Heimskringla - 04.09.1913, Síða 6

6;. BLS.
WINNIPEG, 4. SEPT. 1913.
HEIMSKRINGLA
í
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á œóti markaOanru
P. O'CONNELL. elgandl, WINNIPEQ
Bezta ylafönj? vindlar og aöhlyrming
góó. Islenzkur veitin*?amaöur N.
Halldórsson, leiðbeinir lslendingnm.
JIMMY’S HOTEL
BEZTTJ VÍN OQ VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
Í8LENDINGOR. : : : : :
dames Thorpe, Elgand/
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
StmTSta Billiard Hall 1 NorövesturlandinD
Tlo Pooi-borö,—Alskonar vfnog vindlar
Qisting og fœOi: $1.00 á dag og þar yfir
l.eaiuon A Uebb.
Eigendnr.
! D0M1NI0N
HOTEL
523 MAINST.WINNIPEG
Bj^rn B. Halklórsson,
eigandi.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTI.
Dagsfœði $1.5o
SKÓVERZLUN S. JOHNSON’S
349 Queen St. King Edward
hefur ætíð nægar byrgðir
af alskyns skófatnaði
Talsími S 2989
V7ér höfum fullar birgölr hreinustu lyfja
og meöala, Komiö meö lyfseöla yöar hing-
að vér gerum meöulin nákvwemlega eftir
ávísan læknisius. Vér sinnum utansveita
pönunum og seljum giftingaleyíi,
Colcleugh & Co.
Notre Dame Ave, 4 Sherbrooke St.
Phone Garry 2690- 2691.
Atvinnu vantar
Islendingur, sem unniö hefix við
verzlun 4 Islandi samfleytt 10 ár,
þp.r af mestan timann sem bók-
haldari og- forstööumaður ver/lun-
ardeildar, og sem einnig hefir unn-
iö viö verzlun hér í Canada,— ósk-
ar eftir atvinnu viÖ verzlun hjá
fslending, næsta vetur, eða lengur,
ef um setnur.
Tilboð senáist ritstjóra þessa
blaðs, sem gefur nánari upplýsing-
ar, eða til P.O. Bojc 135, Wynyard,
Sask.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður aö
f90 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.), gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur,
brýnir hnífa og skerpir sagir.
Draumur.
FORMÁLI.
Ekki er ég svo fróður eða vitur
maður í dularafii eða verkunum
súlarLísins, þegar líkami vor ligg-
ur sL-m dati&'ur eða hreyfingarlaus,
að ég geti með nokkurri vissu get-
ið mér til eða. giskað á, hvernig á
draumum steudur.
Eg hefi. hait mjög mikið gaman
af að heyra drauma, sem hafa að
geyma vit og sannindi. Líka sjálf-
ur verið ákafiega berdreyminn.
Og jafnvel held ég, að suma þá
drauma, sem mig dreymdi á aldr-
inum milli 12 og 20 ára, mætti
kalla merkilega. Og einnig nokkru
síðar á .æfinni, undir þeim áhrif-
um, þegar líkamiun befir verið
lamaður og þróttlaus undir veik-
inda ástandi, og kemur þar mín
skoðun að öllu leyti saman við
hugsjón h-erra Hermanns Jónas-
sonar, níl. þá, að þetta hulda og
ósjálfráða afl, sem vér megum til
að kalla sálarmeðvitund, eða eitt-
hvað þviumlíkt, vinnur þá langt
um ljósara og að öllu áreiSanlegar
og óbrotnara, þegár líkami vor
hefir engin afskifti eða hald 4
þessu afii.
Élg hefi tilhneigingu til að segja
það, bæði í gamni og alvöru, að
þessi skyngáfa eða sál, sem vér
köllum æðri part mannsins og eft-
irlíking alföðursins, sé < jarðnesku
fattgelsi, eins lengi og hvorttvéggja
er samelnað hér á jörð, sál og
líkami. En svo reta komið fvrir
atvik og ástæður, aS fangelsiS
opnist. FangavörSurinn drekkur
sig fullan, svo “hausinn er veikur
og maginai’’, eða þá einhverjar aðr
ar sennilegri veikinda ástæður,
sem gera það að verkum, að skvn-
gáfan leikur meira lausum hala,
frí og frjáls í bili.
