Heimskringla - 28.10.1915, Side 3

WINNIPEG, 28. OKT. 1915.
HEIMSKRINGLA.
BLS. 3
%
Mennirnir á undan Adam.
EFTIR J A C K LO N DON.
(Höfundui að ‘The Call of the 1 Vild’
og ‘The Sea Wolf’ osfrv.).
hljóSum. Eg skildi hann og nú rerum viS hvor I heyríSum viS hljóSin í einhverju hremdu dýri, er
sem betur gat. HraSi straumsins náSi okkur og þaS veltist um í vatninu, þar sem vatnsbóIiS var;
fleygSi okkur yfir aS suSurbakkanum, en svo aftur og úr fljótinu heyrSum viS kumriS í nashyrningun-
yfir aS norSurbakkanum, áSur en viS gætum komist um
ÞaS var eySilegt, klettafult land, meS freySandi
strengjum og dynjandi fossum. ViS klifruSum upp
og fórum niSur í stórkostlegar gjár og gil mikil, og
allstaSar, hvaSan sem viS litum, þá breiddist út fyr-
ir sjónum okkar í allar áttir röS eftir röS af enda-
lausum fjöllum. Á nóttum sváfum viS í holum og
klettaskorum, og eina kalda nótt sátum viS sem
hrafnar á bust á klapparstrítu einni, sem var nærri
því eins og tré í lögun.
Loksins var þaS á heitum degi um hádegisbil,
aS viS komumst upp á efsta hrygginn og vorum þá
orSnir magnlausir af sulti. Og frá þessum háa
hrygg jarSarinnar litum viS til norSurs yfir hina
smækkandi og lækkandi fjallahryggi og sáum þar
blika á vatn eitt langt í burtu. Sólin skein á þaS og
meSfram því var slétt og skóglaust graslendi; en
til austurs sáum viS hina dökku línu, er markaSi fyr-
ir víSáttumiklum skógi.
ViS vorum tvo daga á leiSinni ofan aS vatninu,
og vorum einlægt veikir af hungri; en á ströndinni
fundum viS hálfvaxinn kálf, sem svaf þar rólegur í
runna einum. VarS hann erfiSur viSfangs, því aS
viS höfSum ekkert til aS slátra honum meS annaS
en tómar hendurnar. Þegar viS vorum búnir aS
fylla okkur vel, þá tókum viS þaS, sem eftir var af
kálfinum austur til skógarins og földum í tré einu.
En aldrei sáum viS þaS tré framar; því aS viS
bakkana á fljóti því, sem rann úr Langt-í-burtu-vatni
— var alt troSfult af lagsi, sem komiS hafSi neSan
frá sjó til þess aS hrygna.
Vestur frá vatninu lágu graslöndin og var þar
krökt af vísundum og viltum nautum. Þar voru og
hópar stórir af viltum hundum, og þar eS tré voru
þar engin, þá var okkur ekki óhætt þar. ViS fórum
norSur meS fljótinu dögum saman. En svo veit eg
ekki af hverju þaS kom, en víst var þaS, aS viS fór-
um skyndilega frá fljótinu og stefndum fyrst í aust-
ur og svo í suS austur í gegnum þenna mikla skóg.
Eg vil ekki þreyta ySur á ferSasögu þessari. En eg
vil aS eins drepa á þetta til þess, aS sýna ySur,
hvernig á því stóS, aS viS á endanum komum í land
Eldmannanna.
ViS komum fram aS á einni, en vissum ekki aS
þaS var fljótiS okkar. ViS vorum svo lengi búnir
aS vera viltir, aS okkur var fariS aS finnast þaS
eSIilegt. Og þegar eg nú lít aftur til baka, þá sé
eg svo glögglega, hvernig líf manna og örlög stjórn-
ast a feintómri tilviljun. ViS vissum ekki, aS þaS
var fljótiS okkar. ViS gátum ekki þekt þaS á neinu.
En ef aS viS hefSum aldrei fariS yfir þaS, þá hefS-
um viS aS líkindum aldrei komiS heim aftur til kyn-
flokks okkar; og eg, nútíma-maSurinn, hefSi aldrei
fæSst þúsund öldum seinna.
