Heimskringla - 04.09.1913, Síða 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. SEPT. 1913.
5. BLS,
BYGGINGAVIÐUR
Af öllum tegundum fæst
gegn sanngjörnu verði.
The Empire Sash & Door Co., Limited
Phone Main 2510 Henry Ave. East. Winnipeg
Eitt vindhögg forsetnns enn.
(Niðurlaj; frá 4. fcls.).
son, þá sé Jesús áneiðanlega ekki
guö. Klunnalejjri þvaettin.j; en
þetta hefir nuumast nokkur maö-1 eitthvað
ur nokkru sinni út úr sér látið,
né fráleitari heimsku.
Síra J.H. helir aS eins sagt :
þaS sem Jesús var hér, er oss aetl-
aö að veröa í eilífðinni. Nú er það
vitanlegt, að Jesús va'r altlrei til-
beðinn á holdvistardögum sínum.
Hann myndi hafa vísaö slíku frá
sér sem hinni mestu óhæfu. “Hví
kallar þii mig góðan ? ’’ sagði ha«n
við hinn unga höfðingja. “Enginn
er góður, nema guð”. þessi til-
beiðslu-grilla, setn á að vera aðal-
mergui'inn í greininni, er því ekk-
ert annað en óvita tal, sem illa
hefði sómt i munni þess, er lægst
stendur í þessu vestur-íslenzka
mawnfélagi, hvað þá í munni
Kirkjufélagsforsetans.
Séra J. H. heíir aldrei ságt, að
Hinar aðrar staðhæfmgar for-
setans í <rrein þessari, eru á álík;
gildum rökum bygðar og þcssi
eina, — og álí'ka djúpsettr; v,an-
þekkingu á nvja testamentinu.
Korsetinn er nú sárfeginn, að fá
annað um að tala en
gildi bibliunnar. Ilann virðist hafa
fengið sig fullsaddan af því, síðan
það varð uppvist, að honum varð
sú skissa á, að neita einu hel/.ta
kraltaverki biblíunnar, sem hann
áður hafði sagt að stæði þar upp
á guðs ábvrgð. J>rátt fvrir þá af-
neitati, er hann að staglast á
þeirri óhæftt, að draga efa á krafta
ve.rkið um vfirnáttúrlega fæðingu
Jesú. Hvern rétt hefir hann til
þess, þar sem hann sjálfur hefir
neitað eintt kraitaverki biblíunnar
og því enrtjþiá stórfeldara ?
Forsetinn segist nú ætla ‘Mtvergi
hræddur hjörs í þrá”, að leggja út
1 aðra deilu.
Gott oj vel!
Ilann verður
ekki látinn einn
vér edgum að verða það, sem Jes- ’in’ ”tuna.
ús er í dýrðinni. Ekkert í þá átt 1 akist honum jafn-vel og fimlega
Að eins þetta, að oss er það ætl-,«Ö sanna mál sitt í hinni nýju
að að vérða það sem hann var <lvilu og honttm
hefir tekist að
sanna, að alt í biblinni sé þar upp
á ábvrvð iruðs, verður frægð hans
eio-i líttl. Ilún v.erður þá aöiminsta
I kosti á borð við frægðina, sem
II o n Quixote ávann sér forð-
hafnar síra J. II. algerlega , ” '
Ilann minnist á síra Magnús
' Tónsson, og þó hann hafi verið að
in. j reyna að vera óvenju stiltur og
földu ástæðu, aö fyrir þ'eirri Jesú- (sl'-ttmáll, meöan hann var að
mynd er alls engin sögttleg heimfld , r,eiða höggiö sem allra-hæst, í. r
hér. Sú guðfræði er guðfræði Páls
postula og nýja testamentisins,
þó síra Björn sé ekki farinn að
skilja það enn.
