Heimskringla - 23.03.1916, Qupperneq 2

BLS. 2
HEIMSKRING I. A.
WINNIPEG, 23. MARZ 1916.
Spursmál sem snerta akuryrkju í Vesturlandinu
ÞaíS þarf a?S rækta jöríSina betur til að auka uppskeruna. ÞatS er
Þörf á betri “business” aÖferÖum í IandbúnaíSi.
(Útdráttur úr ræSu, sem Prof. J. Hracken, frá Saskatchewan
skólanum, flutti á ftindi Bændafélaganna, sem hald-
inn var i M. A. C. í februar.
há-
Fyrir hér um bil 300 árum byrjaði
hvíti kynflokurinn að rækta landið
hér í Norður-Ameríku........Fyrir
rúmum hundrað árum byrjaði inn-
flutningur fyrst inn í Vesturlandið,
en það var ekki fyrri en eftir árið
1850, að landið fyrir vestan R tuð-
ará og Missisippi ána (og alt vestur
að Klettafjöllum) fór að byggja-t að
mun. Landafræðisbækurnar kölluðu
þetta “Hina stóru eyðimörk Ame-
ríku”. En á síðastliðnum 40 árum
hafa 1,500,000 manna tekið sér b 1-
festu á norðari hluta þessarar svo-
kölluðu “eyðimerkur”. Eg á við
fylkin Manitoba, Saskatchéwan og
Alberta.
Margir hafa grætt fé hér, margir
hafa að eins lifað og sumir hafa
ekki einu sinni getað lifað. Það cru
mörg erfið spursmál að fást við,
svo sem frainleiðsla, samgöngur og
útsala, sem enn hafa ekki verið út-
kljáð.
Eg ætla að minnast á þrjú spurs-
mál að eins:
I.) Framleiðslu.
II.) Ágóða.
III.) Varantega akuryrkju.
I. Framleiðsla.
Til þess að junir gcti vaxið, þarf
að sjá þeim fyrir því, sem þær þurfa
með. Náttúran sjálf leggur til flest
af þvi i rikum mælir, en maðurlnn
á að bæta up það, sem á vantar, með
vísindalegum rannsóknum. Það er
hans “business” að gjöra það. Og
til þess að geta dregið næringar-
efnin úr skauti jarðarinnar og snú-
ið þeim i uppskeru, þarf hann að
skilja tvent: —
a) Þau öfl, sem hafa áhrif á vöxt
hvcrrar jurtar.
b) Þau tœkifæri, sem maðurinn
hefir til að stýra þessum öflum og
stjórna þeim sér i hag.
a) Öflin, sem hafa áhrif á vöxt
jurtanna, eru: —
1) Fræið, það þarf að vera gott,
hreint og lífvænlegt (viable); ann-
ars spírar það ekki og þá er úti um
uppskeruvonirnar.
2) Næringarefnin i jörðinni, eru
algjörlega nauðsynleg. Hér er jarð-
vegurinn fjarska rikur. Vér þurfum
að rækta jiirðina vel, svo að næring-
arefnin séu til reiðu, þegar plönt-
urnar þurfa þeirra með.
3) Væta. — Vatnið er i sjálfu sér
næringarefni. Þar að auki uppleysir
það allar fæðutegundir, sem plönt-
urnðr lifa á. Annars yrði plantan að
svelta. í röku loftslagi er nægilegt
regnfall, en hér er lítið regn, á ári
hverju. Alt það vatn, sem úr skýjun-
um kemur árlega, nemur að eins 12
til 22 þumlungum (á móti 50 til 100
þuml. í votu loftslagi). Jurtir þurfa
að fá frá 250 til 1000 pund af vatni,
til þess að byggja upp eitt pund af
þurrum efnum (dry matter). Þess
vegna þarf bóndinn að kunna að
geyma svo vel vætuna ár frá ári, að
sem minst dampi upp.
4) Hiti. — Allar plöntur þurfa yl
til þess að geta þróast. Sumar þola
meiri kulda enn aðrar. Hér í Vestur-
landinu er hætt við frosti. Þess
vegna verðum vér að rækta þær teg-
undir, sem eru harðgjörðar og bráð-
þroska. Vér getum ekki ráðið yfir
veðráttunni.