En einlægt langaSi okkur Laf-eyra til þess aS
snúa aftur. ViS höfSum veriS hálfveikir af heimfýsi
á ferSalaginu; okkur langaSi svo til þess, aS sjá
bæSi landiS og fólkiS af okkar eigin kyni. Og oft
hafSi hún komiS mér í huga hún HraSfætla, unga
stúlkan meS þýSu hljóSin, sem var svo gott aS vera
hjá, og sem bjó ein út af fyrir sig, — enginn vissi
hvar. Endurminningunni um hana fylgdu ætíS sult
artilfinningar; og fann eg eins til sultarins, þó aS eg
væri ekki svangur og þó aS eg væri nýbúinn aS
matast.
En nú skulum viS hverfa aftur aS fljótinu. Þar
var fæSa nóg; einkum var þar mikiS af berjum og
lostætum rótum, og á fljótsbakkanum lékum viS og
dvöldum dögum saman. Og þá var þaS, aS hug-
myndin flaug í huga Laf-eyra. ÞaS mátti sjá þaS,
þegar hún kom. Eg sá þaS. ÚtlitiS í augum hans
fór aS verSa sorgfult og sturlaS og varS hann svo
áhyggjufullur. ÞaS brá þokuskýjum yfir augu hans,
eins og hann hefSi mist tökin á hugsaninni, er hún
var aS fæSast. Þessu fylgdi þessi sorgfulli, sturlaSi
svipur, þegar hugmyndin varS skýrari aftur, svo aS
hann gat fest tök á henni. Hann leit á mig og svo á
. fljótiS og yfir aS bakkanum langt í burtu. Hann
reyndi aS tala, en hann átti engin hljóS, sem hann
gæti skýrt hugmyndina meS. Og loks fór hann aS
bulla eitthvaS, svo aS eg fór aS hlægja. ViS þaS
varS hann reiSur, þreif hastarlega til mín og fleygSi
mér niSur. ViS fórum náttúrlega í áflog og seinast
elti eg hann upp í tré eitt; en þar náSi hann grein
einni langri, og rak hana í mig í hvert skifti, sem eg
reyndi aS komast upp til hans.
En hugmyndin var horfin, rétt eins og ljóstýru
einni hefSi brugSiS fyrir. Eg vissi ekkert um hana,
og hann hafSi gleymt henni. En næsta morgun
vaknaSi hún hjá honum aftur. Getur vel veriS, aS
hin ósjálfráSa löngun hans, aS komast heim aftur,
hafi aS nýju knúS hugmyndina fram. En hvernig,
sem því var variS, þá var hún komin aftur og ennþá
skýrari en áSur fyrri. Hann leiddi mig niSur aS
fljótinu, þangaS sem drumbur einn hafSi strandaS í
öfugstreyminu. Eg hélt aS hann vildi, aS viS fær-
um aS leika okkur, eins og viS höfSum gjört í síkis-
ósunum forSum. Og styrktist sú hugmynd, er eg
sá hann draga þangaS annan drumb, sem strandaS
hafSi neSar á bakaknum.
En ekki varS eg þess vísari, hvaS hann ætlaSi
sér, fyrri en viS vorum komnir út á drumba þessa
og höfSum róiS þeim út í strauminn fljótsins, hvor
viS annars hliS. Hann hætti snöggvast aS róa, og
benti yfir aS bakkanum hinumegin, en fór svo aS
róa aftur, og hvatti mig til aS herSa mig meS háum
í land af drumbunum.
En nú urSum viS ekki á eitt sáttir. Þegar eg sá
norSurbakkann svona nærri, þá fór eg aS róa til
hans. En Laf-eyra var aS reyna aS róa aS suSur-
bakkanum. Drumbarnir snerust því í hring, en viS
komumst hvorugt, og allan tímann þaut skógurinn
fram hjá okkur, er okkur rak niSur strauminn. ViS
gátum ekki fariS aS fljúgast á. ViS vissum vel,
hvernig fara mundi, ef aS viS tækjum hendur og
fætur hvor af annars bol. En viS bulluSum og
skömmuSum hvor annan, þangaS til straumurinn
kastaSi okkur upp aS suSurbakkanum aftur. Þar
var nú landtakan næst og þangaS rerum viS svo í
bróSerni. ViS lentum í lóni einu. Nóttina eftir fund-
um viS Eldmennina.
