Heimskringla - 04.07.1912, Qupperneq 5

HEIMSKRIN G L A
WINNIPEG, 4. jtÍLÍ 1912.
5. BL'S,
Kosninga-þrœta.
'Frá Saskatchewan hefir Heims-
krinela veriö beðin að svara þeirri
spurningu ; Hvers vegna hefir
Scott stjórnin ekki trygt sér yfir-
umráð á far- o;r flutnings-gjöldum,
með járnbrautaáamningum síuum
þar í íylkinu, eins Og Roblinstjórn-
in hér í Manitoba gerði með járn-
brautasamningum sinum við C.N.
R. félagið fyrir Manitoba ?
Heimskringla getur ekki svarað
þessu. Hún veit ekki í hugarfar
Mr. Scotts.
þingmannaefni Scott stjórnar-
innar neita, aS Roblin stjórnin hafi
fengið umráð yfir fra- og flutnings-
gjöldum. En sú neitun er þýðing-
arlaus. Samningarnir sýna, að
Roblin trygði fylkinu lækkun. Og
svo var þetta ljóst, að Edmonton
Bulletin, blað Hon. Frank Olivers,
sagði um það (dags. 25. febrúar
1901, að Manitoba stjórnin með
því að gerast ábyrgðarfull fyrir
byggingakostnaðinum, hefði trygt
sér yfirráð yfir far- og flutnings-
gjöldum. þetta segir Bulletin, að
sé “fair to investor s”
og einnig “fair to the
people of the province”
sem nú g«eti haft iqjöldin eftir eigin
vild, svo lengi s®m vextir af láni
brautarfélagsins séu goldnir, —
hvaðan sem bor)gunin komi. Blað-
ið viðurkennir, að Roblin stjórnin
hafi með þessum samningum trygt
fylkinu ekki að eins lækkun flutn-
ings og fargjalda með brautum fé-
lags þessa, sem samið var við,
heldur með öllum keppibrautum
innan fylkisins og sem fylkið ekki
hafi bundist neinum á byrgðum.
Blaðið viðurkennir einnig, að ekki
sé líklegt, að fylkið þurfi nokkurn-
tíma að borga nokkuð af ábyrgð-
um þess, af því að brautin borgi
allan starfskostnað og vexti af inn
stæðuíénu. Blaðið viðurkennir líka
það, að til tryggingar ábyrgð sinni
liafi Roblin stjórnin tekið fyrsta
og annan veðrétt og ennfremur
löghaldsrétt á brautakerfi C.N.R.
félagsins í Manitoba.
þetta er viðurkenning Edmon-
ton Bulletin, sem segir ennfremur,
að með þessum samningum sé
ráðið fram úr járnbrautar vanda-
máli Manitoba fylkis.
Vegna 4>ess, hve járnbrautasamn-
ingar þessir eru langt mál, er ekki
rúm til að setja þá hér, ,en þeir
eru í öllum aðalaeriðum eins og
Edmonton Bulletin segir þá vera.
Stráksleg ummœli.
Lögberg síðasta er með háðs-
glóðsum og svívirðu aðdróttunum
i garð Sir Rodmond Roblins í
sambandi við riddaratignina, er
Bretakonungur sæmdi hann ný-
verið.
Ummæli blaðsins eru stráksleg
og sýna, að smá-sál hefir ritað.
Ritstjórinn ekki heima, svo að-
stoðin hans mun eiga heiður-
inn(! ! )
Hún ætti þó að vita, því á svo
marga skólana gekk hún, að kon-
ungur Breta veitir ekki aðalstign
öðrum en merku og mikilhæfum
mönnum ; og að það er stór mun-
ur, að fá slika tign en dannebrogs-
krossinn hjá Danakonungi, sem
hver hestasveinn getur hlotið. —
Einnig ætti aðstoðin að vita, að
meðal Breta er aðalstign enn í
hávegum, þó í mörgum öðrutn
löndum þyki hún léttvæg [á metun-
um.