Hégyljutrúar maður er ég ekki,
og hefi aldrei tekið drauma, sem
áreiðanlegt hlutkesti eða vissu á
lífsleið minni eða annara. En svo
undarlega • leyndardómsfullum
glampa eða ljósi slær æði oft fram
á ófarna æfibraut vora af þessum
dularfullu verkunum sálarinnar, að
ég fmn fulla ástæðu til að tala
með alvöru og virðing um þetta
hulda afl, sem er enn sem komið
er óráðin -áta bæði vitrum og ó-
vitrum. Dyr eða víshidaklefár sál-
arfræðinnar eru harSlæstar. þaS er
að eins innum skráargatið, sem
vitringarnir eru að grínn. þaS er
von mín. að bær dvr cmnist ein-
hverntíma, þó ekki verði meir en
í hálfa gátt.
Alt hefir sínar orsakir, segjum
vér. Og vel trúlegt er það, aS
draumar skapist á stundum af
h u o-rnynd agriiski fram í tímann,
eða sterkri undangenginni hugsun
á ýmsan hátt. En oft virðist alls
engin slík ástæða liggja til grund-
vallar fyrir — jafnvel merkustu
draumum vorum. Og mætti þá
faelzt líkja þeim við \itran, aðvör-
un og forspá. Forspá er dagdraum
ur, náskvlt eða sama eðlis og næt-
ur eöa svefndraumar. ]>aS var sagt
um sutna vora mætu íslendinora í
fornöld, að beir væru spakir að
viti og forspáir. þannig var Njáll,
Gestur í Haga og margir k.fl. Yér
höfum enga áreiSanlega vissu fvrir
því, aS öll þeirra forspá sé tómir
dagdirautnar. En sú vissa er áreið-
anleg, að þessir rólega hugsandi,
márkverðu spekingar lögðu langt-
um meiri rækt við fvrirboðaafl
skvngáfunnar, en vér gerum, hvort
heldur birtist í vöku eða svefni.
Nú vita þaS allir og viSurkenna,
aS hver gáfa (bámsgredn í þessu
eSa hinu) eykst og styrkist viS
stöðuga rækt og æfingu, verður
aflmeiri, áreiðanlegri og skarpari,
öldungis eins og líkami vor. Vér
getum <r,ert hann vita hand-ónýtan
með iðjuleysi og slæpingjahætti.
En líka stálhraustan og áreiðan-
legan til alls, meS stöSugu erfiSi
og harðsnúnum æfingum.
Mér dettur til dæmis'í hug minn
isgáfan. Ég þekki og þekti gamalt
fólk, sem kunni þau heimsins ó-
sköp af ljóðum og sögum, og var
víða heima í fróðleik. HafSi sem
sagt stálminni. þetta segi ég að
sé af því, aS gáfan ’var frá barn-
æsku a;fð og tamin. Alt var lagt
á minniö. það er fáttm blöSum aS
fletta um það, að minnisgáfunni
er stórum að hnigna hjá yngri
kvnslóðinni, sökum þess, að nú er
svo mikið geyrnt á hyllunni eða
í skrifborðinu, en áðttr varð alt
að geymast í höfðinu eða glatast
að öðrum kosti.
Eg gæti sagt meira út í þessa
sálma, en það er bezt ég hætti
áður en ég verð mér meira til
minkunar. Svo er líka mik'ið eftir,
sem átti að verða efni þessarar
ritgerSar, sem eí til vill verSuriMn
síðasta frá mér.
TILDRÖG.
Ekki alls fyrir löngu var ég
staddur niðri á Gimli hjá vinum
og frændum, og gisti tvær nætur
hjá Guðm. Erltndssyni, frænda
mínum. Fyrri nóttin milli 29. og
30. júlí sl. gerSi hamremmis ofsa
og regnskúr, sem varaSi skamt,
en hreinsaðí og kældi loftið eftir
undangengna hitamollu. Og áður
eu nokkur fór á ról þann morgun
í húsinu, þaut ég fáklæddur fram
á vatnsbakkann, sem er örskamt,
og teigaSi hreina, svala loftið,
blandaS skógarilm, og var þaS
mér inndæl hressing. Morgunstund
þessi .hlýtur að hafa veriS ein með
þeim fögrustu, sem þar kcima.
