Heimskringla - 04.03.1909, Qupperneq 4

bli 4 ttm’lfcSG, 4. MAR2 ÍðW,
ÖEIMSffEINGIyA

mUm
mimmmi
méímá
Sorgarleikur,
setn gerist á íslandi, eftir Charles
Rann Kennedy, ojr kallast “The
Winter Feast”, var leikinn í New
York síðastliSinn nóvember, eftir
því sem Wm. Winter seg-ir í “Not-
able Theatrical Incidents aí the
Dramatic Season in New Y'ork”.
EfniS á aS sýna, hverju lýgi og
svik geta til vegár komiS. Hversu
lýgin, þótt sögS fyrir löngu síSan,
getur truflaS og eySilagt líf hinna
saklausu sem seku.
Heikurinn fer fram aS þorkels-
stöSum viS ísafjörS (Thorkel-
stead, Icefirth), aS heimili þorkels
(Thorkel) víkings, aS kveldi dags,
milli kl. 7 og 10, 14. okt. 1020.
þorkell átti son, sem hót Val-
brandur (Valbrand) og fósturson
nefndan Bföífc (Bjorn). Valbrandur
var skáld, en Björn hermaSur, og
báSir fella ástarhug til stúlku
sem heitir Ilerdís (Herdisa), en
hún elskar Björn. þorkell gamli
fylgir syni sínutn aS málum og
vill aS hann giftist Herdísi. í því
skyni fer hann í víking og tekur
Björn meS sér. 13n er Herdís sér,
hversu tígulegur Björn er í herbún
ingi sínum, sýnir hún honum ást
sína opinberlega viS burtför þeirra
— og þó Björn beinlínis bæSi
hennar ekki, þá voru þatt samt
svo gott sem trúlofuS.
MeSan þeir þorkell og Björn eru
í víking, hverftir Björn af völdttm
þorkels, og er heim kemttr, 1 ý g -
u r hann aS Herdísi, og segir aS
Björn hafi talaS fyrirlitlega og
skoplega um ást hennar, svo út-
fallið varS, aS hún giftist Valbr.
ÁSur en þetta skeSi, hafSi þor-
kell áunniS sér hattir óþokka
nokkurs, Öfeigs (Ufeig) aS nafni,
meS því aS veita honum áverka á
höfuSiS og stungu í brjóst, svo
hægri handleggurinn varð aflvana.
öfeigur, sem fyrst var víkingur,
svo goði og síSast prestur “hvíta
Krists”, lnigSi til hefnda.
Ófeigur korrjst aS ósannsögli
þorkels, og eftir 20 ár fer hann á
fund þorkels og kveSst muni segja
Herdísi hiS sanna, nema hann
(þorkell) gefi samþykki sitt til
giftingar sona sinna við hans kyn.
ViS þaS bregst þorkell reiSur,
grípur sverS sitt og fer heim til
Ófeigs og drepttr þar sjö sonu
prests.
Um þessar mundir kemur Björn
heim aftur, og viS þaS verSur
sundurlyndi á heimilinu, afbrýSis-
semi og hatur spinst milli fóst-
bræðrantta. Og Herdís krefst af-
sökunar af Birni fyrir þau móðg-
unárskilaboð, er hann hefSi sent
sér með þorkeli.
1 fjarveru sinni hafSi Björn tekiS
sér kvenmann (“a red woman”),
og eignast meS henni son nefndan
Ólaf. Ólafur þessi kom til Islands
og hann og dóttir þeirra Valbr.
og Herdísar, mjög fríð stúlka, et
Svanhildur hét, ttrSu hugfangin
hvort af öSru.
Endirinn á ölltt þesstt varð, aS
Valbrandur drap Björn, ólafur
framdi sjálfsmorS og Svanhildur
féll dattS ofan á lík Ólafs. Valbr.
varS svo óður út af öllu saman,
og drekti sér, en Ilerdís dó af
sorg. þorkell gamli víkingttr varS
einn eftir til aS njóta ávaxta lyga
sinna.
Eeikttrinn er í fimm þáttum, og
er i bttndnu mál-i, og sýnist mér
vera nokkuS ribbaldaleg hugvekja.
Enda segir Mr. Winter: “AS öllu
leytí Vat sofgafleikttr Mr. Kenne-
dy’s vel leikinn, en væri hann
styttri og ekki eins hræðilegur að
manndrápum, þá mætti telja
hann með því betra, sem nýlega
hefir verið borið fram”.