Hon. Roblin var veitt riddara-
tignin, sem viðurkenning frá kon-
ungi fyrir verkin hans hin miklu,
er hann hafði unnið í þarfir Mani-
toba fylkis. Og hverjum ærlegum
manni er það ætíð fagnaðarefni,
þegar verðugir menn íá verðuga
viðurkenningu fyrir störf sín ; og
það munu allir sanngjarnir menn
játa, að enginn stjórnarformaður
hefir unnið meira og betra verk
fyrir Manitoba fylki, en Sir Rod-
LÍTIL PENINGA FRAMLÖG
GERA OFT MIKINN GRÓÐA
í flestum stóöum þar sem hæet er aö prœða fé fljótlega A byffgingar lóöum hefir Inter*
national Security'CompaDy starfstöövar. Félag þetta nefir orö á sér fynr aö veija þær
ágwtustu ló^irl Vesturlandinu, orfrómurinn byggist á því hve viöskiftameun þesa hafa
grætt á lóðakaupum þess. Nú hefir félagiö ágætar léöir til sölu í
MacLEOD
JÁRNBRAUTA MIÐSFÖÐ SUÐUR ALBERTA.
Aðrar 9tórborgir horfa til baka þangaö sem vöxtu þeirra hófst, þegar framfarir uröu
svo miklar aö það trygöi frnmtíö þeirra. Þetta kom fynrl Macleed þegi r C, N. Fy. geröi
bæin aö brautarskiftistöö fyrir suöur hluta fyikisins, meö braut frá Calgary og vestur yhr
fjöllin. V^r keyptum snemma 1 Macleod og getum selt þar meö iágu veröt þá iand stlgi
þar daglega 1 veröi.
KAMLOOPS
INNLANDS HÖFUÐBORG BRITISH COLUMBIA.
Kamloops e- stærsta borgin milli Calcary og Strandarinnar,—mi8stö6 ftgæts héraBs,
aukninp jftrnbrauta innlendis 1 B. C. opnar ftaætsvæöi fyrir griparækt og akuryrkju nftma
i8na6ar timtiurgerC. Landie erlikast þvi umhverfis Spokane sunnan linunnar, sem fyrir
fram frft járnbrauta hefir vaxi8 úr smftbæ 1 borg meö 100 þús. jbúum. Ló8ir i Kamloops
kosta Um 8125.00 og $150.00 hver, meB gó5um kjðrnut.
BRANDON
H ',’EITIBORGIN
Svo hafa blöÖÍD auglýst vel hækkun lóöa þar 1 borg aö ekk þarf aÖ ræöa það hér. Félag
vort hefir eitt ágæta^ta tírandon áthvei fl.
Vantar umboðsmenn.
Vér höfum atvinnu fyrir skarpan íslenzkan agent og vér höfum margar eftirspurnir
eftir fasteignum. Leitiö til herra Raven, Room 840 Somerset BIock.
Fáið fullar upplýsingar ókeypis.
Vér sendum lýsingu bæklinga er sýna hvernig landkaupendur græða i Macleod. Kam-
loopsog Brandon og annarstaöar i vestrinu meö litlum fjárframlögun.
The International Securities Company, Ltd.
8th Floor Somerset Block Winnipeg, Manitoba
mond Roblin, og enginn hafi því
verðskuldað heiðursviöurktnningu
írekar en hann.
Ærlegir menn úr Liberalflokkn-
um gloddust yfir þessum heiðri
Roblins engu síður en Conserva-
tívax.
“Winnipeg Free Press, aðalmál-
gagn Liberala og rnjög óvinveitt
Hon. Roblin að jainaði, íór mjög
hiýlegum orðum um hann við
þetta tækifæri, og sagði að heiður
hans væri heiður fylkisins.
Leiðtogi Liberala hér í fylkinu,
T. C. Norris, sendi Sir Rodmond
mjög hlýlegt símskeyti og óskaði
honum til heilla með maklega
feng-in heiður.
Margir aðrir Liberalar fóru eins
að.
Lögberg er eina undantekningin.
þegir fyrst um fregnina og kemur
svo síðar með smánar-ummæli út
af því, að Hkr. hafði kallað það
fagnaðartíðindi, að æðsti maður
fylkisins hefði hlotið maklegan
lieiður af konunginum.
Slík blaðamenska — aldrei að
unna mótstöðumanni sínum sann-
mælis — er lúaleg og skaðleg.
Og það veit Lögbergs aðstoðar-
ritstjórinn, engu síður en aðrir, aS
Manitoba fylki hefir aldrei átt
meiri dugnáðarfrömuð i stjórnar-
forsætinu en Sir Rodmond Roblin.
Sú tilgáta blaðsins, að Sir Rod-
mond sé í þann veginn að leggja
stjórnarformenskuna niður, er
auðvitað rakalaust þvaður, sem
en,ginn flugufótur er fyrir.
Ferðapistill.
Ilr. ritstjóri Hkr.