5) Birla. — Sólskin er eins nauð-
synlegt eins og hitinn, þvi annars
gætu plöntur ekki melt fæðutegundir
þær, sem ræturnar taka úr jörðinni.
6. Loft. — Jarðvegurinn þarf að
vera svo vel plægður, að loft komist
ofan í hann. Það er bóndans “bus-
ness” að sjá um þetta. Einnig verð-
ur að sjá um, að jarðvegurinn sé
ekki svo deigur, að alt kafni í hon-
um.
b) Þau tækifæri, sem maðurinn
hefir til að skipa þessum öflum og
stjórna þeim sér í hag. —
Bóndinn gjörist samverkamaður
náttúruaflanna, og bætir upp það
sem þarf til þess að uppskera hans
geti orðið góð og arðvænleg.
1. Hann velur að eins þær teg-
undir af jurtum, sem geta þrifist i
því loftslagi, og á þeim jarðvegi,
sem hann lifir við. Hver einasti
skynsamur bóndi veit þetta, og get-
ur fengið frekari upplýsingar um
æskilegar jurtategundir á næsta til-
raunabúi.
2) Hann meðhöndlar rétt — fræ-
ið, akrana, og uppskeruna: sáir á
réttum tíma, sáir mátulega djúpt;
fyrirbyggir plöntusjúkdóma; hirðir
akurinn eða garðinn vel, og upp-
sker á réttum tíma. Vér höfum næga
reynslu fyrir oss i öllu j>essu. Eng
inn ætti að þurfa að gjöra nein
“feil”. En mismunandi aðferðir þarf
að hafa í hverju nágrenni fyrir sig.
3. Hann bætir tegundirnar, ár-
lega. Alt af er hætt við afturför i út-
sæðinu, — sökum illgresis, þurks,
frosts, sjúkdóma, úrkynjunar o. fl.
Bóndinn við hefur vísindalegar að-
ferðir til að varna þessu. Hann velur
gott útsæði eða kaupir það. Hann
eyðileggur illgresi, skorkvikindi og
plöntusjúkdóma með hæfilegum
meðulum, svo uppskeran verði góð
og fræið nái fullum þroska.
4. Hann við hefur framræslu eða
vatnsáveitji, eftir því sem við þarf.
Ef jarðvegurinn er of rakur, og fúll,
er ómögulegt að fá góða uppskeru
nema veita frani vatninu. Ef lofts-
lagið er þurt (eins og i Suður-
Alberta), þá þarf að veita vatni inn
á akrana.
5) Hann ræktar vel moldina.
Þettta er eitt stærsla atriðið, og und-
ir því er lukka bóndans að svo
miklu leyti komin. Það þarf að
rækta jörðina vel: plægja djúpt;
hreyfa oft, og viðhalda moldar-
mykju á yfirborðinu. Góðar rækt-
unar aðferðir (thorough tillage: 1)
Gcyma vætuna í moldinni með því
að breiða moldar-mylsnu ofan á. —
2) Greiða fyrir því, að vætan geti
komið að notum, með því að losa
harðan jarðveg, eða þjappa niður
lausum jarðvegi. — 3) hafa áhrif á
hitann, sem í moklinni geymist, og
varna uppdömpun. — 4) Þroska
plönturnar fljótt, með því auka eða
minka næringarforðann, sem er til
reiðu. — 5) Eyðileggja illgresi og
gras, — þegar plægt er í þurkatíð.
— 6) Eyðileggur illgresi á akrinum
með þvi að hreyfa vel moldina (cul
tivate), — 7) Varna því að fina
moldin fjúki, með því að setja mold-
ina í smáhryggi. — 8) Eyðileggja
rusl og illgresi með því að plægja
það niður, svo það fúni.
II. ÁgóSi.
Fæstir eru að fást við búskap rétt
sér til heilsubótar. Menn þurfa að
sjá ágóðann af starfi sínu. Eftir að
bóndinn er búinn að uppskera 40
bushel af hveiti af ekrunni þarf
hann að reiksa út, hvað mikið er af-
gangs tilkostnaðinum.