XIII. KAPÍTULI.
H
ÓPUR af umfarandi veiSimönnum hlýtur þaS
aS hafa veriS, mennirnir, sem tóku sér nátt-
staS skamt frá trénu, sem viS Laf-eyra höfSum á-
sett okkur aS viS skyldum hafast viS í um nótt-
ina. í fyrstu urSum viS hræddir mjög, er viS heyrS-
um raddir þeirra, en seinna dró okkur eldurinn, er
myrkriS var á falliS. ViS læddumst hljóSlaust og
varlega tré úr tré, þangaS til viS glögglega gátum
séS alt atferli þeirra.
Á beru svæSi milli trjánna var eldur brennandi
ekki langt frá fljótinu. »Og umhverfis eld þenna
voru eitthvaS 6 eldmenn. Laf-eyra greip alt í einu
fast í mig og fann eg glögt, aS hann var farinn aS
skjálfa. Eg leit betur til þeirra og sá þá gamla,
smáa og skorpna veiSimanninn, sem hafSi fyrir
löngu síSan skotiS "Brotin-tönn” í trénu uppi. Sá
eg þaS vel, hversu hann hökti á lamaSa fætinum,
þegar hann reis upp og fór aS kasta nýjum viS á
eldinn. Hann virtist vera ennþá meira skrælnaSur
og skorpinn en áSur, og háriS á andliti hans var
orSiS alhvítt.
Hinir veiSimennirnir voru ungir menn. Sá eg
þar liggja hjá þeim á jörSunni boga þeirra og örv-
ar, og þekti eg nú, hvers konar vopn þaS voru.
Eldmennirnir höfSu dýraskinnin um búk og herSar.
En fætur þeirra og handleggir voru berir, og engan
búnaS höfSu þeir á fótum sér. Eins og eg hefi áSur
sagt, þá voru þeir ekki alveg eins loSnir eins og viS,
eSa menn af kynflokki okkar. Þeir voru ekki höf-
uSstórir og litlu munaSi um þá og ættmenn mína,
hvaS höfSinu hallaSi aftur frá augunum.
En þeir voru ekki eins álútir eins og viS vorum
og ekki höfSu þeir annan eins fjaSrakraft í hreyf-
ingum sínum. Þeir virtust vera stirSari í hryggnum,
í mjaSmar- og hnéliSunum. Handleggirnir voru ekki
eins langir á þeim og okkur, og aldrei sá eg þá
stySja sig, er þeir gengu, meS því aS skjóta niSur
hendi til beggja hliSa. Svo voru þeir vöSvameiri
en viS, og samsvöruSu sér allir betur, og andlit
þeirra voru geSfeldari en okkar. Nasaholur þeirra
sneru niSur á viS og hryggurinn upp af nösunum
var meiri og leit ekki út eins og hann væri flattur
út eSa laminn inn í andlitiS, eins og á okkur. Var-
irnar á þeim voru ekki eins flentar út, eSa hangandi,
og augnatennurnar á þeim voru ekki eins líkar víg-
tönnum eins og á okkur. En aftur voru þeir álíka
rýrir um mjaSmirnar og viS og álíka þungir. Yfir-
höfuS mátti því fullyrSa þaS, aS þeir voru ekki eins
ólíkir okkur eins og viS vorum ólíkir Trémönnun-
um. Vissulega voru allir þessir hópar skyldir, og
þaS nokkuS mikiS.
Eldurinn, sem þeir sátu í kring um, var í mesta
máta aSlaSandi fyrir okkur. ViS Laf-eyra sátum
þar í fleiri stundir, aS horfa á eldinn og reykinn.