Stilli-blá logn, sólin stafaSi geisla-
ílóði á vatnsflötinn. Döggin stóð
í perlum á græ'itum bala og börð-
urn, sem ekki var uppþornuð eftir
næturskúrina. Kyrg og friður yfir
öllu. Eng.in hreyfing. AS eins sást
í stöku staS reykur að byrja að
Iæðast upp um revkháfa og lyppa
sig beánt upp í loftið. Og barna, i
andlegri og líkamlegri sælu, sem
ég var á þessari stund, fór ég að
hugsa vim þennan undurfagra blett
og hæ. Ilversu óumræSilega
skemtilegt væri ekki til þess að
vita, aS íslendingar gætu um
langt skeið — ég þori ekki að
seirja langt fram í aldir — haldið
öllum yfinráðum á þessum stað,
og átt þar í framtíðinni fagran bæ
eða borg. með íslenzku bókasafni
og háskóla, til trausts og viðhalds
tungu vorri og þjóðerní og nor-
rænum bókmentum, og haldið
þannig heiSri og frægS þjóÍSflökks
vors uppi í langan aldur í landi
þessu, og sannaS í því sem mörgu
öðru, að íslendingar væru afkasta-
mestu og eftirsóknarverðustu inn-
flvtjendur fvrir þetta fræga land.
Og ályktun mín varS þessi : Ef
ómögulegt er aS halda islenzkum
tökum á Gimli bæ, þar sem friSur
guðs o.g náttúrunnar hvílir yfir
öllu, og nægtir eru til lands og
vatns, ef vel er unnið og stjórnað,
og i komandi tíð vrði undirborg
einnar stærstu heimsborgarinnar,
— þá verSnr líka alveg ómögulegt
að halda í tungu vora og þjóðerni
hvað sem hver segir. Ekki beint
að ég meini það, að eina lífsskil-
Doldres 319
gá að mér og séð til okkar, og nú eltir hann okkur’.
Ashby tautaði eitthvað sem líktist blóti.
‘þorparinn’, sagði hann. ‘Við megum hraða
okkur, svo hann verðí fjarlægari’.
þau gengu nú hart.
Fátim augnahlikum síðar komu þau í turninn.
Xnni í honum voru Brooke og Talbot, setn voru ný-
komin þangað og hlustuðu nú á hávaðann, en gátu
«kki séð, hverjir voru komnir sökum myrkursins.
Dolores leiddi Ashby með varkárni að annari hlið-
inni. Brooke og Talbot biðu úrslitanna þegjandi.
En nú heyrðist nýr hávaði, eins cg margir menn
væru að nálgast. Dolores þrýsti sér að veggnum.
þau voru sjáanlega í klípu, því nú gátu þau
ftvorki haldið áfram né snúið aftur.
En þeir, sem komnir voru, var Harry og Katie,
og af þeim var engín hætta búin.
iHarry hafði beðið stundarkorn eftir Russell, en
hann kom ekki, svo Harry hélt, að hann hefði farið
A undan sér, til þess að hafa not af dagsljósinu, og
í þeirri von hafði hann lagt af stað með Katie.
þegar þau voru nýkomin inn, heyrðu þau sama
hávaðann og hin og urðu allskelkuð, því hávaðinn
vax nú svo nærri. /
Katie skalf af hxæ.ðslu.
Harry varð utan við sig af þessutn óvænta há-
vaða, en hann varð að styðja Katie, sem var við
það að Hða í örvit, og gat því ekki farið út að sjá,
fiverjir komnir væru.
Nú heyrðist mikiJI hávaði utan við dyrnar —
sraddir, hróp, söngur og tryllingslegur hlátnr — sem
íbenti á, að þetta væri ræningjaflokkur.
Nu kom maður inn f tnrninn.
‘Hér er plássið’, sagði hann á spænskn, *en það
rr niðamyrkur inni, kotrð einhver ykkar með Ijós.
.Við verðum að bíða hér þangað til hinir koma að
I -----.l_u. i jjjíiJlÁ lil kjih
320 Sogusafn Hfimskringlu
fra hlið borgarinnar, og hér er hentugur staður til
að borða kveldmat’.