Það er svo margt, sem getur klipt
skarð í ágóðann, svq sem: 1) 111
gresi, sem stela vætu og næringar-
efnum frá ræktuðu plöntunum. 2)
Fuglar, skepnur og skorkvikindi,
sem eta korn, ávexti og hálfvaxnar
plöntur.— 3) Plöntusjúkdómar, sem
lifa á jurtunum og eyðileggja þær.—
4) ofviðri og stormar, sem feykja
moldinni, brjóta niður plönturnar
og hrista kornið úr hýðinu. — 5)
Það kostar of mikið, að framleiða
hvcrt bushel af korni. Tilkostnaður-
inn þarf að minka, og söluverðið
verður að hœkka.
Ilvernig á að auka ágóðann? -
mætti þá spyrja. Svarið er:
1) Með því að framfylgja rcgl-
um þeim, sem gefnar eru undir lið
(b) hér að ofan (nfl. nota tækifær-
in til að stýra náttúruöflunum sér
í hag).
2) Með því að hafa “crop rota-
tion”.
3) Ala upp kvikfénað.
Þessar tvær aðferðir eiga samleið.
Með því að rækta mismunandi -teg-
undir, getur hóndinn eyðilagt ill-
gresi, kostnaðarlaust. Fóðurjurtir
eru ómissandi í þessu tilliti. Alidýr-
in þrífast á þeim, og gefa af sér góð-
an ágóða. Eins er áburðurinn mikils
virði á akrana, og sumar fóðurteg-
undirnar, (svo sem smári og al-
falfa) gjþra jarðveginn ríkari fyrir
framtiðar uppskeru af korni.
Hver maður getur fengið upplýs-
ingar um hæfilegar “rotations” á
næsta tilraunabúi. Það kostar girð-
ingar, fjós og fleiri útgjöld, að konia
af stað “mixed farming”. En það
verður að ganga fyrir sér, og með
tímanum taka allir bændur upp þá
aðferð.
4. Með því að beita ströngum
“business” aðferðum, við með-
höndlun á landi, skepnum, vélum,
vinnukröftum, og öllu öðru, sem að
búnaði lýtur. Það var sú tíð, að
bóndinn þurfti ekki að vera “busi-
ness”-maður. Hann framleiddi sjálf-
ur flest það, sem hann þurfti til að
lifa á. En nú gjörir hann það ekki.
Hann þarf að verzla. Menn þurfa að
læra meira í reikningslistinni, og
bókfærslunni. Þeir þurfa að læra að
komast af án agenta og millimanna.
Ágóðinn, sem bóndinn hefir eftir
árið, er mismunurinn milli inntekta
og útgjalda; hann reiknast ekki
eftir því að eins, hvort inntektirnar
eru miklar. Svo þurfa bændur meiri
samtök í öllu. Vér dáumst að Grain
Growers félaginu, og öðrum slikum
félögum. Vér vonum, að þau eflist og
aukist í þarfir þjóðarinnar.
III. Varanleg akuryrkja.
Vér heyrum mikið talað um, að
jarðvegurinn sé að tæmast af frjó-
efnum. Aftur segja aðrir, að jarð-
vegurinn hér vestra sé ótæmandi.—
Hver er sannleikurinn? Fyrst og
fremst: Hvað er frjósemi? Frjó-
semi er eiginlega næringarefni, hiti,
væta,- og alt annað, sem hlynnir að
þroskun jurtanna. Alt þetta þarf að
vera tii reiðu, ef uppskeran á að fást.
Það er nóg köfnunarefni í efstu 6 og
tveimur þriðju þumlunguin moldar-
innar í Saskatchewan, til að fram-
leiða 50 bushel af hveiti i 125 ár
samfleytt. En að eins 2 prósent af
þessum forða eru til reiðu (avail-
able) ár frá ári. Ef vér reyndum að
rækta hveiti á sama blettinuin í 125
ár samfleytt, mundi samt mikið
vera eftir af köfnunarefni, — en
jarðvegurinn væri löngu orðinn ó-
frjósamur, eins fyrir þvi. Þetta er
spursmálið, sein oss varðar. Vér
þurfum að hafa nægan forða af
“availablc” næringarefnum í mold-
inni á hverju einasta ári. Vér þurf-
um að passa að ha-fa næga vætu,
hreinan (illgresislausan) jarðveg.
sem ekki fýkur í vindinn, og sem
hefir nóg af jurtafæðu. Með öðrum
orðum: Vér þurfum að sjá svo til,
að akuryrkjan geti orðið varanleg í
þessu landi.