ÞaS var einhvern veginn svo hrífandi, aS horfa á,
þegar nýjum spítum var fleygt á eldinn og logandi
neistagusurnar flugu í loft upp. Mig langaSi til
þess, aS komast nær og horfa á eldinn, en þaS var
ekki hægt. ViS húktum þarna uppi á eikargreinun-
um viS brúnina á bera, skóglausa svæSinu og þorS-
um ekki meS nokkru móti, aS eiga þaS á hættu, aS
menn þessir yrSu varir viS okkur.
Eldmennirnir sátu meS krosslögSum fótum í
kringum eldinn, beygSu höfuS á hné fram og sváfu
þannig. En ekki sváfu þeir fast. Eyru þeirra voru
aS kippast til í svefninum og svo voru þeir stöSugt
aS rumskast. ViS og viS var einn og annar aS rísa
á fætur og fleygja nýjum spítum á eldinn. En í
myrkrinu utan um ljóshringinn í skógnum, voru
rándýrin á vakki. ViS Laf-eyra gátum þekt þau á
hljóSinu. Þar voru bæSi viltir hundar og hýenur á
ferSinni, og voru þau aS gelta og urra, svo aS þau
vöktu alt í einu alla hina sofandi eldmenn.
Einu sinni komu þar ljón og ljónsynja; námu
staSar undir trénu okkar og störSu á eldinn meS
hálfopnum augum. LjóniS sleikti granirnar og var
á nálum, eins og þaS langaSi til aS hlaupa fram og
fá sér málsverS. En ljónsynjan var varkárari. —
Hún varS fyrst vör viS okkur, og stóSu þau svo
kyr og horfSu upp til okkar, þegjandi og lyktandi,
meS uppspertum nösum. Svo fóru þau aS urra
smátt og smátt, litu einu sinni aftur aS bálinu, sneru
svo burtu og héldu inn í skóginn.
Langa hríS eftir þetta vorum viS Laf-eyra vak-
andi, aS horfa og hlusta. ViS og viS heyrSum viS
brakiS í skóginum, þegar þungu dýrin tróSust í gegn
um hann, og í myrkrinu hinumegin viS eldinn, sá-
um viS stirna í augu þeirra í eldglætunni. Langt í
burtu heyrSum viS aS ljón var aS öskra, og í fjarska
Um morguninn skriSum viS ofan til eldsins,
þegar viS vorum búnir aS sofa út. ÞaS lifSi enn
þá í glæSunum; en Eldmennirnir voru þó farnir..
ViS fórum hringinn í skóginum til þess aS vera viss-
ir um burtför þeirra, og svo hlupum viS aS eldinum.
Mig langaSi til þess aS sjá, hverju þetta væri líkt,
og tók upp glóandi kolastykki milli fingra minna.
Eg misti þaS þegar niSur og rak upp hljóS hátt af
sársauka og skelfingu, og varS Laf-eyra svo hrædd-
ur, aS hann hljóp upp í trén, og sjálfur varS eg svo
hræddur viS flótta hans, aS eg þaut á eftir honum.
Svo komum viS aS eldinum aftur, en fórum nú
varlegar og forSuSumst glóandi kolin. ViS fórum
aS stæla eftir hvítu mönnunum. ViS settumst niS-
ur meS krosslögSum fótum, beygSum höfuSin fram
á hnén og létumst fara aS sofa. Svo fórum viS aS
apa eftir þeim tal þeirra, og töluSum hvor viS ann-
an eins og viS höfSum heyrt þá gjöra, og varS úr því
bull mikiS. Eg mundi þá eftir því, aS eg hafSi séS
gamla, skorpna veiSimanninn skara eldinn meS
priki einu. Eg fór líka aS skara eldinn meS priki
og rótaSi upp heilum hrúgum af glóandi kolum og
gusum miklum af gráhvítri ösku. Þetta þótti okkur
vera allramesta skemtun, og brátt var gráhvít ösku-
húSin sest utan á okkur.