Mig lángar til að fara að dæmi
þeirra mörgu, sem á liðnum tim-
um hafa sent blaði þínu línu til
þakklætis þeim, sean vel hafa við
þá gert á ferðalögum þeirra um
bygðir Islendinga hér vestra.
Eg hefi, eins og* þér máske er
kunnugt, dvalið um sl. 5 mánuði
hjá Jóni J. Vestdal, bróður m n-
um og börnum hans, á landi
þeirra í grend við Wynyard, Sask.,
og er nú nýkomin þaðan að vest-
an hingað til borgarinnar, sem ég
hefi gert aö aðseturstað síðan ég
kom til þessa lands.
Alt þetta 5 mánaða tímabil, sem
ég dvaldi vestra, var mér unaðs-
ríkt og upporfandi. það léttir af
manni stórborga þreytunni, að
mega dvelja un» stund úti í fögru
sveitahéraði og njóta þar hvíldar
og gleði. Eg ferðaðist víða um-
hverfis Wynyard bæ og heimsótti
ýmsa kunningja. þeir búa þar í
myndarkgustu húsum og við hina
mestu r'ausn.
Sköromu áður en ég fór að vest-
an heimsótti ég uppeldissystur
mína, sem nú er gift Einari
Granda. Mætti ég þar alúðlegustu
viðtökum, og alt eins hjá ná-
granna þeirra, herra Arna frá Víð-
hóli á Hólsfjöllu , og konu hans
Helgu, systur ólafs Hall og þeirra
systkina. Eg hafði þekt þau hjón á
Islandi og hafði mikla ánægju af,
að heimsækja þau. þa'ð er jafnan
ánægjulegt, að sjá gamla og góða
kunningja, sem brosa framan 1
mann eftir mörg ár.
Ég varð hrifin af gestrisni fólks
í Wynvard. það var einatt að gera
okkur heimboð, og svo voru við-
tökurnar hvervetna rausnarlegar,
að ég hugsa um þær með undrun.
Meðala annara þáðum við, Jón
bróðir minn, fjölskylda hans öll og
ég, heimboð hjá þeim hjónum Páli
Jobnson Og Snjólaugu konu hans,
irá Gardar bygð í Norður Dakota-
Alls voru í því boði um 20 manns,
og veitingar allar hinar rausnar-
legustu. Allir skemtu sé þar hið
bezta fram undir morgun.
M(ér er ómögulegt, að telja þá
alla, sem voru búnir og boðnir til
þess, að taka á móti mér á þess-
ari löngu veru minni þax vestra.
Að eins skal ég geta þess, að ég
þáði heimboð hjá Helga Dþlgasym
tónskáldi. Við J ón bróðir minn
fórum þang-að eftir messu á hvíta-
sunnudag, og slóust þá fleiri í
ferðina, svo við urðum 5 alls. Hr.
Helgason var að vanda einkar al-
úðlegur og skemtinn. þar þáðum
við iðilgott kaffi með brauði ög
nutum skemtana. — það, sem sér-
staklega vakti athygli mína á
þessum stað var afarmikið pípu-
orgel, sem herra Helgason er að
smíða, í hjáverkum, og hefir hann
þegar lagt mikið verk á það- Or<r-
e! þetta er svo stórt, að það er
hæíilegt fyrir kirkju, og er lista-
verk, Isknzka þjóðin hefir ástæðu
til að hlakka yfir því, að eiga slík-
an völund í hópi sínum hér vestra
sem Helgason. Svo langt er hljóð-
færi þetta ko’mið, að ég heyrði
tóninn í því, en get að öðru leyti
ekki lýst því einsog vert væri að
gera.
Hjjá Elfros bæ er stórbýli eitt,
sem ég var búin að lofa að koma
á, og þangað kom ég>, er ég fór
austur frá Wynard, þann 15. júni ;
og þá stóð svo á, að margir voru
þar saman komnir að skemta sér.
Meðal þeirra var nýgift kona,
dóttir Eiríks Sumarliðasonar, og
liafði ég þekt hana hér í borg.
Bóndi hennar er í hópi efnilegustu
ungmenna þar um slóðir, sonur
þeirra alkunnu heiðurs- og sóma-
hjóna Kristínar og Guðvalda frá
Hámundarstöðum í Vopnafirði,
se... búa tvær mílur frá Elfros bæ.