Eitt stærsta skilyrðið er þá það,
að ganga ekki of langt með hveitií
ræktina eingöngu. — Vér erum að
selja næringarefnin alt of ódýrt, —
25 cents fyrir hvert bushel af hveiti!
Næringarefnin i hverri ekru 6 og 2
þriðju þuml. yfirborðsins) eru
$1250 virði, eða nægilegt til að
framleiða 5000 þushel af hveiti. —
Sumir mundu vilja grípa þetta upp
á einu eða tveimur árum, en for-
sjónin bannar það. Vér getum ekki
tæmt jarðveginn, en með óforsjálni
getum við gjört hann ófrjósaman,
svo uppskeran geti alls ekki sprott-
ið. —
Reynslan hefir sýnt á Englandi,
að í 60 ár sámfleytt hefir uppskeran
af hveiti verið 13 bushel af ekrunni.
En þar, sem skift hefir verið á með
turnips, barley, clover og hveiti, hef-
ir hveitið jafnað sig upp í 25.6 bush.,
fyrir jafn langt tímabil. Sama má
segja um maís rækt í Ameríku: —
1) Samfleytt maís i 29 ár gaf 27
bushel.
2) Til skiftis við hafra fyrir hið
sama timabil gaf maís 46 bushel af
ekrunni.
3) Til skiftis við hafra og smára,
58 bushel af ekrunni af maís.
4) Sama og nr. 3; með áburði
í viðbót — 81 bushel af mais af
ekrunni.
Þessi dæmi sýna, að heppilegt er
að rækta tegundirnar á víxl, ef frjó-
magnið á að haldast við.
Að rækta vel, velja hæfilegar teg-
undir; beita “business” aðferðum
við búskap; nota réttar “crop rot-
ations”, og ala upp búpening jafn-
frarnt þvi að stunda akuryrkjuna, —
öll þessi atriði gjöra oss mögulegt,
að framleiða meiri ágóða. Og það
er alveg-áreiðanlegt, að vér þurfum
að rækta baunagrös (svo sem
smára, og alfalfa), til að bæta upp
það, sem kornið tekur úr jörðinni.
Ofantalin atriði eru öll nauðsynleg.
ef akuryrkjan á að komast á fastan
fót, og vera varanleg. Ef akuryrkjan
er ekki varanleg i þessu landi, þá
eru framtíðarhorfurnar alt annað
en glæsilegar.
—B.—
Æskulýðurinn
:—)
inn.
Bak við tjöldin.
----•----
“Upp, upp, þú unga þjóð!
Áfram í jötunmóð
brunaðu framfara brautir!”
Ef maður gengi um listasafn og
skoðaði með nákvæmni hin undur-
samlegu listaverk, sein listamaður-
inn hefir framleitt, þá myndi mað-
ur spyrja: hvað stæði á bak við
þetta; hvaða yfirnáttúrlegt afl það
væri, sem stýrði hönd listamanns-
ins, og gjörði honum mögulcgt að
framkvæma þessi verk.