þetta er lauslega þýtt úr “The
Pacific Monthly”.
TíSarfar hér vestra er fremur
stirt, stöðugir umhleypingar. —
þettá er einhver sá örSugasti vet-
ur, sem komiS hefir síSan ég flutti
hingað fyrir átta árum síSan. —
Annars líSttr íslendingum hér
fremur vel, og félagslíf er hiS á-
kjósanlegasta, — messaS í hverj-
um mánttSi. Séra Jónas A. Sig-
urSsson prédikar fyrir okkur, og
erum viS Seattle Islendingar
næsta hepnir, aS hafa annan eins
snilling og prúðmenni hjá okkur
eins og séra Jónas er. Hann er
æfinlega reiSubúinn aS hjálpa í
hvívetna.
Svo má telja C.oodtemplar stúk-
una ísland, lestrarfélagiS Vestra
og leikfélag Islendinga í Seáttle.
Sérhvert þessara félaga ræktar
sitt starf meS mestu alúS, svo að
sómi er aS.
þann 6. þ.m. var leikttrinn Iler-
'mannaglettur leikinn, í samkomu-
sal Islendinga í Ballard, íyrir fullu
húsi, og þótti hin bezta skemtun.
þessi léku : Miss Grace Bjarnason,
Skúli Bergman, Jón Eiríksson
Vog, Jónatan Steinberg, Pétur
Hallgrímsson, Ólafttr Ólafsson og
SigurSur Magnússon. Lék hver
um sig prýSisvel, enda var þaS
gert undir umsjón leiksnillingsins
SigurSar Magnússonar, sem er,
eins og allir vita, sem þekkja
hann, einhver sá færasti allra ís-
lendinga í þeirri list. þá lék og
Orchestra O. J. Hallgrímssonar á
undan og eftir, etl Gunnar Matthí-
asson söng á milli þátta, svo ttn-
un var aS heyra. Herra Matthías-
son er óefaS okkar langbezti bary-
ton hér vestan hafs, og er mikiS
sagt, því margir eru velhæfir í
Winnipeg og víðar. Hann er og í
mikltt afhaldi meSal innlendra i
Seattle.
Olalla, Wash., 19. febr. '09.
H. SigurSur Ilelgason.
Fréttabréf.
BLAINE, WASII.
15. febr. 1909.
Veturinn hefir verið fremur kald-
ttr, en í minna lagt rigntngar. —
þann 4. jan. hleypti í hörkufrost,
með stórviöri, sem hélst hátt á
aðra viku. þá féll snjór, sem lá
rúma viku. SíSan óstöSttg veðr-
átta fram aS miSjum þessum mán
uSi, en nú er búist við vor veðr-
áttu.
Herra Magnús Jónsson, fyrrttm
í Argyle bygS, nú búsettur í
Blaine, hélt fyrirlestur hér um
daginn “Um giídi lífsins”, og hlust
uðti allir á hann meS athygli. En
hvar fræiS hefir fallið, veit ég ekki,
en enginn efi er á því, aS þaS var
hæfilegt fvrir góSan jarSveg, —
kemur máske upp af því eftir hæfi-
legan tíma, — þegar loítslagið
hlýnar.
það er svo ömurlega ástatt með
oss hér á Ströndinni, aS hver
httgsar fvrir sig eingöngu, undan-
tekningarlítiS, og hlýtur margur
aS finna sárt tíl hins einkennilega
galla á þjóSernis-viðhalds tilraun-
um vorum. Allir erum vér stoltir
af því, að vera Islendíngar, en
hver rorrar í sínu horni. Og þégar
blöSin koma, keiöur glaífipi í áug-
un og höndin hrifsar blaSiS meS
meirt* áfergjtt, en nokkurn annan
hlut, sem aS gæti boriS.
Islenzk kona, Ólöf Alexander, 45
ára gömul, kona Benjamíns Alex-
ander, dó aS heimili sínu í Belling-
ham aSfaranótt 14. þ.m., eftir 16
ára veikindi. Var hún jarSsungin
þann 14. þ,m, af séra Jónasi A.
SigurSssyni.