ÞaS var mjög eSlilegt, aS viS skyldum fara aS
stæla þaS eftir Eldmönnunum, aS fara aS kasta
spítunum á eldinn. Fyrst köstuSum viS á hann
smáspítum nokkrum. ÞaS hreif ágætlega. ViSur-
inn blossaSi og brakaSi, en viS dönsuSum og bull-
uSum af gleSinni. Svo fórum viS aS fleygja á eld-
inn stærri spítum, og hlóSum á hann meiru og meiru,
þangaS til báliS var mikiS orSiS. ViS þutum aftur
og fram í æsingi miklum og drógum út úr skóginum
eiSi voru smáhæSir nokkrar í hnapp og skógi vaxn-
ar. ViS klifruSumst upp á hæSir þessar og litum
aftur til skógarins; en hann var þá orSinn aS eld-
hafi einu, er veltist austur fyrir vaxandi golunni. -
ViS héldum nú áfram vestur lengra og fylgdum
fljótinu, en vissum þá ekki fyrri til, en viS vorum
komnir fast aS hýbýlum Eldmannanna.
BústaSur þeirra var aSdáanlega valinn til aS
verjast óvina árásum. ÞaS var tangi einn, girtur
fljótinu á þrjár hliSar; á einum staS mátti komast
á landi út á tanga þenna; ÞaS var á þessu mjóa
eiSi, er tengdi hann viS meginlandiS, og þar voru
smáu hæSirnar allgóS vígi gjörS af hendi náttúr-
unnar. Þarna voru Eldmennirnir afskektir frá öll-
um heiminum, og hljóta þeir aS hafa búiS þar lengi
í bezta gengi. Og eg held einmitt, aS þessi vellíS-
an þeirra hafi veriS orsökin til þess, aS þeir fluttu
burtu þaSan og gjörSu svoddan hervirki á kynflokki
mínum. Eldmennirnir hljóta aS hafa fjölgaS stór-
um, þegar bústaSurinn fór aS verSa þeim of þröng-
ur. Þeir voru aS færa út kvíarnar og þess vegna
hröktu þeir í burtu kynflokk minn og settust sjálfir
aS í hellrunum og slógu eign sinni á landiS, sem viS
höfSum áSur.
En okkur Laf-eyra dreymdi ekki hina minstu
vitund um þetta, þegar viS vorum þarna viS hiS ör-
ugga vígi þeirra Eldmannanna. ViS hugsuSum aS
eins um eitt og þaS var þaS, aS komast í burtu. En
svo var forvitni okkar mikil, aS viS gátum ekki
stilt okkur um þaS, aS stelast til þess, aS horfa á
þorpiS þeirra. 1 fyrsta sinni sáum viS þarna konur
og börn þeirra Eldmannanna. Krakkarnir voru aS
mestu leyti alsnaktir, en konurnar voru klæddar
skinnum viltra dýra.
Eldmennirnir bjuggu eins og viS í hellrum. Á
bera svæSinu, sem hallaSi frá hellrunum ofan aS
fljótinu, loguSu eldar margir, en smáir. Ekki veit
eg þó, hvort Eldmennirnir suSu eSa steiktu mat
dauSa limu og greinar; báliS varS einlægt stærra “sinn. Og ekki sáum viS Laf-eyra þá gjöra þaS. En
og reykjarstrókarnir fóru aS gnæfa upp yfir trén.
I eldinum brast og brakaSi svo undrum gengdi.
Þetta var hiS stórkostlegasta verk, sem viS nokkru
sinni höfSum lagt hendur á, og vorum viS stórlega
hreyknir af því. Okkur fanst, sem viS værum líka
orSnir Eldmenn, þar sem viS dönsuSum þarna eins
og álfar hvítir utan um eldinn.