DVIeð lang-llestum ný-guðfræðing-
um
hugmyndinni um þann Jesúm, sem
ekkert er annað eit maður. þaö
gera þeir og hann af þeirri ein
íyrir hendi. Hún er alg.erlega úr
lausu loíti gripin. Eina söguhLÍm-
íldin, sem til er fvrir lifsferli Jesú,
er nvja testaimentið. þar er Jesú
hvarvetna lýst stm rneira en
mianni. það ætlunarverk, sem ný-
guðfræði hiefir se.tt sér, er að draga
saman í eina hfiildar-mynd alla þá
drætti Tesú-mvndarinnar, sem n\ja
testamientið gefttr, og sameina, án
þess að láta eitt reka sig á ann-
að. Kn hún forðast, að bæta þar
nokkuru við, og er að leitast við,
að hreinsa láfa kirkjunnar frá
hisminu, sem þar hefir hrúgast
samian. Htin er að forðast fölsku
drætitina, til þess að láta þá sönnn
verða þt’im mtin bjartari og skýr-
ari. þess viegna er játniitjr bennar
um hið dttlarfttllH eðli guðs sonar
gerð með varasemi op■ gætni. Kn
gálausa.r og gífuryrtar fiillyröiitg-
ar gömlu ruðfræðinnar. sétn gerð-
ar voru t'rt i loftið, og hún er búin
að brenna sig á, er forðast. J>esisa
varasemi og rætni misskilja rrúttn-
færnir menn, eins og forseti Kirkjtt-
félagsins, sem neitan. En trú nú-
tíðarmannsins verðtir hún að
margföldum notum, setn fvrir
lön ru er hætt að rnelta brástagl
götnlu vuðfræðinnar á sömtt orð-
tækjuniim.
Mieira fæ ér ekkj sagt að sinni.
stillingin þá .alveg tit tttn þúfur.
J>að er nú hvorttveggja, að það er
geisilega hátt embætti, að vera
Jorseti Kirkjufdlagsins, ettda mynt'i
nauimast keisarinn á þýzkalandi
eða /.arinn á Rússlandi tala með
j.ifnmiklum fyrirlitningarsvip til
auvirðdl'egasta þegnsdns eins og
■síra Björn talar til síra Magnúsar.
J>að er auðsætt, að honttm hefir
sviðið ntedra en lítið, hvílíka hrak-
för hann fór í hondtim síra Magn-
úsar. Síra Björn er nú ftill' roska
maður, þegar á fimtugsaldri. Síra
Magnús að eins 25 ára. Samt se>m
áöttr svnir síra Mavnús í svari
sinu tjl síra Björns svo mikla vfir-
btiröi i hugsanaþrötti og bekkingu
að ekki hiefir farið fram hjá niíin-
tnn vel-læsttm íslendingi, er fvlgist
rrneð. Síra Björn settj nrófessor
Tón Ilelgason i hóp “m.iðttr vel
innrættra iinglinpa”. og er svo' að
brig/la stra Magnúsi tim rithátt-
inn, se.m hó var kurteis og alveg
stórvrðalaus. Situr það ekki vel
á forsetænum ? Eða voru það ef
til vill einu úrræðin ? Einu gögn-
in ?
Um sfra Magnús er það að
segia, að bótt hann sé enn maðmr
ttngttr að aldri, hefir hann aíl.að
sér mikln mieiri mentunar o» þekk-
ingar, bæði á svæði almennxa
fræða og ekki sí/t á svæði guð-
fræðinnar, heldur en síra Björn
Lesi menn erindi hans ttm biblí-
una, sem nú er út að koma, og
beri saman við Önnur eftir forset-
ann.
Síra Björn er eftirtéktaverður
höfundur að einu leyti. Jtegar
hann grímir t>,ennann, talar hann
eins O’ mi sé Salómó loks kominn
til dóms. J>eir, sem hann á tal
við, þótt Jtað sétt helztu menn
þjóðar vorrar og attdl'egir leiðtog-
ar, eins og próf. J. H., verða
frammi fvrir augli ti / hans ekki
nema eins o-< Edríkur á Brúnum,
er haititt gekk fvrir konginn.
Næði staðhæfingar síra Björns
þessari grein nokkurri átt, og
væri þetta voðahögg, sem verða
átti. eigi hið mesta vindhögg, sem
slegið hefir verið, vairi s ra Björn
vitur eins o<> Salómó, en andmáls-
menn. ltans' Eiríkar á Brúmtrn.
En andi Eiríks verðttr lorsetan-
um samferða á öllnm heimskauta-
ferðttm hans og segir frá, hve
skamt hann kemst og hve I tið
hann veit.