Þessu er eins varið á öllum starf-
sviðum. Ef vér litum í kringum oss
veitum vér iþví eftirtekt, að einum
verður vel ágengt í starfi sinu, hann
afkastar afar miklu; en annar er ó-
nytjungur. Hvers vegna? — Að svari
við þeirri spurningu verðum.vér að
leita í æfisögum listamanna og ann-
ara mikilmenna, er afkastamestir
hafa orðið um dagana, — manna,
sem hátt hafa koinist í menningar-
stiganum. Vér s-jáum af lestri þeirra,
að allir slíkir menn hafa haft háar
hugsjónar-ímyndir, sterkan vilja-
kraft, brennandi áhuga og óbilandi
þolgæði. Þeir hafa verið sistarfandi;
hafa upnið með óbilandi viljaiþreki
að þvi, sem þeir hafa tekið sér fyrir
hendur að gjöra. Þeir hafa ekki
hætt við neitt verkefni fyrri en það
renni upp nýtt tímabil í sögu vorri,
hér í landi, tímabil praktiskrar
starfseini. Vér þurfum að læra að
starfa; vér þurfum að læra að fram-'
leiða allar tegundir búsafurða af
beztu tcgund. Fyrst og fremst mundi
það auka velmegun vora, og svo
rnundi það ennfremur þoka oss í
fremstu fylkingararma canadisku
þjóðarinnar, í þeim efnum sem öðr-
um. Þann vansa, að standa aftar en
aðrir í þeim efnum, ættum vér ekki
að þola.
Til þess að koma þessum æski-
legu breytingum i verk, þurfum vér
að auka áhuga fyrir fullkomnun i
verklegum efnum í öllum greinum
landbúnaðarins. Auðveldasti vegur-
inn til að koma þessu til leiðar, er
sá, að byrja iá unglingunum, sem
æfinlega hafa brennandi starfslöng-
un, EF þeim hefir ekki verið spilt
á einhvern hátt. Því miður er sann-
leikurinn sá, að þeim hefir verið
spiR, all-flestum. Eina ráðið verður
því það, að reyna að skapa áhugann
með þvi, að byrja á einhverju verki,
er snertir velferð vora, og reyna að
sameina allan kraft viljans til að
leysa það sem bezt af hendi. Eins
og rekjan sameinast í dropa og
dropinn holar steininn, eins mundi
maður geta afkastað vandasömu
verki, ef öllum viljakraftinum væri
beint að því einu. Helgi maður verk-
inu alla krafta sína, kemur áhuginn
af sjálfu sér.
Dr. Finnbogason segir: “-------—
— ------Nú er þess að gæta, að
mennirnir verða eins og þeir breyta.
Sá, sem ósjálfrátt hefir fengið áhuga
á einhverju starfi, hann verður því
áhugameiri um starfið, sem hann
helgar því meira af kröftum sínum,
og hins vegar hvetur vaxandi áhugi
til æ meiri áreynslu. Þar verkar
hvað á annað. En það iná lika skapa
sér áhuga á starfi, sem engin hneigð
var til í fyrstu. Það vinst raeð því
að byrja á verkinu og halda því á-
fram, hve óljúft sem það kann að
vera. Óðara en af veit fer starfs-
áhuginn að vakna, verkið að verða
hjartfólgið. Það er t. d. alkunnugt,
að menn, sem af einhverjutn ástæð-
Sýning unglingafélags.
hefir náð því sem næst sama full-
komnunarstigi og hugsjónar-íinynd
þeirra. Eftir því, sem hugsjónar-
ímynd þeirra er hærri og fullkomn-
ari, eftir því verður verkið full-
komnara. Þeir, sem skapa sér engar
hugsjóna-ímyndir og reyna ekki að
líkja eftir neinum fyrirmyndum, af-
kasta aldrei neinu verulegu og verða
æfinlega ónytjungar. Albert 'ITior-
valdsen, sem var einn af heimsins
mestu myndhöggvurum , hafði svo
fullkomnar hugsjóna-ímyndir, að
hann gat tíkki náð þeim í smiðum
sínum fyrri en hann var farinn að
reskjast, og kvað hann það vott um
andlega afturför.
Ef vér athugum ástandið hjá is-
lenzku bændastéttinni hér í landi,
komumst vér brátt að Jjeim sann-
leika, að miklu er ábótavant. Vér er-
um svo ófulikomnir í öllu verklegu,
er búnað áhrærir, að vér erum í
þeirri grein langt á eftir hérlendu
þjóðipni. Eitt þvi til sönnunar er
það, að tiltölulega fáir Islendingar
fá verðlaun fyrir framleiðslu sína
á sýningum.