þó er þaS ætlun mín, aS þeir hafi fengist eitthvaS
viS þaS, þó aS þaS hafi veriS ófullkomiS. Þeir
fluttu vatniS í graskerum úr fljótinu eins og viS. —
Var fólk þar mjög á sveimi og óhljóS mikil aS heyra
til kvenna og barna. Voru börnin aS leika sér og
ólátast, rétt eins og börnin í kynflokki okkar; enda
voru börnin af báSum kynflokkum líkari hvort
En svo sló eldirum í þurra gra3ÍS og smáskóg- öSru, heldur en eldra fólkiS Eldmannanna líktist
inn; en viS tókum ekki eftir því. Alt í einu stóS
tré eitt stórt í skógarbrúninni í björtu báli. ViS
horfSum á þaS forviSa af undran. Hitinn varS svo
mikill, aS viS hörfuSum undan. Svo kviknaSi í
öSru tré og enn öSru og svo í fleiri og fleiri. ViS
urSum ákaflega hræddir. Ófreskja þessi var laus
orSin. ViS hnipruSum okkur saman af ótta; en
eldurinn færSist nær og nær og smákringdi um
okkur. I augunum á Laf-eyra fór aS birtast þessi
sorgfulli blær, sem æfinlega kom í ljós, þegar hon-
um mætti eitthvaS óskiljanlegt; og eg þykist vita,
aS hiS sama muni hafa lýst sér í augum mínum. ViS
lágum þarna í hnipri, ineS armana hvor um annan,
þangaS til hitinn fór aS ná okkur og lyktin af
brenda hárinu var í nösum vorum. En þá tókum
viS líka til fótanna og flúSum burtu í gegnum skóg-
inn og stefndum í vestur, og vorum ýmist aS hlægja
eSa líta til baka smátt og smátt á flóttanum.
Um hádegisbiliS komum viS fram á tanga einn
mikinn og sáum viS seinna aS fljótiS rann þar því
sem næst í hring mikinn. En þvers yfir þetta mjóa
hinu eldra fólki af kynflokki okkar.
ViS Laf-eyra dvöldum samt ekki Iengi þarna.
ViS sáum nokkra af hálfvöxnu drengjunum skjóta
meS boga og örvum, og fórum þá aS læSast aftur
inn í skóginn, þar sem hann var þykkri, og komum
loks aS fljótinu. Þar fundum viS fleka einn, reglu-
legan fleka, sem einhver EldmaSurinn augsýnilega
hafSi gjört. Tveir grannir, beinir trjábolir voru
bundnir saman meS seigum rótum og krossspítum
nokkrum.
f þetta skifti kom okkur báSum hiS sama til
hugar. ViS vorum aS reyna aS komast úr landi
Eldmannanna. Og hvaS var þá betra en aS fara
þarna yfir fljótiS á fleka þessum. ViS klöngruSumst
út á hann og ýttum frá landi. En þá greip eitthvaS
flekann hastarlega og kastaSi honum meS afli miklu
undan straumi og upp aS bakkanum. Þetta skyndi-
lega átak var nærri búiS aS snara okkur út af flek-
anum. HafSi flekinn veriS bundinn viS tré eitt,
meS reipi úr fléttuSum rótum. Leystum viS svo
reipiS og héldum af staS aftur.
Æfiminning.
Fimtudaginn hinn 25. júlí 1915
í Big Point bygð að Wild Oak P.O.
Man., merkisbondinn Friðfinnur
Þorkclsson, eftir all-langa og lang-
varandi vanheilsu, 72 ára gainall.
Friðfinnur var Þingevingur að
uppruna, fæddur 9. júli 1843 í Lauga
seli í Reykjadal i Suðurbingeyjar-
sýslu. Foreldrar hans voru: Þor-
kell bóndi Torfason og konn hans
Kristbjörg Jónsdóttir.
Friðfinnur kvæntist 1872, Þuriði
Jónasdóttir ættaðri úr Eyjafirði, lif-
ir hún nxann sinn. Hún er dugnað-
ar kona mikil, velgefin og hin um-
hyggjusamasta í hvevetna. Þau
byrjuðu búskap heima á íslandi;
fluttu til Ameriku 1883. Eftir að
Jxau komu til Ameriku, dvöldu þau
fyrst i Parry Sound í.Ontario, voru
þar 1 ár. Fluttu þaðan til Nýja Is-
lands. Eftir 8 ára búskap i Nýja
íslandi, fluttu þau til Argyle bygðar,
bjuggu þar 2 ár, þaðan fluttu þau
1894 hingað i Big Point bygð og
bjuggu hér siðan.