Hann kemur upp um hégóma-
manninn Cook.
F. J. Bergmann.
íslenzka bókasafnið í Ninette.
Síðain auglýst var síðast, hafa
þessar gjafir borist mér :
P e n i n g a r : Ásmundur Guð-
jónsson, W’peg, 50c ; Mr. og Mrs.
O. P. Lambourne, W’peg, $lg, Mrs.
Kristín Maxon, Markerville, Alta.,
$5 ; L. S. Líndal, W’peg, $1 ; Mrs.
A. K. Reykdal, Arborg, óOc.
B æ k tt r : Mrs. ' W. II. Eccles,
Cold Sjtrings, Matt.; Mrs. Ásdís
Ilinriksson, W’peg ; Jacoib John-
ston, W’t>eg ; Gttnnl. Jóhattnsson,
W’peg ; Gttnnl. Tr. Jónsson,W’peg;
Beneddkt Iljálmsson, W’peg ; Mrs.
M. Sveinsson, W’peg.
Alls hefi ég tekið á möiti $57.70
i pett ngum. Kyrir bókband hefi ég
greitt $29, til bókakaupa vardð
$13.90 og burðaxgjald borgað $2.55
Afganginn, $12.25, sendi ég vestur
'til þess að fáist dál'til viðbót viö
bókaskápa.
Kg hefi frétt um eina upphæð,
$10.90, sotn var send frá Wtitinipeg-
osis, en hefir ekki komið tíl min.
Kf ht'rn kiemti,r í mtnar hendur, skal
ég verja heuni í þarfir jtessai mál-
efnis eftir þvf setn ég hefi bezt vit
á. Aö öðru feyti er mínu starfi ti
saJnbandi við þetta mál nú lokið.
Kg hefi fengið bréf frá I)r. Stew-
art, þeim sem stýrir heilsuhælinu,
þar sem ltann þakkar fvrir bæk-
urnar, og getur þess, að þær haíi
gert mdkið gott nú þegar.
þess skal getið, að Mr. II. S.
Bardal hefir veitt tttér mikLt hjálp
í þessti starfi.
Ljúft er mér, fvrir þá revnsltt,
sem konan mtn og ég höfutn haft
af þessari s'tofnun, að benda al-
mienningi á hatta, sem eina hina
göfugustu stofnuu í iþessu fylkj.
Fólkið, sem henni stjórnar, er frá-
bæplega samvi/kusiiiiit, áhugamik-
ið og nærgætið. Umsjónarmaður-
inn, I),r. Stewart, er gæddur hiti-
ura beztti hæfileíkum í ö’Uum skiln-
ingi til að levsa verk sitt vel af
hendi.
Svo þakka ég öllum þeim, sem
svo drengilega hafa orðiö við bón
mittni, og liðsint þesstt máli,, þar
með blöðunum Heimskringlu og
Lögbergi.
W’peg, 2. spet. 1913.
Rúnólfur Martedinsson.
Ný íslendingabyggð.
Landar taka sér bólfestu á
Smith-eyju.
Blaðið Kvening Kmpire, sem geí-
ið er lit í Prince Rupert, B.i C.,
fivttir þær fregnir 15. f.‘m., að í
myndun sé íslenzk ruýlenda á Smith
eyju, sem liggur örskamt frá Prince
Rupert bæ.
Segir blaðið landskosti hina
beztu á eyjunni, sé hentug til ak-
ttryrkju og liggi vel við fvrir fiski-
veiðar, enda sétt góð fiskimið um-
hverfis eyna. Griparækt má og
stunda á eynni, því heylönd eru
þar góð.
Korgöngumenn þessarar nýlendu-
stofnunar eru beir herrarnir Chr.
Christinnsson, frá Marker\ftlle, Al-
berta, og T. J. Davíösson í Prince
Rupert. Ke\-ptu þeir fyrir hönd
vmsra annara íslendinga land-
spildu mikla á suðurhluta eyjar-
innar, og er meiningin, að íslend-
ingaibvgðin verði þar. Sá liluti eyj-
arinnar hefir ágætar samgöngur
°g bggttr við beztu fiskimið evjar-
innar. LandspMdan er og vel fallin
t.il akuryrkju og jarðvegurinn auð-
unn nn, því skógartldar hafa eytt
mestum skógdnttnt.