Ástæðan fyrir þessu mun vera sú,
að íslendingar Hta niður á bænda-
stéttina; álíta það ekki virðingu
sinni samboðið, að tilheyra henni,
enda þótt þeir neyðist til þess. Það
ríkir ó meðal þeirra almcnn óa-
nægja með stétt og stöðu. Virðuleiki
hverrar stöðu er í beinum hluföllum
við hæfileika þeirra, sem skipa stöð-
una. Það er þvi á valdi hvers manns,
sem er nauðsynlegum hæfileikum
gæddur, að gjöra hvaða stöðu sem
er virðulega og göfuga, eða réttara
sagt: leiða í ljós virðuleika hverrar
stöðu sem er í mannfélaginu. Því
heiðarleg er hver sú staða, sem er
nauðsynleg í mannfélaginu, livort
scm hún kallast há eða lóg. Það er
þess vegna sök einstaklingsins, sem
stöðuna skipar, en ekki stöðunnar,
ef hún er óheiðarleg eða svívirði-
leg kölluð.
Vér íslendingar þurfum að breyta
hugsunarhætti vorum og reyna að
auka hneigð vora til gagnlegrar
starfsemi, er búnaði við kemur. Vér
höfum lengi ópraktiskir verið kall-
aðir. Nú er timi til kominn, að það
um eru neyddir til að fara að safna
fé, verða stundum áður en varir svo
niðursokknir i, að starfa að þessu,
að þeir gæta ekki annars og hafa
ekki yndi af öðru. En að hverju, sem
maður gengur, þá er frumskilyrði
allra framfara í J>vi }>að, að hann sé
þar allur og óskiftur, beini að því
öllum kröftum sínum. A hverju
verða menn sterkari? Á því að reyna
sig, og taka sér fyrir liendur þyngri
og þyngri raun ;T vfta fyrst “amlóða”,
þá ‘Hálfdrættiiigi’, þá ‘Hálfsterk’.
Það er undirbúningurinn, sem að
lokum veitir kraftana til að valda
‘Fullsterk’. — Á hverju verða menn
fimir og mjúkir í hreyfingum? Á
því að temja sér mjúkleik. Það kost-
ar áreynslu. Á hverju verða menn
vitrari? Á þvx, að sl.eppa ekki við-
fangsefnunum óhugsuðum framhjá
sér, heldur velta þeim fyrir sér,
skoða þau í krók og kring, glíma
við þau og sleppa þeim ekki fyr en
þau blessa mann og birta nýjar hlið-
ar. Svona er það i öllum greinum.
Áreynslan er móðir framfaran*na,
móðir sigurvinninganna. Eins og
vöðvarnir vakna og stælast við á-
reynslu, Jjannig er um alla hæfileika
mannsins. Og ekki tel eg annað veg-
legra í eðli manns en það, að hann
sé “brekkusækinn”, leiti á brattann,
þangað, sem mótstaðan tír mest. Upp
brekkuna liggur vegurinn til meira
og fegra viðsýnis og hreinna and-
rúmslofts. Sá, sem hefir gengið upp
á einn hjallann, vaknar næsta morg-
un með aukið afl og fótfimi til að
komast á næsta hjatla fyrir ofan.
Vér íslendingar höfum flest þau
skilyrði, sein nauðsynleg eru til
hraðfleygra framfara i praktiskri
starfsemi; vjr höfum listfengina og
Jirautseigjuna. Sumir hverjir hafa
hugsjóna-ímyndir til að líkja eftir,
cn hinir geta tekið fyrirmyndir frá
öðrum. Það, sem okkur skortir aðal-
lega er áhuginn og viljafestan. Á-
huginn er sterkari hjá unglingunum,
og hjá þeim er auðvelt að leiða i
Ijós og styrkja þá hæfileika, sem út-
heimtast til að afkasta miklu og
vönduðu verki. Á engan veg er það
auðveldara en Jjann, að mynda —
Æskulýðsfélög, og kenna þeim í gegn
um þann félagsskap, að afkasta
vandasömu verki, að framleiða hluti
af beztu og fullkomnustu tcgund.
Drengir og stúlkur! Biðjið for-
eldra yðar að hjálpa yður til að
mynda Æskulýðsfélag (Boys’ and
Girls’ Club). Þér fáið verkefni og
leiðbeiningar fritt frá fydkisstjórn-
inni. Það er miklu úr að velja, svo
að þér getið valið eitthvað það, sem
verður yður til gagns og hinanr
mestu skemtunar á sama tíma..
