Heimskringla - 07.05.1913, Qupperneq 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. MAI 1913.
5. BTMt
Atkvæða yðar og áhrifa er einlæglega óskað fyrir
Hann sækir nm þing-
mensku undir merkj-
um hinnar langafreks-
mestu stjórnar sem
nokkurntíma hefir set-
ið við völd i Manitoba,
eða ef til vill í Canada.
Stjórn sem getur sýnt
og sannað framúrskar-
andi afreksverk og fyr
irhyggju í hvívetna og
má þar til nefna:
Stækkun Manitoba
fylkis.
Járnbrauta 1 agning-
ar án nokkurs tilkostn
aðar úr fylkissjóði.
Framúrskarandi og
fullkominn búnaðar-
skóli.
Yegabætur og fram-
ræsla á votlendi.
Fyrirmvndar opin-
berar byggingar í öll-
um helstu bæjum fylk
isins.
EDMUND L. TAYLOR, K. C.
ÞINGMANNSEFNI CONSERVATIVA FLOKKSINS.
hjóðeignar talsíma-
kerfi um alt fylkið.
Stjórnin hefir nú með
höndum mælingar á
hinu afarmikla land-
svæði norður af Gimli
kj ördæminu, svo að
innflytjendum hvað-
anæta gefist kostur á
að búsetja sig þar.
Fjárhagsástand Mani-
toba og tiltrú fylkisins
á heimsmarkaðinum
er í svo góðu ástandi
að eigi verður betur á
kosið.
Greiðið atkvæði með
þeim manni sem bæði
vill og getur orðið yð-
ur atkvæðamikill liðs-
maður á þingi og utan
þings.
Gætið yðar eigin
liagsmuna.
BYGGINGAVIÐUR
af öllum tegundum fást
gegn sanngjörnu verði.
The EMPIRESASH&DOOFGOud
Henry Ave East - Winnipeg.
PHONE MAIN 2510.
Islands fréttir
Itlenzka Efmskipaíélagið hefir
fen"ið góðan byr undir væugi við-
ast hvar á landinu. Forgöngu.
mennirnir eru vel ánægðir með út-
litið til hlutafjársöfnunarinnar eft-
ir byrjuninni að dæma í liöfuðsitað
j landsins og annarstaðar, því þaö-
| an sain fréttist utan af landi, eru
hinar beztu undirtekir hvervetna.
Svo er sagt, að eigi muni kaup-
menn í Reykjavík, sem skerast úr
Icik, verða ntma hárfáir, ef nokkr-
ir verða á endanum. Enda verður
eiori séð, hvern hag þeir sæju sér í
því. Fyrirtækið verður þeim á-
refðanlega til gagns eigi síöur en
allri þjóðinni. En þeir gera tvent
með því að styðja fvrirtækið : að
skapa því lífsskilyrðin og gera
sjálfum siér gagn. —Mótbárur gegn
fél'a "sstofnuninni koma úr sárafá-
um stöðum, og þá mjög veigalitl-
ar. Meirihluti landsmanna virðist
samhuga í þessu velferðarmáli.
— Fríkirkjusöfnuður er í mvnd-
un eða mvndaður í Ilafnarfirði og
virðist muni veröa all-fjölmennur.
Ilafa forstöðumenn þessarar hrevf
| ingar farið þess á leit við frí-
| kirk juprest séra Ólaf Ólafsson í
Reykjavík, að liann gerði prests-
verk fyrir þá. Söfnuður séra Ólafs
j í Reykjavík hefir Leyft honum' aö
J taka að sér starf þetta,, en stofn-
íundur er enn ekki haldinn, og því
ekkert íitkljáð um þessi mál.
I — Nýverið vildi það slvs til i
Vestmannaeyjum, að bátur tynd-
ist með 4 mönnum á. þeir voru
við veiðar undir Bjarnarey. En
j um miðjan dag hvesti all-mjög og
1 a'tluðu lveir þá að sigla heiin, en
. kollsigldu sig.
ísafirði, II. apríl.
— í morgun var afar-snarpur
hvirilbvlur á Önundarfirði, en stóð
ekki netna augnabhk. Hann reif
þak af hlöðu, er Kristján Asgeirs-
son verzlunarstjóri átti, og tók
mikið af hevi. lþuin r f í háa loft
nokkra báta og mé 1 iraut þá,
Fjöldi af rúðutn brotnuðu í hús-
um. Jarðfastur, digur stólpi svift-
ist sundur og alt lék á reiðiskjálfi
tiins og i hörðum jarðskjálftakipp.