Óíslenzk umhttgsunarefni vor hér
eru ýmisleg, svo sem nútiSar og
framtíSar atvinnuvegir. Nokkrir
landar stunda hér vinntt viS þak-
spónsmyllurnar, og ekki ólíklegt,
aS nokkrir af unglingunum hafi
hugsaS sér, að taka þá tegund at-
vinnu, með því aS hún er betur
borguS en flest önnttr vinna. En
svo er nú annaS upp á teningnum,
þar sem búið er aS finna upp og
reyna vél, sem gerir helfing þeirrar
vinnu. Vél þessi raSar spæninum
(býr til bindin), neglir utan um
þau og kastar á vagn, sem stend-
ttr á hentugum staS fyrir mót-
tfiku þeirra. Og er fullyrt af mis-
munandi fagmönmtm, að vélin sé
áreiSanleg. Vélin raSar 250,000
spónum á dag. þaS er 6 manna
verk. KostnaSurinn verSur kring-
um hálft pent á þúsundiS, sem
meS handvinnu kóstar frá til
11 cent á þústtndiS. þannig sparar
vélin meS þessum afköstum $500
á mánuSi.
Búskapurinn er umhugsttnarefni
margra, og er aldinaræktin helzti
liðurinn. AldingarSarnir eru aSdá-
unarverSir hér á sumrin, og gefa
mesta framtíSarvon.
Stjórnarskýrslur sýna, aS á ár-
inu 1908 voru í Washinyton ríkinii
seld aldini svo nam $6,208,934.40.
Af því voru epli seld upp á $3,-
379,965.40'. MeðalverS eplanna var
$1.40 kassinn, stórkaupsverS.
Land er óSum aS hækka í verSi.
Og er ekki fttrSa, þótt menn vilji
fá nokkuS mikiS fyrir ræktuðu
ekrttrnar síriar, þéttsettar aldin-
trjám, ef þaS hefir viS rök aS
stySjast, sem ferSamaSur hefir
skrifaS héSati úr ríkínu, að eplin
seljist á $2.00' til $2.75 kassinn. í
einum aldingarSinum, segir hann,
er nú veriS aS tína frá tólf til fiffl-
tán kassa af trénu, og trén eru aS
eins sjö ára gömul, — 80 tré á
ekrunni, 15 kassar af trénu, $2.00
kassinn, gerir $2,400.00 af ekrunni.
þessi garSur verSur orSinn tvö-
faldur viS þetta aS ttppskerumagni
eftir fimm ár hér frá, bætir hann
við.
þetta þykir máske öfgalegt, en
ég trúi því betur en sumu öSru,
sem álitið er, aS ég ætti að trúa.
J. Hannesson.
YFIRLÝSING.
Ritstjóri Heimskringlu! ‘
Viltu gera svo vel, aS taka eftir
farandi línur ttpp í blaS þitt :
Mrs. Margrét Benediktsson hefir
tekið leyfi hjá sjálíri sér til aS
setja vísu orta af mér í sjötta nr.
Freyjtt. þetta hefði nú máske ver-
iS fyrirgefanlegt, ef vísan hefði
verið höfS rétt, því þaS þarf ekki
nema eitt orS rangt til þess aS
hagga meiningu og slíta afleiSing
frá orsök, og þaS hefSi Mrs. Bene-
diktsson átt aS finna, sem er bæði
skynsöm og skáldmælt kona. Og
vist hefði það veriS réttari aS-
ferS af Mrs. M. B., að leita leyfis
míns'til aS setja vísuna í Freyju.
Ef ég hefSi ætlaS aS láta prenta
vísuna, þá hefSi ég sent hana til
Heimskringlu, af þeirri einföldu á-
stæSu, aS mér líkar það blaS bezt
af öllum íslenzkttm blöðum hér
vestan hafs.
Eftirfylgjandi vísa er ort ttm
kosningaleytið í haust, er ég gekk
fram hjá hóteli :
Hér er trvllitig öls viS ós
inni, af fyllisvínum.
Mörg því villu loga ljós
á leyni hillum þínum.
Mrs. Benediktsson hefir þaS : —
“ótal villu loga ljós”, sem er
skakt.
Selkirk, 23. Febr. 1909.
Mrs. Nanna Anderson.
tfr Eddu.
þti hræsnislattsa, horfna goSatrú
æ hreysti, frægS og manndáS unnir þú,
en slægS og pretti léstu aldrei líðast, —
og Loka sjálfan fékstu bttndiS síðast.
Já, hann nú liggur hörSttm fjötrum í.
En hvaða gagn er mönnum samt í því,
þar enn þá ganga Lokar hlið við Loka
og Loka-ráSttm sýnist áfram þoka ?
Og Y’ggdrasils, hiS alheims mikla tré,
þaS enn þá stendur, gamalt nú þó sé,
og alt af liíi Níðhöggur og nagi
aS neSan rót þess, — bara hann ekki sagi.