þar var okkur Rúnu, bróðurdóttir
minni, tekið einkar hlýlega og gist-
um við hjá ungu hjónunum um
nóttina. þau eiga ágætt hús í
grend við heimili Guðvalda, föður
utiga bóndans, og svo vel uppbúið,
að ég kom ekki í fínna hús á allri
ferð minni þar vestra ; og kann ég
þeim hjónum beztu þakkir fyrir
viðtökurnar. Sagt var mér, að
þeir feðgar væru með öflugustu
bændum og hefðu bezt húsakyimi
umhverfis Elfros bæ.
Ég fæ ekki bundist þess, að
votta hér með ekki eingöngu Jóni
bróður mínuirn og fólki hans, hcld-
ur einnig öllum þeim, er ég kyut-
ist þar vestra, mínar beztu þakkir
fvrir meðferðina alla og hlýleik-
ann, er mér var sýndur, hvar sem
ég fór meðal fólksins. ösk mín er,
að velgengni bygðarbúa fari vax-
andi með ári hverju og að upp-
skera ðar á næsta hausti verði
eins væn og nú er útlit fyrir. Ak-
uryrkjan er þar aðalatvinnan, og
menn þar leggja mikið erfiði á sig
við hana. Ég vildi óska, að þeir
sæju ávöxt þess erfiðis.
Með beztu kveöju til allra, er ég
kyntist þar vestra og þökk fyrir
alúðar-viðtökur.
Mrs. Anna Johnson.
Mikil auðœfi fundin
við Athabaska-ána.
Fyrir hér um bil ári síðan lögðu
þrir ungir Norðmenn, Henry John-
Fimm
kostaboð á
brúkuðum
Pianos
CR0SS, GOULDING
& SKINNER m*
!
I
i
|
\
r
son, Elias Larson og Ole Nelson,
upp frá Edmonton í rannsóknar-
ferð til Salmon Creek. Menn þess-
ir voru allir reyndir námamenn og
vanir slikum svaðilförum, sejm
þess konar rannsóknaríerðir að
jafnaði eru. Örðugleikarnir fældu
þá ekki ; þeir vildu verða fyrstir á
staðinn, þar sem C.N.R. og G.T.
P. mætast, því þar var viss von
um framfarir «>g gróða.
Ekkert heyrðist frá mönnum
þessum fyr en í september sl.„ þeg-
ar þeir komu aftur til Edmonton
og heimsóttur International Fin-
ance Co., I,td., og skýrðu þar írá,
að þeir hefðu fundið auðugar kola-
námur, og að starffé væri það
eina, sem vantaði til að gera þær
að hirium bezt framleiðandi og
arðmestu hámum i Canada.
Mr. J. B. Carlson, forseti Inter-
national Finance Co., Ltd., varð
svo hugfanginn af sögu náma-
manna, að hann lagði af stað
sjálfur að skoða svæðið og hafði í
för með sér náma-séríræðinga. Og
rannsókn sú hafði þann árangur,
að sannfæra þá um, að alt væri
satt og rétt, sem námamennirnir
þrír höfðu sagt, og Mr. Carlson
veitti strax talsvert fé til að
mynda félag, er starfrækt gæti
námurnar. Félag þetta var svo
löggilt undir nafninu “The Peace
River Collieries Co., Ltd.”, og Mr.
J. C. Risvold, velþektur fjármála-
maður frá Grafton, var kjörinn
forseti, en Mr. Carlson varafor-
seti ; og margir aðrir fjármála-
menn, er mikið orð hafa á sér fyr-
ir hagsýni og fyrirhyggju, eru eð-
stjórnendur og hluthiifar, svo fyr-
irtækið hlýtur að verða happa-
drjúgt og arðberandi.
Fyrir umboðssala hér í Winnipeg
fékk félagið Thornstad, Roed &.
Lidhokn, hina velþektu fjármála-
tnenn hér í borginni. Mr. Lidholtn
var í fjögur ár ritstjóri og ráðs-
maður “Svenska Canada Tidnin-
gen”, og síðar gegndi hann ábyrgð
armikilli stöðu fyrir Grain Grow-
ers Grain Co,
þessir inikilsvirtu Skandínavar
gera nú Islendingum kost á, að
gerast meðeigendur í námunum,
sem þeir eru vissir um, að verður
til stórhagnaðar fyrir hvern hlut-
hafa. Lesendur þessa blaðs eru
boðnir og velkomnir á skrifstofu
þeirra félaga i Bon Accord Block,
að fi43 Main St., og þar veitast
allar frekari upplýsingar greið-
lega.
