt la,g
okkar 'brást nú svona, —
'ýrtar sj ásit þó ednhvTern diag
aö ]tví d'ást, ég vona.
Eða he'iðnr Isleodttngs, —
eg það nedður scgi ! —
er á l.iið tiil aLgleymimgs,
öftdr bredðum vegi !
Vort mun lítið sýoasrt svið,
sér af flýti liönddn
okkar nýta ætrtjörð við
<511 að slita 'böndin.
S ö g u, mi?*t sem hlýtur hrós,
h’yigg þó flestir gleymii. —
Fá ei bieizrtu 1: dðarljós
lýst í Viesturluecttni ?
1111r nornir oss til meius
út h'ið fiorna aö draiga ;
kvöld og morgna ert þó eins,
eðaliborna s a g a ! —
Eyjao smáa’, yzt í sjá,
ekki miá þé.r gdieyma.
ALt af þrái’ ag þ i g a ð s j ,á —
þarna á éig he'Ama.
Deitt'Ur botn í hraginn hér ; —
bylsims slotnar kliður.
Fjall ndro'tning ! fyrir þ ér
f’éll af lotning niður ! —
Sitit í nesti nóttio köld
bœr í lesti boagsins ;
tilþrif ’in'eistu alla öld
eru geistir dagsins.
2. de,. 1008. 6. T. JÓNSSON.
ÍOOOOOOOOOOO-OOOOOCClOOOOOOCMXKXtOOOOOOOÍ
(c o
ooo<>oo<>o-ck>ch><>o<k>o-o-c>p-o-oo<>-o-ch>o<h>o<>-o-q<) < ooooooooooooooooooooo ocooooooooo-ooooooooooo oooooooooooooooooooooo ooockxh>oooo<k>oooock>ooooo-