Meining forgötigtimannanna er,
segir blaðið., að koma upp niður-
suðuverksmiðju á fiskitegundum,
og fiskistöð, og spáir blaðið því,
að miixgir landar muni setjast þair
að, því öll lífsskflvrði sétt þar hin
baztu.
Mikið er af auðunnum bygging-
arsteini á eytini, og muni afar auð-
velt, að byggja htin sin úr honum.
Kr og í ráði, segir blaðið, að reka
þar steinhögg og steinsimíði, og
fiytja út byggingaistein. Getur það
áð sjálfsögðu reynst góður at-
vinnuvecrur.
Kf , marka má umsögn blaðsins
— og það ætti að vera óhætt —
þá er bessi Smith-eyja annað Góz-
en laiidiö.
Fréttir úr bænum
Tólf íslenzkir vestttrfarar komtt
hingað á föstudagsmorguninr..
Voru það fjölskvldurnar tvær, sem
sk'ildar vortt eftir á Gross Isle,
eins og getið var itm í síöasta
bl. Kólk þetta var Ölafttr Jónas-
son frá Stvkkishólmi, kona hans
og 5 börn, og Kmrisiana Bene-
(Uktsdótt r f.rá Vestmattnae\'ju'ttt
og 4 börn hennar. Kr þá að eins
tvent ókomið af vesturfarahópn-
um stóra, — stúlkan og barnið, er
skilin vortt eftir i Glasgow. l
Á sunnudagtnn 31. ágúst var hin
Candahar, Sask., vígð af forseta |
kirkjuíé'lagsins, séra B. B. Ións-
svni. Séra Jón Bjarnason, D.D., og
séra H. Sigmar, presttir safnaðar-
ins, vortt forsetanum hjálpiegir.
Nýlega er látinn í Árdals-bv-ð í |
Nvja íslandi bændaöldungurinn
Kristmundtir Ben janiinsson, eítir
stutta legu. Hann var hinn mesti
duenaðartnaðnr og einn af frum-
byggjum Nýja Islattds.
EATON VASA ÚR
HALDA RÉTTAN TlMA
Reynsjan sýnir af> ?1 f?imsteina Ea-
tons vasaúrin eru áreiöanleg og ganga
svo rétt, aöekki miinar meira . n einum
fjóröa úr mfnútu A heilli viku.
Enginu geturvonast eftirbetxa, úr-
iö er búiö til fyrir mismunandi hitastig
og heldur sér algerlega 1 hvaöa loftslagi
sem er.
IJaö fæst f 10 karat gullbvegnum kessa
útskornnm meö stjórnar vörumerki,
eiukaleyfis stillir. Brequet hórfjööur.
Allir gimsteinar einstakir. Hjólaásar
verjulausir og allir nikkei búnir.
Eato'ns verö ó þessu 21 gimsteina úri
1 Fortune gnllþvegnum ksssa $20.00
T. sama verk 1 nikkel kassa $16.50
TheT. EATON C«td
Winnipeg Canada
Blindur er blaðlaus maður
Og “því er fífl að fátt er
kentu segir gamalt mál-
tæki. Ini getur ekki vitað
hvað umheimurinn hugsar
og talár ef þú ekki lest
blöðin.
HEIMSKRINGLA, sem er elsta og bezt blað
Vestur-ísJerdirga, hefir afinle^a rr.íðfeiðis
fróðleik og fiegnir, ekti aðeins rm hagiog
framtíðar mál íslerdiiga h^ai á jarðríki
sem þeir ala aldur sinn — heldur fræðir
ykkur einnig um alt það sem frumkvöðlar
þjóðar na hugsa, tala og starfa til fram-
þióunar og fullkomnunar mannfelagsins.
Nýir kaupendur að Heims-
kringlu fá blaöið frá þess-
um tíma til 1. október 1914
fyrir tvo dollara og auk
þess þrj ár skem t isögu r in n-
heftar í vandaða kápu.