Eins og þér sjáið af auglýsingu
félagsins hér á öðrum stað í blað-
inu, þá seljast hlutabréfm nú fyrir
að eins 35 oents ; en þetta lága
verð varir ekki lengi, og þess
vegna ættn menn að hraða kaup-
tinu sem mest.
Fé það, sem ke ur inn við hina
fyrstu hlutabréfasölu, verður not-
að til að kaupa fullkomustu vinnu
vélar, svo námagröfturinn gangi
sem allra bezt.
Vér mælum hið bezta með náma-
félagd þessu, þvú það hefir fyrir
löngu verið sannfæring vor, a^
Peace River dalurinn væri stór-
auðugur að námum, og að þar
væri auðvelt að græða stórfé, ef
rétt væri á haldið.
Sa|gan af Naton persneska 33
brandur mælti ; ‘Banna ég öllum mínum mönnum,
að gera þér nokkurt mein, hvernig sem okkar einvígi
lýkur’.
Síðan gengu þeir saman og tóku að berjast. —
iþykist kongur það finna, að Herbrandur er hin
mesta hetja. Sóttu þeir í ákafa hvor að öðrutn, og
þóttust menn aldrei hafa séð slíkt einvígi. Var Her-
brandur bæði stórhöggur og vopnfimur, en konungur
varð ekki sár, því dúkurinn og hans góðu herklæði
hlifðu honum. Sér hann glögt að Herbrandur muni
mæðast, ef þeir berjist til þrautar. Heggur hann þá
af öllu afli í hjálm Hbrbrandar og sneið af aðra
kinnbjörgina, hljóp þá sverðið á handlegjr hans og
var það inikið sár. — Herbrandur heggur þá til kon-
nngs af mikilli reiði ; kom höggið á herðar hans og
var svo fallmikið og þungt, að kongur riðaði til
falls. — Reiddist þá Naton og hjó til Herbrandar,
kom höggið á lærið og skar hold inn aS beini, og
tók allan kálfann af fætinum. Mæddi hann þá blóð-
rás, svo hann gaf upp vörnina. Iæt kongur þá taka
hann og færa hann til skipa ; síðan lét hann binda
sár hans og veita góða aðhlynning. Tóku menn svo
náðir.
Tlm morguninn gekk kongur til tals við Herbrand
Og mælti : ‘Nú skalt þú þiggja af mér grið og frelsi
og fara hvert þú vilt. Er það mikill skaði, ef þín
missir við, því þinn lika hefi ég engan fundið’.
Herhrandur svarar ; ‘Vita vil ég fyrst, hvernig þú
drapst Hergeir brótður minn. Kongur innir honum
þá alla atburði um þeirra viðureign. — ‘Ég merki
það þá’, mælti Ilerbrandur, ‘að þú hefir eigi drepið
bróður minn sem falskur níðingur, heldur sem hug-
prúð hetja, og hefir gert það eina, sem þú áttir, því
öllum er skylt sitt eigið lif að verja. Hefi ég því
ranglega gert, aðf egna þig til bardaga, og vil ég það
bæta sem ég má, og með þökkum taka þínu griöa-
34 Sögusafn Heimskrjnglu
boði. Og vertu nú velkominn til minnar hallar, með
þína drotningu og alla menn þína’. — Síðan býður
hann Naton kongi, að senda til borgar eftir vögnurn
og hestum, og gerir kongur það. — En er kona Her-
brandar fréttir, að hann sé lífs og sátt sé á komin,
verður hún fegin og fer með fjölda borg*arlýðs til
strandar. Fagnar hún vel Naton kongi og Floridu
drotningu, og býður þeim síðan heim til veglegrar
veizlu. Situr kongur þar í heila \Tku i mesta yfir-
læti og fagnaði. þar eftir hýst hann til burtferðar.
Herbrandur mælti þá til konungs : ‘Með engu
má ég launa þér lifgjöfina sem vert er. En skip eitt
liefi ég látið búa hér við ströndina, hlaðið gulli, eðal-
steinum og dýrgripum, og skaltu það þiggja í minn-
ingu þess, að við höfum hér fundist’. — En kona
Herbrandar gaf Floridu drotningu gullkórónu, alla
setta dýrindis eðalsteinum. Síðan skildu þatt, kon-
ungur og drotning, við þau Ilerbrand með mest.u
kærleikum, og báðu hvorir vel fyrir öðrum. Sigldi
kon,gur síðan. á haf út og lé.tti eigi ferð sinni fyr en
hann kom heim til Persíu. Varð þá móðir hans og
kongur þá um kyrt, en fékk Njóti jarlsdæmi til for-
Njótur og allttr lýðurinn fegið heimkomu hans, og
fögnuðu Floridu drotnihgu með allri blíðu. — Siettist
ráða. Stýrði hann þvf til elli, Og þótti bezti dreng-
ur, en eigi cr þess getið, að þau hjón létu börn eftir
sig.