Nú kotnu fleiri inn og svo var kveikt á blysum,
cg sáust þá allir, sem inni voru. Brooke studdi Tal-
bot, Harry Katie og Ashby Dolores, en þegar Ashby
og Ilarry sáy þá, sem komnir voru, þektu þeir undir
eins hans hátign.
Við þessa sjón fyltust þeir undrunar og skelfmg-
ar, og hans hátign ekki síður, sem stóð og starði á
þá og sagði:
‘Hamingjan góða! ’ Á þessu átti ég ekki von’.
þegar Katie heyrði málróm hans hátignar, hvarf
faenni öll hræðsla og hún brosti nú yndislega við hon-
um. Dolores heyrði líka ensku orðin og þekti hans
hátign strax.
En fleiri uppgötvanir voru gerðar um kið og
ljósið Iýsti upp turninn. þegar þau, setn inni vcru,
litu í kringutn sig, sá hvert um sag gamla kunningja
sinn, og álitu að hann væri kominn til að krefjast
fullnaðarúrslita á loforðum sínum.
Harry sá Talbot og áleit hana komna til að
finna sig. Brooke sá Dolores og áleit hana vera að
elta sig. Ashby sá Katie og hélt hana komna eftir
sér.
Talbot sá Harry og áleit sig seka. Dolores leit
á Brooke með sömu tflfinningum. Andlit Katie skein
af vleði við að sjá hans hátign, en augnabliki síðar
fölnaði það af ótta við að sjá Ashby. Og þess
vegna þrýsti hún sér fastar en nokkru sinni águr! að
Harry.
Eins gerðu hinir elskendurnír, sem allir voru
hræddir og héldu sig í vandræðum stadda.
Loks rauf hans hátign þögnina.
‘Já, það er hún sjálf’, sagði hann og horfði á
Katie. Og það er llklega ég, sem er gæfuríkasti mað-
urinn í dag. Ég hefi aldrei á æfinni séð slika sjón.
yrði þjóðterni vors og tungu sé ís-
lenzk borg eða bær á Gimli, held-
ux faað, að livorutveggja verður þá
ómöguleikans forlögum háð. Að
þessum hugsjónum enduðum gekk
ég heim í húsið aftur með sorg-
blandaða rleði.
DRAUMAR ÉÐA HUGBOÐ.
Dagurinn leið fijótt með gleði og
ánægju hjá vinum minum. Ég
gekk snemma til hvilu, Of svaf áð
ég held vel, en eitthvað hefir hug-
urinn ver ð á reyki samt þá nóttt
eins og nú skal sagt verða.
E,g þóttist staddur á sama blett-
inum á vatnsbakkanum, siem
morguninn áður var að soga til
mín tæra loftið og baða mig í
sólarljósinu. En þegar ég fer að
litast um á allar hliðar, þá er
komin sú breyting á alt,, að ég
þekki ekkert, og skil ekki neitt í
neinu, hrorki upp éðá niður. Og
einmitt þarna, sem verið var að
rsla niður flóðgarði rða öldubrjót
úr trjábolum, til varðveázlu bæjar-
stæðinu, var alt horfið og í stað
þess kominnn öflugur steinsteypu-
veggur, sem ballaði niður fram
til vatnsins, en alt fylt upp cg
gert jafnslétt landsmegin. Eig lcgg
af stað norðureftir og sé þá brátt
óslitna röð ai vöruhúsum eftir öll-
um bakkanum, en breið og fögur
gata fvrir ofan og járnbrautarspos
fyrir neðan. Brvggjur voru nú
tvær afarlangar, að ég hélt úr
stáli og mvnduðu líkt allgóðu
skipalagi á milli, og tvöföld járn-
brautarspor voru á báðum, og
lágu nokur gufuskip við báðar
bryggjurnar. Lengra frá, bæði i
suður og norður, sá ég afarmiklar
br\T'-~iur eða “bólverk”, langt út
í vatnið, með byggingum á og
borðahlöðum í röðum langt fram
á enda. þar lágu einnig við nokk-
ur gufuskip.