KAUPIÐ HEIMSKRÍNGLU
317 318 S ö j u s a f n II ei ms k r i n gl tt
D o lio r e s 315
‘Heim ? ’ i
'Já’.
‘Hyiernig getiirðu það ? J>l"t ratar ekki'. i
‘Í4C rata til turnsin-s, þartgað er ekki Iangt —
þar sem ég kvntist þér fvrst, Brooke, og ]>á —’
'En þú gietur ekki sezt þar a?i’, sagði Brooke.
‘Ég get gengið þaðan yfir á þjóðveginn, þar sem
við hittwmst — og þar er ég ekki ver stödd nú en
þegar þú mættir mér og hjálpaðir mér’.
‘þetta er rttgl’, sagði' Broooe, ‘þú getur ekki far-
5ð einmana’.
‘Jú, ég get’.
'Jwt verðttr tekin herfangi’.
'Jtað skey-ti ég ekkert um’. &
‘Eða þti deyrð úr húngri’.
‘Ö, ég er ekki hrædd við dauðaiin, og að deyja
úr hungri er ekki verra en að deyja af skoti’, sagðii
Talbot róleg.
Brooke ledt á hana og sagði : i
'þetita er ekki alvara þín ?’
‘Mjér er það full alvara og ég fer í kveld’.
Brooke leit af henni, stundi og sagði ;
‘Hvernig ferðtt að rata þessa leið?’
‘Elg veit það ekki. Kg giet reynt það nú eins
og áður’.
Brooke leit sjtögglega 11 hennar og sagði :
‘Mér finst, Talbot, að þú gætir beðið mdg um að
fylgja þér’.'
Fjör og ánægja skein tír svip hennar.
‘Vilt þat gera það?’ spurði hún t vonarróm.
‘Já, þaðí er ekki erfibt fyrir mig — já, já, ég skal
fylgja yér til tumsins. Við erttm þar eims óhult og
liér, og el þú ert ákveðin í því að fara, þá getumi við
farið nær sem er — nær seim er, eins og þti veizt’.
‘Vilt þú — getur þú — vilt þti í rattn réttri ? J>ú
Itefir þá líka mannlegt ístöðuleysi eins og ég. þú
316 iS ö g u s a ffjt II e i ms k r i n' g 1 u
vilt ekki missa mdg ? ]>ú vilt ekki láta vesaliugs Tal-
bot þína íara eina ? ’
‘Nei’, svaraðd Brooke blíðlega, ‘ég vil ekki láta
TaSlbot mína fara einsamla’.
Talbot leit snögglega til hans eins og hún vildi
lesa httgsatiir hatrs. Attgtt Brooke mættu hennar, en
að eins angnablik. Hann leit strax aí héniti, svo hún
sæi ekki, hve mjög hann þráði návist ltennar. Ástin
og skyldutilfinningin háðu harðan bardaga í htiga
hans, en enn þá stóðu þær jafnt að vígi.
‘þti ætlar að fylgja mér til turnsins?’ sagði Tal-
bot í bænarróm.
‘Já’, taUtaSi Brooke.
‘Og þar getum við skilið og átt okkar síðustu
kveðju’, sagði hún kjökrandi.
Brooke saigði ekkert. Baráttan í huga hans hélt
ennþá áfram, og ltann var ekki kominn að neinni
íastri niðurstöðu um það, hvað hann ætti að afráða.
þögnin varaði lengi, en loks sggði Talbot og
og stundi þttnigan ;
‘En hvað Jtetita er undarlegt — Og sorglegt. Ef
það ekki, Brooke?’
‘Hvað þá ?’
‘Að kveðja hvort annað’.
Brooke svaraði ekki.
‘Að kveðja hvort annað’, endurtók Talbot, ‘og
sjást aldrei gfttir’.
Brooke stundi þun.gan, leit á Talbot og af henni
aftur.
‘Ktli við gerttm það?’ spurði Talhot.
‘Gerum hvað?’ sagði Brooke.
'Að sjást aftur nokkttrn tíma?’
‘Hvernig get ég vitað það?’ svaraði Brooke.
‘Og þó lagðir þú líf þitt t sölttrnar fyrir mdig’,
sagði Talbot hit'gsandi.