Tveim árum eftir það, að Naton kom í land
með drotningu sína, komu til hans sendimenn frá
Sýrlandi, sem báru þau tíðindi, að Gylfi konungur
væri andaður, og vildi því Sagns kongsson, aðNaton
konungur ráðstafaði ríkinu eftir vild sinni. Konnng-
ur brá við og bjóst til ferðar og sigldi til Sýrlands.
Sagus fagnaði honum með öllum virtum, og var þá
drukkið erfi eftir Gvlva kong. Og er það var endaö,
stefndi Naton kongur til fjölmenns þings ; kom þar
Sagan af Naton persneska 35
saman múgur og margmenni. En er þing var sett,
stóð kongur upp og mælti : ‘það skal ykkur hér
með vitanlegt, að alt þetta konungsríki gef ég Sagusi
bróður mínum, og vil ég að hann sé þegar tekinn til
konungs yfir öllu Sýrlandi’. — Allir tóku því vel og
létu sér það vel lynda ; en Sagus þakkaði konung*i
með mörgum fögrum orðum.
Nú var Sagus tekinn til konungs. Var þar hald-
in mikil krýningarhátíð, og var veglega veitt. —
Naton kvaddi nti bróður sinn og allan landslýð. Og
siglir hann síðan heim í Persíu og sezt að riki sínu.
Svo er sagt, að Naton kongur og Florida drotn-
ing hafi átt tvo sonu og eina dóttur ; hétu synir
þeirra Sóar og Sintram, en dóttir Elín.
Nokkru síðar kvongaðist Sagus kongur og eign-
aðist dóttir kongsins af Mesópótamíu. Átti hann
með henni þrjá sonu og tvær dætnr, þótt þeirra nöfn
séu ekki nefnd f þessari sögu.
Svo segja sutnir, aö þá hin kristnu trúarbrögð
fórn að útbreiðast um austurálfuna, að þá hafi Nat-
og konungur tekið við trú og allur lýður hans.
Naton kongur og Florida drotning ríktu vel og
lengi og önduðust í góðri elli. En synir hans tóku
riki eftir hann.
Og endar hér sagan af Naton Persakonungi..
(Eftir handriti Bjarna Björnssonar skrifað á Búð-
areyri 10. febrúar 1887.
i
Bróðurdóttir amtmannsins.
I. KAFLI.
það var liðið ár frá dauða hinnar öldruðu skóg-
varðar ekkju. I.angur tími’ fyrir þá framliðnu, er
svo oft vilja gleymast fljótt, og gamla konan liafði
enga ættingja átt á lífi ; engin sorgarblæja var
keypt eða borin hennar vegna, og hún mvndi íljótt
hafa fallið i gleymsku, ef hún í Úfanda líft hefði eigi
verið jafn einkennileg kona og hún var, svo menn
þeir, er kynni höfðtt haft af henni, gleymdu henni
eigi svo fljótt.
þess vegna litu þorpsbúarnir í Hirschwinkil á-
valt upp í gluggann hennar, er leið þeirra lá fram
hjá, til þess að vita, hvort þeir sæu ekki litla, grá-
hærða höfuðið, með stálgleraugunum, er alt af leit
út um gluggann, er hún heyrði fótatak þeirra ; og
hún var ekki lengi að veita eftirtekt, ef óhreinn
blettur sást á fötum þeirra, eða ef svipbrigði þess,
er fram hjá gekk, gaf til kj-nna, að sá hinn sami
ætti eitthvað andstætt. Annaðhvort lann hún að,
eða kallaði manninn fyrir sig, og greiddi fram úr
vandræðum hans.
Daglaunamennirnir, er bjuggu 1 skóginum, og
vinnufólk skógvarðarins, saknaði hennar sérstaklega.
I.itla konan í skógimtm hafði iðulega heimsótt það.
það þekti jafnvel svörtu húfuna, hvíta heklaða sjalið
á herðum hennar, litlu fæturnar í hvítu sokkunum,
og græna silki-prjónapokann, er hékk á handlegg