þetta var um klukkan hálf níu.
— Dálítið fiskast nti á ísafirði.
Fá mótorhátar iim 2 þiisund pund
i róðri. Einn bátur stundar há-
karlaveiði og hefir feiigið 30 kr.
hlut.
Næstkomandi sunnudag (hvíta-
snnnu) verður i Tjaldbúðarkarkju
Jiltítris'ganga \ ið kvcldguðsþjón-
ustuna.
Crescent \
Is-RjöiiiÍ í
Hnmlruð þplziii liðsniæf'ra f
hafá létid 1 ij.isi Hðtil þ( ss 'Ji’
ad horfThaldið só upp' {vnf) .4-
be/,t,a þurfi að hafa Cres- £
cent Is-rjónia. ,
Talsími Main 1400
+ 4- ^ 4 ^ ^ 4 •%. + + •%.
D„o 1 o r e s 179
t
því meðan á þessu stóð kom ný truflan. það var
skröltið af lykil, sem stungið var í skrána og hurð-
inni, sem var opnuð bak við frú Rttssell, svo hevrði
húin hvislandi róm, sem hún ]>ekti strax að var hans
liátignar, er sagði :
‘þey, þey, góða vina mín. þér eruð þá vakandi?
Eg vona að ungu stúlkurnar sofi’.
31. KAPÍTULI.
þau halda að afturgöngur séu
í borginni.
þegar dyrnar voru opnaöar og raddir heyrðust,
hopaði Ashby á hæl. Hann furðaði mjög, aö heyra
irskan framburð á enskunni, en datt í hug að skeð
gæti, að einhver íri væri meðal Karlistanna. En
hann mátti nú ekki bíða og rejyndi þess vegna að
komast sem fyrst inn í eldstæðið aftur. En á Xeið-
inni þangað kom önnur persóna í veg fyrir hann.
Ilann £jnn tvo handleggi lagða um sig og í eyra hans
var hvíslað í lágum róm :
‘ó, Assebi! Eg er Dolores ; hin stnlkan er frú
Russell. þú Verður að ,flýja, annars er þér hætta bú-
in. -það er hans hátign sem kom’.
þetta kom Ashby á óvart, en hann misti ekki
snarræði sitt. Hann sá, að þesSÍ nýi maður stóö í
dyrunum og að enginn var með honum, og á meðan
hann athugaði þetta, hélt hann Dolores í faðmi sín-
nm.
Að lýsa undrun og skelfingu frú Russells vfir því,
að hans hátign kom inn bak við hana á meðan hún
180 Sögusafn Heimskringlu
áleit sig hvíla í faðmi hans, er ekki mögulegt.
‘Voruð þér ekki — yðar hátign — hérna inni —
einmitt núna?’ stamaði hún.
‘Ég ? Vér? Ilérna? Engin minsta ögn af oss.
Vér vorum að koma núna’, svaraði hann.
‘Hver var það þá ? Einhver var hér’.
'Einhver?’ sagði hans hátign. ‘ Máske það hafi
verið fótatak vorrar hátignar?’
•Nei, þaö var einhver, setn talaði spænsku’.
‘Gekk eins og Spánverji, eigið þér við’, svaraði
hans hátign. 'Ég er viss um, að hér hefir enginn
talað spænsku’.
• ‘En, yðar hátign, það var einliver hér, sem á-
varpaði mig, og stóð rétt hjá mér’.
‘það hefir verið önnur stúlkan’.
‘Nei, það var karlmaður’.
‘Karlmaðuri?’ sagði hans hátign hissa.
‘Tá’.
‘Hérna, í þessu herbergi’.
‘Já’.
‘Yður hefir dreymt, vina mín, eða máske það sé
vofan, sem lieima á hér í borginni’.
‘Voían’, stundi frú Russell. ‘ó, yðar hátign,
minn eigin kæri vinur, frelsið þér mig, látið hana ekki
koma nálægt mér’.
Frú Russell faðmaðd hann að sér og grét hátt.
‘Já, áreiðanlega, — en þey! þér getið vakið
stúlkurnar. Éig skal vernda yður, ef þér leyfið þýð’.
‘Ó’, sagði frúin og þrýsti sér fastara að honum.
‘Hieyrið þér þetta?’ j
‘Ilvað þá ?’
‘Hávaðann ?’
‘Hvaða hávaða?’