Frá UrSarbrunm ganga gySjur þrjár,
meS gullifegra sttt og slegiS hár,
aS vökva tréð með vatni himinklártt,.—
alt verSttr hvítt af þeirri helgtt bártt.
þær ættu að vökva óspart niSri hér,
því undarlega margur dökkttr er,
og gera okkur ofurlítið hvíta, —
því annars verSur skrítið suma aS líta.
Og Mtmir, karlinn, ætti aS senda oss, —
nei, ekki lítin, heldur stóran foss
úr sínum brunni. þaS er þörf á honum,
því þurkasamt er oft á hásléttunum.
JÓNAS J. DANÍELSSON
DR.H.R.ROSS
C.P.R. meðala- og skurðlæknir.
Sjúkdómum kvenna og barna
veitt sérstök umönnun.
WYNYARD, --- SASK.
K-J-Ö-T.
uEf það kemur
frá Johnson,
þá er það gott”
C. Gr. JOHNSON, Kjötsali,
301 Sherbrooke St. Tdlstrni 2081.
«---------------------■£
| Russell A.
Thompson
and Co.,
I Cor.-Sargent & Maryland St. ;
| Selja allskonar MATVÖRIT
| af beztu tegurtd n-ieð lægsta
| verði. Sérstakt vöruúrval nú
þessa viku Vér öskum að
Islendingar vildu koma og
skoða vörurnar. Hvergi betri
I né ódýrari. —
Munið staðinn:—.
HORNI SARGENT AVE.
ÓO MARYLAND ST.
PHONE 3U'4.
ss-----------------------ss
tgmm
Moö þvl aö biöja æfinie^a um
“T.L. CIGAR,” J>á ertu viss aö
fá ágætan vindil.
T.L.
(LMON MADl')
Western (ligar Faetory
Thomas Lee, eicandi Winnttipeg

Styrkið
taugarnar með því að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
utn figæta heimilis
bjór, á undan hverri
niáltíð. — Reynið !!
Manufacturer & Impc-ter
Winnipeg, Canada.
Depcirtment of Agricultnre and Immigration,
MANITOBA
þetla fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita iattdinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna
höfum vér jafnan nœgam raka til uppskeru tryggin'ga'r.
Ennþá eru 25 milíómir ekrur óteknar. sem fá má ineS heim-
ilisré'tti eSa kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, mu er nún orSin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
Ibúatala Witwtipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir trteir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 mílur járn-
brauta eru í fylkimit, seirt allar liggja út frá Wittntpeg. þrjár
þverlandsbramta lestir fara daglega frá Wimmipe'g, og inman
fárra mámaSa verSa þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
og Camadiam Northern bætast viS.
Framför fylkisims er sjáanteg hvar sem litiS er. þér ættuS
aS taka þar bolfestu. Ekkert anmaS land getur sým't sama vöxt
á sama tíma'bili.
TIL I I.RIK VTI %\\A : .
FariS ekki f.raimhjá Winnipeg, án þess að gr-enslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega ySur fullkommar upp-
Jýsingar um heimilisré'ttarlönd og fjárgróSa möguleika.
R F» ROBLIN
Stjórnarformaður og Akaryrkjumála Ráðgjafi.
Skrifið eftir upplýsingum til
JoMfph Bnrkf ' Jns llitrtrey
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TORONTO.
' LEYNDARMAL CORDULU FRENKU 239
þú! ” — hún sneri sér meS fyrirlitningu viS og leit
drembilega og kuldalega á málfærslumanninn. — —
“Eiginlega er ég nú vön aS eins aS standa,guði retkn
ingsskap gerða minna”, bætti hún viS, — “alt, sem
ég geri, skeSur í nafni hans og hans heilögu kirkju
til vegsemdar og viðurhalds. En samt sem áður
skuluS þér fá aS vita, hvað orSið er af þessum dýr-
mætu bókum, — að eins af þeirri ástæSu, aS þessi
manneskja skal ekki eitt augnablik standa í þeirri
trú, að ég standi í neinni skuld eSa sé í vitorSi meS
henni um nokkurn skapaSan hlut. — Hin framliðna,
Cordula Heilwig var guðlaus — eilítlega töpuð sál.