D o 1 o r e s
‘það gerði ég ekki’, sagði Brooke. ‘J>að varst
þú, sem lagðir þitt lif í sölttrnar ívrir mig’.
‘Já, ég gerði tilboðið’, sagðiiTalbot sorgmædd,
en það var ekki þegið. Eg óska þess nú, að það
hefði verið þe' ið’.
Brooke kit npp þreyttilegur og fölttr, og á svtp
ltaus sáust m'erki ef.tir hið þtinga hugarstríð, sem nú
var afstaðið. Hann leit til hennar alvarlegum aug-
ttm, sem fólu í sér ósegjanlega þrá og ást.
‘Öskar þú þess, Talbot?’
‘Já, það geri ég’, sagði hún hrtuggin.
‘ö, mítt göfguttarveröa! ’ sagði Brooke, ‘mín eig-
in elskaða, mín eina elskaða! Hvað á ég að gera?
Hijálpaðti mér til að komast að niðurstöðiu’. Hann
tók hana í fang sitt og þrýsti henni að lijarta sínu,
ett Taibot lagífi höfttð sitt á öxl hans og grét.
L)ks stóðtt þau upp til að fara.
Brooke léttist hugur, þegar hann fór tir borginni
frá Dolores.
þegar þatt komtt að borgarhliðintt, sagði Brooke
varðjmönininum, að þatt ætluðu að ganga út sér til
skemttmar.
Varðmiennirnir sögðtt hættulegt að fara út.
Brooke sagðist ekki fara langt og kotna brátt
aftur, enda ætlaði hann sér það. Hann ætlaði að
búa ttm Talbot í turninum og koma svo aftur til
að sækja mat handa henni, eins og haitn hafði áðttr
gert.
J>au komust aö tnrninnm hindrunarlaust.
þar námu þau staðar til a'ð hvila sig.
En á siama attgnabKki hevrðtt þatt i hávaða úti
Hann heyrði'st glögt, en virtist þó koma langt að.
J>að var líbast því, sem fjölmenni væri að kcrna.
‘Einhverjir ertt að ko a’, sagði Talbot.
‘Já’, sagði Brooke, ,lvið verðum að snúa aftur’.
þa.it flýttu sér til baka, en þegar þau komu að
L.i -uLlU. i L Lulá I ■ .11? ..iLl'.i_U..5iuJ*lJ —
gjánni, hej-rðu þau hávaiða, sem skaut þeim skelk í
bringti.
J>að hieyrðust raddir og fótatak rtiðri í gjáuni,
eins og einhver væri að kotna ttpp bakkann.
J>að er verið að elta okkur’, sagði Brooke.
‘Við verðum tekin herfangi’, sagði Talbot og
gredp ttm hendur Brookes. ‘En hvað mér þætti vænt
ttm að vetia tekin íöst, ef þú ðrðir tekinn lika’.
Brooke sagöi ekkert, en gladdist mjög við þessa
httgsun.
56. KABÍTULI.
Gia ml iir v i n i r k o m a aítur.
, Dolores og Ashby áttu ekki í slíku hugarstríði,
scm Brooke og Talbot, því Ashby ákvað skjótlega,
hvað gera ætti, og losaði Dolores við • alla ábyrgð-
Hún samþykti undir eins áform hans, og lagði af
stað með honttlm sömu leiðina og hún fylgdi hans
hátign út. Ashby var okki lítið bissa á þessari
krókaleiö og leynigöngum, en þegar þau komu út í
gjána, var björt tunglsibirta.
J>egar þau voru að ganga ttpp bakkann turnsmeg-
in, bej-rðu þau manniantiá'l. J>au stóðu kyr.
Ömur raddanna virtist nálgast þau, og var sem
hann kæmi frá hinum bakkanum, tAns og einhverjir
værtt á eftir, setn gengju í sömn átt.
‘það er verið að elta okkur’, sagði Dolores.
‘Hver skyldi hafa ástæðu til að elta okkur?’
sagði Ashby.
‘Hr. Brooke’, sagði Dolores, sem var orðin hrædd
— 'það hlýtur að vera Brooke. Hann hefir verið að
'SiiJi'f “■ ’iu ír ~ - i'V I v.l