‘Ég lieyrði einhvern hvísla’.
‘Ilvaða rugl’, sagði liann.
D o 1 o r e s 181
‘Hlustið þér’, sagði frúin og hélt honum föstum.
Hann gerði það og heyrði óglögt eitthvert hljóð,
sem liktist livísli.
'það eru áreiöanlega stúlkurnar’, sagði hann.
Og hún rak upj> hátt hljóð og hné aftur á bak,
en hann hátign greip hana og - lagði með varúð á
gólfið, en um leið og hann rétti sig við, brá íyrir
augu hans þeirri sýn, er gerði honum hverft við.
það var Aslibv, sem hann sá ganga vfir herbergið í
tunglsbirtunni. Hann hafði beðið á meðan hann
mátti og var nýbúinn að kveðja Dolores, þegar lians
| hátign kom auga á hann um leið og hann gekk inn í
■ eldstæðið.
‘évo sannarlega’, sagði hans hátign, ‘verð ég að
I rannsaka þetta, hvort sem það er vofa eða ekki.
| það er áreiðanlegt, að vofa er liér í borginni, en
jþessi vofa er ekki lík miðalda vofunu.ijn’.
Frú Russell lifnaði mi við og stóð upp.
‘Er hú-hú-hún farin?’ spurði hún.
‘það veit ég sannarlega ekki’, svaraði liann. 'En
i ég skal komast fvrir það’.
‘Ó’, sagði hún, ‘yfirgefið þér mig ekki. vðar heil-
aga hátign, farið þér ekki frá mér’.
‘É!g fer hara til að sækja ljós’, svaraði hann.
‘Farið þér ekki frá mér! A’erið þér ekki svo
j liaröbrjósta’.
'Harðbrjósta? Hættið þér þessu rugli. þev,
þey, gimsteinninn minn. É'g kem strax aftur.’ Hafi
bokkur maður komið hingað, þá er eins gott að ég
iinni hann, en sé það vofa, þá er eins gott að vita
j það’.
‘Ó, yðar hátign’, sagði hún og vafði sig upp aö
jhonum, ‘yfirgcfið þér mig ekki. An yðar er þetta
| alt of voðalegt fyrir mdg að hugsa um’.
'Er ég ekki að segja yöur að ég ætli að sækja
182 Sögusafn Ileimskringlu
ljós, og komi strarx aftur. Yerið þér nú rókgar, þá
jafnar alt sig'.
Um leið og hans hátig.n sagði þetta, revndi hann
að losa handleggi frú Russells af hálsi sínum. það
varð honutn nokkuð erfitt, én hepnaöist þó að lok-
um. Svo gekk hann lit og læsti dvruuutn á eitir
sér.
Að fimm minútum liðnum kom lvann aftur m.eð
hlvs i hendi, ásamt <3 mönnum, sem hann lét bíða
fvrir utan dyrnar meðan hann giekk einsa.inall inn.
Um leið og liurðin opnaðist, kom frú Russell þjót-
andi í fang hans með þeiim hraða, að hann var nærri
dottinn og hlysið við það að slokkna. Hann gat
ekki varist því að bölva ögn.
‘.Verið þér nú rólegar, ynöið mitt, þangað til ég
er biiinn að skoða herbergið. Sé það lifandi maður
þá tek ég liann, en sé það vofa — nú, þa læt ég
hana fara’.
Með blvsið í hendi sér, sem liann hélt fvrir ofan
höfuð sitt, fór liann nú að ganga um herhérgið og
rannsaka það. Frú Russell var jafnan á hælum
hans og áminti hann um að gæta sín. ,
'þér vitið það’, sagði hann, ‘að vér erum vanir
við hættur. Slika smámuni sem jjetta, skevtum vér
alls ekki um’.
I m þetta leyti leiit svo út, sem hávaðinn og
blysbintan hefðu vakið stúlkurnar, sem stóðu upp
af rumtuti sinum, skygndu fyrir augun, hopuðu á
hæl og þrýstu sér livor að annari, alveg eins og
krakkar, sein hefðu vaknað við óvænt ónæði og orð-
ið hræddir. þær virtust vcra svo hissa, undrandi
og óttaslegnar, að hans hátign fvltist hluttekningar
og meöaumkunar.
‘Stúlkur mínar!' Englabörnin’, sagði hann. ‘þið
megið ekkj sléppa ykkur þannig. Nú er það afstað-
ið og þið þttrfið ekki að vera neitt hræddar’.