Sá, sem ber í bætifláka fyrir hana, sýnir að eins, aS
hann er jafn afvegaleiddur sjálfur. — 1 staöinn fyrir,
aS biðja guS um náS og miskunn kæfði hún röddu
samvizkunnar meS veraldlegum söng, — gegnsóSuS-
um af siöspillandi galgopaskap. J á, meira aS segja,
sjálían sunnudaginn vanhelgaSi htin mitt kyrláta
heimili með hinu syndsamlega athæfi sínu. þarna
sat hún allan daginn fyrir* framan þessar óhappa-
skræSur, — og því meira,' sem hún sökti sér niður í
þær, því drambsamari og verri viðureignar varð hún.
— Rg reyndi alt sem ég gat til aS leiSa hana á rétt-
an veg, en ekkert dugði. Upp frá þeim tíma var
þaS mín innilegasta ósk, aS eySileggja þessi manna-
verk, sem guS á engan þátt í, og sem tæla sálirnar
bnrtu frá hinum sanna frelsisvegi.----Eg hefi því
brent þessi blöS, Frank tninn góSur! ”
SíSustu orðin mælti hún hátt og sem sigrihrós-
andi.
“Mamma! ” hrópaði prófessorinn agndofa og gekk
í áttina til hennar.
“Nú! nú! sonur minn”, mælti hún og rétti enn
betur úr sér, og bandaöi með hendinni í áttina til
hans. þú ætlar víst aS ávíta mig fvrir, að ég hafi
rænt þig og Natlianael þessum dýrmæta arfi”, bætti
240 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
hún við hæðnislega. — “Vertn alveg rólegur, — cg
hefi fyrir löngu síSan ásett mér, að borga ykkur úr
mínum eigin sjóSi þessa fáu dali. er bækurnar hafa
kostað, — og þiS hafiS engan skaSa á skiftunum”.
“þessa fáu dali! ” endurtók málfærslumaöurinn
skjálfandi af reiði. — “Frú Heilwig! þér fáið þá
rinægjui aö mega borga sonum ySar fimm þúsund
ríkisdali! ”
“Fimm þúsund ríkisdali! ” mælti frú Heilwig og
rak upp kuldahlátur. — “þaS væri hlægilegt. — þessi
gömlu, mygluðu blöð! — Gerið þér sjálfan ySur ekki
hlægilegan, kæri Frank”.
“þessi gömlu, mygluðu blöö, þau verSa yður
dýrt spaug”, mælti ungi maSurinn og reyndi aS
stilla sig sem bez.t hann gat. — ;‘Strax á morgun
skal ég sýna ySur skjal, þar setn hin framliSna hefir
skrifað, hvers virði safniS sé, og þaS er fimm þúsund
ríkisdalir, — að ljóSlagasafni Bachs undanskildu. —
þér hljótið aS skilja það, frú Ileilwig, aS þér hafiS
stofnaS ySur í stóran vanda með því, að eyöileggja
þcssar ómetanlegu b-ækur. — Og viSvikjandi Hirsch-
sprhng erfingjunum er ómögulcgt aS segja um, hvaS
af þessu getur leitt”. 1 reiöi sinni sló hann hendinni
á enni sér. — “það er ótrúlegt", mælti hann. — “Jó-
hannes, — manstu eftir samtali okkar fyrir nokkrum
vikum síðan ? þetta atvik er það bezta til að færa
þér heim sanninn fyrir því, aö ég haföi rétt fyrir
mér”.
Prófessorinn svaraSi engu. Ilann hafði gengiö
aSjjdugganum og horfði út um hann. það var því
ómógulegt aS sjá, hvort honum fél) miSur eða ekki,
aS heyra minst á sannanir þær, er vinur hans í reiði
sinni slengdi honum í andlitiS.
Eitt augnablik leit út fyrír, aS frú Heilwig sæi,
aö hún hafði ekki íariS hyggilega að ráði sínu, og
mörg óþægindi myndu af þessu uppþoti leiða. Sjálf-
LEYNDARMÁL CORDULU FRÆNKU 241
byrgingsskapurinn og þóttasvipurinn hvarf af andliti
hennar, og hún reyndi, án þess henni tækist þaS, aS
viðhalda hæSnisbrosinu gamla. En hvertiig átti hún
aS varast þetta, — aS ímynda sér, að hún þyrfti
nokkurntíma að iSrast gerSa sinna. Alt, sem hún
gerSi, var gert guSsnafni til dýrSar. þaS var því
ómögulegt, að hið minsta smáatriði væri rangt. —
Hún náði sér því brátt aftur.