Þeim hjónum varð 9 barna auðið;
af þeim komust 4 til fullorðins ára:
1 sonur og 3 dætur, öll vel gefin og
nxannvæn. Af börnum þeim, sem til
fullorðins ára komust, er 1 dáið,
Sigríður Helga (d. 21. febrúar 1912,
36 ára gömul), kona Ásmundar Jóns-
sonar, bónda að Sinclair P. 0.,Man
Á lífi eru; Guðni, sem alt af hefir
verið hjá foreldrum sínum, og býr
nú með móður sinni; Jónína, kona
Einars Eirikssonar ísfeld, bónda hér
í bygð; og Sigriin, gift svenskum
manni i Vancouver, B. C.
Þau hjón, Friðfinnur og Þuriður,
reyndu, sem fleiri, erfiðleika frum-
býlingsáranna hér í Ameríku. Þau
voru orðin allvel efnuð, er þau
fluttu úr Nýja íslandi. í Argyle
gengu efni þeirra til þurðar, því
uppskera af landi þeirra brást, og
þar byrjaði hin langvarandi van-
heilsa Friðfinns, sem hélst alt af
síðan. Þegar þau komu hingað i
Big Point bygð, voru þau mjög efna
lítil. En eftir það fóru efni þeirra
vaxandi; enda fór þá Guðni sonur
xeirra að komast til aldurs og
þroska; er hann dugnaðarmaður
mikill og drengur góður; hefir hann
reynst foreldrum sinum góður son-
ur i hvívetna. Nú var heimili þeirra
orðið með betri efna heimilum þcss-
xrar bygðar.
Þau hjón voru mjög gestrisin og
góðviljuð; minnast margir fjarr og
nær viðmóts þeirra og gestrisni,
með þakkla'ti og virðingu.
Friðfinnur var gerfilegur maður
að vallarsýn; hafði áður en heilsan
bilaði verið allmikill mannskaps-
maður og fylginn sér; fríður sýnum,
góður i viðmóti og góðgjarn i tillög-
um; prýðisvel greindur, bókhneigð-
ur, lesinn og viða heima; skemtinn
og blátt áfram i viðræðu; félags-
lyndur, styrkti allan félagsskap
bygðar þessarar, með fjárframlög-
um og góðum tillöguxn i orði; ást-
rikur eiginmaður og faðir, vinfastur
og trygglyndur.
Jarðarför hans fór frain sunnu
daginn 1. ágúst; hann var jarðaður
í grafreit Big Point bygðar. Sira
Bjarni Þórarinsson jarðsöng hann,
hélt húskveðju og likræðu og sagð-
ist vel, að vanda.
Jarðarförin var afar fjölmenn.
Ilalldór Danielsson.
Isabel Cleaning and
Pressing Establishment
J. W. QL’IXST, eleandl
Kunna manna bezt að fara með
LOÐSKLNNA
FATNAÐ
Yiðgerðir og breytingar
á fatnaði.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
hornt McDermot
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
A5 læra
Automobile, Gas Tractor Ibn I
bezta Gas-véla skóla í Canada.
Þab tekur ekkl nema fáar vlkur
ab læra. Okkar nemendum er
fullkomlega kent aB höndla og
gjöra viö, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Stattonary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandi skrifstofa hjálpar
bér atS fá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
eöa mechanic. Komiö eöa skrif-
iö eftir ókeypis Catalogue.
Hemphills Motor School
043 Main St. Winnlpes
Að læra rakara iðn
Gott kaup bor^aö yfir allan ken-
slu tímann. Áhöld ókeypis, aí5-
eins fáar vikur nauðsynlegar til
aö læra. Atvinna útveguö þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku eöa viö hjálpum þér
aö byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til atJ
borga fyrir áhöld og þess h&ttar
fyrir lítit$ eitt á mánuöi. t>at5
eru svo hundruðura skiftir af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sját5u elsta
og stæösta rakara skóla í Can-
ada. VaraÖu þig fölsurum.----
SkrifaÖu eftir ljómandl fallegri
ókeypis skrá.
Hemphills Barber College
Cor. KingSt. and Paciflc Avenue
WINNIPEG.
trtibú i Regina Saskatchew&n.