Mér verður nú reikað upp í
þessá undraborg, og þá sé ég
fagrar og r-eisulegar búðir og skrif-
stcfur eftir allri strandgötunni, á
tnóti vöruliúsunum, og held svo á-
fram upp borgina og sé margar oig
góðar og myndarlegar byggingar
og fögur stræti, skólahús, kirkjur
og klaustur, að mér virtist. Og nú
fór mér ekki að verða um sel, því
mér fanst ramkatólskur blær hvíla
yfir öllu, eða sumu að minsta
kosti, bæði' hvað snerti krossa-
fjölda og vmislegt fleira. Mig er
nú farið að langa til að sjá ein-
hverja lifandi veru í mannsmynd.
Og viti menn, eftir lítinn spöl
lengra, þá mæta mér sex stúlkur
í sorgarbúningi. Ég verð heldur en
ekki glaður og hrópa til þeirra :
Komið þið blessaðar og sælar,
stúlkur mínar. þá rétta þær allar
jafnsnemma' upp höfuðin, setn áð-
ur slúttu niður á bringu, og glápa
raunalega steinþegjandi framan i
mig. þá ranka ég við mér og sé,
að þetta eru aumingja nunnur. Og
þá verð ég yíirkominn af harmi,
því nunnustandið í heiminum álít
ég alla tíð verra og þrælbundnara
fangelsi en nokkurt annað. Og sví-
virðilegasta rán á rétti og sjálf-
stæðí þlóðlífHns. Synd og stór-
tjóu á móti lögum guðs og mann-
félagsins. Og ætíð hefir mér dottið
í hug, þegar cg sé unga og fagra
nunnu, sem þrællyndis-ok katólsk-
unnar er enn ekk'i búið að drepa
úr alla tilfinning : Ilversu yndisleg
og elskuverð móðir hefði ekki
þessi kona mátt vera með fagran
barnahóp í kringum sig.
Svo liðu þessar vesalingsnunnur
steinþegjand franihjá mér eins og
- , ■ .. -—i---------
Niðurlag á 7. sfðu.
MANITOBA.
m
Mjög vaxandi athygli er
þessu fylki nú veitt af ný-
komendum, sem flytja til bú-
festu í Yestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkju og innflutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar ríkisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, að
margir flytja nú á áður ó-
tekin lönd með fram braut-
um þeirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
burðir Manitoba eru einlægt
að ná víðtækari viðurkenn-
ingu.
Hin ágætu lönd fylkisins,
Óviðjafnanlegar járnbrauta-
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaði, þess ágætu
mentaskilyrði og lækkandi
flutningskostnaður — eru hin
eðlilegu aðdráttaröfl, sem ár-
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast a6 hér í
fylkinu ; og þegar fólkið sezt
að á búlöndum, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir í tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kunningjum yðar — segið þeim að taka sér bólfestu í
Happasælu Manitoba.
Skrifið eftir frekari ppplýsingum til :
JOS. BURKE, Tndustrial Bureau, Winnipeg, Manitoba.
JAS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ontario. ,
J. F. TENNANT. Qretna, Jíani'.oba.
W. lk. UNSWORTII. Enerson, Mnnitoba;
S. A BEDF0RD.
Deputy Minnister of Agricnliure,
Winnipeg, Manitoba.

«
4
drekka ein- 4
'göng'u hreint öl. þér getið jafna reitt yður á. 4
4
4
ylTUR MAÐUR er varkár með að
DREWRY’S REDWOOD LAGER
það er léttur, Ircyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann,
«
«
41
«
«
J E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG.
**9******************* ■***?******************
NMNi
3402 P
sVsBSI
Skrifstofu tals.: Main 3745. Vörupöntunar tals.: Main
National Supply Co., Ltd.
Verzla tneð
TRJAVIÐ, GLUGGAKARMA, HURÐIR, LISTA*
KALK, SAND, STÉIN, MÖL, ‘HARDWALL’
GIPS, og beztu tegund af ‘PORTLAND'
MÚRLÍMI (CEMENT).
Skrifstofa og vörugeymsluhús á horninu á :
* McPHlLLIPS OG NOTRE DAME STRÉTUM.

Meö þvl að biðja nefinlega um
‘T.L. CIGAR,” þá ertu viss aö
fó ógætan vindil.