“Ég vil minna ySur á þaS, sem þér sjálfur sögS-
uð áðan, herra málfærslumaSur”, mælti hún kulda-
lega og drembilega. — “Fólk hefir rétt fyrir sér, er
þaS álítur, aS hin framliöna hafi ekki verið meö öllu
viti, — og mér veitist víst ekki erfitt, aS koma meS
næ-gar sannanir fyrir því, aö svo hafi verið. Hver
getur sagt um þaS, hvort þessi blátt áfram hlægilega
peninga uppltæð sc ekki skrifuS niður í vitleysis-
kasti?” *
“Ég! ” hrópaði Felicitas fljótt og einarðlega, —
rödd hennar skalf þó ofurlítið af geSshræringunni. —
“MeSan mér er unt, skal ég verja hina framliönu
fyrir þessum árásum, frú Heílwig. — Éf til vill hefir
enginn hugsaS skarpara og skýrara en hún. VeriS
getur, aS orð mín verSi ekki tekin trúanleg. Én ef
yður tekst, aS ónýta öll þau sannanagögn, er mæla
með því, aS hún hafi haft óskerta sálarkrafta, —
mun ég leiða í ljós blaSahylkin, er bækurnar voru í.
— Ég hefi varSveitt þau. — Innan á hverju hylki
stendur, hvaSa bók hafi í því verið og hvers virði
hún var. SömuleiSis er þar nákvæmlega tekið fram
aí hverjum þær hafi veriS kevptar, og hve mikið var
gefið fyrir Jtær”.
“Sjáum til! — Ég hefi svei mér aliS ttpp ágætt
vitni á móti mér! " mælti frú Heilwt'g hörkulega. —
“En nú skal ég rannsaka þetta betur. — þú hefir þá
vogað þcr daglega í mörg ár, gð fara í kring um
mig með makalausri ósvífni! — þú borðaðir mitt
242 S'ÖGUSAFN HPjlMSKR INGLU
brauð á sama tíma sem þú smánaSir mig, Jtegar ég
ekki sá til. — þú hefSir þó orSiS aS ganga betlandi
og sníkjandi manna á milli, ef ég hefði ekki veitt þér
húsaskjól. — Burt frá augunum á mcr, ærulausa
svikadrósin þín! ”
Felicitas hreyfði sig ckki. þaS sýndist eins og
hún yrði hærri, er skömmttnum rigndi yfir hana. —
Andlit hennar var fölt sem nár, — en alclrei haföi
JtaS borið jafn ljósan vott um kjark og hugrekki
hennar eins og einmitt nú.
“Að þér ásakið mig fyrir aS blekkja ySur, — þaS
a ég skiliS”, mælti hún stillilega. “Áf ásettu ráði
hefi ég þagað, og mundi helclur hafa þolaS misþyrm-
ingar, en að ljósta Jtessu upp með eintt orði. — þaS
er satt. En að ööru leyti stóS ásetningur minn á
veikum fæti. — AS eins eitt hlýlegt og inuilegt orð af
vörum yðar, frú Ileilwig, myndi hafa kollvarpaS
lionum, Jtví mér var mjög á mót'i skapi, að Jturfa að
leyna gerðum mínum. — pjn syndsamlegt athœfi var
þaS ekki. — Ilver myndi kalla fyrstu samkomu krist-
inna manna því nafni, þá er þeir Jtrátt fyrir lög og
bann komu leynilega saman ? — Ég varS líka að
frelsa sál mína”. — Hún dróg Jtungt a’ndann og horfSi
hvössum augum á frú Heilwig. — “Ég hefSi veriö
sokkin niður í hiS svartasta myrkur, ef ég hefSi ekki
funclið vernd og athvarf hjá liinni framliönu. — Ég
trúSi ekki á ltinn eilífa guð, sem refsigjarnan og ó-
réttlátan dómara, — sem þolir helvíti við hlið ser og
ginnir börn sín til hins illa, — að eins til aS reyn'a
Jtati, og þar á eftir aS ltegna þeim. þentian <ruö á-
kallið þér, fru Heilwig. — En hin framliðna kendi
mér að þekkja hann, sem aS eins er kaerleikur, vís-
dómur og náS, og sem ríkir yfir himin og jörS! ,----
Lönguninfitil aS læra, — lærdómsfýsnin vár rótfest í
hjarta míntt alt frá barnæsku, og þó þér, frú Heil-
wig, hefðuS svelt mig í ltel, — Jtá hefði það ekki ver-