Skrifið eftir: Bulletin on Boys’
and Girls’ Clubs, Extension Dept.,
Manitoba Agricultural Cóllege. Þar
er mjög itarlega skýrt frá öllu þessu
viðvíkjandi. Myndið síðan félag sem
allra fyrst, svo að efni það, sem
stjórnin leggur til, verði ekki upp-
gengið. Hraðið yðnr!
—II. F. D.—
“HOME, SWEET HOME!”
Þýðing eftir Huldu.
---•----
Þótt leið liggi’ um borgir
með Ijómandi skraut,
kýs heimkynnið hjartað,
og hvers sem þar naut.
Sem himins kyrð hetgað
alt hugljéift þar var;
þó farið sé fjarri
það fihst að eins þar.
Heim.'heim, hve Ijúfan heimt
Ei átthögum líkist
neitt annað i heim!
Eg útlægur unað
við fegnrð eg fæ.
ó, gef mér minn sólkyrra,
sveillæga bœ,
þar smáfuglar snngu
án ótta sinn óð.
Hve elska eg, bernska,
þinn frið og þau tjóð.
Heim, heim, hve Ijúfan heim!
Eí átthögum líkist
neitt annað í heim!
-(Skírnir).
í-------------------------\
Fréttagreinar og
smávegis.
V_____________________-J
Bændur, lesiS búnaöarblöSin!
Enginn ætti að reyna aö búa án
þess að hafa eitt cða tvö biinaðar-
blöð sér til aðstoðar. Þau flytja
fréttir og fróðleik »em bóndanum
ríður á að vita. Þrír eða fjórir dalir
á ári er ekki stór upphæð, en það
getur verið á við Jirjú eða fjögur þú-
sund, efti'r þvf sem tíminn líður.
Siðmenningin byrjaði þegar menn
lærðu að plægja. Hún líður undir
lok., Jiegar sú list gleymist.
Auðæfi Yesturlandsins eru í jörð-
inni. Vér föllum eða stöndum sem
þjóð, eftir því hvert Jiessi auður
er látinn liggja, eða hvert hann
verður grafinn upp.
Mjólkurkýrin sem borgar sig bezt
er sú sern gefur forsvaranloga mikla
mjólk, yfir ellefu mánuði af hverju
ári.
Akuryrkjuvélar eyðast mikið meira
af ryði, enn sliti, þar sem þær eru
látnar standa úti alt árið.
Búnaðurinn er ekki gullináma, en
hann er heldur strit án endurgjalds
Það sem þarf, til að landbúnaður
borgi sig er, — framsýni, þekking
og samtök.
* * * *
Sum æskulýðsfélög (Boys and Girls
Clubs) hafa byrjað á því að rækta
hreint útsæði. Þetta er stórt og
þarft starf. Árlega tapa bændur
vo þúsundum dollars nemur, af því
þeir nota óþrosikað, illkynjað, eða
óhreint útsæði. Hvert Æskulýðs-
félag sem bætir búskapinn í sinni
sveit, með þvi að koma á stað “pure
seed” framleiðslu, áorkar á mjög fá-
um árum meira enn bæridurnir
sjálfir hafa getað i verk komið um
fjórðung aldar.
Hvað lýzt bændum? Borgar það
sig að setja á fót Jiessi félög og
styðja að Jiví að þau þrífist?
* * * *
Það fólk sem ekki getur farið í
striðið leikur sér að því að kalla þá
sein sýnilega eru færir um Jiað,
“lyddur” (slackers). Þetta er mjög
niðurlægjandi aðferð til að fá fleiri
hermenn. Fyrir livern einn “slæp-
ing” sesn réttilega á nafnið skilið)
eru tuttugu sem eru að gera skyldu
sína með því a‘ð vera heima. Mál-
efni vort er göfugt— reynum að nota
aðeins göfug ineðut til að safna her-
nanna liði. Aðdróttanir og vskamm-
ir eru vopn þursa og lieimskingja.
(Þýtt lauslega úr W’peg. búnaðar-
blaði). —B—