(UNIOW MADE)
Western Cigar Factory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
Dolores 323
þér eruð víst búnar að gleyma tilboði mtnu um
kórónu Spánar, veldissprota og hásæti. Öllu þessu
ágæti hafið þér hafnað vegna unga mannsins, sem
þér haldið yður við. 0, já, hér erum við þá öll aft-
ur í einum hóp. Og ég óska ykkur öll velkomin,
herrar mínir, Rivers og Ashby og ungu stúlkurnar,
já, öll í einum hóp. Verið þið ekki hrædd, ég skal
gæta ykkar allra. En hvað er orðið af Russell. Mér
þætti vænt um, að sjá hans þlíða andlit.
Á meðan hans liátign talaði þessí orð, höfðu her-
mennirnir litið í kringum sig og fundið holur til að
festa blysin í, svo nú var skær birta niðri, en reykinn
lagði upp.
Fangarnir höfðu mismunandi hugsanir. Harry
og Ashby álitu hans hátign miskunnarlausan ræn-
ingja, sem nú mundi krefjast lausnargjalds aí þeim
eins C'g áður, og álitu ómögulegt fyrir sig að flýja,
en báðir hugsuðu þeir meSra um heitmeyjar sínar en
sjálfa sig. Brooke og Talbot voru ekki eins hrædd,
en voru þó kvíðandi.
En jafnframt þessu urðu þau annars vör. Sér-
hvert þeirra sá, að hinn gamli unnusti eða unnusta
voru kærulaus um síg.
Harry sá, að Talbot hékk á þessum ókunna
manni og að honum var mjög ant um hana.
Brooke sá, að Dolores þrýsti sér innilega að
manni, sem hann þekti ekki, en að hún gaí sér engan
gaum.
Ashby sá, að Katie hugsaði að eins um Harry
Rivers.
Talbot sá, að Harry var innilega umhugað um
ungu stúlkuna, og var mjög Mssa á því, en jainframt
glöð.
Sér til ánægju sá Dolores, að Brooke gai henni
engan gaum, og skildi undir eins, hvernig sakirnar
stóðu.
322 Sögusain Heims k:r, i n g 1 u
Katie sá, að Ashby halði gleymt henni og hugs-
aði aðallega u-m Dolores.
Við þessar uppgötvanir, sem þau gerðu öll á
sama tíma, urðu þau ósegjanlega glöð.
Jafnframt þessu urðu Harry, Ashby og Brooke
hissa á írska málinu, sem hans hátign tálaði. Áður
köfðu þeir að eins heyrt hann tala spænsku.
Og meðan þeir voru að furða sig á þessu, kom
undarlega búinn kvenmaður inn. Hún var í her-
mannakápu með bermannahúfu á höfðinu — leit í
kringutn sig og sagði svo :
‘Hamingjan góða! Nú hefi ég aldrei! Nei, ald-
rei!
‘Frænka’, hrópaði Katie, hljóp til hennar og
faðmaði hana að sér og kysti hana. þetta var frú
Russell.
‘Kæra barn’, sagöi frúin,, ‘en hvað þú ert kurtels.
það er samt eðlilegt, vér verðskuldum það, góöa
mín. Vér komum hingað til að leita að ykkur og
frelsa ykkur. Guð blessi þig, barnið mitt, og. geri
þig farsæla. Hans hátign hefir viðkvæmt hjarta og
minnist oft á þig. Vér elskum þig líka, en reyndu
að vera ekki mjög hávaðagjörn eftirleiðis og berðu
virðingu fyrir hans spænsku hátign’.
Katei varð alveg ntan við sig yfir þessum orðum,
Var það mögulegt, aö frú Russell væri gift?
‘ó, frænka’, sagði hún, ‘6, frænka. þú hefir ekki
— þú hefir ekki — gert — gert það?’
‘Gert það’, sagði frúin, sem vissi, hvað hún átti
við, ‘nei, íiarnið mitt, ékki ennþá ; en nndir eins og
ásigkomulag rfkisins leyfir það, segir hans hátign að
giftingin skuli fara fram, og svo kemur krýningin,
efns og þii veizt, og þá, góða mín, á ég að verða
drotning, og þú verður prinsessa og getur gifst feg-
ursta riddarannm á Spáni’.
Katie varð svq hissa, að hún vissi ekki, hvað
I .um. í
L L^.
i